Al snel na de realisatie van mijn eigen maskers en het verlangen dat ik veel meer vanuit mijn eigenheid de wereld wilde gaan betreden, liep ik toch tegen een aantal vragen aan. De belangrijkste vraag: ’en hoe dan?’ Want om nou als een soort filmmoment ergens de deur open te zwaaien en te verkondigen ‘tada, hier ben ik dan, de ‘nieuwe ik’, of beter gezegd, de echtere ik, dat leek me toch niet helemaal passend.
Ik kwam er ook al snel achter dat er veel onuitgesproken verwachtingen zijn als het gaat om de manier waarop we in een bepaalde omgevingen functioneren. Als je eerst altijd zei, ‘ja is goed’, en ‘wat jij wilt’, dan gebeurt er iets met de dynamiek als je ineens zegt ‘ik ga liever ergens anders heen of iets anders doen’. Het gevolg: weerstand. Mensen begrijpen het niet. Er ontstaat onrust, een soort kortsluiting bij anderen, want je zei en deed altijd ‘dit’, en nu doe je ineens ‘dat’. Als gevolg lijkt het beter om terug te vallen in oude (rol)patronen want dan is er weer rust in de tent.
Als jij verandert, verandert alles met je mee
In de vorige blogs van dit thema hebben we het gehad over het waarom van de maskers die we dragen, de voordelen en de nadelen en over het belang van jezelf te durven zijn en bewust te kiezen voor de persoon die je bent. Dat zijn hele belangrijke voorwaarden om te kunnen doen wat jij te doen hebt, en om hechte relaties op te kunnen bouwen met anderen.
De volgende stap is dat je voor jezelf gaat staan. Het lastige is alleen dat hoewel jij in die zin overnight kunt besluiten de maskers thuis te laten en de echte versie van jezelf te gaan ontdekken en te leven, je ook functioneert in een omgeving die gehecht is geraakt aan jouw masker. Wanneer er bij jou iets verandert, verandert er iets bij hen waar zij zelf geen invloed op hebben. Je verandert in die zin eenzijdig de spelregels van een relatie. Dat kan voor de ander oncomfortabel zijn.
Deze fases van jezelf beter leren kennen, dichter tot jezelf komen en vervolgens jezelf laten zien zoals je wilt zijn, zijn bovendien erg kwetsbaar. Daarom werkt het goed om een tijdje ook ruimtelijk afstand te nemen door bijvoorbeeld meer alleen-tijd in te plannen. Ook naar het buitenland gaan helpt. Dan kom je namelijk in een nieuwe omgeving waar niemand bepaalde verwachtingen van je heeft. Dan is het een stuk makkelijker om jezelf weer te hervinden en te re-branden.
Wat kun je doen?
Neem tijdelijk meer afstand van je omgeving om jezelf weer opnieuw te leren kennen en gewend te raken aan de persoon die jij bent en die je wilt laten zien. Als het mogelijk is, ga dan een tijdje naar het buitenland.
Neem wel jouw meest dierbaren mee in dit proces zodat zij weten wat er speelt. En weet dat een stukje (liefdevolle) weerstand erbij hoort. Ook van de mensen waar je het misschien niet van verwacht omdat zij je altijd overal in steunen. Onthoud dat als jij iets verandert, er ook iets verandert voor hen en daar moeten zij hun eigen weg in vinden. Zie de weerstand, soms gecombineerd met een stukje onbegrip, daarom ook niet als iets om jou op jouw plek te houden, maar meer als onderdeel van het veranderingsproces waarna je samen weer een rustpunt vindt. Geef mensen de kans om jou opnieuw te leren kennen.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 10
Toen ik verkering kreeg, had ik pas het gevoel dat het einde in zicht was van de maskerade. Zo sterk drukte al de mensen om me heen me in het verlegen en rustige meisje masker. Tijdens de puberteit wilde ik ontplooien, als een bloemetje open gaan. Het lukte niet. Nu na 15 jr masker af begrijp ik het pas goed hoe ingevuld leven het was.
Ik heb niet zozeer t idee dat ik een masker af moet doen maar dat ik mag stoppen met me aan te passen aan de ander. Misschien is dat dan t masker van het aangepaste meisje dat ik af mag zetten.
Ik ben eigenlijk stap voor stap mijzelf aan het heruitvinden, al sinds mijn jeugd. Soms een wat grotere stap, waarmee inderdaad een hoop weerstand komt van de mensen aan wie jij je hebt aangepast. Ook wel logisch, zij vonden je nl. het leukst zoals je was, aan hun normen en wensen/eisen aangepast. Sommigen wennen nooit aan je echte ik, anderen wel, of ze zien dat het jou gelukkiger maakt.
Ik stel steeds weer bij, dreig mezelf soms weer een beetje te verliezen, weer herijken…. Ik kan in elk geval mezelf in de spiegel aankijken. Ik doe wel mijn best om uitleg te geven aan mensen in mijn naaste familie en kom erachter dat je dan soms meed naar elkaar komt en soms verder uit elkaar drijft. Maar ja, ook binnen naaste familie kun je niet met iedereen ‘vriendjes’ zijn, zolang we elkaar maar accepteren zoals we zijn en worden.
Wow! Dit is echt waar ik het afgelopen jaar doorheen ben gegaan, dit stukje hoort bij VERTEL! In het rijtje van kies, vertel, doe en geniet. En als je op de goede weg bent, jouw weg, voel je het meteen! Het mooie is dat ik dit samen met mijn man heb doorgemaakt, dus we wisten allebei dat er veranderingen op komst waren, en hoefden elkaar daar alleen nog maar in mee te nemen, je eigen pad, met respect voor de ander.
Toevallig net terug van een heftig gesprek met mijn ouders. Na een half jaar van veel onbegrip door alle veranderingen tussen ons is het nu bij beide duidelijk dat het voor mijn herstelproces het beste is om uit huis te gaan. Zo veel geleerd van deze burn-out! Stiekem toch ook wel heel dankbaar voor ♥️
Zeker herkenbaar! Mijn partner zegt soms tegen vrienden: “dit is de nieuwe R, wen er maar aan!”
Ik vond dit 3 luik erg verhelderend, Adriënne! Er beginnen bij mij voorzichtig puzzelstukjes op zn plek te vallen, hoewel ik het lastig vind om nog toe te eigenen .Ook bedacht ik dat ik misschien ook mijn maskers heb. Ik kan goed luisteren naar een ander, maar geef weinig prijs van mijzelf. Misschien onbewust omdat ik “weet”dat de ander toch anders zal zijn dan ik, of dat ze me wellicht niet kunnen volgen. Dat voelt wat eenzaam, want ook ik vind het fijn als mensen oprecht aan me vragen hoe het gaat.
Je hebt het over verlangen om met eigenheid de wereld te betreden. Ik moet nog ontdekken wat die eigenheid precies is. En of ik misschien toch al eigen ben, of misschien niet bij iedereen. (vragen, vragen…)
Wat ik ook lastig vind , is dat ik mijn sociale contacten aan het herzien ben. Opeens bekijk ik hen met andere ogen, en dat voelen ze. Ze zijn me nog net zo lief, maar ik voel ook dat er iets kleins veranderd is. Alsof ze denken dat ik “boven” hen sta.
Hoe meer ik probeer je te volgen in je uitleg over maskers hoe minder ik begrijp of het met je eens ben. Ik herken wel het aanpassen het eenzijdig luisteren naar anderen. Maar hoewel ik me aanpas, zie ik dat niet als mezelf te kort doen.
Al puber en jong volwassene kon ik me niet aanpassen en was boos, voelde me eenzaam en werd, door onwetendheid, arrogant. Vond mensen dom, ze zagen niet wat ik zag, hadden niet het analytisch vermogen dat ik vanzelfsprekend vond.
Nu kan ik me aanpassen blijf op hetzelfde niveau, word niet boos of opstandig meer, maar kijk naar wat er wel is en dat koester ik. Natuurlijk begint elk contact met de hoop dat het een echt vriendschap wordt, en natuurlijk kon daar telkens een kantelpunt bij kijken. Maar nu incasseer ik het en heb geaccepteerd dat niet iedereen zoals ik in de wereld staat. Er is een onvermogen in de mens zoals ie nu is om al hun vermogens en talenten te gebruiken. Ik verwijt het hen niet meer. Maar vermijd akelige mensen.
Alles wat ik in anderen mis, en ik realiseer me dat ik bof, vind ik terug in mijn partner. Dus in zoverre niet eenzaam meer. Hij is mijn echte, grote bijzondere vriend (en echtgenoot) helaas ben ik zijn evenknie m/v nog niet tegen het lijf gelopen, echt contact maken kunnen maar weinig mensen.
Ik heb geen maskers, hoewel ik me wel liefdevol aanpas en gezelligheid koester.
Hoi Marga,
Ik herken me stérk in jouw beleving. Dus weet je gesteund; het steunt mij in ieder geval in dit (nog) eenzame proces.
Voordeel voor mij is dat ik goed kan analyseren. Daarmee ook kan beredeneren waarom de ander zo reageert. Grote valkuil bij mij was dat ik me overal op aanpaste en dus ook geneigd ben/was om bij onbegrip mezelf aan te passen. Wat ik inmiddels wel merk is dat zoveel meer energie geeft als je jezelf kan en mag zijn.