Één van mijn favoriete TED talks is die van Ken Robison, ‘Why schools kill creativity’. Hij vertelt daarin over Gillian Lynne. Een meisje dat op school onmogelijk stil kon blijven zitten, zich niet kon concentreren en de hele tijd zat te friemelen. De school stuurde daarom destijds een brief naar haar ouders omdat ze dachten dat ze een leerstoornis had. Ze kregen het advies een specialist te bezoeken, waar Gillian samen met haar moeder naartoe ging. Haar moeder vertelde over de problemen, zoals het huiswerk dat niet gedaan werd en hoe ze de klas verstoorde.
De specialist luisterde en vroeg vervolgens of hij haar moeder privé kon spreken op de gang. Voordat ze de deur uitliepen zette hij de radio aan en eenmaal op de gang zei de specialist tegen haar moeder ‘kijk maar even wat er gebeurt’. Gillian was zodra de muziek aanging van haar stoel afgekomen en door de kamer gaan dansen op het ritme van de muziek. De specialist keek haar moeder aan en zei “Gillian heeft geen stoornis, ze is een danser, zet haar op een dansschool.” Gillian ging naar een dansschool en inmiddels heeft ze de choreografie van beroemde shows op haar naam staan, zoals “Cats” en “Phantom of the Opera.”
Psychomotorische overprikkelbaarheid
Één van de overexcitabilities die Dabrowski beschrijft is die van de psychomotorische overprikkelbaarheid. Kenmerken zijn o.a. verhoogde prikkelbaarheid van het zenuwstelsel en een vergrote capaciteit op het gebied van actief en energiek zijn. Je houdt van bewegen om het bewegen en je hebt een overschot aan energie, vaak gemanifesteerd in snelle speeches, vurig enthousiasme, intense fysieke activiteit en een behoefte aan actie.
Als jij je emotioneel gespannen voelt, kun je ook onafgebroken gaan praten, impulsief handelen, nerveus worden, een intense gedrevenheid laten zien (workaholic), dwangmatig gaan handelen, competitief worden of je zelfs gaan misdragen. Anderen kunnen je dan ook erg overweldigend vinden.
Zit stil, doe rustig, niet friemelen, niet zo snel praten
Wanneer jij je in deze overexcitability herkent, is het sowieso belangrijk dat je dit weet van jezelf, en vooral ook dat je begrijpt dat dit een onderdeel is van wie jij bent en de weg die jij te gaan hebt. Je zult namelijk ongetwijfeld hebben gehoord dat je rustig moet doen. Dat je te aanwezig bent. Dat je niet zo moet wiebelen op de stoel, niet met je pen moet tikken, niet zo snel moet praten, ‘want dan begrijpen mensen je niet.’
Dan is het logisch dat je gaat denken dat je die innerlijke bom aan energie niet mag laten zien. Maar juist de onderliggende energie en het enthousiasme dat jij hebt zorgt ervoor dat je mensen en dingen in beweging kunt zetten. Misschien hoor jij wel thuis op het podium of past een actief beroep het beste bij jou. Wat het ook is, het is belangrijk dat je kijkt naar hoe jij in elkaar zit en de mate van energie en bewegelijkheid die jij hebt. Dan kun je namelijk ook gaan zien waar je dat het beste kunt inzetten.
Wat kun je doen?
Neem de ruimte om jouw beweging en energie kwijt te kunnen. Zorg voor een uitlaatklep. Voorkom ook dat je te lang ergens stil moet zitten (is sowieso niet goed voor je ;).
Zoek daarnaast naar een omgeving waarin je jouw energie, enthousiasme, bewegelijkheid en gedrevenheid kwijt kunt. Waar je het kunt inzetten en waar het gewaardeerd wordt.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
