Laatst was ik in de Bruna en bij onze Bruna ontstaan soms twee rijen. Hier ga ik heel slecht op, omdat het onoverzichtelijk wordt en omdat mijn rechtvaardigheidsgevoel getriggerd wordt als andere mensen onterecht worden voorgelaten. Maar goed, ik had nu goed opgelet en ik wist, ik ben ná die man naast me. Ik voelde overigens mijn hartslag al wel een beetje stijgen bij het idee dat er dan toch nog iemand anders onterecht voor mij zou gaan.
Maar, de Bruna medewerkster vroeg keurig aan mij en de man naast mij: ‘Wie was er dan?’ en de man naast mij reageerde met: ‘Ik weet het niet’, keek vervolgens naar mij en zei: ‘maar ga jij maar voor’. Na mijn ‘Dank je wel’ en ‘Wat attent’ zei hij, ‘Geen probleem hoor, ik ben niet op de vlucht, ik heb geen haast’.
Toen dacht ik wel weer even: ‘Oh ja, ik zit mezelf hier enorm op te jagen over iets wat eigenlijk niet zo heel belangrijk is’. Voor mij was dit ook meteen weer even een eye-opener, want ik doe met sommige dingen vaak haastig, ook al heb ik ruim de tijd.
Als je herkenning vindt in hoogbegaafdheid, zul je vast herkennen dat je dingen graag snel wilt doen. En in het verlengde daarvan ook snel over dingen heen stapt. Vanuit die snelheid kan echter ook onrust komen en vergeet je aandacht te geven aan de mooie dingen die je in een jaar meemaakt en bereikt.
Misschien herken je daarnaast ook bij jezelf dat je het allemaal vanzelfsprekend vindt wat je doet en kunt. Jij bent bijvoorbeeld iemand die een behaald doel afvinkt met een high five en meteen doorgaat naar het volgende. Heb je een belangrijk vraagstuk opgelost dan hoor jij jezelf al zeggen: ‘Dat kan toch iedereen? Zo bijzonder is dat niet.’
Maar, dat is het wél en niet iedereen kan wat jij doet.
Het is bovendien superbelangrijk voor jouw zelfbeeld en zelfvertrouwen dat je de tijd neemt om echt even stil te staan bij je successen. Dat je de tijd neemt om deze te erkennen en te vieren. Dat hoeft niet allemaal supergroot te zijn. Binnen Insight delen we bijvoorbeeld op vrijdag onze weeksuccessen met elkaar. Het delen van successen gaat daarnaast ook niet alleen om de grootste successen, maar juist net zo goed om de kleine successen. Je zult merken dat je daardoor veel meer gaat zien en geloven waar je allemaal toe in staat bent en dat helpt je om steeds weer nieuwe uitdagingen aan te kunnen gaan die je nodig hebt voor jouw ontwikkeling.
Aan het einde van het jaar neem ik zelf daarom ook even de tijd om terug te kijken naar wat ik het afgelopen jaar heb bereikt. Dat voorkomt dat ik zelf totaal voorbijga aan alle mooie dingen die er gebeurd zijn en die ik bewerkstelligd heb. Steeds als ik dan begin met die successenlijst denk ik: ‘Eigenlijk heb ik niet zo veel gedaan’. Daarom zet ik een timer op twintig minuten en geef ik mezelf echt de ruimte om het jaar in gedachten (of met behulp van mijn agenda) te doorlopen. En als ik dan eenmaal begin met schrijven, ben ik zelf vaak verbaasd over hoeveel ik heb gedaan, heb bereikt en heb mogen vieren.
Dus, een mooie opdracht voor jou: maak binnenkort eens tijd om jouw successenlijst te maken. Plan een moment in, zet een timer op twintig minuten en zorg voor pen en papier. That’s it. En als je het leuk vindt, deel dan jouw mooiste succes onder de blog.
—
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: Ja, ik wil het e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 17
Vertragen, wat een mooi woord. Bewust ervoor zetten maakt nog beter en onbewust helemaal. Gewoon omdat onbewust een ander woord is voor vanzelf. Iets dat vanzelf gaat loopt zo lekker, is er al.
Soms is dit er echter niet en heb ik mij laten meeslepen in de dynamiek van werk, gezin en de waanzin in de wereld, dan is de vanzelf weg.
Wat helpt is terug te gaan naar bewust, bewust vertragen, tegen je eigen stroom in, dit is bij mij een sterke stroom want er is regelmatig veel werk, druk gezin en overal nieuws.
Een handreiking om bewust te vertragen komt dan ook als geroepen en houdt mij nu al een minuut of 20 bezig, de wekker gaat bijna af.
Mijn succes, dit bewuste rust moment, jullie comments lezen, zelf dit wegschrijven, aan de eettafel, midden in de chaos tussen opruimen en kids naar bed brengen.
Fijn weekend
Bedankt Adrienne voor je tekst; want ook al weet ik dat ik moet kijken naar wat wél goed ging, de aard van het beestje is vaak omgekeerd. Ik heb de neiging me te veel te focussen op alles wat niet loopt zoals ik zou willen. En dat is een heleboel!
Als je dan even de tijd neemt voor reflectie, zie je toch weer lichtpuntjes. Het is een beetje zoals je naar een sterrenhemel kijkt; hoe langer je kijkt, hoe meer sterretjes je ontdekt.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar de voorbije werkdag, had ik daar geen fijn gevoel over. Een 1:1 gesprek met mijn leidinggevende mondde weer uit op de vragen waaraan ik nu net geen behoefte heb. “Voel je je wel lekker in je vel?” “ Doe je je job nog wel graag?” “Want er komen collega’s tot bij mij die zich afvragen of je wel ok bent.” En dan de irritante vraag die telkens opnieuw wordt gesteld: “Zou je geen baat hebben om 4/5 te werken ipv fulltime?”
Hoe stom het ook mag zijn, ik zat weer te huilen tijdens dat gesprek. Van verdriet, want ik sukkel nu zo’n half jaar met mijn gezondheid waardoor ik me er soms moet doorslepen. Ja, ik voel me soms niet lekker. Maar mág het even? Kan ik mijn oprechte pure zelf zijn of moet ik Hyacinth vertolken à la Keeping up appearances? En kunnen die zogenaamde collega’s dat dan niet aan mij komen melden of vragen? Tranen van onmacht dus ook…
Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Ik bedacht daarna dat ik het lullige gesprekken vindt. Wellicht goed bedoeld, maar wat héb ik er aan? Helemaal niets, ik voel me kleiner en nuttelozer na zo’n gesprek. Je leert niks bij, je wordt niet positief geprikkeld met nieuwe uitdagingen. Er worden geen successen gedeeld die ik nota bene wel bereikt heb. Zegt dat niet meer over hoe een leidinggevende haar rol niet opneemt zoals het zou kunnen? Groot issue in onze organisatie: er wordt enkel geëvalueerd van ‘boven’ naar ‘beneden’. Terwijl dat in de meer succesvolle organisaties in tweerichtingsverkeer gebeurt. Het management wordt door niemand onder de loep genomen. Dat kan soms ontaarden in wanpraktijken. Te nemen of te laten. Aan mij de keuze natuurlijk. Maar op dit moment in mijn leven is deze job comfortabel, flexibel. En nog steeds prettig om te doen. Niet meer, niet minder. Maar het hoeft niet altijd meer te zijn. Er zijn ook fases in je leven dat ‘minder’ net ‘meer’ is.
Ja, het was een pittig jaar. Een lange lijst van doktersbezoeken, ziekenhuisbezoeken en pilletjes nemen. Met voorlopig nog geen zicht op een volledig herstel. Ik ben vaak moe daardoor, een gewone dag doorkomen wordt dan een survival op zich. Maar ik ben ook dankbaar dat ik nog dingen wel kan doen. Enerzijds zou ik veel meer willen doen voor mijn gezin, anderzijds heb ik mijn oudste kind voor de eerste keer in zijn schoolcarrière echt mee geholpen met leerstof. Voorheen was dat niet nodig, maar dit schooljaar gaat het er toch een pak pittiger aan toe. En onze inzet thuis wordt beloond met goede punten en complimenten van de leerkracht.
Een jaar met een verhuis ook naar een tijdelijke woning. Ondertussen verbouwingen van ons huis, of beter: een totaalrenovatie. Leven tussen dozen, de chaos ipv de door mij zo geliefde orde… ook dat hakt erin. Maar ik heb wél enorme stappen gezet in het loslaten en het relativeren. Naar mijn gevoel laat ik, de controlefreak, zelfs te hard los. Geen enkele slapeloze nacht. O ja, ik heb veel slapeloze nachten, maar ik lig dus niet wakker van de ellende die zo’n project blijkbaar gegarandeerd met zich meebrengt. Dat heb je dan hè, als je met je gezondheid tegen de muur staat… dan wordt al het materiële, het financiële plots heel onbeduidend.
Toch schuilt er een mooie, emotionele waarde achter ons verbouwproject: het creëren van een fijne thuis voor ons gezin. Da’s dan ook het enige waarover ik me druk kan maken. Het duuuuurt allemaal veel te lang. Wegens tegenslag zijn we nu 3 jaar verder en we konden pas echt dit jaar in maart starten. Wat maakt het uit? Helemaal niks. Alleen… 3 jaar is veel op kinderschaal en mijn kindjes van toen, de sleutel van ons ‘nieuwe’ oude huis in hun handje, zijn ondertussen al 6 en 10 jaar. Tegen dit tempo is het huis af op het moment dat ze hun vleugels uitslaan. Daarover maak ik me wel druk.
Ander moois dit jaar: we zijn gehuwd! Na 13 jaar, 2 huizen en 2 kids is het er dan toch van gekomen. Het was een mooie dag in al z’n eenvoud en puurheid. We kijken er met een warm gevoel op terug.
Enfin, ik ga er mijn agenda inderdaad eens bij halen en dan kom ik vanzelf weer de mooie dingen tegen. Het fijne is dat het de mooie gelukkige momenten zijn die bij blijven, de kommer en kwel wordt vaak vergeten. Ook dat is de aard van het beestje 😊
Fijne feestdagen, met of zonder een feest. Het samen zijn, tijd nemen voor reflectie, afsluiten en opnieuw beginnen… dat is een welgekome spirituele pauze. Ik wens het jullie allen toe x
Reflectie en relativering is essentieel!
Een aantal jaar geleden heb ik een wereldreis gemaakt.
Iets wat ik iedereen kan aanraden, heeft mijn kijk op de wereld, mezelf maar vooral ook situaties, drastisch veranderd.
Zo bijvoorbeeld geleerd om OOK orde en rust te vinden tussen verhuisdozen! 😉 (of misschien zelfs juist rust te vinden)
Sterker nog, soms mis ik de rust en vrijheid van het backpakken enorm.
Vooral de focus leggen op oplossingen en uitdagingen, dingen die WEL kunnen, ipv denken in problemen of dingen die niet kunnen.
Inmiddels doe ik dingen ook niet meer haastig of omdat ze “moeten” (lees: wat men verwacht).
Morgen is er weer een nieuwe dag en zolang iemand z’n directe veiligheid of gezondheid niet in het geding komt, zal het echt wel meevallen.
Dat betekent overigens niet gelijk dat men maar lui moet zijn (ik ben ook echt een doener), maar er is ruimte genoeg om af en toe een stapje terug te doen.
En wat mensen denken? Laat ze lekker denken, dat is hun probleem niet de mijne.
Verschil is dat zij dan een slechte avond hadden en ik een prima avond had.
Dankjewel Ann voor het delen van je persoonlijke ervaring. Oh de verbouwing, ik kan me zo goed voorstellen wat een chaos dat geeft en wat het allemaal met je doet. Fijn dat je dit los kunt laten in zo ver dat je er geen slapeloze nachten van hebt. Succes met alle mooie plannen.
Zo herkenbaar…Ook de anekdote.
Vooral na het lezen van ‘De kracht van het Nu’ (Eckhart Tolle) geleerd om bewuster te leven en af en toe (of eigenlijk: best vaak) af te remmen. Dingen die je snel en onbewust, op de automatische piloot, vaak doet, rustig aan met aandacht doen. Simpel koffiezetten bijv.
Klinkt wellicht wat gek, maar mij helpt het iig. De truc is natuurlijk niet te vervallen in je turbo-tempo. Soms nog best lastig, vooral als je het druk hebt met van alles en nog wat (of: je druk maakt).
Vooral de zondag is tegenwoordig bij mij een echte ‘slow-day’. Geen agenda, geen dingen plannen of moeten en vaak relax een boek lezen, muziek luisteren, film kijken, wandelen. Net waar er zin in is.
Super dat je dit doet Niels! Dat is ook ontzettend belangrijk. Een sneltrein kan ook niet altijd op volle snelheid gaan, anders stappen er geen mensen in en uit. Bovendien heeft een sneltrein ook af en toe onderhoud nodig om goed te blijven functioneren 🙂
Ontzettend herkenbaar! Ik krijg zo vaak vanuit verschillende gebieden (werk, hobby, cursussen) te horen dat ik rustig aan moet doen. Maar mijn hoofd is al bij stap 10, terwijl verwacht wordt dat je eerst stap 1 volledig uitwerkt, dan stap 2, etc. Dat van de rij is een grappige anekdote, want voor mij ook ontzettend herkenbaar. Ik heb daarover wel eens onenigheid in de supermarkt gehad: het leek even alsof een andere kassa openging, dus ik als eerste wachtende liep daarheen, maar toen bleek het toch niet zo te zijn, en toen vond de complete rij achter me dat ik maar achteraan moest sluiten, want ik was zelf weggegaan. Maar ik was gewoon de volgende die aan de beurt was, ongeacht in welke rij ik zou staan, en dat ik dan de ‘verkeerde rij’ stapte omdat er een cassiére een schijnbeweging maakte vond ik niet mijn schuld. Enfin. Ik heb wel geleerd wat relaxter om te gaan met rijen in de supermarkt, dat is gewoon beter voor mijn eigen gemoedsrust. Wel vind ik rijen altijd ontzettende tijdsverspilling en vermijd ik ze wel wanneer dat kan, het is niet per sé zo dat ik constante haast heb, maar er zijn gewoon zoveel meer interessantere dingen te doen dan in een rij te staan..
Voor mij is het einde van het jaar ook altijd een reflectiemoment en ik neem daar altijd goed de tijd voor. Het is bij mij de laatste jaren traditie om een lijstje te maken met dingen die ik dat jaar voor het eerst heb gedaan, je zou denken dat het er elk jaar minder zouden moeten worden, maar elk jaar pen ik wel een paar a4tjes vol, en dat is ook leuk om te realiseren. Daar zitten dus ook prestaties tussen, dus leuk dat dan op een rijtje te zien.
Al denk ik dat mijn grootste succes dit jaar niet per sé iets concreets is, maar eerder conceptueel. Mijn doel dit jaar was loslaten (in verschillende vormen) en ik denk dat dat steeds meer lukt, als ik kijk hoe ik er begin dit jaar bijliep en dat vergelijk met nu, staan de kaarten er voor mijn gevoel nu een stuk beter voor (terwijl er van buitenaf gezien misschien niet eens zoveel veranderd is, maar de mindset van binnen is wat telt).
Dankjewel, fijn dat je reageert Esmée.
Ja dat herken ik ook. Maar dat hangt ook af van hoe ik me voel. Ik probeer steeds vaker te denken, ‘Maak je niet druk om kleine dingetjes, het is niet van belang. Je hebt geen haast.’ Toch, als ik al wat geïrriteerd ben, gaat dat een stuk lastiger. Wat ik ook herken is kleine successen sneller normaal vinden. Maar als ik terug kijk op dit jaar, heb ik toch wat successen afgevinkt. Ik heb de duizend abonnees op mijn creatieve YouTube kanaal behaald, wat nieuwe kunst mediums uitgeprobeerd, ik heb de Inktober challenge voltooid en een paar mooie tekeningen gemaakt, ik heb eindelijk de pyrograaf die ik al zo lang wilde, en niet te vergeten, ik ben dit jaar al 12 jaar getrouwd met mijn lieve mannetje.
Mooi Anne, dankjewel voor je reactie.
Iets wat ik heb moeten leren en waar ik inmiddels succesvol in ben geslaagd is het besef dat ik niet alles kan en ook niet alles moet willen kunnen. Wanneer iets geen voldoening geeft en je zelfs stress bezorgt, kan ik het nu makkelijker laten varen en achter me laten. Aan het eind van de dag wil ik alleen maar gelukkig zijn ook al is dat via werk dat wellicht wat minder hoog staat aangeschreven op de ladder van maatschappelijk aanzien.
Dat is inderdaad een waardevol inzicht Bart! Dankjewel voor je reactie.
Ja, euhm, ik heb geen agenda niet fysiek in elk geval. Ik doe alles uit de “kop”. Daarnaast zijn successen per definitie subjectief. Wat ongeduld betreft kan ik me er wel in vinden. 🙂
Ha!
Ik heb ook mijn agenda na mijn studie de prullenbak in gedaan.
Belangrijke dingen noteer ik soms wel.
Maar sommige mensen kunnen wat dat betreft zichzelf lekker in een cirkeltje werken.
“Ja, mijn agenda is zo vol”. Mijn standaard antwoord is dan altijd om gewoon minder dingen af te spreken.
Voor veel mensen wordt zo’n agenda ook een doel op zich, ipv het te gebruiken als een stuk gereedschap.
In principe “moet” je helemaal niets en is het merendeel louter een kwestie van keuzes.
Het is dus ook een keuze om die agenda helemaal vol te proppen.
Of om überhaupt volgens een agenda te leven.
Ik kan het niet en ik wil het ook niet.
Dankjewel voor je reactie Nik.
Beste Adrienne,
Zo herkenbaar. Haastig leven en vergeten m’n successen te overdenken. Om 25 uur in 24 uur te willen proppen. Het put je aardig uit. Soms moet ik even op m’n schouder getikt worden. Bedankt voor de reminder.
Bedankt voor je reactie Herman. Wat je schrijft is inderdaad voor veel hoogbegaafden herkenbaar.