Als we een wedstrijdje zouden doen over wie het meeste geduld heeft, dan maak ik best een goede kans. Maar er is wel één dingetje waar ik snel mijn geduld mee verlies: iemand die blijft praten zonder iets te zeggen.
Woorden vind ik prachtig. Ik ben een groot taalliefhebber, om woordgrapjes lig ik helemaal dubbel en van goed gekozen woorden in de juiste volgorde, val ik stil. Met het gebruik van woorden geef ik betekenis aan de wereld om mij heen. Dus als iemand woorden gebruikt en maar niet tot de kern weet te komen, dan haak ik af. Ik wil niet zeggen dat ik er echt een hekel aan heb. Maar dat is wel zo.
Is het raar als ik gewoon naar huis ga?
Ook ik heb tijden gekend dat ik geacht werd te vergaderen met hoge piefen en praatgrage mensen in kleine grijze kamertjes. Dat zou ik nu niet meer kunnen. Steeds weer verbaasde ik me er over hoeveel mensen een simpele ja- of neevraag konden beantwoorden met een kwartier aan irrelevante informatie. Ik heb oprecht een paar keer tijdens dit soort vergadering overwogen om naar huis te gaan. Maar dat leek me niet zo passend in de organisaties waar ik toen werkte.
Ik heb tijdens die vergaderingen in mijn dagdromen wel de wereld gered, in gedachten nagedacht over de boodschappen die ik moest doen, en me afgevraagd of ik de enige ben die ziet dat zelfs de notulist zit in te dutten. Ook moest ik aan het einde van iedere vergadering eigenlijk heel hard lachen als ik dan iemand hoorde zeggen ‘goed vergaderd weer, veel besproken’. ‘Ja’, dacht ik dan, ‘veel gepraat, weinig gezegd en nog minder concreet gemaakt’.
Daar loop ik nog meer op leeg. Veel praten, weinig doen. Ik ben echt een actiemens. Beweging en verandering inzetten is daarom altijd mijn kracht geweest. En een beetje wegsuffen in organisaties die veel zeggen en weinig doen, dat is niet aan mij besteed. In de jaren die volgenden kwam ik gelukkig gelijkgestemde hoogbegaafden tegen die, net als ik, niet zo van de small talk zijn. Heerlijk is dat.
Bang zijn voor de stilte
Mijn allergie zet zich namelijk ook door in oppervlakkige prietpraat. Praten over dingen die niet belangrijk zijn, geen inhoud hebben, verhalen die geen clou hebben en die eigenlijk nergens over gaan. En het allerergste nog: mensen die praten omdat ze bang zijn voor de stilte. Terwijl de stilte juist zo bijzonder kan zijn.
Daarom vind ik het ook heerlijk om onder gelijkgestemden te zijn. Mensen die op dezelfde frequentie denken en praten. Mensen waarbij ik weinig woorden nodig heb omdat we allebei snappen hoe het zit. Mensen die begrijpen dat het beter is om stil te zijn, dan om de stilte op te vullen met lege woorden.
En ik kan oprecht genieten van gesprekken die wél ergens over gaan. Gesprekken die raken aan de kern van ons menszijn, die gevoerd moeten worden ook al doen ze soms pijn. Gesprekken die we onthouden omdat ze bijzonder waren. Verhalen die ons bewegen en ontroeren. Woorden die ergens voor staan. Die iets vertellen.
Kiezen waar je jouw woorden en aandacht aan geeft
In de afgelopen jaren ben ik ook veel selectiever geworden als het gaat om de mensen waar ik in investeer, die ik toelaat en waar ik mijn tijd, woorden en aandacht aan geef. Ik heb geleerd om te herkennen wat mij energie kost en wat mij energie geeft. Dat alleen al is bevrijdend. Dat je nee mag zeggen tegen mensen en daarmee ja mag zeggen tegen jezelf.
Natuurlijk is dat soms moeilijk. Maar ik weet ook dat niemand er wat aan heeft als ik mezelf helemaal weggeef en vervolgens niet meer in staat ben om een normaal gesprek te voeren met mensen waar ik wel weer energie van krijg. Daar doe ik echt niemand een plezier mee.
Door ja te zeggen tegen mezelf, zeg ik eigenlijk ook ja tegen ieder ander. Door ja te zeggen tegen mezelf, voeg ik de meeste waarde toe in de gesprekken die ik voer en haal ik er zelf de meeste waarde uit. Gezien mijn liefde voor de win-win, zou ik het ook echt niet meer anders willen.
Vertel: bij welke gesprekken sta je vanaf nu op en ga je lekker naar huis ? ? Ik lees graag jouw reactie onder deze blog.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 20
Wat je schrijft is zo herkenbaar, vooral het langdurig praten tijdens vergaderingen wat niets zegt en oplevert is zo vervelend. Ik kan me daar heel echt aan ergeren, het kan allemaal veel korter. En doordat je alleen iets wil zeggen als je iets nuttigs te vertellen hebt kom je stil, onzeker en teruggetrokken over terwijl ik dan gwn zelfverzekerd ben. Want ze verwachten dat je iets inbrengt alleen maar met als doel om je te laten horen en soort van te bewijzen en een band te creëren, vreselijk vind ik dat. Zeg alleen de nuttige dingen, get to the point en we kunnen weer verder. Het is niet voor niets een vergadering geen pauze. Ik snap dat je samen moet kunnen sparren maar met een hele groep duurt dat te lang als dat niet wordt begrensd. Daarnaast ook dat small talk tijdens verjaardagen, “hoe gaat het op school, stage” etc. Dan maar met een nep lach alles vertellen en zodra dat klaar is is het gesprek ook klaar leidt totaal niet tot diepgang en een betere relatie wat ze dus wel zeggen. Ik houd van diepgaande interessante gespreksonderwerpen waar je dus wel lekker twee uur lang over kan doorpraten, omdat je van elkaar gaat zien hoe je naar bepaalde zaken kijkt. Hiermee leer je elkaar echt kennen, elkaars kwetsbaarheden, uitdagingen, kwaliteiten, interesses, overtuigingen etc. Dat is pas interessant, je gaat de wereld bekijken vanuit de ander zijn referentiekader en dit vergelijken met die van jou. Je ziet daardoor niet alleen wat hij laat zien aan de wereld, maar ook hoe diegene echt is. Je praat op niveau en wilt elkaar leren kennen en begrijpen.
En zoals je vermeld zijn stiltes hele mooie momenten wat zoveel kan betekenen. Je beseft even hoe dankbaar en gelukkig je bent of hoe zwaar en pijnlijk iets wel niet is. Je staat stil bij een bepaalde emotie en gedachten en als je de ander dan aankijkt weet je dat diegene hetzelfde denkt. Zoals je zegt zijn dat de mensen waarbij je weinig woorden nodig hebt omdat je allebei snapt hoe het zit. Veel beter dan mensen die de stilte vullen met lege woorden. Fijn om te zien dat er meer mensen zijn die zo denken.
Jouw reactie is voor mij dan ook weer heel herkenbaar, vooral een ‘band’ creëren door oeverloos irrelevant gezever, dat zit recht in het midden van m’n allergiezone. Het voelt zo nep, oppervlakkig, bedacht, enorm doorzichtig, een slecht geacteerd maar vooral slecht geschreven toneelstukje.. En degene die hier het slechtst in is, die doet niet ‘gezellig mee’, is aso, stug, hooghartig of autistisch. Zucht. Adem in, adem uit.
Ik vraag me af of de energielekkage in dit soort gesprekken komt doordat HB-ers (en / tegelijkertijd zijnde / of HSP-ers?) elk woord het belang en infodichtheid toeschrijven als hun eigen woorden, maar dat je in dit soort gesprekken in een continue focus en alertheid alleen maar drab opvangt, maar alert blijft omdat het enige kleine stukje daadwerkelijke info in die brij verstopt is. Iemand anders die hier een idee over heeft?
Ik ben eens benieuwd naar hoe jullie ervaringen waren (of zijn) vroeger met uitgaan zo van je 15e tot je 20e jaar. Ik voelde nogal de druk om op zaterdagavond weer in de kroeg te staan omdat dat normaal leek en ieerden het deed. Maar daar was het small talk bij uitstek. Bovendien kostte het mij altijd weer veel moeite om in de drukte überhaupt met iemand te kunnen communiceren door alle prikkels en harde geluiden . Eigenlijk waren er iedere zaterdagavond weer verwachtingen op een zeer gezellige avond maar viel het telkens weer behoorlijk tegen.
Wat te doen als degene van wie je de small-talk slecht trekt, je eigen ouders en zus&aanhang/kids zijn: niet naar hun verjaardagen gaan? Niet meegaan op de vakantie die vader en moeder ‘ons geven’ om hun 40-jarig huwelijksjubileum te vieren – een week met z’n achten in een villa op een vakantie-eiland waar je geen kant op kunt? Ik vraag het voor mijn man (we zijn allebei hb, maar ikzelf heb van de small-talk weinig last, al kan ik juist de prikkels weer slecht hebben op zo’n vakantie, draint me ook)…
Negatief benaderd worden omdat je afwijkt vd norm.. dat raakt toch enorm aan je mens zijn? Ik voel constante afwijzing en niet gewaardeerd worden terwijl ik juist vaak de dingen goed zie.. grrrrrrr!
Jij bent precies goed zoals je bent. En als je mensen om je heen hebt die jou daarover aan het twijfelen brengen, dan hoop ik dat jij je realiseert dat je niet iets aan jezelf moet veranderen, maar aan de mensen die je toelaat in je leven.
Hihi ook hier herkenning. Ik weer nog dat zelfs op de kleuterschool werd opgemerkt dat ik heel sociaal was en behulpzaam. Maar in de kring was ik altijd erg stil, daar mocht ik best wat meer vertellen. Tja, mijn gedachte was altijd van ‘wat interesseert het een ander nou dat ik bij opa en oma ben geweest of naar de speeltuin of kinderboerderij’. Vond ik ook niet interessant om te horen van andere kindjes?? Nu nog wel last van. Kan met gelijkgestemden of gelijkgeinteresseerden uren bomen, maar over koetjes en kalfjes heb ik weinig te zeggen.
Haha. Ik begrijp precies wat je bedoelt!
Ik begrijp uit je tekst dat je niet meer in een logge organisatie werkt, maar ik doe dat nog wel. Vergaderingen en bijeenkomsten op mijn werk (een middelbare school) komen me vaak de strot uit vanwege de nietszeggendheid en alle irrelevante zaken die er bij worden gehaald. Ik heb voor volgend schooljaar besloten dat ik vaker een tijds- en onderwerpbewaker ga zijn. Wellicht is het ook eenvoudig om gewoon eens weg te lopen, haha.
Dat klinkt als een heel goed idee Bianca! En weglopen is inderdaad soms eenvoudiger dan blijven zitten. Ik heb het een keer gedaan, haha.
Voor mij ook zeker herkenbaar. Het gevaar schuilt hem er bij mij in dat ik ga dagdromen. Dat is opzich niet erg, maar als ik hoed aan het dagdromen ben, dan hoor ik ook niets meer en dan ben ik van het een op het andere moment de boosdoener. Bij de kapper probeer ik de kapper vaak een beetje te sturen. De kapper praat graag en ik heb de drang om veel te willen weten. Door een keuze van de juiste woorden vertellen ze je soms alles wat je wilt weten zonder het zelf in de gaten te hebben.
Haha, ja, dat herken ik!
Heb je ook zo’n hekel aan de kapper:) Ik moet al heeel lang ernaar toe, maar al dat gepraat over niets…
Haha, zooo herkenbaar! Misschien ook tijd voor een andere kapper dan. Dat is in ieder geval wat ik op een gegeven moment maar heb gedaan 😉
Bij de kapper los ik dat soms op door gewoon aan te geven dat ik het ook wel fijn vind als het even stil is. Dat ik daar van kan genieten, hoef ik even niks. Of dat ik niet zo’n prater ben. Is de eerste keer spannend maar werkt wel :). En voordeel dat je het zo voor de kapper ook oke kunt maken, hoeven zij niet iemand te ‘entertainen’.
Dat werkt inderdaad ook heel goed. Knap dat je dat doet!
Of in het buitenland naar een kapper gaan met een taalbarriere (plaatje was genoeg om gewenste kapsel aan te geven). Heerlijk rustig!!
Ohh, dat is ook een slimme. Al ben ik dan wel een beetje bang dat het ten koste gaat van mijn kapsel omdat het niet mijn eigen kapster is haha.
Toen ik laatst bij mijn supervisor benoemde dat ik sociaal samenzijn alleen maar bevredigend vind als ik daar iets uit kan halen door een goed gesprek, werd dit gelabeld als de narcist in mij. Ik vond dat echt een belediging en het raakte me dat ze dat zei. Nu ik me verdiep in hoogbegaafdheid snap ik beter waar die drang naar diepgang vandaan komt. En begrijp ik ook waarom ik me altijd afvraag of ik de enige ben die een werkoverleg nergens over vind gaan 🙂
Kan me heel goed voorstellen dat je dit ervaart als een belediging. Jammer dat jouw supervisor dit tegen jou heeft gezegd, want de kenmerkende drang naar diepgang is heel kenmerkend voor HB. Helaas worden veel HB’ers vooral vanuit het negatieve benaderd en minder gezien voor de prachtige kwaliteiten die je als HB’er hebt. Je bent in ieder geval niet de enige die veel werkoverleggen nergens over vindt gaan haha.