Zodra ik iets besloten heb, dan ga ik er ook voor. Ik kan me er dan helemaal in vastbijten, 200% geven en niet loslaten tot het me is gelukt. Als gevolg kreeg ik vroeger vaak te horen ‘over jou hoeven wij ons nooit zorgen te maken’ en ‘jij komt er wel’. Ik ben in die zin over het algemeen gezegend geweest met een steunende omgeving.
De keerzijde was alleen wel dat ik ging geloven dat ik het altijd moest redden. Dat ik altijd moest laten zien en bewijzen dat ik het alleen kon. Dat mensen op mij vertrouwden dat ik het wel zou regelen, geen domme dingen zou doen, geen hulp nodig had.
Begrijp me niet verkeerd, ik geloof dat het belangrijk is om regelmatig van anderen het vertrouwen te krijgen en de woorden te horen ‘jij komt er wel’, maar ik zou graag willen toevoegen ‘en dat hoef je niet alleen te doen’.
Voor mij was dat overigens een paar jaar geleden een grote eye-opener. Ik had zo lang geleefd met de overtuiging dat ik het zelf maar moest uitzoeken, dat het me meer en meer energie begon te kosten. Ik vond het eigenlijk heel raar dat ik het normaal vond om te betalen voor opleidingen, maar dat als ik ergens niet uitkwam in mijn levensreis, dat ik het dan maar zelf moest uitzoeken. Het was voor mij dan ook een verademing om mijn mindset te veranderen. Ik ging van hoe-vragen naar wie-vragen; in plaats ‘hoe vind ik mijn weg’ begon ik te vragen ‘wie kan mij helpen?’
Ik kwam er bovendien achter hoe leuk het is om andere mensen om hulp te vragen, want er valt zoveel van anderen te leren. Ik kwam er ook nog eens door in een stroomversnelling en bovenal, ik kwam steeds meer los van dat ‘Remy- ik ben alleen op de wereld – gevoel’.
Je hoeft niet alles zelf te doen
In de afgelopen jaren heb ik uiteenlopende hoogbegaafden gesproken en verder op weg mogen helpen. En in veel gevallen zie ik dat ze een behoorlijk drempel over moeten. De drempel van het om hulp vragen. Soms omdat er vaak tegen ze is gezegd ‘jij redt je wel’. Soms ook omdat ze zo vaak hebben ervaren dat anderen hen niet begrepen, dat ze de conclusie hebben getrokken dat er niemand is die hen verder kan helpen. Zonde, want die mensen zijn er wel.
Als je in je leven weinig om hulp hebt gevraagd, zal je die vaardigheid nog niet optimaal ontwikkeld hebben. En dat terwijl het heel waardevol is om anderen om hulp te vragen. We hebben namelijk allemaal, hoogbegaafd of niet, in onze levensreis af en toe een ander nodig om ons weer op het juiste pad te zetten. Om ons te ondersteunen op momenten dat we het moeilijk hebben of het even niet meer weten. Om ons iets aan te reiken waar we weer mee verder kunnen.
Ja, het groepje mensen dat mee kan in jouw HB gedachtegang is kleiner en ja, uiteindelijk moet je zelf de stappen zetten. Maar weet dat er genoeg mensen zijn die jou kunnen helpen met het helder maken van de stappen die je dan te zetten hebt. Samen kom je verder, en in veel opzichten, ook nog eens een stuk sneller.
Wat kun je doen?
Breng allereerst in kaart waar je nu staat in je leven en werk en waar je nu zelf niet uitkomt of vragen over hebt. Ga om hulp vragen zien als een belangrijke vaardigheid die je kunt ontwikkelen door er mee te oefenen. Je gaat merken dat de last die je op je schouders voelt een stuk minder wordt als je meer om hulp gaat vragen. De realisatie dat andere mensen jouw weg al hebben belopen en dat zij jou kunnen vertellen hoe verder, doet wonderen. Dus als je niet weet hoe, vraag dan wie.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Zou je eigenlijk vaker om hulp moeten vragen? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 10
Doordat ik me in mijn scriptie maken niet begrepen en veroordeeld voelde, heb ik het jaren alleen gedaan. Maar ik miste de andere inzichten, waardoor ik wel veel leerde en ontdekte zelf, maar toch niet slaagde. Het afgelopen halfjaar heb ik het hulp vragen ontdekt en gemerkt dat er veel meer lieve en behulpzame mensen zijn dan ik dacht. Ik hoef niet alles aan te nemen, het zijn net die ene inzichten waardoor ik verder kan. Golden nuggets. Maar ik had zulke slechte ervaringen met ruwe mensen die weinig geduld met mijn vragen en andere inzichten hadden, waarschijnlijk omdat ze zichzelf tekort voelden schieten in hun kennis en begrip, dat ik eerst mijn vertrouwen in mensen moest hervinden. De goede mensen om mij heen verzamelen en de negatieve op een afstand houden. Nu voel ik mij deel van een grotere gemeenschap en heb ik het idee het samen te doen. Niet meer ik die mijzelf moet bewijzen aan de wereld, maar samen de wereld mooier maken. Anderen helpen mij mijn studie te voltooien en mijn kinderen op te voeden en ik mag ook weer een steun zijn voor andere, juist door mijn unieke inzichten.
Die drempel om hulp te vragen is er niet zomaar. Als keer op keer bewezen wordt dat advies of hulp van anderen niet werkt, is het logisch dat je minder om hulp vraagt.
Nederland is compleet ingesteld op school en werk. Beiden vereisen het eigenen van vaardigheden en er is veel herhaaldelijk werk. Vaak niet geschikt voor HB’ers. Als het je niet lukt, kan de (geestelijke) zorg op je inpraten om het allemaal maar te accepteren (bijv. via pillen). Echte hulp is er dus niet.
Ik denk dat het belangrijk is dat er erkent wordt dat het huidige systeem HB’ers niet de mogelijkheid biedt een leven op te bouwen. Na erkenning kunnen mensen pas beginnen met “hoe dan wel?”.
Ja, herkenbaar, zowel je artikel Adrienne, als deels ook de reacties.
Ik heb het gevoel dat mijn hele leven op dit moment op zijn kop ligt. Ik vraag wel hulp maar weet niet wat ik zoek. Of eigenlijk wel, ik zou graag meer erbij horen en weer een normaal leven leiden.
Ik zie dat HB en HSP daar grotendeels een rol in spelen. Maar ook andere aspecten zoals een ex-partner en een traditioneel rolpatroon waarbij ik heb gezorgd voor het gezin en hij al het geld heeft verdiend, kinderen die zijn authoriteit niet langer dulden, mijn familieleden die kritisch denken dat ik te gezond en te bewust leef en zo meer. Ik heb mijn zoon moeten opvoeden met 5-voudig risico anafylaxie. Ik begrijp het oordelen en die onwetendheid niet. En mijn vriendinnen, niet HB, wel HSP, die vinden dat ik overal teveel over nadenk. Dit schept ook afstand. Ik verplaats me wel in de ander, de ander minder in mij. Dat is niet gelijkwaardig en ik heb soms het gevoel van een andere planeet te komen. Ik vraag wel regelmatig hulp, ook professioneel, ook voor de kinderen. Ik merk dat ook dit vaak niet aansluit op mijn behoeften. Ik zie het geheel wel, leg verbanden, stel vragen waar de ander onbedoeld niet mee verder kan.
Ik sprak ook recent een kinderarts en ik vertelde haar over mijn HB en ouderschap. Mijn zoon is ook HB, mijn dochter duidelijk HSP. De arts zei toen dat HB een stoornis is die heus nog wel bij te spijkeren is. Alsof je een kromme plank bent … oh ik schrok! Ze plaatste zichzelf direct boven mij door te zeggen dat ze perplex stond dat ik het tenminste zelf wel door had. Volgens mij heeft ze geen idee.
Op school zijn leerkrachten en IB bezig om mijn zoon met straf zijn zelfdenkende geest ‘recht te spijkeren’. Dat soort ‘hulp’ helpt ons ook niet. Soms denk ik wel eens dat ik niet ok ben. Dan voel ik me wel eenzaam.
Heel herkenbaar zowel de concrete gebeurtenissen als gevoelens zijn zaken waar veel HBen mee te maken krijgen. Jarenlang heb ik hulp gezocht bij professionals die mijn bedrading ook niet konden of wilden begrijpen. Door ervaring en een heel ander soort coaching dan ik eerder nodig dacht te hebben is nu alles op zijn plek gevallen en dat heeft inderdaad ook alles te maken met HSP-kenmerken. Gezien ik nooit passende hulpverlening vond welke ik zocht en ik alle hulp waar ik naar snakte nooit verenigd in een persoon vond bied ik deze hulp nu zelf aan. Door mijn ervaring en het vastlopen in zeer diverse werkzaamheden en sectoren, maar ik nu uiteindelijk wel een cariére heb gecreeërd die bij mij past en voldoening op de lange termijn biedt weet ik zeker dat ik hierin veel mensen kan helpen.
Ja heel herkenbaar. Als ik in een gesprek om meer helderheid vraag, herhaalt men vaak wat al gezegd is. Ik zeg dan vaak dat had ik al begrepen en dan verduidelijk waar ik nog graag een antwoord op zou vinden. Het lijkt dan voor mezelf (of de ander) dat ik dom ben omdat het lijkt of ik de normale uitleg niet begrepen heb, maar ik vraag altijd om verdere uitdieping. En vaak heeft dat onbegrip en tijd die dat kost ervoor gezorgd dat ik maar geen vragen meer stelde en ja zelf op zoek ga.
Dit is zoooo herkenbaar!
Ik kan en durf wonderwel nog steeds om hulp te vragen. Mijn ervaring is echter aardig bedroevend daarin ook. Met alle goede intenties doen veel vakmensen/hulpverleners ook veelal meer kwaad dan goed. Godzijdank voor de uitzonderingen.
Ik ben wegwijs en heb kennis nu w.b. vele gebieden zo. Daarom leef ik nog.
“Gebruik” (naar woord) ze vooral als bieb boek nu. Even horen wat hun studieboek vertelt ergens over. En sommige dingen gaan alleen als iemand met een papiertje doet.
Het voelt wel nuttig hun te updaten en informeren ook, but give me a break.
Met HB ers praten.. ja, kan gezellig en prettig zijn, is mijn ervaring, HSP ook zeker.
Ik kan hulp inschakelen wel als energievretend en belastend ervaren. Jammer dat ik niet meer kan delegeren, wat ik best wil. Waarom moet ik voor twee denken?
Het is vaak lastig om duidelijk te maken wat ik wil, mensen snappen het vaak niet. Moet dan vaker en gedetailleerd uitleggen of opschrijven. Dan gaat er soms wel een lampje branden.
Het kost dus best moeite om een begin te krijgen met hulp vragen.
Misschien ga ik het nog eens leren, ik volg Adrienne alvast.
Groet
Helaas heb ik weinig goede ervaringen met hulp vragen en dan ook de gewenste hulp zien te krijgen. Heb zelf ook te weinig goede ervaring opgedaan over hoe ik het best hulp zou kunnen vragen en hoe ik uitzoek bij wie ik hulp kan vragen zonder alweer afgewezen te worden of van de wal in de sloot geholpen wordt.
Ik doe het meeste dus maar gewoon alleen, of niet, dat is ook een keuze, om iets niet te doen.
En ook het op de correcte wijze formuleren van de hulpvraag is een crime. En een foute vraag is verkeerde respons. Dus helaas.
Er zelf volle 100% erin gaan. Echter je hoeft niet alles alleen te doen, hoewel je dat veelal wel doet uit …. gemakkelijkst lijkend of lastigheid/verwachtingen. Herkenbaar dat wie om hulp vragen oplossing kan zijn. En ook dat hoewel er gemiddeld minder HB-ers zijn, meeste hulpgevers juist graag hulp bieden willen.