Het klinkt misschien een beetje arrogant, maar ik heb altijd ergens gevoeld dat ik iets groots te doen heb. In de tijd dat ik zoekende was naar mijn plek, weinig werk had en veel thuis zat, heb ik me ook echt heel ongelukkig gevoeld. Omdat ik voelde dat ik mijn tijd aan het verdoen was. Ik was niet mijn missie aan het leven. Ik was niet iets van mijn leven aan het maken.
Wat natuurlijk niet meehielp, was dat ik mezelf dat ook behoorlijk kwalijk kon nemen. Ik nam het mezelf kwalijk, omdat ik niet wist wat mijn bedoeling was. Ik nam het mezelf kwalijk, omdat de dagen voorbijgingen en ik niet iets aan het betekenen was voor de wereld. Ik was een beetje doelloos aan het wandelen en aan het nadenken over mezelf en het leven.
Toen wist ik niet dat dat het voorwerk was voor wat ik nu doe. De kennis die ik opdeed over mezelf bracht mij namelijk in contact met mijn weg. Het bracht mij de antwoorden op de vragen ‘Wat wil ik?’ en ‘Wat heb ik nodig?’. Het bracht mij inzicht in mijn volgende stappen. De technieken en tools die ik toen gebruikte, gebruik ik nog steeds en zitten verweven in de Gifted People programma’s. En misschien wel net zo belangrijk, ik leerde dat ik niet mijn tijd had verspild. Ik leerde dat ik niet de wereld hoefde te redden.
Niet alles wat je ziet is aan jou om op te lossen
Als idealistische hoogbegaafde kun je soms de last van de wereld op je schouders voelen. Je kunt zien hoe iets zou kunnen zijn en de pijn voelen van dat wat er (nog) niet is. Je ziet de inconsistenties in het leven. Je ziet waar we als mens dingen doen die we beter niet kunnen doen. Je voelt intens verdriet als je op het nieuws iets ziet wat je raakt. Je kunt overvallen worden door alle onrechtvaardigheid in de wereld. Je kunt je afvragen: ‘Waarom doen mensen dit?’ en ‘Waarom zien andere mensen dit niet?’
Je kunt daardoor ook het gevoel hebben dat het aan jou is om er iets aan te doen. Je kunt je schuldig voelen als je niet het gevoel hebt dat je een bijdrage levert om de wereld mooier en beter te maken. En tegelijkertijd onmacht voelen omdat er zoveel is wat gedaan moet worden. Te veel voor jou alleen.
Kleine dingen met een grote impact
Waar we vaak als hoogbegaafde een denkfout maken, is dat iets groots moet zijn om een groots resultaat teweeg te kunnen brengen. Omdat we groot denken en de lat voor onszelf hoog leggen, verwachten we van onszelf ook heel veel. Maar vaak genoeg zijn het net zo goed de kleine dingen die al een groot verschil maken.
Met kleine dingen kun je denken aan dankbaarheid voor wat er al is en vriendelijkheid naar jezelf en anderen toe. Je kunt denken aan wat je elke dag kunt geven aan een ander. Bijvoorbeeld een glimlach naar iemand in het voorbij gaan. Een complimentje aan je partner. Een kleine donatie aan een doel wat je steunt.
Daarnaast doe je de wereld een groot cadeau door te investeren in zelfkennis. Want vanuit daar komen antwoorden over jouw levensmissies; dat wat jij te doen hebt. En nogmaals, deze hoeven niet groot te zijn. En je hoeft met wat je doet niet alles op te lossen. Maar onderschat niet de impact van die ene persoon die jij helpt. Want alles wat je doet heeft een ‘ripple effect’.
Wat kun je doen?
Neem de tijd om jezelf echt goed te leren kennen. Ontdek vanuit het antwoord op de vraag ‘Wie ben ik?’ jouw antwoorden op de vragen ‘Wat wil ik en wat heb ik te doen?’. Kies daarbij iets wat jou echt aan het hart gaat en leg daar je focus op. Verwacht niet van jezelf dat jij alles moet oplossen, maar onderzoek wat jouw bijdrage kan zijn.
Zoek gelijkgestemden die zich ook betrokken voelen bij jouw gekozen hoofdfocus. Samen sta je sterker en krijg je meer voor elkaar. Jij kunt door iets in gang te zetten namelijk andere mensen inspireren die jou vervolgens gaan helpen. Zo kun je samen werken aan een groter doel, zonder dat het allemaal op jouw schouders hoeft te komen.
—
Heb jij het gevoel dat de last van de wereld op jouw schouders ligt? Laat je het weten onder deze blog?
_
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 82
Ik heb hier geen woorden voor. Ik snap dit zo erg! Echt op een of andere manier zo geweldig om te lezen dat er meer mensen zijn zoals ik! Moet nog even bevatten wat ik hiermee wil doen. Ik denk dat je echt samen de wereld moet redden. Want dat is wel gewoon echt nodig! Alleen durft niemand daadwerkelijk. Dat houd mij tegen. Dat kan je niet alleen. Maar als wij net zo kunnen knallen als alle onzin en bullshit wat nu de aandacht krijgt en het levensdoel van meer maken om de wereld te redden dan denk ik dat de wereld een geweldige plek wordt! 😊
Hoi, herkenbaar verhaal. Houdt me al een tijd bezig. Ik verdiep me sinds kort in effectief altruïsme. Dat gaat precies hierover: hoe je je steentje aan de wereld kan bijdragen en hoeveel je daarbij wil vragen van jezelf. Wat werkt wel, wat werkt niet, waar let je op. Waar geef je je geld aan uit, waar besteed je je tijd aan, etc.
Wel een goede.
Ik ben vanaf kind al heel idealistisch.
Ik heb mijzelf al heel jong een soort van geboden opgelegd waaraan ik moest voldoen. Klinkt zwaar maar is het in werkelijkheid niet.
Gewoon jezelf corrigeren waar emotie je gedachtengang en reactie kunnen sturen. Ik deed dit alleen maar omdat ik het altijd bij anderen zag gebeuren. Jaloers, afgunst, niet open zijn, niet eerlijk zijn, niet je ”kwetsbaarheden” laten zien etc etc etc. Ik leef ze nog steeds na.
Een heleboel hiervan heeft er mee te maken dat jij o.a. jouw positie wilt verzekeren binnen een groep Doe ik niet aan. Ti’s dierlijk groepsgedrag. Nou zijn we dieren dus ik permiteer mijzelf heus wel mij ook zo te gedragen want er onderuit komen doe ik toch niet maar ik probeer mijn schade naar anderen te beperken en zelfs ook die ander zich beter te laten voelen. Of iets dan een illusie is of niet doet er niet toe. Ti’s diegene respecteren.
Ik vind de uitkomst onbelangrijk want ik doe naar mijn idee het juiste.
De andere kant is weer dat het juiste willen doen dan weer gewoon jouw sociaal gedrag is meer niet. Voor ons soort is het de bedoeling dat de grotere groep sociaal is :). Volg ik weer wat mij ingeprogrammeerd is. Maar goed je ontkomt niet aan je mens zijn. Helaas haha.
De andere kant van mij is dan weer dat ik ook een hypocriet ben. In de zin dat ik de wereld maar laat voor wat het is. Ik heb niet het gevoel dat ik het kan veranderen. Niet in de tijd dat ik nog leef.
Mensen blijven mensen in hun gedrag. Je ontkomt er niet aan.
Als reactie daarop heb ik mijn wereld juist verkleind.
Daarom bijv. hou ik mij helemaal niet bezig met politiek etc.
Ik zie dan wel degelijk het nut in van mensen die ergens voor vechten. Mensen die protesteren etc. Het is allemaal een bijdrage tot verandering in welke richting dan ook.
Hoe hypocriet ik ook ben ik besef wel altijd dat zelfs de kleinste beweging een bijdrage levert. Is het niet nu dan is het wel samengevat over honderden of duizenden jaren. Alles leidt tot iets.
Ik zelf zie het niet snel gebeuren. Op zn minst niet tot we ieder leven net zo veel respecteren als ons eigen. Als wij altijd maar blijven denken dat wij bijzonder zijn en beter dan dan welk ander soort ooit komen we nooit tot iets. Ik vind dat elk leven even wonderlijk is.
De andere kant is weer hoe meer we in luxe leven des te meer we ons kunnen veroorloven idealistisch te zijn.
Zoals idealisme altijd al heeft bestaan ten goede van welk doel ook blijft het slechts dat. Idealisme. Het stuurt ons. Ti’s onderdeel van ons.
Uiteindelijk gaat het er alleen maar om hoe jij voor jou jouw omgeving instinctief beter wilt maken.
De andere kant is weer dat alles in de natuur doet wat ie moet doen. Net zoals elk ander soort wat elkaar absorbeert tot op het allerkleinste niveau.
In die zin doe je niets verkeerd als je niet sociaal bent. In onze geschiedenis en dit geldt voor elk dier soort heeft elk karakter zn functie gehad. Enige is dat een karakter een functie heeft naar gelang de periode waar we in leven. In onze tijd zijn er achterhaalde menselijke eigenschappen en nuttige.
Alles wat we doen stuurt ons de zelfde richting op naar gelang het karakter. We ontkomen er niet aan.
Ik zelf blijf altijd aanhouden anderen te respecteren omdat ik vind dat het voor mij het juiste is omdat ik nou eenmaal zo ben.
Ik geef ze een compliment als ik voel dat ze het kunnen gebruiken. Ik probeer altijd een neutrale positie in te nemen zodat die ander zich op zn gemak voelt. Ik heb niet de behoefte mijzelf een positie aan te meten in het bijzijn van anderen. Ik ben ook zo veel mogelijk gewoon mijzelf ongeacht wat anderen er van mogen denken. Wat ze er van denken is hun probleem, niet de mijne.
Werken aan algemene kennis. Van heel veel op de hoogte willen zijn doe ik kever dan altijd maar in hetzelfde hokje te willen zitten. Tussen zwart en wit zit nog heel veel kleur. Talenten benutten en go with the flow. Denk groot kreeg ik ooit als advies en het combineren van veel informatie vergaren, maar ook weer loslaten wat je op dat moment niet nodig hebt, biedt richting. Door te zijn en te leven in het nu biedt helder inzicht voor een goed leven voor planeet Aarde.
Iedere dag opnieuw. Ik heb geen baan, geniet van de natuur en probeer niet meer om mensen te overtuigen van klimaatproblemen. Er zijn al veel mensen bewust dat er al goede oplossingen gecreerd door velen. Dank je wel voor je berichten Adrienne en anderen. Heel herkenbaar allemaal. HSP zijn en Hoogbegaafd is ok.
Ik weet niet zeker of ik hoogbegaafd ben, maar in dit kenmerk herken ik mijzelf het meeste. Vooral de combinatie van het gevoel een missie te hebben en streng naar jezelf zijn dat je eigenlijk meer zou moeten betekenen voor de wereld op basis van je (subjectief beleefde) betere inzichten in de wereld, en ook enorme woede en depressies ervaren over aanhoudende onrechtvaardigheden en stommiteiten in de wereld. Niet dat ik mij in een maatschappelijke positie bevind waar ik een groot verschil zou kunnen maken, maar ik denk dat ik vaak geopolitieke misstanden zie, die de “mainstream” bewust of onbewust negeert, en dan voel ik mij ergens een lafaard omdat ik deze misstanden vervolgens niet aanstip. Ik ben dan toch te bang mijzelf onpopulair te maken en dan houd ik toch mijn mond maar. De combinatie misstanden zien en er vervolgens uit angst voor sociaal ostracisme niets aan doen, leiden denk ik in mijn geval vaak tot depressies en een laag zelfbeeld. Aan de andere kant probeer ik mezelf dan te overtuigen dat ik toch geen impact zou kunnen maken en dat de problemen toch te groot zijn voor één persoon om op te lossen. En ik probeer mezelf dan maar weer in slaap te sussen door te denken dat ik gewoon het hele beeld niet voor me heb en dat andere mensen heus wel weten wat ze doen. Maar dan de volgende dag zie ik weer wat voor hypocriete bende alles toch is, en wat voor fundamentele denkfouten mensen maken, en hoe verknocht ze zijn aan binair zwart-wit denken en eenvoudige doch stugge vijandbeelden, en vooral de balk in het eigen oog niet zien maar wel de splinter in het oog van de ander, etc.
Ik deel je gevoel?
Ik deel met jullie Sandra en Fred. En Alexander hartelijk bedankt voor de mooie woorden. Monique
Bij het lezen van de reacties ontstond bij mij de behoefte om dit hier te delen. Het hangt bij mij thuis op een prominente plek.
Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God. Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.
It’s not just in some of us; it’s in everyone.
And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same.
As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”
– Marianne Williamson
De speech van Nelson Mandela.
Yes, dat is waar!
X
Dankjewel voor het delen Alexander.
Ik heb de tekst even opgeslagen. Hij kwam binnen. Dank je wel voor het delen.
moooi!
Heel herkenbaar. Al sinds mijn geboorte wil ik de wereld redden. Maar wie luistert er naar de freak? Rond mijn 35e zei mijn “opa” tegen mij, jij bent de druppel, die de rimpeling veroorzaakt, jij zal die rimpels niet zien. Toen was het voor mij duidelijk. Ik kan in mijn eentje de wereld niet redden, maar ik kan wel diegenen helpen die er bij mij om vragen. En dat worden er steeds meer……
Wat fijn om te lezen Chaliarmska dat je er voor andere mensen kunt zijn en hen kunt helpen. Zo gebruik je jouw unieke gave om de wereld van de mensen om je heen een stukje beter te maken.
Grappig genoeg had ik tot 1,5 jaar geleden ook het gevoel dat de last van de wereld verbeteren op mijn schouders ligt, maar nu eigenlijk niet meer. Ik ben het langzaam meer los aan het laten en leer nu juist wat mijn eigen weg is. Naast hoogstwaarschijnlijk hoogbegaafd te zijn, heb ik ook ADHD (erg leuke combi) en realiseer ik mij nu langzaam dat het aangeleerde begrip van “in hokjes denken” gewoon echt niet bij mij past. Ik denk niet in zwart of wit (ja, mijn perfectionistische kant probeert dit nog wel steeds te doen), maar ik denk liever in grijs, haha! Ik ben impulsief en creatief genoeg om beeldend werken te maken die de maatschappij voornamelijk afschrikt.
Niet dat mijn werk eng is! Nee. Mijn werk is transparant, expressief en bovenal niet “perfect”. Ik merk al jaren dat de werken waar ik dingen (“perfect”) namaak het meest geprezen worden, maar dat mensen gewoonweg niet reageren op mijn eigen werken. Mijn vermoede is dat mensen niet weten WAT ze van mijn werk moeten vinden. Misschien is er wel (pijnlijke) herkenning of heb ik misschien een onafgesproken taboe (zoals negatieve gevoelens) in beeld gebracht, zodat erop reageren gezien zou kunnen worden als een teken dat deze “zwart/wit-mensen” toch óók grijs blijken te zijn.
Gelukkig maak ik mijn werk niet om per se een reactie bij anderen los te maken (al zou ik het wel erg fijn vinden als ik er meer reacties, zowel positief als negatief, op zou krijgen). Dus nu begin ik langzaam aan meer mijn eigen weg te gaan en meer eigen werk te maken. Vorige week ben ik zelfs voor het eerst in mijn leven een keer geprezen op mijn eigenschappen! Dus ik zie vanzelf wel waar mijn pad mij naartoe brengt!
Dankjewel voor het delen Stefanie van jouw persoonlijke ervaring en wat mooi dat je werk doet waar jij je creativiteit in kwijt kunt!
“Naast hoogstwaarschijnlijk hoogbegaafd te zijn, heb ik ook ADHD”
Hoi Stefanie,
ik kan uit eigen ervaring vertellen dat de combinatie hoogbegaafdheid en ADHD niet altijd even makkelijk is om mee te leven. Er is een behoorlijke overlap van symptomen die elkaar zowel positief als negatief kunnen versterken, maar als ik jouw bericht zo lees heb jij de positieve kan weten te vinden en dat is erg fijn. Mocht er ooit een moment in je leven komen dat dingen wat minder gaan, kan ik je het boek ‘Slim maar vastgelopen’ aanraden van Thomas E. Brown. Naar mijn weten is dit het enige boek dat ingaat op de specifieke combinatie ADHD en hoogbegaafdheid en ik heb hier persoonlijk erg veel aan gehad.
Bedankt voor deze tip, ik ga hem zeker lezen!
Mensa werd in 1946 in Oxford opgericht door Roland Berril en dr. Lance L. Ware. Hun oorspronkelijke doel was het verenigen van hoogintelligente mensen uit verscheidene vakgebieden om een hypothetische rondetafeldiscussie op gang te brengen rond wereldvrede en andere maatschappelijke onderwerpen en mogelijke oplossingen voor daaraan gerelateerde problemen te bedenken.
Na meer dan 20 jaar lidmaatschap moet ik constateren dat niks van dit oorspronkelijk doel nog lijkt te bestaan. Men komt immers niet verder dan samen spelletjes spelen en mekkeren over hoe slim we wel zijn en hoe lastig dat wel is. Triest…
Beste Jan, spontaan reagerend op jouw 20-jarige ervaring moest ik er ook wel om lachen:
Zullen alle mensen dan toch in de basis het zelfde zijn?
Een soort egocentrische zelfingenomen order-followers + stomme dieren die als enigen hun eigen soort aanvallen om ze massaal dood te maken?
Dag Iris – Zou best wel eens kunnen. Er bestaan onnoemelijk veel menslievende initiatieven en de wereld wordt er alleen maar beter op; alleen is dit niet iets wat men aan hoogintelligentie of -begaafdheid mag toeschrijven.
De tegenvraag dient zich ook aan: “Waarom zou je niet (proberen) wat (te) doen aan grote vraagstukken?”. En misschien zelfs “Waarom zou JIJ niet de persoon zijn die de wereld een stukje beter kan maken?”.
Is het misschien toch ook niet de taak van de “zieners” om in elk geval met de mensen die het (nog niet) zien te delen wat zij zien? Maar dan wel met loslaten van het resultaat, van de verwachting van verandering. En of dat ZEN is of meer Deepak Chopra is dan niet zo belangrijk. Zwijgen is imho het zwak(s)tebod.
Zelf heb ik ook een 3-tal grote thema’s die mij in sommige gevallen al meer dan 30 jaar bezig houden. Maar ik praat er wel over, al is het maar met collega’s, buren, vrienden.
De wereld is een plek die liever niet verandert, vol mensen die bij een afwijkend idee niet op zoek gaan naar “Goh, zou dat misschien kunnen en hoe?”, maar naar “Dat kan niet en hier zijn 100 argumenten waarom niet”. Lekker makkelijk, want status quo is comfortzone. Vooruitgang is buiten je comfortzone treden, het risico nemen en accepteren dat je op je gezicht kan gaan. En, globaal gesproken, laat het gros van de mensheid dat toch liever aan anderen over.
Van veel “lotgenoten” hoor ik dat ze in hun jeugd geleerd hebben hun mond dicht te houden. Je had afwijkende ideeën en dat werd door de rest niet alleen niet begrepen, maar zelfs afgekeurd. Dus maar netjes in de pas lopen, sociaal aanvaardbaar gedrag vertonen. En dat gaat lang goed, tot het niet meer goed gaat en lijf en hoofd aangeven dat het je anders voordoen dan je in de kern bent niet langer vol te houden is. Noem het burn-out, depressie, midlifecrisis of welke andere kreet dan ook, dat is wel het moment om wakker te worden en je nu eens aan te passen IN JOUW RICHTING in plaats van in de richting van alle anderen.
Ja, je bent anders, daar heb je niks voor hoeven doen (cadeautje van het universum, god, de natuur), heb je niet om gevraagd. Maar, om een bekende kreet te parafraseren: “With great talent comes great responsibility”. En hoe het je misschien ook in de weg gezeten heeft af en toe of zelfs heel vaak en veel, een brein als het onze is wel degelijk een talent.
En wat ik schrijf is niet nieuw. Volgens mij weten we allemaal (heel diep van binnen) allang dat dit het geval is. Wat nodig is, is de moed om de status quo niet langer te accepteren en met vertrouwen in een bovengemiddeld brein de angst te lijf te gaan die met die stap meekomt.
Ik zit over een paar weken met iemand uit het vakgebied waar 1 van mijn grote thema’s over gaat. Misschien wordt ik uitgelachen, ongetwijfeld op een respectvolle manier want mijn gesprekspartner is erg aardig en een gentleman, misschien krijg ik te horen dat het idee in de kern aardig is, maar mijn kennis van de benodigde technieken sterk tekort schiet waardoor het echt een “dead end” is, maar mogelijk kietel ik ergens iemand en leg ik de kiem voor een mooie ontwikkeling en misschien, HEEEEL misschien, heb ik het echt goed gezien en is het begin van iets dat werkelijk een serieuze bijdrage aan de wereld kan leveren.
Wat de uitkomst ook is, ik heb in elk geval positieve actie ondernomen om mijn idee niet in stilte met mij te laten sterven. Is het niks, dan kan en mag ik het voor mezelf loslaten. In alle gevallen zal ik trots zijn op mezelf dat ik iets heb opgemerkt, bewust heb nagedacht over een potentiële oplossing en een platform gezocht om die oplossing te presenteren.
Spannend? Zeker. Oncomfortabel? Ook. Dit eerste gesprek niet zozeer, zoals gezegd een prima gesprekspartner. Mijn brein springt natuurlijk 6 stappen vooruit … wat als hij wil dat ik het aan mij onbekende relaties van hem ga pitchen? Arrrgghhhh … stress LOL.
Maar goed, voldoende bescheidenheid om te realiseren dat dat scenario een vele malen kleiner percentage kans heeft dan dat ik met dit brein door het leven zou moeten had. Dus maak ik me maar niet te veel zorgen.
Als altijd bedankt voor je blog. Elke keer weer haakjes om herkenbare issues aan te hangen.
Met warme groet,
Chuck
Bij het lezen van de inspirerende tekst en deze reactie erop kwam bij mij spontaan op:
“live fearlessly and don’t limited yourself!”
Mee eens dat jij stappen kunt ondernemen om het verschil te willen maken, maar wel als jij er als persoon zelf klaar voor bent. Als jij er nog niet klaar voor bent, dan kan het zetten van die ene stap als zo’n grote berg voelen, dat je die stap niet durft te nemen of er simpelweg niet de motivatie of energie voor kunt opbrengen op het moment. Het veranderen van de wereld is niet de “taak” van de “ziener” die ziet hoe het allemaal anders moet/kan. Het is geen “moetje”. Vanuit een biologisch standpunt “moet” jij alleen drinken, eten, poepen en plassen. Meer niet. En als iemand er nog niet klaar voor is om naar jouw verhaal te luisteren, kun jij natuuuuurlijk zoals je zegt een kiemzaadje planten door jouw ideeën en waarnemingen te delen, maar in je eentje de wereld veranderen is niet te doen. Maar volgens mij weet u dit ook al, haha. Veel succes gewenst met het zaadje planten in uw vakgebied! Het zal mij niet verbazen als uw motivatie en intenties over zullen slaan op de mensen met wie u spreekt en u verandering teweeg zult brengen! Zoals ik tegenwoordig vaker zeg tegen anderen: alle beetjes helpen!
Dankjewel voor het delen Chuck en fijn om te lezen dat je met het lezen van de blogs ook de herkenbare ‘haakjes’ kunt vinden om dingen weer op te hangen. Hopelijk volgen er nog veel blogs waar je iedere keer iets mee kunt. Ben je ook bekend met de Facebook en Instagram pagina van Gifted People? Je bent altijd welkom, hier worden ook inspirerende qoutes gedeeld.
Poeh, ja, ik herken het. Allemaal. Alles willen doen, extra erbij pakken, daardoor dieper in de materie en nóg meer zien….
‘Niks doen’ is zonde van de tijd (ook weekends) en het maakt dan eigenlijk niet uit wát ik doe, als ik maar niet niks doe.
In mijn werk ga ik daaraan soms kapot. Waar anderen prima kunnen werken met informatie die ‘waarschijnlijk wel klopt’ of ‘als die info niet klopt, is het niet mijn schuld geweest’, val ik de superdubbelcheckcontroleermodus om er zo zeker mogelijk van te zijn dat alles klopt voordat ik conclusies trek. Daarbij kom ik afwijkingen tegen die weer een project op zich zijn om op te lossen/te voorkomen, maar die ik óók wil fixen (‘hoe kan t dan niemand anders dit al eerder gemerkt heeft’).
Het zorgt in mijn hoofd voor kortsluiting, irritatie, soms verwijten, terwijl het meestal geen opzet is. Dát besef ik me de laatste tijd steeds meer. De ‘gave’ die het ‘anders bedraad zijn’ met zich meebrengt was voor mij de standaard (combineerd met een laag zelfbeeld ‘zal de rest van de wereld dit toch óók wel zien?’) en dat verlangde ik minimaal van de rest ook. Maar dat mag niet.
Maar ik mag mezelf ook niet kapot maken door alles maar te fixen, kapot te analyseren, voor te zijn, eerder door te hebben. Past niet in mijn rol en daar is werkgever duidelijk in.
Daarom aangegeven dat ik eenzijdig het huwelijk verbreek met de functie. De functie vind dat ik alles wat ik moet doen in de functie heel goed doe, maar mijn hoofd wil zo-veel meer. Willen, maar niet kunnen-mogen…..doei. Er is begrip en we zoeken samen naar een oplossing.
Waar ik nog geen richting aan kan geven is om ’tevreden te zijn’ met het leven. Maar ach….je kan niet alles tegelijk…. Toch? Of wel? Tandje erbij? ?
Mijn hemel.. ik herken mijzelf in je verhaal. Ik kan mijzelf ook zo vastbijten in zaken die niet kloppen.. ik wil het dan tot op de bodem uitzoeken en doe dat dan ook. Kan mij niet schelen hoeveel uur het kost. Pak desnoods midden in de nacht nog even mijn laptop om een plotselinge brainwave the checken met behulp van Excel. Als ik dan helemaal blij ben dat ik het gevonden heb, probeer ik het zo duidelijk mogelijk op schrift te formuleren, alvorens het te bespreken met de betrokken personen.
Hoe vervelend is het dan als men het alsnog niet ziet of niet wil zien, terwijl als je het bespreekt met een intelligent iemand die niet actief betrokken is bij de zaak, deze persoon wel snapt wat je bedoelt
Goed dat je het zo ziet Pieter. Weet je wat vaak het probleem is op de werkvloer als je dingen wilt fixen die niet bij jouw werk passen? Als jij voordat iemand het in de gaten heeft al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand. Dat is moeilijk, wat je ziet iets en je vermogen om dingen snel te zien en snel oplossingen te kunnen bedenken, willen dat ook graag oplossen.
Helemaal met je eens Pieter! “Gelukkig” heb ik momenteel geen werkgever, waaraan ik verantwoording moet afleggen. Dat ging me nooit zo goed af ? van jongs af aan eigenlijk niet.
Ik word er in de huidige faux-wereld nogal kriegel van, dat mensen “het” niet zién, niet voelen, niet merken, vooral dat het ze niet kan schelen, hoe alles naar de kloten geholpen wordt door een klein groepje. In mijn eentje kan ik het grote geheel niet veranderen, maar doe wel alles in mijn vermogen om mijn kleine puzzelstukje te plaatsen, te laten zien, te vertellen. Dan verlies je familie, vrienden, etc. Maar gelukkig niét mezelf ? Ik heb nog heel wat te doen, voor ik mezelf als waardevol zie (stukje trauma) maar voel al wel “bevestiging” en waardering dat ik er mag zijn! Dat ken ik (nog) niet, maar voelt wel goed. Ik moét gewoon bepaalde dingen doen, een drive en innerlijk helderweten, kan ik niet (meer) stoppen, al zou ik willen… daar word ik anders ziek van, tegen mijn natuur ingaan. Dat moést nou juist altijd en beviel voor geen meter ? Toch liever mijn eigen weg maar nu!
Tranen met tuiten… ze komen telkens weer. Bij het zien van een programma over moeders in armoede, bij het horen van een liedje op de radio in de wagen terwijl ik de mensen op straat zag wandelen en bedacht “ hoe erg ik het voor de wereld vindt dat iedereen die pandemie moet meemaken”, bij het zien van vakantie-kiekjes van mijn kinderen (2 jaar geleden, wat was alles toen nog mooi!), enz.
Ben ik hoogbegaafd? Hoogsensitief? Of depressief? Geen idee… maar alleszins een perfectionist die zichzelf regelmatig tegenkomt en afstevent op een tweede burn-out.
Als ik maar eens wat dichter bij mezelf kon komen, in plaats van me te laten meeslepen in de door mezelf opgelegde mallemolen van het leven. IK GENIET NIET MEER. Ik moet, ik zal, ja ik wíl… maar vergeet het allemaal te “beleven”.
Drie jaar anti-depressiva en 1 jaar psycholoog, nu 4 jaar geleden. Helemaal alleen (wie moet het anders doen??) uit de put gekropen. Véél te snel, na 3 maanden thuis, weer aan het werk gegaan (dat schuldgevoel tegenover mijn werkgever en collega’s!), om er toch maar te staan. Op mij moet men kunnen rekenen. Maar uitgerekend 3 maanden later stond ik op straat. Ontslagen door een extern bedrijf dat wereldwijd grote kuis ging houden. Ik heb mezelf toen 3 dagen gegund om te huilen en zelfmedelijden te hebben. 1 maand later een sollicitatiebrief gestuurd van het type “erop of eronder”. De brief week volledig af van de standaard, maar ik vond mijn “what you see is what you get” stijl toen helemaal passen en wilde eerlijk blijven aan mezelf. Drie examenrondes en 72 kandidaten later, kon ik mezelf een pluim geven: ik had de job! Even toch lekker die middelvinger opgestoken richting vorige werkgever.
Die job doe ik nog steeds graag, maar ik werk “onder mijn niveau”. Anderzijds zit ik in m’n comfort zone en kan ik het niveau opkrikken. Alles wat ik doe, moet aan de hoogste norm voldoen, zo vind ik. Ik doe het goed of ik doe het niet. Veel verlof en flexdagen maken de combinatie fulltime job-kinderen-huishouden mogelijk, zo dacht ik.
En toch, hier sta ik weer… op de afgrond van diezelfde put. Helemaal uitgeput.
Ik lees jouw teksten zo nu en dan, dat helpt zeker om eens stil te staan. De reacties van de lezers helpen eveneens. Dankjewel daarvoor.
Wat mijn missie is? Geen idee, maar ik zou graag een boek schrijven. En ik zeg er steevast bij “als ik de Lotto win”. Want ik denk dat ik het niet kan. Ik zou beter een Pippi Langkous doen: “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!” ?
Dankjewel Ann voor je reactie. Dat is inderdaad waar je veel aan zult hebben. Dichter bij jezelf komen, jouw blauwdruk helder maken en erna leven. Het is een proces van naar op jezelf op zoek gaan. Dat is een belangrijk onderdeel van de Insight, de persoon die je bent en wilt zijn vormgeven. Is dat waar je nu het meeste naar op zoek bent? Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
heel herkenbaar Ann, dank je voor het delen.
…En toen kwamen de tranen. Ben er keihard tegenaan gelopen, afgelopen weken. Belangrijke veranderingen op werk, ik die als enige vaste spil zo ongeveer overblijft en dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Want als ik het niet doe, wie komt er dan op voor de kwetsbaren?
En ik kan het niet. Ik kan eenvoudig niet de last van de wereld op me nemen: dat heeft in het verleden al geleid tot een burn-out.
En zeker als die fixed mindset erbij komt: “Ja maar jij bent gewoon heel goed in je vak en je weet gewoon ook alles”.
“Mag jij het fijn hebben?” Is het mantra dat mijn psychotherapeut me heeft meegegeven.
En nog steeds botst dat mantra met de verwachtingen van de buitenwereld (die niet alleen in mijn hoofd bestaan, terwijl ik weet dat ik ze zelf in stand houd door er braafjes aan te conformeren, waardoor ik niet meer genoeg aan mezelf toe kom, waardoor ik het nog steeds niet (genoeg) fijn kan hebben, waardoor ik me weer schuldig voel en me af vraag of ik het ook eens fijn mag hebben etc…)
Enfin.
Blog na blog raakt me. Diep.
Wederom dank voor het delen 🙂
Isis, bedankt voor het delen. Mijn vraag zou zijn: welke onderlinge basisbehoefte beweegt jou om aan de verwachtingen te willen/moeten voldoen? Zolang die drijfveer groter is dan je verlangen om het fijn te hebben, gaat er waarschijnlijk nooit wat veranderen…
Wow, Joanne, je antwoord raakt me – juist omdat ik me in Isis zo herkende.
Thanks!
Love it!
Het is dus niet dat ‘fucking’ plichtsbewustzijn en dat perfectionisme en dat presteren – dat oplossen – dat rechtzetten – dat iets tot de bodem onderzoeken: Het doel als ik me goed wil voelen is – dingen te doen waardoor ik mezelf ‘goed kan’ voelen.
Juist daarin moet mijn hoofdenergie en aandacht gaan.
Als ik mezelf goed voel – komt de rest vanzelf goed.
Maar hoe kom ik dan af van dat stemmetje in mijn hoofd – dat me steeds herinnert aan alles andere?
Meditatie, denk ik.
Helemaal tot het binnenste van mezelf komen en met mezelf connected zijn (zonder dat de buitenwereld aan mijn zijn trekt).
Door verdieping van mijn zijn en bewustzijn. Omdat ik weet hoe ik als HB/HSP/HSS bedraad ben en daar rekening me houdt om het weer leuk te kunnen hebben in dit leven.
Dankjewel Isis voor je reactie. We zijn vaak veel te hard voor onszelf. En het is ook moeilijk om lief voor jezelf te zijn. Misschien is het voor jou ook leuk, om net als voor Ann een te kijken of je een gratis online masterclass kunt bijwonen. Het is een proces van naar op jezelf op zoek gaan. Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Haha, wat herkenbaar. Ik ben de 50 gepasseerd heb héél veel gedaan om de wereld een stukje bewustwording te brengen zeg ik dan ook maar heel arrogant 😉 . Ik loop min. 10 jaar voorop in de polonaise en ik hoop dat mensen er wat aan gehad hebben. Eigenlijk kost het teveel, teveel van je zelf wanneer je denkt: hoe is het in godsnaam mogelijk dat anderen niet zien wat jij ziet. 😉
Eigenlijk ben ik daar nu dus ook wel een beetje klaar mee omdat ik veel mensen zie leven like there’s no tomorrow. Heb wel een aantal dingen in de wereld gezet ( samen met anderen!!) waar ik heel trots op ben.
Nu laat ik het los en doe datgene wat ik nog aan mezelf kan en wil ‘verbeteren ‘en de laat voor de rest mooi de boel de boel. Dat klinkt weer als het andere uiterste maar zo mag dat niet klinken. Ik ga meer in de pas lopen en laat een ander z’n eigen dingen oppakken, zijn eigen verantwoordelijkheden oppakken en ga me niet meer zo druk maken want de hele wereld ‘redden’ ben ik nu wel achter.. da’s teveel voor één persoon. 🙂 Voor deze inzichten moet je blijkbaar eerst 50 worden maar dat geeft niet, heb nog een heel leven voor me.
Knuffel en bedankt voor deze prachtige inzichtelijke blogs
Hi Maria, super dat je aan je eigen redding denkt nu je de 50 hebt gepasseerd.
Wat heb je dan gedaan ( met hulp van anderen!) voor de wereld? Ik ben zeer geïnteresseerd. Blijf niet vaag erover.
Alleen ‘arrogant’ (het word dat je over jezelf gebruikt) is dat denk ik waarschijnlijk niet.
Dat klinkt als een zelf-veroordeling (in mijn oren).
Ik weet dat in de matrix in Nederland mensen niets positiefs over zich zelf mogen zeggen. Wat een zieke onzin. Beter niet meedoen!
Maar je bleef vaag – dus weet ik helemaal niet wat je moois deed. Share toch het mooie dat je deed met mij en anderen – en wees er trots op!!
Geweldig dat je nu aan jezelf denkt! Als we dat allemaal doen (zonder egocentrisch te zijn) krijgen we vanzelf een betere wereld.
Lieve groet!
Misschien is het ook wel een onderdeel van een cyclus. Eerst zelf veel gegeven hebben en nu als mentor/adviseur/consultant door het leven, zonder het allemaal zélf te doen?
Dat is zeer inspirerend, beste Pieter van der Velden!
Ik biedt me aan als zelfstandig zakenpartner! ?
Wow, geweldig wat je hier schrijft Maria.
Ik ben idd al ruim de 50 gepasseerd en heb ook al heel wat voorop gelopen. Nu mag iemand anders de kar gaan trekken en ik heb een aantal passen teruggezet.
Mooj om te zien en fijn om te kunnen genieten .
Valt soms niet mee maar het is allemaal een mindfuck ??
Dankjewel, fijn dat je reageert Maria. Het is echt waardevol dat jij en velen met jou hun persoonlijke ervaring onder de blogs delen. Dat geeft de blogs echt een waardevolle bijdrage aan anderen om te lezen. En ook bedankt voor het lezen van de blogs!
ha of voor je 60e een burn-out oplopen doordat je maar voorop blijft hollen; en nu na je 61 en 2 vaccinaties naar je lichaam moet luisteren omdat het “moe en op” is! Paar tandjes terug gedraaid en op rustiger tempo proberen leven en meer met mijn partner genieten van het leven. Moet haalbaar zijn.
Heerlijk thema dit. Ik herken dit ook zo hard.
Momenteel zit ik er ook weer middenin en tegelijk merk ik hoe er deze keer ook iets nieuws aan komt, een nieuwe manier van hiermee omgaan. Het is een ‘ja dit onrecht doet me erg pijn, doch neen ik kan en hoef dit niet in mijn eentje recht te breien.’
Wat ik merk is dat ik met het voelen van hoe pijnlijk dit is, al iets van verschil maak voor de wereld. Mijn kleine bijdrage. Onmiskenbaar. En dan merk ik hoe ik me beter kan focussen op wat ik kan doen, welke mogelijkheden ik wel heb om iemands leven een beetje beter te maken. Heel fijn om te ervaren en ja ook onverwacht.
Gerda, wat is je nieuwe manier die eraan komt, dat je voelt, om er anders mee om te gaan?
Wat is dat andere dat je voelt?
Thanks!
Mooi Gerda, het is belangrijk om naar jezelf te blijven zoeken en te kijken wat je nodig hebt. Investeer in jouw zelfonderzoek. Neem de tijd om uit contact te gaan met de wereld om je heen en om in contact te gaan met jezelf. Weet dat er weinig zo belangrijk is als de connectie met jezelf en jezelf steeds beter leren kennen. Alle antwoorden over wat klopt bij jou en wat je nodig hebt volgen daaruit.
Herkenbaar!
Zelf werkachtig in de GGZ/verslavingszorg. Waar zoveel hulpvragen voor mij duidelijk zijn door hoe iemand communiceert/ door non-verbale communicatie daar kon ik mij frustreren/verbazen dat collega’s dit niet/minder zagen.
Daardoor had ik de neiging om cliënten te ‘helpen’ die niet (direct) onder mijn verantwoording vielen.
Ik kreeg van een collega een heel fijn & liefdevol advies:
Doe waar je verantwoordelijk voor bent, niet waar je jezelf verantwoordelijk voor voelt.
Deze deel ik graag met jullie ?
Ik herken me er helemaal in. Al jaren zoek ik me suf naar wat ik “te doen heb” en voel ik alsof ik buiten de wereld sta te niksen. Gelukkig ben jij er met je programma’s en informatie. Zo voel ik me niet meer de enige en weet dat the best yet is to come ♥
Nou. Dat weet ik niet zo 1-2-3, beste Anniek.
Dat hoort zich aan als zwart-wit-denken van je collega.
Er zijn situaties waar je, mits je inzicht hebt en je overkomt, iets moet en kunt zeggen en/ of doen.
Je hebt niet voor niets dat inzicht en die power gekregen.
Het is niet zwart-wit: Of je alles aantrekken of je alleen om je bloedeigen verantwoordelijk te bekommeren.
Volgens mijn gevoel zit het in ‘de Balans’ voor onszelf – en niet in dat soort zwart-wit-statements van je collega.
?
Je hoeft ook niet alles aan te nemen.
Mooi Anniek, dankjewel.
Van alles wat je geschreven hebt, komt deze het hardste binnen bij mij.
Ik ben mij er zeer van bewust dat mijn morele kompas heel erg strak staat afgesteld.
Zie het als een regelaar die niet alleen te snel terug wilt, maar dan ook doorslaat en nog een tijd staat na te denderen.
Zelfs als klein kind kon ik mij over onrecht echt heel erg opwinden. Echt boos worden, trillend op mijn benen.
Dat heb ik soms nogsteeds.
Voor mij persoonlijk is dat het sterkst bij hoe hypocriet mensen kunnen zijn. Vaak een ongefundeerde “mening” geforceerd op andere opleggen. Waarbij het overduidelijk is dat ze het niet aan het rechte eind hebben, of gewoon mensen keihard veroordelen, om dat vervolgens ook nog achteraf weigeren toe te willen geven.
Hoewel ik het wat vaker laat varen, voelt dat vaak ook niet goed.
Maar het is beter dan dagen lang mijzelf op te vreten.
Gelijkgestemden opzoeken is naar mijn ervaring inderdaad het beste.
Vooral mensen die positief in het leven staan, open zijn en de juiste intenties hebben.
Ik merk dat dan vaak de storm in mijn hoofd snel gaat liggen.
Deze mensen geven hoop dat het zeker niet allemaal slecht is en herinneren mij eraan dat er zoveel meer is in het leven.
Het is maar net waar je focus op legt.
Herkenbaar. Mooi wat jij zegt, het ligt er maar net aan waar je de focus oplegt.
Dat klinkt erg goed, Piet Muijs!
Precies wat je zegt. Je omgeving draagt inderdaad bij aan hoe jij je voelt. Zorg dat je mensen in je omgeving hebt die positief bijdragen aan wat jij denkt, voelt en doet. En wees bereid om jouw kostbare tijd te investeren in de mensen die je graag om je heen wilt houden en minder tijd te besteden aan de mensen die eigenlijk niet passen bij jou en de weg die jij te gaan hebt.
Mooi inzicht! Ik zie het ook altijd groots en ben meerdere stappen vooruit in het denken dan collega’s en erger me aan de voor mij schijnbaar nutteloze ‘small steps’. Ik realiseer me, veel te vaak achteraf, dat deze wel nuttig zijn voor een proces maar op dat moment heb ik me al mateloos gefrustreerd. Mijn plannen en ideeën zijn ook té groot voor mezelf alléén waardoor ik gewoon niet tot de eerste small step kom. En dus begin ik er niet aan. Waardoor ik twijfel aan mijn kunnen. Dan begint het doemdenken dat ik nooit iets zal bereiken omdat het nooit perfect zal worden, wat haaks staat op mijn idee dat er nog iets groots voor mij is weggelegd. Nochtans heb ik wél al successen geboekt. Alleen voelen ze voor mij niet waaw genoeg, hoewel mijn verstand wel weet welk huzarenwerk ik al verzet heb… #tegenstrijdigheid alom #Frustratiecirkeltjes….
Note to self: begin met de kleine rimpeling ?
Breng jouw belangrijkste omgevingen eens in kaart. Wat in die omgevingen draagt positief bij aan hoe jij je voelt en aan hoe je in die omgeving kunt functioneren? En welke dingen dragen juist negatief bij? Hoe kun je hier in kleine stapjes aanpassingen in maken? Vaak kunnen kleine stapjes al een heel verschil maken en op basis hiervan kun je voor jezelf bepaalde voorwaarden schetsen die blijkbaar voor jou belangrijk zijn. Wanneer je deze helder hebt, kun je hier over gaan communiceren naar anderen en waar mogelijk zelf bepaalde veranderingen in aanbrengen. Soms zijn het de kleine dingen die een grote impact maken. Door die aan te pakken, kun je het voor jezelf allemaal al een stuk gemakkelijker maken.
Terug heel herkenbaar en zo mooi geformuleerd (je geeft woorden An een gevoel dat ik nooit tot uiting kon brengen).
Zou zoveel willen doen en uitwerking, zie zoveel hiaten binnen het onderwijs.
Maar voor alles wat ik zou willen heb ik heel veel medestanders nodig in binnen en buitenland ?
Ik heb me er wel bij kunnen neerleggen dat ik misschien enkel de zaadjes ga planten.
Al zijn de zaadjes nog in de maak, kan ik er mee leven dat ik wel weet waar ik naartoe wil maar nog niet hoe.
Hi Jo,
Je weet niet (altijd) waar het naartoe gaat als je niet begonnen bent je op de nieuwe weg te begeven – omdat er onderweg dingen gebeuren die je nog niet kende en je weer nwe beslissingen gaat nemen en nwe erkentenissen en ervaringen krijgt die je nog niet wist.
Perfect zal het alleen maar in de FLOW kunnen worden in de zin van dat je er zowel plezier als ook succes met je nwe plan en idee hebt.
Als het ‘perfect’ gaat door alleen maar super veel inspanning en jij je niet goed of zelfs burn-out gaat voelen (ik doe nu ,zoals zo vaak, tevens NLP met mezelf!)
dan gaat het niet ‘perfect’.
Uit de comfort zone en beginnen maar- step bij step in grote of kleine stappen, gewoon zo als jouw stappen zijn die bij je passen. Te groot kan vermoeiend zijn en te klein ook. Dus jij bepaald waar jouw balans zit op jouw weg.
Wat een leuke gelijkgezinde mensen hier!
Alleen jammer dat het zo anoniem is, denk ik telkens!!
Dit zijn toch de mensen waarmee je koffie of thee wilt gaan drinken en verder mee uit wilt wisselen.
Hebben jullie dat niet?
Groet,
I r I s
Die mensen kom je tegen als je je aanmeldt voor één van Adrienne’s programmas met bijbehorende meetings (wat ik niet doe overigens, te duur). Of misschien bij Mensa. Op straat kan je het in ieder geval niet aan iemand zien of diegene HB’er is.
Inderdaad nog steeds aan het zoeken “wat ik nu eigenlijk moet doen op deze wereld” “want “er ligt toch waarschijnlijk écht een opdracht op mij te wachten om te vervullen”.
Onrechtvaardigheid, en het zien wat andere niet blijken te zien, of niet belangrijk genoeg vinden om zich druk om te maken, is mijn grootste frustratie inderdaad. “Jij maakt je altijd overal druk om” wordt er dan gezegd: ja, vind je dat gek dan, als de ander het niet schijnt te zien / snappen….?
Dus het kweken van bewustzijnsvergroting bij anderen (vooral op gebied van paardenwelzijn) heb ik dan maar “gekozen” als weg om te proberen íets nuttigs te doen….
Hey Monika, ik ben ook bezig met paardenwelzijn. Daar zit absoluut mijn missie! Ik zit nu bij een werkgroep die een soort campagne/platform aan het opzetten is om het paardenwelzijn meer onder de aandacht te brengen. Ik heb zelf een blog op Facebook waar ik stukken schrijf over wat me dwarszit in paardenland. Wat leuk dat jij hier ook mee bezig bent! Ik heb het ook echt nodig het gevoel te hebben dat ik bijdraag aan iets groters dan mezelf!
Hi Joyce, hoe heet je blog en FB? Anders blijft het vaag en kan ik er niet naar kijken terwijl het me wel interesseert. Zou jammer zijn als je niet verder ermee bekend ging maken – juist via dit platform! Dank je wel!
?
Wat een mooi doel Monika om te lezen dat je op gebied van paardenwelzijn de bewustwordingen wilt vergroten. Ik ben benieuwd of ik je dan ooit tegenkom ergens op internet met je bevindingen, wat ik zoek en probeer dagelijks het welzijn van mijn eigen paarden te verbeteren en te veranderen in hun voordeel. 🙂
Het Rimpel Effect,
Dat is niet te geloven, hoe kom je bij die term of beeldspraak?
Ik ben op het moment voor de tweede keer klokkenluider in mijn leven de eerste keer was echt heel zwaar.
Deze keer ook natuurlijk, had natuurlijk nu geen hoge verwachtingen van mensen.
Die teleurstelling was heel erg groot terwijl er serieuze misstanden waren en nu ook zeker en precies zoals had verwacht heb ik bijna geen mens achter me verwacht.
Maar soms denk ik, is dat wel zo.
Ben ik dit keer wel alleen want er gebeuren dingen die ik niet verwacht uit het rimpel effect.
Ik heb wel vaker gezegd ik doe het niet meer maar ik kan bepaald onrecht gewoon niet aanzien en wat natuurlijk schadelijk is voor de omgeving.
Ja, ik heb vaak het gevoel als ik het niet zeg of ga doen gebeurd er niks en ze laten je gewoon bungelen en snappen niet dat je het belangenloos doet want dat is niet denkbaar voor de leidinggevende en managers, tegen wie je het vaak op moet nemen in je eentje.
Ik kan het gewoon niet ik heb mijzelf omarmt en ik wil er beter in worden en handiger en kalmer en deze keer was ik veel scherper omdat ik wist voor ik de opnames en materiaal bekend maakte dat het moeilijk ging worden en dat ik het zeker aan iedereen zou gaan merken.
Bam, een explosie.
Wow, maar ik ga er weer kapot aan maar ik ga deze keer niet zo ver dat ik in stort ik ga vertrouwen op het rimpel effect.
Groet,
Carlo
Geweldig, Carlo!! Neeee aub niet instorten! Mensen als jij zijn zo hard nodig en zie er graag veel veel meer ervan! Ik stuur je kracht en energie.
Het is niet makkelijk om bij een minderheid te horen.
Kende ik maar echt wat HB/HSP mensen in mijn omgeving Amsterdam, dan zou ik me minder eenzaam voelen en kon ik het hebben over onderwerpen die me interesseren en kon je elkaar steunen met/in je ingrediënten.
De HB meetings bij Scheltema boekhandel café zijn gestopt en worden ook in de toekomst niet meer georganiseerd. Komt gewoon op en moet eruit uit een behoefte:
Weet iemand iets in Amsterdam of omgeving?
Dank!
Geweldig, Carlo!! Neeee aub niet instorten! Mensen als jij zijn zo hard nodig en zie er graag veel veel meer ervan! Ik stuur je kracht en energie.
Het is niet makkelijk om bij een minderheid te horen.
Kende ik maar echt wat HB/HSP mensen in mijn omgeving Amsterdam, dan zou ik me minder eenzaam voelen en kon ik het hebben over onderwerpen die me interesseren en kon je elkaar steunen met/in je ingrediënten.
De HB meetings bij Scheltema boekhandel café zijn gestopt en worden ook in de toekomst niet meer georganiseerd. Komt gewoon op en moet eruit uit een behoefte:
Weet iemand iets in Amsterdam of omgeving?
Ik heb dit nog niet eerder gezegd. Maar het moet veel vaker gezegd worden.
Dank!
Waar naar Carlo om te lezen. Schrijf jouw belangrijkste omgevingen eens op. Wat in die omgevingen draagt positief bij aan hoe jij je voelt en aan hoe je in die omgeving kunt functioneren? En welke dingen dragen juist negatief bij? Op basis hiervan kun je voor jezelf bepaalde voorwaarden schetsen die blijkbaar voor jou belangrijk zijn. Daarna kun je hierover gaan communiceren naar anderen en waar mogelijk zelf bepaalde veranderingen in aanbrengen. Soms zijn het de kleine dingen die een grote impact maken. Door die aan te pakken, kun je het voor jezelf allemaal al een stuk gemakkelijker maken. Maar plan ook de momenten in voor rust, rust voor jezelf en ontspanning, dan laat je het emmertje weer een beetje leeglopen.
Heel, heel, heel herkenbaar. Heel vaak mistroostig en zelfs boos op de wereld,
omdat iedereen het blijkbaar allemaal zonder enig schuldbesef naar de vaantjes laat gaan. Vooral als het gaat over onrecht, oorlogen, het klimaat en de almacht van het kapitalisme en de neoliberalen, kan ik soms zelfs spijt krijgen dat ik kinderen op de wereld heb gezet: wat doe ik hen aan? In welke wereld moeten ze groot worden? Ik moet mezelf soms ook beschermen door geen nieuws meer te kijken of kranten te lezen. Dat duurt echter nooit lang, want mijn drang om ‘alles te weten’ wordt dan weer te sterk.
Tja, dat is het nadeel van veel emphaty hebben en gevoelig zijn voor onrecht.
Herkenbaar. Invoelbaar.
Mistroostig
Boos
Jezelf beschermen
Door…
Géén nieuws te kijken
Géén krant te lezen
Toch ‘alles’ willen weten?
Wat dan precies? Why
Interpretatie? Manipulatie ?
We hebben en maken keuzes.
Wellicht iets om bij jezelf te onderzoeken?
Groet,
Annemie
Wat in de kranten staat en op het nieuws komt is gecensureerd en/of totaal vertrokken.
Nieuws is Business.
Kijk b.v. de docu GRETA. Greta zegt loud & clear tegen al de politici die naar haar en haar speech luisteren … dat ze (de politici) niets doen om de aarde te redden maar uitsluitend voor hun eigen belangen daar zitten.
Nieuws is business en daarom al een totaal vertrokken weergave. Verder mag een journalist niet meer schrijven wat ie wil. Ook de krant en de baas heeft belangen!
Greetje Thunberg is een Rotschild en echo’t alleen die narrative, van de 1%. De rest zijn useless eaters en moeten weg
Fijn dat je reageert Karo. Deze gevoelens zien we inderdaad bij veel hoogbegaafden. Helaas kunnen we niet de hele wereld redden, maar misschien kun je wel iemand in jouw omgeving helpen, zo red je wel een stukje van de leefwereld van 1 persoon.
Beste Adrienne
Ik ben altijd blij als ik je berichten lees. Zelf ben ik zoals ze zeggen “bejaard” (88) maar ik herken zoveel in je stukken waar ik vroeger geen weet van had. Ook nu probeer ik er nog voor mensen en de buurt te zijn en me nuttig te maken.
Dank en ik blijf je graag volgen.
Dankjewel Tonnie voor je fijne woordenen het lezen van de blogs.
Ik zal nooit zeggen dat de last van de wereld op mijn schouders ligt.. maar werd wel emotioneel toen ik het las.. en ik herken ook wel heel veel in wat je vertelt (vooral over dat schuldig voelen, dat voelt zo tegenstrijdig: je weet (!) wat er nodig is en wat de oplossing is. Goeie tip van de medestanders vinden ?).
Ik ben er wel achter gekomen dat ik heel veel draag (ik zag dat niet en wist het niet) en toen ik dat eenmaal zag – en dan vooral door de reactie van anderen – zag ik pas hoe sterk ik was ❤️
Mooi Manon, dankjewel voor het lezen en ook voor je trouwe reacties iedere week, dat doet ons goed 🙂
Of ik echt een missie heb durf ik niet te zeggen, maar het “begrijpen” van de wereld met al zijn schijnbare inherente onrecht voelt soms als een last. Het is dan moeilijk te begrijpen dat anderen hier niet opmerkzaam zijn of over na te willen denken. Soms heb ik zelfs getwijfeld of het zien van al dat onrecht niet een vorm van zwaarmoedigheid is. Daar ben ik overigens van terug gekomen.
Wel wil ik mijn energie steken in zaken waarin ik geloof, of in ieder geval van wezenlijk belang vind. Dat is ook de reden dat ik binnen de zorgsector ben gaan werken, welliswaar als controller
Er is ook informatie die ik bewust buiten de deur houdt. Het journaal bijvoorbeeld bevat zo vaak gruwelijke beelden en verhalen, die kan ik maar lastig verdragen.
Ja Adrienne, dat vóórwerk waar je over schrijft, heb ik ook jarenlang gedaan. Decennia zelfs.
Ben nog steeds aan het verzamelen. Ik vond vanochtend vroeg weer een map vol. Allemaal verhaaltjes en beschrijvingen van situaties….ik bewaarde ze allemaal. Altijd met zo’n vage, verlangende gedachte: ”Hier kan ik nog wat leuks mee doen…” Ik was gisteren op de bijeenkomst in Nijmegen. In de trein ernaar toe een student humanistiek ontmoet en aan de praat geraakt. Hij legde me uit wat hij deed, wat hij wilde met zijn leven en wat die studie inhield. Uit hoe hij dat deed zag ik wat een oprechte begaafde en liefdevolle jongeman hij was. Heb hem spontaan gezegd dat hij precies de goede studierichting had gekozen…dat hij alles wat je daarvoor moet kunnen al in zich had. Toen onze wegen weer scheidden, was hij zichtbaar enthousiast en blij….en ik was sprankelend van enthousiasme en energie: dit zijn (óók) de dagelijkse belevenissen-verhaaltjes voor mijn blog-dat-nog-komen-gaat!! En daarna was jullie meet-up: allemaal Gifted People in de Thiemeloods. Ik ging erheen en verwachtte er helemaal niets van, maatr was wel héél benieuwd. Een van je ”guides”Estelle heb ik daar o.a. ontmoet. Van haar kreeg ik een enorme energie en positiviteit en zin om mijn plan echt door te zetten. Dank daarvoor, lieve Estelle. De les die ik verder leerde tijdens deze meet-up, was, dat ook onder de hb-ers mensen zijn die je liggen (met je resoneren is geloof ik de moderne term) en ook mensen die dat niet doen. Prima! Maar een superleuke ervaring vond ik, dat de snelheid waarmee alles wat ondergetekende zegt, en de grapjes die mijn associaties meebrengen en die ik er gelijk uitfloep, hier gewoon gelijk begrepen werden…er werd gelachen en ge”geit”, zoals ik dat noem, en het was wederzijdse pret en plezier!! Dat was GENIETEN! Dank voor een superfijne middag!
Fijn dat je reageert Maarten, dankjewel voor het delen.
Ik herken me hier helemaal in. Heb al jaren het gevoel dat ik hier ben met een missie die verder gaat dan wat ik nu doe. Het voelt alsof ik mijn talenten en ervaring door voor moet inzetten voor iets dat echt impact maakt, het verschil maakt. Afgelopen jaar heb ik geprobeerd daar me meer op te richten met mijn keuzes maar dat is nog niet helemaal gelukt.
Mooi Mario, dankjewel voor je reactie.