Als je me al een tijd volgt, zal het je niet zijn ontgaan dat ik James Webb een warm hart toedraag voor het mooie werk dat hij deed. De mooie en inzichtrijke boeken die hij heeft geschreven, hebben veel HB’ers geholpen. Hij was met recht een autoriteit op gebied van hoogbegaafdheid.
Toen ik in 2017 een interview met hem deed over o.a. zijn boek ‘Searching for Meaning’ vertelde hij mij tussen neus en lippen door dat hij in zijn schrijfproces regelmatig had gedacht “wie ben ik nou om een boek over zingeving te schrijven?” Dat vond ik interessant. Want in mijn ogen was hij juist met al zijn ervaring de persoon om zo’n boek te schrijven.
Uit mijn eigen ervaring weet ik overigens precies hoe dat voelt om die gedachte te hebben. Die gedachte komt namelijk ook bij mij nog steeds naar boven als ik iets nieuws aan het ontwikkelen ben. Bovendien lees en leer ik de afgelopen jaren zoveel dat veel dingen voor mij bijna vanzelfsprekend zijn geworden. Als ik dan iets nieuws creëer, dan denk ik dat mensen dat allemaal al lang weten. Maar als ik het dan ondanks mijn eigen belemmerende gedachtes en overtuigingen de wereld in gooi, ontvang ik dankbaarheid retour. Omdat heel veel mensen het nog niet weten. Wat ook heel logisch is omdat zij andere dingen lezen, leren en ervaren. En daarom kunnen we juist door onze eigen inzichten en ervaringen te delen iets moois bijdragen aan elkaars leven.
Als het een goed idee was, dan had iemand het allang bedacht
Hoogbegaafden hebben vaak een drijfveer voor het ontwikkelen, uitvinden en bedenken van nieuwe concepten. En alles wat nieuw is, wat anders is, dat voelt kwetsbaar en nog niet iedereen begrijpt het of ziet het “nut” er van in. Weet ook dat je, met wat je in de wereld zet, ook een stuk van jezelf in de wereld zet. En hoe groot of klein het ook is wat je bedenkt of maakt, het voelt als een verlengstuk van jezelf en daarop afgerekend worden is iets waar je jezelf eigenlijk voor wilt beschermen.
Te vaak nog zie ik prachtige plannen op de plank verdwijnen omdat het nog niet goed genoeg is. Omdat iemand van zichzelf denkt “wie zit er nou op mij te wachten of op wat ik heb gemaakt?” Of omdat er gedacht wordt “als het een goed idee was, dan had iemand het allang bedacht”. Maar hoogbegaafde visionairs zijn juist de voorlopers. Daarom is het heel logisch dat niet alles wat je bedenkt er al is.
Het is ook belangrijk om je te realiseren dat je niet de enige bent die dat denkt. Hoe veel je ook weet, hoeveel ervaring je ook hebt opgedaan, het is een valkuil om te denken dat het nog niet genoeg is. Zet de dingen die jij te maken hebt in de wereld. Weet dat je mag blijven schaven en verbeteren, maar blijf niet wachten, het juiste moment komt nooit en het is nooit perfect genoeg.
Wat kun je doen?
Onthoud dat met het creatieproces het stemmetje dat zegt ‘wie ben ik nou om…?’ heel hard gaat proberen om jou in de weg te zitten. Maar weet dat jij een unieke combinatie hebt van wat jij weet, hebt ervaren, kunt en bent. En dat jij daarmee iets moois aan de wereld kunt toevoegen.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
