Een paar weken geleden liep ik met een vriendin door het bos en zij vertelde mij over haar ‘vriendenlijst’. Haar vriendenlijst is bedoeld om er zorg voor te dragen dat ze de dierbare mensen in haar leven vaak genoeg spreekt. Ze vertelde haar gestructureerde en uitgebreide aanpak daarin en vroeg vervolgens hoe ik dat doe.
Ik reageerde met een lach dat ik geen vriendenlijst nodig heb en ook geen aanpak om ervoor te zorgen dat ik iedereen elke maand zie, want daar heb ik niet genoeg vrienden voor. In alle eerlijkheid is dit voor mij heerlijk overzichtelijk en ik heb precies genoeg vrienden om genoeg tijd voor mezelf over te houden.
Voor mij is eenzaamheid daarom ook al heel lang geen issue meer. Maar, ik weet uit ervaring wel dat je als hoogbegaafde eenzaamheid kunt ervaren simpelweg omdat je anders bedraad bent.
In Insight in hoogbegaafdheid (onderdeel van Insight) maak ik daarbij het onderscheid tussen kwantitatieve en kwalitatieve eenzaamheid. Kwantitatieve eenzaamheid gaat daarbij over het aantal mensen dat je in je leven hebt die je dierbaar zijn. Als je kwantitatieve eenzaamheid ervaart, dan heb je ofwel te weinig mensen in je leven, of juist te veel. Hoeveel te veel of te weinig is, is overigens afhankelijk van wat er in jouw blauwdruk staat, van wat jij persoonlijk fijn vindt.
Eenzaamheid vanwege te veel mensen in je leven is misschien niet het eerste waar je aan denkt als we het hebben over eenzaamheid. Toch loop je dit risico als je jezelf niet goed kent of het jezelf niet gunt om genoeg tijd voor jezelf te hebben.
In mijn blauwdruk staat bijvoorbeeld bovengemiddeld veel alleentijd. Ik moet er niet aan denken om continu druk te zijn met het ergens weer op bezoek gaan, verjaardagen afstruinen en afspraken buiten de deur. Begrijp me niet verkeerd, soms vind ik dat heerlijk, en daar heb ik dan dus precies genoeg vrienden voor. Maar, als ik te veel mensen in mijn leven zou hebben, zou ik eenzaamheid ervaren omdat ik de tijd en de connectie met mezelf mis.
Naast kwantitatieve eenzaamheid is er ook kwalitatieve eenzaamheid. Want ook al heb je precies genoeg mensen in je leven, als je er geen diepere verbinding mee voelt en niet op dezelfde frequentie zit, dan kun jij je in een kamer vol met leuke mensen alsnog intens eenzaam voelen.
Wanneer je weinig gelijkgestemden om je heen hebt, is de kans op kwalitatieve eenzaamheid groter. Daarom heb ik bijvoorbeeld aan Insight ook een online en offline community toegevoegd. Uit ervaring weet ik dat het heel fijn is om anderen te spreken die ook snel denken, snel praten, niet van de koetjes of kalfjes zijn en die graag gesprekken voeren die net een laagje dieper gaan. Ik zorg er zelf ook steeds voor dat ik vaak genoeg in omgevingen ben waarin ik die gelijkgestemdheid ervaar. Anders krijg ik vanzelf een soort ‘alleen op een eiland’ gevoel. En hoewel ik van mijn alleentijd houd, heb ik het ook zeker nodig om af en toe onder de (juiste) mensen te zijn.
Als je nu voelt dat je meer gelijkgestemden in je leven wilt, kijk dan even bij het Insight programma. Naast gelijkgestemdheid, ontdek je met Insight ook je blauwdruk, zodat je meer uit jezelf en je hoogbegaafdheid kunt halen. En je ontdekt hoe je bepaalde HB-gerelateerde issues, zoals eenzaamheid, maar ook aanpassen, snel verveeld zijn en overprikkeling kunt oplossen. Ontdek hier meer over Insight.
–
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 16
Onlangs werd mij gevraagd wat mijn vrienden over mij zouden zeggen, als iemand hen gevraagd zou worden wie ik eigenlijk zou zijn.
Daarop antwoorde ik dat die vraagsteller dan eerst z’n uiterste best zou moeten doen om een vriend te kunnen vinden.
Vanmorgen hadden we, mijn echtgenote en ik, het over ons testament en hoe we de begrafenis eigenlijk zouden regelen (het is vandaag vijf jaar geleden dat mijn broer op 56 -jarige leeftijd is overleden en afgelopen maandag was het drie jaar geleden dat mijn zusje op 54-jarige leeftijd overleed, dus die vraag lijkt best relevant). Daarop antwoorde ik dat ik eigenlijk verwacht dat de zaal niet groot genoeg zou zijn om alle belangstellende voor mijn begrafenis binnen te kunnen laten.
Moraal: wie en wanneer is iemand een vriend? En wanneer is een vriendschap kwalitatief of kwantitatief?
Dankjewel Niels voor je reactie. Wat heftig om te lezen over je broer en zusje dat je hun op zo’n jonge leeftijd bent verloren. Sterkte met hun verlies.
Ik weet niet wat ik ervaar. Ik ben altijd open geweest naar mensen en vond het fijn om bezoek te hebben, maar als ik nu 3 mensen per jaar over de vloer heb is dat veel. Nu met onderhoud komen er wat meer. Maar ik wantrouw mensen nu erg en als ze komen ben ik altijd blij als ik even weg ben of wat dan ook, dat ze nergens hebben aangezeten. Ik heb iemand jaren gelden vertrouwed, maar die begon om mij heen een muur te bouwen. Ik merkte dat toen ik voelde hoe hij dat deed maar nog niks gezegd, want dat kwam later. Toen hij ongevraagd aan en in mijn spullen zat en ook nog dierbare dingen van mij had meegenomen, oftewel gestolen. Ik vermaak me prima in mijn eentje maar ook eenzaamheid voel ik. Als kind, mijn ouders waren altijd aan het werk en het personeel zorgde voor mij waren mijn ouders er ook als ik er om vroeg. Zijn allemaal overleden en dat te verwerken vreet ook aan me. En dat kan ook de eenzaamheid zijn dat je met mensen omgaat die je niet dierbaar zijn.
Wat een nare situatie heb jij meegemaakt met die ‘vriend’. Ik kan me voorstellen dat het dan lastig om mensen weer te kunnen vertrouwen. Aan de andere kant wanneer je nu deze eenzaamheid ervaart, is het misschien toch wel heel belangrijk om vrienden te vinden die aansluiten bij wie jij als persoon bent.
Zo herkenbaar! Ik voel mij overprikkeld en eenzaam tegelijk. Ik mis diepgang in groepen en probeer wekelijks een 1 op 1 in te plannen met een vriendin. Wandel date of avondje met hapje en drankje . Die connectie heb ik nodig. Ik geniet ook van alleen zijn maar voel me toch altijd ook al eenzaam. Ik word daar vaak neerslachtig van terwijl ik een zeer enthousiast en optimistisch persoon ben die voor alles zin heeft. Ik voel me nooit voldaan of toch onvoldoende lang voldaan. Ik denk nood te hebben aan een grote waaier en variëteit van visies en inzichten om mee om te gaan om geïnspireerd en geprikkeld te blijven. Ik ben wel altijd diegene die het initiatief moet nemen en dat ben ik soms zo moe . Ik wou dat mensen mij es spontaan uitnodigden. Dat zou mij wat meer zelfzekerheid bieden. Dat ze voor mij kiezen. Gisteren kwam ik net tot het inzicht dat ik mee was met onze toneelvereniging en totaal geen connectie had met niemand. We waren zeker met 15 maar ik vond geen aansluiting en dat viel niemand op ze waren gerust in mij en ik stond daar maar als vijfde wiel. Ik ben vroeg naar huis gegaan en overweeg uit de vereniging te stappen want dat is zo’n energievreter en uiteindelijk tijdverlies met de verkeerde mensen voor mij. Het is voor mij al een hele leven een zoektocht . Mijn verwachtingen moet ik steeds bijstellen maar dat klopt ook niet. Ik heb toch recht op bepaalde verwachtingen van bepaalde mensen. Ik voel mij vaak “vergeten” of niet belangrijk genoeg. Volgens anderen ten onrechte want ik heb zo’n druk leven met zoveel mensen in. Kennissen, klanten, vrienden en familie… maar zo ervaar ik dat zelf niet en dus mijn klacht wordt niet au sérieux genomen als ik die benoem. Enkel met mijn partner, mijn dochter en enkele vriendinnen en onze ouders heb ik diepgaande connectie die mij voldoening biedt maar het blijft te weinig voor mij en te eenzaam. Ik blijf op mijn honger zitten. Anderzijds smacht ik naar vrijheid en alleen zijn. Ik vind daar onvoldoende tijd voor. Hoe tegenstrijdig allemaal. Ik
Heb dus zeker nog geen juist evenwicht gevonden. Ik vul nu wat meer de leegte in met muziek en met lezen en met Spaans studeren en meditatie. maar toch. Communicatie is heel belangrijk voor mij op een bepaald niveau. Ik kan na bepaalde afspraken helemaal opgeladen zijn of helemaal leeggezogen zwijnen daar probeer ik nu bewuster naar te kijken en te voelen. Ik weet het soms ook niet meer wat het nu moet zijn. Ik hoop dat het duidelijk wordt doorheen dit traject. Dat het mij helpt.
Jessica,
Dat is zo’n herkenbaar verhaal.
Af en toe voelt het net alsof je omringd bent door een groep kleuters met veel herrie.
Het maakt mij vooral ook soms onzeker, of eerder in de war.
Niet sociaal of over mijzelf, maar het verbaast mij soms hoe weinig mensen kennelijk hebben opgestoken in het leven.
Het ene oor in, het andere oor uit.
Dat juist terwijl ik altijd probeer te leren en te groeien, een beter mens te worden.
Op een leuke vrolijke manier uiteraard.
Ik heb het evenwicht ook nog niet gevonden.
Sterker nog, de laatste jaren is dat (weer) behoorlijk uit balans.
Daar ben je als hoogbegaafde vaak ook extra gevoelig voor, sferen en het aanvoelen van daarvan, dat komt doordat er bepaalde overlappingen zijn tussen HSP en HB. Het is daarom belangrijk om jouw blauwdruk helder te maken, dat gaat je ontzettend helpen met deze gevoelens om te gaan.
Wooow die vriendin met die lijst, dat ben ik! Maar wel met een heel klein lijstje gelukkig.
😀
Je eenzaam kunnen voelen in een groep herken ik maar al te goed. Ik mis dan de aansluiting in gespreksonderwerpen en neem mij steeds voor de daarop volgende uitnodiging af te slaan. Maar toch zit ik er elke keer weer bij om het een kans te geven.
Mijn echte vrienden ( op 2 handen te tellen) spreek ik op jaarbasis eigenlijk veels te weinig maar als we elkaar dan zien, gaan we verder waar we gebleven waren.
Ik weet dat ze er altijd voor mij zijn, wat het tijdstip ook is en dat is mij veel meer waard dan een hele grote vriendengroep.
Kwaliteit ipv kwantiteit.
Ik ben zelfstandig ondernemer en dat is heerlijk. Ik werk zo veel mogelijk alleen; alles in mijn eigen tempo en niet hoeven wachten tot de ander het snapt of af heeft. En ik leg de lat hoog en als ik het uitbesteedt ben ik vaak ontevreden over het geleverde werk dus die het dan liever gewoon zelf. Ik kan mijn eigen opdrachten aannemen; heb snel een bore-out en bepaal zelf de moeilijkheidsgraad van de opdrachten. Heel fijn.
Tja, dit blog is een en al herkenning haha.
Super dat je voor jezelf bent gaan werken en nu werk hebt dat past bij jou, dat is zo erg waardevol!
😏 Grappig, omdat ik mij terdege bewust van ben dat ik:
I
Best wel open minded ben , maar geen egocentrisch gedrag tolereer, m.a.w. ik ben intolerant tegen intolerantie.
Helaas delen de meeste groepen deze houding niet, omdat ze vinden dat de groepshouding van de groep waarvan ze deel uitmaken de status quo hoort te zijn.
Het zal dus niet een verassing moeten zijn dat ik de conclusie heb getrokken dat groepen apriori intolerant zijn; dat om echt tolerant te zijn je
1) tot geen 1 groep mag behoren
2) tot alle groepen moet behoren
II
Wat kan verklaren waarom ik mij
a) nooit eenzaam heb gevoeld
of
b) altijd al eenzaam heb gevoeld.
🤓 Ik heb i.i.g. geen vrienden meer, alleen collega’s waardoor ik thuis altijd tijd voor mezelf heb en mezelf niet compleet isoleer omdat ik mij op het werk bloot stel aan mijn collega’s .
Op deze manier worden je collega’s misschien toch je vrienden 🙂
“Op deze manier worden je collega’s misschien toch je vrienden 🙂”
🤔 Misschien.
Ik acht de kans zeer klein omdat het werk het enige raakvlak is en ik mijn vrienden uitkies omdat we een i.i.g. 1 hobby gemeen hebben.
Verder hou ik het liefst ook werk & privé strikt gescheiden.
Voor mij persoonlijk hangt het allemaal af hoe kwalitatief de tijd met vrienden of bv dingen als verjaardagen is.
Als dat goed zit, krijg ik daar juist energie van. Als dat niet zo is, dan ben ik liever ook alleen. Of probeer dit tot een minimum te beperken omdat het mij anders teveel (negatieve) energie kost. Goede vrienden begrijpen en respecteren zoiets dan ook.
Ik vind het dan ook bijzonder hoe mensen hun agenda’s (ik heb er niet eens een lol) zo vol krijgen? Hoe kun je dan in hemelsnaam nog kwalitatief tijd besteden?
Ik krijg eerder het idee dat veel mensen zich laten meesleuren en daardoor zich laten leven. Ik betwijfel altijd of dat lang vol te houden is? Als je bijvoorbeeld hele lijsten en structuren erop moet gaan na houden, vraag ik mij af of het dan niet een beetje zijn doel voorbij schiet?
Het klinkt wel erg stressvol op die manier.
Sommige mensen willen bijvoorbeeld ook kosten wat het kost iedereen te vriend houden (letterlijk en figuurlijk).
Door bv niet het conflict aan te willen gaan of bijvoorbeeld bang te zijn mensen teleur te moeten stellen.
Of erg gevoelig zijn voor groepsdruk (of cultuur)
Iets waarvan ik denk dat een gemiddelde HB’er een veel nuchtere/realistische kijk op heeft. Je kunt immers praktisch gezien maar zoveel relaties onderhouden.
Dankjewel voor het delen P. Muijs. Alleen fijn om zienswijze met elkaar te kunnen delen 🙂