Een tijd terug was ik in Barcelona. Prachtige stad waar ik zeker nog een keer naar terug wil. Alleen al vanwege de goede koffie. Om de hoek van waar ik verbleef zat een klein koffietentje en ik kon er ’s avonds al naar uitzien om daar de volgende ochtend mijn koffie te gaan halen.
Het was een klein koffietentje en de dames achter de balie spraken geen Engels. En ik toen geen Spaans. Je kunt je enigszins voorstellen hoe ik de eerste keer dat ik er kwam “un café” brabbelde en pas zeker wist dat ik mijn doel bereikt had toen ik inderdaad “un café” aangeboden kreeg. Met een beetje wijzen en lachen kom je een heel eind. Ik heb trouwens geen idee wat ze verder nog gezegd of gevraagd heeft. Ik heb gewoon glimlachend betaald en ben gaan zitten.
De volgende dag ging dat proces wat gemakkelijker. Het voelde ook minder spannend. Ik wist nu wel hoe het werkte en hoe ik de taalbarrière kon omzeilen. En waarschijnlijk wisten zij inmiddels ook dat ik geen Spaans spreek dus er werd niet veel gezegd. Handgebaren en vriendelijk lachen was voor ons allebei genoeg.
Dat trucje herhaalde ik bij de plaatselijke supermarkt en andere kleine locale winkels. Ik was er best trots op dat ik steeds precies voor elkaar kreeg wat ik wilde realiseren, zonder een woord Spaans te spreken. Nou ja, ik kreeg soms niet een tasje terwijl ik dat wel nodig had en wel een bonnetje dat ik niet hoefde. Maar je snapt wat ik bedoel. Oh, ik zei trouwens wel aan het einde “gracias” hoor. Dat woord kende ik inmiddels.
Dezelfde taal, maar dan anders
Als ik in het buitenland ben, verbaast het me niet als ik net iets meer mijn best moet doen om te begrijpen wat de ander mij probeert te vertellen. Maar ik had dezelfde ervaringen ook vaak in mijn school- en studietijd en in mijn werk. Ik zie nog de verwarde blikken voor me van mensen die zich afvroegen waar ik het in hemelsnaam over had. Ondertussen was ik er van overtuigd dat ik het supergoed had uitgelegd en ik begreep niet wat er nou zo moeilijk aan was en waar de miscommunicatie nou vandaan kwam.
Ik had regelmatig het gevoel dat ik Chinees praatte en dat wat ik zei gewoon niet aankwam. Of we hadden in mijn beleving iets heel anders afgesproken. Ik begreep ook niet hoe we dezelfde taal konden spreken en zo iets anders uit de woorden die we spraken konden interpreteren.
Een andere frequentie
Een van de dingen die hoogbegaafdheid meebrengt is dat je echt op een andere frequentie denkt en communiceert. Daardoor ontstaat ook regelmatig miscommunicatie en verwarring. Dan zijn dingen voor jou heel logisch terwijl je er daarna achter komt dat het voor de ander blijkbaar niet zo was.
Ook het kenmerkende snelle denken dat je als HB’er hebt, zorgt er voor dat je in je hoofd alle stappen al hebt gemaakt. Maar als je dan jouw idee of conclusie op tafel legt, zie je vooral veel mensen die je aanstaren met een blik die duidelijk aangeeft dat ze geen touw kunnen vastknopen aan wat je net gezegd hebt.
Dat kan best vermoeiend en frustrerend zijn. Zeker als je steeds zo hard je best doet om duidelijk te maken wat je bedoelt. Maar als jij een andere taal spreekt, dan zul je hier tegenaan blijven lopen tot jij je in een omgeving bevindt met mensen die wel jouw taal spreken.
Zorg er daarom ook voor dat je regelmatig in omgevingen bent met gelijkgestemden. Mensen die meekunnen in jouw denksnelheid en waarbij je ook zonder handgebaren duidelijk kunt maken wat je bedoelt. Dan heb je meteen ook vaker het gevoel dat je niet de enige bent die “hoogbegaafds” spreekt.
Ken je iemand voor wie deze blog interessant kan zijn? Delen mag, graag zelfs.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 8
Het is heerlijk om iemand tegen te komen die dezelfde ’taal’ spreekt. Sinds ik weet dat ik, behalve snelle denksprongen maak en er daardoor ‘gaten’ zitten in mijn uitleg van begin tot conclusie, maar ook ontzettend top-down denk, begrijp ik meer hoe de miscommunicatie ontstaat. Tegelijkertijd blijft dit toch ontzettend vervelend. Want als ik te grote sprongen maak bij het uitleggen van een idee, dan gaat de ander die gaten opvullen. Maar waar ik dan zeg of denk: “Dat zei/bedoelde ik toch!“, zegt die ander:” Nee jij zei alleen dat en dat, maar nu bedenk ik dit”. Maar wanneer ik dit probeer te voorkomen, dan heb ik zo onwijs veel woorden nodig om mijn gedachten te benoemen, dat ik weer onderbroken wordt of dat men iets zegt als: “Jij kunt echt niet to the point komen he!” Ik ben wel benieuwd hoe dit bij andere hoogbegaafden is. Voor mij is dit een van de grootste obstakels en ben ik nog steeds het liefst alleen
Herkenbaar! Met gelijkgestemden heb je maar een half woord nodig, er is chemie en voor je het beseft ben je uren verder en wenste je dat er nooit een eind kwam aan deze conversaties, ontmoetingen. Vervolgens moet je weer ervaren hoe uitputtend het is via allerlei omwegen de ‘doorsnee’ mens te bereiken, iets uit te leggen, jezelf lager te zetten, waardoor je bijv uiteindelijk je eigen bedrijf maar opdoekt( zoals ik) , omdat je het dan echt niet meer trekt iets te willen uitdragen wat continue verkeerd geinterepreteerd wordt. Heel frustrerend en lastig, vermoeiend niet gehoord en gezien te worden. Terwijl je je bewust bent en weet dat ‘men’ er ook echt niets aan kan doen! Ik voel me vaak een Alien, geland op de verkeerde planeet. Terwijl ik zoveel moois te doen heb! Ga toch weer een poging wagen! Op eigen kracht en op de golven van mjjn eigen frequentie! Had anderen willen meenemen, iets willen leren, laten ontdekken, maar werkt uiteindelijk alleen tegen me! Door contact met andere HB ervaar ik dat nieuwe input, je niet laten afleiden van je pad en wie je werkelijk bent , het beste werkt! Samen werkt vaak als een blokkade! De HB kan dan niet ‘stromen’ en zijn/ haar constante toevoer aan nieuwe ideeen en plannen niet uitwerken. Ik ga niemand meer overtuigen! Dat put uit! Ze snappen met toch niet en ik ben er klaar mee steeds ‘onder mijn niveau’ te moeten praten en presteren. Het maakt verdrietig en depressief. Ben 53 moeten worden mezelf te erkennen. Zie om me heen dat je al snel als arrogant wordt gezien en als je jong bent doet dat pijn, dus pas je je aan. Om vervolgens iemand te worden die je niet bent en gefrustreerd door het leven gaat omdat je geen aansluiting kan vinden. M.i een reden dat veel hoogbegaafden eenzaam zijn. Ik kies er nu voor die eenzaamheid om te zetten in kracht! Ik kan nu in alle rust denken, zonder me van de wijs te laten brengen!
Geweldige tips Adrienne, en erg bijzonder jullie reacties te lezen … zo herkenbaar! (Regelmatig in de omgeving kunnen zijn van gelijkgestemden zou me geweldig lijken). Persoonlijk: ik heb echt moeten leren, zo mogelijk, mezelf de input te geven die ik nodig heb. (Depressie). Ondertussen heb ik veel gehad aan de basistechnieken van het Ving Tsun Kung Fu, niet alleen om ook onder mentale druk uit te leren gaan van jezelf, maar ook om los te leren laten (niet te vechten tegen de ervaring van non-existence, maar je te realiseren wat je nog wel kunt doen). De rest lijkt meestal een kwestie van respectvolle en begrijpelijke communicatie op hartsniveau waarvan je de betekenis elke keer rustig weer even los moet kunnen laten om je eigen ding te doen.
Mooi hoe helder je dit weer omschrijft. Ik val nog steeds van de ene verbazing in de andere wat de herkenbaarheid betreft ;-). Ik heb door mijn situatie veel met instanties, hulpverlening etc. te maken (inzake mijn dochter). Hot item bij mijn psycholoog is : mensen horen en zien mij niet. Tenminste, zo voelt het, al járen. Weet eigenlijk niet beter. Ik kan praten, aangeven, concluderen, vereenvoudigen, maar de horde ‘deskundigen’ in dit geval, is niet bepaalt mee. Heeft me een periode erg onzeker gemaakt, maar raak er meer en meer van overtuigd dat niet ik ‘niet mee kan’, maar de rest. Zeker toen er één uit ‘de club van’ meedeelde “jij bent te slim”, ???. Of de “jij moet niet zover vooruit denken!”. Rare ervaring. Eerst word ik door een horde -logen een beetje meewarig aangekeken van ‘daar heb je weer zo’n geval’, trek m’n mond open en wordt dan teruggefloten. Al moet ik toegeven dat, als ik éénmaal van leer trek, ik de blik ‘oh shit, die heeft hersens!’ wel bijzonder vermakelijk vind;-). De één bestempelt me inmiddels als ‘lastig’, slechts een zelfzame enkeling (die inderdaad op dezelfde frequentie zit) kan mijn brein wel waarderen. Ik inmiddels ook, hoe eenzaam en frustrerend het vaak is.
Dank je wel. En welkom bij de “club” 😉
R. De jong,
Ik herken heel erg wat je zegt: zowel met mijn eigen kind als met mijn leerlingen op school voel ik vaak intuïtief heel goed aan hoe iets (niet) zit. Als ik dat dan probeer uit te leggen, dan krijg ik vaak ook meewarige blikken, vooral om dat ik vaak over de lange termijn nadenk en anderen vooral met ‘wat is op dit moment de makkelijkste oplossing’ bezig zijn. Langetermijnoplossingen lijken soms niet productief of kosten meer inspanning en daar zit men meestal niet op te wachten. Dan wordt je inderdaad weggezet als lastig. Ik kijk uit naar het gesprek met de logopedist over mijn zoon, aangezien ik mezelf even heb ingelezen over protocollen. Of zij er net zo blij mee is gaan we meemaken.
Wat je schrijft komt logies over. Heel vaak meegemaakt,
Leuk hoe je spreekt over een “andere frequentie” – die vind ik leuk gevonden 🙂