Ik kan soms overlopen van enthousiasme als ik een gaaf project of idee heb bedacht. Voorheen schoot ik dat dan meteen de wereld in. Vanuit mijn eigen enthousiasme wilde ik daar anderen graag in meenemen. Ik wilde anderen ook enthousiast maken.
Ik was alleen niet altijd tactisch in de ‘wie vraag’. Wie er simpelweg in mijn buurt was, kreeg het allemaal te horen. Als ik enthousiast ben, ga ik ook nog eens snel praten, dus waarschijnlijk hebben veel mensen destijds ook totaal niet gevolgd waar ik het overhad. Als gevolg kreeg ik vooral veel reacties waar ik niet zo veel mee kom. Ik kreeg vragen als ’Zou je dat nou wel doen?’ of een ‘Hoe ik dat dan wel niet dacht te gaan realiseren?’
BAM, weg enthousiasme. Hallo twijfels.
Liefdevolle weerstand
Hoe meer jouw ideeën en plannen buiten de gebaande paden liggen, wat regelmatig het geval is bij hoogbegaafden, des te meer je weerstand ontvangt van je omgeving. Liefdevolle weerstand weliswaar, maar het blijft weerstand.
Iets wat ik vaak gezien heb de afgelopen jaren, is wat ik noem plaatsvervangende angst. We vergeten zelf in ons enthousiasme nog weleens dat als wij iets (willen) veranderen in ons leven, dat dit ook invloed heeft op de mensen om ons heen. En niet iedereen staat zo in het leven als jij staat. Niet iedereen kan de mooie kanten zien van jouw plannen en soms hebben mensen ook tijd nodig om ergens aan te wennen.
Opmerkingen als ‘Is dat niet een beetje onrealistisch?’ of ‘Ja, dat zou iedereen wel willen, maar dat kan natuurlijk niet’, kunnen zomaar jouw mooie ideeën als sneeuw voor de zon doen verdwijnen. Zonde, want je hebt ze niet voor niets. Bovendien zijn deze reacties vaak spontane reacties. Oftewel, het zijn de reacties die als eerst bij mensen naar boven komen die nog niet zo goed weten hoe ze op jouw plannen en ideeën moeten reageren. Ze bedoelen het vaak veel minder zwaar dan jij hebt opgevat. Neemt niet weg dat ze wel een behoorlijke impact op je kunnen hebben.
Tijdelijke bubbel
Los van de vraag of het goede of minder goede bedoelingen zijn van anderen, is het nodig dat jij je er wel voor gaat wapenen. Onthoud dat op alles wat je de wereld in trapt, een reactie op terugkomt. Gegarandeerd. En het proces van verandering en het willen realiseren van nieuwe plannen en ideeën is in het beginstadium extreem kwetsbaar. Omdat je vaak nog niet weet hoe je het gaat doen, of hoe het gaat lopen. Omdat het onzeker is en je nog veel hebt uit te denken. En in dat kwetsbare stadium is het dus belangrijk dat je kieskeurig bent over met wie je het deelt. Zie het als het creëren van een bubbel waarin je jouw plan of idee kweekt tot het sterk genoeg is om de weerstand van buitenaf aan te kunnen. Uiteindelijk is het belangrijk om ook de feedback te ontvangen van mensen die het anders zijn of die bepaalde twijfels hebben, want dat geeft jou weer input en het zet je aan het denken. Maar doe dat liever niet met iedereen in het begin.
Wat kun je doen?
Omring jezelf met de juiste mensen, mensen die begrijpen hoe het is om groot te denken en de wereld anders te zien. Mensen die meekunnen in jouw denksnelheid. Of mensen die ongeacht of ze het helemaal begrijpen, in ieder geval positief en steunend meedenken en reageren. Als je deze mensen niet in je omgeving hebt, investeer dan in netwerken. Het realiseren van jouw mooie plannen en idee is een stuk makkelijk als je mensen om je heen hebt waar je mee kunt delen.
Kies daarom bewust met wie je jouw plannen wel en niet deelt en wanneer. Sommige mensen kun je in een later stadium alsnog jouw plannen vertellen, als je er al iets meer duidelijkheid zelf over hebt.
Comments 36
Dank je voor je woorden Adrienne ! Ik voel je helemaal. In mijn ervaring met het delen van nieuwe ideeën heb ik geleerd dat de reactie van mensen een spiegel zijn voor de fase waarin ik me bevind ten opzichte van mijn nieuw idee. Onlangs heb ik besloten om te gaan schrijven en daar ook een inkomen uit te halen. Nu dat ik al een beter idee heb van wat mijn niche is, reageren mensen keer op keer positiever. Het lijkt – eerder, het is eigenlijk zo – alsof mijn gevoel bepaalt hoe mensen gaan reageren op wat ik vertel. Hoe dichter het idee aanleunt bij mijn diepere waarheid/ziel, hoe meer ik de reactie krijg “dat het echt iets voor mij is”. En het maakt dan ook weinig uit wat dat idee dan precies inhoudt. Fascinerend om dit te observeren. Ik wilde dit even delen met je/jullie. Warme groeten, Olivier
Author
Dankjewel voor je reactie Olivier!
Zeer herkenbaar!
Author
Fijn dat je reageert Claudia.
Zo herkenbaar. Omdat ik zo vaak mijn neus heb gestoten uit ik mijn ideeën niet meer. Misschien niet goed maar beschermt me tegen weerstand.
Author
Fijn dat je reageert.
Dat is zo herkenbaar.
Voor mij geldt dat ik het daarom ook weer voorbij laat gaan…
..dit herken ik zo, ik merk dat ik gevoelig ben voor die reacties en alles weer laat vallen. Niet goed wellicht..
Wederom fijn te lezen dat ik het niet alleen zo ervaar! Denken in mogelijkheden is voor mij zo logisch en de oplossingen zijn vaak zo simpel! In mijn beleving dan…..want ervaar vaak zoveel weerstand en angst!
Gelukkig inmiddels begrepen dat je tegen de ‘juiste’ mensen moet zeggen. En dat over het algemeen de kracht van herhaling in kleine prikjes wonderen doet!
Je moet wel geduld hebben en dat is lastig omdat dit wat met mijn enthousiasme doet….kortom het blijft een uitdaging voor mij. Maar de juiste mensen om mij heen verzamelen heeft nu mijn prio.
Succes allemaal en misschien tot ziens binnenkort!
Author
Bedankt voor je reactie Mirjam.
Erg mooi om dit zo te lezen. Zelf heb ik het al meerdere keren ook zo ervaren. Ik zie het nu ook positief. Het is namelijk een prachtig leerproces! Puur voor je eigen ontwikkeling. Zo nu en dan stoot je je tegen een enorme steen. Dat maakt je ook sterker in dit proces. Ik heb uit eigen ervaring geleerd om de essenciële zaken voor de voortgang van je project op het juiste moment met de juiste mensen te delen daarin zit ook een erg leuke uitdaging om stukje bij beetje jouw ideeën vorm te gaan geven. Het vereist wat denkwerk en organisatievermogen. Zelf weet je wel heel goed wat je uiteindelijk wilt bereiken. Het is de uitdaging bij mij om de mensen enthousiast te krijgen en ook te houden. Vaak zakt de energie weg wanneer je teveel prijsgeeft tijdens de opbouw. Enorme stappen kunnen de meesten niet goed overzien en dan neemt de angst bij hen de regie. Zo zonde.
Wat ik heel erg mis in mijn omgeving, zijn bevragers. Ik heb anderen nodig om te kunnen analyseren, te verdiepen in mijzelf en zo mezelf beter te leren kennen. Ik schrijf regelmatig wat kleine verhaaltjes over dingen die mij bezig houden of overkomen binnen mijn netwerk op facebook en dan hoop ik zo op iemand die mij hier op door vraagt, maar meestal is het antwoord dat ik mij kwetsbaar opstel, terwijl het niet gaat over mijn kwetsbaarheid, maar die van de reageerder. Of ik krijg een ‘goed bezig’ of ‘sterkte’ terwijl het daar ook niet om gaat. Regelmatig trek ik mij dan maar weer terug, maar kan ik het een tijdje later toch niet laten, omdat het mijn levensbehoefte is. Ik word omringd door ‘onmogelijk-denkers’, terwijl ik juist zo’n behoefte heb aan ‘mogelijk-denkers’, die ook los kunnen laten of ik wel of niet iets doe met die mogelijkheden. Het lijkt onmogelijk te zijn 😉
Author
Dankjewel voor je reactie Monique.
!(interessant!), Monique.
Herkenbaar verhaal. Ik heb veel gereisd en veel van de wereld gezien. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat dit “probleem” niet zozeer te maken heeft met dingen als hoogbegaafdheid ed, maar dat het (helaas) de Nederlandse cultuur is.
Zodra er iemand z’n hoofd maar enigzins boven het maaiveld uitsteekt, wordt deze direct teruggefloten. “Doe maar normaal”, wordt dan maar steeds weer gezegd.
In andere delen van de wereld worden zulke ideeën alleen maar heel goed ontvangen en juist volledig gesteund door familie en vrienden.
Al moet ik daarbij wel zeggen dat het een generatie ding lijkt te zijn en dat de jongere generaties er een stuk opener in lijken te zijn.
Heel kenmerkend voor de Nederlandse conservatieve mentaliteit inderdaad! Ook afhankelijk van de plaats binnen Nederland, en de generatie. Maar ook nog binnen in de innovatieve werkcultuur en innovatieve generatie (ik ben 30) merk ik nog een kloof in de kijk hierop tussen de hoogbegaafde denkers en anderen. Voordeel van Nederland is wel dat mensen eerlijk tegen je durven te zijn als ze iets niet zien zitten, maar in andere culturen niet altijd eerlijk hardop word gedacht.
Author
Leuk dat je reageert Piet.
Hey Piet, ik denk inderdaad dat het (deels in elk geval) iets Nederlands is. Je reactie doet me zelfs denken aan een liedje van Acda & De Munnik:
‘Je kunt ook nooit ’s even rustig op een voetstuk staan
Je staat net rustig op je sokkel, of daar komt t volk al aan
Zwaaiend met seizen, bijlen, roepend, wat doe jij daar bovenaan.’
Ik ervaar hetzelfde, maar heb recentelijk of eigenlijk al een tijdje een netwerk om me heen die mijn gedachten in elk geval kunnen volgen, wat nog niet altijd wil zeggen dat ze net zo snel gaan als ik. Ooit zei een vriendin: ‘Je bent al met oplossingen bezig terwijl anderen nog niet eens aan het probleem toe zijn.’ Dat was destijds, lang geleden, een enorme eyeopener. Wil nog steeds niet zeggen dat al mijn ideeën uitgewerkt worden, maar met het planten van zaadjes, zoals ik het noem, hoop ik een beweging in gang te zetten, in de hoop dat de rest (ooit) volgt… Voor mij is het planten van zaadjes en bewustwording bij anderen het begin.
Dit herken ik heel goed, ik heb zolang ik me herinner al grote dromen gehad maar daar is nooit iets van gekomen. Van huis uit werd elk initiatief of alles waar ik enthousiast over was, professioneel de grond in geboord door mijn vader, die alles wat ik zelf deed en niet zoals hij dat graag wilde zien totaal afkeurde en/of belachelijk maakte. Mijn moeder op haar beurt was altijd bezorgd en als die ons hoorde lachen dan was het meteen: Jongens…ophouden, straks is het huilen! Hierdoor ben ik wel gaan afleren om echt te kunnen lachen. Ik ga ervan uit dat ze allebei de beste bedoelingen hadden op hun manier en dat ze ook niet beter wisten. Toen heb ik op mijn negende jaar behoorlijke derdegraads brandwonden aan gezicht en handen opgelopen waardoor het leven nog veel zwaarder voor mij ging worden. De relatie tussen mijn vader en mij werd alleen maar slechter en naast de gewone vernederingen en het uitleven van zijn frustraties op mij had hij ook nog tegen een leraar op de middelbare school gezegd dat als ik vervelend was dat hij mij best een hijs voor me harses mocht geven. Die leraar had dat goed in zijn oren geknoopt en samen met twee andere leraren wisten ze mij wel te vinden. Een dun onzeker jongetje met dikke brandwonden was een lekker makkelijke prooi natuurlijk. Ik vertel dit niet om te janken of klagen ofzo maar gewoon als constatering. De druk die ik hierdoor ervoer is mijn standaard gevoel geworden snap ik nu sinds een paar jaar maar dat wil nog niet zeggen dat ik daarvan verlost ben. De eerste keer dat ik me echt heel goed voelde was rond mijn twintigste toen ik voor het eerst XTC had geslikt, ik was totaal verbouwereerd en was echt verbaasd dat een mens zich zo goed kon voelen. Ondanks dat goede gevoel heb ik dat niet vaak meer gebruikt in mijn leven omdat ik de kater te vervelend vindt. Anyhow, ik heb wel vrij veel coke en alcohol gebruikt en daardoor echt hele leuke tijden meegemaakt. Nu snap ik pas echt goed dat die coke en alcohol dat zware gevoel elimineerden
waardoor de “echte ik” naar boven kwam. Soms ook heel verkrampt omdat die spullen toch je gedrag beinvloeden maar daar heb ik ontzettend veel van geleerd. Ik heb mezelf ook nooit als verslaafd gezien en ben dat ook nooit geweest. Nu doe ik dat al een tijd niet meer omdat ik er klaar mee ben. Dat zware gevoel heb ik nog wel en daardoor gaan dingen vrijwel nooit zoals ik zou willen en blijkbaar creeer ik met mijn gedrag ook een omgeving met mensen die mij niet echt steunen, ik zie dit nu. Niet dat die mensen om me heen slecht zijn ofzo, integendeel, ik heb best veel goede, lieve mensen om me heen en als er iets is dan staan we klaar voor elkaar maar niet echt in de zin van geestelijke ondersteuning. Sterker nog, ik ben juist vaak een geestelijke ondersteuning voor hen, dat heb ik altijd al gehad trouwens. Ik ben gewend om alles voor mezelf uit te vogelen en ben ook blij dat ik een sterk relativeringsvermogen heb ontwikkeld en stel mede daardoor vaak vragen (wat ook weinig mensen doen) waar ze zelf nog nooit aan hadden gedacht. Wel ben ik gestopt met vertellen over mijn dromen omdat mijn gevoel me nog dwars zit en ik daar nog niet helemaal uit ben, lukken die dingen toch nooit dus dan wordt het een beetje zielig haha. Nou…tot zover maar ff anders wordt het zo’n erg lang verhaal
Bedankt John, voor dit verhaal over je levensloop en waar je nu op dit punt staat in je leven. Het is heel erg vergelijkbaar met mijn verhaal. Jammer genoeg had ik niet de juiste mensen op de juiste tijd aan mijn zijde anders had ik met mijn ideeën en werk veel mensen kunnen helpen. Misschien toch maar gewoon afwachten wat de volgende generatie ervan ‘bakt’. (Dit is goed bedoeld, ik maak me op het moment alleen maar zorgen.)
Hallo John
Bedankt voor jouw openheid, voor jouw verhaal, knap van jouw dat je het zo openbaar deelt. Je hebt het helemaal niet makkelijk gehad, sommige dingen zijn gewoon ongelooflijk dat ze hebben kunnen gebeuren, o.a. zo als van je vader en die leraren. Ik ben benieuw naar het vervolg van je verhaal en ik gun het jou dat het een happy einde van de zwaarte heeft en over gaat in een leven vol licht en liefde.
Het zware gevoel herken ik wel. De ervaring dat er geen ruimte voor mij was, het vrolijke kind dat met liefde en oplossingen kwam. Het wereld beeld wordt heel donker, angstig en dat raak je bijna niet meer kwijt. Innerlijk het gevoel van het kan zo mooi zijn en uiterlijke de verstikkende “werkelijkheid” van de volwassene wereld om je heen. Ik wilde nooit volwassen worden, ik wilde niet zijn zo als zij. Totdat ik volwassen was, wat qua leeftijd vanzelf gaat ha ha, en ik inzag dat ik nu ook het recht had om wat te zeggen. Daar maakte ik dankbaar gebruik van in moeilijke situaties. Haarscherp zei ik wat ik te zeggen had er kon geen speld tussen. Maar dat is niet de manier waarop je eigenlijk wilt leven. Ik heb twee zonen die ik van uit liefde heb opgevoed. Ik keek wat ze nodig hadden en heb hun dat in veel liefde gegeven. Vaak krijg ik complimenten over hoe mijn kinderen zijn : ). Wat ik hiermee wil zeggen is: ja onze ouders wisten waarschijnlijk niet beter. Leefde ook van uit hun negatieve ervaringen van uit hun leven. ( Het is zo jammer, innerlijk snakken de ouders ook naar liefde, dat ze dan niet op het idee komen daarmee te starten om liefde aan hun kind te schenken. Wat je geeft krijg je terug) Dat gaf mij een gevoel dat ik het hun niet kwalijk kon nemen zoals ze met mijn omgegaan zijn. Daardoor raakte ik in de knoop met mijn gevoelens. Nu ik zoveel verder ben in mijn leven en alles beter over zie en er meer licht in mij aanwezig is omdat zware gevoel te gaan bewerken ga ik mijn boosheid ruimte geven, want die is terecht. En ik vind dat we ouders verantwoordelijk mogen gaan stellen. Naar de onze toe gaat dat niet meer. Maar naar toekomstige ouders wel. Het is belangrijk dat jonge mensen die aan kinderen gaan denken leren wat voor verantwoordelijkheid ze op zich gaan nemen in een nieuw mensen leven. Zodat kinderen de kans krijgen om hun leven goed te kunnen beginnen. Dat ze hun kinderen kunnen leren wat nodig is, om op je eigen manier in het leven te kunnen staan. Dat je mag zijn wie je bent en daarom geliefd en gerespecteerd wordt.
Wat ik nu ervaar is dat hoe meer ik met innerlijke liefde naar de mensen kijk, als zijnde gelijk in die liefde, hoe lichter en mooier mijn leven wordt. Het werkelijke leven is liefde voor mij. Het leven geeft ons wat moeilijkheden om te overwinnen. Maar niemand heeft het recht om iemand anders leven zwaar te maken. Dit beseffend maak het mij makkelijker om de juiste mensen in mijn omgeving toe te laten waardoor er meer lichtheid in de zwaarte komt. Zo werkt het voor mij. En soms gebeuren er opeens bijzondere dingen, krijg je kansen om met je dromen aan de slag te gaan, helemaal vanzelf : )
Author
Bedankt voor je reactie en het delen, ik hoop dat je dan ook echt iets aan het blog hebt en dan vooral aan de tips onder wat je kunt doen.
Feest der herkenning; want zelf ben ik ook een groot kunstenaar in het emotioneel afgeleid raken door (zelf-)kritiek. Wat me vaak opvalt is dat je echt de ervaring moet hebben in iets om te kunnen bepalen of het eigenlijk kan of niet. Heeft je gehoor / publiek wel de ervaring met a. überhaupt risico’s nemen en beschikken ze b. over de technische kennis en kunde die nodig is in de uitvoering? Dus inderdaad, kies je publiek selectief, hoewel dat soms lastig is, want je zoekt toch vaak erkenning in directe kring. En stap je daar buiten, dan weet je soms niet hoe een idee er met iemand anders vandoor gaat. Toch moet dat wel; ondanks het risico, besef simpelweg dat je nog wel dertig andere plannen hebt die even mooi en goed zijn: De kip met gouden eieren maalt niet om eentje meer of minder. Maar blijf ook daarin slim selectief. Ook deze week toevallig net een paar innerlijke obstakels weten te tackelen, en stappen gezet voor nieuwe ‘megalomane’ projecten. Voor mij haalbaar, maar of de wereld het ook zo ziet? We gaan het beleven…
Author
Fijn dat je reageert.
Lijkt me interessant. Inderdaad begrijpen mensen niet altijd wat je bedoeld. Dan maar mijn eigen systeem ontwikkeld. Belangrijkste vind ik nu gelijkgezinden te vinden en voluit te kunnen gaan. Grappig dat we hier dingen melden en tegelijkertijd niet veel over onze ‘beschermde bubbel’ zeggen. Maar dat was dan ook de tip in deze blog.
Author
Leuk dat je reageert Guy.
Ik loop er vaak tegenaan dat ik heel andere mogelijkheden zie om problemen op te lossen. Anderen begrijpen die vaak niet. Het lijkt voor mij dan zo simpel. Waarom maken anderen het dan zo omslachtig en ingewikkeld? Ik leer wel steeds meer vertrouwen te hebben in mijn eigen gezichtspunten, ook al zijn ze anders.
Dat herken ik ook. Ik hou er ook van om problemen te tackelen. En ik kreeg wel al eens te horen dat ik zo geweldig goed “out-of-the-box” kan denken. Dat is een talent waarmee ik aan de slag ga. maar door dit te lezen, besef ik nu ineens waar de frustraties vandaan komen… ik heb heel vaak inderdaad ook een oplossing voor iets en kan heel moeilijk accepteren of begrijpen dat anderen die oplossing niet zien. Het is toch zooooo simpel? Ik ben ook volop op weg om mijzelf te vertrouwen en mijzelf graag te zien en zo krijg ik steeds meer inzichten…
Author
Fijn dat je reageert.
Pitch tegenwoordig geen ideeën meer in kennissenkring.
Moe van alle weerstand die het in die fase krijgt (vooral op basis van angst) dus bouwen/ proberen. en dan alle verbazing oogsten.
En gaat het fout ? Nou dan heb ik i.i.g. iets geleerd en krijg ik niet “zei het toch” van alle stuurlui op de kade.
Author
Bedankt voor je reactie Michael.
Dit is zo herkenbaar. Mijn ideeën worden vaak niet begrepen. Mensen reageren snel afwijzend. Om vervolgens een jaar later zelf met het idee te komen.
Idd, dat ook 😉
Net alsof je je tijd een beetje vooruit bent.
Heel goed , Debby, dit ervaar ik ook zo ; uiteindelijk zeggen de mensen om je heen dat je gelijk had. Ga er maar vanuit dat jij gewoon meer geduld hebt dan zij ; er zit nu eenmaal een constante drang en ook onzekerheid in de mensen.
Het grote voorbeeld daarvan zijn de Parijzenaars in Parijs.
En niet voor niets zeggen zelfs de Fransen : ” je hebt Patijs en je hebt de rest van Frankrijk, dat zijn twee hele andere werelden.”
Vanzelf ontdek je in Parijs dat de zenuwachtigheid en snelheid van de Parijzenaars uit angst ontstaat, steeds weer.
Precies zo reageren de mensen op onze ideëen en je hoort ze gewoon denken…”.dat kan toch niet waar zijn, waarom had ik dat idee niet al veel eerder….”.
Herkenbaar ?
Author
Fijn dat je reageert.