Ik hoor het mijn vader nog zeggen net nadat ik verkondig dat ik geen plezier meer heb in mijn werk en hem vertel dat ik heb besloten dat ik ook hier weer weg ga. Ik voel me bijna schuldig. Want inderdaad, nog niet lang daarvoor vertelde ik hem hoe gaaf mijn nieuwe baan was. Dat dit het echt helemaal ging zijn, zo leuk. Ik hoor de bezorgdheid in zijn stem terwijl hij vraagt ‘wat ga je dan doen?’ Zeker als ik antwoord ‘dat weet ik nog niet…’.
Superleuk
Met enige frustratie heb ik in het begin van mijn werkende leven geprobeerd om mijn banen vol te houden terwijl het steeds meer van me vroeg. In het begin was het superleuk en vond ik het geweldig om te leren hoe het hier werkte. Prachtig om mezelf zo snel mogelijk zo veel mogelijk eigen te maken. Zeker de kleine startende organisaties vond ik prachtig. Want dan mocht ik lekker alles doen. Van marketing en communicatie tot het ontwikkelen van opleidingen en coachingstrajecten. Heerlijk dat ik er al mijn creativiteit in kwijt kon. Ontwikkelen, nieuwe ideeën uitdenken en realiseren. Dat was helemaal mijn ding. Superleuk.
Dat ik het werk deed van vier mensen en alles wat ik had in mijn werk stortte, werd al snel vanzelfsprekend. Brandjes blussen en problemen oplossen deed ik er ook nog wel even bij. Superleuk.
Wacht ff
Maar op een gegeven moment kwam daar dan de legendarische “wacht ff” gedachte. Dan keek ik om me heen en realiseerde ik me dat ik vooral heel hard aan het werk was, maar dat ik er steeds minder plezier in had. Dat het normaal was geworden dat ik voor iedereen klaar stond en alles regelde. En ook dat ik veel minder aan het ontwikkelen was, vrijwel geen tijd meer had om nieuwe ideeën uit te denken en mijn creativiteit vooral moest stoppen in het bedenken van manieren om het voor mezelf nog leuk te houden.
Eigenlijk koste het me vooral veel energie. En het was bijzonder frustrerend om te bedenken dat ik ook hier weer was uitgekeken en uitgeleerd. Ging ik het ooit dan wel vinden? Misschien moest ik gewoon harder mijn best doen.
FF niet meer
Dus dat deed ik dan. Harder mijn best. Maar ondertussen had ik steeds minder plezier in mijn leven. Ik was vooral moe en ik had naast mijn werk dan ook nergens meer zin in. Als ik thuis was, dan was ik vooral bezig met slapen en mensen vermijden. Tot ik me dan realiseerde dat het niet beter ging worden. Ik kreeg alle signalen om aan te geven dat ik door moest. Dit was niet meer mijn plek. Ik kon wel blijven vechten, maar ik ging dat gevecht niet winnen. Daar had ik ook de energie helemaal niet meer voor.
Hoort dat er bij?
Tegelijkertijd wilde ik ook niet geloven dat het leven zo zwaar hoorde te zijn. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat ik me moe, onvervuld, somber en teleurgesteld voelde? Toen realiseerde ik me ook dat, zelfs al was het wel de bedoeling, ik er geen genoegen meer mee wilde nemen. Ik wilde mijn leven niet zo leven. Wat ik wel wilde was gewoon weer plezier in mijn leven, doen waar ik energie van krijg en een leven opbouwen dat past bij mij. Vanuit dat uitgangspunt mag ik ook weggaan als het niet meer past of klopt bij mij.
Later kwam ik er bovendien achter dat het er voor mij als creatieve hoogbegaafde bij hoort dat ik op veel verschillende plekken kom en niet lang dezelfde baan vervul. Ik ben gewoon op doorreis en als ik klaar ben op een bestemming, dan mag ik gewoon door naar de volgende. Want overal waar ik ben geweest en nog ga komen, leer ik wat ik nodig heb voor de reis die ik in mijn leven te maken heb.
Ik weet inmiddels hoe ik mijn leven wil leven en op basis daarvan weet ik ook waar ik naar op weg wil zijn en wat daar wel en niet bij hoort. Zo wordt ook duidelijk waar ik wel en niet mijn aandacht aan moet geven. Dat houdt mijn leven superleuk ;).
Herken je dit? Als je je verhaal wilt delen dan lees ik jouw belevenissen graag onder de blog.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
