Als hoogbegaafde is het een mooie gave dat je diep kunt nadenken. Je kunt informatie afwegen, overwegen, analyseren en op basis van verschillende informatie tot nieuwe conclusies komen. Je kunt ook vanuit verschillende perspectieven bekijken en per perspectief weer op andere antwoorden of werkwijzen komen.
Allemaal leuk en aardig, maar soms kan het ook in de weg zitten. Soms denk je dan te ver en te diep over iets na waardoor het je belemmert om actie te ondernemen. En soms kun je jezelf er een beetje gek mee maken.
100 vervolgvragen
Kenmerkend voor hoogbegaafden is bijvoorbeeld dat je bovengemiddeld meer vragen terug hebt. Denk aan de situatie waarin iemand jou vraagt: ‘Heb je zin om met ons iets leuks te doen?’ In plaats van dat je denkt ‘Ja, leuk’, is de kans groot dat je dan denkt:
‘Wanneer gaan we precies iets doen?’
‘Wie is we? Wie gaan er allemaal mee dan?’
‘Ken ik al deze mensen?’
‘Vind ik dit fijne menen?’
‘Moet ik mee, of kan ik nee zeggen?’
‘Wat gaan we precies doen?’
‘Kan ik eerder weggaan als ik het niet leuk vind?’
’Wat moet ik daarvoor meenemen?’
‘Wat moet ik dan aantrekken?’
‘Wat trekt de rest aan?’
‘etc…’
Als er te veel onbekende factoren zijn, kun je misschien zelfs besluiten om niet mee te gaan. Soms gaat dat samen met de angst dat je misschien iets doet wat niet goed is. Dat je bijvoorbeeld de verkeerde kleren aantrekt. Of de angst dat je iets gaat doen wat je niet kunt en dat je daardoor afgaat en dat mensen je uitlachen. Niet weten wat je gaat doen, maakt het namelijk onmogelijk om jezelf hierop voor te bereiden. Hieronder ligt vaak ook de angst voor afwijzing en een verlangen naar controle.
Op gebied van werk kun je er tegenaan lopen dat je baas iets vraagt en dat jij vervolgens 100 vervolgvragen hebt omdat je meerdere mogelijkheden kunt zien om de opdracht uit te voeren. Als het niet duidelijk is wat er precies van je verwacht wordt, kun je hier heel onrustig van worden.
100 beren op de weg
Naast de 100 vervolgvragen, zie je ook al snel beren op de weg. Je kunt al tien stappen verder denken en daardoor tot de conclusie komen dat iets wat je wilt niet kan, dat het (te) moeilijk gaat zijn, of dat het misschien gaat mislukken. Als gevolg gooi je dan de handdoek in de ring voordat je goed en wel begonnen bent.
Het lastige van de gave van het vooruitdenken en het vooruitzien, is dat ons brein nog niet de factoren mee kan nemen die wel op ons pad gaan komen, maar die nu nog niet zichtbaar zijn. Zo kun je bijvoorbeeld een mooi idee hebben, dat gaan uitdenken en dan tot de conclusie komen dat je er het geld en de tijd niet voor hebt.
Maar als je toch in beweging komt, zul je ontdekken dat je onderweg andere mensen gaat ontmoeten die jou kunnen helpen. Sommige zullen een financiële bijdrage leveren. Sommige vinden jouw idee zo leuk dat ze je komen helpen. Soms ontstaan er ineens mogelijkheden die er eerst niet waren en kom je zelf tot creatieve oplossingen. Al deze dingen kun je nu nog niet zien of voorspellen, maar maken jouw idee dan ineens wel levensvatbaar.
Wat kun je doen?
Erken de mooie gave van het denken, maar ook de beperkingen en valkuilen. Voorkom dat je jezelf gek maakt door te veel te denken en kies ervoor om al sneller in beweging te komen. In beweging vind je antwoorden die je in je hoofd niet gaat vinden.
Natuurlijk is het wel goed om je voor te bereiden. Om even de tijd te nemen ergens over na te denken. Dat voorkomt dat je in zeven sloten tegelijk loopt of richtingloos op pad gaat.
De nuance die je hier dan ook in kunt maken is dat je nadenkt over de stap die je nu al kunt zetten en over de stappen die je verwacht te gaan zetten. Vervolgens onderzoek je, wat deze stappen mee kunnen brengen. Daarna denk je na over hoe jij jezelf hierop kunt voorbereiden. En als het antwoord is dat je dat nog niet weet, weet dan dat je het antwoord onderweg gaat vinden.
—
Blijf jij soms te veel hangen in het denken? Laat je het weten onder deze blog?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Het lijkt mij leuk om komende zondag in Zandvoort op het strand een wandeling te maken met andere hoogbegaafden… Laten we afspreken om 12 uur op station Zandvoort op spoor 2. Een uur heen en een uur terug over het strand. Neem eten en drinken mee. Vinden jullie dat een leuk idee ? Ik ben er in elk geval !
Station heet formeel “Zandvoort aan Zee”
ja heel herkenbaar, maar inmiddels maak er bij wat ik denk gelijkgestemden/diepdenkers geen geheim meer van dat ik zo ben. De rest echt niet.
Ook maak ik er juist gebruik van , dat andere mensen niet zo denken. Dat maakt jouw een soort van specialist, terwijl je er niet zoveel ervaring mee hebt, maar omdat je alle globale ins en outs tot je hebt genomen, het wel zo lijkt.
In het verleden wel eens een telefooncursus gehad op een helpdesk, daar werden typen mensen in een kleur gezet, ze hebben me gewaarschuwd dat je na die cursus dus ook de mensen voortaan in kleuren ziet. Dus het herkennen van bepaalde types en hoe daarmee om te gaan is dan ook een leuk spel aangezien wij de kameleon aan kunnen nemen.
100 ideeen ala maar het remmen van gedachtes of het gebruik maken van snelle beslissingen, wat wel toepasbaar is en wat geen nut heeft.
De wat als… vraag… had ik op mijn 16e heel vaak totdat de kans weer verkeken was….
Toen heb ik ook gemerkt dat je met de botte bijl soms te werk moet gaan en een beslissing nemen( in je hoofd) en daarvoor gaan ongeacht de consequenties… want zoals een wijs man ooit zei: walking the path is different than knowing the path..
Het beste is gewoon vragen wat men echt bedoeld, dan kom je soms misschien voor jouw gevoel dom over, maar beter zo dan dat je fouten maakt en moet bijsturen, want dan denken ze helemaal van…
Zo was ik altijd. Altijd alles overdenken. Wat ik zeg tegen mensen, hoe ik overkom, of ik iets wel moet doen of zeggen, soms ellenlange afwegingen. Veel van mijn gedachtes zijn sowieso zelfkritiek en zelftwijfel, omdat ik superperfectionistisch ben en mijn lat eigenlijk nooit gehaald wordt.
Maar. Ik zei was. Ik merk dat ik de laatste tijd veranderd ben. Ik ben tot de realisatie gekomen dat het leven eigenlijk zó simpel is en dat het enige dat het moeilijker maakt juist dat denken is. Ik doe nu makkelijker dingen. En ja soms ga ik dan even op mijn bek, maar vaak valt het mee. Ik ben meer in het moment gaan leven. Moet er iets gedaan worden, dan doe ik dat en is het uit mijn hoofd. Als ik iets eng vind had ik de neiging om het uit te stellen, nu stap ik daar toch vaak gewoon even overheen en valt het mee. Hoe ik aan deze rustige mindset heb gekomen weet ik niet precies, ik denk wel dat het met dit coronatijdperk van veel thuiszitten met veel tijd voor jezelf en reflectie te maken heeft. Ook wandel ik elke dag minstens een uur en dat is sowieso iets waar ik véél rustiger van word. Ook ben ik een stuk opener geworden, als er iets is wat me in de weg zit, bijv op werk met collega’s, zeg ik dat, en dingen op die manier bespreken geeft veel rust. Maar het feit dát ik opener ben geworden komt ook weer door die rust. En door de praten merk je bijvoorbeeld dat anderen óók bijv bang zijn om fouten te maken en daardoor is het makkelijker te accepteren dat fouten maken oké is en dat je daardoor juist leert. Ik heb ook denk ik het geluk om collega’s te hebben met wie ik alles goed kan bespreken en sowieso een hoop mensen om me heen te hebben met een positieve mindset.
Bepaalde trekjes heb ik nog steeds wel hoor, dat perfectionisme blijft en soms schiet ik daarbij nog wel eens in het overdenken als ik vind dat ik ergens gefaald heb, en soms kan ik ook nog steeds heel lang denken of en hoe ik iets moet zeggen of verwoorden totdat vaak diegene mij zelf een berichtje stuurt, wat dus een bevestiging is dat het niet raar is als ik het had gedaan. Maar overall, voel ik me echt goed en gun ik iedereen hier deze rust in zijn/haar hoofd!
Associëren, opties overwegen. “Je staat jezelf in de weg door dat denken van je !” is me regelmatig gezegd. Of “niet zo moeilijk doen”, of “maak er geen studie van !” . Omdat ik vaak op uitvoerende afdelingen van bedrijven werk was tempo vaak een hot item. Omdat ik veel opties overwoog in mijn kantoorwerk, werkte ik niet zo snel als men zou willen en daardoor zelfs dacht dat ik traag van begrip was… (!). Ik heb ook in Duitsland gewerkt en daar kreeg ik meer tijd voor kwaliteit (vandaar dat de Duitse producten ook zo goed zijn). In Nederland mag het “niets” kosten, dus werk je altijd te langzaam, maar door dat opjagen wordt de kwaliteit slechter… wat uiteindelijk alleen maar meer stress oplevert. Denken kan me vaak in de weg staan. Het voordeel is dat het leven minder oppervlakkig wordt en er de juiste oplossing gekozen kan worden, als ik daarvoor dan tenminste de tijd krijg…
Aad blanker,
Van dat denken en die nieuwsgierigheid wordt ik soms zeer gestoord, ik zie mijn onderwerp als de naaf van een fietswiel en de spaken als mogelijkheden ,aan het eind van iedere spaak zit weer de naaf met vele spaken ,aan iedere spaak ……….. enz . Na een half uur weet ik de weg terug niet meer , waar heb ik het over.
Ik heb wel geleerd om te stoppen ,en de draad vast te houden . Lukt niet altijd , dit artikel heeft me weer geholpen ,dankjewel adrienne. Groeten van aan
Fijn dat je reageert Aad, dankjewel voor het delen.
Herkenbaar!!! 100 vragen?? Meer ?
😀
Waauw, zo herkenbaar allemaal!
Ik werkte in het basisonderwijs waar je toch vaak creatief moet werken.
Maar inderdaad , zoals Niels zei, …..
“Al vaak situaties gehad waarin ik dacht: “zien jullie dat niet?”. Als je je dan uitspreekt wordt je vreemd aangekeken en is vaak de boodschap dat ik het verkeerd zie. Later blijkt dat ik het wel degelijk juist zag….”
En dan komen ze ongegeneerd zeggen dat ze tegen een groot probleem zijn aangelopen en of jij dat aub kan oplossen!! Dringend! ….
Als mijn kinderen me nu soms om raad vragen, krijg ik er ook de opmerking bij dat ik er geen studie moet van maken, dat het maar een eenvoudige vraag is.
Ik was verbaasd hoe herkenbaar dit allemaal is!
Fijn om te lezen dat je hier herkenning in vindt, dankjewel Marleen voor je reactie.
Het valt niet mee, nee. Control freak, perfectionist, en dan ook nog vaak last van depressiviteit en het bijbehorende creatieve brein. ‘Niet zo negatief Rudolf’ zijn de vier woorden die ik mijn hele leven het vaakst gehoord heb. Stopwoordjes van mijn vader: ‘Zou je dat nou wel doen…’, want ideeën had ik altijd te over. Volgend jaar word ik zestig en het wordt door mijn leeftijd steeds moeilijker om aan baantjes te komen, want je begrijpt dat mijn ‘carrière’ een waanzinnige achtbaan is geweest – daar heb ik overigens nooit spijt van gehad, ik heb alles gedaan wat ik pop mijn vijftiende wilde doen! Maar om dan bij een autoverhuurbedrijfje na een weekje hard werken te horen te krijgen dat ik weg moet wezen omdat ik irritant ben… Hebben mijn vele vrienden nooit tegen me gezegd, ook al zijn er een heleboel die me niet helemaal kunnen volgen. En ja, een buitenstaander was ik ook geweest zonder die HB en depressiviteit…
Ja Zo herkenbaar .. ‘Zou je dat nou wel doen…’ !? JA!! Want dat wil ík
‘Ach, je dromen mag je hebben’, als variant op dit thema. Voor een creatief brein vol plannen/ideeën, vaak de start geweest van de twijfel die dan weer het begin was van het afblazen, want ja, het lukt niet om alles tot 10 cijfers achter de komma uit te denken.
(Dit is versie 7 van mijn reactie. Maak er geen studie van ?)
Dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring Rudolf.
Inderdaad erg herkenbaar. Mijn hersenen staan nooit stil en geregeld denk ik aan meer dingen tegelijk. Soms loop ik dan vast. En inderdaad denk ik ook verder vooruit dan anderen. En ook inderdaad: op een vraag veel wedervragen. Soms leuk: als je bijvoorbeeld een nieuwe laptop uit gaat zoeken. Soms handig, zoals nu in mijn ziekte (prostaatkanker): verder kijken. “Wat kan mij nog meer helpen, dan alleen de behandeling vanuit het ziekenhuis? En wat kunnen we gaan doen als de behandeling uitgewerkt is (kenmerk bij prostaatkanker dat een behandeling een beperkte ‘houdbaarheid’ heeft)?”. De oncologen vinden dat wat vreemd wellicht, want die proberen soms wat af te remmen.
Al vaak situaties gehad waarin ik dacht: “zien jullie dat niet?”. Als je je dan uitspreekt wordt je vreemd aangekeken en is vaak de boodschap dat ik het verkeerd zie. Later blijkt dat ik het wel degelijk juist zag (net zoals bij verschillende overheidsbeslissingen). Omdat mijn hersenen nooit stil staan, gebeurt het ook regelmatig dat mijn vrouw iets moet herhalen dat ze tegen mij zegt omdat ik het de eerste keer niet gehoord heb.
Blijft soms lastig om meer kanten van een verhaal te kunnen zien, andere perspectieven te kunnen belichten, dan de meeste andere mensen.
Heb wel geleerd tijd te claimen voor mijzelf. Afgelopen dagen maar vrij genomen (gelukkig kon dat ook makkelijk). Was allemaal even ’te veel’.
Fijn dat je de afgelopen dagen even vrij kon nemen om bij te komen. Wees er oplettend op dat juist in periodes dat je het druk hebt en druk in je hoofd bent, het tegenstrijdig voelt om stil te staan, en het juist daarom zo belangrijk is dat je het doet. Door even pas op de plaats te maken, kun je orde scheppen en vanuit daar helderheid creëren over wat je te doen hebt om jou weer de rust te laten vinden.
Het in je hoofd blijven hangen is ontzettend herkenbaar.
Voor mij is het ook heel moeilijk om alles goed uitgesproken te krijgen, ik lijk steeds op een andere golflengte te zitten.
Hierdoor kom ik te weinig tot doen.
Het is dan wel heel frustrerend soms dat na enige tijd anderen met een idee komen dat ik al lang had en dat dat aanvaard wordt.
Hierdoor wordt ik dikwijls moedeloos om nog uit mijn hoofd te komen met ideeën.
En hoe langer je wacht hoe meer ‘beren’ je ziet en hoe moeilijker het het wordt.
Het lijkt een vicieuze cirkel.
Heel herkenbaar?
Helemaal lastig in mijn functie als onderwijsassistent… want dan ben je maar…….. terwijl je veel meer ziet…
Opleidingen zijn ook best wel lastig en dan vooral verslagen..(met name reflectieverslagen %) )…
Dat kan inderdaaad moeilijk zijn Jo. Maak jezelf regelmatig bewust van de gedachtes die je hebt. Gedachtes trekken namelijk soortgelijke gedachtes aan en deze trekken weer bijbehorende emoties en acties aan. Kies ervoor om je zoveel mogelijk te richten op wat bijdraagt aan jouw leven, op wat goed gaat en waar je dankbaar voor bent.
Wat herken ik mijzelf in deze blog en in de vele reacties. Confronterend ook, want ik ervaar het vaak als een doorlopend en daardoor vermoeiend gevecht om met mijn “teveel denken” om te gaan. Ik voorzie als het ware veel meer beren op de weg maar ik zie óók veel meer andere wegen dan anderen. Dat zorgde in iedere baan (en privé relaties) die ik tot nu had voor zowel mooie waardering als enorme botsingen. Wel heb ik van mijzelf geaccepteerd dat die wisseling er blijkbaar altijd is, ik zie dus de aanrijding met de beer aankomen en stel me daar op in, dat geeft een beetje meer rust. Los laten vind ik nog steeds (ik ben nu ruim over de vijftig) erg moeilijk maar het gaat me iets beter af, hoewel ik in dit tempo waarschijnlijk 200 jaar moet worden om volledig los te kunnen laten. Maar misschien is dat óók een beer? ?
In de loop van de jaren heb ik vele heftige problemen gehad maar grotendeels overwonnen, had ik een grote vriendengroep maar nu nog een paar echte(!) vrienden over, heb ik een baan ver onder mijn denkniveau maar waardeer ik de vrijheid die ik daardoor heb. Kortom: ik probeer wat blijer te zijn met het feit dat ik “teveel” denk, te accepteren wie en hoe ik ben, voel me daarom over het algemeen sterker en zekerder dan vroeger. En dat is ook mijn advies aan anderen.
Daar kan ik nu wat rustiger over nadenken ?
Als je merkt dat jouw hoofd nooit stil staat, neem dan de tijd om regelmatig zelf even tot stilstand te komen. Investeer in het bouwen van een betere relatie met jouw brein en jouw denken door jezelf dagelijks te bevragen en neem de tijd voor bijvoorbeeld meditatie. Je gaat merken dat dit op lange termijn een groot verschil voor je gaat maken.
Dit is zo herkenbaar, zelfs dit blog lezen en de reacties roept de overanalyzer in mij op,
perfectionisme loert weereens op de hoek ?
😀
Dit is zo herkenbaar, zelfs dit blog lezen en de reacties roept de overanalyzer in mij op ?
ja, en dan ook de verwachting van jezelf dat je van elk product precies moet weten waar de streepjescodes zitten…
😀
Wow, herkenning! Dit is wat ik doe! Overdenken! Fijn dat ik eindelijk door heb, herken, wat ik doe. En dat er ook anderen zijn die dit doen! Eén van de opmerkingen die ik regelmatig te horen krijg is: denk toch niet zo moeilijk! Waarop ik dan denk: Moeilijk? Zien jullie dat dan niet? Die andere mogelijkheden, scenario’s?
Wat ik echter niet terug lees in de vele reacties en waar ik wel last van heb, is het hebben van weinig tot geen vrienden…. Ik hoor (lees) graag of er nog anderen zijn die hier ook tegen aan lopen.
Jeetje, zelfs bij het typen van deze reactie zit ik te denken: dit kan ik beter verwoorden, dit moet anders, wat wordt er gedacht als ik dit zo schrijf……..
Ik heb een redelijk grote vrienden groep, maar ik voel me wel een eenling. Ik pas m’n me hele leven al aan. Voor de rest heb ik er wel vrede mee en alles geaccepteerd zoals het is. Groetjes
Hoi Mandy,
Ik heb een paar echt goede vriendinnen, maar blijf me ook bij hen altijd net wat anders voelen in mijn denken en zijn. In de afgelopen jaren heb ik door mijn burn-out en ‘ik leer mezelf opnieuw kennen-proces’ een aantal vriendschappen losgelaten of zij hebben mij losgelaten. Soms vind ik het heel lastig dat er nu een klein clubje over is, maar meestal is dit ook echt genoeg. Maar ook daar kan ik dan weer lekker teveel over nadenken ;-).
Yep Mandy
Altijd al wel een beetje tegen aan gelopen. Inmiddels in ieder geval iemand leren kennen waarmee ik makkelijker contact heb kunnen maken (buiten mijn man om. Overigens heeft hij asperger ha ha)
Mandy, ik ben net zo als de rest die hier reageert, en heb net als jij niet heel veel vrienden, maar die ik heb zijn wel echte vrienden. Dat is ook genoeg voor mij. De meesten zijn niet zoals ik, een paar wel. Maar toch klikt dat, omdat ze me accepteren voor de vreemde eend die ik ben.
Voor jou eigenlijk dezelfde reactie Mandy. Als je merkt dat jouw hoofd nooit stil staat, neem dan de tijd om regelmatig zelf even tot stilstand te komen. Investeer in het bouwen van een betere relatie met jouw brein en jouw denken door jezelf dagelijks te bevragen en neem de tijd voor bijvoorbeeld meditatie. Je gaat merken dat dit op lange termijn een groot verschil voor je gaat maken.
Soms lijkt het me heerlijk om achter de kassa o.i.d. te zitten, gewoon boodschappen scannen en niet hoeven nadenken, maar alleen maar doen!
Wat apart! Ik zou juist heel erg gaan nadenken… Over de manier van het vastpakken van het product om de streepjescode goed over de scanner te laten gaan! Een kreukelbaar product of een vast product vergt verschillende tacktieken… Idem dito met het losgeld en nog veel meer….
ja, en dan ook de verwachting van jezelf dat je van elk product precies moet weten waar de streepjescodes zitten…
Het is meer een must en geen verwachting lijkt me… En het is vrij snel zichtbaar.
Daarom mocht ik destijds geen machinist worden van de NS. In gedachten verzonken met 140 km/h over het spoor razen is een beetje gevaarlijk…
Ja! Wat heerlijk herkenbaar ?
😀 Wees nieuwsgierig naar jouw gedachtes en leer herkennen wanneer jouw brein met jou aan de haal gaat. Zo kun je tijdig bijsturen en jouw focus weer verplaatsen naar wat wel helpend is.
Heel herkenbaar. Ik vind het zeer vermoeiend om allerlei “programma’s” open te hebben staan totdat ik antwoorden heb of de situaties of vragen zijn afgewikkeld of beantwoord. Ik ervaar het niet als positief, behalve als het leidt tot mooie resultaten.
Wees er oplettend op dat juist in periodes dat je het druk hebt en druk in je hoofd bent, het tegenstrijdig voelt om stil te staan, en het juist daarom zo belangrijk is dat je het doet. Door even pas op de plaats te maken, kun je orde scheppen en vanuit daar helderheid creëren over wat je te doen hebt om jou weer de rust te laten vinden.
Ja beren op de weg ken ik wel. Te veel nadenken ook maar dat is vooral omdat anderen het te veel nadenken vinden.
Ik zelf vind het doodnormaal en zou graag willen dat anderen ook zo denken want ik vind ze vaak kortzichtig en dus ook totaal de plank mis slaan.
Ik vind het ook niet meer dan logisch dat als je veel tegelijkertijd ”ziet” je dus automatisch bijkomstigheden of risico’s ziet.
Voor mij altijd een groot probleem geweest aangezien veel zaken mij totaal niet boeien en dus is beroepskeuze, maar ook interesse op school etc, altijd heel moeilijk voor mij geweest.
Ergens bevrediging uithalen is dus ook altijd lastig geweest voor mij als het op werk aankomt omdat ik alles te abstract zie.
Een ander iets is dat voor een ander een simpele vraag wat vraagt om een simpel antwoord voor mij niet zo simpel is aangezien er ik er van alles bij kan verzinnen waardoor a,b,c of d niet het juiste antwoord zouden zijn en dus veel te lang op een simpele vraag blijf hangen.
“je denkt te veel” is dus iets waar je niets mee kunt aangezien je hersens nou eenmaal zo werken.
“beren” kun je wel degelijk iets tegen doen.
Behalve ontwikkeling/ervaring die de ”beren” kunnen plaatsen heb je namelijk geen voorspellend vermogen voor iets wat je niet weet en er dus zelf invulling aangeven is totaal zinloos :).
Dat zelf invullen is een kwestie van afleren en dingen open leren laten waardoor je juist vrijheid krijgt.
Kies ervoor om je zoveel mogelijk te richten op wat bijdraagt aan jouw leven, op wat goed gaat en waar je dankbaar voor bent. Het kan je enorm helpen om een zelfonderzoek te doen.
Zo herkenbaar en mijn hele leven als somber/ zwart kijker bestempeld. In een burn-out vorig jaar door psycholoog als hoogbegaafd bestempeld.. ik zie gewoon die beren. Ik zie altijd verbeterpunten zowel bij mijzelf als bij een ander. Helaas kom ik de beren ook vaak tegen, ik probeer ze niet vooraf te benoemen en te omarmen…
Een coach vertelde me ooit : ‘de beer op je pad is vaak een teddybeer ‘. Dat idee helpt ‘?
Fijne gedachte , dankjewel voor het delen.
😀
Hoi, mag ik vragen hoe jouw psycholoog tijdens een burn out tot die conclusie is gekomen? Bedankt gr
Voor mij is het net zoals schaken, ik denk al 10 zetten ( vragen vooruit ) en gebruik dit om de beste eerste stap te zetten en beslis binnen de gegeven tijd die ik heb. Deze tijdsdruk levert altijd spanning op, maar net zoals bij sport verhoogd dit ook de concentratie en focus.
Zo ontzettend herkenbaar… schaken in je gedachten… 10 stappen vooruit… 10 stappen links… 10 stappen rechts… en nog even achterom kijken.. Maar… oh ja… eigenlijk moest ik alleen maar rechtdoor… kom .. we gaan 😉 oh.. was ik een beetje langzaam… maar ik weet nu wel heel zeker dat rechtdoor ook echt ok is 😉 Ik dacht altijd dat dit kwam omdat ik vroeger ontzettend gepest werd.. dat ik daardoor zékerheid voor alles stelde.. maar inmiddels weet ik dat dit voor een HSP met begaafdheidskenmerken niets abnormaals is.. en kan ik mijn angsten en onzekerheden.. al die beren… wat laten rusten.. Maar schaken.. dat blijft! Zo ben is mijn brein nu eenmaal bedraad..
Mijn ervaring is dat als je eenmaal accepteert dat je nu eenmaal anders denkt en bedraad bent, en niet meer de focus legt op het anders zijn, alles een plek krijgt en je makkelijker door het leven zou kunnen gaan. Het vergt wel wat inzet om tot dit punt te komen. Maar het is zeker mogelijk! Gr
ik kan de dagen vullen met bedenken wat ik precies zal doen / oppakken. Er is zoveel keuze!!!! Ik weeg dan alles af en – dan vind ik het meest frustrerend – kom dan eigenlijk tot weinig…
Ook in probeer maar ‘meer te gaan doen’ in plaats van denken. Het huidige resultaat van mijn aanpak blijkt averechts te werken. Dus…ik ga nu een kast opruimen (terwijl ik dit schrijf schieten alle andere opties gelijk door mijn hoofd; maar ik ga ze nu parkeren ;-). Wish me luck 😉
Goed bezig! Kasten opruimen… Het universum houdt van dit gebaar;)
Fijn dat je de positieve kant belicht, kan kan namelijk ook gezien worden als vermijden. Terwijl het juist goed is om überhaupt in beweging te komen.
Zooo herkenbaar! ?
Veel srerkte!
🙂
Veel geluk Ju ;-). Maar zeker ook herkenbaar. Te veel opties: “dit ga ik nu doen” die door je hoofd schieten en dan…. ‘kortsluiting’. Wij wonen op een boerderij (geen agrarische bestemming), maar altijd wat te doen en veel ruimte. Dus ook veel spullen, want je ziet in alles mogelijkheden. Wel langzaamaan aan het ruimen, wat ook wel weer een uitdaging is.
Probeer het steeds te negeren.
Ik doe het dan gewoon wat voor mij dan voelt als een sprong in het diepe.
Achteraf valt het allemaal reuze mee
Jij snapt het! Well done
Heel goed Frank. 1 Stap tegelijk. Helpt, maar is ook niet altijd even makkelijk. Ik duik soms in een boek of film, zodat ik even daar op gefocust ben en wat rust krijg. Volgende poging rustig de eerste stap nemen ;-).
Ik heb ook 100 vragen bij de simpelste dingen echter spreek ik met mezelf ook af welke ik wel en niet wil stellen. Hoeveel vragen zijn acceptabel en welke informatie heb ik echt nodig. Voor werk is dat het makkelijkste toe te passen. Gelukkig kan ik snel denken.
😀
Een tijd terug maakte mijn zoon van 11 een mooie tekening van mij en en mijn hoofd. “Mam, jij bent een drilboor”.
Opeens viel het kwartje. Ik vond het een prachtig compliment, want het klopt! Ik kan geen dingen aannemen zonder tegenvragen te stellen. Altijd meer willen weten , het waarom, 100 andere vragen die opkomen en naar de diepere laag willen. Soms vermoeiend.
Niet iedereen zit daar ook altijd op te wachten, dat ik mijn vragen ventileer.
Terecht zegt zoon dan: ‘Mam, niet zo drilboren!”…
Haha, da”s wel een leuke. Mijn vrouw roept dan: “stop eens met stuiteren”. Maar eens, altijd meer willen weten is soms vermoeiend (heeft ook mijn oncoloog ervaren 😉 ).
😀
Zeker, nadenken en nog eens nadenken. Ik ervaar het zelfs als dwangmatig…als ik bij het nadenken gestoord word kan ik wel eens uit mijn slof schieten. Heel vermoeiend. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik nu een baan heb gevonden waarbij ik een groot deel van de dag mag nadenken, omdat het werk dit niet van me vraagt; mijn werk kan ik voor een groot deel op de automatische piloot doen. Misschien niet de ideale situatie maar voor mij wel de gemakkelijkste…ik ben buschauffeur en kan de hele dag met mijn behoefte aan perfectionisme zo comfortabel en zuinig mogelijk rijden, daarvoor soms complimenten in ontvangst nemen en op de rechte stukken mijn gedachten de vrije loop laten gaan terwijl ik van de omgeving/natuur geniet.
Lang heb ik bij andere banen last gehad van mijn perfectionisme en behoefte aan nadenken en optimaliseren; mijn collega’s en leidinggevenden hadden daar vaak evenveel of meer last van dan ikzelf, maar hoe dan ook waren dat geen succesvolle combinaties. Bij deze baan valt alles op z’n plek ?. Natuurlijk speelt mee dat ik jarenlang van alles heb geprobeerd en er daarom nu vrede mee kan hebben dat ik met mijn capaciteiten een redelijk eenvoudige baan heb. Als ik op jongere leeftijd had ontdekt wat er aan de hand was, was mijn leven zeker anders gelopen, maar nu heb ik er min of meer vrede mee. Het kriebelt wel eens hoor, als ik deze blogs lees, maar ik ga mijn leven niet meer omgooien, nu ik eindelijk een baan heb gevonden waar ik blij van word ??
Herkenbaar. Toevallig ook net op zoek naar zo’n baan
Postbezorger is zo’n baan! Sinds november ben ik postbezorger! Heerlijk een aantal uren per dag buiten, frisse lucht in je hoofd, en het enige wat je hoeft te doen is de poststukken op het juiste adres bezorgen! Verder heb je dus alle tijd om na te denken over……van alles. Heerlijk! Ik word er blij van!
Heel herkenbaar! Sinds kort combineer ik mijn parttime baan (waarbij ik veel moet nadenken, overleggen, plannen, saaie e-mails sturen plus saaie administratieve afhandeling van interessante gesprekken), met een invalbaan als begeleider in de gehandicaptenzorg. Bevalt me uitstekend, lekker bezig en in beweging zijn. Bijzonder is dat ik zo duidelijk merk dat het me nauwelijks moeite of energie kost! In deze bijbaan kan ik totaal andere kwaliteiten inzetten. Ik zit vrijwel niet ” in mijn hoofd ” dan, het is een wereld van verschil, in alle opzichten. De uitdaging zit hem in het feit dat ik telkens op een andere woonlocatie wordt ingezet. Op termijn zal dat misschien anders worden, als ik ergens al vaker ben geweest. Maar het flexibel kunnen inspelen op wat er dán aan de orde is, zonder veel voorkennis, houdt het interessant. Ik merk dat er een betere balans ontstaat met de combinatie van deze 2 banen. Zeker qua werkplezier, maar ook doordat ik andere kwaliteiten en talenten kan benutten. De afwisseling doet me goed en ik ontmoet veel nieuwe mensen. Een aanrader!
Ook voor mij is dit herkenbaar en dat is fijn, herkenning! Ook ik werk nu in de gehandicaptenzorg na jaren in het basisonderwijs gewerkt te hebben. En nu kom ik energiek en met een hoofd op orde thuis in plaats van leeg en overprikkeld te zijn. Deze doelgroep stelt geen eisen aan mij (tenminste zo ervaar ik het) en het is vooral ‘doen’ in plaats van altijd maar beschikbaar te moeten zijn voor een groep kinderen. Daarnaast vind ik het ook heerlijk om met collega’s te werken die vooral doeners zijn en bezig zijn met het zorgdragen voor een ander in plaats van veel bezig te zijn met gedachten in mijn hoofd. Eigenlijk is dit werk dus erg bevrijdend ☺️
Super om te lezen dat je met je werk helemaal op je plek zit 🙂 dankjewel voor het delen van je persoonlijke ervaring.
Wat toevallig dat je dit onderwerp hebt gekozen. Momenteel worstel ik op mijn werk namelijk heel erg met dit probleem. Van meerdere leidinggevenden heb ik begrepen dat ik niet zoveel moet nadenken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan voor me, maar ik weet wel dat als ik daar niets aan doe, dat de kans dan wezenlijk is dat ik geen contractverlenging krijg over een paar maanden. Het was erg confronterend om te horen dat mijn eigenschappen eerder als een belemmering fungeren, dan dat ze me een voordeel geven. Het eindeloze nadenken en mezelf verliezen in het continu proberen uit te pluizen van m’n uitdagingen op het werk, hebben ervoor gezorgd dat mijn non-verbale communicatie een ongewenste reactie heeft losgeweekt bij collega’s. Onlangs heb ik ook weer aan de bel getrokken bij de hulpverlening en daar kreeg ik in principe hetzelfde advies: Ga bewegen. Zoek die afleiding door gewoon iets te gaan doen. Zij het de afwas, wandelen, boodschappen doen, je papier en plastic scheiden… Wat dan ook zodat je maar niet in je hoofd blijft zitten.
Ook wil ik even erbij zeggen dat ik blij ben om eens een blog als deze van je te lezen, Adrienne. Voor mij is het hebben van een hoog IQ minstens zo vaak nadelig als voordelig geweest tot nu toe. En hoewel ik wist dat ik aan die negatieve eigenschappen kon werken, kreeg ik het maar niet voor elkaar om passende oplossingen te bedenken voor die lasten en beperkingen die ik geregeld ervaar. Bedankt hiervoor dus!
Hoi Jonathan,
Het lukt mij ook vaak niet om dan toch te gaan bewegen. Wat mij wel erg helpt is een massage of voetreflex o.i.d. te boeken. Dat is nu in deze tijden wellicht lastig, het helpt mij wel om weer in mijn lichaam te komen, meer dan afwassen, wandelen o.i.d. omdat ik merk dat ik dan toch door blijf denken.
Wie weet kun je er wat mee. Succes!
Hartelijke groeten, Christine
Jonathan, probeer open te zijn naar je leidinggevenden en geef aan dat tips welkom zijn. Dat je er ook aan probeert te werken, maar dat het wel een deel van je ‘zijn’ is. Uiteindelijk omarmen en je voordeel ermee doen gaat lukken. De belemmering zit in feite vooral bij je leidinggevenden als je het goed bekijkt. Ze kunnen immers ook hun voordeel ermee doen ;-). Probeer het dus niet te zien als negatieve eigenschappen; het zijn extra eigenschappen, doch de meeste mensen hebben die niet.
O ja, ter afleiding is wellicht lezen, film kijken, wandelen ook een optie of opties.
Maak jezelf regelmatig bewust van de gedachtes die je hebt. Gedachtes trekken namelijk soortgelijke gedachtes aan en deze trekken weer bijbehorende emoties en acties aan. Kies ervoor om je zoveel mogelijk te richten op wat bijdraagt aan jouw leven, op wat goed gaat en waar je dankbaar voor bent. Een zelfonderzoek kan je hierbij goed helpen. Dat is ook een belangrijk onderdeel van de Insight, de persoon die je bent en wilt zijn vormgeven. Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. http://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Oh zoooo herkenbaar, het vragen creëeren door een vraag van een ander. En de verleiding om alle perspectieven te willen zien, oplossingen bedenken om het dan alsnog niet te doen. Het doen vraagt ook weer mentale inspanning, naar hoe, met wie, wat als… Nu gewoon maar bewegen, en inzien dat fouten maken ook leermomenten zijn, waardoor het proces zich verbeterd! Dankbaar voor je schrijven, groetjes,
Dankjewel Desiree.
Ik herken me weer volledig in het blijven hangen in m’n hoofd, in het denken, wat in feite het uitstellen van het doen is. Perfectionisme zit me in de weg, hoe langer ik hier onderzoek naar doe bij me zelf, wordt het steeds maar erger. Want dat onderzoek, naar wie ik ben, het perfectionisme, en andere hokjes waarin ik me herken, houdt mij uit mijn doen. En dat gevoel wat hierbij komt is zo eng, zo alsof ik niet meer aan sta. Eigenlijk zou ik een week geen agenda, geen mail, geen onderzoek, geen planning mogen maken, nee alleen maar doen op mijn agenda moeten zetten. Kijken wat dat me brengt, doen doen doen!
Wat een geweldig idee, die lege agenda. En dan met compassie naar jezelf luisteren. Ben benieuwd naar hoe je dit ervaart. Groetjes, Desiree
Fijn dat je reageert Rita. 😀 je bedoeld een week vakantie? 🙂