Tegenwoordig is er gelukkig steeds meer aandacht voor hoogbegaafdheid. Steeds meer hoogbegaafden herkennen zich en dat maakt het mogelijk om jezelf als HB’er beter te leren kennen. Een voorwaarde om meer uit jezelf en het leven te kunnen halen.
In de masterclasses die we aanbieden ontvangen we nog weleens de vraag: ‘Hoe kun je zeker weten dat er sprake is van hoogbegaafdheid? Want het is wel een erg positieve gedachte dat er niets mis is met me, maar dat ik gewoon hoogbegaafd ben.’
Ik snap die gedachte wel. Maar uiteindelijk gaat het er in mijn ogen niet om waar we ons in willen herkennen, maar om datgene waar we onszelf in herkennen dan voor ons betekent. En of je dat nou onder label A of B schaart, dat maakt dan niet eens zozeer uit. In alle eerlijkheid heb ik liever dat mensen het positieve uitgangspunt nemen (ik ben HB) dan een negatief uitgangspunt (er is iets mis met mij). Je komt er vanzelf achter als iets het toch niet is voor jou. Je komt hoogbegaafden tegen en daar vind je bijvoorbeeld geen aansluiting mee. Het kan geen kwaad om jezelf onder iets te scharen vanuit een onderzoek oogpunt. Dat maakt het mogelijk om te gaan verkennen en om vanuit daar weer dichterbij jouw oplossingen te komen.
Niet iedereen wil hoogbegaafd zijn
Daarnaast ben ik ook nog geen mensen tegengekomen die per se hoogbegaafd willen zijn. Mensen zijn vooral opzoek naar een verklaring en naar oplossingen. En juist door je ergens in te verdiepen, ontdek je wat iets betekent voor jou. Dat brengt je altijd verder.
Bij Gifted People helpen we ook mensen die erachter komen dat er geen sprake is van hoogbegaafdheid, maar wel van hoogsensitiviteit. Deze twee liggen immers dichtbij elkaar. En ongeacht waar je herkenning in vindt, de oplossing begint altijd met het jezelf beter leren kennen.
Wie wil dat nou niet; een hoogbegaafd kind?
In het verlengde hiervan zien we ook regelmatig dat school niet meegaat in de mogelijke hoogbegaafdheid van een kind. Vanwege de misvattingen over hoogbegaafdheid verwachten veel docenten dat hoogbegaafdheid zich laat zien in bovengemiddelde resultaten. Bij een ouder met een kind dat gemiddeld scoort maar wel de kenmerken van hoogbegaafdheid vertoond wordt dan al snel gedacht: weer zo’n ouder die zijn of haar kind speciaal vindt.
Het lastige hiervan is dat de hoogbegaafdheid dan niet serieus genomen wordt en het kind niet passend ondersteund wordt. Het zal dan ook nooit op school de potentie laten zien die het in zich draagt. En het risico op vastlopen wordt een stuk groter.
Als ouder is het daarom belangrijk om niet zomaar te accepteren dat school niet meegaat in de mogelijke hoogbegaafdheid. Soms wordt er door school gevraagd om een IQ test. Dit kan uitsluitsel geven, maar weet dat hoogbegaafdheid niet altijd op een IQ test tot uiting komt (lees ook dit artikel: de voor- en nadelen van hoogbegaafdheid testen bij je kind).
Wat kun je doen?
Als je onderzoekend bent in je mogelijke eigen hoogbegaafdheid, ga dan vooral ontdekken waar je herkenning in vindt en wat dat voor jou betekent. Je zult merken dat wanneer er geen sprake is van hoogbegaafdheid, je ook gaat ontdekken wat er dan wel speelt. Het is dus niet erg als je dit nu als uitgangspunt neemt en daarna in iets anders je onderzoek verder beloopt. Je gaat er geen verkeerde oplossingen door vinden of verkeerde stappen door zetten. Het zijn allemaal puzzelstukjes die jou gaan helpen in je zelfonderzoek.
Heb je een (mogelijk) hoogbegaafd kind? Weet dan dat het als ouder soms nodig is dat je docenten helpt in het begrip over hoogbegaafdheid. Laat hen bijvoorbeeld ons gratis e-book over hoogbegaafdheid lezen (gratis e-book: HB, hoe herken je dat). Of creëer een lijstje met punten die een indicatie geven van hoogbegaafdheid. Leg jezelf er in ieder geval niet bij neer dat docenten iets anders zien dan jij. Als er geen passende ondersteuning mogelijk is op school, durf dan ook te onderzoeken welke scholen passender zijn.
—
Zit de gedachte ‘iedereen wil HB zijn’ jou in de weg? Laat je het weten onder deze blog?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 29
Heb alle reacties “diagonaal” gelezen; heel herkenbaar. Zelf ben in 57 en weet pas sinds kort dat HB’er ben. Ik durf het ook met niemand te delen, behalve mijn man (uiteraard). Het is zo onwerkelijk, maar er vallen zoveel puzzelstukjes op z’n plek. Bizar.
Ik ben, al ben ik niet meer de jongste, nog in de ontdekkingsfase.
Ik lees graag met jullie mee, met jullie ervaringen, tips, etc.
Bedankt!
Ik ben sinds een jaar of twee (ik ben nu 42) bezig met de gedachte dat ik hoogbegaafd ben en zeg het wel eens hardop tegen mijn man, of iemand die dichtbij mij staat. Dan voelt het “echter” en went het een beetje. De gedachte bekruipt me vervolgens dat je zoiets pretentieus toch niet over jezelf kunt zeggen en direct daarna denk ik: “en toch is het gewoon zo.”
Door het hardop te benoemen, test ik hoe men reageert (en ikzelf), met de (ijdele) hoop dat men beter begrijpt waarom ik doe zoals ik doe. Mensen, niet mijn naasten, vinden mij maar heftig en doen geen poging te begrijpen waarom dat zo is, of het nou wordt uitgelegd of niet.
Ik heb meer last van mijn hb sinds ik kinderen heb, komt dat meer voor? Ik ben veel prikkelgevoeliger geworden, emotioneler maar tegelijkertijd ook rationeler.
En nu kijk ik naar mijn zoon van 7, die overduidelijk hb trekken heeft (althans voor mij is het duidelijk). Discussies met school over verkeerde labels en het bieden van de juiste prikkeling. School weet niet om te gaan met een onderpresterende, niet ambitieuze hb leerling en gesprekken te voeren met een hb ouder. En ik krijg ze niet uit hun protocol losgepeuterd, de getallen (cito’s) laten immers niks bijzonders zien. Ik krijg geen aansluiting met hun redeneerniveau. Op zo’n moment vind ik hb’er zijn, knap vermoeiend.
Makkelijk kunnen leren, als je het wilt, is gewoon een bijkomstigheid meer is het niet.
Het is veel meer dan dat. Ti’s hoe je alles ervaart. Hoe jij alles om je heen verwerkt.
Makkelijk leren is wel het minst belangrijke element maar dat begrijpen veel mensen helaas niet maar richten zich daar wel op. Lekker belangrijk.
Dan nog gaat makkelijk leren niet altijd op. Ligt helemaal aan de aansluiting en de verwachting daarvan.
Mensen die er weinig van snappen denken altijd dat je alles wel even doet. Alsof je op de zelfde manier als zij met informatie omgaat maar dan sneller.
Ik zelf zou nooit anders willen zijn. Moet er niet aan denken.
De andere kant is dat ik nog nooit aansluiting heb gevonden. Ik het als diep geheim bewaar en ook constant aan mijzelf twijfel. Ik mijzelf ook zo vaak dom voel omdat mn verwachtingen onrealistisch zijn ontwikkeld. Anderen zien alles zo anders als ik wat constante twijfel zaait.
Als je het niet bent mag je blij zijn. Ben je het wel dan wil je niet anders zijn. Rare situatie.
Het is een proces van naar op jezelf op zoek gaan. Dat is een belangrijk onderdeel van de Insight, de persoon die je bent en wilt zijn vormgeven. Is dat waar je nu het meeste naar op zoek bent? Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Dank je voor het aanbod. Zie nu pas de replies. Heb wel eens lang geleden deelgenomen maar dat vond ik wel genoeg. Was wel een interessante en ergens leuke ervaring :).
Nou ja ik weet voor zo ver ik weet allang wie ik ben maar goed ik weet niet wat ik niet weet dus… :). Ook ik ben onderhevig aan mijn perceptie en ben gevormd zoals ieder ander.
Hoe dan ook ben ik wel altijd tevreden met mijzelf geweest.
Ik ben ook altijd gewoon mijzelf hoewel ik niet altijd kan zeggen wat ik denk omdat het mensen tegen het hoofd stoot dus dat doe ik dan niet.
Zij zouden zich aangevallen voelen in wie zij zijn en hoe zij leven. Maar ik ben net zo eerlijk naar mijzelf. Alleen ik kan het accepteren.
Plus het feit dat ik altijd moeite heb anderen iets uit te leggen want er zijn zo ontzettend veel samenhangende omstandigheden waar alles invloed heeft op het volgende dat het ook niet uit te leggen valt.
Ti’s voor mij gewoon altijd geweest alsof mensen om mij heen in een totaal andere realiteit leven dan ik.
Zij bekijken alles in rechte lijnen, Wat er omheen zit zien ze niet.
Maar goed. Zoals ik al wel eens ergens geschreven heb kan ik het prima met veel mensen vinden. Juist omdat ik ben zoals ik ben. Iemand die zich niet druk maakt en veel dingen lekker belangrijk vindt. Enige is dat die aansluiting altijd tot op een zekere hoogte is.
Ikzelf vind intelligentie helemaal niet belangrijk in de zin zoals anderen er belang aan hechten. Tuurlijk bepaalt het wel wie ik ben.
Het enige wat ik altijd belangrijk heb gevonden is mooie emotionele ervaringen. De rest doet er weinig toe.
In feite is niks belangrijk maar voor dat belang heb ik altijd gekozen en het enige waar ik waarde aan hecht.
Heel herkenbaar, Reginald.
Da’s niet best voor jou dan jelle hehe :).
Of ik een HBer ben? Ik dacht van niet. De door anderen opgelegde meestal saaie leerstof braaf verwerken, deed mij mijn hele leven al stagneren. Mijn ouders, familie, en vrienden hebben me duidelijk veelvuldig voor een dommerik gehouden. En tja dat is dan iets wat je zelf ook gaat geloven.
Maar mijn eigen pad volgen, die van de hak op de tak gaat, me op mijn interesses storten en niet naar anderen luisteren, ongegeneerd fouten maken en ze daarna zo goed mogelijk oplossen, goed zijn voor mezelf en mijn dieren zijn, onmogelijke dingen willen en voor elkaar krijgen, veel grote hobby’s hebben, lijkt een rode draad in mijn leven te zijn.
Als ik veel tussen andere mensen ben, begin ik de verbintenis met mezelf langzaam te verliezen en dan kan ik mij juist heel erg eenzaam gaan voelen. Dat is iets waar ik in mijn eigen uppie echt geen last van heb. Met mensen omgaan vind ik vooral leuk als het zich zomaar spontaan, ergens buiten, zich aandient. Ik heb dus ook bewust geen baan, en ben dankbaar met een lowbudget bestaan, en haal mijn schouders op wat een ander daarvan vind (ik krijg er regelmatig commentaar over).
Sinds het gegeven HBer op mijn pad kwam, omdat ik antwoorden zocht voor mijn zoontje van acht die op school niet mee wil doen. Maar op eigen houtje zichzelf ongelofelijke dingen aanleert (praat b.v. in het engels met zijn lego poppetjes, dat hij leert van youtube). Begon het mij langzaam te dagen dat ik en mijn zoontje wel heel veel overeenkomsten vinden met de verhalen van de “echte” HBers, behalve dan je storten op droge leerstof. Maar blijkbaar zijn er ook HBers die juist op het creatieve vlak meer uitblinken, en oplossingsgericht sterk ontwikkeld zijn.
Ook heb ik aan de juf van mijn zoontje verteld dat hij waarschijnlijk een HSPer is en of ze zich daarin wil verdiepen. Dat dwang, prestige gericht, en boosheid een averechts effect hebben. En dat ze er op kan vertrouwen dat als hij er aan toe is hij de stof heel gemakkelijk onder de knie krijgt. Alleen waarschijnlijk niet uit een saai repeterend boekje. Toch is ons onderwijs hier wel op gericht. Hij zit in een hele mooi klas kwa kids en ik hoop voor hem dat hij mee kan komen en tussen hun kan blijven. Ik betrap mezelf er soms op dat ook ik hem, per ongelijk, ook een beetje teveel zit pushen, onder het mom van ik wil het beste voor hem, blijkbaar zit dat pushen er ook bij mij toch ook nog ingebakken.
Als ik een school mocht oprichten zou alles draaien om hoe je van jezelf houdt, leren om met elkaar diep adem te kunnen halen, elke dag yoga en meditatie technieken bijbrengen, lessen in het luisteren en volgen naar je eigen stem. Leren dat er geen beperkingen zijn aan iets willen, en dat niks doen zijn soms het beste is wat je kunt doen om een idee te laten rijpen. En een scala aan les- sport- kook- tuin- dier- en werkplaatsen met assistentie, waar je jezelf voor kunt opgeven om vaardigheden, projecten en technieken te leren die aansluiten bij waar je interesses liggen.
Zo ziet mijn leven er ongeveer uit.
Namasté
Dankjewel Jolanda voor je reactie. Fijn dat je dit aan de juf van je zoontje hebt aangegeven. En kon je dit goed met haar bespreken?
We werden op gesprek uitgenodigd hoe het toch kwam dat hij zoveel werk had gemaakt tijdens de eerste Corona Lock-down. Ik vertelde dat hij wel wil werken als hij ook tussendoor mag blijven spelen. Zijn juf pakte het heel mooi op, vanaf toen mocht hij naar school iets meenemen om mee te spelen, autootjes of zo. En met een timer bepaalde ze dat hij 10 min ging werken en dan even kon spelen op de gang, de herhalende lesjes kon hij overslaan. Hij bloeide helemaal op, zijn juf was niet meer boos tegen hem, en ging veel begrip voller met hem om. S’morgens had hij gewoon zin om naar school te gaan. Doordat zijn humeur verbeterde ging contact met vriendjes ook ineens veel soepeler. Hij heeft nu een nieuwe juf gekregen, we hebben dat van de timer wel uitgelegd, maar ze zegt dat dat nu niet meer nodig is en dat hij gewoon goed mee doet. Het was denk ik ook vooral de grote overgang, van groep twee lekker kleuteren en spelen naar groep 3 braaf je taakjes uitvoeren, waardoor hij in zichzelf gekeerd raakte.
Ik vind het woord HB ook naar klinken, om de redenen die hier ook al zijn aangegeven.
Want als je niet hoogbegaafd bent ben je dus laagbegaafd als je hier niet aan voldoet.
Ik zelf ben hoogsensitief, dit woord heeft die superieure bijklank niet, dus kennelijk gaat t wel over kennis. Voelen is wat dat aangaat minder status gevoelig, sterker nog het wordt vaak denigrerend weggezet.
Wat mij aantrekt in mensen is of ze hun innerlijke wijsheid durven te volgen, want iedereen bezit dit. Ik merk zelf dat sommige HBers sociaal niet mee kunnen komen. Wellicht omdat het gevoel te weinig ontwikkeld is.
Fijn dat je reageert Isabelle. Dat klopt wat je zegt, als je op jonge leeftijd weinig gelijkgestemden hebt ontmoet, dan kan het zo zijn dat je als HB’er op dat vlak minder goed hebt kunnen ontwikkelen.
Nou geloof me, niet iedereen wil HB zijn ? (ik weet dat jij dit weet). Mensen die dat roepen snappen gewoon echt niet hoe dat is en voelt.
Maargoed, in feite is het gewoon hun eigen onzekerheid (reflectie) die negatief geprojecteerd wordt (op jou) ?
🙂
Heel goed mogelijk. Alleen hebben ze het zelf waarschijnlijk niet door. Niets van aantrekken.
Zeer waarschijnlijk, alleen hebben ze het zelf denkelijk niet door. Niets van aantrekken.
Ik zat als een kat in een vreemd pakhuis op de lagere school. ”Had als eerste een boekje uit,”staat in mijn rapport van de eerste klas. Dat wel. Daarna naar het gymnasium. In de derde gestrand: Grieks, wat ik prachtige verhalen vond, sloeg niet aan. Mijn klas pestte de Grieks leraar. Ik stond als onzekere puber in een spagaat: wilde hem helpen en in opstand komen tegen het pesten. Maar ook loyaal zijn aan mijn klasgenoten. Ik was dus loyaal. Maar niet aan hem. Ik ben door mijn klasgenoten geholpen aan de antwoorden van de repetities…en zo over gegaan naar de 4 de, waarbij ik over kon stappen naar 4 havo. Daarna aan sluitend de kweekschool…pardon: ”pedagogische” academie gedaan. Op allebei gedoubleerd. Nú, nu ik weet, dat ik HSP en HB ben, vallen de puzzelstukjes. De leraar Grieks heeft later zelfmoord gepleegd. Ik voelde als hsp zijn machteloosheid. Dat blokkeerde mij volkomen. Had ik maar… Op de havo droomde ik dat mijn liefste vriendin verongelukte. Enkele weken later gebeurde het. De droom klopte tot in de details. Weer: had ik maar… zo kan ik nog even doorgaan: mijn eigen leerlingen waarvan ik WIST dat ze helemaal niet goed in hun vel zaten…Heel slimme kinderen…ook 2 zelfmoorden. Verder dan een directeur die zei” Je hebt teveel fantasie…laat het rusten” kwam ik niet. Idem dito met mijn gevoel dat een meiske misbruikt werd door haar broer…en een ander door haar vader…. Ja, fantasie heb ik zat. Dat klopte wel. Maar van hsp of hb had haast niemand nog gehoord. En als het bekend was, inderdaad met de vooroordelen die jij omschrijft Adrienne. Daarom: ga door met wat je doet!! Het is zó belangrijk en goed! Het kan ook zoveel ellende voorkomen als het eerder erkend wordt.
Wat een heftige droom Marijke en wat vreselijk. Dankjewel, met het team van Gifted People staan er nog mooie dingen op de planning voor 2021 om nog meer HB’ers te kunnen helpen.
Ik vind sowieso hokjes denken gevaarlijk, iedereen heeft talenten en mag deze: ont-dekken… Tgaat erom dat men zich goed voelt en goed luistert naar wat men wil manifesteren in dit leven… Het hokje HB klinkt mooi, maar stiekem is dat niet waar t om gaat, tgaat om harmonie in jezelf, waarbij je mensen in je omgeving aantrekt die bij past…HB, HSS , alles moet voor je werken, werkt t dat niet, dan valt er nog meer te ont-dekken, waarbij luiheid roet in t eten gooit of routines, waarbij men stiekem vast zit,want…ont-dekken vraagt wat van je, want een comfortabel leven trekt aan ons, the path of least resistance…Durf te leven, durf te veranderen, durf te groeien en vervang woorden in …DADEN….Ik dank u.
Ik denk dat vooral een groot probleem in de woordkeuze ligt.
Het woord “hoogbegaafdheid” straalt op zichzelf iets superieurs uit.
Het Engelse woord “gifted” lijkt dan weer te impliceren dat andere mensen juist niet-gifted zijn (dus bv geen talenten hebben).
In z’n algemeen hangt er iets van status rond kennis en kunde. Alsof theoretisch opgeleide mensen met een diploma boven alles staan en alle problemen van de wereld kunnen oplossen.
Jaren geleden ben ik ineens naar de bigger picture gaan kijken. Tegenwoordig denk ik meer in talenten.
Sommige mensen zijn heel praktisch ingesteld, anderen zijn juist heel goed in het opvolgen van taken, sommigen juist weer in wiskundige problemen.
Hoe dan ook, je hebt elkaar nodig om als mens en samenleving te kunnen overleven. De wiskundige is bv niet in staat zijn huis te verbouwen of zijn kapotte toilet te repareren.
In die zin zou je hem dus ook “dom” kunnen noemen. De loodgieter is op zijn beurt weer niet in staat om modellen voor medicijnen te bedenken.
Ik herleid vaak dingen terug naar de oertijd. Waar het heel snel duidelijk is dat iedereen zo zijn taak heeft en misschien zelfs moet hebben om als geheel te kunnen overleven.
Helaas zien nog steeds heel veel mensen bepaalde dingen als superieur en beter.
Hierdoor ontstaat er dus altijd frictie bij bepaalde woorden die hiermee te maken hebben.
Dankjewel voor je reactie Piet.
Ik lees hier al een tijdje mee, al ben ik daar niet heel consequent in. Maar hier wilde ik dan toch even op reageren. Bij mijzelf is er helaas totaal verkeerd op gereageerd vroeger, met name op school, maar dat is niet meer terug te draaien dus dat laten we maar voor wat het is. Toen ik merkte dat mijn dochter dezelfde kenmerken had, was ik daar dan ook bepaald niet blij mee. Ik ben er niet meteen maar vanuit gegaan dat ze precies zo was als ik, maar zag in ieder geval een aantal overeenkomsten, en wilde dat wel onderzoeken, ongeacht de uitkomst. Ik wilde dat we het bij haar beter konden doen, en heb daarom ook gesprekken gevoerd op haar school. De reacties waren niet fijn, inderdaad het “daar heb je er weer één die denkt dat ze een bijzonder kind heeft,” ken ik maar al te goed, en het werd soms zelfs tegen haar gebruikt. Wanneer er problemen waren moest ze niet zeuren want “ze was toch zo slim?!” Ik heb er uiteindelijk wel voor gekozen om haar te laten testen, en ook een andere school gezocht, waar is besloten om haar een klas over te laten slaan. Dat heeft veel verschil gemaakt, al was het wel heel spannend om een kind van 11 naar de middelbare school te moeten sturen. Doordat het leren op zich niet zo uitdagend voor haar is, is ze meer een doener geworden, en heeft mijn dochter niet het, in de ogen van velen, hoogst haalbare behaald. Niet het verwachte rondje gymnasium en aansluitend wo, maar havo. Met ruimte voor buitenschoolse activiteiten, ontwikkelen van sociale vaardigheden, en haar vele interesses, die niet op school worden behandeld. Daarna, gelijktijdig, meerdere hbo opleidingen afgerond. Weer veel rare reacties, maar gelukkig heeft zij wel haar weg gevonden, en gaat het heel goed. Ik ben blij dat ik heb ingegrepen destijds, me niet af heb laten schrikken door de negatieve reacties, en niet af heb laten schepen. Ik denk dat ik anders een heel ongelukkig kind had gehad. Inmiddels is er misschien wel het eea veranderd/verbeterd op dit vlak, maar ik vond het nogal een eenzame zoektocht, het was moeilijk om informatie of hulp te krijgen, en het leek bijna wel alsof je het niet mocht zeggen, dat je kind hb is.
Top reactie. Had zelf een foutloze cito als een van de weinigen in Nederland, en heb gymnasium gedaan waarbij alleen Latijn en Grieks echt interessant waren. Als ik had geweten dat het zesde jaar gewoon een herhaling was van de voorgaande jaren en ik die ergerlijk had moeten uitzitten, nog ergerlijk dan de jaren ervoor, dan had ik ook liever op de havo gezeten en een jaar eerder klaar geweest! Top meerdere HBO’s, helemaal prima. Heb achteraf ook HBO gedaan, omdat ik nooit had leren studeren op school en college en zelfstudie etc helemaal niet werkte voor mij op dat moment. Ik had de zelfdiscipline niet. Op het HBO ging ik echter als een speer. Achteraf had ik liever veel minder tijd aan de middelbare school besteed, als ik had geweten wat er daarna allemaal mogelijk was. Hadden mijn ouders maar meer aan mij en mijn toekomst en wensen en persoonlijkheid gedacht zoals jij!
Herkenbaar! De lagere school was een makkie, daarna naar het gymnasium, want je had tenslotte een VWO-advies en het was in het dorp, dus niet ver fietsen. Eerste jaren gingen wel, daarna steeds meer tijd nodig voor huiswerk en proefwerken, want natuurlijk moest je goede punten scoren! En eigenlijk vond ik maar één vak echt leuk, Engels……
Veel tijd in school gestoken dus, terwijl ik geen idee had waarvoor ik het deed, ik wilde liever iets creatiefs doen! Maar helaas is er in dit land geen opleiding voor mensen die misschien dan wel “gezegend” zijn met een goed verstand, maar die liever iets met hun handen doen….. Kunstacademie misschien, maar dat is wel weer een hele grote stap voor een verlegen dorpsmeisje!
Na het gymnasium was ik het méér dan zat om alleen maar de hele dag, week, weekend te studeren en in de vakanties boeken te lezen! Ik wilde maar 1 ding: vrijheid en vooral geen huiswerk! Maar goed, je moest natuurlijk toch iets gaan doen, dus na het gymnasium een MBO-opleiding Etaleren, Decoreren en Reclametekenen. Eerste jaar was leuk. We waren een HAVO/VWO-klas en we hoefden niet alle vakken te volgen. Eén dag in de week vrij en weinig huiswerk! Maar in het tweede jaar moesten we wel alle vakken, dus weer alleen maar school en huiswerk….. Ik ben ermee gestopt en ben gaan werken. Zo fijn, gewoon om 5 uur klaar en de rest van de dag is voor jou! Ik heb er nooit spijt van gehad, heb diverse opleidingen in de avonduren gedaan via LOI e.d. en doe dat soms nog.
Maar inderdaad, hoe vaak ik niet gedacht heb: hadden mijn ouders me maar echt gekend, waren ze maar meer bezig geweest met wat ik wilde in plaats van wat zou moeten kunnen! Het waren helaas andere tijden, je luisterde naar je ouders, en als je ergens geen zin in had, dan maakte je maar zin! Protest werd niet of nauwelijks gehoord, als je dat al durfde uiten, als braaf dorpsmeisje…. Het is geen verwijt, het waren gewoon de feiten in die tijd (ben nu 52), maar ik had wel een heel andere jeugd kunnen hebben…
De laatste tijd verdiep ik me samen met onze zoons in oldtimertjes en de bijbehorende techniek! En dan denk ik wel eens: had ik maar LTS gedaan, dan had ik nu al veel dingen geweten, die ik nu nog allemaal moet beginnen te leren. Je bent natuurlijk nooit te oud om te leren, het gaat alleen wel langzamer! 🙂
Hoi Yolande, wat leuk om te lezen dat er nog meer mensen zijn die een combinatie van interesses hebben en een gave die niet altijd bij elkaar lijken te passen. Ook ik denk nog steeds wel eens, waarom ben ik niet iets met mijn handen gaan doen? Maar ja, daar was mijn hooofd “te slim” voor, dus dat was niet logisch. Gelukkig leer ik mezelf steeds beter kennen, maar heb ook, zoals zovelen geloof ik, nog maar een klein aantal uren betaald werk omdat er geen combinatie te vinden is tot nu toe die ik langer volhou. Dat laatste vind ik nog moeilijk te accepteren, maar ik ga het hele plaatje gelukkig wel steeds beter overzien. Bedankt voor jouw reactie. Groetjes, Christa
Hoi Christa,
Ja, dat betaalde werk….zo belangrijk voor zoveel mensen. De vraag: Wat doe jij?” zou vervangen moeten worden door: “Wie ben jij?” of misschien zelfs: “Wat zou je (wel) willen?” Maar zo zit onze maatschappij niet in elkaar. Ik ben nu sinds een halfjaar postbode. Heerlijk! Ik ben lekker buiten, ik fiets, ik loop en intussen kan ik allerlei ideeën in mijn hoofd uitwerken. Nee, het is geen vetbetaalde baan, maar het voldoet in ons gezin en ik ga elke dag blij aan de slag! En verder probeer ik nog wat bij te verdienen met het maken van zilveren sieraden, maar dat is ook vooral omdat ik het fijn vind daarmee bezig te zijn.
Wat ook heeft geholpen – naast het lezen van o.a. deze blogs van Adriënne – is een leeftijd bereiken waarop je er gewoon niet meer mee zit wat een ander vindt dat je zou moeten doen, zodat je meer gaat accepteren wie en hoe je nu eigenlijk bent! 🙂
Groetjes, Yolande
Dankjewel voor je reactie Sas. Dat kan inderdaad nogal heftige reacties bij mensen oproepen, dat maakt onze zoektocht niet altijd even makkelijk. Daarom is het inderdaad ook zo belangrijk om te kijken naar onze omgeving. Bij Gifted People moedigen we mensen aan om jouw belangrijkste omgevingen eens in kaart te brengen. Dit kan voor je dochter ook helpen, je kunt haar bijvoorbeeld vragen; Wat in die omgevingen draagt positief bij aan hoe jij je voelt en aan hoe je in die omgeving kunt functioneren? En welke dingen dragen juist negatief bij? Op basis hiervan kun je voor jezelf bepaalde voorwaarden schetsen die blijkbaar voor jou belangrijk zijn. Wanneer je deze helder hebt, kun je hier over gaan communiceren naar anderen en waar mogelijk zelf bepaalde veranderingen in aanbrengen. Soms zijn het de kleine dingen die een grote impact maken. Door die aan te pakken, kun je het voor jezelf allemaal al een stuk gemakkelijker maken.
“Je komt er vanzelf achter als iets het toch niet is voor jou. Je komt hoogbegaafden tegen en daar vind je bijvoorbeeld geen aansluiting mee.”
Dit klopt niet noodzakelijk altijd, of toch niet altijd helemaal. James T. Webb ontdekte namelijk dat een aantal psychische klachten statistisch gezien vaker voorkomen bij HB’ers, hetgeen meteen ook inhoudt dat het feit dat deze of gene HB’er geen ansluiting vindt met HB’ers mogelijkerwijs (terecht) kan worden toegewezen aan dát soort problematiek. Dat wil zeggen, het éne sluit het andere niet uit. Wie zich herkent in de kenmerken van HB en tegelijk ook ervaring kan putten uit een voorgeschiedenis van depressieve klachten, is misschien juist helemáál niet zo vlot in het “aansluiting vinden bij”, meer in het bijzonder ook doordat de uiteenlopende gevolgen van de asynchrone ontwikkeling van de HB’er in kwestie zo’n beperking nog kunnen verergeren, maar ook doordat HB’ers als géén ander kunnen uitblinken in het té fel en té snel reageren op dié negatieve prikkels, die precies ontstáán door de beperking. Als jongvolwassene las ik het boek “Het drama van het begaafde kind – op zoek naar het ware zelf” van Alice Miller. Voor mij werd snel duidelijk dat het feit dat men begaafd is, géén strikte garantie biedt op het aansluiting viden bij begaafden. Door op voorhand al te besluiten, dat die garantie wèl bestaat, plak je ook metéén een label op (uitgerekend) dàtgene waar je twee minuten geleden nog van beweerde, dat je er géén label op wou plakken. Het komt er gewoon op neer dat snelle conclusies niet per sé altijd de juiste zijn, en dat een klein beetje meer voorzichtigheid (lees: anticipatief denkvermogen…) soms toch ook echt wel geen kwaad kan. Zo dàcht ik althans, maar ja… 😀
Dankjewel voor je reactie Yves. Adrienne heeft deze zin opgeschreven omdat het niet zo is dat je met iedere HB’er gelijkgestemdheid ervaart 🙂 dat wordt met deze zin ook bedoeld. De ene HB’er heeft op jonge leeftijd meer gelijkgestemden leren kennen dan de andere, dat zorgt ook voor je ontwikkeling op jonge leeftijd op sociaal gebied.