Ik ben enorm fan van cabaretshows en stand-upcomedy. Van sommige shows die ik vroeger veel heb gekeken ken ik nog hele stukken uit mijn hoofd. En van sommige stukken moet ik nog steeds een beetje lachen als ik eraan denk. Laatst moest ik bijvoorbeeld denken aan Brigitte Kaandorp die in één van haar shows een heel stuk wijdt aan de ‘speciaal-voor-jou-vrouwen’.
De kern van deze ‘speciaal-voor-jou-vrouwen’ is dat ze ongevraagd, soms ook ongewenst, iets voor je doen en vervolgens verwachten dat jij daar extreem dankbaar voor bent. Terwijl jij denkt: “Van mij had je dit niet hoeven doen hoor”.
Ik zal je maar eerlijk bekennen dat ik in het verleden ook zo’n ‘speciaal-voor-jou-vrouw’ was. En dan niet in de vorm van het breien van een trui, zoals Brigitte als voorbeeld gebruikt, maar wel in een vorm die je misschien zelf ook kunt herkennen.
Als hoogbegaafde heb je namelijk sterke voelsprieten en zie je veel gebeuren, soms al voordat anderen het zien gebeuren. Het gevaar hiervan is dat je, wat ik noem, “voor je beurt gaat handelen” en jezelf verantwoordelijk maakt voor dingen waar jij niet verantwoordelijk voor bent, waardoor je soms zelfs een storende factor in de hele situatie wordt.
Op het moment zelf voelt en lijkt dat natuurlijk niet zo. Je wilt juist iemand helpen of iets goeds doen voor een ander. Alleen daardoor ontneem je anderen soms ook een waardevolle les, of je houdt iets in stand dat niet werkt.
Stel dat je bijvoorbeeld een collega hebt die heel verlegen is en daarom niet durft aan te geven bij jullie leidinggevende dat ze veel te veel werk op haar bordje heeft liggen. Jij ziet hoe moeilijk jouw collega het heeft en jij besluit: “Ik ga haar helpen”.
Dus jij klopt aan bij je leidinggevende en je kaart aan dat het echt niet meer te doen is. Jouw leidinggevende, die zich daar helemaal niet bewust van was, wil natuurlijk graag van jouw collega horen wat er speelt en roept haar erbij. Jouw collega voelt zich op dat moment zo voor het blok gezet dat ze iets doet wat je niet had verwacht: ze ontkent dat ze het te druk heeft.
Eenmaal terug bij je werkplek merk je dat je een beetje boos bent. Want, jij hebt dit speciaal voor haar gedaan en zij zet jou gewoon voor schut. Herkenbaar?
In de woorden van Byron Katie: “Er zijn in de wereld drie zaken: jouw zaak, mijn zaak en de zaak van het universum/van God”. Juist omdat je als hoogbegaafde snel ziet waar het beter kan of wat er nodig is, loop je het risico om je te gaan begeven in de zaak van de ander. En dat brengt altijd stress, frustratie en irritatie met zich mee.
Die ander is soms namelijk helemaal nog niet klaar voor de mogelijkheden die jij ziet. Die ander heeft eerst zelf nog een proces te doorlopen voordat hij of zij klaar is om een bepaald probleem om te lossen. En als jij dan voor je beurt gaat handelen, kan het zomaar zijn dat daar ondankbaar op gereageerd wordt, dat het tegemoet getreden wordt met weerstand, of dat je in de weg staat van de ontwikkeling die iemand zelf te maken heeft, zoals een collega die mag leren voor zichzelf op te komen in plaats van afhankelijk te worden van jou die het voor haar doet.
Je bezighouden met de zaak van de ander leidt jou ook enorm af van je eigen zaak. En dat maakt het soms juist ook zo verleidelijk, want het zorgt ervoor dat je even niet naar jezelf hoeft te kijken, terwijl daar juist hetgeen ligt waar jij iets in te ontwikkelen hebt. Wanneer jij jezelf over-verantwoordelijk maakt en je bemoeit met de zaak van de ander, zul jij je hoogbegaafdheid veel sneller als een last ervaren. En dat kost je veel energie en levensplezier.
Als je meer wilt ontdekken over hoe je als hoogbegaafde vooral de voordelen van hoogbegaafdheid kunt ervaren, meld je dan ook even aan voor mijn nieuwe live en gratis online masterclass ‘van Last naar Gave’. In deze masterclass ontdek je wat er nodig is om vooral de mooie kanten van hoogbegaafdheid te kunnen ervaren, zodat je plezier hebt van je hoogbegaafdheid en zodat je jouw unieke gaven optimaal kunt benutten. Je kunt je hier aanmelden: Masterclass van Last naar Gave.
–
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de HB-updates gemakkelijk in je mail.
Ik erger mij vaak aan mensen die niet logisch zijn of gewoonweg niet toe willen geven dat ze iets verkeerds doen. Het probleem is dus dat ik zie dat ze iets verkeerds doen, maar zelf zien ze dit niet als een probleem. Ik heb vaak gemerkt dat wanneer ik daar dan iets van zeg dit of gewoon niet aankomt of dat ik niet geloofd wordt. Dit komt omdat ze het (nog) niet als een probleem zien en mensen sowieso toch geneigd zijn om alleen dat te geloven wat ze willen geloven.
Ik kan dan 2 dingen doen:
1) wachten totdat ze het als een probleem ervaren
2) het zo verpakken dat ze zelf over hun gedrag / logica na gaan denken
Maar meestal zeg ik pas iets wanneer ze het zelf als probleem ervaren en om hulp vragen.
Herkenbaar stuk, maar ik heb ook wel een beetje zo mijn bedenkingen.
Ik ben nog steeds van mening dat je op een bepaald niveau ook bepaalde verwachtingen mag hebben.
Dat is niet gebaseerd op mijzelf (en mijn evt snelle manier van werken/denken), maar dat is gebaseerd op ervaring van andere mensen of bedrijven in dezelfde tak van sport.
Zo verwacht ik van een (professionele) manager of een leidinggevende wel dat als ik mijn hart lucht of bepaalde dingen aankaart, dat deze daar tactisch en respectvol mee omgaat. Ook (JUIST) vanuit privacy overwegingen.
Dus niet dan direct naar degene toe loopt om te vragen wat er gaande is.
Dat zou ik zelf namelijk ook totaal niet kunnen waarderen op dat moment.
Van een manager of leidinggevende mag je toch wel een niveau verwachten dat hij/zij ook snapt dat zoiets geen verstandige zet is.
Zeker als iemand al zo verlegen is, is een tactische en rustige indirecte benadering vereist.
Dit sluit aan op het andere voorbeeld over deuren open houden voor anderen (kudos trouwens!).
Ook daar mag je best een bepaalde vorm van respect verwachten.
Daarmee bedoel ik niet dat je perse om een bedankje zit te wachten, maar eerder de verwachting dat je geen stank voor dank krijgt.
Wat echter misschien wel wat sterker is, is überhaupt de realisatie dat iemand misschien iets met goede bedoelingen doet.
Dit lijkt bij sommige mensen weleens een beetje te ontbreken (de laatste jaren?)
In bijvoorbeeld andere culturen wordt er veel uitbundiger bedankt als een vorm van respect.
Mijn ervaring is dat je daar ook veel minder tegen dit soort problemen aanloopt.
Dat stuk sluit dan wel weer sterk aan bij dat sterke oneerlijkheidsgevoel van veel HB’ers.
Stank voor dank krijgen is voor niemand leuk, maar bij een HB’er wordt dat nog eens sterk uitvergroot.
Dankjewel voor het delen P Muis en fijn dat je reageert.
“Ik ben nog steeds van mening dat je op een bepaald niveau ook bepaalde verwachtingen mag hebben.”
Ik heb mijn verwachtingspatroon geheel losgelaten. Zolang er geen wet wordt overtreden en niemand geweld wordt aangedaan maakt het mij niets uit.
“Ook daar mag je best een bepaalde vorm van respect verwachten.”
Respect moet je verdienen, maar dat is maar mijn mening.
“Dat stuk sluit dan wel weer sterk aan bij dat sterke oneerlijkheidsgevoel van veel HB’ers.”
Ik vraag mij af of deze oneerlijkheidsgevoel niet gewoon een verkapte manier van jouw wil aan anderen opleggen is?
En wat is oneerlijk?
Als ik een goede daad verricht, maar daar helemaal niets voor terug verwacht dan is hoe de ander reageert toch totaal irrelevant?
Ook al krijg ik stank voor dank, mij raakt het niet want dat zou betekenen dat ik verwacht dat de ander op een bepaalde manier reageert. Wat mijn goede daad van een gift in een ruilmiddel verandert, wat niet mijn bedoeling is.
Zoooo herkenbaar. En dan gelijk “het” maar even doen omdat ik het zelf flitsend snel kan. Je houdt zo iets ongewenst in stand en je wordt er niet om gewaardeerd (betweter!). Het is moeilijk om op je handen te zitten maar ik heb afgeleerd om voor anderen te spreken omdat die in alle talen ontkennen dat er een probleem is als je het in de groep aankaart.
Bedankt voor je reactie Annemiek.
Ik zoek eigenlijk naar het moment waarop je ongevraagde hulp wel en waar niet gewenst is.
Van huis uit heb ik geleerd dat je de deur voor een ander open hoort te houden. Het maakt daarbij niet uit of die ander een man of een vrouw, jong of oud is.
In onze stad is een overdekt winkelcentrum. De hoofdingang heeft schuifdeuren en de zijingang een deur met een deurdranger, die best wel zwaar gaat. Vlak achter de deur is een trap met tien treden naar boven.
Wanneer ik de deur open doe kijk ik altijd even rond om te voorkomen dat ik de deur los laat terwijl een ander er doorheen zou willen.
Op een goede dag kwam een vrouw met gevulde tassen in haar handen aangelopen, dus ‘plichtsgetrouw’ heb ik de deur voor haar open gehouden.
Toen werd me toe gesneerd “dat is zeker omdat ik een vrouw ben hé”.
Het enige wat ik op dat moment kon bedenken is “nee omdat ik een heer ben”.
De eerlijkheid gebied dat ik sinds die tijd altijd wat voorzichtig ben wanneer ik de deur voor een ander open houd.
Moet het open houden van een deur voor een ander gezien worden als ongewenste hulp die aangeboden wordt? Of is het een maatschappelijk gewenste hulp?
Aks iemand je afsnauwt als je een deur openhoudt ben je gewoon een ondankbare muts. Vriendelijk en galant zijn is niet “ongewenst helpen”. Ga alsjeblieft door met galant een deur openhouden voor iedereen.
Niels for president! Haha
Nee, twijfel vooral niet aan jezelf door die paar zure en rotte appels.
Oh jee Niels… Persoonlijk zou ik het zien als dat je attent bent 🙂
Die mevrouw had vast een ontzettend nare dag achter de rug.
“Moet het open houden van een deur voor een ander gezien worden als ongewenste hulp die aangeboden wordt? Of is het een maatschappelijk gewenste hulp?”
Waarom hecht je zoveel waarde aan wat de ander vindt?
Als jij vindt dat je een deur voor de ander open moet houden dan doe je dat toch gewoon?
Of wacht je op erkenning van de ander?
Zelf vind ik dat een goede daad een gift is , waarbij ik niets voor terugvraag.
Dus of de ander het nu goed- of afkeurt is niet zo belangrijk als de intentie waarmee de daad werd verricht.
Dit is heel herkenbaarvoor mij. Ik heb vaak geen geduld voor het proces van de ander en al helemaal niet als ik er ook last aan ondervind dat die persoon nog niet klaar is om ergens mee aan de slag te gaan. Dit kan me enorm frustreren.
Ook merk ik dat het lastig is om de gewoonte te doorbreken. Waar ik vroeger mensen oplossingen aan zou hebben gedragen en dat nu niet meer doe, zijn die personen de gewoonte om te komen ‘vragen’ voor een oplossing niet zomaar verleerd.
Ondanks deze uitdagingen gaat het me langzaam beter af. Het besef dat de ander me kan inspireren en verwonderen met de eigen oplossing en benadering heeft me daarin veel geboden.
Want ik weet ook, dat ik het nooit allemaal weet.
Mooi verwoord Hellen.
Zeker herkenbaar. Het blijft lastig de ander zijn/haar eigen tempo, ontwikkelingen en fouten te laten maken als jij eigenlijk de oplossing al weet.
En helemaal als je daarna betrokken wordt om het probleem op te lossen wat jij al lang had zien aankomen.
Dat is inderdaad waar veel hoogbegaafden tegenaan lopen.. Dankjewel voor je reactie Peter.
Zeker herkenbaar.
Ik ben hier alleen jaren terug mee gestopt toen ik zelf tegen een burn out aan zat.
Toen ik hard met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat het veelal niet eens werd gewaardeerd wat ik deed.
Dankjewel voor je reactie Sabine.