Eén van de dingen die ik bijzonder vind van hoogbegaafdheid is de gave van het goed kunnen aanvoelen. Je komt bijvoorbeeld een kamer binnen en je voelt meteen hoe de sfeer is en wat er wel gezegd maar niet uitgesproken wordt. Je voelt het als iemand niet helemaal lekker in z’n vel zit of als iemand iets van jou verwacht. Je kunt subtiliteiten opmerken en je kunt heel goed afstemmen op anderen. Je kunt onderliggende spanningen ervaren en voelen waar er iets niet in de haak is.
Dat maakt dat je goed kunt inspelen op wat er nodig is. Aan de andere kant kun je vanuit dat aanvoelen als hoogbegaafde ook helemaal meegenomen worden in de ideeën, plannen en in het enthousiasme van anderen, of juist heel erg bezig zijn met wat anderen ergens van vinden.
En misschien gebeurt dat af en toe bij jou, maar ik zie ook hoogbegaafden die door deze mooie gave, in combinatie met het snel dingen in de vingers hebben en snel zien wat er nodig is, hun leven lang bezig zijn met het uitvoeren van de plannen van andere mensen, of met het uitvoeren van de plannen die andere mensen goed vinden voor hen, ten koste van hun eigen plannen, dromen en verlangens.
Zeker als er enthousiasme bij komt kijken, kun jij je gemakkelijk vergissen tussen waar jij intrinsiek (en daarmee blijvend) enthousiast van wordt, en waar je tijdelijk enthousiast van wordt. Enthousiasme werkt namelijk heel aanstekelijk. Let maar eens op als iemand om je heen enthousiast is over een idee of concept. Je zult merken dat je daar zelf ook enthousiast van wordt en gemakkelijk verleid wordt om de ander in zijn of haar idee te ondersteunen, ook al leidt dat jou enorm af van jouw pad.
Gelukkig is er wel iets waaraan je het verschil kunt herkennen. Tijdelijk enthousiasme neemt namelijk altijd af zodra je uit contact gaat met de externe factor die jou enthousiast maakte. Daarom is het belangrijk dat je elke dag tijd neemt voor jezelf. Een moment waarop je weer even bij jezelf kunt komen en kunt voelen wat van jou is en wat van de ander is. Die ‘alleentijd’ is trouwens ook heel belangrijk om even te kunnen ontladen en ont-prikkelen.
En er is nog een reden dat jouw alleentijd belangrijk is. Ik heb het natuurlijk regelmatig over de blauwdruk en hoe het leven in het verlengde van je blauwdruk ervoor zorgt dat je de voordelen van hoogbegaafdheid gaat ervaren, in plaats van de lasten. Ook die blauwdruk mag je gaan maken in jouw alleentijd.
Het is namelijk heel onhandig om bezig te gaan met vraagstukken rondom hoe je bedraad bent, wat je wilt en wat nodig hebt, in contact met iemand anders. Doe je dat wel, dan ben je bewust en onbewust ook bezig met aanvoelen wat hij of zij van jou wil horen, of je gaat juist mee in elkaars enthousiasme. En als gevolg sta je dan aan het einde van de rit met een blauwdruk in je handen die vooral een ander reflecteert, en jou daarom niet helpt, maar juist tegenwerkt bij het vinden van de juiste omstandigheden. De omstandigheden waarin jij helemaal tot je recht komt en je plezier hebt van je hoogbegaafdheid.
Als ik het heb over alleentijd, dan bedoel ik trouwens niet dat je vanaf nu elke dag drie uur in stilte op de grond moet zitten. Het gaat eerder om ruimte voor jezelf creëren waarin je even loskoppelt van de wereld om je heen. Als je nu nog weinig alleentijd neemt, begin dan eens met tien minuten per dag en kijk hoe jij je daarbij voelt. Naast werken aan je blauwdruk, kun je ook een wandeling maken, even voor je uit staren, een dutje doen of nadenken over waar je de komende tijd zin in hebt om te doen. Je zult merken dat je daar als sensitieve hoogbegaafde enorm veel baat bij hebt
Neem jij genoeg alleentijd? En zo niet, wat maakt dat je dat niet doet? Laat het weten onder de blog: “Per ongeluk afgeleid door de plannen van anderen”.
PS. Volgende week openen we de deuren van Insight. Wil je jouw blauwdruk ontdekken en meer uit jezelf en hoogbegaafdheid halen? Meld je dan aan voor de wachtlijst. Je hoort dan als eerste wanneer Insight opent. Je ontvangt ook het speciale Insight magazine waarin je ontdekt wat je krijgt als je meedoet met Insight.
–
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 18
Zo herkenbaar. Pas na flinke overspanning klachten kwam ik er achter dat ik heel veel keuzes gemaakt had in mijn leven, die eigenlijk iemand anders scenario aan het vervullen waren… ik ben tot dit besef pas na het spreken met psycholoog gekomen.
Ik ben bijna 40 en al een tijd op zoek naar iets anders wat ik zou willen gaan doen voor werk, maar ik blijf maar denken ‘wat is er nodig? wat heeft deze of andere bedrijf van mij nodig? Te kort aan IT’ers – ik wil helpen! ‘. En ga zo maar door…
Alleentijd is zo nodig maar ook heel lastig te vinden. Vooral met kinderen erbij. En het ‘alles alleen willen doen’ (want het is toch beter en sneller als ik het zelf doe…). @Adrienne: ik ben benieuwd , is dat een ‘ding’: hoogbegaafdheid en ouderschap? Is ouder zijn extra moeilijk als je hoogbegaafd bent?
Ik ben een moeder van 2 puber zonen en ik zie mijn HB (in combi met ADHD) als een verrijking… wellicht beleven we alles wat intenser, werkt ons brein anders..maar voorop staat het wonder van moeder zijn. .dat is ondoorgrondelijk ♥️ en daarom razend boeiend ..zo kan ik nog wel even doorgaan..en ook is moeder zijn soms verrekte lastig..HB of niet .wanneer doe je het goed? Ik denk alleen puur je hart volgen in alles..dan komt goed ♥️
Dankjewel voor je reactie. Ken je ons e-book: Werk dat past? Je kunt het gratis downloaden via deze link: https://giftedpeople.eu/gratis-ebook-werk-dat-past/
Verder raden we altijd aan om je eigen blauwdruk (wie je bent, wat je wilt en daar dan voor nodig hebt) te ontdekken en vanuit daar verder te werken.
Herkenbaar.. ik ga mee in het enthousiasme van anderen maar ben sneller klaar met denken en uitwerken. De traagheid van anderen remt mij vreselijk af – gevoel aan doorplaatsen te trekken. Dit leidde tot een fikse burn-out. Van huis uit heb ik geleerd mij aan te passen, sociaal zijn (is niet alleen) wat ook veel energie kost.
Tijdens mijn burm out mijn blauwdruk gemaakt. Nu nog bij mijzelf blijven: een dag in de week me time en na 3 jaar eindelijk een beetje idee wat ik zelf wil.
Nog altijd de stem van mijn vader: ‘ga iets doen, niet alleen op de bank zitten, nodig mensen uit, houd je mond’
Wat hielp? Terug gaan naar wat je als kind leuk vond. Voor mij is dat lezen, in de tuin wroeten, beetje dwalen in de natuur…
Op werk een lieve collega met wie ik het kan delen: ‘probeer je allergieen om te zetten in uitdagingen of lach erom!’
Fijn dat je reageert. Super dat je hebt gewerkt aan je blauwdruk! Goed dat je het zo ziet.
Ik moest gelijk denken aan dit blog, ik denk dat je er wel iets aan kunt hebben:
https://giftedpeople.eu/sneller-dan-de-rest/
Het afleiden zelf valt persoonlijk nog wel mee.
Wel merk ik dat juist veel andere mensen (met name bepaalde managers) zich soms maar al te graag met dingen willen bemoeien.
In sommige gevallen zelfs met jouw hele idee weglopen en daar een totale puinhoop van maken.
Soms geef ik enkel maar wat korte adviezen of tips, omdat je bepaalde dingen al van mijlenver totaal fout ziet gaan.
In veel gevallen wordt daar niks mee gedaan, totdat het dan ineens toch inderdaad fout gaat.
Tegenwoordig zie ik het maar als een comedy act.
Een ander geval is wanneer mensen (terecht) ergens over klagen, maar er niks aan gedaan wordt.
Dat is wel iets waar ik buitengewoon slecht tegen kan.
Werk aan het probleem, probeer het te fiksen of accepteer het en houd op met klagen.
Deze irritatie wordt nog sterker wanneer men er een dosis politieke spelletjes erbij betrekt.
Absoluut walgelijk.
Het enthousiasme is er in mij nog steeds, over de meeste uiteenlopende onderwerpen.
Helaas merk ik wel dat ik tegenwoordig dit enthousiasme vaak maar voor me houd, omdat het door de meeste mensen niet echt op prijs wordt gesteld.
Jammer, iets wat namelijk tegen mijn werkwijze ingaat, ik hoor namelijk graag nieuwe ideeën.
Ik merk alleen dat veel mensen “nieuwe ideeën” al snel zien of ervaren als “het moet zo”.
Voor mij is het niks meer dan een soort van brainstormsessie.
Feit is dat ik bij bepaalde dingen op het werk, ik wel betrokken MOET zijn.
Niet omdat het mijn taak is (integendeel), maar het anders gegarandeerd fout gaat, waardoor ik alsnog uiteindelijk de (soms letterlijke) puinhoop op mag ruimen.
Ik heb dit al meerdere keren losgelaten, het besproken, andere manieren gevonden etc.
Het lijkt soms net alsof sommige mensen niet capabel zijn om dingen te kunnen/willen begrijpen.
(dat bedoel ik zeker niet om een lullige manier, maar als een objectieve constatering)
De “alleentijd” (wij noemen het “me-time”) heeft er bij mij altijd vanzelf al ingezeten.
Ik heb altijd prima mezelf kunnen vermaken, sterker nog het zijn vaak momenten dat ik nog veel dieper in bepaalde stof duik.
Ik vind dat heerlijk ontspannend om soms hele lastige vraagstukken uit te zoeken en te beantwoorden, terwijl voor velen dat juist het tegenovergestelde lijkt te zijn.
Maar soms ook gewoon even helemaal niks, letterlijk uit het raam staren en de wereld voorbij zien gaan.
Voor mij werken flinke wandelingen in de natuur ook heel erg goed.
Gewoon totaal in het moment zijn zonder teveel gedachtes.
Helaas is dat wat lastig binnen Nederland.
“In veel gevallen wordt daar niks mee gedaan, totdat het dan ineens toch inderdaad fout gaat.”
Diegenen die niet vooruitzien, leren voornamelijk door fouten te maken. Daar is verder niets aan te doen.
“Werk aan het probleem, probeer het te fiksen of accepteer het en houd op met klagen.
Deze irritatie wordt nog sterker wanneer men er een dosis politieke spelletjes erbij betrekt.”
Mijn ervaring is dat het vaak te maken heeft met niet verantwoordelijk willen zijn.
Men klaagt, maar hoeft zich verder niet verantwoordelijk te voelen wanneer er niets veranderd.
Ik vind het maken van fouten niet erg, dat is gewoon het leerproces.
“Ik merk alleen dat veel mensen “nieuwe ideeën” al snel zien of ervaren als “het moet zo”.
Voor mij is het niks meer dan een soort van brainstormsessie.”
Wel voor jou is brainstormen waarschijnlijk niet anders dan spelen met ideeën en of ze nu werken of niet is niet zo relevant?
Ik denk dat voor de meesten brainstormen als gamen wordt gezien waar iets te winnen (uit te voeren idee) & te verliezen valt (reputatie?).
Zelf ben ik geen groepsdier dus hoe anderen mij zien zal mij een worst wezen, maar denk dat dit niet voor de meeste mensen geld?
Harvey,
Dat laatste is wel interessant.
Voor mij gaat het inderdaad puur om een oplossing te vinden.
Dat is namelijk letterlijk wat brainstormen betekent: je vuurt een duizend ideeën af en er blijven dan misschien 3 plakken.
Daarvan zal zelfs zeer waarschijnlijk van die originele (drie) ideeën weinig overblijven. Of vaak is het enkel maar een opstapje tot een heel ander idee.
Ook of dat nu van de kersverse stagiair komt of de directeur is totaal niet relevant.
Overigens gaat het bij mij nooit om winnen. Vroeger al niet toen ik nog voetbalde. Ik kon een prima wedstrijd hebben, zolang het team maar goed samenwerkte en het uiterste uit de kan haalde. Met gamen heb ik dat net zo eigenlijk.
Zoals je zegt, je leert juist heel erg van fouten maken. Sterker nog, ik ben er van overtuigd dat zonder fouten maken iemand nooit ergens echt goed of een expert in kan worden.
Desalniettemin kun je vaak toch met zogenaamde “deductive logic en reasoning” (ik weet even niet Nederlandse equivalente vertaling) bepaalde dingen gewoon voorspellen.
Al met al komt dit wel allemaal samen. Ik ken mensen die een discussie kosten wat het kost willen “winnen”. Terwijl het mij gewoon om de oplossing gaat.
Mijn ervaring is dat het anders ook vrij snel een behoorlijk toxische omgeving kan gaan worden.
Het gaat namelijk wel om hoe je dingen brengt. Wie de bal kaats, kan hem terug verwachten. Als iemand dus bijvoorbeeld al direct met een gestrekt been een discussie in gaat.
“Dat is namelijk letterlijk wat brainstormen betekent: je vuurt een duizend ideeën af en er blijven dan misschien 3 plakken.”
Klopt, maar je kunt alles op 2 manieren doen:
1) spelen (wat kinderen doen): intrinsieke motivatie, geen spelregels, geen doel
2) gamen (hoe volwassenen spelen): bevat regels, winnen / presteren als doel
Dus brainstormen op het werk wordt snel als gamen ervaren, i.p.v. spelen. Terwijl brainstormen thuis waarschijnlijk andersom is omdat het daar geen gevolgen heeft voor je carrière dus je niets te verliezen hebt.
“Ook of dat nu van de kersverse stagiair komt of de directeur is totaal niet relevant.”
Klopt, maar de directeur voelt zich waarschijnlijk in z’n hemd gezet wanneer de stagiair een beter idee heeft?
Misschien ligt het hier aan mijzelf, omdat ik altijd met een zo’n origineel idee wil komen?
“Desalniettemin kun je vaak toch met zogenaamde “deductive logic en reasoning” (ik weet even niet Nederlandse equivalente vertaling) bepaalde dingen gewoon voorspellen.”
Vertel mij wat, ben autodidact wanneer het om het gedrag van mensen voorspellen betreft.
En leer door fouten te maken, hierop te reflecteren, te verbeteren en dan gewoon opnieuw proberen.
“Ik ken mensen die een discussie kosten wat het kost willen “winnen”.”
Dat zijn waarschijnlijk ook diegenen die menen dat je jouw gelijk bij de ander kunt halen i.p.v. gelijk moet hebben?
Ik begrijp die mensen niet die in discussie gaan met een persoon die beweert dat 1+1=2 is.
“Als iemand dus bijvoorbeeld al direct met een gestrekt been een discussie in gaat.”
Wat bedoel je met een gestrekt been een discussie ingaan?
Ik beëindig vaak een discussie al meteen in het begin met dooddoeners die in werkelijkheid doordenkers zijn.
Vooral als men met mij in discussie gaat wanneer ik beweer dat 3+3=6.
Heel herkenbaar 👍🏻
Dit zouden exact mijn woorden kunnen zijn 🙈 Bijzonder hoe je precies beschrijft waar ik nu weer tegen aangelopen ben op mijn werk, helaas. Zelf begrijp ik eigenlijk nooit zo goed het probleem, mijn intenties zijn goed, ik wil geen carrière maken, en ik laat iedereen in zijn waarde. Andersom ben ik blijkbaar al een bedreiging alleen door mijn aanwezigheid. En ik hou me al enorm koest zegmaar. Maar ik kan niet tegen vuile spelletjes en dan kan ik slecht zwijgen 🤣 Dus ja..gaan we weer 🤪
Zo te horen is jouw (snelle) inzicht een dreiging voor hun. Jij mag ze niet door hebben maar helaas 😀🤷♂️. Herkenbaar
“Zelf begrijp ik eigenlijk nooit zo goed het probleem, mijn intenties zijn goed, ik wil geen carrière maken, en ik laat iedereen in zijn waarde. ”
Hun probleem is dat jij niet zo bent zoals zij zijn. Ik had dit probleem ook op de middelbare school, ik ben een eenling, maar niet bang om niet bij een groep te horen, wat blijkbaar aanstootgevend is voor de pesters.
Pesters zijn onzeker en omringen zich met jaknikkers & volgelingen en omdat zij in een groep zijn voelen zij zich veilig i.t.t mij die zich niet veilig voelt in een groep. Ze hebben geprobeerd om mij te pesten, maar ik waarschuw hen eerst en als ze niet ophouden dan gebruik ik gewoon grof geweld. Gebroken botten helen sneller dan een gebroken geest/ziel.
Ik heb al lang geleden geaccepteerd dat ik geen kuddedier ben zoals de overgrote meerderheid en als ze dit niet kunnen accepteren dan is dit hun probleem, niet de mijne.
Dit is ook de reden dat ik maar 4 uur werk in een sociale setting en de rest van de uren heb ik een krantenwijk waar niemand mij voor de voeten loopt.
Als hoogbegaafde kun je in jouw hoofd snelle stappen maken. Scenario’s in je hoofd afspelen en daardoor zien wat er in de toekomst staat te gebeuren en wat de benodigde oplossingen zijn. Dan kun je nog weleens vergeten dat de hele reis van nu tot de gebeurtenis in de toekomst zichtbaar is in jouw hoofd, maar niet voor de mensen om je heen. Daardoor zeggen zij 2 maanden later wellicht precies hetzelfde, maar kunnen ze niet de link leggen met wat jij destijds bedoelde.
Om een voorbeeld te geven. Als je van de plek waar je nu bent (punt a) naar de plek van bestemming wilt komen (punt b), dan is het nodig dat je weet welke weg daar naartoe leidt. Als je geen kaart hebt, dan kun je nog zo goed zien hoe punt b eruitziet, je weet alleen niet hoe je er komt. Wanneer je als hoogbegaafde iemand wilt uitleggen hoe je van punt a naar punt b komt, is het dus nodig dat je niet alleen vertelt hoe punt b er uit ziet, maar ook wat de tussenbestemmingen zijn.
Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Teken het desnoods uit: als “dit” gebeurt, dan gebeurt er “dit” en vervolgens “dat”. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Neem de tijd om met elkaar een taal te zoeken die je beiden spreekt.
Hoewel het heel verleidelijk is om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken, niet alles is van jou. Het is belangrijk dat je de vaardigheid ontwikkelt van weten wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dat dat dingen anders worden gedaan als dat jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag over alles buigt en zorgen maakt, dan put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan.
Kaart structurele problemen aan die steeds zorgen voor brandjes. In plaats van deze steeds snel op te lossen, is het nodig dat leidinggevenden of collega’s eerst zien dat het inderdaad speelt. Als jij voordat iemand het in de gaten heeft al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand.
Bespreek de stappen die je hebt gezet in je hoofd. Laat mensen zien hoe je ergens toe bent gekomen, waarom je dat denkt. Teken het of kijk of je iemand kunt vinden die wat jij bedoelt kan “vertalen” zodat het begrijpbaar is voor de mensen om je heen.
Oordeel niet over de mensen die jou niet begrijpen. Kijk hoe je samen een taal kunt vinden die je beiden spreekt en begrijpt. Investeer in de communicatie met anderen. Het is geen onwil van de ander, maar wat jij ziet is niet vanzelfsprekend.
Vandaag nog was ik tijdens het inpakken ingedeeld bij een Turkse vrouw die klaagde over een andere collega, een Turkse man die haar telkens zat te intimideren. Volgens haar intimideerde hij haar, omdat zij zich niet zo onderdanig gedraagt zoals de meeste Turkse vrouwen.
Ik vroeg haar toen of ze hiermee bedoelde dat ze zich meer Westers gedroeg dan traditioneel Turks? Hierop knikte ze instemmend en zei dat de man schijnheilig was omdat hij als moslim zijnde zich ‘niet netjes’ gedroeg, omdat hij constant haar persoonlijke ruimte negeerde door zeer dicht bij haar te gaan staan of haar van een paar tafels vandaan strak aan zat te staren.
Ik gaf haar toen het advies om dit bij haar leidinggevende te melden, waarop ze antwoordde dat ze dat al had gedaan. Deze had toen een gesprek gevoerd, maar daar was verder niets veranderd. Dan moet je de imam vragen waar jou Turkse collega als gelovige Moslim heen gaat of hij een gesprek wil voeren met jouw collega zodat hij stopt met jou te intimideren. Waarop ze mij vroeg waarom ze nu naar een imam moest gaan terwijl het probleem zich hier op het werk afspeelde? Waarop ik antwoorde dat als ze niet tevreden was met hoe haar leidinggevende haar klacht had behandeld ze dan naar een vertrouwenspersoon moest gaan zodat deze het probleem naar haar tevredenheid kon oplossen. Maar ook hier reageerde zij afwijzend op.
Ik begon nu wel een beetje moe te worden. Zij komt bij mij klagen over een probleem, maar wanneer ik meerdere oplossingen aandraag negeert ze dit gewoon. Ik vroeg mij toen bij mezelf af of dit nu het traditionele verschil is tussen mannen & vrouwen, waar mannen gewoon het probleem oplossen, terwijl vrouwen liever klagen, m.a.w. steun bij elkaar zoeken, i.p.v. het probleem daadwerkelijk oplossen?
Of was het probleem meer op cultureel gebied, omdat zij als Nederlandse Moslim vrouw toch meer vrijgevochten is dan de traditionele Moslim vrouw uit Turkije?
In ieder geval was ik blij toen mijn dienst erop zat, want ik had het gevoel dat het gesprek gewoon nergens toe leidde en nu gelukkig naar huis kon.
Dit voorval met mijn collega doet mij denken aan mijn broertje & mij. Ik had altijd behoefte aan het alleen zijn, zelfs al op de kleuterschool.
De juffen hadden mij toen op de film opgenomen omdat ik altijd alleen speelde. Het maakt niet uit hoe druk of leeg de klas was, ik zat altijd alleen aan een tafel met Lego te spelen. En als een ander kind uit zichzelf bij mij aan tafel aanschoof om ook met mij te spelen, stond ik gewoon op en liep naar een ander lege tafel met speelgoed om daar in mijn eentje verder te spelen. Gelukkig lieten de juffen mij mijn gang gaan in tegenstelling tot mijn ouders.
Als enig kind was dit dus geen probleem, maar toen mijn broertje werd geboren werd ik gedwongen om met hem te spelen, ook al gaf ik aan dat ik dit niet wilde. Helaas werden mijn wensen gewoon genegeerd en moest ik met mijn broertje spelen. Of ik nu wilde of niet.
Om toch tijd voor alleen mijzelf te creëren pestte ik mijn broertje, zodat hij gewoon niet meer met mij wou spelen. Mijn strategie had gewerkt, maar helaas was de band tussen ons nooit meer ‘normaal’ geworden.
Ik had ook liever dat mijn ouders mijn wensen hadden gehonoreerd, maar helaas is het nu zo gelopen.
Harvey,
Dat laatste stukje met jouw broer is natuurlijk heel treurig en raakt mij.
Ik heb ook alles behalve een goede band (meer) met mijn familie, om vergelijkbare redenen.
Het vaak toch doordrammen van een bepaalde overtuiging of manier van doen.
Zelfs op veel latere leeftijd als volwassenen meerder keren aangekaart dat bepaalde gang van zaken mij absoluut niet bevalt.
Als daar geen of weinig gehoor aan wordt gegeven, is het lastig om zoiets nog in stand te houden.
Maar goed, als klein kind is dat besef er nog niet natuurlijk, dus zoekt een kind naar de meeste voor de hand liggende oplossing.
Wel fijn dat je inmiddels het besef hebt, hopelijk komt het nog een keer goed.
Wat niet is kan nog komen.
“Ik heb ook alles behalve een goede band (meer) met mijn familie, om vergelijkbare redenen.”
Ja, ik beperk het contact met hen tot het minimum om frustratie te voorkomen, dus geen nieuws is goed nieuws.
Ik mis mijn 2 nichtjes wel, maar heb geen zin om hun vader weer tegen te komen.
Ik vermoed dat de jongste net als mij is want zij had ook snel door dat wanneer mensen zeggen dat ze iets doen, ’t betekent dat ze het ook echt doen.
“Zelfs op veel latere leeftijd als volwassenen meerder keren aangekaart dat bepaalde gang van zaken mij absoluut niet bevalt.
Als daar geen of weinig gehoor aan wordt gegeven, is het lastig om zoiets nog in stand te houden.”
Het scheppen van verwachtingen betekent voor mij alleen maar nog meer teleurstelling, omdat ze toch doen wat ze willen. Dus dat doe ik allang niet meer. Alleen als het echt gevaarlijk is (zoals tijdens corona per vliegtuig op vakantie naar Indonesië willen) bemoei ik mij met hun zaken.
“Wel fijn dat je inmiddels het besef hebt, hopelijk komt het nog een keer goed.”
Hoop doet leven, nietwaar?
Dankjewel Harvey voor het delen van je persoonlijke ervaring. Heftig zeg om te lezen.. Ik heb een blog voor je opgezocht die misschien interessant is voor je: https://giftedpeople.eu/hoe-beinvloedt-jouw-menselijke-omgeving-jou/