Zodra ik ergens werk, heb ik hart voor de zaak. Hoe meer ik het ergens naar mijn zin heb, des te groter mijn loyaliteit. Des te meer ik dan van betekenis wil zijn, hoe meer ik wil dat het goed gaat met het bedrijf en dat we samen zo goed mogelijk werk kunnen verrichten.
Ik heb het altijd als mijn taak gezien om het ook te laten weten als ergens iets niet goed ging in de organisatie. Zodat we dat konden oplossen. Zodat we kwaliteit blijven leveren. Ik weet dat ik daar niet altijd de makkelijkste in ben geweest en dat ik soms misschien net iets meer tact had mogen gebruiken. Maar het kwam vanuit een goed hart, vanuit een goede intentie.
Omdat ik niet van brandjes blussen houd die voorkomen hadden kunnen worden, liep bij mij vaak na verloop van tijd de emotie op. Frustratie omdat ik al de hele tijd had aangegeven dat er iets moest veranderen. Dat er problemen gingen ontstaan als we op dezelfde manier door zouden gaan. Onbegrip over waarom we met elkaar dat wel erkende, maar vervolgens niemand daar iets aan deed en ik ook de ruimte niet had of kreeg om dat wel te doen.
Als gevolg liepen bij mij de emoties op en kreeg ik het aan de stok met mijn baas. Soms ontstond een machtsstrijd. En soms ontstond een meningsverschil dat het begin was van mijn vertrek bij het bedrijf. Omdat ik niet meer achter de werkwijze kon staan.
Hart voor de zaak
Hoogbegaafden maken dingen graag beter en mooier. Het zijn probleemoplossers en ze willen bijdragen aan de groei van een bedrijf en aan het leveren van kwaliteit. Als ze gehoord worden, als ze de ruimte krijgen, kunnen ze ontzettend veel waarde toevoegen aan bedrijven. Juist vanuit de unieke zienswijze en de cognitieve vaardigheden kunnen ze goed zien wat er nodig is.
Waar het vaak mis gaat, is dat je als hoogbegaafde ziet wat er misgaat en wat de oplossing kan zijn, maar vervolgens niet gehoord wordt of niet bij machte bent om er iets aan te veranderen. Dat gaat wringen. Het is alsof je met elkaar naar een film kijkt waarvan jij het einde al kunt voorspellen en je niet aan de man krijgt hoe het gaat aflopen. Dat er gezegd wordt “Dat zien we dan wel weer”. Terug naar business as usual. Daarmee stijgt het frustratie niveau tot een hoogtepunt.
Hoewel dit in alle functies in een organisatie kan voorkomen, hebben hoogbegaafden die zich op middelmanagement niveau bevinden, hier vaak extra last van. Ze bevinden zich namelijk in de schakel tussen de doeners en de beslissers. Ze zien daarom wat er nodig is terwijl er bovenin de keten wordt besloten over wat zij denken dat goed is. Tegelijkertijd ben je in deze positie vaak de persoon die de terugkerende brandjes moet blussen maar je hebt net niet de mogelijkheden om er iets aan te doen. Daardoor blijft de vicieuze cirkel in stand en krijg jij de klachten en problemen steeds op je dak.
De toenemende emotie die dan ontstaat (frustratie, boosheid, oneerlijkheid, onbegrip, etc.) zorgt ervoor dat je zelf het werk steeds minder leuk gaat vinden en dat je ook in de communicatie steeds “harder” wordt wat uiteindelijk kan leiden tot conflicten.
Wat kun je doen?
Op de eerste plaats, blijf wel communiceren. Communiceer over wat je ziet en wat je daaraan wilt doen. Realiseer je dat hoewel sommige dingen voor jou overduidelijk zijn, niet iedereen ziet wat jij al ziet en wat daar de impact van gaat zijn. Wat in jouw ogen urgent is of voorkomen kan worden, blijkt in de ogen van een ander misschien veel minder urgent te zijn. Wat een oplossing kan zijn is dat je wat je voor je ziet opschrijft en dan naar de ander stuurt. Het proces van opschrijven zorgt dat je meer kunt verduidelijken wat je bedoelt. Houd wel de emotie uit wat je schrijft en geef aan dat je het wilt toelichten in een gesprek.
Communiceer over het “wat dan wel” en over wat je nodig hebt. Wanneer je helder hebt gemaakt wat er aan de hand is, geef dan ook aan wat je nodig hebt om het op te lossen en/of te voorkomen. Laat weten wat jij nodig hebt aan tijd, geld, middelen om het aan te pakken. En wat het voordeel is voor het bedrijf als jij dit doet.
En als laatste, laat het los. Soms kun je van alles willen, kun je hoog of laag springen, maar beweegt er in de organisatie even niets mee. Daar kun je van alles van vinden en je enorm boos maken, maar uiteindelijk heb je vooral daar jezelf mee. Je hebt je best gedaan om te communiceren over wat je ziet en wilt doen, meer kun je nu even niet doen. Adem in, adem uit. Het is niet leuk, maar het wordt nog minder leuk als je hiermee jezelf gaat opjagen.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Wat was recentelijk een “hart-voor-de-zaak-moment” voor jou? Laat je het onder de blog weten?
