Mijn moeder heeft een zwarte band in verdwalen. Ze was daarom ook de eerste bij ons in de straat met een navigatiesysteem. Bij ons thuis had iedereen verwacht dat het verdwalen dan wel ten einde zou komen. Alleen, om onverklaarbare redenen gebeurde dat niet. Mijn moeder bleef verdwalen.
Voor mij was dat een compleet mysterie, totdat ik op een dag samen met haar in de auto zat en we vanuit Amsterdam terug naar huis reden. We waren net op weg toen het navigatiesysteem keurig aangaf: ‘Na 200m rechtsaf’. Mijn moeder, scherp als ze is, zag meteen dat wij zeker weten van links waren gekomen en sorteerde vervolgens netjes links voor. Toen viel bij mij ineens het kwartje. De reden dat mijn moeder bleef verdwalen, was dat ze niet luisterde naar haar navigatiesysteem.
Een navigatiesysteem voor in de auto is superhandig om te weten hoe je ergens moet komen. In onszelf hebben we ook een prachtig sturingssysteem (in de vorm van emoties) dat keurig aangeeft waar we heen moeten en of we naar links of naar rechts moeten. Maar, ook daar geldt dat je er wel naar moet luisteren. Doe je dat niet, dan blijf je dwalen en verdwalen.
Veel deelnemers van Insight leren pas tijdens Insight te vertrouwen op hun interne sturingssysteem. En dat is niet gek, want als jij dingen anders doet, ziet en voelt en je weet niet waarom dat is, dan is het logisch dat je gaat denken dat het aan jou ligt. Als jij de enige bent die steeds al na drie maanden uitgekeken is op een nieuwe baan, dan denk je vanzelf wel dat jij iets fout doet.
Hoe minder je vertrouwt op en luistert naar jouw eigen sturingssysteem, des te groter het risico dat je steeds terecht komt in banen die niet passen en relaties aangaat met mensen die helemaal niet bij jou kloppen. Mensen die jou altijd maar een beetje te druk, te gevoelig, te betweterig of te ambitieus noemen.
Als hoogbegaafde heb je unieke en supermooie gaven. In de verkeerde omgevingen zul je deze echter vooral als een last ervaren. Jouw gaven zijn namelijk niet overal op hun plek. Daarom geloof ik ook zo in de blauwdruk. Want, deze blauwdruk helpt je te begrijpen wat jij nodig hebt op gebied van werk en relaties, zodat je de juiste omgevingen kunt opzoeken. Jouw blauwdruk helpt je om te bepalen wat jouw weg is. En jouw interne sturingsmechanisme helpt jou dan vervolgens om steeds bij te sturen, zodat je op jouw weg blijft.
Vorige week zijn we weer van start gegaan met een nieuwe groep superleuke Insighters die hun blauwdruk gaan ontdekken. Misschien merk jij nu bij jezelf dat je eigenlijk niet zo goed weet wat de bedoeling is voor jou en wat jij nodig hebt. Misschien durf je al heel lang niet meer te vertrouwen op jouw interne sturingssysteem. Dan nodig ik je graag uit om te ontdekken of Insight past bij jou. Schrijf je in voor de wachtlijst en je ontvangt dan meteen het speciale Insight Magazine waarin je kunt lezen wat je met Insight gaat ontdekken.
Ik gun je vooral dat je leert te vertrouwen op je eigen sturingssysteem. Er is namelijk maar één iemand die weet wat klopt voor jou en dat ben jij.
—
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: Ja, ik wil het e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 15
Begrijp ik het nu goed?
Verdwaalde moeder juist niet omdat ze haar interne ‘navigatie’ volgde?
Pingback: Zonde van de tijd - Gifted People
Ik hou sowieso niet van ‘volgen’. Navigatie gebruik ik pas als ik dicht in de buurt van de onbekende bestemming ben en het niet meer weet. Ik kijk vooraf op de kaart, maak ijkpunten en weet waar ik uit moet komen. En weet vooral waarom ik daar wil uitkomen.
Toen ik een nieuwe baan had moest ik een keer iets opstellen en vroeg of iemand me daarbij kon helpen omdat dit op een speciale manier moest gebeuren. Ik kreeg de mededeling dat ik een bestand moest openen waarin stap voor stap werd uitgelegd wat ik moest gaan doen. Dat is nu precies waar ik niet goed in ben. Iets opstellen waarvan ik niet weet hoe het eruit moet komen te zien. Je hebt een product dat je kent, en maakt daarvan een ander product dat je niet kent en waarvan je ook niet weet hoe het eruit moet komen te zien. Iemand die er wel iets van begreep vatte dat samen aan het einde van een handeling. Na een paar handelingen in het stappenplan schreef hij wat je had gedaan en welke producten je op dat moment had. En gelukkig klopte dat.
En natuurlijk heb ik het stappenplan na een paar keer niet meer nodig en weet ik nu welk eindproduct ik krijg of moet maken. Dat is wat ik wel kan.
Toen mijn hoofd een tijdje wilde stoppen met iets nieuws creëren ging ik met mijn handen werken. Ik moest een keuken met keukenkastjes in een nieuwe uitvoerders-keet plaatsen en op de huismerk manier afwerken. Ik begon en kreeg gelijk commentaar. Ik had het nodig om het eindproduct voor mezelf te visualiseren. En dat werd me kwalijk genomen omdat anderen dat niet nodig vonden. Ik heb toen de controleur gevraagd om mij het eindproduct van een andere uitvoerders-keet te laten zien, want dan wist ik wat ik moest maken en hoe. Toen was ik snel klaar.
Maar waar het eigenlijk om ging waren je innerlijke sturingssystemen of antennes. Ik heb de pech dat ik zoveel in mijn hoofd bezig ben met denken en alles om me heen zie gebeuren en me daar moeilijk voor kan afsluiten. Ook zoek ik altijd naar andere manieren en nieuwe manieren, ook omdat de manier waarop ik het ooit een keer gedaan heb al lang geen voorrang meer in mijn gedachtegang heeft. Daardoor is mijn verwerkingssnelheid niet evenredig hoog of laag vergeleken met de rest van de factoren die bepalend zijn om lekker en onbekommerd door te gaan met ingewikkelde materie.
Tegenwoordig heb je overal diploma’s voor nodig. Als je je hart wilt volgen moet je het eerst op waardevol papier neerleggen. Als je dat niet hebt moet je iets anders zoeken. Ondertussen heb ik al weer heel wat jaren op deze groene planeet rondgelopen. Maar als je vraagt wat ik later wil worden? Dan weet ik het niet. Mijn nieuwe baan moet nog uitgevonden worden en heeft een link met: ‘het kan altijd beter’, met daar, om eerlijk te zijn, het woordje ‘ik’ in verwerkt.
Wat helpt. Ik loop ongeveer 2 uur per dag met de hond. Wind in de rug of in de benen. Je voetstappen-geluid als leegmaker van je hoofd. De stilte als aanjager van nieuwe gedachten. En, als je toch al moe bent, het navigatiesysteem dat laat zien op hoeveel punten je nog niet hebt gescoord en wat je allemaal tekort komt en verkeerd hebt gedaan. Dat is nu zo moeilijk bij sommige van die systemen. Ze laten zien waar je vandaan kwam. Het geeft minder ballast als ze alleen aangeven waar je naartoe wilt. En als je zelf bepaald wanneer je hem aanzet en waarvoor, wordt het makkelijker.
Dat zou allemaal minder nodig zijn als anderen niet zo jaloers waren. Als jij iets makkelijk voor elkaar krijgt waar anderen moeilijk voor moeten doen, denken ze dat je daarvoor uit je schoenen gaat stappen om er naast te lopen. Ze vergeten dat je voor de normaalste en gewoonste zaken van de wereld niet naast je schoenen hoeft te gaan lopen. Maar ze vergeten nog meer om je een compliment te geven. Of een bedankt. Ik heb daar behoefte aan. En ik ben niet veeleisend. Al was het er maar 1 in de week. Ik heb hem voor deze week al binnen. Toen ik in de normale wereld werkte, tussen de vrienden van Hoog Catharijne, kreeg ik er wel 8 op een dag. Dan voel je je een normaal mens. Dat is wat ik vroeger worden wil. Maar die vrienden wonen daar nu niet, en later, mogen we hopen, ook niet meer. Misschien word ik wel schrijver van zoek en vind verhalen. Beetje navigeren.
Dankjewel Pieter, voor het delen van je persoonlijke verhaal. Ik denk dat het gratis e-book ”Werk dat past” wel interessant voor je kan zijn. Je kunt deze hier downloaden. https://giftedpeople.eu/gratis-ebook-werk-dat-past/
Ik hoop dat je blijft zoeken naar wat past bij jou, want een net niet werk-leven is zonde van jouw kwaliteiten.
Elsje en P. Muijs, daar ben ik ook middenin: het opruimen van de (mini)trauma’s. Wat voelt het goed om je eigen kompas te volgen! Weg die trauma’ s! Als je de patronen gaat zien lossen ze langzaam maar zeker op. En wat heerlijk zoals Adrienne het weer in een herkenbaar verhaaltje weet te verwoorden! Dankjullie wel!
Mooi Marijkea, fijn om te lezen.
Sowieso is zo’n navigatiesysteem super raar: je weet bij de standaard instellingen nooit waar je echt vandaan komt: n,o,z,w en dat ding dus altijd vanui ‘jezelf’ navigeert. Dus ook ik raakte er echt van in de war en moest leren om niet vanuit een groter plaatje te denken, maar ’te volgen’.
Persoonlijk kost het veel tijd om de balans te vinden in: jezelf leren aanvoelen en durven te volgen en tegelijkertijd meningen van anderen durven loslaten.
Bedankt voor je mooie herkenbare insights !
Dankjewel voor je reactie en he mooie compliment Nardy. Leuk dat je dit wilde delen.
Wat is dit weer lekker herkenbaar.
Dankjewel voor je reactie Sabine.
In principe is er bij het voorbeeld van het verdwalen misschien nog wel iets aan de hand?
Namelijk eerlijk zijn naar jezelf.
Ik kan me namelijk goed voorstellen dat wanneer jouw moeder weer eens was verdwaald er allerlei redenen en excuses naar boven kwamen.
“Dat stomme navigatie rotding doet het weer niet”.
Deze combinatie kan het soms lastig maken. Ik denk namelijk dat veel mensen vrij goed op sturingsysteem kunnen vertrouwen, maar dit door hun omgeving of zelfs door trauma’s soms heel lastig wordt of volledig zoek is geraakt.
Voor mij persoonlijk is het de combinatie van die twee.
Andere mensen verwachten bepaalde dingen die ik niet wil of die niet zijn zoals ik denk.
Het resultaat is dat ik probeer te conformeren. Dat houd je echter niet lang vol.
Het gevolg is dan dwalen.
Steeds maar weer proberen aan te passen hoe andere mensen zijn. De bekende kameleon die HB’ers (en trouwens ook anderen) zo goed kunnen zijn.
Op een gegeven moment raak je dan het vertrouwen in met name jezelf kwijt en dus daarbij ook dat interne sturingssysteem.
Als het puur aan mij zou liggen, is de richting die ik zou willen kraakhelder.
Helaas is dat wel dan weer gelijk eentje die weer lekker gecompliceerd is en heb je daardoor andere mensen nodig.
Mensen die de essentie van de reis nooit zullen snappen en vooral veel moeite stoppen in kleine details die toch niet het verschil zullen maken.
Of juist zich daar heel (principieel) druk over maken.
Uiteindelijk houden ze de vooruitgang heel erg op.
Heel herkenbaar hoor P Muijs, dat traumas je een vertrouwt gevoel geven, waarvan je het gevoel hebt, dat ze in je blauwdruk horen, de dingen die anderen er hebben geprobeerd in te stoppen. Loslaten en in de vuilnisbak. Nee zeggen. Alleen als iemand hulp wil bij het wegruimen van een trauma dat ik had, dan help ik graag mee. Als iemand voorstelt samen nog eens lekker te gaan wonen in het trauma, dan zeg ik: veel plezier ermee, maar het hoort niet meer bij mij.
Super herkenbaar! Ik zit momenteel in zo’n dilemma…
Baanaanbod van iemand die me nogal graag in het team wil maar zelf hink telkens tussen 2 gevoelens/gedachten.. en dan moet ik vanavond nog de doorslag geven. Iemand tips?
Hoi Silly, dat is inderdaad een behoorlijke beslissing. Ik hoop dat je een goed gevoel hebt over de beslissing die je hebt genomen. Heb je trouwens het gratis e-book al eens gelezen? Het heet ”Werk dat past” en je kunt het hier gratis downloaden. https://giftedpeople.eu/gratis-ebook-werk-dat-past/
Mooi beschreven P Muijs. Dankjewel voor het delen van jouw inzichten.