Ik heb vrij veel verschillende banen gehad in vrij veel verschillende bedrijven. Als ik ze één voor één afga, dan zijn er collega’s en leidinggevenden geweest die mij heel raar hadden aangekeken als ik in gesprek op tafel had gelegd dat ik hoogbegaafd ben. En heel eerlijk vraag ik mij af of het voor hen uit had gemaakt. Toentertijd wist ik zelf trouwens ook niet zo goed wat hoogbegaafd zijn betekende. Ik wist wel dat verschillende leidinggevenden mij vrij eigenwijs vonden. Zelfsturend en zelfbepalend over hoe ik mijn werk deed en wanneer. Sommigen vonden dat fijn, de meesten vonden het hoogst irritant.
Eigenlijk is er maar één werkplek geweest waar het echt uitmaakte dat ik hoogbegaafd ben en dat we dat van elkaar wisten, omdat ik daar werkte met hoogbegaafde jongeren. Alle andere werkplekken waren er vooral bij gebaat dat ik kon uitleggen wat ik nodig had en hoe ik bedraad ben. De wetenschap dat ik hoogbegaafd ben, was daarvoor wel weer heel belangrijk voor mij, zodat ik kon uitleggen wat ik nodig had.
Dat je hoogbegaafd bent, heeft natuurlijk invloed op je werk en de omgang met collega’s. Het vertellen over je hoogbegaafdheid kan daarom veel voordelen hebben, maar hoe je dat doet is wel afhankelijk van een aantal factoren. Denk aan:
- Hoe is jullie samenwerkingsrelatie nu? Hoe gaan jullie nu met elkaar om?
- Wat weten de mensen aan wie je vertelt over hoogbegaafdheid?
- Wat is hun zienswijze over hoogbegaafdheid en is deze positief of negatief?
In sommige gevallen is het direct benoemen van jouw hoogbegaafdheid niet heel handig. Omdat je als hoogbegaafde anders doet, denkt en bent dan niet-hoogbegaafden, kan dit soms leiden tot jaloezie van collega’s. Zij vinden het moeilijk dat je het werk eerder af hebt, sneller ziet wat er nodig is of dingen voor elkaar krijgt die hen niet lukken. Daardoor kan pestgedrag ontstaan.
Als jouw collega’s bij hoogbegaafdheid het beeld hebben dat je jezelf fantastisch vindt en dat alles wat je aanraakt in goud verandert, kan het benoemen van hoogbegaafdheid de jaloezie en het pestgedrag alleen maar versterken.
Het is dan een betere aanpak om je kwetsbaar op te stellen. Kies allereerst de mensen uit waar je het meest mee samenwerkt en waarbij het het meest waardevol is om te vertellen over jouw bedrading. Ga het gesprek aan met je collega en benoem dat je een afstand merkt terwijl je juist graag meer samen wilt werken. Benoem de dingen die jij moeilijk vindt en waarvan jij ziet dat je collega er juist goed in is. Onderzoek hoe je samen gebruik kunt maken van elkaars kwaliteiten. En geef aan wat jij nodig hebt.
Als je merkt dat jouw werkomgeving jouw ‘anders zijn’ en jouw gaven niet echt stimuleert, maar vooral afremt, dan is mijn boek ‘nooit meer ruzie met je baas’ een aanrader. In dit boek ontdek je meer over hoogbegaafdheid en over hoe je jouw werk meer kunt inrichten op een manier die past bij wat jij wenst en nodig hebt.
Heb jij verteld over jouw hoogbegaafdheid op je werk? Hoe werd er gereageerd? Laat je het weten onder de blog?
PS. Heb je geen werk, maar ben je zoekende? In de volgende blog beantwoorden we de vraag: ‘Is het slim om tijdens het sollicitatieproces al te delen over je hoogbegaafdheid?’
—
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: Ja, ik wil het e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 12
Momenteel bevind ik me in een situatie waarbij ik het lastig vind om te bepalen of ik het deel, en met wie. Ik heb het niet eerder gedeeld op werk omdat ik simpelweg niet wist dat ik hoogbegaafd ben.
Ik heb me altijd aangepast aan mijn omgeving en sinds ik de diagnose hoogbegaafdheid heb gekregen valt alles op zijn plaats. Hierdoor besef ik dat ik met tegenzin naar mijn werk ga omdat ik vastzit in een repetitieve functie die niet bij me past. Hier heb ik nooit iets van durven zeggen omdat het een redelijk hoge specialistische functie betreft waar ik het gevoel heb blij mee te moeten zijn. Maar ik kan niets meer bijleren, het werk is saai en ik heb het gevoel niet in het team te passen omdat ik altijd met andere meningen en oplossingen kom die niet in gebruik worden genomen omdat men altijd alles ‘hetzelfde’ wil houden. Ik ben niet gemotiveerd omdat het werk zo simpel en dus saai is, waardoor ik veel domme fouten maak en dit me hierdoor nog meer frustratie oplevert. Ook heb ik altijd al het gevoel gehad meer te kunnen maar dit niet goed onder woorden kunnen brengen.
Deze post geeft me enige handvaten om hierover in gesprek te gaan op werk en ook doorgroeimogelijkheden te bespreken, zonder dat het als arrogantie overkomt (hier ben ik altijd erg bang voor, ofwel arrogant gevonden worden ofwel dat mensen het niet geloven als ik het vertel omdat ik me echt niet slim voel en denk dat anderen me ook niet slim vinden).
Door voorzichtig uit te leggen waar ik wel energie van krijg en waar niet hoop ik het gesprek te kunnen sturen zonder dat ik aan hoef te geven dat ik hoogbegaafd ben.
Enkele van mijn directe collega’s vinden helaas dat hoogbegaafdheid onzin is en ik weet niet hoe de mensen met wie ik het gesprek moet voeren erover denken dus ik vind het erg lastig om hiermee om te gaan.
De laatste 5 blogs hebben allemaal de zelfde strekking. Jammer.
Waarschijnlijk ook komkommertijd in HB-land?!
Beste P. Zoiets herken ik wel.
Het hek was van de dam, en ongeremd gingen de schapen eroverheen. Misschien is het een uiting van waar je hart vol van is. Misschien onbewust de link gelegd dat die collega wist dat jij het in ieder geval zou begrijpen, een soort onderonsje dus. Misschien maniakken gedrag; altijd wat geremd, en dan ineens is er geen houden meer aan. Het flapt eruit. En dan moet je een verklaring geven. Een eerlijke. Want het afdoen met een grapje hoort niet echt tot de mogelijkheid.
Dat zegt misschien niets over jou, meer over mij. Ik praat weinig. Soms wel, over erg normale dingen waar ik blij van word of over iets wat juist een andere emotie bij me oproept. Maar soms als mensen wat van mij willen weten dat ratel ik aan een stuk door, heb dan daarna de behoefte om van alles iets te willen weten, meestal het naadje van de kous, en ga even later weer verder met ratelen. Net alsof ik de meeste tijd in een depressie rondloop en ineens in een manie terechtkom. Ik ga dan zo snel dat mensen afhaken. Of ik neem het gesprek met een derde over waardoor zij weer buitenspel staan. Vermoeiend voor de ander, vermoeiend voor mijzelf. En achteraf heb ik dan datzelfde kwetsbare gevoel en loop met de vraag wat de ander dan van mij denkt.
De ervaring leert dat de ander mij accepteert (als hij/zij niet meer moe is) en weer in is voor gewone gesprekken en voor het naadje van de kous. Maar of dat ook geldt voor ‘wanneer je in concurrentie ligt met de ander’, dat weet ik niet. Ik twijfel. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik word ontslagen omdat ik te vaak ergens doorheen fiets, of omdat ik altijd weer in staat ben om een nieuwe werkwijze op mijn eigen manier weet in te vullen waardoor het lijkt dat er niets veranderd is. En vaak klopt dat omdat er meer informatie te halen valt uit dat wat je bijeen brengt.
Maar als reden aangeven dat het met een andere manier van denken of met hoogbegaafdheid te maken heeft? Dat ga ik zelf niet invullen, want dat verandert het gedrag of de zienswijze van de ander niet. Of je moet er aantrekkelijker van worden? Of je moet je onvermogen om het anders te doen of te zien toegeven. Of je moet het boek van nooit meer ruzie met je baas verinnerlijken, en trouwens, eerst nog lezen. Misschien, als ik het echt zeker weet, die HB, en geloof in het positieve effect, dan misschien; dan zou ik het misschien vertellen.
Heb je dit e-book al eens gelezen? Je kunt hem gratis downloaden. https://giftedpeople.eu/gratis-ebook-werk-dat-past/ ik denk dat het wel interessant voor je kan zijn om eens door te lezen.
Op het werk heb ik nooit verteld dat ik hoogbegaafd ben. Ik heb daar nooit de meerwaarde van ingezien. Van het vertellen dus.
Soms kan het ook tegen je werken. Een goede vriendin weet het wel en als ik een keer iets niet snap (of niet wil snappen), dan zegt ze: “Jij bent toch zo hoogbegaafd…”
Dus nee, ik houd het meestal lekker voor mezelf.
Dat is jammer deze reactie van je vriendin. Dat maakt het inderdaad niet makkelijk om iets te delen. Wanneer je iets niet begrijpt heeft dat vaak te maken met de andere denkwijze die je als HB hebt. Vanwege de lading die het woord ‘hoogbegaafdheid’ met zich meebrengt, wordt het door veel mensen als ‘not done’ gezien om over jezelf te zeggen dat je hoogbegaafd bent. Maar in de kern gaat het er niet om dat jij aan een ander kunt bewijzen dat je hoogbegaafd bent.
Uiteindelijk gaat het erom dat jij begrijpt wat het voor jou betekent. Dan kun je de kwaliteiten die hoogbegaafdheid meebrengt vooral voor je laten werken. En dan kun je ook beter communiceren naar anderen toe hoe jij in elkaar zit. Niet door te zeggen: ‘Ik ben hoogbegaafd’, maar door de mensen om je heen mee te nemen in wat dat dan betekent. Bijvoorbeeld dat je het gevoel hebt niet helemaal begrepen te worden, of dat je snel denkt en verbanden trekt. Of dat je last hebt van een bepaalde drukke omgeving omdat je dan overprikkeld raakt.
Onlangs verteld op mijn werk. Eerst heel voorzichtig bij een collega die heel normaal / nonchalant reageerde. Het maakte hem niks uit. Gisteren maakte ik gevoelsmatig een hele stomme fout. Die betreffende collega maakte een grap die wat cryptisch was en waar ik om moest lachen. Een andere collega zei “ik snap hem niet” toen zei ik, “nee dat begrijp ik. Daar moet je hoogbegaafd voor zijn”.
Oef! Hoe kon ik zo dom zijn. Het werd direct een serieus gesprek over hoogbegaafdheid en moest ik mijzelf uitleggen. Hoe ik weet dat ik hoogbegaafdheid heb, of ik in alles ultra intelligent bent.. enzovoort. Ik voelde me zo stom. Zo kwetsbaar. En probeerde daarna die opmerking van mij urenlang te analyseren. Waarom vond ik het nodig om die opmerking te maken? Hoe kijken de collega’s nu naar mij?
Ingewikkeld soms.
Weet je P, zelfs als hoogbegaafde ben je in de eerste plaatst een mens. Een mens die fouten kan maken, die soms niet zulke handige dingen zegt en achteraf denkt, had ik maar mijn mond gehouden. Probeer het los te laten en verder te gaan. Want je hebt geen invloed meer op de dingen die gezegd hebt, je kunt ze niet meer veranderen en je leert er weer er iets van 🙂
Ik heb op mijn werk nooit verteld dat ik hoogbegaafd ben. Wel altijd problemen gehad op het werk omdat ik zaken vaak anders zag … meer keek naar consequenties van handelen .. in mijn laatste werkkring kreeg ik van mijn directeur de vrije hand in mijn werk. Ik was adviseur voor woningcorporaties en gemeenten en door mijn ietwat onorthodoxe manier van werken was ik de veelverdiener in mijn team. Toen mijn directeur vertrok en er een nieuwe voor in de plaats kwam moest ik ‘in het gareel’, ook collega’s zagen hun kans schoon om mijn aanpak af te wijzen. Hierdoor kreeg ik 7 jaar terug een ernstige burn-out … na onderzoek bleek dit een autistische burn-out te zijn en kreeg ik de diagnose Asperger. Nu ben ik volledig afgekeurd en kruip ik langzaam uit mijn burn-out … mijn ervaring deel ik als vrijwilliger, gespreksleider, bij de NVA. Mijn advies… wel vertellen en zoek een plek waar je je prettig voel om te werken ..
Mooi John, dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring. Dat advies sluiten wij ons zeker bij aan, om te zoeken naar plek waar jij je fijn voelt.
Helaas kan ik het beter verzwijgen.
Mijn baas ziet mij altijd als een betweter die nagenoeg altijd gelijk heeft.
Zijn reactie is steevast , Lucky shot, maar denk nu niet dat je het hier allemaal doet. Maar ondertussen zie je mijn handelswijze in zowat alle processen. Vooral omdat men mij ziet als oplossing als het laat is.
Appreciatie krijg je niet en eigelijk is het kwetsend.
Mijn oplossing ? Ik start met werken om 4u in de ochtend. Werk 4u alleen en de baas komt om 9u. 3uur later ben ik weg en zo ontloop ik hem dagelijks.
Ik beschouw hem niet als een gelijkwaardig gesprekspartner. Hij ontloopt mij ook want hij weet het.
Bazen op andere afdelingen zien mij wel als bijzonder en komen met problemen naar mij. Wat dan weer leuk is en hen help ik graag verder.
Zit ik in een fout bedrijf ? Nee, enkel met een foute baas.
Vervelend Ivan dat je hier mee zit. Maar fijn dat je de mogelijkheid hebt om dan zo vroeg te starten en daardoor je ”baas” zo weinig mogelijk hoeft te zien. Dankjewel dat je dit wilde delen.