Als hoogbegaafde heb ik vanaf dat ik me kan herinneren gevoeld dat ik anders was, zonder dat ik daar woorden aan kon geven. Zonder dat ik wist waarom dat zo was en hoe dat zo was. Lang is het voor mij normaal geweest dat de mensen om me heen mij niet begrepen, mij niet konden volgen en dat ik op een heel ander denkniveau leek te functioneren. Ik had geaccepteerd dat ik er net niet helemaal tussen paste.
Ondertussen bewandelde ik mijn levenspad zoals dat hoorde, zoals dat verwacht werd. Al voelde ik wel steeds dat er iets niet klopte. Het voelde alsof ik mezelf in een hokje probeerde te duwen waar ik duidelijk niet in thuishoorde. Als een vierkantje dat door een rondje geduwd wordt, en in dat proces de scherpe randjes verliest. De randjes die mij juist maken wie ik ben. Alle contacten met de buitenwereld vroegen bijzonder veel energie van me. Dus als ik dan thuis was, wilde ik ook vooral met rust gelaten worden.
Ik kon natuurlijk alleen vanuit mijn eigen wereld en kaders kijken, dus ik dacht aan de ene kant dat iedereen dat wel zo zou hebben. Maar soms vroeg ik mezelf wel af, of er misschien iets mis was met mij. Ik kende bijvoorbeeld niemand die zo snel uitgekeken was op werk, en heel eerlijk, ook snel op de meeste mensen. Ik verbaasde me regelmatig over wat ik allemaal zag en wat anderen niet schenen te zien. Over de problemen die voor anderen totaal buiten zicht waren, terwijl ik ze al mijlenver zag aankomen. En over dat ik de oplossingen al bedacht had terwijl de rest nog in crisis-modus zat.
Vanuit die vraag ‘is er iets mis met mij?’ ben ik trouwens ook een keer langsgaan bij een psycholoog. Dat heb ik lang niemand durven te vertellen. Toen dacht ik nog dat dat iets was om je voor te schamen. Inmiddels zie ik dat anders. We hebben allemaal in ons leven momenten waarop we hulp nodig hebben van een ander. Je laten helpen, straalt in mijn ogen kracht uit. Al bleek deze weg niet de oplossing te zijn voor mijn vragen. Sowieso wist ik niet zo goed te beschrijven wat ik nou eigenlijk wilde weten of waar ik naar op zoek was.
Pas toen ik het vond, wist ik waar ik naar had gezocht
In een totaal andere setting kwam ik in contact met een gelijkgestemde. Voor die tijd wist ik helemaal niet dat dat kon, een gelijkgestemde vinden. Maar het opende mijn ogen in de realisatie dat er dus ook anderen zijn waarmee ik wel op eenzelfde frequentie kan communiceren.
In onze gesprekken samen deelde ik veel over wat ik zag, dacht en voelde. Over de vragen die ik had en ook de twijfels over of ik wel in “orde” was. Ik had daarbij de mazzel dat de persoon in kwestie een deskundige was op gebied van hoogbegaafdheid. In één van onze gesprekken samen sprak ze dan ook de zin uit ‘maar Adrienne, jij bent hoogbegaafd’. Ik was toen begin 20 en ik geloofde er helemaal niets van toen ze dat zei. Sterker nog. Ik heb er eerst echt even goed om gelachen. Want hoogbegaafden dat zijn toch die super slimme mensen waarbij alles wat ze aanraken verandert in goud?
En dat was niet iets wat ik destijds over mezelf zou zeggen. Ik had met mijn nog-net-geen-mavo-advies heel lang gedacht dat ik niet slim was. Pas na een extra toelatingstest, mocht ik de mavo gaan doen. Wat ik vervolgens dan wel weer op m’n sloffen deed. Vanuit de gedachte dat havo dan ook wel moest lukken, ging ik door. Maar dat viel toch wat tegen. Alle leertrucjes die ik daarvoor hanteerde, die werkte niet meer. De hoeveelheid stof was te groot en ik wist helemaal niet hoe ik dat moest verwerken.
Het resultaat was dat ik halverwege het jaar afhaakte. ‘Laat maar’ dacht ik. Maar tegen het einde van het jaar, kreeg ik er toch weer de geest in. Ik maakte de keuze om koste wat kost dat havodiploma te gaan halen. Ik weigerde de opmerking van een docent ‘ik denk dat je hier simpelweg gewoon geen talent voor hebt’ te geloven. En ik ging op bijles voor de vakken waar ik structureel vieren voor haalde. Mijn bijles docent kwam al snel tot de conclusie dat ik eerst maar eens moest leren leren. Gewapend met deze nieuwe tools, studeerde ik me vervolgens een ongeluk. Maar dat havodiploma mocht ik uiteindelijk wel vol trots in ontvangst nemen. Niet omdat ik slim was dus, maar omdat ik er snoeihard voor had gewerkt.
Ik had toen wel de smaak te pakken en stortte mezelf in een hbo-studie. Na de eerste tentamenweek had ik negens en tienen gescoord. Ik dacht bij mezelf dat het vooral een kwestie van geluk was. Dat ik mazzel had gehad met de tentamenvragen en de nakijk-skills van mijn docenten. Want als ik zo slim was, dan had het me wel een stuk makkelijker afgegaan. Pas toen ik na vier jaar cum laude afstudeerde en de enige was in mijn lichting, realiseerde ik me dat het dus niet zo vanzelfsprekend was. Dat ik wellicht toch een bepaalde mate van intelligentie bezat.
Ik kon het concept van hoogbegaafdheid niet loslaten
Na het gesprek waarin de “hoogbegaafdheids-ontdekking” werd gedaan, bleef het door mijn hoofd gaan. Ons gesprek had me behoorlijk aan het denken gezet. Ik leerde van haar steeds meer over hoogbegaafdheid en ik ging ook zelf op onderzoek uit. Om te begrijpen wat het is. Hoe het zich uit. Alles wat ik hoorde, las en vond over hoogbegaafdheid, dat kwam bij mij binnen. Het raakte me in alle vezels, in mijn diepste kern. Vanuit het eerste ongeloof, vond ik steeds meer acceptatie.
Het stelde ook gelijk alles om mij heen in een ander daglicht. De relaties met anderen. De dingen die ik deed. De manier waarop mijn leven was. Ik begon te zien dat hier de sleutel voor mij lag. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor wat ik aan de wereld te bieden heb.
De afgelopen jaren heb ik dat onderzoek voortgezet. Ik ben me steeds meer gaan specialiseren in hoogbegaafdheid en beter gaan begrijpen hoe hoogbegaafdheid mijn werk en relaties beïnvloedt. Ik heb me ook gerealiseerd dat mijn hoogbegaafdheid meebrengt dat ik op een hele andere manier in het leven sta. Ik heb andere wensen en verwachtingen, en voor mij past de standaard route en invulling van studie, baan, huisje, boompje, beestje niet. Door het begrijpen van mijn hoogbegaafdheid, kan ik dat beter onder woorden brengen. En, nog belangrijker, ik kan zien hoe ik het dan wel wil. Wat ik nodig heb. En dat ik vanwege mijn anders-zijn, ook iets anders te doen heb in mijn leven.
Ja, ik ben hoogbegaafd
Dat proces van acceptatie en het kunnen omarmen van hoogbegaafdheid, heeft tijd gekost. Maar tegenwoordig kan ik met een glimlach op mijn gezicht volmondig ja zeggen op de vraag of ik hoogbegaafd ben. Tegelijkertijd weet ik dat er nog steeds genoeg mensen zijn die nog niet weten wat hoogbegaafdheid dan meebrengt en betekent. Dus het ja kunnen zeggen op de vraag is voor mij slechts het begin van het gesprek. Het biedt mij de mogelijkheid om de ander te vertellen wat dat dan inhoudt en wat dat voor mij betekent.
Het gaat mij ook niet om het label, of omdat ik mezelf hoogbegaafd kan noemen. Het maakt me niet beter of minder dan anderen. Het gaat mij er om dat ik begrijp hoe en welke rol het speelt in mijn leven en wat de impact ervan is op mijn werk en relaties. Door dat te begrijpen en mijn leven in te richten zoals dat past bij mij, haal ik nu het meeste plezier en voldoening uit het leven. Ik doe de juiste dingen in lijn met mijn eigen weg terwijl ik mensen om me heen heb die mijn anders-zijn juist waarderen. Mensen die mij zien voor wie ik ben. Mensen waarbij ik gewoon mezelf kan zijn en waarmee ik heerlijke lange, diepgaande gesprekken kan voeren.
Mijn leven kunnen inrichten naar mijn voorwaarden, heeft mij rust en vrijheid gebracht. Het heeft mij de mogelijkheid gegeven om de afgelopen jaren mijn missie te kunnen leven. Om inmiddels honderden mensen die zich herkennen in kenmerken van hoogbegaafdheid te faciliteren en begeleiden in hun reis. En dat ik dit mag doen, daar ben ik intens dankbaar voor.
Ik ben benieuwd, wat was jouw ontdekkingsreis. Laat je me dat weten onder de blog?
Verrek,, ik was te dom voor mavo, moest zelfs naar kader. Uiteindelijk de havo gehaald in 1 keer. Toen na 4 hbo studies onafgemaakt, de uni gedaan, helaas ook niet afgerond =( .. wat ik grappig vind is dat ik vaak dingen vertel die dan later bevestigd worden haha. Beetje dat Einstein gevoel, je verteld iets wat logischerwijs kan kloppen (zwarte gaten) en uiteindelijk ontdekt de wetenschap dat t klopt,, tja. Ik heb mezelf ook aangeleerd hoe je het snelste leert (vaak begon ik te laat of had geen zin, dus was ook wel noodzaak) en even later zag ik op tv iemand t uitleggen, wat ik dus altijd al deed!! Vond ik wel grappig, want dan snapte ik waarom t werkte haha. Op gegeven moment hoefde ik maar 1a 2 keer het boek te lezen en ik kende t al voor de toets. En soms leerde ik niet eens, dan was college volgen al voldoende (zolang ik t interessant vond en het duidelijk was uitgelegd). Vaak hoorde ik dan, hoe doe je dat?! Tja misschien ben ik dan toch soort van hoogbegaafd? Al denk ik eerder gewoon begaafder dan anderen op sommige momenten 😛 .. ik moet hier toch meer over weten. Ik kan namelijk meer, dan dat ik de wereld nu laat zien! De vraag alleen is hoe nu verder ,,
Enorm herkenbaar. Ik was dan wel ‘slim’ en begon op het gymnasium. Hierdoor wende ik er al aan dat mensen je anders vinden. Een meisje dat Gymnasium B doet, een nerd. Dat was ik echt niet. Maar daarna stopte het, het grote aanbod in studies, niet weten wat te kiezen, afhaken, dan ‘maar’ een opleiding directiesecretaresse doen, want daar kan je echt wat mee. Dat klopt, zo ben ik begonnen maar binnen 6 maanden zette ik in het bedrijf waar ik toen werkte de communicatieafdeling op en zo ging het overal waar ik daarna kwam. He Esther kan meer, laat haar maar bouwen. Maar als een afdeling stond, was ik klaar, verveeld, wat ga ik nu weer doen. Collega’s waren niet altijd even aardig, je was te snel, te kritisch, je ziet oplossingen terwijl zij het probleem niet erkennen. Ik ben menigmaal tegen ego’s aangelopen omdat ik blijkbaar slimmer was dan de ‘baas’. En dan krijg je negatieve reacties die niet altijd bijdragen aan een positief zelfbeeld. Waarom ben ik zo, wat is er mis met mij, waarom wordt mijn enthousiasme, meedenken niet gewaardeerd? Inmiddels ben ik zelfstandig ondernemer en word ik juist ingehuurd voor mijn kwaliteiten. Omdat ik scherp ben, omdat ik meedenk, dat is heel fijn. Nu nog wat harder werken aan mijn eigen denkwijze, je mag er zijn, je kunt het. En durven benoemen dat ik hoogbegaafd ben, want dat woord werkt lachwekkend. Zelfs binnen mijn familie. Terwijl ik zo blij ben dat ik mij er zo in herken, dat ik niet raar ben. Het gaat mij niet om het woord, maar wel om begrip.
ik ben dankbaar met jou inf .voel duidelijk dat ik daarom andere keuze mag maken voor mijzelf en als voorbeeld voor mijn dochters bedankt lieverd
Hallo Adrienne,
jouw verhaal over je start in het voortgezet onderwijs enz. herken ik heel goed. Ik ben zelfs op de Huishoudschool begonnen waar ik altijd een buitenbeentje ben geweest. En ook het niet kunnen leren, heeft me genekt toen ik na de avond Mavo, die ik cum-laude heb afgesloten, de Havo ben gaan volgen. Ineens moest ik moeite doen om goede punten te halen en dus ben ik afgehaakt. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van. Ook al heb ik intussen toch een HBO studie gevolgd. Het niet kunnen leren is nog steeds een probleem, maar nu weet ik in ieder geval wat daar de reden voor is. Het zelfde probleem zie ik ook bij een van mijn kinderen.
Veel herkenning allemaal. Ik ben dat wel zonder grote problemen (wat betreft leren) door mijn schoolcarieire gegaan en heb uiteindelijk een universitair diploma gehaald. Ik vond de lesstof interessant, dus lette goed op tijdens de les, las extra literatuur en maakte altijd braaf mijn huiswerk (door mijn thuissituatie had ik een overlevingsstrategie ontwikkeld waarbij ik zo goed aan alle uitgesproken en onuitgesproken verwachting probeerde te voldoen om straf te vermijden) en zodoende hoefde ik voor een toets nauwelijks te leren want ik wist alles al. Tegen het einde van de havo begonnen natuurkunde en wiskunde wel heel theoretisch te worden met allebei formules die ik niet meer kon volgen, nog net een voldoende op mijn eindexamen weten te halen (ander kon ik niet gaan studeren) en er daarna niets meer mee gedaan.
Bij mij begonnen de problemen na mijn studies. Ik heb nog een baan gehad bij mijn laatste stagebedrijf, maar nadat mijn project daar afliep (nu 7 jaar geleden), ben ik nooit meer aan een geschoolde baan gekomen. Ik werd wel uitgenodigd nav van mijn CV, maar verder dan een eerste gesprek kwam het nooit.
Nu maak ik schoon en bezorg ik post en doe ik de administratie van mijn mans bedrijf (nooit een opleiding voor gedaan, maar ‘hoe moeilijk kan het zijn’) en verder ben ik op zoek naar een andere invulling want van dat schoonmaken en postbezorgen daar word ik niet gelukkig van. Ik denk dat ik gewoon iets voor mezelf moet gaan beginnen. Ik heb genoeg ideeën, maar om daar iets concreets mee te doen vind ik lastig.
In de tijd die ik over heb lees ik veel boeken en andere dingen zodat dit blog, die mij helpen bij mijn persoonlijke ontwikkeling, om te ontdekken wie ik ben, wat ik wil, wat ik belangrijk vind. Ik heb al veel over mezelf ontdekt en hoe ik in elkaar zit en het begint er steeds meer op te kijken dat er de term is voor de dingen die ik over mezelf ontdek, namelijk hoogbegaafd. Ik durf het (nog) niet hardop te zeggen. Ik ben bang voor de reactie van mijn omgeving: dat ze me zullen uitlachen en voor gek verklaren.
!
Toen ik mijn familie vertelde dat ik HB was, begonnen ze hard te lachen. Een psycholoog vond dat ik maar eens naar een psychiater moest. Hoe kwam ik erbij dat ik HB was. Ik moest naar de mavo maar het was de vraag of ik het zou halen. Te hoog gegrepen voor mij. Ik liep daar ziek rond. Na de mavo aan het werk gegaan, administratief werk maar ik ging kapot. In de avonduren een opleiding VWO gehaald, binnen zes maanden haalde ik mijn diploma. Daarna verder gestudeerd naast mijn werk. Inmiddels was ik directiesecretaresse maar ik was slimmer dan de directeur. Ik werd ziek, ziektewet, weer aan het werk, weer ziek. Volgens mijn omgeving was het werk te moeilijk voor me en moest ik schoonmaakster worden. Maar ondertussen haalde ik wel 5 Hbo-opleidingen en deed ik drie universitaire opleidingen. Dat rijmde niet met elkaar. Een collega (hij was psycholoog) ontdekte dat ik hoogbegaafd was. Bij het UWV begonnen ze toen ook te roepen dat ik hoogbegaafd was. Ik kreeg depressies, bore-out en wat al niet meer. Momenteel ben ik werkloos. Enkele weken geleden kreeg ik onverwachts een baan. Binnen een halve dag werkte ik al op de automatische piloot. Werd na 2 weken ontslagen omdat ze me vreemd vonden. Dus weer werkloos. Trajecten van de sociale dienst worden niets want ik coach de coach. Ik ben te kritisch en stel vervelende vragen en denk sneller dan hen. Ben eigenlijk blij dat ik werkloos ben want ik kan nu mijn dingen doen en hoef me niet in te houden omdat collega’s merken dat je sneller bent en boos op je worden. Wat jullie schrijven is zo herkenbaar.
!
Herkenbaar! Ook ik zit nu in de bijstand en mag een jaartje tot rust komen zonder dat ik aktiviteiten hoef te ondernemen richting (vrijwilligers)werk. Ik ben inmiddels 60 jaar en heb een turbulent leven achter de rug met veel frustraties.
Bah. Erg herkenbaar.
Blijft frustrerend dat werkgever juist het unieke en snelle niet kunnen waarderen en niet beter in weten te zetten.
En ook dat er weinig coaches zijn die HB begrijpen en je wel beter kunnen helpen.
Kijk anders eens naar ‘HB in bedrijf’.
Ik weet al heel lang dat ik een hoog IQ heb. Ik heb het nooit optimaal benut, mijn leven wordt eerder bepaald door mijn tekortkomingen. Mijn eerste ervaring is op de lagere school. Ik tekende groene boomstammen en bruin gras. Dat was fout volgens de juf. Mijn moeder moest haar gaan uitleggen dat ik rood-groen zwak ben. Dat heeft niks met hoogbegaafdheid te maken maar ik leerde er twee dingen van: dat in onze samenleving afwijkingen niet gezien of geaccepteerd worden EN dat mijn moeder mij wel zag. Later was ik erg langzaam met sommen maken. A, B en C sommen, van makkelijk naar moeilijk en in die volgorde te maken. Ik kwam zelden of nooit door de A sommen heen en die waren ook nog niet foutloos. Mijn moeder stelde voor om mij met de C sommen te laten beginnen. Dat ging prima, maar de school deed er niks mee. De A sommen moesten gemaakt worden. In de 6e kreeg ik een mavo advies en nog maar net. Mijn moeder zei VWO. De CITO toets bracht uitkomst. Mijn IQ was zo hoog dat de onderwijzer het niet geloofde en mijn toets nog een keer liet nakijken. Hij had mijn intelligentie totaal over het hoofd gezien. Ik liet het ook niet zien natuurlijk. Mijn cijfers waren ok maar niet super. En ik heb in mijn hele lagere schooltijd letterlijk 1 x mijn vinger opgestoken. Dat was toen niemand anders het antwoord wist. Ik had en heb geen enkele competitiedrang. Op het VWO maakte ik zelden mijn huiswerk. Het grootste deel was repetitie, dat deed ik sowieso niet. Een deel was te moeilijk, ik had het boek nog niet gelezen en niet opgelet in de klas dus ik had (nog) geen idee waar het over ging. Het kleinste deel ging over wat ik wist maar waar ik nog mee bezig was in mijn hoofd, dat deel maakte ik soms. Toen ik wiskunde 2 liet vallen na de 4e klas zei mijn wiskunde leraar dat het hem verbaasde en dat hij het jammer vond ‘want als er iemand talent voor wiskunde heeft dan ben jij het’. Ik had die man 5 jaar als leraar gehad en het was hem al die tijd niet gelukt om mij dat te laten weten… integendeel hij zeikte me altijd af, ik kon niks goed doen bij die man. Bij Latijn hadden we een uur cultuur afgedwongen, dus geen taal maar de docent vertelde verhalen over de romeinen. Hij vertelde een keer een grappige anecdote. Aan het einde van het jaar deden we een quiz over de romeinse cultuur. Hij vroeg naar die anecdote. Dat was de enige vraag die ik wist, en ik was de enige die dat wist. Bij de diploma uitreiking zei de natuurkunde leraar ‘als er iemand het diploma niet verdiend heeft ben jij het’. Ik wist niet wat ik wilde en niet wat ik kon. Ik weet nu dat ik vaak datgene zie wat niemand ziet, maar dat ik vaak niet zie wat iedereen ziet. Het is niet heel makkelijk in onze maatschappij om een leuk plekje te vinden met die eigenschap.
Wat ik zelf ervaar dat ik naast de vragen die ik stel over een onderwerp ook oplossing in mij opkomen die vaak goed passen, met intuititie en met analyse komt deze tot stand, bespreek ik die uitkomsten met deskundigen ( soms op hoog nivo) komt het vaak voor dat zij bevestigend antwoorden met leuke complimenten. Dit is een process wat ik van kinds af aan heb en wat ook problemen geeft met name in onderwijs of naar een autoriteit, de misvatting kan zijn dat je expertise in twijvel trekt of een hoogleraar of professor iets niet weet terwijl je juist probeert te zien waar deze opvatting op gestoeld is of dat je ontdekt dat iets meer een aanname is dan een goed onderzochte opvatting. Dus was ik een lastige leerling. Gelukkig altijd een team gehad die dit kon waarderen dus van “die is gek” tot opvattingen die overgenomen worden.
“Niets komt niemand aanwaaien. Dat zijn fabels. Je kent ze vast van vroeger, leerlingen die zeiden niets geleerd te hebben en dan een negen scoorden. Onzin!”
Hoezo onzin? Ik begon vaak pas met leren een half uur voor de toets. Werkte (bijna altijd) verbazingwekkend goed.
Heb zelfs een keer een set lessen gehad waarbij ik het tegen het eind duidelijk beter snapte dan de leraar; maar ik het boek nooit had opengeslagen en puur en alleen naar de leraar had geluisterd.
Hoe dat allemaal mogelijk was, is me nog steeds een raadsel. Zo erg slim voel ik me meestal niet…
Ik heb vooral vaak gedacht en ook wel uitgesproken ‘is dit alles?!’. Nu pas, besef ik dat dit ook komt door mijn HB zijn.
Ben 34 keer verhuisd, veel jobs/projecten getrokken, meerdere relaties en voel me altijd heel snel thuis en vertrouwd. Maar dan ook ineens niet meer. Doorzie een situatie of werk in een split second en kan bijna alles aan. Leer heel snel. Ben altijd een buitenbeentje. Heb snel aansluiting met iedereen maar kan me ook omdraaien en nooit meer terugkeren. Dat dus.
Ik ben onlangs enorm geinterresseerd geraakt in het begrip HB en HSP. Dit zou weleens de sleutel kunnen zijn van mijn problemen/competenties. Al van jongs afaan begrijpen mensen mij niet. Ik ben altijd te laag beoordeeld. Waardoor ik het advies LTS kreeg. Bij mijn medeleerlingen heb ik mij nooit volledig thuisgevoelt maar heb mij aangepast. Verrassend genoeg doorliep ik deze tijd met 2 vingers in de neus. Ik had nooit geleerd om te leren. Als ik gewoon oplette haalde ik mijn voldoendes en zodoende had ik de mogelijkheid om verder te studeren na de LTS. Ik wilde graag naar de kunstacademie. Maar daar voelden mijn ouders helaas niet veel voor. Ik liet mij scholen tot schilder. En viel in die wereld al snel op. Ik werd geselecteerd om aan beroepenwedstrijden deel te nemen en op decoratief vlak blonk ik uit. Werd Nederlands kampioen vervolgens Europees kampioen. De lol was er voor mij alweer af en heb de wereldkampioenschappen voor mijzelf gecanseld. Niemand begreep dat. Al snel kreeg ik verkering en ging samenwonen. Ik begreep dat ik nog wel naar school moest om het in de toekomst wel wat aangenamer te krijgen qua uitdaging en financiën. Alles wat ik ondernam wilde ik alles van weten en volledig beheersen. Het gaat altijd erg snel en verveel mij dan ook heel snel. Met als gevolg dat ik mijn diploma’s nooit heb gehaald. Ik beheers echter wel alle competenties. Ondertussen koos mijn vader er zelf voor uit het leven te stappen dit was een grote klap voor me. Ik heb het al die jaren weggedrukt. Vervolgens huisje boompje beestje en een eigen bedrijf waarin ik al snel vastliep door de vele aanvragen. Ik besloot een compagnon te zoeken om mijzelf verder te laten ontwikkelen op mijn eigen gebied. De recessie kwam en restauratie opdrachten waar ik zoveel energie van kreeg werden niet meer verleend en was zodoende erg blij met onze vaste kring met onderhoudswerk. Dit gaf / geeft mij echter te weinig prikkels. Ik had een situatie gecrëeerd waarin ik mij volledig gevangen voelde. Een VOF met mijn compagnon en onze vrouwen. Zij ondersteunen ons in het bedrijf mbt administratie , boekhouding en planning. Mooie constructie. Maar niet wanneer je word geremt in je ontwikkeling. Ik heb altijd heel veel idëeen. Vele kwamen niet uit de verf omdat ik de medewerking niet kreeg. Wellicht voor hen uit angst voor het onbekende. Ik besloot naast mijn bedrijf een uitdaging aan te gaan waarin ik mij volledig kon uiten. Zowel op creatief, maatschappelijk en sociaal punt werd dit een succes. Ik ontdekte hier mijn mooie kwaliteiten en besefte dat ik tot veel in staat ben. Ik kreeg een hersenschuddig dat ging over in een burn out. Ik besefte dat al deze acties uitvluchten voor mij waren. Ik werd onvoldoende gecompenseerd door mijn verzekering. En heb mijzelf moeten beschermen door de rust te zoeken in mijn privétijd. Dit weer met alle gevolgen van dien. Ik trok mij vaak terug van alle prikkels en ging kunstschilderen in mijn atelier. Ik kreeg ideeen om het ambacht weer in de lift te krijgen en ben zodoende een werkgroep gestart met allemaal oud restauratie en kunstschilders. Weer kreeg ik een boost en werd dit een succes. Mijn vrouw kon mijn wispelturigheid en alle ideeën niet meer aanhoren kon mij ook niet volgen in mijn kijk op de maatschappij en in mijn persoonlijke en intuïtieve ontwikkeling waarin ik mijzelf heb gevonden. Helaas heeft ze besloten mij te verlaten en het morgen de kinderen te vertellen. Ik vraag mij nu ook af of er ergens een instantie is die mij serieus neemt en waar ik mij kan laten testen zonder een oordeel. En wellicht zodoende een positieve stap voorwaarts kan maken zonder de steeds weer de bekende tegenslagen.
Beste Menno,
Wat heftig allemaal! Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke situatie. Wat maakt dat je je wil laten testen? Wat zou het opleveren? Waar kun je mensen vinden die het begrijpen en niet veroordelen? Hoe zou dat jou verder helpen?
Warme groet,
Carlijn
Wat mooi kwetsbaar geschreven Menno! Lieve groet Brigitte van Hengel.
Beste Menno,
een zeer herkenbaar verhaal! Helaas….. Ik zal direct beginnen met mijn ervaringen bij diverse instanties.
“Als jij denkt dat je hoogbegaafd bent, ben je zelf degene die dat het beste weet. Jij voelt dat er iets in je is dat jouw apart maakt! Een ander kan dat nooit zo goed voelen dan jijzelf. Ook geen instantie, geen huisarts, geen psychiater die ondertussen 4 jaar bezoek om mij vol te stoppen met Amfetamine door een foutieve diagnose ADHD en Autisme. Hetgeen hij wel goed heeft geraden was een zeer zware depressie met suïcidale gedachten, want die gedachten waren meer dan dat, het waren voor mij 3 pogingen. (Dit kan moeilijk voor je zijn, maar ik wil ermee aangeven dat er iets is dat ervoor zorgde dat ik zelfs in die staat een EXTREEM helder moment kende). De eerste keer kwam er niets op een duistere snelweg op het moment van…. , de tweede keer op de rand van een berg, tijdens het kantelmoment schoot een foto door mijn hoofd van kinderen, de 3de keer hing de hondenriem al klaar aan een boom, nam ik afscheid van mijn hond, en keek mijn hond mij treurig aan…..
Ook ik heb me altijd anders gevoeld en moest iedere keer weer ontdekken dat vriendjes samen op stap gingen zonder mij te vragen. Ik stond letterlijk altijd aan de zijlijn. Niemand die er ooit naar gevraagd heeft waarom dat zo was. Ik moest mijn eigen weg erin zien te vinden. Ik werd clubkamioen bij de sportvereniging door gedrevenheid, ik speelde diverse muziekinstrumenten waarvan ik er 1 geheel zelf geleerd heb binnen 1 week! Dat viel op bij veel mensen en was blijkbaar alleen al uitzonderlijk omdat het allemaal uit het hoofd gespeeld werd en met overdreven veel gevoel. Dat uitheems instrument leren duurt normaal gesproken jaren. Mijn succes groeide snel tot op topniveau en ik speelde met de superstereen uit die muziek. In 2019 heb ik door afgunst van zowel fans als de supersterren mijn eigen beroemdheid op europeesch niveau vernietigd. Zoals gezegt, mijn vrouw had al 7 keer gezegt uit elkaar te willen gaan. Hierna kwam de achtste keer dus. Andere prestaties zoals complexe beheersystemen bedenken voor mijn werk werden vol overtuiging aangenomen en uiteindelijk afgewezen en gekopieerd (nee, ik heb geen ict opleiding gehad en alles zelf geleerd), bij een vereniging als grapje begonnen en als neusje op de zalm gevraagd worden om Prins Carnaval te worden om je vervolgens geen Prins Carnaval te voelen, een eigen opnamestudio hebben,een webdesignbedrijf opgestart zonder enige opleiding daarvoor te hebben gehad enz. enz. enz.
Ik kan nog wel even door gaan met mislukkingen door mijn eigen successen die voortkwamen uit pure interesse, passie die daardoor onstond en de ellende die volgde op die successen waarbij ik altijd alles ZELF heb aangeleerd. Op school heb ik nooit geleerd, hoewel ik wel overdreven goed kón leren. Het boeide mij totaal niet. Zo ben ik van de MAVO doorgestroomd naar HAVO 4 (ook alleen maar omdat ik zou zakken voor engels en 1 keer geleerd heb voor het examen en een 9.6 haalde). Op HAVO 4 niks geleerd, op HAVO afgehaakt omdat ik het helemaal beu was. Ik wist niet wat ik wilde en had er zelf ook niet voor gekozen om naar de MAVO en HAVO te gaan.
Gelukkig heb ik mijn huwelijk eind 2019 kunnen redden na 8 keer aangehoord te moeten hebben “of het niet beter was om uit elkaar te gaan”. Iedere keer als ik die uitspraak hoorde ging ik eraan kapot, todat ik de laatste keer zei dat als ik het nog 1 keer moest aanhoren dat IK dan de knoop door zou hakken! Ik snapte telkens niet waarom dit nodig was, okay, er waren steeds heftige situatie voorgevallen maar dat zette ik dan aan de kant door direct met een idee te komen. Ik was blijkbaar de enige die alles kon overzien en offerde gewoon mijzelf op om mijn gezin te beschermen tegen alle gevolgen die ik allang had zien aankomen voordat de situatie ontstond.
Medio 2019 kwam een collega met de vraag: ‘gaat deze hoogbegaafdheid podcast over jou”?
Ook ik heb mijn IQ vorige week laten testen en dat draaide op niks uit! Ik werd afgeleid door de drukke omgeving en door een kat die op tafel rondliep. Dat ik Hoogsensitief ben, daar hoefd niemand over te twijfelen, daarvoor word ik namelijk uitgelachen als ze me in het donker met een zonnebril zien lopen. Dat er meer in me zit dan er uit MAG komen is bij de mensen om mij heen ook duidelijk, dat heb ik vaak bewezen.
Dat ik denk dat dit allemaal aansluit bij het Delphi model van Hoogbegaafdheid, JA! De IQ test denkt er anders over. De professionals zijn het zelfs niet met de diverse theorieën met elkaar eens.
Het is voor mij ook HEEL moeilijk om “maar aan te nemen dat het Hoogbegaafdheid is” en geen ADHD & Autisme (waar ik mezelf trouwens helemaal niet in herken!). De wereld om ons heen probeert mensen te vormen. Daar ga ik nu van afstappen. Ik voel dat HB en HSP mijn leven zo stuurt, dat dat betrouwbare IQ getal van 130 of meer achterwege kan blijven. Ik ga vanaf nu als HB-er met HSP door het leven en ga er gretig gebruik van maken!
Niemand die me tegen houdt. Ook geen instanties!
Heel veel succes! Je bent niet alleen!
Tja Piet, misschien is een van eigenschappen van HB-hersenen, dat het inlevingsvermogen ook groot is. Zelf ben ik wel vaak boos geweest en nog steeds wel. Dan schreeuw ik het soms uit dat ik iedereen dom vind. Bijna iedereen natuurlijk. Soms noem ik de mensheid dan ‘nutteloze biomassa’. Maar gelukkig fluit ik mezelf ook terug.
Overigens denk ik dat HB gewoon niets anders is dat de hersenen snel werken. Wij schakelen snel. Zeer storend vind ik het overigens als ouders hun kinderen HB noemen en dat ze juist hierom zo slecht scoren. Mede hierdoor houd ik zelf vaak
mijn ‘stempel’ HB geheim.
Mensen om mij heen vinden mij extreem slim. Zelf denk ik dat ik snelle hersenen heb gecombineerd met discipline. Ook IK moet uren maken om lastige wiskunde te snappen. Niets komt niemand aanwaaien. Dat zijn fabels. Je kent ze vast van vroeger, leerlingen die zeiden niets geleerd te hebben en dan een negen scoorden. Onzin!
Omdat ik veel en vaak studeer en dat heel leuk vind, kan ik alles en ik geloof ook niet dat er dingen zijn die ik niet kan begrijpen. Ik ben nog nooit iets tegen gekomen wat ik niet begrijp. Overigens, hierom vind ik mezelf niet geweldig. Ik heb gewoon geluk met een snel brein.
Meta-fysische zaken zoals leven, dood, liefde, het heelal; die begrijp ik vaak niet. Maar dat vind ik schitterend. De beperking van de menselijke geest ervaren. Mensen die beweren die zaken WEL te begrijpen vind ik ook een beetje dom…… (Maxima….).
Hartelijke groet,
René
Veel herkenning!
Geboren als dochter in een boeren gezin waar ook vier jongens geboren werden. Daar begon de uitzondering al. Mijn ouders persten ons, vanuit liefde, gewoonte en veronderstelde veiligheid in een keurslijf. Als dochter diende ik de steun van mijn moeder te zijn in zorg- en huishoudelijke taken.
Op de basisschool geen vriendinnen omdat niemand oprecht was. Ik begreep hen niet, zij waren druk ‘erbij’ te horen en dat mocht ten koste gaan van alles…
Ik kreeg schooladvies Mavo/Havo. Mijn ouders vonden Mavo hoig genoeg, maar bij de klasgenoten die uiteindelijk ook Havo gingen doen vond ik vanaf mijn eerste dag middelbare school aansluiting en vriendschap. Veel mensen vonden mij om hun verhaal bij te doen, troost te ontvangen.. Ik wist wat te zeggen en wat te doen. Zorg geven was ik goed in, zorg ontvangen bijna een onmogelijkheid, mijn overlevingsmechanisme ‘zelf doen’ was heel sterk. Na de Havo naar de HBO om mijn hulpverleningskwaliteiten beroepsmatig te ontwikkelen. Inleven in anderen ging met zoveel gemak. Daarna mezelf verrast met de wens om een Universitaire studie te doen. Het was hard werken, steun ontvangen van vriendinnen door samen te studeren en zo mijn bul gehaald. Banen kwamen altijd op het juiste moment op mijn pad. Workshops intuitieve ontwikkeling dienden zich aan, Reiki..
2012 hoorde ik van het bestaan van een opleiding voor natuurgeneeskundig (energetisch) therapeut. Nog voor ik wist wat het inhield, heb ik me ingeschreven en heb ik 4 jaar met een prachtige groep mensen in de opleidingsbubbel mogen genieten van ons ontwikkelingsproces. Pas daar merkte ik hoe gemakkelijk het leren me af ging. Er kwam her- en erkenning voor mijn hoge emotionele intelligentie en mijn cognitieve intelligentie.
Hoog begaafdheid kwam jaren geleden al eens langs, maar toen was ik er nog niet aan toe om me erin te herkennen. Heb in mijn jaren in de hulverlening een allergie opgebouwd tegen ‘etiketjes’ omdat men daarmee mensen ordent en beoordeelt zonder te kijken naar het totale ZIJN, de holistische blik die voor mij zo vanzelfsprekend is.
Momenteel werkzaam in een Antroposofische zorginstelling waar alles bij elkaar komt.
In mijn leven zoveel mensen ontmoet die kort of lang met me mee wandelden om mij een duwtje te geven om in mijn flow te komen of te blijven. En hetzelfde mag ik bij anderen doen, zowel beroepsmatig als prive, dat voelt als een grote eer!
Mijn “HB ontdekking” was een verademing! Opeens wat zò duidelijk waarom ik last had van bepaalde dingen en vooral omgevingen.
Ik zeg tegenwoordig “ik ben hoogbegaafd” met daar in 1 ruk achteraan: “en alles wat je daarover gehoord hebt, mag je overboord gooien want dat klopt niet”. Dat laatste zeg ik om de vooroordelen direct aan te pakken – ik had ze zelf ook – en als opening om te vertellen wat het voor mij inhoudt.
Ik ben ook niet onzeker meer over mijn mening en perspectief.
Dat heb ik echt niet alleen gedaan.
Ik kan je wel vertellen: ik heb daardoor ervaren dat de juiste mensen in je omgeving een we-reld van verschil maakt. In je mentaliteit, in je terugkoppeling, in je ontwikkeling.
Oh en nog wat: HB is gewoon ‘de bom’. Wat gaaf dat onze hersenen zo werken. Wat ul-tiem gaaf.
Mooi beschreven. Echter het grootste probleem waar ik dagelijks tegenaan loop is niet zozeer mijzelf, maar andere om mij heen.
Blijkbaar denken maar weinig mensen na over het feit dat niet iedereen hetzelfde is en hebben daar kennelijk ook nog een vrij sterke “mening” (lees vooroordeel) over.
Zo heb ik bijvoorbeeld ook een zeer gevoelige suikerspiegel en zelfs dat vinden veel mensen maar te moeilijk, totdat ik zeg dat ik diabetes heb (wat ik niet heb) accepteren mensen het vaak niet eens.
Persoonlijk begrijp ik dit helemaal niet. Hoe vreemd en raar ik bepaalde dingen ook mag vinden, ik neem alles en iedereen serieus.
Ik kan me dan ook behoorlijk boos maken wanneer mensen veroordelen.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik heb geleerd mensen te accepteren zoals ze zijn op het moment dat ik ze tegen kom in hun leven. De mensen om jou heen hebben net als jij hun eigen groeiproces. Dat betekent dat jij sommige dingen iets sneller ziet aankomen dan zij en dan is het belangrijk te begrijpen dat zij er op hun eigen manier van moeten leren net zoals jij op jouw eigen manier moet leren van jouw ervaringen