Vorige maand stond ik in de Flair met een interview. En in dat interview deelde ik dat ik als kind best een beetje de vreemde eend in de bijt was. Niet alleen voelde ik me anders, mijn ouders merkten ook op dat ik sociaal heel “anders” was.
Ik was niet het type kind dat elke dag heel graag gezellig met vriendinnetjes ging spelen. Ik was eerder het type kind dat het heerlijk vond om alleen op mijn kamer te zitten lezen. Dat ik af en toe met vriendinnetjes afsprak vond ik wel leuk, maar het voelde voor mij soms ook een beetje alsof ik dat wel moest doen om niet helemaal overal buiten te vallen.
Ook toen ik ouder werd, hield ik het gevoel dat het niet helemaal oké was zoals ik was. Ik heb vaak genoeg getwijfeld of er iets mis was aan mij en of ik sociaal incompetent was. Het stroomde voor mij vaak niet in relaties met anderen, het voelde eerder als hard werken.
Ik vond het ook ontzettend moeilijk om te begrijpen dat mijn verwachtingen van vriendschappen blijkbaar anders waren dan bij de mensen om mij heen. Daardoor werden mijn verwachtingen vaak niet behaald, door de hoge lat die ik mezelf oplegde binnen vriendschappen.
Als gevolg daarvan ging ik geloven dat mensen mij gewoon niet zo aardig vonden. Dat ik misschien niet zo’n leuk persoon was….
Dit gevoel bleef bij mij tot ik zo rond mijn 23ste voor het eerst een gelijkgestemde tegenkwam en ontdekte dat ik hoogbegaafd ben.
Het contact met een gelijkgestemde maakte dat ik voor het eerst de ervaring opdeed dat ik niet sociaal onhandig was en dat relaties niet per definitie zwaar hoeven te voelen of energie hoeven te kosten.
Bovendien voelde ik me voor het eerst niet snel verveeld in het contact met een ander. Ik denk mede omdat onze gesprekken veel dieper gingen, die oppervlakkige koetjes en kalfjes gesprekken hadden we vrijwel niet.
Die ervaring had een enorme impact op hoe ik mezelf zag in verhouding tot anderen. Ik kon ineens zien dat ik niet altijd sociaal onhandig was. En met de ontdekking van hoogbegaafdheid begreep ik ook waarom ik dat bij sommige mensen wel was en bij andere niet. Wat een opluchting was dat voor mij.
Zonder gelijkgestemden had ik waarschijnlijk nu nog steeds het gevoel gehad dat ik niet helemaal oké was. Daarom geloof ik zo in het belang van gelijkgestemden om je heen hebben.
In de masterclass Van Last naar Gave benoem ik een gebrek aan gelijkgestemden ook als één van de drie hoofdredenen dat je last krijgt van hoogbegaafdheid. Hoe dat precies tot uiting komt, deel ik met je in de gratis masterclass. Ik geef deze online masterclass komende week LIVE wat betekent dat je jouw vragen aan mij kunt stellen.
In de masterclass ontdek je natuurlijk ook wat er nodig is om juist de mooie kanten van hoogbegaafdheid te kunnen ervaren. Je kunt je hier gratis aanmelden voor de masterclass.
–
Kunnen we je misschien nog verder helpen? Bijvoorbeeld met:
