Als hoogbegaafde was ik een lange tijd een fantastische kameleon. Ik was in iedere omgeving de meest passende versie van mezelf. Ik keek bij binnenkomst hoe anderen op elkaar reageerden, wat de sfeer was en stelde daarmee instinctief vast wat er van mij verwacht werd en hoe ik me moest gedragen. Ik werd mijn omgeving, ik voegde me naar mijn omgeving. Ik dacht ook dat dit zo hoorde. Dat je dit moest doen om vrienden te maken. Om ergens bij te kunnen horen.
Iemand vroeg in die tijd aan mij ‘ik zie zo veel verschillende Adrienne’s, maar wie is nou de echte?’. Eerst vond ik dat een rare vraag. Ik voelde me ergens ook wel een beetje betrapt. Maar erger nog, ik wist oprecht het antwoord niet. Ik wist niet meer wie de “echte” Adrienne was.
Tot dat moment had ik me altijd veilig kunnen verschuilen achter mijn maskers. Het nadeel was alleen dat ik me nergens echt thuis voelde. Overal waar ik een onderdeel van was, was op basis van de rol die ik speelde. Niet op basis van de persoon die ik echt was. Eigenlijk, realiseerde ik me, dat dit nog vervelender was dan eventueel afgewezen worden voor de persoon die ik echt was.
Een kast vol met maskers
Ik schrijf wel vaker over het menselijk verlangen om onderdeel te zijn van een groep. En de pijn die het meebrengt als je het gevoel hebt afgewezen te worden. Iets wat we als mens zoveel mogelijk proberen te voorkomen. Als HB’er heb je op jonge leeftijd al door dat jij net iets anders bent dan de rest. Je leert daarom (vaak onbewust al) dat het handig is om snel te kunnen inschatten wat de groep van jou verwacht en om daar op in te spelen. Je leert de juiste maskers te creëren. Als je in meerdere verschillende omgevingen functioneert, zul je wellicht zelfs een hele kast vol aan maskers hebben. En de hoop dat mensen uit die verschillende omgevingen niet ooit samen met jou in één kamer staan.
Het kunnen inspelen op wat nodig is en past per omgeving is enerzijds een mooie gave. Een gave die ervoor zorgt dat je met verschillende mensen uit verschillende lagen in de samenleving kunt connecten. Maar de keerzijde is het risico op identiteitsverlies. Want hoe vaker je functioneert in een omgeving waarin je een masker nodig hebt, des te verder je afraakt van de persoon die jij in de kern bent. Hoe meer maskers je hebt, des te moeilijker het wordt om te herkennen wie nou de echte jij is, de originele versie. Als gevolg raak je uit verbinding met jezelf en ontstaan identiteitsvraagstukken: ‘wie ben ik eigenlijk?’ ‘Wat vind ik eigenlijk nou echt leuk?’ En er ontstaan zingevingsvraagstukken ‘waar doe ik dit nou eigenlijk voor’? ‘Wat heeft het eigenlijk voor zin?’
Het opzetten van een masker geeft bovendien een vals gevoel van veiligheid. Omdat je denkt jezelf te kunnen beschermen voor afwijzing. Maar de waarheid is dat je daardoor juist jezelf steeds afwijst. En omdat je een masker draagt, maak je het onmogelijk voor gelijkgestemden om jou te herkennen als gelijkgestemde waardoor je een omgeving in stand houdt die helemaal niet bij jou past.
Wat kun je doen?
Realiseer je dat het een gave is om je te kunnen vormen naar wat nodig is, maar dat het ook een valkuil meebrengt. Voorkom dat je jezelf altijd maar achter een masker verschuilt door helder te maken wie jij bent, waar je voor staat (onderdelen van jouw blauwdruk) en daar ook voor te gaan staan (in de volgende blog daarover meer).
Onthoud dat de wereld niet zit te wachten op kopieën van andere mensen. De wereld zit te wachten op jou. Op de originele versie van wie jij bent. Want juist daarmee kun jij iets wat niemand anders kan.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Draag jij veel verschillende maskers? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 54
Ook mijn hele leven al maskers op, juist omdat men NIET op mijn echte ik zit te wachten. Een van mijn kleuterjuffen heeft zelfs letterlijk tegen mij gezegd dat ik op moest houden om zo’n eigenwijs, vervelend kind te zijn, geen kastjes meer leeg te halen. Ik moest eindelijk maar eens een lief kleutertje zijn en alleen met de spelletjes te spelen die zij klaar had gezet. Ik heb maar kort bij haar in de klas gezeten, maar heb onbewust mijn hele leven een lief kleutertje proberen te zijn. En elke keer als ik mijn masker liet zakken werd ik er onmiddelijk op afgerekend; gesprekken vielen stil, mensen vielen stil, genegeerd worden de rest van de tijd. Geen idee hoe ik zonder maskers moet leven, geen idee meer wie ik zonder masker ben. Geen idee wat ik echt zou willen.
Dank je wel voor deze (en de drie die erna komen) blog. Erg herkenbaar, erg behulpzaam. Één ding wil ik opmerken, betreffende deze uitdrukking: “….En omdat je een masker draagt, maak je het onmogelijk voor gelijkgestemden om jou te herkennen als gelijkgestemde…”
Enerzijds zeg ik: ‘ja, dat herken ik, dat is super relevant’ anderzijds zeg ik: ‘dat is niet 100% zo’. Ik meen meegemaakt te hebben dat ik in een rol (beroep) zat dat zo niet bij me paste, niet vrij van maskers, en dat ik ineens iemand tegen kom (een engel) die me zo enorm lijkt te zien. Terwijl ik op dat moment best onzeker ben. Wil niet zeggen dat die persoon op dat moment ‘volledig’ met je kan connecten, daar ik misschien niet voldoende vrijheid in me draag, tegelijk is zo’n bepaalde herkenning wel mogelijk denk ik. Als geschenkje. Misschien om je te helpen, kracht te hebben vol voor je eigen authenticiteit te gaan.
Herkenbaar. Van jongsafaan heb ik veel verschillende maskers gecreëerd. Het effect is onder andere dat als mensen die mij bijvoorbeeld tijdens mijn middelbare schooltijd hebben gekend, allemaal een totaal verschillende herinnering aan mij hebben. Ik ontdekte dit bij een reünie van mijn oude school.
En ja, ik draag ze nog steeds, alleen niet meer bij mensen die belangrijk voor me zijn.
Dat is een van de redenen dat ik ruimten met veel mensen mijdt. Iedereen wil wat anders, als ik dan met 10 man om me heen sta heb ik het gevoel een schizofrene stuiterbal te worden omdat iedereen net iets anders wilt, en wordt daar heel onzeker van. Ik mijdt b.v. bedrijfsborrels etc om die reden.
Ha Adrienne,
Jaren lang heb ik, achteraf gezien, veel verschillende maskers op gezet. Aangezien ik dit nooit als zodanig heb ervaren en dacht dat dit normaal was weet ik niet wie ik nu eigenlijk echt ben. Ik heb dus nog een hele zoektocht te gaan.
ik vind het zo leuk dat heel veel mensen ontdekken hoe ze eigenlijk functioneren ,
en dat wat ze eigenlijk al wisten word bevestigt , ik heb wel eens met collega’s over hun kinderen gepraat en kwam al snel tot de conclusie dat het kindje een beeld denker was , met alle eigenschappen die er bij passen ,
ook hoogbegaafdheid is mogelijk ,
de collega ging beelddenken opzoeken , en het bleek , het klopte ,
aankomende problemen op school kunnen nu op een andere manier bekeken worden , snel afgeleid , hele grote stappen maken in denken , heel analytisch denken , overal waarom dan op vragen
heel leuk om dit te lezen , iedereen succes met wat we hier kunnen leren van elkaar
Ik herken hier ook een heleboel in maar besef me ook dat iedereen mens dit heeft. Dit is niet erg (!) of iets waar je vanaf moet… Iedereen gedraagt zich thuis toch anders dan op z’n werk? En bij vrienden anders dan bij onbekenden? Dit is juist heel normaal… “Doorslaan” hierin betekend enkel dat je je erg bewust bent van al die verschillende kanten. Daar iets relaxter mee omgaan en het van je af zetten is de oplossing!
Wat heb ik veel troost en ideeen gekregen tijdens het lezen van deze blog en thread.
N.b. Binnen IHBV is er een initiatief voor jonge HB’s (zeg onder 35 jaar)
Ha Adrienne,
Dit is weer zo herkenbaar en ik ben me er zo van bewust dat ik vele maskers draag. Gelukkig zijn enkele niet meer nodig. Echter, door narcisten en psychopaten in mijn leven was het dragen van maskers ook vaak noodzakelijk voor mij om te overleven. Ik ben mezelf dan ook meerdere malen kwijt geweest, met name in uiteenlopende werkomgevingen. Dit NVS (en tegelijkertijd het vaak onbegrepen “multipotentialism”)versterkte voor mij de “nood” om maskers te dragen om inderdaad een gevoel van schijnveiligheid te creeëren in een onveilige omgeving. Gelukkig is de circkel doorbroken. Het boek “het verdwenen zelf” heeft erg geholpen om te ervaren welke omgevingen wel veilig zijn. En toch soms is het voor een eerste indruk (bijvoorbeeld een sollicitatie met een HR-medewerker die nog in hokjes denkt) handig om even een gewenst masker op te zetten. Zolang je dit bewust, slechts korte tijd toepast en jezelf er niet mee kwijtraakt kan dit helpen om op lange termijn voldoening in een cariére te vinden. Daar ben ik van overtuigd en ben ikzelf het levende bewijs van!
Wauw, ik heb het er een tijd geleden nog over gehad met een vriend van me. Dat ik het gevoel heb op het werk vooral beoordeeld te worden op mijn masker en de ontwikkelpunten die daarbij horen. En daarbij kom ik dus nooit toe aan mijn echte ontwikkelpunten. Die ontwikkelpunten van dat masker, die beheers ik stiekem al.
Prachtig omschreven, en heel herkenbaar. Erachter komen wie ik dan ben is een hele zoektocht. En ook, kom ik achter, wel confronterend voor hoe ik me tot nu toe heb gedragen.
Mooie verhalen en heel herkenbaar.
Zou graag op je aanbod ingaan, ben aan het sparen. ????.
Groet van Albert
De reden van mijn burn-out
Ik zou willen zeggen dat ik geen idee heb waar je het over hebt. Maar helaas, ik ben mezelf al heel lang niet meer geweest. Zodanig, dat ik mezelf soms ook gewoon niet meer herken.
Ach ja…
Het is niet de eerste keer dat ik wat lees over ‘de maskers’ . Maar wel de eerste keer dat het zo duidelijk omschreven is. Thanx.
Adrienne, superfijn blog om te lezen, ik word helemaal blij van zoveel herkenning.
En vervolgens verdrietig als ik al die reacties lees van mensen die zich ook vaak alleen en ‘anders’ voelen.
Ik zou zo graag samen in een HB- fb groep zitten en daarin connecties vinden en er gewoon mezelf kunnen zijn en van elkaar leren.
Ik weet dat je prachtige programma’s aanbied maar voor veel HB-ers is de financiële ruimte nu juist een probleem! OMDAT we niet zomaar in de werkende maatschappij pasten zijn velen van ‘ons’ burn-out geraakt of ziek geworden en hun basn kwijt geraakt.
Waarom daar niet op inspelen, met je aanbod?
Zodra mensen zich beter voelen en handvatten krijgen om weer in de maatschappij mee te doen op hun eìgen manier kunnen ze ook je duurdere coaching programma’s betalen.
Nu ligt de lat hoog!!
@ Sigrid. Had het niet beter kunnen omschrijven. De HB-groepen op Facebook, zijn er wel degelijk. Bieden ook veel ondersteuning en herkenning.
Helemaal mee eens!
Wat een herkenning weer! Al 30 jaar terug noemde ik mijzelf een kameleon, omdat ik met echt iedereen op een passende manier kon omgaan! Maar ondertussen had ik wel het gevoel dat ik alleen stond.
Ik ben mezelf door de jaren heen steeds verder kwijt geraakt. Ik weet niet eens goed waar ik mezelf zoeken moet…. Gelukkig heb ik alle tijd en ruimte om op zoek te gaan, na een burn-out op mijn vrijwilligerswerk, waar ik mee gestopt ben. Daarnaast heb ik, denk ik, een goede psycholoog gevonden die wel wil helpen zoeken.
Maar om goed bij mijn eigen gevoel te komen binnenkort eerst eens een stilte retraite! Kijken of er ergens nog een kern-Ik is. ????
Quote “Ik keek bij binnenkomst hoe anderen op elkaar reageerden, wat de sfeer was en stelde daarmee instinctief vast wat er van mij verwacht werd en hoe ik me moest gedragen.” einde quote.
Dit maar dan via analyse voor mij, echt instinctief is het nooit geworden.
Mijn grootste probleem hiermee is dat ik in het verleden heel vaak te horen kreeg : ‘Je bent privé heel anders’ of ‘Anders reageer je nooit zo’ o.i.d. (Zeker tijdens romantische Dinner & Theater avondjes, vaak ook stuk-gelopen omdat desbetreffende jongedame een heel ander beeld had van mij)
Tegenwoordig is er wel sprake van een “Kern-ik” m.a.w. karakter-eigenschappen die doorsijpelen door de maskers heen, maar over het algemeen loop ik niet de deur uit zonder een op te zetten.
Ik herken me vaak in de blogs die jij schrijft. En vaak denk ik ook dat ik geen HB-er ben. In bovenstaande blog herken ik me heel erg. Ik zit nu juist in een proces om al mijn rollen los te laten en meer van mijn echte zelf te laten zien. Wat vind ik dat spanend! Het proces is in gang gezet en kan niet terug. Steeds beter voel ik wat goed is voor mij i.p.v. dat ik teveel met de ander rekening houd. Steeds beter durf ik ook nee te zeggen of aan te geven wat ik vind of wat belangrijk is voor mij. Dat gebeurt in mijn werk en privé. Dat is soms best vervelend omdat ik ervaar dat mensen mij dan lastig kunnen vinden. Ik kan dan weer gaan twijfelen aan mezelf of toch naar mijn gevoel luisteren. Ik hoop dat het steeds makkelijker zal gaan.
Een goede kameleon zijn vind ik inderdaad een gave. Ik denk, dat door de bank genomen, elke HB-er dat is. Daar ben je als HB immers bijdehand genoeg voor (geworden). De één misschien beter dan de ander, maar het is een soort levensnoodzaak, als je HB bent. Echter, als je nog niet wéét dat je HB bent kan je door je kameleon-gedrag jezelf aardig “kwijtraken”… dat kan heel onaangenaam of zelfs zorgelijk zijn…
Maar als je eenmaal weet dat je HB bent, en om je heen ziet hoe niet-HB-mensen zijn/zich gedragen, dan betekent dát juist voor mij om te blijven zoals ik het doe met het uiterst aangepaste kameleon gedrag. Waar Adrienne het volgende schrijft, haak ik toch af:
“”Onthoud dat de wereld niet zit te wachten op kopieën van andere mensen. De wereld zit te wachten op jou. Op de originele versie van wie jij bent. Want juist daarmee kun jij iets wat niemand anders kan. “”
Ik denk dat je met gelijkgestemden, maar die vind je niet dagelijks, je masker kunt afdoen, en dat ook doet. Mijn ervaring heeft mij geleerd dat dat snel gaat en vrijwel vanzelf. Maar de kans “in het wild” een HB-er tegen te komen is zeer klein…
De wereld zit niet “te wachten op mij”. Als ik mijzelf toon, word ik niet begrepen of “verstaan”…Daar kan de wereld vrij weinig mee. De doorsnee-gemiddelde wereld kán niet begrijpen, hoe of wat een HB- er is of hoe hij denkt. Daarom is het handigste om je in elke situatie aan te passen, maar nu terwijl je wéét dat je HB bent, en dan is het aanpassen gewoon een praktisch onderdeel van je leven geworden. Als HB-er begrijp je op een gegeven moment dat jij je zal moeten blijven aanpassen aan de ander. Maar als je weet waarom je dat doet, voelt dat gewoon okay…
Het is daarnaast dan wel “super handig” één of meer HB-ers te kennen. Want, is mijn ervaring, daar hoef je niet te “kameleonnen” ???? en kan je jezelf laten zien… dat lucht op.
Ben ik met je eens! Er blijft eigenlijk geen tijd/energie over om de originele versie van mezelf te ontdekken+ontwikkelen.. Is het een kwestie van ‘zijn’? Nee. Ik denk van ‘worden’. En daar heeft de mens tijd en moeite in te steken.
Marijke, zo denk ik er ook over. De mensen die ik ken, zitten niet te wachten op mijn zelf zijn. Daar kunnen ze niets mee en reageren vaak met “zich afsluiten van mij.” Daarop sluit ik mij weer af van hun en zet ik mijn masker maar weer op. Het is een gevecht waar ik niet goed uitkom. Zelfs bij hoogbegaafde mensen sluit ik mij nog steeds af, heel af en toe laat ik bij de HB personen mij zelf zien, maar het masker is er vaker. Zo worstel ik door, zelfs mijn man sluit zich vaak voor mij af en dat doet pijn, ook al weet hij hoe ik in elkaar zit. Hij kan er niet altijd mee omgaan. Ik probeer nu hem uit te leggen hoe ik in elkaar zit en wat ik graag van hem zou willen. Beetje bij beetje wordt het beter, maar het blijft een groot gevecht.
Mooi artikel, zeer herkenbaar!
Ik weet niet of ik ben vergeten wie ik ben, of dat het probleem is dat ik dit nooit geweten heb.
Al van jongs af aan basseer ik mijn zelfbeeld en gedragingen op hoe ik gezien wil worden en hierdoor indirect op wat anderen van mij verwachten en vinden. Zo ben ik het hoofdfiguur in mijn leven, de rest van de wereld is regisseur.
De maskers gaven en geven mij de garantie ‘goed genoeg’ gevonden te worden. Jarenlang heb ik mijn vader in de positie gesteld om daarover te oordelen en nu, jaren later, heb ik de rol van hoofd-regisseur overgedragen aan mijn ex-vriend. Ik heb mijn zelfbeeld dan ook lang laten afhangen van hoe hij over mij dacht.
Ik deed me anders voor, zodat hij mij zag zoals ik gezien wilde worden. Nu de relatie beeindigd is, ben ik al mijn houvast kwijt. Ik voel me een verdwaalde figurant in mijn eigen leven.
Wow, die laatste zin… Dat is precies hoe ik me voel. Ik heb ook geen idee meer hoe ik me moet gedragen. Ben ik mezelf, dan val ik tegen en dat krijg ik ook te horen (want ik observeer meer dan ik praat, ik denk meer dan ik kwebbel etc.). Speel ik mijn sociaal gewenste rol, dan word ik bekaf van mezelf. Ik schiet van het ene gedrag in het andere en krijg dan te horen dat men me niet kan peilen. Net als jij ben ik ook de weg een beetje kwijt.
Sinds vorig jaar (op mijn 57e) weet ik dat ik HB ben.Onbewust heb ik me altyd aangepast aan omgeving/werkplek.Ben nu op zoek naar mijn eigen ik..erg confronterend/spannend.
Het faalangstige en piekerende brein werkt daar niet echt aan mee..
Helaas door wisselende diensten en gezin nog niet naar hb cafe iod kunnen gaan.HB forum helpt wel iets.
Spreek (nog) geen HBers in mijn omgeving(Heemstede),zou voor mij denk ik wel fijn zijn.
Zeer herkenbaar! Het met iedereen overweg kunnen, met iedereen kunnen levelen. In mijn functie als beheerder van een inloop- en participatiehuis (noodgedwongen => add (mis)diagnose(?)+burnout+hulpverlening+re-integratie/participatiewet = een ander verhaal) kom ik de meest uiteenlopende mensen tegen. Van bestuurders tot koffiejuffen, van jong volwassenen met een verstandelijke beperking tot inburgeraars die amper 3 woorden Nederlands spreken. Maar ook in vorige banen (ICT, horeca, zorg, 12 ambachten 😉 ) kon ik met iedereen overweg. Binnen twee woorden kunnen switchen van niveau. Of tegelijkertijd meerdere gesprekken op verschillende niveaus voeren. Ik heb dat altijd als pluspunt gezien. Zeker als barman in het drukke uitgaansleven van Eindhoven heb ik vaak conflictvermijdend kunnen optreden. Ik voel mensen gewoon heel snel aan. Kan mensen ahw lezen. Na het lezen van jouw blog moest ik toch even nadenken over dat kameleon aspect. Ok, ik heb altijd het gevoel gehad (en nog steeds) er nèt niet bij te horen (niemand begrijpt mij!). Nèt op een andere golflengte te zitten dan de rest, maar heb me nooit echt gerealiseerd dat ik me aan het verstoppen was. Tenminste niet dusdanig dat ik nu niet meer weet wie ik echt ben. Inmiddels ben ik 52 en sta bekend als authentiek. Wat dan op zich ook wel weer grappig is. Ik mag niet ontkennen dat het mezelf aanpassen aan mensen met een lager denkniveau niet altijd mijn voorkeur heeft, maar het is vaak wel een handige eigenschap. Het idee dat ik dat misschien zou doen om leuk en aardig gevonden te worden, om erbij te horen of voor vol aangezien te worden (want wat heb ik, op een mager Mavo diploma na, nou helemaal bereikt met al die slimheid die men mij op de basisschool toedichtte?), was iets waarvan ik dacht inmiddels toch wel afscheid genomen te hebben. Maar nu begin ik me toch serieus af te vragen of dat werkelijk wel zo is… Dank voor de eye-opener!
Veel van wat je schrijft is zo herkenbaar en maakt dat ik af en toe eens flink moet slikken. Zo ook nu. In elke situatie en omgeving kan ik me aanpassen, maar het valt me steeds zwaarder om mezelf niet echt te kennen.
Ik kan mij hierin heel erg vinden. Ik werk nu sinds kort bij een nieuwe werkgever en het kost mij heel veel energie om met de collega’s te levellen. Voel mij heel leeg wanneer ik thuis kom en kan mezelf niet zijn en heb al een aantal weken een hevig onderbuik gevoel. Ook het gevoel dat ik niet weet wie ik ben. Misschien omdat ik niet met “gelijkstemmende” ben. Heeft iemand hier ook last van?
goedemorgen,
ik ben sinds deze week zoekende,… mijn therapeut zei, ik weet het nu zeker, je bent hoogbegaafd…
Daar ben ik enorm van geschrokken omdat het als een negatief label klinkt, nog meer verwachtingen, de verwachtingen nog hoger leggen waardoor het falen weer toeneemt.
Eenmaal thuis ben ik op zoek gegaan, wat is het, wat hoort erbij… na het lezen ven je boek (sorry in een adem uitgelezen) daalde het langzaam in, ja dat klopt.. ja dat herken ik. Nu lees ik je blog en denk ja dit klopt zeker. Je past je constant aan de omgeving aan om erbij te horen, even niet anders te zijn. Dit vraagt ongelofelijk veel energie en trekt je leeg. Of ik nog weet wie ik ben… helaas daar kan ik nog geen antwoord op geven, ik ben nog op zoek…
Groet,
monique
Ik heb zelfs het gevoel dat ik binnen een groep verschillende ‘ikken’ kan zijn, aangepast aan de verschillende mensen binnen de groep, die mij op hetzelfde moment dus anders zullen ervaren.
Dit is de zeer doorgeslagen vorm en breekt je op een gegeven moment op.
Nooit bedacht om dat maskers te noemen. Wel is afwijzing, thuis moeilijke jeugd en pesten op school, een thema dat tot nu toe een deel van mijn leven is. Ik ben denk ik heel diep verstopt. Goed om over door te denken, wie ben ik en wat wil ik
Wat een leuke blog. Zeker herkenbaar. Ik zie het als een mooie eigenschap: sterk adaptief vermogen. Goed kunnen profileren. Ik merk zelfs dat ik mijn houding kan aanpassen, mijn lichaamstaal en taalgebruik (incl. beetje dialect) aan de omgeving.
Eerst schok ik er wel eens van als ik mezelf dan “zag”: wat ben ik nou weer aan doen? Het kan heel raar voelen (soms pas achteraf). Nu heb ik er meer rust in doordat ik wel altijd mijn karaktereigenschappen probeer te behouden/laten zien: zorgzaam, nieuwsgierig, nuchter, etc. Hoewel ik mijn “grapjes” meestal liever achterwege laat, die kunnen al snel verkeer vallen… oeps.
Ik heb het trouwens nooit gekoppeld aan HB, voor mijn een nieuwe inzicht en interessant dat jullie dat wel doen. Soms denk ik gewoon dat er iets mis met mij is, hihi. Lotgenoten zijn heel belanrijk, dankjewel Adrienne!
Sinds mijn 1e jaar op de middelbare school waar ik nergens thuis hoorde en vaak alleen was, heb ik mij gedrag aangemeten (met vallen en opstaan) om maar bij een groepje te kunnen horen. En eigenlijk doe ik dat nog steeds. Ben nu 52. Enkele jaren geleden liep ik helemaal vast. Uit onderzoeken bij de ggz is ‘vastgesteld’ dat ik borderline syndroom heb, met identiteitsstoornissen en depressie. Met behulp van jouw blogs, word het voor mij steeds duidelijker waar t een en ander ‘vandaan’ komt. Langzaam ben ik ook uit een diep dal aan t klimmen. Wie ik echt ben, wat ik zelf echt wil, is voor mij erg lastig. Na zoveel jaren aanpassen, ben ik t zicht daarop echt wel kwijt. Lastig hoor als je dan aan jezelf wilt gaan werken 😉
Krachtig verwoord Adriënne en heel herkenbaar inderdaad.
Ik denk dat het vroegtijdig erkennen (door jezelf en je omgeving) dat je hoogbegaafd bent zodat je er passende, herkenbare woorden aan kunt geven (hoe ben je hoogbegaafd?) bijdraagt aan een positief zelfbeeld, waardoor het dragen van maskers ondervangen kan worden.
Zo herkenbaar dit. Ik weet zelf al niet meer wie ik ben en waar ik echt voor sta. Als iemand aan me vraagt WIE ik ben, kan ik alleen maar antwoorden WAT ik ben… Ik zou de maskers zo graag afzetten, maar geen idee hoe.
Heel erg herkenbaar.. Net als jouw meeste blogs.. Voor mij lijkt het ook alsof ik alles ben. Alsof ik gewoon heel veelzijdig ben en ik geloof juist dat dát meer echt is dan precies in een hokje passen met de juiste kenmerken van dat hokje blijven volgen. Mensen kunnen gewoon alles zijn zolang we open blijven staan voor alle mogelijkheden die er beschikbaar zijn. En die zijn er voor iedereen . Alleen onze mind ‘denkt’ dat niet
Over het algemeen vind ik dat ik aardig mezelf ben, maar dat de omgeving het lastig maakt omdat zij andere verwachtingen hebben.
Ik noem twee voorbeelden daarvan.
1. Tijdens ziekte – waarin ik gewezen werd op dat ik HB ben – heb ik mijn werk verloren en kwam in de sociale dienst terecht. De participatiewet schrijft voor dat al het werk passend is. Dus ik kwam in conflict met de consulente want juist door onderprikkeling ben ik een jaar ziek geweest.
2. Relaties zijn bij mij uiteindelijk op “scheiding” uitgelopen. In de laatste relaties paste ik me in de communicatie zoveel aan dat ik me uiteindelijk ging afvragen of ik coach of partner was. Toen wist ik het probleem niet, nu wel. Tja… en dan zit je in je uppie… je gaf te vragen en wat nu…hoe nu verder…
Nee ik vind mezelf niet zielig maar wil niet meer “falen” door opnieuw de verkeerde afslag te nemen. Dat is lastig… want ik wil mezelf zijn en mogen blijven met mijn pluspunten en minpunten.
Pffff… kunnen we geen groep oprichten van HB’ers… en iets leuks organiseren samen. Ik zou zó graag meerdere mensen willen ontmoeten in wie ik mij herken en die dezelfde taal lijken te spreken.
Ik heb mijn maskers afgezet, maar hierdoor is de groep mensen met wie ik nog écht resoneer kleiner geworden (maar wél (h)echter).
Zo’n groep bestaat! Zie https://ihbv.nl/, ze organiseren regelmatig evenementen.
Ik lees hier veel reacties in deze trant. Voor wie het nog niet is tegengekomen: Mensa International voor volwassenen en Pharos voor jongeren/ouders van hoogbegaafde kinderen. Een bonte verzameling mensen, en dus ook voor ieder wat wils 🙂
Letterlijk: de zinswendingen/taalgebruik die/dat je bezigt in die drie zinnen (vnl. de laatste) herken ik zó; zo zie ik mezelf ook schrijven. Leuk.
Ik weet niet of ik het maskers zou noemen. Ik heb meer het gevoel dat ik met iedereen kan praten op z’n eigen niveau. En dan gaat het meestal niet over mijzelf maar over iets wat interessant is. En dat is wat ik al heel mijn leven doe, en het lijkt wel alsof ik gewoon mezelf ben. Ik moet alleen in een groep niet lollig doen, want dat vinden mensen niet bij mij passen. En als ik in een groep een lange verklarende volzin plaats is het nadien doodstil en lijkt het wel of er druk van de ketel moet. (pff, zo-o). En dat gebeurt in allerlei soorten gezelschappen. En soms ook niet zo sociaal handig.
Maar je hebt een punt als je jezelf wilt gaan verbergen en je wilt aanpassen aan de menigte.
De enige momenten waarbij dat rollenspel een rol speelt is wanneer ik bij familie ben die ik niet zo vaak zie. Maar dan moet ik ook een heel cultuurverschil overbruggen. Ik weet niet of dat onder die noemer valt.
Grappig, hoe jouw blogs iedere keer weer herkenning geven.
Ook dit herken ik, en hoewel ik het zag als een karakter-zwakte omdat je nooit 1 persoon bent, zag een vriend van me het als een gave. Toen kon ik er iets positiever naar kijken, hoewel het lastig blijft. Ik merk wel dat ik in gesprekken nooit veel persoonlijks vertel, omdat ik er altijd vanuit ga dat niemand daar echt op zit te wachten. Ik heb ook niet zoveel eigen identiteit. Dus wat je schrijft over dat de wereld de echte versie van jou/mij wil, dat landt nog niet zo.
Ga je de volgende keer iets schrijven over hoe je die identiteit vinden kan? 😉
Heel herkenbaar. Met alle winden meewaaien, zo zou ik het omschrijven. Ik heb het lange aanwend als overlevingsstrategie: de verwachting inschatten en er aan voldoen om geaccepteerd te worden / afwijzing te vermijden. Nu ben ik in een fase om te ontdekken wie ik ben, wat ik wil en wat ik belangrijk vind en dat te omarmen.
Welk volk kan in vrijwel elk land overleven, maar toch de eigen identiteit niet verliezen?
Ze worden om wie ze zijn vaak afgewezen en bedreigd.
Zou dat bij ons hoogbegaafden niet ook zo zijn?
Hartlijke groet,
Thijs
P.s. Dat volk is het joodse volk.
Bijzondere reactie, Thijs. Ik ben het wel met je eens. Zijn er nog andere volken /groeperingen zo? Misschien is het door een gemene deler die een groep zo bij elkaar houdt?
Herkenbaar en volledig mee eens. En wat die gemeenschappelijke gemene deler betreft: hun Bron, de Thora ,dat is de basis van het bestaan van het Joodse volk.
Zo zal ook een HB alleen kunnen functioneren in een wereld die op een ander level zit: aanpassen, levelen, maar trouw zijn aan de wortels van je bestaan.
Alleen dan kun je functioneren zonder aan de kameleonsessies ten onder te gaan in het verliezen van jezelf, dat dan als verloochenen voelt.
Wat er beschreven wordt is zo herkenbaar. Ik heb mijn weg hierin gevonden, maar nooit beseft dat dit een onderdeel was van HB. Het hoort gewoon bij mij als persoon en ik heb het leren omarmen als mijn veelzijdigheid en aanpassingsvermogen. Dit is ook , wie ik ben en het heeft mij al veel gekost, maar ook veel opgeleverd .
Zo ben ik gemaakt en ik ben precies zoals ik bedoeld was. Dus oke. Misschien is dat wel het geheim, HB hebben is geen afwijking. Het is een gave.
Herkenbaar. Het is een mooie, maar moeilijke weg om te ontdekken wie er nou eigenlijk achter die maskers zit.
Het kan geen toeval zijn dat dit onderwerp nu voorbij komt. Ik realiseer me al een tijdje dat ik mijn eigen pad wil gaan. Het is tijd dat ik kleur beken en deze blog bevestigt dat. Dank je wel.
Heel herkenbaar. De (vaak kleine) groepjes waarin ik een rol speel of speelde leerden elkaar zelfs pas kennen in een tijd van een lange ziekenhuis opname – ik was te ziek om me er nerveus over te maken maar wel een vreemde gewaarwording. Dus ja. gelijk maar een nieuw masker ‘de zieke’, wel zo veilig, maar het iedereen zelf laten uitzoeken ging best oké.
Dankje !
Verhelderend. Ik herken mijzelf hierin.
Net deze week ben ik hier ernstig over na aan het denken en aan het schrijven. Wie ben ik zelf, als ik niet ‘de … van…’ ben? Die vraag vind ik misschien nog wel belangrijker dan de vraag of ik wel of niet HB ben…
Wauw, hier heb ik heel wat jaren over moeten doen om dit in te zien. Mooi hoe je dit beschrijft!
heel herkenbaar. Een van de herkenningspunten die er echt uit springt.