Één van mijn favoriete TED talks is die van Ken Robison, ‘Why schools kill creativity’. Hij vertelt daarin over Gillian Lynne. Een meisje dat op school onmogelijk stil kon blijven zitten, zich niet kon concentreren en de hele tijd zat te friemelen. De school stuurde daarom destijds een brief naar haar ouders omdat ze dachten dat ze een leerstoornis had. Ze kregen het advies een specialist te bezoeken, waar Gillian samen met haar moeder naartoe ging. Haar moeder vertelde over de problemen, zoals het huiswerk dat niet gedaan werd en hoe ze de klas verstoorde.
De specialist luisterde en vroeg vervolgens of hij haar moeder privé kon spreken op de gang. Voordat ze de deur uitliepen zette hij de radio aan en eenmaal op de gang zei de specialist tegen haar moeder ‘kijk maar even wat er gebeurt’. Gillian was zodra de muziek aanging van haar stoel afgekomen en door de kamer gaan dansen op het ritme van de muziek. De specialist keek haar moeder aan en zei “Gillian heeft geen stoornis, ze is een danser, zet haar op een dansschool.” Gillian ging naar een dansschool en inmiddels heeft ze de choreografie van beroemde shows op haar naam staan, zoals “Cats” en “Phantom of the Opera.”
Psychomotorische overprikkelbaarheid
Één van de overexcitabilities die Dabrowski beschrijft is die van de psychomotorische overprikkelbaarheid. Kenmerken zijn o.a. verhoogde prikkelbaarheid van het zenuwstelsel en een vergrote capaciteit op het gebied van actief en energiek zijn. Je houdt van bewegen om het bewegen en je hebt een overschot aan energie, vaak gemanifesteerd in snelle speeches, vurig enthousiasme, intense fysieke activiteit en een behoefte aan actie.
Als jij je emotioneel gespannen voelt, kun je ook onafgebroken gaan praten, impulsief handelen, nerveus worden, een intense gedrevenheid laten zien (workaholic), dwangmatig gaan handelen, competitief worden of je zelfs gaan misdragen. Anderen kunnen je dan ook erg overweldigend vinden.
Zit stil, doe rustig, niet friemelen, niet zo snel praten
Wanneer jij je in deze overexcitability herkent, is het sowieso belangrijk dat je dit weet van jezelf, en vooral ook dat je begrijpt dat dit een onderdeel is van wie jij bent en de weg die jij te gaan hebt. Je zult namelijk ongetwijfeld hebben gehoord dat je rustig moet doen. Dat je te aanwezig bent. Dat je niet zo moet wiebelen op de stoel, niet met je pen moet tikken, niet zo snel moet praten, ‘want dan begrijpen mensen je niet.’
Dan is het logisch dat je gaat denken dat je die innerlijke bom aan energie niet mag laten zien. Maar juist de onderliggende energie en het enthousiasme dat jij hebt zorgt ervoor dat je mensen en dingen in beweging kunt zetten. Misschien hoor jij wel thuis op het podium of past een actief beroep het beste bij jou. Wat het ook is, het is belangrijk dat je kijkt naar hoe jij in elkaar zit en de mate van energie en bewegelijkheid die jij hebt. Dan kun je namelijk ook gaan zien waar je dat het beste kunt inzetten.
Wat kun je doen?
Neem de ruimte om jouw beweging en energie kwijt te kunnen. Zorg voor een uitlaatklep. Voorkom ook dat je te lang ergens stil moet zitten (is sowieso niet goed voor je ;).
Zoek daarnaast naar een omgeving waarin je jouw energie, enthousiasme, bewegelijkheid en gedrevenheid kwijt kunt. Waar je het kunt inzetten en waar het gewaardeerd wordt.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 22
Heel herkenbaar, en helaas er zojuist op afgewezen bij een sollicitatie. Als ik me niet helemaal op m’n gevoel voel – lees zenuwachtig ben – kom ik druk en nerveus over, een beetje overweldigend waarschijnlijk inderdaad. Terwijl ik zonder zenuwen niet per se zo ben.. heel lastig om dit onder controle te krijgen!
Author
Fijn dat je reageert.
Hoi,Ik zie zoveel herkenning in wat er in deze blog staat,ik heb ook altijd al mijn woordje klaar ,ik denk al veel verder dan de meeste mensen,ze snappen mij ook vaak niet,ik zie ook al gauw hoe mensen zijn,en krijg vaak discussies met mensen ,ik wordt vaak sowieso niet serieus genomen ik zit in een rolstoel en kan niet lopen ben chronsch ziek en lig ook veel in bed,vaak denken mensen dat je ook achterlijk bent als je in een rolstoel zit,echt belachelijk.
Ik krijg ook vaak rare gezichten als ik teveel doorvraag dat kunnen mensen vaak niet hebben en dan krijg je al vaak problemen ,ik ben ze te slim af en dat ervaren ze als aanvallend en dan moeten ze je niet!!
Tja dan soms maar de simpele ziel spelen dat werkt vaak wel.
Eigenlijk kan ik dan niet mezelf zijn.
`Maar ach ik ben niet depressief gelukkig ,kan veel lachen,maar toch mis ik iets en ook ik had vroeger op school problemen ,te gauw afgeleid ,geen zin in school ,het enige wat ik leuk vond was gym,daar kon ik lekker mijn energie kwijt en ook sportte ik veel ,helaas kan ik dat niet meer doen vanwege mijn lijf,en na school mijn huiswerk doen en lekker buiten sporten,als er maar een bal was dan was ik blij.
Maarja ik ben super gevoelig heb echt een antenne en dat is wel eens lastig omdat je alles oppikt en in de gaten hebt ,ik weet ook niet zo goed wat ik er altijd mee moet.
Maar in ieder geval zie ik hier heel veel overeenkomsten.
Author
Bedankt voor je reactie.
Ik ben voor mezelf begonnen. Ik was er klaar mee leidinggevenden te hebben, directeuren, in mijn ogen incompetent, omdat ze het gewoon niet snapten. Nu snap ik pas waarom. Ik moet me aanpassen aan het niveau van mijn klanten, en kan dat over het algemeen prima. Mijn lief zegt met enige regelmaat dat ik ‘vijf kwartier in een uur praat’, en gebruik dat in gesprekken. Geef met enige regelmaat aan ‘als ik te snel ga moet je het zeggen’. En herken hoogbegaafdheid onder mijn klanten heel snel. Die zijn een genot om mee te werken:).
Maar ook op mijn rapport stond vroeger dat de vogeltjes buiten interessanter leken dan wat er in de klas gezegd werd. Volgens mijn moeder was ik (te) druk en heb dat mijn leven lang gehoord. Als ADHD had bestaan, had ik die diagnose ongetwijfeld gekregen. Tot op heden heb ik mijn ei gevonden in mijn werk, met een kennis in mijn bovenkamer die ongeëvenaard lijkt te zijn.
Ik heb geleerd, onbewust, om al die zogenaamde negatieve kanten, om te zetten in kracht door door te zetten, niet op te geven, en heb meerdere therapeuten versleten. Zelfreflectie schuw ik niet en dat heeft me altijd verder gebracht. Zoiets.
Deze was als reactie bedoeld op Nikki’s verhaal…
Ik herken dit wel, maar dan vooral van ‘vroeger’ . Ik praatte veel, nu nog als ik me ergens onprettig voel 😉 , bewoog heen en weer met mijn benen etc.
Nu ben of lijk ik het tegenovergestelde: ik zit veel, heb veel overgewicht en astma en slaap veel. Ik vraag me af of de Anti Depressiva maakt dat ik nu zo ben? (Hoewel de AD wel voorkomt dat ik een zwarte deken over me heen krijg en tot niets kom).
In ieder geval is mijn enthousiasme, mijn nieuwsgierig zijn, mijn energie tot een heel laag nivo gedaald, helaas.
Dag Caroline,
Wat jij schrijft, over dat je nu het tegenovergestelde bent, en aandoeningen hebt, herken ik.
Ik heb ook wat overgewicht en heb een chronische aandoening, vanaf jongs af aan al.
Ons lichaam laat ons zien hierdoor wat er met ons aan de hand is.
Voordat het fysiek zich heeft gemanifesteerd, is er in je denken, gevoel, je energie (we hebben een groot energieveld om ons heen), al heel wat bewerkstelligt.
En daar ben je niet altijd bewust van.
Overgewicht is een vwrdedigings mechanisme van je lichaam, je legt een extra laagje (vet) om je heen om niet gezien te willen worden vanwege………
Ook om zeiets weg te drukken van jezelf wat er is, maar niet mocht zijn…
Herken je het?
Astma: je leven niet geheel kunnen leven, opnemen zoals je dat zou willen.
Het betreft je longen en deze nemen het levenselixer op: lucht
Je neemt het op, maar je kan het niet kwijt, niet uiten……
Zo hen ok ook mijn aandoening, nog eens verergert vanwege kanker wat ik kreeg. Al weer lang geleden.
Maar het geeft ons inzicht in onszelf en hoe ga je ermee om!
Ik hoop je hiermee wat geholpen te hebben.
Groet, Yvonne
@Adrienne. Ik weet niet of je altijd de reacties leest, omdat ik maar zelden een reactie van jouzelf zie? Hoe dan ook wil ik mijn complimenten geven.
Buiten hetgeen wat jij ons deelt, lees ik vaak ook aandachtig de reacties.
Verbintenis en gelijke verhalen met elkaar delen is misschien juist nog wel krachtiger. De combinatie met de kennis maakt het helemaal af.
Adrienne,
Ik zit in diepe tranen, nadat ik dit artikeltje heb gelezen. Zo ontzettend herkenbaar, alleen…mijn ouders zagen mij niet, ik was vreemd, druk, lastig en vermoeiend.
Ik voel een enorme (hernieuwde) boosheid opkomen naar mijn moeder.
Ik ben in mijn opvoeding in alles onderdrukt geweest.
Ook in mijn enthousiasme. Echt in alles. En alles wat ik wilde ondernemen, was niet goed voor mij of ik kon het (zogenaamd) niet.
Ik bespaar je hoe mijn leven is verlopen, maar heb teneinde een therapeut gevonden te hebben, die mijn leven op de rit heeft gezet.
Hij heeft mij ook begeleid met moeilijke situaties in mijn leven, want ik stond alleen voor de opvoeding van mijn 3 kinderen na 2 scheidingen doorgemaakt te hebben.
Geen werk verleden, want ik kon natuurlijk niets of het was te hoog gegrepen. (Beide ouders waren zo naar mij.)
Ik ben nu 60……ik zou mijn leven opnieuw willen doen, nu ik dit weet en alles achter me willen laten en de wereld die aan mijn voeten ligt, willen grijpen.
Kan ik nog….. alleen hoe?
Ik ben beperkt door een bijstandsuitkering waar ik al 25 jaar van leef.
Ik ben paranormaal begaafd en een hsp’er. Mijn praktijk als energethisch therapeute, waar ik goed in ben, komt niet van de grond.
Ik heb me erin geschikt.
Ik vind het zo erg nu ik dit zo lees.
Ik zag natuurlijk wel hoe mijn opvoeding is geweest, en in mijn familie werd het beaamt, maar men kon niets doen.
Maar de erkenning te lezen, dat dit bij hsp hoort, het er mag zijn……
Dat is wel geweldig hoor…..
Dank je wel voor dit artikel
Door intensieve meditatie en concentratie oefeningen, heb ik dit kunnen transformeren naar een kalm en stabiel gevoel en gedrag. Soms spat ik toch wel eens opnieuw uit elkaar. Dan is buiten zijn en volop in beweging zijn heerlijk. Het is een aanrader om goed “bij jezelf” te blijven en een time out te nemen van mensen die op dat moment averechts op jou zouden reageren. Alles heel herkenbaar
Goh wist niet dat dat er ook bij hoorde. Plaatje wordt steeds completer. Men vind mij soms ook erg aanwezig. En ik vind het soms zo stil op kantoor. Besef me nu pas dat het aan mij ligt. Het is niet stil, maar ik ben gewoon beetje anders. Eigenlijk best heel blij met deze wetenschap. Thanks
Bij mij beginnen steeds meer puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Pas sinds kort weet ik dat het geven van cursussen, dus zelf het woord nemen, heel goed bij me past, net als fysieke arbeid. Ik vind vergaderingen saai, omdat ik niet snap dat niemand het snapt, dat het allemaal nog een keer uitgelegd en toegelicht moet worden. Maar men snapt mijn snelle conclusies niet. Je denkt te snel voor anderen, is me vaak verweten. Nu snap ik waar dat door komt. Dank voor de inzichten.
Dank Tinka, je reactie is heel herkenbaar. Een oud collega zei ooit tegen mij: “Jij bent al met oplossingen bezig, terwijl anderen nog niet eens aan het probleem toe zijn.” Die was voor mij destijds, jaren geleden, enorm verhelderend en gebruik ik nog tenminste wekelijks om uit te leggen aan anderen hoe het werkt. Vast herkenbaar. Net als die leidinggevende die ooit zei dat ze voor haarzelf de lat hoog legt, maar zich in de loop der jaren had gerealiseerd dat het niet eerlijk is om de lat voor anderen, medewerkers, net zo hoog te leggen. Ik heb ooit een collega gehad die een ochtend deed over een brief die ik in een half uur geschreven zou hebben. Ik snapte niet waarom. Ik snapte niet waarom anderen niet snapten. Dat ik (ook) hoogbegaafd ben, realiseerde ik me pas toen mijn dochter van 9 getest werd en er een IQ van 145 uitrolde. En dat is nog geen jaar geleden. Sindsdien zijn er geen kwartjes gevallen, maar rijksdaalders. De blogs op giftedpeople helpen om nog beter te begrijpen hoe het werkt. Ik ben dankbaar.
Ja, dit zijn ook kenmerken van ADHD natuurlijk.
Er lopen ook veel mensen rond met ADHD die nog geen diagnose hebben gehad, vooral volwassenen. Net als Hb-ers natuurlijk.
Waar ik denk dat HB-ers zich onderscheiden is dat ze ongeduldig worden omdat ze gewend zijn om dingen eerder te snappen. Daarom val ik zelf ook vaak mensen in de reden, omdat ik dan al weet wat ze gaan zeggen en ze de moeite wil besparen. Het kost enorm veel energie soms om met mensen om te gaan en naar ze te luisteren.
Is dat ADHD of HB of beide?
Ik heb zelf het idee dat mensen die HB zijn of ADHD hebben het beste werken met mensen die dat ook hebben.
Als je je een keer niet hoeft in te houden bloei je waarschijnlijk helemaal op. Dat komt ook mooi terug in het verhaal van de danseres die niet stil kon zitten. Ik denk dat daar voor veel mensen een antwoord ligt op de vraag; wat moet ik nou? Misschien op zoek gaan naar de plek en de groep waar je je niet in hoeft te houden en anders die groep zelf beginnen.
Helemaal mee eens!
Afgezien van ADHD kan ook de diagnose ADD gesteld worden. (Dan ben je hyperactief in je hoofd. )
Dit zijn beide reguliere diagnoses uit het handboek van psychiaters.
Hb staat er bij mijn weten niet in. Dus ook geen behandeling hiervoor, terwijl het wèl problemen in je opvoeding kan geven en vervolgens in de maatschappij.
@Nikki dit is zo herkenbaar. Ik maak ook om de haverklap zinnen van mensen af, omdat ik in mijn hoofd al verder ben. Ik kan ook enorm onrustig zijn, maar ben ooit getest voor ADHD en daat had ik te weinig verschijnselen van onm een diagnose te krijgen. Wist ik veel dat het gewoon onderdeel is van hoogbegaafdheid…
Die onrust kan bij mij komen door stress, maar veel vaker doordat wat ik geacht wordt te doen een te klein deel van mijn capaciteit vergt en dan gaat een deel van mijn hoofd aan wat anders denken…
Ik ben inmiddels bijna 60 en nu snap ik het pas. Te aanwezig vindt men mij, te druk, ik praat teveel. Daarom voel ik me thuis in het onderwijs, daar mag ik veel praten. Als ik geen les geef dan moet ik het op een andere manier kwijt, en vindt men me veel te druk. Mijn oudste kind was vroeger een echte friemelaar, was altijd de touwtjes van de jaloezieën in elkaar aan het knopen. En was druk op school tot er extra aandacht kwam van de interne begeleidster. Het is jammer dat er weinig aandacht in het onderwijs is voor zulke kinderen.
Heel erg herkenbaar! Ik heb zelfs de diagnose ADHD gehad, voordat ik leerde dat dit ook door HB kan komen. Ik ben blij dat ik er nooit medicijnen voor hen genomen.
Ook bij mijn zoon herkenbaar maar ook nog steeds niet “ begrepen “ 14 jaar en niets loopt zoals het lopen moet , vwo hebben gehaald , superslim is in het bedenken van allerlei niet zo leuke dingen omdat hij gedwongen wordt een lager niveau te moeten doen omdat hij “ overvraagd “ wordt terwijl die jongen zowat uit elkaar spat van de energie die hij kwijt moet en niemand snapt het of willen het snappen , echt om hopeloos van te worden
wauw dit is zo herkenbaar… ik dacht steeds dat het stilzitten vol moest houden… hoe een baan vinden die past????
G, wat fijn dat je besloot geen medicatie te nemen! Ik heb dat ook gedaan, geloofde niet dat het me zou helpen en ben gaan googlen.
Meditatie en anders naar de wereld kijken heeft me holpen.
Nu blijkt dat ikHSP en hoogbegaafd ben, ik ben ZO blij dat ik naar mijn intuitie heb geluisterd en niet braaf in het PSYQ programma ben gestapt.