Mijn tempo ligt met de meeste dingen die ik doe een stuk hoger dan dat van de mensen om me heen. Ik denk vaak sneller, ik doe vaak sneller. Ik heb het al uitgevoerd als de ander nog aan het nadenken is over het hoe en wat. En als ik iets heb afgerond, dan pak ik meteen een volgend project op. Die snelheid heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat Gifted People vrij snel van de grond kwam. We bereikten drie jaar na de start al tienduizenden mensen per week en inmiddels hebben al honderden mensen zichzelf via onze programma’s beter leren kennen en hun leven ingericht op een manier die past bij hen en hun unieke gaven.
Ik weet daarom dat snel gaan, je ergens in vastbijten en met volle focus je aandacht ergens aan geven, echt wel z’n voordelen heeft. Maar je kunt niet altijd met hoge snelheid door blijven gaan.
De valkuil van snel gaan
Kenmerkend voor hoogbegaafden is het snel denken en snel kunnen schakelen. Je ziet al snel wat de stappen zijn die ergens voor nodig zijn. En veel dingen doe je sneller en efficiënter dan de meeste mensen om je heen.
So far, so good. Maar het snelle brengt ook mee dat je in je hoofd al ergens klaar mee bent terwijl het echte werk nog moet beginnen. Daardoor raak je gedemotiveerd om daadwerkelijk iets te doen en komt er weinig uit je handen.
Als je sneller bent dan anderen, zullen zij daarnaast tegen je zeggen: ‘Je gaat te snel voor ons’. Dat brengt frustratie mee voor jou, omdat jij juist graag snel gaat en nu het gevoel hebt dat je op de rem wordt gezet.
En als je graag snel gaat, loop je het risico dat je alsmaar op hetzelfde tempo door wilt gaan of zelfs het tempo steeds blijft opvoeren.
Neem de tijd om stil te staan
Snel gaan heeft alleen voordelen als je jezelf ook de ruimte geeft om soms langzamer te gaan. Het is nodig dat je genoeg rust neemt en jezelf hersteltijd gunt. Doe je dit niet? Dan brand je uiteindelijk op.
Je kunt het zo zien dat je als snelle hoogbegaafde graag 110% geeft. Dat betekent dat je 10% meer geeft dan je natuurlijke mogelijkheden. Dit kun je een tijdje volhouden, omdat je die 10% uit je energiereserves kunt halen. Maar op een bepaald moment raken die reserves op en dan voel je ineens die extra vermoeidheid. Dan ga je ineens steeds iets langzamer en alles kost meer moeite en energie. Dan weet je dat je te lang bent doorgegaan op een te hoge snelheid.
Het duurt wel even voordat je echt die reserves opmaakt, maar als ze eenmaal op zijn, dan duurt het ook een tijd voordat je ze weer aangevuld hebt. Daarom is het belangrijk om dit bij jezelf te herkennen en hier tijdig op te handelen.
Wat kun je doen?
Realiseer je dat altijd maar doorgaan, meer van jezelf verwachten en sneller willen gaan, geen duurzame aanpak is. Op termijn gaat het er juist voor zorgen dat je minder snel vooruitgaat. Omdat je oververmoeid raakt of een burn-out krijgt. Als je regelmatig jouw snelheid verlaagt, voorkom je dat je uit de bocht vliegt en daardoor kostbare tijd verliest omdat je de bijkomende chaos moet opruimen. Dus ‘sometimes you have to go slow to go fast’.
Het is overigens niet erg als je af en toe ergens vol gas in duikt of als je jezelf ergens vol enthousiasme in stort, als je maar de tijd neemt om te herstellen als je iets hebt afgerond. En zorg er ook voor dat de dingen waar jij je energie aan geeft ook daadwerkelijk passen bij de weg die jij wilt gaan, bij jouw blauwdruk.
_
Herken je dit? Ga jij soms te snel en te lang door? Laat je het onder de blog weten?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 60
Ik weet, deze blog is al van bijna een half jaar geleden, maar ik was even op zoek naar (h)erkenning.. ik werk (op innovatief beleids/implementatieniveau) in een onderwijsorganisatie, en onderwijs is niet alleen een oud hierarchisch systeem, maar ook nog 1 waar ‘slim zijn’ dus statuspunten oplevert- en dat betekent dat ik heel heel hard moet werken om te zorgen dat anderen (lees: mensen met positie en ambitie) zich niet onderuit gehaald voelen door wat ik inbreng, en ook aangehaakt kunnen blijven. Ik heb echt schaamte ontwikkeld op wat ik kan; en snak naar goede feedback op niveau, op zowel inhoud als attitude. Ik ben echt zó moe van alles steeds maar uitleggen!
Het probleem bij mij is dat ik in een soort ‘flow’ beland wanneer iets me interesseert of bij een leuk project. Het moet dan meteen af. Vergeet de tijd en vermoeidheid voel ik dan ook niet. Dan ben ik een sneltrein in mijn hoofd en handelen. Als iemand me probeert te remmen neem ik dat nauwelijks aan. Ik weet dat ze gelijk hebben maar alleen in de ‘flow’ ben ik snel en productief. Als ik tussendoor ‘rust’ neem kost het me juist heel veel energie om alles weer op te pakken en het werk af te maken. Vroeger kon ik na zo’n project dan uitgeblust zijn. De man met de hamer wist precies waar ik woonde. Vaak de eerste week van de vakantie een dweil. Doseren blijf ik moeilijk vinden maar heb intussen wel meer geleerd om die flow wat te relativeren. Niet alles waarvan ik denk dat het belangrijk is en snel moet is ook allemaal belangrijk of moet snel. Ik moet het namelijk alleen van mezelf. Niemand vraagt dit van mij. Dat was voor mij een eye-opener.
Grappig dat iedereen zich zo herkent in dit stuk; ik namelijk niet zo haha.
Snel werken wil ik wel, maar gaat vaak niet omdat mijn hoofd tjokvol zit met alles wat er moet of kan gebeuren en dat verlamd me.
Laatste wilde ik een nieuwe bureaustoel voor op zolder kopen, maar kwam meteen tot de conclusie dat ik dan de garage moest gaan herindelen (10 of meer stappen vooruit gedacht en alle werkzaamheden die daarbij horen komen langs en kosten energie alsof ik ze ook daadwerkelijk uitgevoerd heb).
Ik werd hier zo wanhopig van dat ik uiteindelijk geen nieuwe stoel gekocht heb.
Hebben anderen dit ook? Zijn er tips?
Is dat een acroniem vor alle tips die je mij wil geven?
Hier herken ik me meer in dan in de snelheid. Plannen maken om vervolgens na te gaan wat dat betekent aan vervolgacties; dat wordt dan ZO’N lijst dat ik het overzicht kwijtraak en dan maar weer de was ga doen.
Wat soms wel helpt is het opschrijven van 3 dingen die ik wil/moet doen, dat houdt andere ideeën op afstand. Alsof ik dranghekken in mijn hoofd zet. Het helpt maar kort, na één of twee dagen met een lijstje werken begint het mij te irriteren en te vervelen, maar soms is het genoeg. Het brengt even een beetje rust in die volle bovenkamer.
Misschien is het verschil te verklaren (bij mij althans) door adhd..?
Nooit getypeerd als ADHD’ er toen ik jong was bestond dit niet eens 😉
doch ik heb ook een drang tot handelen dus al die lange termijn problemen kan ik ineens van de baan vegen en gewoon dan die stoel kopen en wel zien hoe ik het oplos 😉 met een enorme opluchting tot gevolg => ik heb het aangepakt !
Bedankt voor de tips, Laura en Michèle 🙂
2 manieren waar ik eens mee kan stoeien (al zie ik uiteraard nu al de beren op de weg ?)
Het aardige van lijstjes maken is, dat al die bijbehorende werkzaamheden, die met het idee van bijv het kopen van een nieuwe bureaustoel in je hoofd opploppen en beginnen te wervelen, even neerslaan in dat lijstje. Zodra je het lijstje gaat afwerken om uiteindelijk tot het kopen van een stoel te geraken, blijken de meeste klusjes overbodig. Ons brein raakt snel verhit en produceert te ver doorgedachte constructies die in de practijk sneuvelen. Het lijstje is er dus om je hoofd te legen, de praktijk om tot eenvoudiger oplossingen te komen. Geruststellend, toch?
ja, herken ik; maar daar heb ik persoonlijk vooral last van wanneer ik emotioneel overvraagd ben. Mij helpt het enorm om alles op te schrijven of te tekenen, afvinklijstjes maken met ook de meest lullige handelingen erop- en met een leeg vakje ervoor dat ik mag inkleuren als het af is. Dat helpt bij de eerste stappen te blijven en die ook uit te voeren. Het geheel kan je overweldigen soms..
Heel herkenbaar, ook de reacties. Inmiddels te lang te veel op reserve energie gedraaid en de burn -out is heel dichtbij. Noodzakelijk om te onthaasten en te vertragen. Ik heb inmiddels een mogelijkheid gevonden om dat te realiseren. Teleurstellingen komen voort uit mijn eigen verwachtingen en die kan ik aanpakken.
Fijn Ruud dat je dit hebt herkent en hier nu nog mee aan de slag kan, voordat je daadwerkelijk in een burn-out terecht komt. Als hoogbegaafde heb je de gave om “all-in” te gaan, 200% te geven en te eisen van jezelf, om door te zetten ook al kost het je meer energie dan het oplevert. Daardoor kun je ook bovengemiddelde resultaten behalen, uitblinken en het ogenschijnlijke onmogelijke voor elkaar krijgen. Veel hoogbegaafden kunnen lange tijd hun eigen grenzen overgaan en doorzetten op momenten dat ze eigenlijk wat rustiger aan moeten doen. Het doorzettingsvermogen wordt dan ineens een valkuil. Je kunt niet altijd op 200% gaan. Bij inspanning raak je namelijk mentaal en lichamelijk vermoeid.
Om een burn-out te voorkomen is het nodig dat jij jezelf regelmatig afvraagt wat het doel of resultaat is waar je naar op weg bent en of dat de inspanning waard is. Bouw voldoende rust in voor jezelf.
Wees daarnaast kritisch op waar jij je energie aan besteedt, doe wat bij jou past en wat jij wilt. Weet wat voor jou en jouw weg belangrijk is. Durf nee te zeggen en neem de regie over hoe jij je leven en werk inricht. En als laatste, stop met wat jou meer kost dan oplevert en doe meer van wat jou energie geeft.
Klinkt allemaal heel makkelijk, maar ik weet uit ervaring dat er allerlei stemmetjes gaan protesteren ‘nee, ik moet eerst nog…’ of ‘nee zeggen is egoïstisch’, maar niemand heeft er wat aan als jij te moe bent om je afspraken na te komen. Zorg goed voor jezelf, dat is voor alle mensen om je heen ook belangrijk.
Wat fijn dat anderen dit ook hebben! In mijn hoofd heb ik inderdaad mijn projecten en ideeën al tot in de puntjes uitgewerkt en ben ik vervolgens gedemotiveerd om het daadwerkelijk uit te voeren. Het is toch al af?!?
Dit herken ik volledig. Gedemotiveerd raken om iets uit te werken of uit te voeren als ik het plaatje inclusief details al in mijn hoofd heb.
Ik heb inmiddels wel geleerd van mijn burn-outs en streef tegenwoordig naar een snelheid die comfortabel voelt voor mij. Soms is dat snel(ler), soms langzamer. Bij momenten voel ik mij dan ook lui, omdat ik voel dat er meer in het vat zit dan dat ik eruit haal, dat sneller kan/had gekund. Tegelijkertijd houd ik mijzelf toch ook voor dat het niet betekent dat ik geen oncomfortabele situaties meer opzoek, want in ongemak schuilt immers groei. Maar in de snelheid even niet.
Goed Inge dat je kijkt naar de snelheid die voor jou comfortabel voelt. Onthou er is niks mis met af en toe even lui zijn, helemaal als je ook regelmatig snel gaat, heb je de momenten van ”lui” zijn ook hard nodig om weer op adem te komen.
Heel herkenbaar!!! En niet alleen dat te snel gaan zorgt voor opbranden, maar het kan ook zorgen voor irritatie in je (werk) omgeving. Recentelijk ook weer terug gekregen in een nieuwe baan: “Je wil teveel, je gaat te hard”. Op zo’n moment kan ik heel erg moedeloos raken van t gebrek aan perspectief dat het mij oplevert….
Het helpt misschien als je jouw lichaam en geest als een batterij bekijkt. Deze batterij heeft een bepaalde levensduur en hoe meer je de batterij gebruikt, des te sneller het opraakt. Hoe leger jouw batterij, des te langer je de tijd nodig hebt om op te laden. Daarom is het nodig dat je jouw batterij tussendoor oplaadt, dat je rust neemt, dat je niet alles koste wat kost doorzet zonder aan jezelf te denken en dat je jouw grenzen herkent en bewaakt.
Wanneer je geen of te weinig rust inbouwt en maar blijft geven, ervaar je steeds meer vermoeidheid. Vervolgens word je oververmoeid en als je dan nog steeds blijft doorduwen, kom je in een burn-out terecht. Deze burn-out is vaak zowel mentaal als lichamelijk en kan ernstige vormen aannemen. Denk bijvoorbeeld aan uitval in de benen of armen en het niet meer uit bed kunnen komen. Een burn-out komt overigens niet ineens aanwaaien. Het is een proces wat zich gedurende een langere tijd van inspanning opbouwt.
Zo herkenbaar bedankt. Vele slapeloze nachten, daarna val mij rechtse been uit. Dacht dat ik handicap wordt. Of na een dag te veel doen.
Herkenbaar! Het blijft lastig om rustiger aan te doen. Ik zie altijd wel klusjes, projecten etc. Gevaar is dan dat ik mijzelf geen rust gun en elk vrij moment aan een klusje wil besteden (“nu heb ik even tijd voor”). Stilzitten is zonde van je tijd toch?
Sinds ik een nogal nare diagnose heb gekregen heb ik het e.e.a. omgegooid (gek dat dat dan een aanleiding moet zijn….). Punt is alleen dat ik mij super voel (beetje een paradox; ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld) en heel veel meer energie heb. (door de behandeling wel minder kracht). Dus nog bewuster zijn om niet als een razende tekeer te gaan haha. Dat lukt best goed moet ik zeggen, als krijg ik van mijn vrouw wel eens de opmerking: “stop eens met stuiteren”. Zondag is voor mij nu een echte rustdag; geen klusjes, lekker ‘lui’ lezen, muziekje luisteren of filmpje kijken. Boswandeling doen we dan ook nogal eens. Blijft een kwestie van bewustzijn. .. Soms spookt het door mijn hoofd: “”dat klusje vordert niet snel genoeg, zal ik…”. Gelukkig waakt mijn vrouw een beetje mee ;-).
Wat naar Niels dat je een nare diagnose hebt gekregen. Fijn dat je jezelf hebt aangeleerd om nu ook echt de rust in te bouwen. Dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring.
Het is net dat traag gaan dat zoveel energie kost. Je hebt de antwoorden al klaar op de vragen die anderen zich nog moeten stellen. Als je iets met de anderen wil bereiken, is het voortdurend aftasten “waar staat die of die” in zijn/haar denkproces en dat meestal maanden lang. Tegelijk moet je opbotsen tegen onbegrip, onverschilligheid en weerstand. Dit volhouden is een enorme energievreter. Als HB-er heb je doorgaans wel de sterke motivatie om iets te bereiken maar hier ligt dan ook de burn-out valkuil.
Ik heb de vertragingsknop voor mijn denken nog niet gevonden. Ik heb me wel al voorgenomen mijn ambities lager te leggen en al eens meer te zeggen “ga jullie gang maar jongens en meisjes”, ik hoor wel is ik iets kan betekenen en indien niet, ook goed.
zo herkenbaar ! Ik heb ook alles al bedacht en soms ook al geregeld terwijl de rest dan om tafel gaat om te bedenken hoe. Ik heb eerder als feedback gekregen dat ik teveel resultaatgericht ben en te weinig procesgericht. Iedere dag weer een grote uitdaging voor mij. Kost veel energie om op mijn tong te bijten of op mijn handen te gaan zitten . Mijn afwachtmodus resulteert dan vaak in demotivatie, kost dan veel energie om weer op te starten.
Ik erken/herken bij mezelf dat ik erg resultaat gericht ben, tenminste wat mezelf betreft. Noodgedwongen moet je als HB net erg gaan rekening houden met het proces van een ander om ergens te geraken. En dat is dan een energievreter in je eigen proces. Als HB-er die iets wil bereiken met anderen moet je in hoge mate inzicht en begrip hebben voor het (veranderings)proces van de niet-HB-ers om je heen. Jammer genoeg kan je dat in de omgekeerde richting niet verwachten aangezien je HB-zijn niet gekend en/of niet begrepen is. Met je eigen proces sta je doorgaans alleen.
Dank je Geert, dat herken ik echt heel erg. Dat verwoordt je precies zoals ik het ook ervaar. Inclusief de eenzaamheid, en die ‘energievreter’..
Dankjewel voor het delen Geert, dat is inderdaad de uitdaging voor veel hoogbegaafden. Maar weet dat ook rust momenten belangrijk zijn even bij te kunnen tanken. Realiseer je dat je op bepaalde vlakken sneller zult zijn, denken en zien dan anderen. En verwacht van hen dan niet hetzelfde. Herken dat jij hier mooie gaven in hebt en kijk waar je deze kunt benutten. Zoek ook mensen op die wel in jouw snelheid mee kunnen denken. Als je deze mensen bijvoorbeeld op werkgebied mist, kan het al veel schelen als je ze op privégebied wel hebt.
Kijk hoe jij jouw tijd zo kunt benutten dat je niet het gevoel hebt dat je steeds moet wachten op de ander. En maak bespreekbaar wat voor jullie beiden een reële tijdsinschatting is. Geef mensen dan ook nog net iets extra tijd. Soms willen mensen je een plezier doen door de tijd lager in te schatten dan ze eigenlijk nodig hebben, en dan sta je straks alsnog te wachten.
Bedankt, Demelza.
Het is een enorme verademing om met iemand te spreken die in drie zinnen mee is in een thema ipv na een uur je te moeten afvragen of je gesprekspartner er ook maar iets van begrepen heeft. Ik heb enkele mensen in mijn levensloop van >50 jaar waarmee ik die “drie zin”-ervaring heb maar echt niet veel. Als je ver in de staart van de IQ-Gauss curve zit, kom je echt wel heel weinig mensen tegen waar je niet bij op de rem moet staan.
Mijn huidige aanpak om het energievretende langdurige veranderingsproces zijn gang te kunnen laten gaan zonder dat het me uitput, is om meerdere projecten met de nodige intellektuele uitdaging op te starten, waarbij ik dan mik op het uitwerken van het denkkader en de concepten (dit geeft mij energie: vernieuwend inzicht opbouwen en vervolgens een bruikbare vorm ervan creeren om problemen aan te pakken). Dit doe ik gewoonlijk op enkele weken tijd. Vervolgens hebben de projectcollegas genoeg materiaal voor de rest van het jaar (of meer) om het kader in te vullen, te stofferen, te testen, enz. Ik probeer niet meer te forceren, volg de zaak op, ga in discussie, vul aan, stuur bij en verruim onze en mijn inzichten. Dat loopt prettig als je ervaart dat je ideeen dan ook echt ingang vinden en opgepikt worden. Leuk om een ander je ideeen te horen verkondigen en verdedigen. Maar dat lukt niet altijd, natuurlijk. Dan is dat maar zo. Volgende keer beter.
Ik heb mezelf in mijn werkomgeving niet als HB bekend gemaakt maar “vriend en vijand” erkennen mij als “diene slimme” waarbij je met nogal wat vragen terecht kan (die ik dan ook krijg). De meeste mensen kunnen daar redelijk goed mee om, een minderheid niet (typisch diegenen die zich bedreigd voelen door je intellektuele capaciteiten en je principes). Die kunnen je het leven heel erg moeilijk maken. Een andere valkuil: denk niet omdat je zelf het goed voor hebt met de anderen, de organizatie, maatschappij … dat dat voor iedereen geldt in je direkte omgeving.
Het helpt dan wel dat je je gepositioneerd weet! En dat anderen dus iig erkennen wat jij inbrengt. Ik merkte eerder al op, dat ik me erg herken in wat je schrijft. Omdat ik even ‘stuk zit’ helpt het enorm te weten dat ik in die zin niet alleen ben.
Zaal mooi zijn een faceboek groep met gelijkgestemde. Is er niet.?
Zooo herkenbaar! Het moeilijke vind ik om het rustiger te doen. Mijn hoofd gaat maar door en door. Dag en nacht. Net zolang tot een project is afgerond. Er is te weinig tijd om alles te doen. Een balans vinden tussen de snelheid en enthousiasme en de daarbij horende overprikkeling tegenover onderprikkeling in rust, want ook daar word ik moe en zelfs depri van..
Als je merkt dat jouw hoofd nooit stil staat, neem dan de tijd om regelmatig zelf even tot stilstand te komen. Investeer in het bouwen van een betere relatie met jouw brein en jouw denken door jezelf dagelijks te bevragen en neem de tijd voor bijvoorbeeld meditatie. Je gaat merken dat dit op lange termijn een groot verschil voor je gaat maken.
Wees er oplettend op dat juist in periodes dat je het druk hebt en druk in je hoofd bent, het tegenstrijdig voelt om stil te staan, en het juist daarom zo belangrijk is dat je het doet. Door even pas op de plaats te maken, kun je orde scheppen en vanuit daar helderheid creëren over wat je te doen hebt om jou weer de rust te laten vinden.
Inderdaad, ik kan heel snel denken, schakelen en verbanden leggen. Alleen ben ik heel langzaam in reageren. Ik vind dit een moeilijke combi. Een reactie heeft bij mij een lange weg.
Ik heb ook vaak al dingen in mijn hoofd gedaan, waardoor ik het vergeet om het nog uit te voeren. Hierdoor denkt men gauw dat ik laks ben. Terwijl ik, wanneer blijkt dat ik iets vergeten ben, dacht dat ik dit allang gedaan had.
Door alles snel te willen doen, doe ik ook veel dingen tegelijk, wat uiteindelijk heel veel stress geeft en het duurt allemaal veel langer. Nu ik mijzelf aanleer om alles op z’n tijd te doen, heb ik veel minder stress en veel meer tijd voor mijzelf. En ik ben niet meer tijd kwijt aan wat ik wil doen.
Fijn dat je reageert Miriam en dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring.
Heel herkenbaar! Ik vind het heerlijk om te GAAN. Ik maak er een spel van om het steeds handiger, efficiënter, beter en sneller te doen. Dat houd me gefocust en geïnteresseerd. Maar ondertussen ook geleerd dat me dat 6 jaar CVS, 1 jaar overspannen, 1,5 jaar burn-out en 4 jaar Pfeiffer opleverde. En ik ben pas 40 😉 Maar HOE doseren?
HOE doseren is een vraag die ik mij ook stel… Verschillende mensen hebben me dat al gezegd, waarop ik dan vraag: ‘maar HOE dan? Na elk taakje 5 minuten zitten staren? Expres met 1 hand typen om trager te gaan? M’n theepauze langer rekken?’
Eenvoudiger gezegd dan gedaan, want de flow en het enthousiasme neemt het gauw over…
herkenbaar, ook wat anderen zeggen.
Over hoe te doseren zal p.p. wat verschillen, maar misschien kan het helpen om 1) te beseffen dat niet altijd alles snel hoeft; 2) het hele traject te doordenken (ben je van nature toch al toe geneigd: presupposities, probleemstelling, methode, doel of doelen, werkwijze, werkplan, tijdstraject, e.d.), niet alleen wat je eigen aandeel betreft, maar ook wat de waardevolle en zinvolle aandelen van andere betrokkenen zijn of kunnen zijn; 3) je bij de uitvoering in theorie en praktijk zoveel mogelijk beperken tot je eigen aandeel; 4) veel relaxen tussendoor en, indien mogelijk, zelfs tijdens de uitvoering. Je kent het gezegde: Rome werd ook niet in één dag gebouwd.
Dankjewel Marijke voor je reactie. Wees daarnaast kritisch op waar jij je energie aan besteedt, doe wat bij jou past en wat jij wilt. Weet wat voor jou en jouw weg belangrijk is. Durf nee te zeggen en neem de regie over hoe jij je leven en werk inricht. En als laatste, stop met wat jou meer kost dan oplevert en doe meer van wat jou energie geeft.
Klinkt allemaal heel makkelijk, maar ik weet uit ervaring dat dit ontzettend moeilijk is en er allerlei stemmetjes gaan protesteren ‘nee, ik moet eerst nog… maar niemand heeft er wat aan als jij te moe bent om je afspraken na te komen of in een burn-out terecht komt. Zorg daarom goed voor jezelf, dat is voor alle mensen om je heen ook belangrijk.
Ik moet nog ontdekken over hoogbegaagdheid want de psycholoog dacht dat ik wel eens hoogbegaafd kon zijn. De test gaf duidelijkheid. Ik scoorde een 9,7 van de tien. Zelf zie ik het nog niet zo, maar nu lees ik dit en ik ben al mijn hele leven een sprinter zoals ik het noem, dus in deze blog zie ik echt mijzelf. Ik ben heel snel in alles en nu word ik heel erg terug gefloten. Waarschijnlijk door een burn out. Ben eens benieuwd naar de masterclass op 3aug. Ik durf het gewoon nog niet te geloven dat ik dit misschien heb.
Fijn dat je reageert Simone, de meeste hoogbegaafden vinden zichzelf niet slim genoeg of voelen zichzelf niet HB, heb je al eens een gratis online masterclass gevolgd? Want met alle mooie kanten van HB zijn, komen er ook een aantal valkuilen mee. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Heel herkenbaar. Fijn. Komt ook op goede tijdstip deze blog.
Altijd maar doorgaan herken ik, altijd een nieuw idee, veel projecten en alweer bezig met volgende en daarbij niet het idee dat iets echt snel gaat en ontevreden over (nog) niet behaalde resultaten.
Zeer vermoeiend.
Eigenlijk kom ik alleen tot stilstand door ziekte of zoals nu na een operatie.
Het wordt tijd dat ik in de toekomst pauzes inplan of verteertijd neem maar Hoe Dan?? Heeft iemand een tip?
Petra, het helpt soms als je heel rigide tijd in je kalender vrijmaakt voor jezelf. Even een uurtje per dag rond de lunch ofzo. Wat voor jou werkt. Of heel bewust 9:30 tot 10:30 koffietijd, die je dan gebruikt als reflectietijd. Wat voor mij werkt is vroeg beginnen maar eerst even rustig overdenken wat ik ga doen. Dus niet gelijk aan het werk maar denken over werk.
Petra,
Gewoon op een sup plank stappen. Al is het maar een uurtje. Dwingt de geest en en lichaam even bezig te zijn met niet van dat ding afkukkelen en is heel goed voor die geest (en dat lichaam).
Beterschap Petra met het herstellen van je operatie. Wat voor mij helpt is een tip die Adrienne ooit in een blog gaf. Zie jouw lichaam en geest als een batterij. Deze batterij heeft een bepaalde levensduur en hoe meer je de batterij gebruikt, des te sneller het opraakt. Hoe leger jouw batterij, des te langer je de tijd nodig hebt om op te laden. Daarom is het nodig dat je jouw batterij tussendoor oplaadt, dat je rust neemt, dat je niet alles koste wat kost doorzet zonder aan jezelf te denken en dat je jouw grenzen herkent en bewaakt. Heb je al eens een gratis online Masterclass gevolgd? Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Herkenbaar. Een paar jaar geleden, nadat ik zelf in een soort van burn-out gezeten had vond ik binnen de hulpverlening de ideale hulpverlener. De jonge vrouw heeft mij er uiteindelijk toe gezet om mijn energie zo in te zetten dat ik- in mijn geval- in de ochtend vol aan het werk ga. En als dit ergens tussen 10 en 13 uur klaar is voor mezelf op de rem trap en iets ga doen wat ik op dat moment leuk vind. En ik hoef jullie vast niet uit te leggen dat dit heel uiteenlopende onderwerpen zijn.
Of dit ideaal is op termijn weet ik nog niet. Maar het voorkomt op dit moment wel dat ik mezelf en mijn klanten voorbij loop.
En ik heb geen wereld omzet. Maar genoeg om vooral niet voor een werkgever te moeten kiezen.
Super Sabine dat ze je zo heeft geholpen en fijn dat je de mogelijkheid hebt met je werk om dit zo op deze manier uit te kunnen zoeken. Je leven, leven op jouw voorwaarde is iets waar wij bij Gifted People ook echt op aan proberen te sturen, het is zo waardevol.
Mooi gescheven. Heel herkenbaar. Ik wil bij alles wat ik doe steeds sneller. Zelfs toen ik een keer een djembé workshop deed, vroeg die man waarom ik het tempo steeds opvoerde. I don’t know. Het gebeurt. Ik kan niet anders.
Heb jaren geprobeerd te mediteren. Met yoga bezig. Al jaren burn-out achtige symptomen. Ik zie het. Ik probeer vaak op de rem te trappen. Maar dat voelt vaak als inhouden, en dat levert me juist spanning op. Zet zich ‘vast’ op een of andere manier.
Ik weet wel dat bewustzijn de eerste stap is. Hoe te vervolgen weet ik nog niet goed. Het zal vast eens komen.
Dank voor je schrijven 🙂
Precies dit idd. Die onderprikkeling heb ik ook veel last van. Een super moeilijke balans ding…
Dankjewel voor je reactie Marien, misschien heb je iets aan dit blog/ https://giftedpeople.eu/burn-out-waiting-to-happen/
Ja ik word het me nu pijnlijk bewust.
In 2 weken tijd 2 kennismakings gesprekken er uit gesleep.Na 10 jaar daar nagenoeg niet mee beziggeweest te zijn .
Bij 2 bedrijven waar ze mij hard nodig hebben .
Alleen zou ik einde van deze week antwoord krijgen .
Helaas nog niets gehoord .
Dan zakt de moed in mijn schoenen .
Heb wel in mijn vakantie 2 weken vrijgenomen zo dat ik geen sollicitatie verplichtingen heb .
Ben ook nog eens in therapie waar ik ook heel snel ga .En heb daar ook 2 weken vrij genomen ,wat ik best eng vind.
Maar over 2 weken weet ik of ik weer uit gerust ben.Wat dat betreft geeft dit blog mij een mooi handsvat .
Fijn weekend
Groet Daniël
Dankjewel voor je reactie Daniël.
Ik heb moeite met samenwerken, ga er onbewust al vanuit dat ik het alleen moet doen. Ik werk nu minder dagen en in loondienst, dat dwingt me om minder hooi op m’n vork te nemen en zaken over te dragen. Het gaat nog niet vanzelf maar ik ben er van overtuigd dat het gaat lukken. Wat ook helpt is dat mijn collega’s mij laten weten dat ze mijn kwaliteiten zien en waarderen. Na jaren worstelen is dit een verademing, ik gun het iedereen!
Fijn dat je reageert Marije.
Ik herken dit erg goed, ook de reactie van Frank
Het speelt mij al mijn hele leven parten, zowel als ik verliefd wordt op een vrouw, en professioneel. Al denk ik wat dit laatste betreft, dat er geen plaats meer is voor Hoogbegaafden in een Opgeblazen Ego Samenleving als de onze
Dankjewel voor je reactie Wim.
Herkenbaar. Op reis met een collega (14 dagen tour door VS en Canada) kwam regelmatig de voor mij leerzame opmerking: “Niet alles is een wedstrijd”. Dat schiet me nu regelmatig te binnen.
Dankjewel voor het delen Jan.
Heel herkenbaar voor mij. Het effect van snel(ler) denken, verbanden leggen, handelen, geeft mij een boost. En, ja…ook ik ga soms te lang door. Ten koste van mezelf. Vaak horen dat je te snel gaat levert mij echter niet alleen frustratie op. Ik merk bij mezelf dat ik steeds terughoudender ben met initiatieven nemen. Voorstellen doen. Plannen. Het geeft noodgedwongen iets meer rust. Tegelijkertijd voelt dit ook als een stukje inleveren van wie ik ben? Doorlopend op de rem trappen…Dit kost energie. Voelt als onnatuurlijk. Hierin een balans te vinden. Het is mij tot op heden niet bijster goed gelukt. Ideeën?
Goed weekend allemaal.
Herkenbaar, ik kreeg het advies om de ander in kleine stapjes mee te nemen – vertragen dus. Maar ik merk dat dat mij ook veel energie kost omdat ik die kleine stapjes vaak niet zie. Tenzij de ander mij gaat bevragen ipv zegt daar heb je haar weer!
Maak voor jezelf eens een overzicht van je leven nu. Hoe is de balans tussen alleen-tijd en sociale-tijd? Heb je het gevoel dat dit past bij jou, of mis je alleen-tijd/sociale-tijd? Wat zou je kunnen doen om de balans voor jou te verbeteren? Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Velen zijn dan van mening dat je ondoordacht aan de gang gaat, en wijzen je werk resoluut af.
Dat is voor mij een afbrander en vervolgens haak ik dan af.
Dankjewel voor je reactie Frank. Daarom kan een zelfonderzoek heel verhelderend voor je zijn. Wie ben je, wat heb je nodig, aan de hand daarvan kun je dit gaan communiceren en een omgeving opbouwen waarin jij wordt gewaardeerd om wie je bent. Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/