Een van de dingen die mij is opgevallen bij het werken met veel verschillende hoogbegaafden is dat zingeving een grote rol speelt in hun levens. En dat zingevingsvraagstukken al op jonge leeftijd naar voren komen. Terwijl andere kinderen lekker buiten aan het spelen zijn, denken de jonge HB’ers na over de zin van het leven.
Voor mij en de volwassenen die ik op mijn pad tegenkom, blijven die existentiële/zingevingsvraagstukken relevant. Ik blijf het een interessant onderwerp vinden. En ik heb in het verleden ook nog best wat moeite gehad om het een plekje te geven. Zeker toen ik nog jonger was, had ik regelmatig momenten waarop ik mezelf afvroeg “Wat heeft het nou eigenlijk allemaal voor zin? Wat is het nut van wat ik doe?” En aangezien ik maar 1 persoon ben, wat voor betekenis heeft mijn leven dan in “the greater scheme of things?’ Wat kan ik in mijn eentje nou echt bewerkstelligen? Hoeveel zin heeft mijn leven en wat ik doe?
Bovendien zag ik zoveel in de wereld wat beter kon. Zo veel verspilling van middelen en mensen. Zo veel leed, zoveel onrecht. Dat kon ik in ieder geval nooit oplossen. En hoeveel waarde had wat ik wel deed eigenlijk?
Onderschat niet de impact van wat je doet
Een van de veroorzakers van de existentiële depressie is het mooie kenmerkende idealisme van hoogbegaafdheid gecombineerd met het gevoel van machteloosheid. Want aan de ene kant kun je zien hoe de wereld kan zijn, aan de andere kant zie je de beperkingen die je hebt omdat jij maar 1 persoon bent.
Onthoud heel goed dat het altijd begint met 1 persoon. 1 persoon die ergens voor gaat staan. Die het verschil wil maken. En als je vasthoudt aan waar je in gelooft, dan komt er vanzelf een tweede persoon. En daarna een derde, een vierde, een vijfde, enzovoort. Onderschat niet wat 1 persoon in beweging kan brengen. Onderschat niet wat jij in beweging kan zetten.
Onderschat daarnaast ook nooit de impact van wat je doet. Want ook al kun je het nu nog niet zien, wat jij doet creëert een rippel effect. Soms heeft het jaren nodig voordat je gaat zien waarom het belangrijk was dat je iets deed, wat de reeks aan gevolgen is die je in gang hebt gezet. Soms zie je het misschien zelfs helemaal niet, maar onthoud dat het ook dan effect heeft.
Wat kun je doen?
Uiteindelijk kun je kiezen om te denken dat alles wat je doet belangrijk is, of niets wat je doet belangrijk is. Zelf vind ik het mooi om te denken in de woorden van Mahatma Gandhi: ‘Whatever you do will be insignificant, but it is very important that you do it.’
Je hoeft niet de wereld te redden, maar je kunt wel met jouw kwaliteiten bijdragen aan een mooiere wereld. Dit doe je door voor jezelf helder te maken waar jouw hart naar uitgaat, waar jij iets in wilt betekenen. En weet dat alleen al door voor jezelf een leven te creëren waar je plezier in hebt, je met dat wat je aan enthousiasme uitstraalt al van betekenis bent voor de wereld.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 9
Ik heb mijzelf aangeleerd om heel klein te dromen. Mijn dromen te versimpelen. Dat maakt het niet minder waardevol maar wel een stuk behapbaarder.
Grappig, ik had me niet eerder gerealiseerd dat de reden waarom ik niet gelukkig word van een commerciële omgeving, het verlangen naar zingeving is, samenhangend met idealisme.
Iedere keer sla je de spijker op zijn kop.
Voor mij betekende dit: ‘goede’ baan opzeggen en het onderwijs in. Over 2,5 maand hoop ik mijn eerstegraads bevoegdheid voor aardrijkskunde te behalen.
Via jouw Facebook en inmiddels mail veel hints gehad nadat ik de keuze had gemaakt om verder door te gaan op deze weg. Bedankt.
(Over: Soms krijg je de positieve effecten van wat je doet niet direct te zien, maar ze zijn er wel ????)
Ik trek me nergens iets van aan. Blijf bij mijn standpunt. Ik ervaar dat wij in een wereld leven waar iedereen elkaar maar volgt en niet verder denkt over wat men zelf kan doen om bv een schoner milieu te verkrijgen. Respect voor de natuur is nog maar 1 puntje Hier was ik als kind al mee bezig. Ik wist vroeger al dat het plastic een probleem ging worden. Maar als we blijven benoemen en dingen delen, volgen er vanzelf mensen. Dit gaat misschien wel heel langzaam. En zo zag en zie ik nog steeds wel meer wat beter kan. Vroeger frustreerde ik, als ik zag dat ik niet begrepen werd. En men de dingen niet inzag zoals ik ze inzag. Ik hield me dan in, omdat men mij vreemd vond. Men zei dan, och daar heb je Monique weer. Nu sta ik in mijn kracht, heb dat niet meer.
Ik heb datzelfde inmiddels ook en geef dat ook door aan mijn nu 6-jarige dochter. Ze is ook hoogsensitief/hoogbegaafd en maakt zich ook vaak zorgen om het milieu. Raapt afval op buiten en is al vanaf haar derde overtuigd vegetariër. Soms vraagt ze me ook waarom anderen nog wel vlees eten en dan probeer ik haar ook altijd duidelijk te maken dat ze gewoon vol moet blijven houden omdat één persoon het verschil kan maken. Inmiddels eet haar beste vriendinnetje ook (bijna) geen vlees meer en daar is ze dan heel erg trots op. Zo mooi om te zien!
Hallo Monique,
Hoe ben je onafhankelijk geworden van de mening van anderen? Ik vind het zo moeilijk om niet begrepen te worden, niet naar geluisterd te worden. Waar haal je de kracht vandaan?
Praktisch en helder artikel. Als je weet waarvoor je geboren bent, weet je ook waarvoor je wilt sterven, hoe wil je herinnerd worden. Voor mij is dat een merkbare bijdrage leveren aan het verder verlichten van de 21e eeuw. Meer eco en minder ego systemen, de balans terugbrengen. Geeft meer welzijn, meer welvaart en het belangrijkste, het is fijner voor de kinderen. Daarnaast hebben we een stabiele thuisplaneet nodig voor als we er met de ruimteschepen op uit trekken, bucket list item. Doe ik niet alleen, vele zelfsturende teams, verlichte bestuurders en life coaches zijn er al bewust of onbewust mee aan de slag. Samen maken we het verschil 🙂
Wat ik me afvraag is, of wat ieder te doen heeft in dit leven persé werkgerelateerd “dient” te zijn?
Zelf heb ik erg veel moeite met de prestatiemaatschappij waarin ik leef. Waar carrière, je huis en auto bijna belangrijker is dan wie je bent. Lang heb ik die druk ook gevoeld en nog wel eens.
Echter ben ik nu bezig met een Tiny house en leef ik zeer minimalistisch. Dit voelt goed. Ambities qua carrière heb ik niet meer. (of durf ik niet meer door een aantal burn-outs?????)Grrrr, engeltje/duiveltje????
Bij jouw reactie had mij naam boven kunnen staan Ralf, behalve dat van het tiny house dan????. Ook ik voel me niet op mijn plek in de prestatiemaatschappij maar twijfel ook of dat dan niet aan mij ligt ( na drie depressie/burnout periodes).
Ik ben zeker niet hoogbegaafd (ik heb psychologie gestudeerd en heb een gewoon hoogghemiddeld IQ) en denk dat kwesties aangehaald door Adrienne niet uitsluitend herkenbaar zijn voor de hoogbegaafden onder ons.