Een tijd terug was ik in Barcelona. Prachtige stad waar ik zeker nog een keer naar terug wil. Alleen al vanwege de goede koffie. Om de hoek van waar ik verbleef zat een klein koffietentje en ik kon er ’s avonds al naar uitzien om daar de volgende ochtend mijn koffie te gaan halen.
Het was een klein koffietentje en de dames achter de balie spraken geen Engels. En ik toen geen Spaans. Je kunt je enigszins voorstellen hoe ik de eerste keer dat ik er kwam “un café” brabbelde en pas zeker wist dat ik mijn doel bereikt had toen ik inderdaad “un café” aangeboden kreeg. Met een beetje wijzen en lachen kom je een heel eind. Ik heb trouwens geen idee wat ze verder nog gezegd of gevraagd heeft. Ik heb gewoon glimlachend betaald en ben gaan zitten.
De volgende dag ging dat proces wat gemakkelijker. Het voelde ook minder spannend. Ik wist nu wel hoe het werkte en hoe ik de taalbarrière kon omzeilen. En waarschijnlijk wisten zij inmiddels ook dat ik geen Spaans spreek dus er werd niet veel gezegd. Handgebaren en vriendelijk lachen was voor ons allebei genoeg.
Dat trucje herhaalde ik bij de plaatselijke supermarkt en andere kleine locale winkels. Ik was er best trots op dat ik steeds precies voor elkaar kreeg wat ik wilde realiseren, zonder een woord Spaans te spreken. Nou ja, ik kreeg soms niet een tasje terwijl ik dat wel nodig had en wel een bonnetje dat ik niet hoefde. Maar je snapt wat ik bedoel. Oh, ik zei trouwens wel aan het einde “gracias” hoor. Dat woord kende ik inmiddels.
Dezelfde taal, maar dan anders
Als ik in het buitenland ben, verbaast het me niet als ik net iets meer mijn best moet doen om te begrijpen wat de ander mij probeert te vertellen. Maar ik had dezelfde ervaringen ook vaak in mijn school- en studietijd en in mijn werk. Ik zie nog de verwarde blikken voor me van mensen die zich afvroegen waar ik het in hemelsnaam over had. Ondertussen was ik er van overtuigd dat ik het supergoed had uitgelegd en ik begreep niet wat er nou zo moeilijk aan was en waar de miscommunicatie nou vandaan kwam.
Ik had regelmatig het gevoel dat ik Chinees praatte en dat wat ik zei gewoon niet aankwam. Of we hadden in mijn beleving iets heel anders afgesproken. Ik begreep ook niet hoe we dezelfde taal konden spreken en zo iets anders uit de woorden die we spraken konden interpreteren.
Een andere frequentie
Een van de dingen die hoogbegaafdheid meebrengt is dat je echt op een andere frequentie denkt en communiceert. Daardoor ontstaat ook regelmatig miscommunicatie en verwarring. Dan zijn dingen voor jou heel logisch terwijl je er daarna achter komt dat het voor de ander blijkbaar niet zo was.
Ook het kenmerkende snelle denken dat je als HB’er hebt, zorgt er voor dat je in je hoofd alle stappen al hebt gemaakt. Maar als je dan jouw idee of conclusie op tafel legt, zie je vooral veel mensen die je aanstaren met een blik die duidelijk aangeeft dat ze geen touw kunnen vastknopen aan wat je net gezegd hebt.
Dat kan best vermoeiend en frustrerend zijn. Zeker als je steeds zo hard je best doet om duidelijk te maken wat je bedoelt. Maar als jij een andere taal spreekt, dan zul je hier tegenaan blijven lopen tot jij je in een omgeving bevindt met mensen die wel jouw taal spreken.
Zorg er daarom ook voor dat je regelmatig in omgevingen bent met gelijkgestemden. Mensen die meekunnen in jouw denksnelheid en waarbij je ook zonder handgebaren duidelijk kunt maken wat je bedoelt. Dan heb je meteen ook vaker het gevoel dat je niet de enige bent die “hoogbegaafds” spreekt.
Ken je iemand voor wie deze blog interessant kan zijn? Delen mag, graag zelfs.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
