Jaren geleden solliciteerde ik ergens op een leuke functie en met de eigenaar van het bedrijf had ik meteen een goed gesprek. Het was een vrij kort gesprek en vol enthousiasme besloten we te gaan samenwerken.

Tijdens het gesprek pakte hij ook nog even mijn CV erbij en merkte hij op: ‘Ja, eigenlijk, ben je wel een beetje overgekwalificeerd’. Nou, ik vond dat een supermooi compliment. Ik was nog nooit ergens overgekwalificeerd voor geweest.

Maar….

Niet heel lang daarna kwam ik erachter dat overgekwalificeerd-zijn niet echt iets positiefs is. In de eerste werkweken ontdekte ik dat mijn hoofdwerkzaamheden vooral bestonden uit vrij simpele klusjes. Ik moest Excel-bestanden bijhouden. Sponsoren bellen. Bestellingen doen.

Binnen recordtijd begon ik steeds meer op te zien tegen mijn werk. Het kostte me steeds meer moeite om iets te doen. Ik kreeg steeds minder uit handen en ik begreep niet waarom. Want die simpele taken waren zo simpel, iedereen zou dit kunnen. Dus waarom vond ik het dan zo moeilijk? Ik was toch overgekwalificeerd?! Ik zou dit toch juist moeten kunnen?!’

Ik begon steeds meer vast te lopen in deze functie. Deadlines haalde ik vaker niet dan wel. De kwaliteit van mijn werk was zeer matig. En dit kende ik helemaal niet van mezelf. Ik was altijd de strever die ging voor de beste resultaten en dat ook voor elkaar kreeg. En hier was ik de slechtst functionerende werknemer waar niemand op kon rekenen. Ik voelde me super-incompetent.

Het werk kostte mij bakken met energie. Ik had gevoel alsof ik continu aan het vechten was om te presteren. Het was dan ook niet een heel grote verrassing dat ik uiteindelijk thuis kwam te zitten met een bore-out. En ook met een deuk in mijn zelfvertrouwen én een enorm schuldgevoel omdat ik mijn project niet kon afmaken. Voor mijn gevoel had ik iedereen daar in de steek gelaten.

Niet heel lang daarna kwam ik achter mijn eigen HB-ontdekking. ‘Aha’, dacht ik, ‘dat is het dus. Dat is de reden dat ik daar ben vastgelopen’.

Misschien herken je bij jezelf ook wel dat je, terugkijkend, ziet waar hoogbegaafdheid een rol in heeft gespeeld als het gaat om bore-outs of burn-outs, of aanpassen of overprikkeling. En het is niet gek dat we dan de conclusie trekken: dit komt door mijn hoogbegaafdheid. Als hoogbegaafde is het zo dat je gevoeliger bent voor, in dit geval, de bore-out, omdat je een bovengemiddeld verlangen hebt naar intellectuele prikkels.

Maar, hoogbegaafdheid is nooit het probleem. Het probleem is dat je niet weet dat je hoogbegaafd bent of wat hoogbegaafd-zijn betekent voor wat je nodig hebt in je leven, je relaties en in je werk. Vervolgens is de kans groot dat je dingen gaat doen die in strijd zijn met jouw bedrading en daardoor ontstaan de problemen.

Als ik terugkijk naar die functie, kan ik nu wel zien dat mijn brein continu onderprikkeld was. Dat ik mijn kwaliteiten niet kon benutten en dat er een beroep werd gedaan op dat wat mij enorm veel energie kostte. Logisch eigenlijk dat ik daar helemaal vastliep en dat ik last kreeg van dat wat hoogbegaafdheid voor mij meebrengt.

Naast het in strijd leven en werken met je bedrading zijn er nog twee andere hoofdredenen waardoor je vooral de nadelen van je hoogbegaafdheid gaat ervaren. Deze deel ik met je in de gratis online masterclass van Last naar Gave.

Ik vertel je natuurlijk ook wat je kunt doen om hoogbegaafdheid juist als een cadeautje te gaan ervaren. Want als je herkenning vindt in hoogbegaafdheid (ook als je nog twijfelt), dan heb je zulke mooie gaven en kwaliteiten en is het zonde als ze je vooral in de weg zitten.