Als hoogbegaafde heb ik vanaf dat ik me kan herinneren gevoeld dat ik anders was, zonder dat ik daar woorden aan kon geven. Zonder dat ik wist waarom dat zo was en hoe dat zo was. Lang is het voor mij normaal geweest dat de mensen om me heen mij niet begrepen, mij niet konden volgen en dat ik op een heel ander denkniveau leek te functioneren. Ik had geaccepteerd dat ik er net niet helemaal tussen paste.
Ondertussen bewandelde ik mijn levenspad zoals dat hoorde, zoals dat verwacht werd. Al voelde ik wel steeds dat er iets niet klopte. Het voelde alsof ik mezelf in een hokje probeerde te duwen waar ik duidelijk niet in thuishoorde. Als een vierkantje dat door een rondje geduwd wordt, en in dat proces de scherpe randjes verliest. De randjes die mij juist maken wie ik ben. Alle contacten met de buitenwereld vroegen bijzonder veel energie van me. Dus als ik dan thuis was, wilde ik ook vooral met rust gelaten worden.
Ik kon natuurlijk alleen vanuit mijn eigen wereld en kaders kijken, dus ik dacht aan de ene kant dat iedereen dat wel zo zou hebben. Maar soms vroeg ik mezelf wel af, of er misschien iets mis was met mij. Ik kende bijvoorbeeld niemand die zo snel uitgekeken was op werk, en heel eerlijk, ook snel op de meeste mensen. Ik verbaasde me regelmatig over wat ik allemaal zag en wat anderen niet schenen te zien. Over de problemen die voor anderen totaal buiten zicht waren, terwijl ik ze al mijlenver zag aankomen. En over dat ik de oplossingen al bedacht had terwijl de rest nog in crisis-modus zat.
Vanuit die vraag ‘is er iets mis met mij?’ ben ik trouwens ook een keer langsgaan bij een psycholoog. Dat heb ik lang niemand durven te vertellen. Toen dacht ik nog dat dat iets was om je voor te schamen. Inmiddels zie ik dat anders. We hebben allemaal in ons leven momenten waarop we hulp nodig hebben van een ander. Je laten helpen, straalt in mijn ogen kracht uit. Al bleek deze weg niet de oplossing te zijn voor mijn vragen. Sowieso wist ik niet zo goed te beschrijven wat ik nou eigenlijk wilde weten of waar ik naar op zoek was.
Pas toen ik het vond, wist ik waar ik naar had gezocht
In een totaal andere setting kwam ik in contact met een gelijkgestemde. Voor die tijd wist ik helemaal niet dat dat kon, een gelijkgestemde vinden. Maar het opende mijn ogen in de realisatie dat er dus ook anderen zijn waarmee ik wel op eenzelfde frequentie kan communiceren.
In onze gesprekken samen deelde ik veel over wat ik zag, dacht en voelde. Over de vragen die ik had en ook de twijfels over of ik wel in “orde” was. Ik had daarbij de mazzel dat de persoon in kwestie een deskundige was op gebied van hoogbegaafdheid. In één van onze gesprekken samen sprak ze dan ook de zin uit ‘maar Adrienne, jij bent hoogbegaafd’. Ik was toen begin 20 en ik geloofde er helemaal niets van toen ze dat zei. Sterker nog. Ik heb er eerst echt even goed om gelachen. Want hoogbegaafden dat zijn toch die super slimme mensen waarbij alles wat ze aanraken verandert in goud?
En dat was niet iets wat ik destijds over mezelf zou zeggen. Ik had met mijn nog-net-geen-mavo-advies heel lang gedacht dat ik niet slim was. Pas na een extra toelatingstest, mocht ik de mavo gaan doen. Wat ik vervolgens dan wel weer op m’n sloffen deed. Vanuit de gedachte dat havo dan ook wel moest lukken, ging ik door. Maar dat viel toch wat tegen. Alle leertrucjes die ik daarvoor hanteerde, die werkte niet meer. De hoeveelheid stof was te groot en ik wist helemaal niet hoe ik dat moest verwerken.
Het resultaat was dat ik halverwege het jaar afhaakte. ‘Laat maar’ dacht ik. Maar tegen het einde van het jaar, kreeg ik er toch weer de geest in. Ik maakte de keuze om koste wat kost dat havodiploma te gaan halen. Ik weigerde de opmerking van een docent ‘ik denk dat je hier simpelweg gewoon geen talent voor hebt’ te geloven. En ik ging op bijles voor de vakken waar ik structureel vieren voor haalde. Mijn bijles docent kwam al snel tot de conclusie dat ik eerst maar eens moest leren leren. Gewapend met deze nieuwe tools, studeerde ik me vervolgens een ongeluk. Maar dat havodiploma mocht ik uiteindelijk wel vol trots in ontvangst nemen. Niet omdat ik slim was dus, maar omdat ik er snoeihard voor had gewerkt.
Ik had toen wel de smaak te pakken en stortte mezelf in een hbo-studie. Na de eerste tentamenweek had ik negens en tienen gescoord. Ik dacht bij mezelf dat het vooral een kwestie van geluk was. Dat ik mazzel had gehad met de tentamenvragen en de nakijk-skills van mijn docenten. Want als ik zo slim was, dan had het me wel een stuk makkelijker afgegaan. Pas toen ik na vier jaar cum laude afstudeerde en de enige was in mijn lichting, realiseerde ik me dat het dus niet zo vanzelfsprekend was. Dat ik wellicht toch een bepaalde mate van intelligentie bezat.
Ik kon het concept van hoogbegaafdheid niet loslaten
Na het gesprek waarin de “hoogbegaafdheids-ontdekking” werd gedaan, bleef het door mijn hoofd gaan. Ons gesprek had me behoorlijk aan het denken gezet. Ik leerde van haar steeds meer over hoogbegaafdheid en ik ging ook zelf op onderzoek uit. Om te begrijpen wat het is. Hoe het zich uit. Alles wat ik hoorde, las en vond over hoogbegaafdheid, dat kwam bij mij binnen. Het raakte me in alle vezels, in mijn diepste kern. Vanuit het eerste ongeloof, vond ik steeds meer acceptatie.
Het stelde ook gelijk alles om mij heen in een ander daglicht. De relaties met anderen. De dingen die ik deed. De manier waarop mijn leven was. Ik begon te zien dat hier de sleutel voor mij lag. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor wat ik aan de wereld te bieden heb.
De afgelopen jaren heb ik dat onderzoek voortgezet. Ik ben me steeds meer gaan specialiseren in hoogbegaafdheid en beter gaan begrijpen hoe hoogbegaafdheid mijn werk en relaties beïnvloedt. Ik heb me ook gerealiseerd dat mijn hoogbegaafdheid meebrengt dat ik op een hele andere manier in het leven sta. Ik heb andere wensen en verwachtingen, en voor mij past de standaard route en invulling van studie, baan, huisje, boompje, beestje niet. Door het begrijpen van mijn hoogbegaafdheid, kan ik dat beter onder woorden brengen. En, nog belangrijker, ik kan zien hoe ik het dan wel wil. Wat ik nodig heb. En dat ik vanwege mijn anders-zijn, ook iets anders te doen heb in mijn leven.
Ja, ik ben hoogbegaafd
Dat proces van acceptatie en het kunnen omarmen van hoogbegaafdheid, heeft tijd gekost. Maar tegenwoordig kan ik met een glimlach op mijn gezicht volmondig ja zeggen op de vraag of ik hoogbegaafd ben. Tegelijkertijd weet ik dat er nog steeds genoeg mensen zijn die nog niet weten wat hoogbegaafdheid dan meebrengt en betekent. Dus het ja kunnen zeggen op de vraag is voor mij slechts het begin van het gesprek. Het biedt mij de mogelijkheid om de ander te vertellen wat dat dan inhoudt en wat dat voor mij betekent.
Het gaat mij ook niet om het label, of omdat ik mezelf hoogbegaafd kan noemen. Het maakt me niet beter of minder dan anderen. Het gaat mij er om dat ik begrijp hoe en welke rol het speelt in mijn leven en wat de impact ervan is op mijn werk en relaties. Door dat te begrijpen en mijn leven in te richten zoals dat past bij mij, haal ik nu het meeste plezier en voldoening uit het leven. Ik doe de juiste dingen in lijn met mijn eigen weg terwijl ik mensen om me heen heb die mijn anders-zijn juist waarderen. Mensen die mij zien voor wie ik ben. Mensen waarbij ik gewoon mezelf kan zijn en waarmee ik heerlijke lange, diepgaande gesprekken kan voeren.
Mijn leven kunnen inrichten naar mijn voorwaarden, heeft mij rust en vrijheid gebracht. Het heeft mij de mogelijkheid gegeven om de afgelopen jaren mijn missie te kunnen leven. Om inmiddels honderden mensen die zich herkennen in kenmerken van hoogbegaafdheid te faciliteren en begeleiden in hun reis. En dat ik dit mag doen, daar ben ik intens dankbaar voor.
Ik ben benieuwd, wat was jouw ontdekkingsreis. Laat je me dat weten onder de blog?
