In mijn hbo-tijd volgde ik een vak dat ik superinteressant vond en waar ik dan ook enorm mijn best voor deed. Het eindcijfer voor dit vak werd gebaseerd op een opdracht en op een eindexamen.
Na het inleveren van de eerste opdracht werd mijn tijd en moeite beloond met een negen. Dit bleek het hoogst haalbare te zijn, want deze docent gaf geen tienen.
Dat vond ik vreemd, dus ging ik natuurlijk vragen aan de docent wat de gedachte hierover was (ik weet zijn antwoord niet meer, maar wel dat ik toen dacht: ‘Oh ja, dat klinkt logisch’).
Tegelijkertijd vond ik het wel een beetje oneerlijk en dat gaf ik bij deze docent aan. Want wat als ik een tien zou halen voor het eindexamen? Dan zou ik het vak nog steeds niet met een tien kunnen afsluiten.
Deze docent reageerde dat er nog nooit iemand op het eindexamen een tien had gehaald. Maar als ik een tien zou halen, dan zou hij het cijfer van mijn opdracht ook naar een tien veranderen. Challenge accepted….
Met plezier studeerde ik voor het eindexamen en ook met succes, want ik scoorde inderdaad een tien voor het examen. Toen een paar dagen later alle cijfers op het intranet stonden, had deze docent zich keurig aan z’n woord gehouden.
Met mijn tien voor het eindexamen werd mijn opdracht ook met een tien beoordeeld en sloot ik als eerste in de geschiedenis van zijn docent-zijn het vak af met een tien. Ik was daar best wel trots op.
Jaren later moest ik weer aan dit voorbeeld denken toen ik in de reviews voor mijn boek ‘Nooit meer ruzie met je baas’ vier-sterren reviews ontving van mensen die lyrisch waren over mijn boek. Als ik vroeg waarom ze geen vijf sterren hadden gegeven kreeg ik steevast de reactie: ‘Ik geef nooit vijf sterren, want het kan altijd beter.’
En natuurlijk is dat prima, als dat is zoals het voor jou werkt. Tegelijkertijd zie ik hier ook de valkuil aan gekoppeld dat alles altijd beter kan en dat daarmee niets al goed genoeg is. Zowel als het gaat over wat jij doet als over wat een ander doet. En dat vind ik persoonlijk vrij demotiverend.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar het Insight programma zoals dat was in 2018 versus nu, dan is dat een wereld van verschil. Maar als ik terugkijk naar de 2018-versie denk ik niet: het was niet goed genoeg. Ik denk: wat een mooi begin was dat. Dat inspireert mij om steeds verder te ontwikkelen en om wat ik doe steeds beter te maken.
Zelf geef ik daarom gemakkelijk vijf-sterren reviews als ik ergens tevreden over ben. Ook al kan het beter. Ik zie altijd wel tien dingen die anders hadden gekund. Maar hoe bijzonder is het om iemand anders het cadeau te kunnen geven dat je helemaal en zonder terughoudendheid enthousiast bent over iets?
Ik geloof zelf ook in de positieve energie die je daarmee de wereld inbrengt. En heel eerlijk, juist als kritische hoogbegaafde mogen we soms best iets meer compassie tonen voor onszelf en voor de wereld om ons heen. Want, ja, het kan altijd beter. Maar: hoe mooi is dat wat er nu al is?
Binnenkort geef ik LIVE de masterclass ‘van Last naar Gave’ waarin ik onder andere deel over de kracht van vieren en waarom dat zo belangrijk is. Juist als je zo goed kan zien waar het allemaal beter kan en je de lat hoog legt, voor jezelf en voor anderen.
In de masterclass ontdek je ook wat er nodig is om vooral plezier te hebben van je hoogbegaafdheid, hoe je de mooie kwaliteiten ervan kunt ervaren als een gave en waarom je juist last kunt krijgen van je hoogbegaafdheid. Je kunt je hier gratis aanmelden.
–
Kunnen we je misschien nog verder helpen? Bijvoorbeeld met:
- Insight. Het programma voor HB volwassenen
- Het programma ‘De valkuilen van hoogbegaafdheid’
- Gifted Business. Voor slimme, sensitieve ondernemers
- Het boek ‘Nooit meer ruzie met je baas’
