Waarom sneller niet altijd sneller is

Waarom sneller niet altijd sneller is

Adrienne | Gifted People Hoogbegaafdheid 47 Comments

Iemand zei ooit tegen mij ‘sometimes you have to go slow to go fast’. Ik heb hem sowieso toen raar aangekeken. Want, hoe bedoel je, ‘soms moet je langzaam gaan om snel te kunnen gaan?’ Ik hoor de NS al omroepen ‘beste mensen, we gaan iets langzamer zodat we sneller aankomen’. Hij zei vervolgens ‘denk er maar even over na’. Nou dat heb ik gedaan. Al duurde het nog een hele tijd voordat ik het echt begreep. 

Mijn tempo lag met de meeste dingen die ik deed namelijk een stuk hoger dan de mensen om me heen. Ik dacht sneller, ik deed sneller. En als ik iets had afgerond, dan pakte ik meteen een volgend project op. Ik wilde het vergelijken met een hogesnelheidstrein. En die komt toch ook sneller aan dan een trein die op gemiddelde snelheid gaat? Ik zag alleen 1 klein ding over het hoofd. Ik ben geen trein ;). Dat was gelukkig niet de enige briljante conclusie waar ik toe kwam toen ik er verder over na ging denken. 

De valkuil van snel gaan 

Kenmerkend voor hoogbegaafden is het snel denken en snel kunnen schakelen. Je hebt relatief snel nieuwe dingen in de vingers, je ziet vaak al snel wat de stappen zijn die ergens voor nodig zijn en je bent in je hoofd vaak genoeg al ergens klaar mee terwijl het echte werk nog moet beginnen.  

Met veel dingen ben je dan ook zoals de hogesnelheidstrein sneller dan een gemiddelde trein. Het gevaar is alleen dat je maar door blijft gaan. Hetzelfde tempo blijft aanhouden of het tempo maar blijft opvoeren. Dat je geen of te weinig rust neemt. Jezelf geen herstel gunt. En niet de tijd neemt om op een bepaald tussenstation iets langer te blijven staan omdat je daar nog iets te ontdekken hebt.  

Als gevolg van dat altijd maar sneller willen en op een steeds hoger tempo door willen gaan, loop je het risico om, in de trein termen te blijven, ontspoord te raken. Denk aan de burn-out. Als je eenmaal ontspoord bent, duurt het een heel stuk langer voordat je vanuit stilstand weer in beweging kunt komen. Een hogesnelheidstrein komt dan wel sneller aan dan een trein met een gemiddelde snelheid, maar dat geldt niet voor een ontspoorde hogesnelheidstrein.  

Wat kun je doen? 

Realiseer je dat altijd maar doorgaan, meer van jezelf verwachten, sneller willen gaan, geen duurzame aanpak is. Op termijn gaat het er juist voor zorgen dat je minder snel vooruitgaat. Je oververmoeid raakt of een burn-out krijgt. Wanneer je regelmatig jouw snelheid kunt verlagen, voorkom je dat je uit de bocht vliegt en daardoor kostbare tijd verliest omdat je de bijkomende chaos moet opruimen. Dus ‘sometimes you have to go slow to go fast’. 

Het is overigens niet erg als je af en toe ergens vol gas in duikt, als je jezelf ergens vol enthousiasme in stort, als je maar de tijd neemt om te herstellen als je iets hebt afgerond. En zorg er ook voor dat de dingen waar jij je energie aan geeft ook daadwerkelijk passen bij de weg die jij wilt gaan, bij jouw blauwdruk. 

Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten? 

Heb jij het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Dat kun je gewoon gratis aanvragen:

Ja, ik wil graag dat e-book!

Vorige blogVolgende blog

Comments 47

  1. Mooi artikel. Zelf heb ik ADD. Toch zie ik veel overeenkomsten. Als ik ergens op focus, kan ik heel snel en effectief werken. Hier kan ik ook in doorslaan en mezelf uitputten. Ik heb ook al een burnt-out achter de rug. Ik hoop je e-book te gaan lezen. Lijkt me erg interessant. Ben benieuwd of er nog meer herkenbaars in staat.
    groetjes

  2. Ooh wow zo herkenbaar altijd maar bezig zijn. Zelfs schuldgevoel als ik niks doe. ook 2burn-out achter de rug. Ik probeer rustig aan te doen, lukt niet altijd. Ik blijf onrustig van binnen. Ik wist van me zelf dat ik meer kan dan hetgeen ik al bereikt heb. Maar hoogbegaafd nooit aangedacht. En eerlijk denk ik het nu ook niet

    1. Post
      Author
  3. Nooit laten testen op hb maar herkenbaar is dit zeer zeker. Ik ben even of een zijspoor gestapt omdat het elastiek te ver is uitgerekt. Geen tijd nemen om even te stoppen en om je heen te kijken wat nog gebeurt. Zelfs nu is nietsdoen lastig (schuldgevoel) maar zo noodzakelijk.

    1. Post
      Author
  4. zo herkenbaar, afgelopen week mijn opleiding eindelijk afgerond en ik was al gelijk naar een nieuwe studie aan het kijken. In mijn hoofd sluit die perfect aan op wat ik daarvoor deed en is het echt een meerwaarde in het beroepsveld. Alleen mijn man vindt dat ik wel even op de rem mag trappen en weer even mag genieten van een normaal gezinsleven. Heeft hij ook wel gelijk in maar was voor mij toch even een moeilijke. Heb nu namelijk het gevoel van eindelijk in de ‘driver seat’ te zitten met een lekker ronkende motor onder me en wil daar het meeste uithalen :-). Voor mij dus nu even reflecteren over de 6 W’s.

    1. Post
      Author
  5. Hi Adrienne,

    Heeeeeel erg herkenbaar dit.
    Bij mij speelt er ook nog eens de gedachte bij dat ik merendeel van mijn 20-er jaren heb “verspild” omdat ik een relatief lange tijd ziek ben geweest waardoor ik bijv. nu pas de passie, carrière en studie stappen onderneem die anderen allang gemaakt (lijken te) hebben. Dit zorgt ervoor ik nog meer de urge voel om er nu vol tempo er tegenaan te gaan. Dát bovenop mijn natuurlijke drift om snel te gaan, maakt dat ik soms heel bewust aan de handrem moet trekken om niet uit de bocht te vliegen. Balans hierin vinden is niet altijd even makkelijk, maar bewust ervan zijn is de eerste stap naar verbetering. 🙂

    1. Dit is echt super herkenbaar. Ik heb ook het gevoel ’tijd te hebben verspild’ door bepaalde keuzes en ’tijd te hebben verloren’ en daardoor ‘achter te lopen’ door dingen die mij zijn overkomen.
      Ook ik heb moeite om te weten wanneer te rusten en wanneer ergens vol voor te gaan.

    2. Post
      Author
  6. Hallo Adrienne,

    Ik ga ook al mijn hele leven full speed. Mijn motto is nog altijd zonde om niets te doen terwijl er altijd zoveel uitdagingen liggen. Helaas heeft mij dat al 2 maal een burn-out opgeleverd en veel frustratie. Na de laatste vorig jaar, die voor een normaal gemiddeld mens zeer kort duurde nl. 4 maanden (weer die snelheid haha) heb ik toch geleerd iets rustiger om te gaan met mijzelf. Geleerd van een therapeut om naast alle verplichtingen en zoals ik ze noem uitdagingen, 2 ontspannen dingen te gaan doen die mij energie leveren i.p.v. kosten. Hierdoor heb ik nu iets meer balans gekregen in mijn energie. Het blijft hoe dan ook lastig om altijd sneller klaar te zijn of iets door te hebben binnen je werken en dan het geduld op te brengen dat je collega’s nog niet zo ver zijn. De verveeldheid treedt dan toe en dat is ook geen pretje. Ik heb vaak dagen waarin ik bijna niets te doen heb, omdat ik al erg snel klaar ben. En mijn potje fantasie om toch mijzelf werk te verschaffen is zo goed als op. Hopelijk komt daar ook ooit een oplossing voor.

    Groetjes,
    Graziella Cappellari

    1. Post
      Author
  7. Om de af te remmen ben ik het in multi tasken gaan doen. Dan wordt de gemiddelde snelheid van alle projecten vanzelf lager en kunnen anderen aan blijven haken. Ook kan ik zo mensen de tijd geven aan dingen te wennen terwijl ik zelf de (snel)trein naar een ander station even tussendoor neem. Op die manier houd ik wel veel ballen hoog. Dat is wel te merken.
    Vooral de motor zijn in zoveel dingen is soms lastig om los te laten. Over 5 weken op vakantie, ben benieuwd of ik dan iedereen het juiste ‘spoor’boekje heb gegeven om 2,5 week zonder mij toch op ’tijd’ bij de stations aan te komen.
    Maar ik verzoen me met het idee dat ook bij de NS niet alle treinen op tijd rijden….

    1. Post
      Author
  8. Ha Adrienne, het is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. En om in dezelfde metafoor te blijven; wat er regelmatig tegen mij gezegd wordt is dat ik de locomotief bestuur en al op de derde hoge berg ben terwijl er achter mij nog een twintigtal wagonnetjes hangen die, voor dat ze zijn waar ik ben nog door drie dalen moeten komen. Mijn snelheid beperkt mij hierin enorm. Ik probeer nu ook veel vaker een pas op de plaats te maken. Hoewel ik dit heeeeeel moeilijk vind.

    1. Post
      Author
  9. Regelmatig heb ik gehoord dat ik meer rekening moet houden met anderen, dat als ik te snel werk, anderen worden afgerekend op hun langzamere werk. Dat ik er rekening mee moet houden dat anderen niet in mijn snelle denken mee kunnen, dat ik mij moet aanpassen.
    En ik werd er altijd er verdrietig en gefrustreerd van, want steeds weer moest ik aanpassen. En mijn vraag was steeds; Wie past er zich nu eens aan mij aan? Steeds weer op de rem trappen. Nu ben ik 55 jaar en nog steeds vind ik niet de juiste mensen om mee samen te werken. Ik ben een creatief denker, vele ideeen en oplossingen, maar ook net zo snel weer afgeleid. Ik ben een uitsteller en geen afmaker. Steeds weer ben ik op zoek om samen te werken met iemand die mij helpt om de volgende stappen in mijn creatieve denken te spiegelen en mee te sparren. In mijn eentje blijf ik ronddwalen in mijn eigen gedachten.

    1. Post
      Author
  10. Zo herkenbaar!
    Een leraar heeft me er toendertijd op gewezen dat in mijn hoofd de idee en overtuiging al lang gevormd was maar dat de medeleerlingen meer tijd nodig hadden om mij te volgen.
    Ik moet dus meer tijd geven aan anderen om zich ook een idee te vormen, anders kom ik compleet alleen te staan. En ik ben ook graag omringd door mensen.
    Bedankt voor de tips

    1. Post
      Author
  11. Ja, ik wou ook altijd meer, het was niet en nooit genoeg . Ik weet waarom we zo snel willen gaan. Om niet te hoeven voelen. Om ons te bewijzen to onze ouders, de goedkeuring, liefde en respect te krijgen die we verdienen, de honger te stillen. Want eigenlijk zijn we ondervoed, letterlijk en figuurlijk. Suiker, koemelk en vele gemanipuleerde granen voeden ons niet. De systemen die we hebben werken niet. Er is een voedseltrasisie nodig om onszelf en de aarde te redden. We hebben ook te kort aan zuurstof omdat we meestal verkeerd ademen. Daarom is hartcoherentie het antwoord om systemen en hormonen in balans te brengen. Ik neem al 25 jaar medicatie maar heb last van alle bijwerkingen. Wie wil me helpen? Wie kan ik helpen?

    1. Post
      Author
    2. Probeer eens wat yoga lessen te nemen Joke. Je geest komt hierdoor tot rust en beter in balans met je fysieke ritme. Kies een school waar ze goede Pranayama (ademhaling) lessen geven. Je kunt voor jezelf een log boekje bijhouden over je ervaringen. Succes!

  12. Hoi Adrienne, elke keer als ik een blog van jouw en de reacties lees, vallen er kwartjes. Snelheid en vooral ook een doorgaande vloeiende beweging zit in mij. Er is lichamelijk en geestelijk bijna niets wat mij te snel gaat en ik zoek altijd de grenzen op. Gelukkig heb ik jaren geleden begrepen dat ik bepaalde dingen niet moet doen, omdat de grens soms heel makkelijk overschreden kan worden met fatale gevolgen.

    Ik hoop dat de vraag van Younes tijdens mijn leven beantwoord gaat worden, want hb is een te mijden onderzoeksgebied geworden. Men durft zich er niet aan te branden. Naar mijn weten is er weinig tot niets bekend over de oorzaak van hb. Bij kinderen is in 1 onderzoek onder 300 kinderen vastgesteld dat de cortex qua dikte zich tot 19 jaar anders ontwikkeld, maar daarna van gelijke dikte is. En dan, hoe zit het bij volwassenen? En waarom groeit de cortex anders? Er zijn nog zoveel vragen.

    1. Post
      Author

      Bedankt voor je reactie, ik hoop dat je iets aan het blog hebt gehad. Als je vragen echt aan mij wilt richten kun je het beste een mail sturen, dan kan er iets dieper en persoonlijker op je vraag worden ingegaan.

  13. Je verhaal is heel herkenbaar. Ook ik wilde steeds harder gaan en steeds sneller dingen voor elkaar krijgen. Ik heb inmiddels geleerd door juist heel veel rustmomenten in te bouwen, dat ik veel productiever ben geworden. Ik doe veel meer de juiste dingen ipv heel veel dingen.

    1. Post
      Author
  14. Herkenbaar. Na een zware burn out acht jaar geleden, merk ik dat die snelheid er wel nog is, maar ik rem die bewust af. De elasticiteit van mijn denken is wel flink afgenomen, waardoor ik veel sneller een “vol” hoofd heb en mijn lichaam niet meer meekan. Dit accepteren kost me veel moeite, maar uiteindelijk heb ik geen keus. I.pv. een universitaire studie op te pakken, wat ik wel erg graag zou willen, houd ik me nu bezig met creatieve en maatschappelijke zaken. Die geven me wel veel voldoening.

    1. Post
      Author
    1. Post
      Author
  15. Heel herkenbaar maar door vooral ”s ochtends veel tijd voor mezelf te nemen en ook regelmatig overdag een time-out te nemen (het roken van een meditatieve sigaret), ontsnappen aan de waan van de dag, is het gevaar van een burnt-out bij mij niet groot.

    1. Post
      Author
  16. Hi Adrienne,

    Super herkenbaar dit!! Ik ben iets meer dan 1,5 jaar geleden uitgevallen met een bore-out. Alsof je de hele treinrit iedere wissel met de hand moet doen. Waarbij je de trein stil zet, uitstapt, de wissel aanpast, instapt en weer langzaam verder tuft als een soort stoomtreintje tot de volgende wissel.

    Daar heb ik uiteraard even van stilgelegen. Maar na hard werken aan mezelf gaat het beter. Sindsdien heb ik ook een andere baan, waar ik het ontzettend naar mijn zin heb en ontzettend veel variatie mag meemaken. Maar ook nu weer kom ik op zo’n punt dat ik wil versnellen, of beter nog, eigenlijk die andere trein wil nemen die net iets nieuwer is. Ik wil ook niet vertragen want dan raak ik weer onderprikkeld… heb je hier nog een tip voor? Het houdt me de laatste week behoorlijk bezig.

    Groet,
    Alyssa

    1. Post
      Author
  17. Ik ga ook erg snel. Herkenbaar dat de klus in mijn hoofd al geklaard is, terwijl het werk nog moet beginnen.

    Zo kreeg ik jaren geleden een baan als promovendus aan de Universiteit van Amsterdam. Je zou zeggen; een mooie carriere kans….

    De prof keek echter raar op dat ik na 7 maanden ontslag nam. Het werk in mijn hoofd was toen ook al geheel af. Zelfs de academische wereld, hier was ik snel op uitgekeken.

    Wat ik vaak gebruik als ‘slow downer’ is her en der even een praatje maken met mensen. Een grapje hier en daar. Waarom moet je op deze wereld zoveel mogelijk ‘dingen’ doen?? Hoeft helemaal niet.

    Hartelijke groet, René

    1. Post
      Author
  18. Heel herkenbaar, maar ik zou ook eens graag willen weten ‘waarom’ die snelheid. Welke overtuiging zit daar achter? Dat verschilt natuurlijk heel erg per persoon. Daarnaast zou ik ook graag wat inzicht willen krijgen in hoe de omgeving reageert op een ‘snelle persoon’ en visa versa. Dat kan heel makkelijk bij beiden irritatie oproepen. Zo heeft kort geleden iemand tegen mij gezegd: denk maar eens na over het volgende: alleen ga je sneller, maar samen kom je verder.

    1. Daarmee snij je een belangrijk punt aan: als je sneller gaat dan de rest, kan de rest je ook niet helpen.

      Als je bij een vergadering een probleem benoemt en direct al een voorstel doet dat beter is dan wat de anderen tot dan toe bedacht hadden, stopt iedereen met nadenken, en wordt het resultaat nooit beter dan wat jij in je eentje kan bedenken. Het is echter een totaal andere vaardigheid om het maximale uit de groep te halen, dan om zelf goed werk te leveren, en zelf bedenken welke van de twee aan de orde is blijft lastig!

    2. Post
      Author
    1. Post
      Author
  19. Ik herken het zeker. Ik ga soms erg snel. Van het een in het ander. Fijn dat je dit allemaal schrijft joh!
    Is belangrijk dat er steeds meer inzicht komt in bijzondere mensen. Met bijzondere gaven!

    Met hartelijke groet,

    Gerben.

    1. Post
      Author

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *