Ik hoor het mijn vader nog zeggen net nadat ik verkondig dat ik geen plezier meer heb in mijn werk en hem vertel dat ik heb besloten dat ik ook hier weer weg ga. Ik voel me bijna schuldig. Want inderdaad, nog niet lang daarvoor vertelde ik hem hoe gaaf mijn nieuwe baan was. Dat dit het echt helemaal ging zijn, zo leuk. Ik hoor de bezorgdheid in zijn stem terwijl hij vraagt ‘wat ga je dan doen?’ Zeker als ik antwoord ‘dat weet ik nog niet…’.
Superleuk
Met enige frustratie heb ik in het begin van mijn werkende leven geprobeerd om mijn banen vol te houden terwijl het steeds meer van me vroeg. In het begin was het superleuk en vond ik het geweldig om te leren hoe het hier werkte. Prachtig om mezelf zo snel mogelijk zo veel mogelijk eigen te maken. Zeker de kleine startende organisaties vond ik prachtig. Want dan mocht ik lekker alles doen. Van marketing en communicatie tot het ontwikkelen van opleidingen en coachingstrajecten. Heerlijk dat ik er al mijn creativiteit in kwijt kon. Ontwikkelen, nieuwe ideeën uitdenken en realiseren. Dat was helemaal mijn ding. Superleuk.
Dat ik het werk deed van vier mensen en alles wat ik had in mijn werk stortte, werd al snel vanzelfsprekend. Brandjes blussen en problemen oplossen deed ik er ook nog wel even bij. Superleuk.
Wacht ff
Maar op een gegeven moment kwam daar dan de legendarische “wacht ff” gedachte. Dan keek ik om me heen en realiseerde ik me dat ik vooral heel hard aan het werk was, maar dat ik er steeds minder plezier in had. Dat het normaal was geworden dat ik voor iedereen klaar stond en alles regelde. En ook dat ik veel minder aan het ontwikkelen was, vrijwel geen tijd meer had om nieuwe ideeën uit te denken en mijn creativiteit vooral moest stoppen in het bedenken van manieren om het voor mezelf nog leuk te houden.
Eigenlijk koste het me vooral veel energie. En het was bijzonder frustrerend om te bedenken dat ik ook hier weer was uitgekeken en uitgeleerd. Ging ik het ooit dan wel vinden? Misschien moest ik gewoon harder mijn best doen.
FF niet meer
Dus dat deed ik dan. Harder mijn best. Maar ondertussen had ik steeds minder plezier in mijn leven. Ik was vooral moe en ik had naast mijn werk dan ook nergens meer zin in. Als ik thuis was, dan was ik vooral bezig met slapen en mensen vermijden. Tot ik me dan realiseerde dat het niet beter ging worden. Ik kreeg alle signalen om aan te geven dat ik door moest. Dit was niet meer mijn plek. Ik kon wel blijven vechten, maar ik ging dat gevecht niet winnen. Daar had ik ook de energie helemaal niet meer voor.
Hoort dat er bij?
Tegelijkertijd wilde ik ook niet geloven dat het leven zo zwaar hoorde te zijn. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat ik me moe, onvervuld, somber en teleurgesteld voelde? Toen realiseerde ik me ook dat, zelfs al was het wel de bedoeling, ik er geen genoegen meer mee wilde nemen. Ik wilde mijn leven niet zo leven. Wat ik wel wilde was gewoon weer plezier in mijn leven, doen waar ik energie van krijg en een leven opbouwen dat past bij mij. Vanuit dat uitgangspunt mag ik ook weggaan als het niet meer past of klopt bij mij.
Later kwam ik er bovendien achter dat het er voor mij als creatieve hoogbegaafde bij hoort dat ik op veel verschillende plekken kom en niet lang dezelfde baan vervul. Ik ben gewoon op doorreis en als ik klaar ben op een bestemming, dan mag ik gewoon door naar de volgende. Want overal waar ik ben geweest en nog ga komen, leer ik wat ik nodig heb voor de reis die ik in mijn leven te maken heb.
Ik weet inmiddels hoe ik mijn leven wil leven en op basis daarvan weet ik ook waar ik naar op weg wil zijn en wat daar wel en niet bij hoort. Zo wordt ook duidelijk waar ik wel en niet mijn aandacht aan moet geven. Dat houdt mijn leven superleuk ;).
Herken je dit? Als je je verhaal wilt delen dan lees ik jouw belevenissen graag onder de blog.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 11
En weer…. Ik zoek mijn eigen uitdagingen in mijn werk, ben loyaal en betrokken, vind kwaliteit belangrijk met als gevolg dat iedereen het wel makkelijk vindt dat ik alles “wel even” oplos en dat ik inmiddels overbelast ben. De situatie is door mij zelf gecreëerd maar terugdraaien, dwz alle aapjes terug naar hun eigenaren, wordt niet geaccepteerd. Binnen ons kleine team spelen zaken als manipulaties, hele en halve waarheden en geroddel waardoor samenwerking en andere taakverdeling lastig is. Mijn werk is inhoudelijk leuk en ik wil mijn klanten en het bedrijf niet laten vallen. Dit is inmiddels al anderhalf jaar de reden om door te gaan en te zoeken naar oplossingen, maar zo kan het niet langer. Het is ziekmakend.
Conclusie: hier weg en op zoek naar een andere werkkring. Zo jammer!
Ik denk dat detachering een betere manier van werken is voor mij: geen kans op te grote betrokkenheid en op tijd weer nieuwe dingen doen.
Het duurt even voor je het patroon ontdekt: aan iets nieuws starten en dan als het nieuwe eraf is op willen schakelen. Niet nog 10 keer hetzelfde maar op naar het volgende. Sinds 1 jaar aan het werk in een grote corporate waar ik de eerste maanden in een Walhalla beland was: alles nieuw, veel prikkels en dus een leercurve die weer de goede kant (want steil omhoog) ging. En nu honger naar meer, breder, anders en moeilijker. En hoe leg je dat dan uit? Ook klassiek is de angst om voor arrogant en zelfingenomen versleten te worden, is een oude bekende. Dus hoe kaart je je wens om op te schakelen aan bij je leidinggevende? Ik ben het onderpresteren zat, heb het gevoel dat er veel meer in zit. De angst voor de reactie “hoezo, iets anders? Je doet dit nog maar een jaar!” weerhoudt mij er nu van om het gesprek aan te gaan, maar ik vrees dat ik er niet aan ontkom….
Inderdaad Frits, het is belangrijk dat je het gesprek aangaat. Dan weet je ook meteen wat er wel en niet mogelijk is en kun je volgende stappen gaan zetten ;).
Beste Adrienne,
Allereerst mijn hartelijke dank voor de inspirerende Blogs die je de lezers toelaat, Top.
Ik leesde dit Blog over jou en schrok enigszins. Dit omdat de inhoud naadloos aansluit bij mijn eigen werkervaringen. Omdat gebeurtenissen nagenoeg specifiek zijn en sterk overeenkomen heb ik de behoefte om het kort te houden.
Vooral het gegeven dat o.a. mijn vader het gewoon niet kon begrijpen dat ik veel afwisselde van werk en opleiding gaf ons als gezin geen goede stimulans.
Later tijdens werk als regio coördinator van een grote zorginstelling leek dat begrip van begrepen te willen worden sterk te ontwikkelen. In het begin was mijn enthousiasme van kilometers afstand te bewonderen. Ik had de uitzonderingspositie van innovatie trajecten/groepente bedenken en te implementeren die bedoeld waren voor vrij stabiele cliënten.
Deze taak is eigenlijk door mijn eigen empathie weer niet geworden wat het moest worden. En daar komt dan nog bovenop dat minderwaardigheidsgevoel wat feitelijk eigenlijk helemaal niet zo kunnen….ik had mijn werk toch immers goed gedaan!
Wat ik dan wel ontdekt heb is dat ik soms blijf plakken aan het falen waardoor positieve energie in zijn geheel wordt gereduceerd na het niveau van Nul. Om die stabiliteit weer enigszins terug te vinden is creativiteit en ontplooiing in privé sfeer van essentieel belang.
Zo…Dit is weer los!
Groetjes Sander
Dank je wel voor het delen Sander, wat fijn dat jij je er zo in herkent. Wat je schrijft over creativiteit en ontplooiing, is inderdaad helemaal waar. Zo belangrijk om daar mee bezig te zijn en blijven. Het blijven plakken aan falen, zie ik heel veel bij mijn klanten, heb ik zelf ook lang last van gehad. Maar het is zonde, want jij hebt veel meer moois te bieden wat je niet ziet als je vooral focust op wat er mis is gegaan.
Ik herken het ook, maar op een andere manier. In het verleden werkte ik bij een commercieel bedrijf, en ging ik binnen dat bedrijf van functie naar functie, vulde gaten op, leerde heel veel. Dan word je een soort all-round medewerker. Voelde echter wel gek, alsof ik met me liet sollen en schuiven. Nu werk ik alweer een aantal jaren in het onderwijs (binnengekomen als zij-instromer met een ondersteunende taak) en binnen korte tijd kreeg ik weer een andere taak erbij, kreeg ik daarna een hele andere rol, werd ik uitgenodigd voor weer andere functies. Weer vroeg ik mezelf vaak af: ben ik soms niet goed genoeg om iets lang vol te houden, is het een ‘gebrek’ dat je steeds iets nieuws wil of gaat doen? Na het lezen van je blog begrijp ik dat dit bij me hoort omdat ik nu eenmaal steeds op zoek ben naar uitdaging en nieuwe dingen wil kennen en kunnen. Als het eenmaal loopt, grijp ik een nieuwe uitdaging met beide handen aan. Ik moet dus ook wel heel gelukkig zijn dat er mensen om mij heen zijn die dat ook zien, en me dan binnen de eigen organisatie willen houden met een nieuwe baan.
Dank voor je heldere blogs en teksten.
Wat mooi om te horen Tineke. En wat fijn dat het voor jou nu beter te begrijpen is dat het bij je hoort en hoe je daar mee om gaat.
Heel herkenbaar. Ik vond school vroeger altijd heel leuk, maar op de middelbare school begon het al te wringen. Na de middelbare school heb ik eerst een jaar gewerkt omdat ik niet wist welke kant ik op wilde. Daarna een jaar een antroposofisch ‘ontdek wat je wilt’ jaar gedaan, waarbij ik niet ontdekt heb wat ik wilde, maar toch daarna maar een HBO opleiding gestart, wat ik echt heel leuk vond op dat moment, maar waar ik na 2,5 jaar doodongelukkig gestopt ben. Het logisch vervolg was starten met een universitaire opleiding wat ik toen maar gedaan heb, wat ik ook echt heel leuk vond, maar na een half jaar ook maar weer mee ben gestopt. Omdat ik me er gewoon niet thuis voelde, anders voelde, en mijn lichaam steeds meer pijn begon te doen.
Helaas ervaar ik hetzelfde in mijn relaties na een tijdje, dus toen ook bij mijn toenmalige partner waar ik mee samen woonde weggegaan en toen eigenlijk het enige gedaan wat ik kon doen, dat was een betaalde ICT opleiding waarna ik door de aanbieder bij een bedrijf geplaatst zou worden als ICT-er. Dat was een kortdurende opleiding, dus dat heb ik nog wel volgehouden en daarna ben ik inderdaad bij een bedrijf geplaatst als ICT-er. Daar heb ik het vrij lang ‘volgehouden’, maar het was inderdaad ‘volhouden’ en na 7 jaar in een burnout terecht gekomen. Niet meer kunnen re-integreren, maar kon blijkbaar ook niet precies kenbaar maken waarom niet en heb ontslag genomen omdat ik er gewoon niet meer uit kwam. Toen gaan werken bij een kleiner bedrijf waar minder prikkels waren en meer persoonlijke aandacht, maar binnen de kortste keren deed ik in 12 uur per week wat ik eerst in 36 uur deed en begon mijn lijf weer pijn te doen.
Inmiddels werk ik voor mezelf, dat is wel beter, maar ben nooit goed hersteld van de burnout en blijf worstelen met mijn energie en met wat ik nou precies in de wereld wil zetten en waar ik blij van wordt en waar ik mijn inkomen mee kan verdienen. Ook met relaties worstel ik nog steeds, momenteel in between relaties en soms aan het daten, maar dat frustreert me vaak zo dat ik er maar weer mee stop.
Af en toe ontmoet je iemand die het begrijpt, een gelijkgestemde, en dat is zo’n cadeau. Jouw blog draagt voor mij ook bij aan acceptatie en begrip, dus dankjewel Adrienne, voor het delen. En ook voor de mogelijkheid om te reageren zodat ik misschien ook een klein steentje met mijn reactie kan bijdragen.
Dank je wel Jessy voor jouw mooie woorden en het delen van jouw verhaal. Daarmee draag je zeker bij, want het is fijn als ook anderen deze verhalen lezen en zich realiseren ‘hee, ik ben niet de enige’. Ik begrijp heel goed wat je beschrijft m.b.t. het nog herstellende zijn, worstelen met je energie en met wat je in de wereld wilt zetten – waar je ook je inkomen mee kunt verdienen. Ik kan je daar ook verder bij helpen wanneer je dat fijn vindt :).
Wauw, dit doet me denken aan mijn eigen doorreis. Vanuit loyaliteit ergens heel lang gebleven. Altijd met verl plezier gewerkt op deze werkplek, maar op een gegeven moment had ik weinig meer te leren. Het werk was niet nieuw meer en het begon me steeds meer te benauwen dat ik wist wat ik over een dag, een week, een maand en een jaar op de planning had staan. Het plezier verdween. Ik begreep het in eerste instantie niet. Kreeg ik een depressie? Was het een bore out? Hoe kan het dat je eerst zo enthousiast aan het werk gaat en zoveel uitdagingen en kansen ziet en het plots ‘op’ is?
Het moment dat ik besloot om een nieuwe weg in te gaan was het moment dat ik weer plezier kreeg en weer uitdagingen zag en mijn creativiteit weer terug kreeg. Bij mijn nieuwe werkplek ben ik afgelopen week begonnen. Ik straal, ben enthousiast en zit boordenvol ideeën. Maar ik weet nu ook dat het werkt als het bij je past. Voor mij moeten er uitdagingen blijven en ik moet blijven leren. Zodra dit niet meer kan of erger nog zodra het niet mag dan ga ik me doodongelukkig voelen en daar heeft niemand iets aan. ‘Nee zeggen’ is dan ook ‘ja zeggen tegen jezelf.’ Als ik me niet meer happy voel dan heeft dat met mij als persoon te maken.
Verder is me opgevallen dat ik me altijd een buitenstaander zal blijven voelen, ongeacht de werkplek. Echter sta ik er ditmaal anders in. Ik wil mijn ding doen zonder al teveel met die gedachten bezig te zijn. Bij mijn functie hoef ik niet beste vriendjes met iedereen te zijn en hoor ik er toch al niet helemaal bij. Dat zorgt hopelijk ook voor een andere kijk op de situatie en acceptatie. Tot nu toe geniet ik nog van de complimenten voor mijn werk en moet ik mezelf een beetje afremmen om niet als een raket te starten.
Wat heb je dat super mooi omschreven Laila. En inderdaad ‘Nee zeggen, is ja zeggen tegen jezelf’. Goed dat je zo bewust bent van jouw proces en dat je er op deze manier in staat. Dank je wel voor het delen.