In één van mijn banen in loondienst kreeg ik het voor elkaar om 80 uur te werken en 40 uur betaald te krijgen. Ik voelde namelijk de passie en de gedrevenheid. Ik stond achter de missie en ik geloofde in wat we deden. Tegelijkertijd zag ik overal dingen die beter konden en daar voelde ik me ook meteen verantwoordelijk voor. Ik ben sowieso al heel verantwoordelijk ingesteld, maar dit was wel next level verantwoordelijk. Dat ik geen burn-out heb gekregen toen was overigens een wonder, al scheelde het zeker niet veel.
Deze vorm van verantwoordelijkheid noem ik ‘oververantwoordelijk’. Daar waar verantwoordelijkheid een mooie eigenschap is, zorgt oververantwoordelijkheid ervoor dat je dingen gaat doen die ten koste gaan van jou en die structurele oplossingen in de weg staan.
In de live Q&A sessies die onderdeel zijn van Insight, hebben we het regelmatig over dit onderwerp. Ik zie namelijk veel bij hoogbegaafden dat ze zich oververantwoordelijk maken. En dat is niet gek. Want, juist omdat je meer ziet dan anderen, meer kunt overzien, sneller denkt en stappen voorloopt, is het logisch dat jij voelt dat je nu de enige bent die een brandje kunt blussen en toekomstige problemen kunt voorkomen. Als je goed kunt aanvoelen wanneer er in een bedrijf niet gedaan wordt wat er wel gezegd wordt, is het logisch dat jij voelt dat je dit recht te zetten hebt. En als jij ziet wanneer een collega geen goed werk doet of overvraagd wordt, is het logisch dat je hem of haar wilt helpen.
Maar, dat helpen en het oplossen van problemen kan op verschillende manieren. Het betekent zeker niet dat jij het allemaal maar moet gaan doen.
Eén van de meest recente voorbeelden tijdens de live Q&A sessie van Insight ging over wat je kunt doen als je ziet dat een collega overvraagd wordt. En dat is dus niet: het werk uit handen nemen. Want, wat je dan doet is van het probleem van jouw collega jouw probleem maken. Dan red je misschien jouw collega van een burn-out, maar kom je er uiteindelijk zelf in terecht. Misschien houd jij het iets langer vol dan je collega, maar wat je vooral doet, is een onprettige situatie langer laten duren. Want, in de tussentijd wordt er niets gedaan aan de (blijkbaar te hoge) werklast, omdat jij dit aan het ondervangen bent.
Heel plat gezegd zul je soms iets zien gebeuren wat je niet helemaal zelf kunt oplossen zonder de gevolgen te moeten dragen. Niet alles is ook aan jou om zelf op te lossen. Daarom is het heel belangrijk dat je weet waar jij feitelijk voor verantwoordelijk bent en waar niet voor. Dat je weet wat op jouw bordje ligt en wat niet. Dat betekent niet dat je er niets mee doet. Het betekent dat je dingen aankaart bij de juiste personen, in plaats van dat je ze zelf gaat oplossen. Dat je er oké mee gaat zijn dat er soms dingen gebeuren die op het moment zelf niet fijn zijn en je misschien wel een schuldgevoel geven, maar dat alleen door die dingen te laten gebeuren, er een oplossing kan komen die dezelfde situatie een volgende keer kan voorkomen.
Aan Insight hebben we overigens een heel uitgebreid programma over hoogbegaafdheid toegevoegd waarin je ontdekt hoe je met bepaalde HB-gerelateerde issues omgaat (zoals oververantwoordelijkheid), zodat je vooral de gaven van hoogbegaafdheid kunt benutten. Momenteel is er een wachtlijst voor Insight. Maar, als je je hier aanmeldt voor de wachtlijst, hoor je als eerste wanneer Insight opent en wat je allemaal gaat ontdekken met Insight.
Comments 16
Dag Adrienne ,
Fijn dat we weer wat van je mochten lezen en dat ik ook mezelf weer mocht – of zelfs – moest herkennen daarin…
Die burn-outs … die vreselijke momenten van haast leven en dood zijn erg herkenbaar. Wist ik veel dat ze zo frequent gingen voorvallen? Neen maar ik heb er wel genoeg schrik van gekregen dat ik het niet meer wil meemaken en toch ook weet dat die mogelijkheid erin zit – en toch niet meer ‘haast fataal’ mag aflopen!!
Ik herken me in vele zaken; het moment dat je voortdurend , onophoudelijk bezig bent met werken en dat je ‘ geen voldoening’ kent en zodoende niet kan ophouden en dat altijd ten koste van jezelf…
Ik deed Drie jobs ; ik werkte in de nacht van 22u tem 6u en deed er nog een zelfstandig statuur bij ” freelance” .. slapen was onbestaande eigenlijk en het hield niet op… Zovele jaren later belandde ik gewoon in de goot… ik werd zo depressief dat ik geheel apathisch werd en ik ” wist niet waarom” .
Geen dokter kon zeggen wat het was. Ik was gewoon OP. Zo erg was het dat ik ook niet meer at of dronk , een periode waarin ik zelfs niet meer sprak , enkel voor me uit kon staren en zitten of liggen ; ik was er niet meer …
De politie werd een redding door de “verdachte stilte bij een bezige bij ” – ze dachten dat ik dood was immers en de buren hadden de politie ervoor gebeld.. ik had een heus kalium-gebrek in het bloed door het gebruik van energie… ik zat door alle reserve heen.
Telkens dachten ze dat ik anorexia had en dat klopte ook niet. Zoveel jaar later werd ik er attent op gemaakt dat ik een “bore-out” zou hebben.
Dat woord is me ook maar ingegeven want een Burn-out is in mijn visie echt een burn-out.
Maar dat het kon van onvoldoende bevrediging/verzadiging wist ik niet en ik weet wel dat we ervoor op onze hoede moeten zijn en moeten ” leren genieten ” van andere dingen maar dat zoeken is een hele taak !
Fijn dat we iemand als U mogen volgen ; we leren immers altijd nog bij zeker ? 😉
Fijne dag aan Gifted People !
Fijne dag aan ” lotgenoten”
Wat moedig Vicky om jouw persoonlijke ervaring met ons te willen delen. Dankjewel dat je dat wilde doen. Fijn dat je herkenning vindt in de blogs en dat je daardoor weet dat je niet de enige bent. Het inderdaad een hele taak om dat uit te zoeken, juist omdat je eerst moet ontdekken wat het voor jou echt is en ook moet leren om daar de tijd voor te mogen nemen. Dankjewel voor het lezen van de blogs en je reactie.
Och Adrienne, wat schiet je weer midden in de roos voor me.
Als ik terugkijk op mijn werkende leven, zie ik alle dingen die je beschrijft gebeuren.
Ik heb me zó ingezet, zó hard gewerkt. Ik ben zó perfectionistisch bezig geweest; maar altijd voor ánderen.
Ik legde de lat zó hoog!
En ik ben zó vaak gekwetst door de negatieve reacties en gefrustreerd door het onbegrip.
Ik snapte de traagheid van het denken van anderen niet. Vulde in, dat ze “berekenend nadachten”; ik was ook beïnvloed door de wonden uit mijn verleden. Het onbegrip. Het anders zijn van mijn nauwe omgeving: familie vooral…
Het is zó fijn om dat alles nu in de juiste context te kunnen plaatsen!
Er ís niks mis met mij! Ik ben “anders bedraad”, “gifted”, hoe je het ook noemen wil.
Ik ben gewoon goed, zoals ik ben. Iedereen is anders. Ik ook.
Ik ben regelmatig bezig met het uitwerken van mijn blauwdruk.
Het voelt zo fijn om die blauwdruk “te gaan léven nu”.
Daar ben ik steeds meer mee bezig.
En ik volg zoveel mogelijk je Q&A’s, je verhaaltjes in je emails.
“Een mens is nooit te oud om te leren”
Het heeft – en doet nog steeds – pijn gedaan: het loslaten. Loslaten van mensen: familie, “vrienden” vooral!
Maar het is een louterende pijn.
Ik ben steeds zuiverder.
Dankjewel Adrienne.
Beste ,
Als er iets is dat even is blijven hangen dan is het dit ” Het heeft – en doet nog steeds – pijn gedaan: het loslaten. Loslaten van mensen: familie, “vrienden” vooral!” … Ja , dat is ook erg herkenbaar…
die pijn is haast niet te verwoorden .. maar je staat er inderdaad niet alleen voor.
Dankzij Gifted People is er hoop , de hoop dat we ermee kunnen omgaan.
Veel succes !
Groetjes ,
”another one “
Dankjewel voor je reactie en het delen van jouw persoonlijke ervaring Marijkea. Je bent ook zeker niet de enige die hier tegen bent gelopen, dus voel je hier alsjeblieft geen uitzondering in. Als HB is het soms ook zoeken of leren, ervaren of kijken hoe andere HB’ers ergens mee om zijn gegaan. Het anders-zijn en vooral snel zijn is een kenmer van HB, dat kan soms erg lastig zijn omdat dingen in jouw ogen zo makkelijk zijn, die voor anderen onbegrijpelijk kunnen lijken.
Duidelijke grenzen stellen heeft me erg geholpen, maar ook weer nieuwe uitdagingen gebracht. Vanuit het nemen van veel verantwoordelijkheid komt vaak ook veel erkenning, en het loslaten van teveel verantwoordelijkheid, leidt dan vaak tot het wegebben van die erkenning. Ik heb moeten leren, daaruit te begrijpen, dat ik dan niet helemaal op de juiste plek zat. En ook dat heeft me weer verrijkt. Het grenzen voor jezelf stellen is goed, maar de ander moet ook duidelijke grenzen hebben. In het wederzijds respekt bleek voor mij dan de juiste relaties te liggen. En dat was de ware verrijking in mijn leven. Ik ben blij dat er zoveel aandacht voor is tegenwoordig, dat we niet allemaal hetzelfde zijn. Dat maakt het samen leefbaarder
Mooi Elsje, dankjewel!
Van de week een gesprek gehad met mijn leidinggevende, ze had de laatste keren gemerkt dat ik gefrustreerd was in vergaderingen. Ik heb getwijfeld of ik zou laten weten dat ik “gifted” ben (in het Engels klinkt het nog erger dan in het Nederlands, maar ik werk in een internationale omgeving, dus de voertaal is Engels). Na mijn verhaal te hebben gedaan over een collega die er (mijns inziens) met de pet naar gooit, maar wel twee keer zoveel betaald krijgt als ik werd me verteld dat ik niet moest denken dat ik beter was dan een ander en dat iedereen zijn kwaliteiten heeft. Bovendien weten zij (afdelingshoofd en sub-afdelingshoofd) niet eens wat ik allemaal doe (nee, want ik doe m’n werk zelf en heb jullie daar niet voor nodig dacht ik).
Ik was zooo gefrustreerd. Ik heb het al vaker hier gelezen, maar om het nu toch weer mee te maken (vorige keer was bij m’n eerste baantje waar ik niet geschikt werd bevonden voor de vacature die ik al een half jaar naast m’n eigen functie vervulde).
Nu ga ik dus ook het plan van Adrienne maken (een stuk of 3 hoofddoelen per jaar, opgedeeld per maand) en me houden aan mijn taakomschrijving, niks meer.
Soms is het inderdaad lastig Anne-Marie. Als HB zie je vaak zoveel dingen die anders, beter kunnen, je draagt dit aan terwille van de organisatie maar dit wordt helaas niet altijd gewaardeerd. Misschien leuk om dit blog eens te lezen, en te kijken of er mogelijkheden zijn die jouw werkplek fijner kunnen maken voor jezelf. Aan de mensen kun je niet altijd iets veranderen, maar kleine aanpassingen kunnen wel grote verschillen maken. https://giftedpeople.eu/hoe-creeer-je-werk-dat-bij-je-past/
Energiegevers en energienemeners, blijkbaar kun je veel (40-80 uur werken) als je in je kracht (mag) staan van je omgeving en jezelf. Wordt je ergens door tegen gehouden; je omgeving of je eigen fysieke of mentale gezondheid, dan breek je. Maar zelfzorg blijft urgent!!
Absoluut!
Zo herkenbaar! Kom net uit een burn-out, oorzaak combi van werk en privé.. Ik had tijdelijk de taken van mijn leidinggevende erbij genomen en werkte zo hard dat ik mijzelf vergat. Naast mijn enorme verantwoordelijkheidsgevoel speelde mijn perfectionisme en drang om alles onder controle te willen houden een grote rol. Gelukkig heb ik doormiddel van een coachingstraject mijzelf weer teruggevonden en mijn valkuilen helder. Ben nu aan het reïntegreren en dit gaat heel goed. Ik heb zin om weer aan de slag te gaan!
Fijn om te lezen Restless dat je jezelf terug hebt gevonden via een coachingtraject. Nee zeggen is vaak ontzettend moeilijk, maar zo waardevol om te doen!
Jazekers heb ik een burn-out gehad. Ik wilde anderen en mijn bazen graag laten zien dat ik wel degelijk goed was in mijn werk. Ik deed alles en werkte veel over. Toch werd ik gepasseerd voor een hogere functie. Toen knapte er iets. Ook heb ik een paar jaar als invaller tijdens vakanties gewerkt. Op een gegeven moment werd ik niet meer gevraagd. De reden was dat ik ten opzichte van de anderen te hard werkte. In de paar weken dat ik er was, werkte ik alle achterstanden weg. Dat bleek niet de bedoeling. Ik kan me nog steeds verbazen over de “laksheid” van mensen die een vaste baan hebben: kletsen bij het koffiezetapparaat, kletsen bij de printer, in de gang, gewoon even buurten tussendoor. Dat kan ik niet: ik voel me te verantwoordelijk. Van genieten van mijn werk was dan ook niet echt sprake: het voelde als een plicht en een soort wedstrijd. Ik heb nu mijn draai gevonden in een eigen bedrijf, waar ik goed tot mijn recht kom en minder afhankelijk ben van anderen. Mijn communicatieve vaardigheden zijn sterk verbetert omdat ik voor klanten werk en ook dat goed wil doen. Ik doe graag iets extra’s voor ze, maar meestal zijn ze daar erg dankbaar voor. Ik voel de waardering van ze en dat is erg belangrijk voor me. Ik durf me nog steeds niet hoogbegaafd te noemen al herken ik me in de meeste blogs enorm.
Jazekers heb ik een burn-out gehad. Ik wilde anderen en mijn bazen graag laten zien dat ik wel degelijk goed was in mijn werk. Ik deed alles en werkte veel over. Toch werd ik gepasseerd voor een hogere functie. Toen knapte er iets. Ook heb ik een paar jaar als invaller tijdens vakanties gewerkt. Op een gegeven moment werd ik niet meer gevraagd. De reden was dat ik ten opzichte van de anderen te hard werkte. In de paar weken dat ik er was, werkte ik alle achterstanden weg.
Klinkt eerder dat iemand…”die ook geschikt is” de kans krijgt en jij …..mocht het mis lopen… alles ff heel snel oplost….
heel slim management.
Heel herkenbaar die verbazingen.. Fijn dat je nu op je plek zit op je huidige werk. Dankjewel voor het delen van je ervaring, zo zien we dat het toch ook echt anders kan!