Ik kijk graag Britain’s Got Talent. Of beter gezegd: de beste momenten van Britain’s Got Talent, want dan kan ik mooi door de matige nummers heen skippen ;). Vorig jaar deed er een zangeres mee die veel bekender was dan haar naam eer aan deed. Ze had namelijk het nummer ‘Never’ uit The Greatest Showman ingezongen.
Toen de film in 2017 uitkwam, was deze zangeres (Loren Allred) er nog niet aan toe om in de spotlight te staan en bleef ze jaren alleen achter de schermen actief. Het duurde nog zo’n vijf jaar totdat ze er wel klaar voor was om de wereld te vertellen dat zij het was met die magische stem. Vijf jaar lang heeft zij zich verstopt voor haar gave. Opmerkelijk toch? Dat je zo’n stem hebt, en dat niet durft te laten zien aan de wereld.
Tegelijkertijd zie ik dit vaak bij hoogbegaafden. Als hoogbegaafde heb je, juist omdat je anders, intens en snel bent, unieke gaven waarmee je veel waarde kunt toevoegen aan de wereld om je heen. Daar word je echter in je leven niet altijd meteen om geroemd. Sterker nog, je hebt waarschijnlijk wel meer dan eens de deksel op je neus gekregen en je bent er misschien zelfs op afgewezen:
“Waarom stel je zoveel vragen? Jij maakt ook alles zo moeilijk.”
“Je moet je niet zo druk maken, hoe groot is nou de kans dat dit gebeurt?”
“Dat is niet waarvoor we je hebben aangenomen, misschien moet jij je meer bezighouden met je eigen werk.”
“Jeetje, jij bemoeit je ook overal mee he?”
“Hoe kun je nou al zo snel klaar zijn, dat kan nooit goed zijn.”
“Het is wel heel arrogant om te denken dat jij het beter weet.”
“Dit is zoals we dingen doen hier. Wie ben jij om te zeggen dat het beter kan?”
Het is logisch dat je dan gaat geloven dat jouw gaven niet gewenst zijn en dat je ze maar beter niet kunt laten zien. Een vervelend gevolg is dan dat je nooit wordt gezien voor de mooie gaven die jij hebt en je altijd maar het gevoel hebt dat er wel meer in zit, maar dat het er niet uit komt.
Aan de andere kant zie ik het ook vaak gebeuren dat je als hoogbegaafde juist wel wordt gezien voor je mooie gaven, maar dat daarmee ook een enorme druk ontstaat. Een druk om je te bewijzen, een druk om te presteren. Ook dat kan ervoor zorgen dat je je gaat verstoppen voor jouw unieke gaven.
In beide gevallen is het goed om te onderzoeken welke omgevingen jou stimuleren om je gaven te benutten, zonder de overweldigende druk dat jij het allemaal maar moet gaan doen en dat jij in je eentje de wereld moet redden. Welke omgevingen dat zijn voor jou, vloeit voort uit je blauwdruk. Jouw blauwdruk is namelijk de optelling van wie jij bent, wat je wilt en wat je nodig hebt. Jouw blauwdruk geeft je inzicht in wat klopt voor jou en wat niet.
Binnen Insight staat deze blauwdruk dan ook centraal. De komende dagen kun je je nog aanmelden voor Insight (tenzij we eerder vol zitten), zodat je dit jaar meer kunt gaan ontdekken over jezelf en hoogbegaafdheid, je kunt omringen met gelijkgestemden en je jouw mooie doelen en plannen voor dit jaar kunt gaan realiseren. Wij helpen je daar graag bij. Meer info over Insight vind je hier: Insight programma. Als we al vol zitten, meld je dan aan voor de wachtlijst. Dan hoor je als eerste wanneer je weer mee kunt doen met Insight.
Wat is jouw mooiste gave die je dit jaar meer wilt laten zien? Deel het hier onder de blog:
–
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de HB-updates gemakkelijk in je mail.
Mijn broertje had gisteren het overleden van onze vader herdacht.
Wat ik schijnheilig vind, omdat hij:
1) liever naar zijn ‘aangenomen’ vader luisterde i.p.v. zijn eigen vader
2) hij met iedereen breekt die niet in zijn straatje past
Ik overwoog nog om het volgende bericht te commenten:
“Herdenken is altijd gemakkelijk, waarschijnlijk omdat de doden geen commentaar kunnen leveren.
Ik vraag mij af wat pa wel niet zou denken over de hele situatie? Maar dit komt gevaarlijk dichtbij zelfreflectie, iets wat jij koste wat het kost altijd al uit de weg gaat.
Was getekend,
Harvey, de spreker van de doden”
Ik weet precies hoe mijn vader over mijn broertje zou denken, omdat mijn broertje tot nu toe altijd het tegenovergestelde heeft gedaan van wat mijn vader deed. Het feit dat zijn eigen (ex?)vrouw en kinderen nog steeds geen comment hebben geleverd spreekt boekdelen.
En ik heb besloten om dan ook maar geen comment te geven, omdat ik dit dan uit woede zou doen i.p.v. om mijn vader te herdenken.
Ik haat het wanneer mensen de baas over mij proberen te spelen, dus heb er zelf een hekel aan om anderen te vertellen wat ze moeten doen.
Maar soms is het nodig dat iemand de leiding heeft, zodat iedereen weet wat ze moeten doen.
Wanneer het om leiding geven gaat maak ik onderscheid tussen bazen & leiders.
Een baas geeft leiding door op zijn streven te gaan staan en behandeld zijn personeel vaak als zijn eigendom.
Een leider geeft leiding door zelf het goede voorbeeld te geven en inspireert zo zijn personeel om het onderste uit de kan te halen.
Een ander verschil is dat een leider zijn personeel het gevoel geeft dat ze gelijken zijn, ook al is dit niet het geval.
Toen ik nog naar groepstherapie ging zat er een patiënte die al meerdere malen in het verleden door vertrouwenspersonen was aangerand, maar hier verder niet over wou spreken. Ik vroeg de psychiaters & psychologen waarom zij nu hier bij ons in groepstherapie zit en niet elders? Wat ik hiermee bedoel te zeggen was hoe kun je nu een probleem oplossen zonder deze te bespreken? Waarop de hoofpsychiater antwoorde dat het de beslissing van de patiënte was om het er hier niet over te hebben en dat zij dat respecteerden. En dat ik hem gewoon moest vertrouwen. In feite werd mijn vraag dus gewoon genegeerd, wat ik zelf geen probleem vind, ware het niet dat dit voor de patiënte zelf problematisch is. Het is net als het behandelen van een junkie zonder dat je het over zijn verslavingsproblematiek mag hebben. Wat simpelweg onmogelijk is. Als junkie kom je alleen van je verslaving af door te erkennen dat je een probleem hebt.
Dat ze verscheidene malen door een vertrouwenspersoon is aangerand is maar een symptoom van haar probleem en niet de oorzaak. Maar omdat we het hier niet over mogen hebben wordt alleen aan symptoom bestrijding gedaan. Wat ik gewoonweg een totaal absurde situatie vond. In groepstherapie is ze veilig, omdat het gedrag van het medisch personeel gecheckt wordt door de patiënten en wij werden weer gecontroleerd door het medisch personeel. Maar als de patiënte weer de buitenwereld in mag dan wordt er niemand gecheckt, wat haar groepstherapie dus in een farce heeft veranderd. Het maakt dan niet uit wat de patiënte tijdens haar groepstherapie geleerd heeft, omdat nu niemand ingrijpt wanneer het weer verkeerd gaat. En zij zal vanwege haar geschiedenis niet anders handelen zoals ze altijd al gedaan heeft; zich volledig in haarzelf terugtrekken, zodat de aanrander zijn gang kan gaan.
Wat mij nog steeds stoort is dat als ik een titel voor mijn naam had mijn kritiek op de medische specialisten waarschijnlijk niet zomaar genegeerd werd. Wanneer iemands iets wijs zegt, of deze nu 5, 15 of 55 jaar is is voor mij irrelevant, ik test alleen of diegene begrijpt wat hij gezegd heeft en dat het niet gewoon een quote was. Een papegaai kan een vers uit de Bijbel quoten, maar dit betekent niet dat deze begrijpt wat ie gequote heeft.
Ik werk dus als krantenbezorger, omdat niemand mij dan voor de voeten loopt, maar nu moet ik ook in een inpakfabriek werken.
Ik erger mij lichtelijk aan mijn collega’s daar, maar daar kunnen ze verder niet aan doen omdat ze allemaal net als ik een achterstand tot de arbeidersmarkt hebben. Waar ik erg gefrustreerd van word is dat de leiding inadequaat is, omdat ze gewoonweg niet communiceren.
Laatst had ik bijna dozen vernietigd, omdat mij niet werd verteld dat deze weer nodig waren, maar gelukkig vroeg ik zelf eerst of ze platgestampt konden worden. Als ik dit niet had gevraagd hadden we weer een groot probleem gehad wat op een simpele manier te voorkomen was.
Ik heb nu besloten om van de nood een deugd te maken en tijdens de volgende werkoverleg even een paar voorstellen te doen (lees: stevige kritiek te uiten + meteen mijn oplossingen hiervoor geven).
Ik weet eigenlijk niet wat ik heel graag zou willen naast geld verdienen en als dat is gelukt en er weer rust is het “kunst maken” op te pakken.
Ik zie geld verdienen niet als mijn mooiste gave en van Kunst maken weet ik het niet zo zeker.
En hoe je het in de wereld zetten van je mooiste gaven stuurt is me ook een raadsel. Voor mij werkt dat juist niet, dat pushen en plannen. Behalve als ik het idee heb en het op dat moment ten uitvoer wil brengen.
Ik heb gemerkt dat het beter werkt als ik gewoon maar aan de gang ga, ook al weet ik het niet zeker.
Het is ongeveer zoals het verschil tussen een gearrangeerd huwelijk en een keuze uit liefde: voor beide valt iets te zeggen en er is geen garantie op succes.
Ik denk dat ik de inspiratie nog niet heb gevoeld om dat wat ik wil naar buiten te brengen. Op het moment is mijn behoefte meer gericht op “geld”.
Wat ik vooral erg vreemd vind, is hoe mensen zo overtuigd van iets kunnen zijn zonder goede gegronde argumenten.
Nog erger is dat vaak mensen compleet gaan steigeren wanneer blijkt dat ze toch niet gelijk hebben. Echt alles wordt uut de kast getrokken.
Ik ben engineer. Je zou toch denken dat goed logisch en objectief door stappen heen gaan, is een essentieel onderdeel van dit vakgebied.
Het verbaast mij steeds weer hoe hard mensen (bedrijven) daar desondanks de mist in gaan.
Hi P,
Mensen zijn erg gehecht aan hun waarheid. Wanneer deze al sinds de geboorte door de sociale kring is aangeleerd is het moeilijk er afstand van te nemen. Vaak is het verlies op sociaal gebied en wellicht op andere gebieden niet acceptabel waardoor het willen of kunnen zien van een andere werkelijkheid erg moeilijk wordt.
Veel mensen zijn niet instaat indoctrinaties en manipulaties te herkennen en zijn bereid ver te gaan om hun werkelijkheid te verdedigen.
Het kan frustrerend zijn maar degenen die het wel zien zijn degenen die de situatie kunnen beheersen.
Ik werk vaak om de werkelijkheid van anderen heen of als het niet uitmaakt voor de uitkomst van wat ik wil bereiken ga ik er gewoon in mee.
Het bereiken van een doel is belangrijker dan het peppen van het ego.
Groeten, André
Dankjewel voor het reageren.
Wat is jouw mooiste gave die je dit jaar meer wilt laten zien?
De juiste vragen stellen om anderen te inspireren en alzo aan te zetten om te handelen.
Dankjewel voor je reactie Stefan.
Hi allen,
Zodra iemand zich heeft aangewend om op instinct te leven is het plannen van gedrag vaak contraproductief. Het activeren of gebruiken van je gaven zou mijns inziens ook instinctief moeten gebeuren.
Iedereen is anders en ik weet dat niet iedereen op instinct kan leven. In die context begrijp ik de vraag en kan ik het nut ervan inzien.
Groeten, André
Dankjewel voor het delen van jouw inzicht André.
Eén verhaal, dat vast bekend klinkt, is dat de gave van snel begrijpen, doorzien wat er aan de orde is, vaak slecht werkt in groepen. Vaak genoeg kwam ik na wat uitvragen met een voorzichtige samenvatting van mijn beeld van de situatie, gevolgd door een “als dit zo is, moeten we misschien…”. Om dan de discussie langzaam verder te zien gaan, alsof ik niks gezegd had. Mensen blijven dan nieuwe aspecten ‘ontdekken’, terwijl ik die al duidelijk benoemd had.
Het beeld dat in mijn hoofd al aardig volledig was, na wat vragen, en dat ik rustig en naar beste kunnen had gedeeld met de groep, MOET kennelijk in het tempo van de groep uitgevonden worden. Wat te vroeg gezegd wordt, landt niet of blijft niet hangen. Er wordt naar me geluisterd, en ze hebben me gehoord, maar het is niet genoeg. Het lijkt niet aan te komen.
Gevolg is dat ik mijn gave van snelheid, analyse en duiding verstop. Ik ga in op waar de groep op dat moment naar vraagt, geef een hint richting de volgende stap, en wacht tot ze daar zijn voordat ik daarbij help. Mijn ideeën over het grotere plaatje, de context van het acute probleem, ben ik ook voorzichtig mee.
Dat geeft soms schuldgevoel, dat ik anderen niet ‘op kan trekken’ en hen ook niet het volledige verhaal geef. Ik gun het ze van harte, tenslotte.
Oooh dit is zo herkenbaar… en tegelijkertijd ook wel vermoeiend
Hans, dit komt inderdaad erg bekend voor. Dat anderen niet zo “snel” zijn heb ik zelf weinig problemen mee.
Dat men iemand totaal negeert kan ik echter totaal niet bij.
Er zijn altijd bepaalde dingen waar we niet alles vanaf weten. Als het over iets gaat waar ik zelf “traag” in ben en dingen niet kan volgen, dan vraag ik juist of iemand mij stap voor stap door zijn/haar gedachten kan nemen.
In plaats van het te negeren.
Ik krijg vaker het idee dat het toch weer een vorm van jaloezie is. In een groepsetting wordt het samen besluiten dan als een soort cultuurvorm “gebruikt” (misbruikt? ), zodat mensen iig het idee hebben iets van bijdrage te hebben gehad.
Hier zit dan gelijk een essentieel verschil. Mij maakt het geen bal uit wie met de oplossing komt en hoe die oplossing eruit gaat zien. Het probleem moet gewoon opgelost worden, linksom of rechtsom.
@P Muijs: het is niet dat ze me bewust negeren. Meer dat ze maar een deel “horen” van mijn verhaal, nl. het deel dat direct gaat over het onderwerp van dat moment. Het is geen kwade opzet, iedereen wil er het beste van maken.
Je zegt: “Het probleem moet opgelost worden”, en dat is ook precies wat ze doen. Dat ene probleem oplossen.
Verzonnen voorbeeld: we moeten naar een klant in Spanje, met de bedrijfsbus, maar we staan met een lekke band langs de weg.
Gesprek gaat over de lekke band, hoe enorm vervelend dat is nu we net zoveel haast hebben. Chauffeur Pietje krijgt op z’n donder omdat hij te hard over de slechte weg reed. Er is iemand onderweg van het bedrijf, maar die is nog vier uur weg. Ze hebben gezegd dat hij voorzichtig moet rijden op het laatste stuk.
Ik zou dan voorstellen om (ook) de plaatselijke pechhulp te bellen, en de klant, voor als het tegenzit. Ik zou ook een moment zoeken (dan, of later) om uit te leggen dat er ook een reservewiel mee kan, dat onderhoud helpt, en dat we vooral wat vaker de banden moeten controleren. Dat als een klus echt belangrijk is, we ook met twee bussen kunnen gaan.
De collega’s zijn echter bezig met elkaar te vragen hoe lang het nog duurt voordat de hulp er is, en wie er de volgende keer moet rijden, want Pietje kan het duidelijk niet. Eén persoon belt de klant, dat we mogelijk later zijn.
Als de klus achter de rug is, is het probleem vergeten en iedereen weer druk met wat anders. Het verhaal dat Pietje niet zo lomp moet rijden blijft hangen, en niemand organiseert beter onderhoud, het controleren van banden, een reservewiel, of een wegenwachtabonnement. En er gaat weer gewoon één bus op pad, met gladde banden, want de kans dat zoiets wéér gebeurt is wel erg klein, natuurlijk.
Mijn effectieve bijdrage aan dit probleem: de klant is gebeld dat we wat later zijn.
Dit is een verzonnen verhaal, maar wel hoe het soms lijkt te gaan. De collega’s staan in de stand: “We moeten er alles aan doen om op tijd in Spanje te zijn!”, en staan daardoor niet open voor het grotere plaatje. Na de rit zijn er weer andere belangrijke klussen die NU klaar moeten, en zo gaat het door. Geen tijd om de bijl te slijpen, want het halve bos moet nog omgehakt vandaag. Dat idee 🙂
@Hans
We hadden het duidelijk over een ander soort probleem. Haha
Zeer korte termijn problemen fixen is inderdaad wachten voor nog heel veel meer narigheid. Al helemaal wanneer dat amper tot geen moeite kost.
Wat ik zelf zo apart vind is dat voor veel mensen dat kleine simpele korte termijn probleempje al het einde van de wereld is.
“Gelukkig hebben we het opgelost”.
Niet realiserend dat het eigenlijke probleem er nogsteeds is.
Dweilen met de kraan open.
“We hadden het duidelijk over een ander soort probleem. Haha”
Bij het oplossen van problemen is het belangrijk dat je weet dat zien alles te maken heeft met weten.
Wat men niet weet ziet men vaak ook niet en wordt letterlijk over het hoofd gezien.
En als je niet bewust bent dat je ook nog aan tunnelvisie lijd, wordt het wel heel erg moeilijk.
Dankjewel Hans, fijn dat je dit met ons wilt delen. Dat klopt inderdaad, als hoogbegaafde loop je vaak al meerdere stappen vooruit en zie je dingen die anderen niet zien. Fijn dat je de mensen in je omgeving dan zo aan het denken kunt zetten om ze mee te krijgen in jouw denkwijze naar een oplossing. Het kan allemaal zo logisch lijken maar nee, zoals je zelf al zegt niet iedereen ziet wat jij ziet 🙂
Hmm.. misschien hoef je ze niet op te trekken. Hoewel dat misschien het fijnste zou zijn, immers, je bent toch op zoek naar de oplossing voor een probleem en als er zie al is?
Dat is vermoeiend inderdaad maar ik vind jouw oplossing wel het beste voor de groep. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen, dat doe je goed 👍🏻
Vraag is misschien of je hieruit voldoende voldoening haalt.
Op verstoppen..mijn hartewens is helpen in hoogbegaafdheid diagnostiek, vooral bij kleintjes! Nu haal ik ze er zo uit, maar ik wil helpen de tools, of de items mee ontwikkelen voor vroeg diagnostiek. Omdat het zo onrechtvaardig is dat mama s weten maar niet ernstig genomen worden…..en nog erger….de lijdensweg die sommige jongeren moeten gaan om dan, als het te laat is, op psychiatrie terecht te komen… Of verdwijnen…
Dat is een heel mooi streven Annemie!
Op de lagere school al werd ik gepest door mijn vele vragen die anderen en de leraren aan het denken moesten zetten. Dat werd niet echt gewaardeerd. Nu, vele jaren later, blijken vele vragen van toen terecht. Het is ook moeilijk om achteraf toe te geven dat je het toen bij het rechte end had. Dat overkomt me nu nog steeds heel vaak, dat ik iets aankaart en dat men er gewoon geen zin in heeft. Mensen vinden mij lastig. Een veelgemaakte opmerking door mannen, waarschijnlijk omdat ik een vrouw ben denk ik: wie ben jij wel dat je denkt dat jij het beter weet. Net alsof ik het recht niet heb om ergens een mening over te hebben of om iets te weten. Zelfs in een vakgebied, hovenier, loop ik daar vaak tegen aan. Een constante strijd. Maar nog steeds durf ik niet toe te geven dat ik hoogbegaafd zou kunnen zijn. Wellicht toch eens opgeven om te ontdekken dat het klopt. Ik herken zo ontzettend veel in jouw blogs.
Hi Tinka,
Nog niet iedereen staat open voor diversiteit, integratie, gelijkwaardigheid en inclusiviteit. Soms uit angst buiten het gangbare pad te lopen. Of uit gewoonte, de bekende blinde vlek.
Aannemende dat de lagere school al enige tijd achter je ligt twee vragen
1) Als het andere geslacht jou als 2e-rangs behandelt, zegt dat toch iets over hen, niet over jou?
2) Wat als je je leven tot nu toe als een feit beschouwt? → En besluit van uit die ervaringen te gaan leven? (Immers, als je in je zelf gelooft, hoeft je anderen niet te overtuigen. En hoef je geen strijd aan te gaan, omdat je niet wilt of hoeft te ‘winnen’. )
nb Mogelijk zijn duidelijke grenzen, zelf-kennis, zelf-vertrouwen, zelf-waardering en zelf-respect daar mee verbonden. Maar dat kun je vermoedelijk pas ontdekken als je op die manier leeft. Vanuit die intentie en het besef van kwetsbaarheid.
Als toegift van Pinterest:
When people treat you like they don’t care,
believe them. They don’t.
Hoi Tinka, ik denk dat dit blog heel interessant voor je zou kunnen zijn. https://giftedpeople.eu/wanneer-mag-ik-mezelf-hoogbegaafd-noemen/
“Een veelgemaakte opmerking door mannen, waarschijnlijk omdat ik een vrouw ben denk ik: wie ben jij wel dat je denkt dat jij het beter weet.”
Wanneer het gezelschap waarin ik mij bevind voor het merendeel uit het schone geslacht bestaat wil ik wel eens roepen dat het fundamentele verschil tussen mannen & vrouwen is dat de vrouw DENKT dat ze gelijk heeft, terwijl de man WEET dat ie gelijk heeft. Waarop veel vrouwen bijten en mij beschuldigen van seksisme, zonder mij te vragen wat ik hier nu precies mee bedoel.
Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat ik de voorkeur geef aan een vrouwelijke psychiater, omdat zij een poging doet om eerst een paar stappen in mijn schoenen te lopen voordat ze over mij en mijn probleem oordeelt. Terwijl mannen geneigd zijn om het probleem via de logica proberen op te lossen, zonder te proberen om eerst in mijn schoenen te lopen. Waarschijnlijk is dit evolutionair bepaald omdat wanneer een baby huilt de moeder moet zien te ontdekken waarom het kind huilt zonder ook maar 1 vraag te kunnen stellen, wat voor de meeste mannen toch problematisch kan zijn.
Helaas is het nadeel dat wanneer vrouwen zelf een probleem hebben ze eerder geneigd zijn om alleen steun te zoeken i.p.v. het probleem daadwerkelijk oplossen. Wat enigszins logisch is, omdat de man als jager niet de luxe heeft om zich in te leven in zijn prooi, want dan zou die eerder vegetariër worden.
Maar feit is wel dat het de 23e jaar op een rij is dat er weer meer vrouwen naar de universiteit & hbo gaan dan mannen.