Mijn vader en ik zijn echte muziek liefhebbers. Toen ik nog thuis woonde, konden we lange tijd in de woonkamer samen naar muziek te luisteren. Muziek van vroeger. Muziek uit zijn tijd. Veel van die nummers ken ik nu nog steeds uit mijn hoofd. “Toen werd er nog echte muziek gemaakt”. Aldus mijn vader.
Maar hoe groot mijn liefde voor muziek ook was, als ik ’s avonds in bed lag en mijn vader zat beneden plaatjes te draaien, dan kwam het stoom uit mijn oren. Niet omdat de muziek zo hard stond, maar omdat ik verschrikkelijk veel last had van de bas, vooral de trillingen die de bas veroorzaakte. Die voelde ik door mijn hele lijf. Ik kon er helemaal opgefokt van raken. Nee echt, ik overdrijf niet.
Zelf vond ik dat zo stom. Daarom lag ik dan eerst in bed te denken hoe stom het was dat ik hier zo heftig op reageerde. Hoe vreemd het was dat het zo veel met me deed. “Ik moest me niet zo aanstellen en gewoon lekker gaan slapen”.
Dus dat probeerde ik. Ik deed zelfs extra hard mijn best om te gaan slapen en vooral niet nog meer geïrriteerd te raken. Vijf minuten later stond ik dan schreeuwend boven aan de trap mijn vader te verzoeken om alsjeblieft in vredesnaam de bas uit te zetten. Nog net niet met tranen over mijn wangen van intens ongenoegen.
Als ik daarna dan weer in bed lag en mijn vader de muziek had uitgezet, begreep ik zelf eigenlijk niet waarom het zo veel met me deed en zo heftig voelde.
Natte sokken, labeltjes en andere ongemakken
Als ik het heb over hoogbegaafdheid, verwijs ik vaak naar de overexcitabilities van Dabrowski. De meeste HB’ers herkennen zich namelijk wel in één, meerdere of zelfs alle van de overexcitabilities die hij heeft omschreven.
Mijn voorbeeld hierboven valt onder de zintuigelijke overprikkelbaarheid. Andere voorbeelden daarvan zijn ook dat je last hebt van labeltjes in je shirt, intens overstuur kunt raken van natte sokken (zoals ik dus) en regelmatig denkt “waarom reageer ik hier nou zo heftig op”. Of het wordt je verweten dat jij je aanstelt.
Alleen voor jou voelt het niet klein of een beetje vervelend. Het voelt intens irritant. En je begrijpt ook niet waarom. Inmiddels begrijp ik het zelf wel. Dat maakt het al een stuk makkelijker. Op de eerste plaats al omdat ik accepteer dat het zo is. Op de tweede plaats omdat ik nu weet hoe ik er mee om kan gaan. Oh ja, en omdat ik vooral zelf om mijn eigenaardigheden kan lachen. Mocht je me trouwens op een regenachtige dag bij gemiddelde temperaturen tegenkomen, grote kans dat ik dan op sandalen of slippers loop (want: geen natte sokken #omdenken).
Stel je lekker aan
Oké, toegegeven. ik ben niet de beste versie van mezelf als ik met natte sokken rondloop of als de buren een feestje hebben en de bas in mijn slaapkamer uiterst voelbaar is. En soms wil ik me gewoon even heerlijk kunnen aanstellen. Dan kan ik daarna gewoon weer mijn krachtige en stoere zelf zijn. Iets met balans en zo.
Mijn punt is vooral. Wees niet zo hard voor jezelf. Gevoelig zijn voor bepaalde prikkels maakt je niet minder sterk en je hoeft niet te doen alsof het er niet is. Dat maakt het alleen maar erger. Bovendien, zoals Dabrowski ook schrijft, aan de andere kant staat dat je intens kunt genieten van de mooie dingen in het leven. Dat maakt voor mij weer een hele hoop goed.
Ik ben benieuwd, waar kan jij je intens aan ergeren? Ik lees graag jouw reactie onder deze blog.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
