Tijdens mijn studie moest ik op een gegeven moment stage gaan lopen en daar moest ik natuurlijk een sollicitatiebrief voor schrijven. Of beter gezegd, ik moest de perfecte sollicitatiebrief schrijven. Ik vond een prachtige stageplek. Het was helemaal wat ik zocht en ik werd er super enthousiast van. Zo enthousiast dat ik meteen ook een beetje bang werd dat ik de stageplek niet zou krijgen. Dus wilde ik niet alleen een perfecte sollicitatiebrief schrijven. Nee, de brief moest nog perfecter zijn dan wat ik normaal perfect zou vinden.
De vacature stond al een tijdje open en zat dicht tegen de deadline aan. Dus er kwam nog wat extra druk bij kijken. Maar ik had een missie want ik ging de perfecte brief schrijven. De ultieme “het zou raar zijn als je mij niet zou uitnodigen voor een gesprek-brief”. Ik was er dagen mee bezig en net voor de sluitingsdatum stuurde ik de brief in. Ik kreeg al snel een reactie terug. Mijn brief had interesse gewekt. Maar de stage was al vervuld. Ik was te laat.
Hoge eisen stellen aan jezelf
Als hoogbegaafde perfectionist heb ik jarenlang heel erg mijn best gedaan om te streven naar perfectie in alles wat ik deed. Wanneer het niet perfect was, kon ik heel hard zijn voor mezelf. Boos worden op mezelf. Mezelf van alles kwalijk nemen. De hoge eisen die ik aan mezelf stelde zorgden er bovendien voor dat ik regelmatig tot diep in de nacht doorwerkte omdat alles me extra tijd koste en ik veel waarde hecht aan iets op tijd aanleveren.
Ik weet dat je als hoogbegaafde de lat vaak hoog legt voor jezelf. Maar hoge eisen waar je van jezelf aan moet voldoen, brengen niet alleen extra stress mee, ze zijn vaak ook een stuk hoger dan de eisen die anderen stellen aan het werk dat je doet.
Soms moet je het gewoon doen
Mijn “perfecte”, maar te laat verstuurde sollicitatiebrief leverde me een andere stage op, maar vooral ook de realisatie dat perfectie niet per se leidt tot de perfecte uitkomst. Soms moet je het gewoon doen. Soms is goed ook gewoon goed genoeg en soms is jouw goed zelfs hetzelfde als het perfect van een ander.
Alles perfect willen doen kost bovendien een hoop tijd en perfectie is in zekere zin ook een illusie. Want wanneer is iets perfect? Dat er niets meer aan te veranderen is, dat niets het meer beter kan maken? En als je perfectie voor je gevoel wel kunt bereiken, is het de tijd, energie en stress eigenlijk wel waard?
Perfectionisme voor je laten werken
Een wijze les die ik de afgelopen jaren ter harte neem en toepas op de dingen die ik doe is: de meeste dingen moet je gewoon goed doen en de dingen die echt belangrijk voor je zijn, daar besteed je extra aandacht aan.
Mijn perfectionisme is een waardevolle eigenschap geworden nadat ik leerde hoe ik het voor me kon laten werken in plaats van tegen me. Want als perfectionist heb ik oog voor detail en lever ik een hoge kwaliteit in alles wat ik doe. Maar ik weet ook dat het soms belangrijker is dat ik iets gewoon doe. Soms is snelle actie noodzakelijk of is het gebaar belangrijker. Dan kan ik wel al mijn tijd steken in het perfect maken, maar dan loop ik vooral veel mis en doe ik anderen (en mezelf) ook tekort. Ik kan wel de perfecte verjaardagskaart willen schrijven, maar belangrijker is dat de kaart op tijd aankomt.
Je perfectionisme voor je laten werken geeft vooral ook veel rust. En ik hoop dat jij je realiseert dat je fouten mag maken, je bent ook maar gewoon mens. Wees wat aardiger voor jezelf, stel niet overal de hoogst mogelijke eisen aan. Bedenk regelmatig dat jouw goed ook gewoon goed genoeg is en laat perfectie niet in de weg staan van wat je wilt bereiken.
Ken je iemand voor wie deze blog interessant kan zijn? Delen mag, graag zelfs.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
