Naast de psychomotorische overprikkelbaarheid, is de kans groot dat jij je als hoogbegaafde (en ook als HSP’ers) herkent in de emotionele overprikkelbaarheid. Kenmerken daarvan zijn: extreme, complexe en intense emoties. Je hebt een verhoogde belangstelling voor, en reactie op je omgeving. Je hecht je sterk aan mensen, plaatsen en dingen en je wordt regelmatig beschuldigd van overreageren en aanstellen. Op jonge leeftijd had je daarnaast veel driftbuien en kon je in woede uitbarsten als je bijvoorbeeld een spelletje verloor, je buitengesloten voelde of als dingen niet gingen zoals jij dat wilde. Als volwassene ben je vaak betrokken bij sociale kwesties waarbij je vanuit idealisme iets wilt betekenen.
“Stel je niet zo aan”
Als jij je herkent in de kenmerken die passen bij deze overprikkelbaarheid, zul je ook ongetwijfeld hebben gehoord ‘Trek het je niet zo aan joh’ of ‘Je kunt ook overdrijven’. Maar voor jou voelt het niet als overdrijven of aanstellen en het is makkelijker gezegd dan gedaan om het je niet zo aan te trekken.
Je kunt namelijk intens verdriet ervaren als je terug naar huis moet na een bijzondere vakantie. Je kunt intens boos worden als iemand je oneerlijk behandelt, of als je onrechtvaardigheid ziet gebeuren. Je kunt intens van slag zijn als je iets op het nieuws hebt gezien wat verdrietig of vervelend is. De emoties die je voelt, gaan ook nog eens diep door alle lagen van je heen. Je voelt ze ook helemaal in je lichaam.
Deze sterke, intense emoties zijn een belangrijk onderdeel van jou. En alle emoties die je hebt, mogen er ook zijn. Opgekropte en ongeleefde emoties zijn een bron van ongeluk. Adviezen als ‘Trek het je niet zo aan’, kun je dus gewoon naast je neerleggen.
Maar, belangrijk is wel dat je niet ten onder gaat aan je eigen emoties. Het is niet fijn als je steeds een dag van slag bent als je het nieuws hebt gekeken of als je niet meer kunt slapen omdat er op je werk iets vervelends is gebeurd. In dat geval is het goed om te kijken hoe jij jezelf kunt beschermen en hoe je hier zelf beter mee om kunt gaan.
De emoties van anderen neem je ook mee naar huis
Naast dat je intens je eigen emoties kunt ervaren, kun je ook de emoties van anderen intens ervaren. In omgevingen met mensen die last hebben van negatieve emoties, kun je daarom bijvoorbeeld blij binnen stappen en verdrietig uitstappen. Je kunt er zelfs uitgeput van raken zonder dat je precies kunt benoemen waarom.
Als je merkt dat je vaak vrolijk van huis gaat en minder goed gestemd terugkomt, is het goed om de omgevingen waar je in functioneert eens onder de loep te leggen.
Wat kun je doen?
Als je weet dat je intense emoties kunt ervaren, dat je bovengemiddeld gevoelig bent en jezelf dingen snel aantrekt, leer jezelf dan aan om hiermee om te gaan. Leer jezelf steeds beter kennen, wat werkt voor jou?
Misschien werkt het voor jou om jezelf van bepaalde dingen af te schermen. Misschien werkt het voor jou om een kwartier lang uitbundig te huilen. Of om even heel boos te zijn. Doe dat dan ook. Je gaat merken dat het heel bevrijdend is als je jouw emoties de ruimte geeft. En nee, dat hoeft niet en plein public. Vaak is het juist heel fijn om dat in jouw alleen-tijd te doen. Maar schaam je er niet voor.
Heb je vaak intense negatieve emoties? Onderzoek dan ook waar deze vandaan komen. Je emoties zijn jouw interne sturingsmechanisme. Wat of wie maakt jou steeds verdrietig of boos? En wat zegt dat over wat je te doen hebt? Onderzoek ook waar jouw positieve emoties vandaan komen. Hoe kun je daar meer van krijgen? En kijk of er omgevingen zijn die je beter kunt mijden omdat ze je emotioneel uit balans halen.
_
Herken je dit? En hoe ga jij ermee om? Laat je het onder de blog weten?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 46
Ja, heel herkenbaar! Er is een periode geweest waarin in mijn omgeving veel sterfgevallen waren. Ik moest bewust kiezen welke ik naar toe ging. Niet dat ik niet wilde, maar wist dat ik na zo’n dag leeg was. Zeker als de overledene wat verder van mij afstond (ging dan om vader of moeder van een vriend bijvoorbeeld), ging ik niet.
Inmiddels heb ik geleerd meer afstand hierin te nemen. Word nog wel verdrietig van andermans verdriet, maar trekt me niet meer zo leeg.
Ik herken dit helemaal. De emotionele buien. Zoals je het beschrijft, ’s morgens blij gezind vertrekken en plots kan dit keren. Zo vreemd. Niet altijd een oorzaak te vinden. En soms moeilijk los te laten.
Ook gevoelig voor lawaai. Hinder van vogels, tierende kinderen, een zoemend geluid. Eenmaal dat ik zie wat er gebeurt dan kan ik dit meer plaatsen.
Ook zaken die niet kloppen. vb. Huizen die voor mij niet juist in elkaar of in harmonie zijn belasten mij.
Sterk rechtvaardigheidsgevoel dat mij niet loslaat. Ik wil dit delen maar dit zou geen goed doen voor de mensen die hierbij betrokken zijn.
Ik kan ook heel sterk meeleven met iemand die ik niet ken. Ik zou de wereld verzetten terwijl het een vreemde is. Dit gevoel belast mij soms enorm.
Is soms vervelend met al die gevoelens te moeten leven. Intense gewaarwordingen die soms zo belastend zijn.
Mijn leven wordt vooral erg ontregeld door mijn extreme gevoeligheid voor geluid. Iemand tips om hier mee om te gaan? Ik slaap al met oordoppen en heb een noise cancelling headphone, maar ik ervaar nog steeds zo extreem veel stress door constante herrie van buren, verkeer, werkzaamheden, etc…
Zo ontzettend herkenbaar, welk mij buiten blij en begrepen ook verdrietig doet voelen omdat ik nog steeds niet in staat ben( ondanks de leeftijd, 58)om er op een goede positieve manier mee om te gaan die mij niet zoveel energie kost en mij de mogelijkheid biedt om de leeg gezogen batterij weer wat op of bij te laden. Ondanks het feit dat er ondertussen talloze handvatten aangereikt zijn ben ik blijkbaar niet goed in staat om deze daadwerkelijk toe te passen. Advies? Ik weet het echt niet meer
Het is een proces van naar op jezelf op zoek gaan. Dat is een belangrijk onderdeel van de Insight, de persoon die je bent en wilt zijn vormgeven. Is dat waar je nu het meeste naar op zoek bent? Duidelijk maken voor jezelf wie je bent, wat je nodig hebt? Heb je al eens een gratis online masterclass gevolgd? Je bent altijd welkom om de masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Enorm herkenbaar… Alles…
Fijn dat je reageert Marja, ik hoop dat je ook iets hebt aan het blog aangezien het herkenbaar voor je is :).
Vaak genoeg voelen mijn emoties als een flipperkast. Heen en weer zonder dat ik precies kan benoemen wat ik op dat moment voel.
Emoties van anderen ervaar ik ook sterk. Ook die ik zie (ervaar) bij bijv. een film, neem ik mee. Alsof het mijn emoties zijn en niet die van het karakter op het scherm. Sowieso in deze tijd is het wel vervelend als man zijnde, je wordt geacht niet echt je emoties te uiten maar meer stoïcijns te zijn. Als HBer is dat extra lastig voor mijn gevoel.
In godsnaam… toon die emoties gewoon. Mensen die emoties tonen zijn echt.. en maken de wereld mooier. Emoties tonen openen de weg naar goede gesprekken en verbinding tussen mensen
Emoties tonen wordt vrijwel altijd afgestraft. In mijn ervaring krijg je juist geen “mooie gesprekken”, integendeel. Je krijgt “ja maar ik …” en dan is het gesprek direct weg geleid. En wat je laat zien wordt op een later moment (soms zelfs jaren later) nog tegen je gebruikt.
Dat kan inderdaad lastig zijn. Het is belangrijk om je ook emoties de kans en de ruimte te geven. Soms kan het helpen om bepaalde films niet meer te kijken 🙂 Het is een proces van naar op jezelf op zoek gaan. Wat is belangrijk voor jou? Hoe ervaar je dit? Wat wil je? Heb je al eens een gratis online masterclass gevolgd? Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
100% herkenbaar….. Als kind moest ik (natuurlijk) verplicht naar school. Alles wat de andere kinderen op school deden, voelden, dachten, hadden meegemaakt kwam bij mij binnen. Op de peuterspeelzaal maakten sommige kinderen ruzie om een stuk speelgoed, wie ermee mocht spelen… Ik vond die kinderen maar raar; ik speelde niet met die dingen, dat was niets voor mij. Tot mijn 8e kwam ik na schooldagen vaak overladen thuis. En wie was er dan de klos? Mijn moeder. De driftbuien waren niet allemaal even erg, maar als kleuter heb ik zelfs thuis een raam ingetrapt. Ik had geen koffer, maar liep ook vaak thuis weg. Toen ik 8 was vertrokken we naar het buitenland. (Mijn vader was militair). Dat heeft mij veel goed gedaan, omdat alle kinderen op de international school het normaal vonden dat je anders was, want je kwam uit een ander land. Vanaf mijn 8e tot mijn 14e heb ik daarom gelukkig bijna geen uitbarstingen meer gehad. Op mijn 14e kwamen we terug in Nederland. En toen begon de ellende weer. Ik was anders, pas niet in het Nederlandse schoolsysteem. En alle emoties en groepsvormingen, alle gevoelens van alle scholieren en docenten en nog zoveeeeel meer heb ik van mijn 14e tot mijn 16e in me gehouden. En toen barstte er een bom in mij. Ik heb zelfs gevochten (en gewonnen) met mijn vader. Na die uitbarsting heb ik zelf besloten om er wat aan te gaan doen. Maar waar kon je vroeger terecht als hoogbegaafd, hoog sensitief, en nog (zoals ze het noemen, maar dit woord is niet mijn favoriet) paranormaal begaafd bent? Ik ben blij dat ik ben wie ik ben, want ik heb het zelf allemaal geregeld en nooit meer last gehad van woede aanvallen of boosheid.
Fijn dat je reageert en dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring Chaliarmska.
Zooooo, enof! Ik heb 1 dame in mijn omgeving voor wie ik zorg en voel me zo vaak uitgeput. Was toevallig dit weekend aan het overwegen om minder voor haar te zorgen omdat het zo ten koste gaat van mijn energie.
En vroeger, vroeger dacht ik dat als iemand me zei dat ik te heftig reageerde (als in overgevoelig) dat ik dat moest trainen om minder te zijn. Geleerd bij de psycholoog omdat ik er last van had.
Wel, het is allemaal lariekoek! Ik ben perfect zoals ik ben. Echt perfect.
Maar ik neem het haar niet kwalijk. Was denk toen nog zo weinig over bekend.
Ik heb trouwens ook wel eens – en dat vind ik zo raar – dat ik echt boos ben – zoals van de week op mijn broer en dan opeens uit het niets verdwijnt die boosheid. Ik snap er geen reet van en het klopt ook niet.
Nouja, herken het dus in duizendvoud en dat met dat uitgeput raken daar wil ik echt een oplossing voor.
Maar als laatste he? Ik vind dit 1 van de meest aantrekkelijke eigenschappen. Altijd als ik het bij een ander zie of herken, dan denk ik ‘ja, dat is lekker!’
Precies Manon je bent precies zoals je moet zijn 🙂 Dat is wat jou maakt wie je bent!
Ik heb soms wel eens zoiets van: We worden al vroeg dingen afgeleerd, terwijl ontladen van emoties onze gezondheid goed doen. Eigenlijk mag daar ook ruimte voor komen…Opgekropte woede naar binnen maakt ons ziek, naar buiten schaadt n ander met mogelijk. HB en gevoeligheid staat tot bewustzijn die erg scherp is, handvaten hoe dit te handelen kan ons erg helpen. Het ontladen en balans zoeken kost veel tijd, maar ergens is t logisch: denk je veel, vergeet niet daartegenover beweging vh lijf te zetten en voeding die wat zuiverder is: bv water ipv cola…Balans…Dankzij HB kunnen we goed balans zien, dus met zelfvertrouwen en introspectie en intuïtie komt alles goed!! Bedankt Adrienne voor wat je doet allemaal!
Fijn om deze reactie te lezen en ook helemaal mee eens. Paar gesprekken met praktijkondersteuner gehad mbt coping dmv het omdenken (cognitieve gedragstherapie). Op zich kan ik dit omdenken al best aardig in veel situaties, maar ik heb hem ook gezegd het is allemaal leuk en aardig en werkt tot op zekere hoogte, maar zeker in Corona tijd merk ik dat het niet voldoende is en het ook gewoon normaal moet zijn om je even weer eens helemaal te kunnen laten gaan. Even lekker schreeuwen (zonder dat er een bezorgde partner boven komt kijken of alles wel goed gaat 😉 ), weer lekker kunnen sporten (het afreageren met badminton doet voor mij veel). Heb in de loop der jaren ervaren dat cognitieve therapie/omdenken heel nuttig voor me KAN zijn, echter op dit moment gaat het z’n doel voorbij en voelt het nu meer als damage control. Alles moet maar onder controle gehouden worden en in bedwang gehouden worden, dit voelt inderdaad ongezond en onnatuurlijk. Gooi even wat stress eruit en gelijk kun je de wereld weer wat beter aan of weer wat makkelijker whoozaa zeggen 😀
Mooi Jeroen, dankjewel voor je mooie aanvullende woorden!
In dit blog herken ik me helemaal. Helemaal toen ik las over de driftbuien in kindertijd. Mijn ouders zeiden dat ik last had van kleuterpubertijd, ik sloot mijn ouders op en vertrok geregeld met mijn koffer om andere ouders te zoeken, waarvan vele keren met een lege koffer, om hen te laten weten dat het menens was. Op latere leeftijd begreep ik pas wat het veroorzaakte. Het was of -in mijn ogen- groot onrecht of het niet kunnen kiezen/weten wat ik wilde. Beiden zijn nog steeds hordes. Voor het niet kunnen kiezen heb ik nu een oplossing. Ik laat mijn man kiezen en hij weet dat het echt niet uitmaakt wat hij kiest, zolang ik het maar niet hoef te doen. Het werkt perfect en het is zo fijn om dan weer door te kunnen.
Ow wat mooi! Dat niet kiezen herken ik heel erg. Aub….kan iemand anders dat doen? Maakt niet uit wat, als ik het maar niet hoef te doen ?
Oei dat is nu net mijn probleem; als anderen voor mij trachten te kiezen- of voor mij beslissen wat passend gekleed/gedrag is.
Dat een hele poos meegemaakt met een narcistische partner tot ik er letterlijk bijna onderdoor gegaan ben.
Nu ik lekker zelf kan en mag kiezen in mijn privé is alles kleurrijker dan ooit en lekker druk/vol.
Gelukkig heb ik nu een partner die daar geen problemen mee heeft.
Is al hatelijk genoeg als ze je op het werk tussen de lijntjes willen laten lopen en voor jou kiezen.
Geen wonder dat je het niet steeds herkent dat je HB bent door al die verschillen tussen (ook) ons:)
Bij mij gaat het doorgaans net als bij jou, Michèle. Ik word ook niet graag verteld wat ik moet doen en ik bepaal zelf wat ik wil en doe. Ik kan juist erg snel kiezen, omdat ik weet/voel dat het de goede keuze is. Ik hoef ook niet eerst alle opties te hebben bestudeerd. Echter, soms weet ik het gewoonweg helemaal niet. Ratio en intuïtie zijn dan beiden met vakantie. Vervolgens doe ik helemaal niets meer, ik loop erop vast. Zo stom, want qua onderwerp gaat het vaak nergens over. Mijn man helpt mij dan weer vooruit.
Dat met die koffer. Dat deed ik ook???
Fijn Pien dat je met je man zo een mooie oplossing hebt kunnen bedenken, dat scheelt jou weer keuze stress en is een mooie oplossing voor jullie samen 🙂
Sinds een jaar heeft het een naam gekregen: als kind breath holding spells, daarna snel moe, in de puberteit overactief op allerlei vlak, daarna ‘depressies’ en nu dissociaties erbij. En al die tijd: ‘daar heb je haar weer, stel je niet aan, laat los, zit je weer te janken (zei ik ook tegen mijzelf) maar je bent toch altijd negatief etc. Mij zo laten overprikkelen dat ik geen grenzen meer voelde en ik er alleen (onbewust) uit kon stappen. Nu gelukkig weer herstellende en goed nieuwe grens tussen mijn gevoel en die van anderen, straks een andere werkplek met minder prikkels,
Dank voor je blog! Een feest van herkenning.
Dankjewel Mo, fijn dat je reageert.
Het reageren op emoties herken ik bij mijn dochter en kleindochter en ook woede uitbarstingen die niet te stuiten zijn of waren. Ik herken zulke situaties ook wel uit mijn verleden en besef steeds meer o.a. door deze blog dat ik er in contact met anderen tegenwoordig ook last van heb.
De antwoorden helpen me om sterk te worden.
Bedankt Adrienne voor je fantastische hulp.
Die woedeuitbarstingen had mijn zoon tot een paar jaar geleden ook af en toe; op jonge leeftijd wekelijks, daarna werd het minder en sinds 2 jaar eigenlijk niet meer. Godzijdank… want wat had ik altijd met hem te doen als hij er last van had. De oorzaak was namelijk altijd dat hij niet of verkeerd begrepen werd. Hij is zó lief en zó oprecht.. soms waren wij overigens zelf de oorzaak van de woedeaanval.. dan reageerden we te fel op zijn gedrag, niet helemaal beseffend dat hij gewoon overprikkeld was op zo’n moment.
Dat heeft onze zoon ook. Hij heeft dit ook als hij achter elkaar blijft verliezen met spelletjes(gamen). Met name als er ook daarbij door vrienden nog opmerkingen gemaakt worden. Als zijn zusjes of ik dan nog met iets komen flipt hij soms helemaal.
Daarna is hij vol berouw en haalt hij zichzelf compleet naar beneden. Heel verdrietig. Het wordt wel minder bij hem naarmate hij ouder wordt, maar in tijden van stress steekt het toch de kop weer op.
Dankjewel Magda, fijn om te lezen. Ik hoop dat je iets hebt gehad aan het blog en dan vooral aan de tips die Adrienne geeft.
Als 17 jarig meisje verongelukte mijn boezemvriendin. Na een week coma stekker eruit.
Op school ging ik daarna naar het toilet om daar even ongestoord zachtjes te kunnen huilen, als er iets gebeurde wat mijn verdriet weer triggerde. Tot een meisje uit mijn klas ( waar ik overigens weinig contact mee had) me kwam zoeken en vanuit de hal tegen me zei dat ze me zochten en dat “ze” het onderhand wel genoeg vonden; al die aandachtttrekkerij. Ik durfde toen mijn verdriet helemáál niet meer te uiten.
Dit deed me zó’n pijn! Ik trok me notabene terug om te huilen!
Het was inderdaad altijd: “Zo kan ie wel weer. Nu maar even normáál doen!”
Er zijn zóveel verhalen die ik kan vertellen die in dit kader passen!
Misschien tóch maar eens gaan schrijven….?
Zeker. Schrijven, Marijke!
Dankjewel Iris.
Dit soort reacties heb ik nodig!
Wat heftig Marijke, helemaal als je dan ook nog zo’n reactie krijgt. Mensen weten vaak niet wat ze kunnen veroorzaken met hun woorden. Dankjewel dat je dit met ons wilde delen. Het is heel waardevol, ook voor anderen om te lezen.
Dit is zoooooo herkenbaar. En het heeft al zoveel negativisme vanuit mijn omgeving naar mij toe opgeleverd. Dat ik echt mensen uit mijn inner circle ben gaan elimineren die alleen maar negatief waren en kritiek op mij hadden. In de laatste 2-3 jaar heb ik een enorme groei gemaakt in het mezelf kunnen zijn, zonder me keer op keer te laten beïnvloeden door wat anderen van mij vinden. Maar blijft bij sommige wel waakzaam dat ik mij niet weer laat meetrekken in dat: “Maar vroeger deed je dat wel altijd” negativisme. Sterker nog. Als ze mij nu zouden vragen, morgen vergaat de aarde, wie wil je meenemen naar de andere planeet? Dan ga ik lekker ontspannen alleen.
haaa ja alleen met jezelf je ben je beste vriendin, zonder adviezen, meningen van anderen
uiteindelijk kan alles, mag alles voel je alles, en dat helemaal kunnen accepteren, elk moment is het anders,
Wat goed dat je dit doet Sabine. Je bent er echt bewust van, dat de invloed van jouw directe omgeving op jou is en kiest bewust voor de mensen die je wel en niet toelaat. Dat is wat wij ook altijd bij Gifted People aan mensen vertellen. Super dat je dit doet!
Ach ja, dat lieve, fragiele kindje, dat was ik.”Zij kan nergens tegen, is superverlegen, is overal bang voor en stelt zich aan, huilebalk, doe eens normaal, stel je niet zo aan, jij overdrijft altijd zo, jij kunt je niet begrenzen, jij stelt je aan. Zo, dat is er uit. Alle tranen hebben hierover al gevloeid, geschreeuwd heb ik, vooral in mijn auto, in mijn bed, als ik alleen was…en wat een enorme cartharsis, om daarna weer sterk en vol vertrouwen aan de slag te gaan. Nu 53, toch gaan studeren en in m’n 3e jaar HBO kom ik ze weer tegen: de betere eters die willen profiteren van mijn zachtheid. Nog steeds zoek ik de balans om op zachte wijze de harde boodschap te brengen. Dat geeft me nog buikkrampen als ik weerstand tegen kom. Maar ik stop niet meer, ik ga door, gefocust op mijn resultaten.
Wat knap Desiree, je zegt het zo treffend: op zachte wijze een harde boodschap brengen. Ik herken dat heel erg, die buikkrampen als je dan je best doet om het allemaal netjes en goed te brengen en op weerstand stuit. wat moet je dan nog?
Het niet kunnen begrenzen, van jongsaf aan, deed mij ook direct een bel rinkelen. Ik wil mensen altijd graag helpen maar merk dat ik me daarin verlies, alles wil doen en overnemen, hun last wordt mijn last. Juist omdat ik dat ervaar, help ik mensen niet. Houd ik afstand. Want ik ga erin op. En dat is niet de bedoeling. Het put me uit. Ik weet nog steeds niet hoe ik mijn grenzen hierin kan bewaken.
Andersom geldt het ook: als ik hulp vraag, moet het niet te ver gaan, anders geef ik alles zo uit handen. Jij helpt, dus jij doet, lijkt het motto.
Onzin, maar ik kan er amper anders in zitten.
Heftig Desiree, leer jezelf beter kennen zodat je weet hoe jij in elkaar zit, wat jij nodig hebt en wat voor mensen jij graag om je heen wilt hebben. Je gaat merken dat hoe beter jij jezelf kent en durft te zijn, des te meer mensen je aantrekt die daarbij passen.
Enorm herkenbaar.
Ik kreeg zo vaak te horen als ik weer eens van slag was: daar moet je schijt aan hebben…
En ik was dan boos op mezelf omdat ik dat wel wist, maar niet kon…
Ook het last hebben van de negatieve energie van anderen.
Ik zat met mijn bedrijf lang in een gebouw waar ik ‘samenwerkte’ met mensen die vooral vaak erg negatief en wantrouwig waren.
Zodra ik het pand dan binnen kwam, voelde ik al direct… ojee… het wordt weer ‘zo’n dag’…
Zo blij dat ik ervoor heb gekozen om daar de huur op te zeggen.
Inmiddels heb ik voor mijn praktijk een pandje heb met een eigen ingang 🙂
Met als keerzijde dat ik nu dus wel helemaal alleen werk en niet even ‘goedemorgen’ kan zeggen tegen iemand, als ik binnenkom.
Maar met als grote plus, dat ik alleen mijn eigen energie meeneem en daar heb ik invloed op 🙂
Nu nog wat beter gaan sturen op de klanten die ik aantrek, zodat ik daar niet meer op leeg loop. Gaat al steeds beter gelukkig 🙂
Super dat je dit zo hebt kunnen inrichten op jouw voorwaarden Saskia. Inderdaad mensen in onze omgeving hebben een grote invloed op ons. Je gaat merken dat hoe beter jij jezelf kent en durft te zijn, des te meer mensen je aantrekt die daarbij passen.
Als kind vaak onhandelbaar en een redelijke periode vol nachtmerries met ook af en toe “multitasken”, dus soms met twee of méér driftbuien tegelijk… mezelf vaak onbewust of zelfs doelgericht en compulsief isoleren om weg te vluchten uit de realiteit van de omgeving, van anderen om me onder de radar te verschuilen, oogcontact vermijden, hulpeloosheid/uitzichtloosheid, maar ook enorm positieve gevoelens van passie en gedrevenheid die doorgaans niet mochten/mogen, omdat het dan weer schijnbaar “abnormaal” heet. Ik heb nu nog regelmatig het gevoel dat een deel van m’n identiteit moest worden geamputeerd, wat ik zo ongeveer ervaar als fantoompijn van de geest (…). Een soort van onverschillige leegte die ontstond als gevolg van middelmatigheids-medicatie, van “somber moet je ook kunnen accepteren, want dat hoort er ook bij”. “Kin omhoog”. Klinkt misschien allemaal wel een beetje raar, maar gelukkig merk ik dat ook zo. Ik was blijkbaar “ne goeie” voor op de maan te gaan wonen. Dan reageerde ik meestal met: “Pluto lijkt me veel beter”.
Dankjewel voor je persoonlijke ervaring Yves. Het is inderdaad belangrijk om bewust te zijn van de invloed van jouw directe omgeving en kies bewust voor de mensen die je wel en niet toelaat. Investeer daarnaast in zelfonderzoek. Zodat je weet wat jij nodig hebt en wat voor mensen jij graag om je heen wilt hebben. Je gaat merken dat hoe beter jij jezelf kent en durft te zijn, des te meer mensen je aantrekt die daarbij passen
Wow deze blog komt als geroepen, ontzettend herkenbaar. Als kind inderdaad ontzettend veel woedeaanvallen, terwijl ik verder een rustig persoon ben. En momenteel merk ik dat ik erg in gevecht ben met mezelf op dit gebied. In het kort: relatie net uit (wel iets wat er al lang aan zat te komen), er is al een nieuw iemand in het spel, het leven loopt niet altijd zoals je het zou plannen, maar ik merk wel dat het allemaal erg impact op me heeft. Ik ben niet meer mezelf en merk echt overprikkeldheid. Emoties van anderen herken ik ook echt, al ken ik iemand niet goed, ik merk altijd metéén als iemand zich niet goed voelt of als iemand irritatie naar mij toe heeft of wat dan ook. En ja dat neem ik altijd mee, ook al zijn het dingen waar ik het met die persoon niet eens actief over heb, als iemand zich niet goed voelt neem ik dat mee en over. Ik merk dat tijd voor mezelf, maar ook echt actief beslissen wat IK wil, me heel erg goed doet, want vaak laat ik me op zulke momenten dan toch een beetje meeslepen waardoor ik over mijn grenzen ga. Dus in dit soort periodes trek ik me altijd weer een beetje terug en leer ik mezelf weer even kennen om te weten waar ik sta en weer even wat sterker in mijn schoenen te staan.
Dankjewel Klazien voor je reactie. Fijn dat je dit met ons wilde delen.