Zodra ik iets besloten heb, dan ga ik er ook voor. Ik kan me er dan helemaal in vastbijten, 200% geven en niet loslaten tot het me is gelukt. Als gevolg kreeg ik vroeger vaak te horen ‘over jou hoeven wij ons nooit zorgen te maken’ en ‘jij komt er wel’. Ik ben in die zin over het algemeen gezegend geweest met een steunende omgeving.
De keerzijde was alleen wel dat ik ging geloven dat ik het altijd moest redden. Dat ik altijd moest laten zien en bewijzen dat ik het alleen kon. Dat mensen op mij vertrouwden dat ik het wel zou regelen, geen domme dingen zou doen, geen hulp nodig had.
Begrijp me niet verkeerd, ik geloof dat het belangrijk is om regelmatig van anderen het vertrouwen te krijgen en de woorden te horen ‘jij komt er wel’, maar ik zou graag willen toevoegen ‘en dat hoef je niet alleen te doen’.
Voor mij was dat overigens een paar jaar geleden een grote eye-opener. Ik had zo lang geleefd met de overtuiging dat ik het zelf maar moest uitzoeken, dat het me meer en meer energie begon te kosten. Ik vond het eigenlijk heel raar dat ik het normaal vond om te betalen voor opleidingen, maar dat als ik ergens niet uitkwam in mijn levensreis, dat ik het dan maar zelf moest uitzoeken. Het was voor mij dan ook een verademing om mijn mindset te veranderen. Ik ging van hoe-vragen naar wie-vragen; in plaats ‘hoe vind ik mijn weg’ begon ik te vragen ‘wie kan mij helpen?’
Ik kwam er bovendien achter hoe leuk het is om andere mensen om hulp te vragen, want er valt zoveel van anderen te leren. Ik kwam er ook nog eens door in een stroomversnelling en bovenal, ik kwam steeds meer los van dat ‘Remy- ik ben alleen op de wereld – gevoel’.
Je hoeft niet alles zelf te doen
In de afgelopen jaren heb ik uiteenlopende hoogbegaafden gesproken en verder op weg mogen helpen. En in veel gevallen zie ik dat ze een behoorlijk drempel over moeten. De drempel van het om hulp vragen. Soms omdat er vaak tegen ze is gezegd ‘jij redt je wel’. Soms ook omdat ze zo vaak hebben ervaren dat anderen hen niet begrepen, dat ze de conclusie hebben getrokken dat er niemand is die hen verder kan helpen. Zonde, want die mensen zijn er wel.
Als je in je leven weinig om hulp hebt gevraagd, zal je die vaardigheid nog niet optimaal ontwikkeld hebben. En dat terwijl het heel waardevol is om anderen om hulp te vragen. We hebben namelijk allemaal, hoogbegaafd of niet, in onze levensreis af en toe een ander nodig om ons weer op het juiste pad te zetten. Om ons te ondersteunen op momenten dat we het moeilijk hebben of het even niet meer weten. Om ons iets aan te reiken waar we weer mee verder kunnen.
Ja, het groepje mensen dat mee kan in jouw HB gedachtegang is kleiner en ja, uiteindelijk moet je zelf de stappen zetten. Maar weet dat er genoeg mensen zijn die jou kunnen helpen met het helder maken van de stappen die je dan te zetten hebt. Samen kom je verder, en in veel opzichten, ook nog eens een stuk sneller.
Wat kun je doen?
Breng allereerst in kaart waar je nu staat in je leven en werk en waar je nu zelf niet uitkomt of vragen over hebt. Ga om hulp vragen zien als een belangrijke vaardigheid die je kunt ontwikkelen door er mee te oefenen. Je gaat merken dat de last die je op je schouders voelt een stuk minder wordt als je meer om hulp gaat vragen. De realisatie dat andere mensen jouw weg al hebben belopen en dat zij jou kunnen vertellen hoe verder, doet wonderen. Dus als je niet weet hoe, vraag dan wie.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Zou je eigenlijk vaker om hulp moeten vragen? Laat je het me onder de blog weten?
