Ik heb het altijd als één van mijn sterke punten gezien dat ik me gemakkelijk kon vormen naar wat er ergens nodig was.

Binnen bedrijven was ik bijvoorbeeld op uiteenlopende afdelingen inzetbaar. Ik kon met vrijwel alle mensen vanuit verschillende lagen van de organisatie gesprekken voeren over wat er goed ging en wat er beter kon. En ik kon mezelf gemakkelijk vormen naar wat er nodig was op dat moment.

Mijn aanpassingsvermogen kwam in die zin goed van pas. 

Mijn aanpassingsvermogen stopte alleen niet daar. Ik was namelijk ook heel goed geworden in het aanpassen in sociale omgevingen en binnen relaties.

Dit kostte echter best veel energie en de weinige relaties die ik destijds had, vond ik vooral weer heel snel saai.

Logisch ook – zie ik nu – want ik trok door mijn aanpassing vooral mensen aan die niet bij de echte versie van mij paste, of beter gezegd: we pasten niet bij elkaar.

Ik merkte ook dat hoe vaker ik mijn aanpassingsvermogen inzette, des te meer ik het contact verloor met mezelf. Door steeds maar te schemeren tussen de verschillende personen die ik ergens verwacht werd te zijn, kwam mijn eigen identiteit op het spel te staan.

Toen ik na mijn HB-ontdekking begon in te zien hoeveel ik me had aangepast en dat ik daardoor niet meer zo goed wist wat ik wilde en wat ik nodig had, begon het verlangen te ontstaan om mezelf echt te leren kennen en om steeds meer echt mezelf te gaan zijn.

Tegelijkertijd had ik een beetje de angst dat als ik mezelf niet meer zou aanpassen, ik dan helemaal alleen achter zou blijven…. 

Mogelijk herken je bij jezelf ook je sterke aanpassingsvermogen. En als je herkenning vindt in hoogbegaafdheid is het ook niet gek of raar dat jij jezelf gaat aanpassen.

Één van de drie hoofdkenmerken van hoogbegaafdheid is bijvoorbeeld het kenmerk ‘anders’. En dat je als hoogbegaafde anders bent, doet, ziet en voelt, is heel waardevol. Je kunt daarmee namelijk een unieke waarde leveren aan de wereld om je heen.

Tegelijkertijd willen we er als mens altijd ‘erbij horen’. We willen hechte relaties vormen met andere mensen. Dat was vroeger ook onderdeel van onze overleving. Als we geen lid waren van een groep, waren we ten dode opgeschreven. En dat zit nog steeds heel diep in ons menszijn.

Dus als jij je vaak anders voelt, zeker als je niet begrijpt waarom of als je denkt dat je daar de enige in bent, loop je een groot risico om terecht te komen in de ‘valkuil van het aanpassen’.

En deze valkuil houdt zichzelf in stand. 

Want hoe meer jij je aanpast, hoe meer je mensen en situaties aantrekt en organiseert waarin je je moet aanpassen en daarmee ook moet blijven aanpassen om het in stand te houden.

Wat ik merkte toen ik besloot om mezelf te gaan leren kennen en om steeds meer mezelf te gaan zijn, ook al vond ik dat spannend, was dat het ook steeds gemakkelijker werd om mezelf te gaan zijn.

Al snel merkte ik dat juist door mezelf te zijn, ik de mensen begon aan te trekken bij wie ik ook helemaal mezelf kon zijn en dat ik daardoor juist gemakkelijker mezelf kon zijn.

Als extra bonus kreeg ik onverwachts veel meer plezier in sociaal contact waar dit voorheen vooral een energievreter was.

Wanneer je jezelf beter leert kennen en meer jezelf gaat zijn, zul je ook vooral de gekoppelde kwaliteiten kunnen inzetten, zonder ‘in de problemen te komen’.

Je aanpassingsvermogen is in sommige situaties namelijk ontzettend fijn en handig. En in andere omgevingen vooral heel onhandig.

Waar het om gaat is dat je weet hoe je jouw aanpassingsvermogen kunt inzetten, zonder dat het ten koste gaat van jezelf en zodat je wél verbinding kunt maken met de mensen om je heen.

Dit is iets waar je mee mag en kunt oefenen, zodat je hier steeds beter in kunt worden. De module over aanpassen in het valkuilen programma is daarom ook precies hierop ingericht.

Mocht je je trouwens nog afvragen of je gevoelig bent voor deze valkuil, of voor één van de vier andere valkuilen, doe dan hier nog even de Valkuilen-test.