Een van de dingen die mij is opgevallen bij het werken met veel verschillende hoogbegaafden is dat zingeving een grote rol speelt in hun levens. En dat zingevingsvraagstukken al op jonge leeftijd naar voren komen. Terwijl andere kinderen lekker buiten aan het spelen zijn, denken de jonge HB’ers na over de zin van het leven.
Voor mij en de volwassenen die ik op mijn pad tegenkom, blijven die existentiële/zingevingsvraagstukken relevant. Ik blijf het een interessant onderwerp vinden. En ik heb in het verleden ook nog best wat moeite gehad om het een plekje te geven. Zeker toen ik nog jonger was, had ik regelmatig momenten waarop ik mezelf afvroeg “Wat heeft het nou eigenlijk allemaal voor zin? Wat is het nut van wat ik doe?” En aangezien ik maar 1 persoon ben, wat voor betekenis heeft mijn leven dan in “the greater scheme of things?’ Wat kan ik in mijn eentje nou echt bewerkstelligen? Hoeveel zin heeft mijn leven en wat ik doe?
Bovendien zag ik zoveel in de wereld wat beter kon. Zo veel verspilling van middelen en mensen. Zo veel leed, zoveel onrecht. Dat kon ik in ieder geval nooit oplossen. En hoeveel waarde had wat ik wel deed eigenlijk?
Onderschat niet de impact van wat je doet
Een van de veroorzakers van de existentiële depressie is het mooie kenmerkende idealisme van hoogbegaafdheid gecombineerd met het gevoel van machteloosheid. Want aan de ene kant kun je zien hoe de wereld kan zijn, aan de andere kant zie je de beperkingen die je hebt omdat jij maar 1 persoon bent.
Onthoud heel goed dat het altijd begint met 1 persoon. 1 persoon die ergens voor gaat staan. Die het verschil wil maken. En als je vasthoudt aan waar je in gelooft, dan komt er vanzelf een tweede persoon. En daarna een derde, een vierde, een vijfde, enzovoort. Onderschat niet wat 1 persoon in beweging kan brengen. Onderschat niet wat jij in beweging kan zetten.
Onderschat daarnaast ook nooit de impact van wat je doet. Want ook al kun je het nu nog niet zien, wat jij doet creëert een rippel effect. Soms heeft het jaren nodig voordat je gaat zien waarom het belangrijk was dat je iets deed, wat de reeks aan gevolgen is die je in gang hebt gezet. Soms zie je het misschien zelfs helemaal niet, maar onthoud dat het ook dan effect heeft.
Wat kun je doen?
Uiteindelijk kun je kiezen om te denken dat alles wat je doet belangrijk is, of niets wat je doet belangrijk is. Zelf vind ik het mooi om te denken in de woorden van Mahatma Gandhi: ‘Whatever you do will be insignificant, but it is very important that you do it.’
Je hoeft niet de wereld te redden, maar je kunt wel met jouw kwaliteiten bijdragen aan een mooiere wereld. Dit doe je door voor jezelf helder te maken waar jouw hart naar uitgaat, waar jij iets in wilt betekenen. En weet dat alleen al door voor jezelf een leven te creëren waar je plezier in hebt, je met dat wat je aan enthousiasme uitstraalt al van betekenis bent voor de wereld.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
