Op jonge leeftijd had ik er een handje van om vooral mijn eigen plan te trekken. Meestal tot frustratie van anderen aan toe. De mensen om me heen kregen vaak weinig grip op me. Ik deed gewoon niet wat er gevraagd werd als ik daar geen zin in had. Daarom werd er nog weleens gezegd dat ik egoïstisch was. Dat ik me meer moest aanpassen. En omdat dit steeds herhaald werd, ging ik dat uiteindelijk geloven en ernaar handelen.
Vanuit de kwaliteit die onder egoïsme ligt; het goed voor jezelf zorgen, verschoof ik naar de andere kant van de balans. Ik ging er eerst voor anderen zijn, en pas daarna voor mezelf. Daardoor ontdekte ik vrij snel dat dit helemaal niet duurzaam is.
Ik leerde dat als je vergeet om jezelf op de eerste plek te zetten, je uiteindelijk voor niemand meer iets kunt betekenen. Als in jouw basis niet is voorzien, loop je namelijk op energieniveau leeg. Als gevolg heb je op een bepaald moment niet meer genoeg om te geven. Dan kom je er bovendien achter dat niemand anders voor jou kan zorgen zoals jij voor jezelf zorgt. Sommige dingen kunnen anderen namelijk niet voor je doen of oplossen. Zelfs al willen ze dat wel heel graag.
De kwaliteit en valkuil van loyaal zijn
Kenmerkend voor hoogbegaafdheid is een groot loyaliteitsgevoel. Als je ergens in gelooft, als je van iemand houdt, dan ga je door het vuur als dat nodig is. Loyaliteit is in die zin een mooie kwaliteit. Je zet net dat extra stapje als het nodig is. Het werkt ook als een mooie motivator. Soms is het namelijk makkelijker om iets te doen omdat het voor iemand is waar je om geeft.
Een risico daarbij is wel dat jij je te veel in beweging laat zetten door anderen. Anderen weten namelijk niet altijd wat de juiste acties zijn voor jou. En soms doen ze een beroep op je, ervan uitgaande dat je kunt aangeven of je er wel of niet de tijd en mogelijkheden voor hebt. Als je hier steeds in meegaat, kun je van je eigen pad raken: een van de valkuilen van loyaal zijn.
De andere kant van de loyaliteitsmedaille is bovendien dat je in bedrijven sneller het risico loopt op over verantwoordelijkheid. Oftewel: uit loyaliteit ga je taken naar je toe trekken omdat je het belangrijk vindt dat ze goed gedaan worden en je niet het vertrouwen hebt dat collega’s dat op de juiste manier kunnen uitvoeren. Vanuit het loyaliteitsgevoel zeg je ‘ja’ tegen dingen waar je beter ‘nee’ tegen kunt zeggen. Bijvoorbeeld als je collega je vraagt iets voor hem of haar te doen terwijl je zelf al werk genoeg hebt. Of als je baas vraagt over te werken terwijl jij net een avondje voor jezelf had ingepland. In deze gevallen moet je iets van of voor jezelf inleveren om er voor een ander te zijn. Dan gaat je loyaliteitsgevoel ten koste van jezelf. Als dat af en toe voorkomt, is dat natuurlijk niet erg. Het is fijn om er ook voor anderen te kunnen zijn. Maar houd wel de balans in de gaten.
Ongeacht de mate waarin je loyaal bent naar anderen, gaat het namelijk vooral om de vraag: Wat kost het je en wat levert het jou en de ander op? Als je vooral dingen doet die jou heel veel kosten en je weinig opleveren, gaat dit uiteindelijk wringen en tot oververmoeidheid leiden. Zorg dus dat je aan één kant van de balans genoeg dingen doet die jou meer opleveren dan dat ze kosten. Dat creëert ruimte om er voor anderen te zijn.
Wat kun je doen om loyaal aan jezelf te zijn?
Onthoud dat het niet aan jou is om alles op te lossen of om er altijd voor iedereen te zijn. Je hoeft niet altijd ‘ja’ te zeggen als iemand iets aan je vraagt. Dit zijn allemaal keuzes die jij mag maken. Om die keuzes te kunnen maken is het nodig dat je helder hebt wat jouw prioriteiten en wensen zijn. Op basis daarvan kun je bepalen wanneer het belang van de ander groter is dan wat jij op jouw lijstje hebt staan. Als je niet weet wat jij belangrijk vindt, ontstaat ook het risico dat andere mensen dit voor jou gaan bepalen. Dat is niet altijd in lijn met wat daadwerkelijk goed voor jou is. Door op een goede manier oog te houden voor je eigenbelang en vast te houden aan jouw eigen waarden stuit je niet jezelf tegen de borst stuiten.
Zorg daarnaast dat je weet wat jouw basis is. Leer om hier eerst in te voorzien voordat je je focus legt op de buitenwereld. Als je dit niet gewend bent, zal het eerst best oncomfortabel zijn om dit te doen. Je zult ook wat weerstand ervaren van je omgeving omdat zij gewend zijn dat jij altijd ‘ja’ zegt. Een tussenstap die je kunt maken is dat je niet meteen al ‘ja’ zegt. Dat je eerst reageert met: ‘Ik kijk even of dat mogelijk is voor mij’. Daarmee creëer je ruimte om na te denken over de mate waarin iets jou iets meer kost dan het oplevert. Natuurlijk kun je besluiten het dan alsnog te doen omdat je weet dat het heel belangrijk is voor de ander. Maar dan is het in ieder geval weloverwogen.
Onthoud dat als je altijd zacht bent voor de ander, je automatisch altijd harder bent voor jezelf. Zachter zijn voor jezelf betekent overigens niet dat je nooit meer iets voor een ander doet. Het betekent dat je eerst goed voor jezelf zorgt, zodat je daarna voor de mensen om je heen kunt zorgen.
—
Ben jij vooral loyaal aan de ander, of kun je ook loyaal zijn aan jezelf? Laat je het weten onder deze blog?
Heb jij het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Dat kun je gewoon gratis aanvragen:
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail
Een herkenbare blog. Ik ben vastbesloten dat ik in de toekomst dit nooit meer zal doen. Het levert inderdaad voor mij niks op. !!
Dat is een mooi besluit en dat zal je zeker helpen om meer te leven in lijn met wat jij wilt.
Dit is ook weer heel herkenbaar. In mijn jaren in het onderwijs, stopte ik enorm veel energie in de school, er kon zo veel beter… Ik had niet geleerd om mezelf als vertrekpunt te nemen, maar altijd de ander, of de situatie. Ik kwam in een burn-out terecht. Tijdens mijn begeleiding heb ik voor het eerst geleerd om te voelen dat ik ook behoeftes heb. Dat leidde uiteindelijk tot het maken van een aantal grote keuzes. Want het was hoog tijd dat ik beter voor mezelf ging zorgen. Zo stopte ik het met leiden van een koor, stopte ik met een van de scholen waar ik werkte en ging ik investeren in mijn beeldende ontwikkeling. Uiteindelijk kwam er ook weer ruimte om te gaan studeren: de master Kunsteducatie. Dat is life-changing geweest, ik kwam thuis. Ik werd inhoudelijk, artistiek en intellectueel uitgedaagd en was als een spons. Voor die tijd had ik veel last van depressies omdat ik geen eigen identiteit had. Vanaf deze studie heb ik daar nooit meer op die manier last van gehad.
Super dat je deze keuze hebt gemaakt Grady en een studie hebt kunnen doen waardoor je dichterbij jezelf bent gekomen en geen last meer van depressies hebt gehad. Dan zie je pas wat voor invloed je keuzes hebben op je leven. Dankjewel dat je dit met ons wilde delen.
Allemaal herkenbare verhalen.
Op dit moment worstel ik heel erg met mantelzorg voor mijn moeder. Zij is erg egocentrisch, bijna narcistisch. Ik heb nooit een goede band met haar gehad.
Maar ze vind het heel normaal en vanzelfsprekend dat ik klaarsta. Ik geef een aantal grenzen aan (dan ben ik dus hard en egoïstisch) maar merk dat ik ook nog regelmatig over mijn grenzen heen laat gaan. Ik voel boosheid omdat ze niet zie wat ik doe. Het kost me bijna net zoveel energie om m’n grenzen te bewaken als om het toch toe te staan om haar over mijn grenzen te laten gaan.
Wat naar Margriet dat je hier zo mee aan het worstelen bent. Ik heb toch nog een klein stukje uit het blog weer hieronder gezet: Onthoud dat het niet aan jou is om alles op te lossen of om er altijd voor iedereen te zijn. Je hoeft niet altijd ‘ja’ te zeggen als iemand iets aan je vraagt. Dit zijn allemaal keuzes die jij mag maken. Om die keuzes te kunnen maken is het nodig dat je helder hebt wat jouw prioriteiten en wensen zijn.
Beste Margriet,
Heb ruim 11 jaar mantelzorg achter de rug waar ik ook burn out klachten heb opgelopen. Ik stelde mijn ouder op de eerste plaats!
Soms ontkom je er niet aan bij calamiteiten bijvoorbeeld. Dan wordt er een beroep op je gedaan. Juist dan wanneer je eens tijd voor je zelf neemt. En dan moet je weer.
Als ik nu terugkijk dan denk ik toch fijn dat ik het heb mogen doen. Met goede afspraken, en een planning creëer je meer mogelijkheden voor jezelf. En inderdaad grenzen aangeven. Klopt het dat je er alleen voor staat? Dat zegt mijn gevoel.
Door er ontspannender mee om te gaan ontstaat er een andere dynamiek tussen jullie.
Succes in de aanpak hiervan, en zorg voor jezelf qua gezondheid.
Een HB weet meestal heel goed wat de ander nodig heeft, en heeft theoretisch vaak ook de capaciteit om te helpen of een oplossing te verzinnen. Dus voordat je het weet ben je voor iedereen die je aardig vindt van alles aan het doen. Voor mij is het ook een manier om me aan te passen en mensen aan me te binden. Je kan best een beetje afwijkend zijn, als je maar genoeg voor anderen doet, dan wordt je toch gewaardeerd.
Zo ben ik ook in de val gelopen. Naast mijn fulltime baan waar ik de klusjes doe die niemand leuk vindt (want geld nodig voor broodnodige verre vakanties en financiele ondersteuning van armlastige vrienden in Afrika) ’s avonds mijn kapperszaakje draaien (want ze kunnen niet zonder mij) en ’s nachts mijn artist management bureau (want artist vriend dacht dat het wel wat voor mij zou zijn en had er belang bij). Oh ja en ook nog 10 jaar voor mijn ernstig zieke man gezorgd, naast de fulltime baan en zonder zorgverlof.
Nu weet ik echt niet meer wat belangrijk voor MIJ is afgezien van zo veel mogelijk met rust gelaten worden en zit ook ik thuis met een burn-out. Het zijn interessante tijden.
Wat een heftige tijd Ellen.. Wat een volharding heb jij de afgelopen jaren getoond… Deze hele maand staat nog in dit thema, dus ik hoop echt dat je met de tips iets kunt om jouw leven beter te maken.. Dankjewel voor je openhartigheid.
Toch even een vraagje, Adrienne
Je begint met een stukje over jezelf, waarin je aangeeft dat je vroeger vooral je eigen plan trok. Daarna zeg je dat een typische eigenschap van een HB’er kan zijn: loyaal zijn en jezelf vergeten. Die 2 eigenschappen zijn elkaars tegenpolen. Het lijkt een beetje alsof je jezelf tegenspreekt. Aan de andere kant leg je uit hoe je van het ene naar het andere uiterste ging.
Wat mijn persoonlijke ervaring betreft; ik heb verschillende voorbeelden van mensen om mij heen: De een trekt voornamelijk zijn eigen plan (komt op mij heel egocentrisch over) en de ander denkt te veel aan de ander (komt op mij te onzeker over). Dat zijn 2 extremen van elkaar. Ik zou ook graag wat meer aan mijzelf willen denken en gewoon mijn eigen plan willen trekken. Dat lijkt me een zo ontzettend bevrijdend gevoel! Dat betekent nee zeggen en dat vind ik moeilijk, want ik wil waarschijnlijk goedkeuring van de ander hebben. Waarom dan toch doen wat een ander wil? Dat voelt benauwend. Ik houd mezelf voor dat dat een onbewust truucje is waarbij ik vast rekening houd met de ander om te plannen hoe ik mezelf aan kan passen zodat ik ook een beetje krijg wat ik wil.
Het lijkt me gewoon zo ontzetten lekker om niet meer rekening te hoeven houden met de ander en gewoon aan mijzelf te denken, maar dat vind ik weer te egocentrisch.
Dat begrijp ik, dan is het misschien interessant voor je om je vraag te stellen in het online spreekuur, iets persoonlijker en dan kunnen we samen je vraag ook beter bespreken. Deze is twee keer per maand (meer info vind je hier: http://giftedpeople.eu/online-spreekuur-hoogbegaafdheid )
Zo dankbaar voor de periode dat ik ziek was.
Ik heb toen zo onwijs goed geleerd om ‘nee’ te zeggen.
Hoe onwennig en moeilijk het toen ook was, daar heb ik nu nog iedere dag profijt van 🙂
Super dat je dit toen, helaas onder deze omstandigheden, hebt geleerd.
Veel dingen zijn herkenbaar. De ‘praatpaalfunctie’ bv. En inderdaad; je wil zelf ook wel eens je verhaal kunnen doen.
Heb al een hele weg afgelegd. Toen ik een stuk jonger was heb ik het een periode psychisch erg moeilijk gehad. Ik heb toen letterlijk mezelf geduld gegeven: ik was tegenover iedereen die het nodig had geduldig en begripvol. Toen dacht ik; heb ook eens geduld met jezelf. Het gaat nu even niet goed en niet vooruit, maar het zal wel goed komen, geef jezelf tijd. Die gedachte heeft me toen erg geholpen.
Precies wat wordt bedoeld met zachter zijn. Het is belangrijk om niet alleen voor anderen maar ook voor jezelf lief te zijn.
Een voorbeeld hiervan is het antwoord dat de vader van mijn kinderen mij gaf op mijn vraag waarom ik maar niet gelukkig ben en word. Hij zei:” Omdat jij niet doet wat jij zelf wil…..”
Oftewel ik ben altijd voor de ander bezich, zaken voor n ander doen, wel de dingen voor n hobbie kopen mezelf er niet toegezet krijgen om daadwerkelijk iets creatiefs te maken behalve wanneer t op breien aankomt: n werkstuk vóór n dierbare, kind of kleinkind. Mantelzorgen voor 2 verschillende personen op verschillende woonadressen.
Iemand zonder huis voor enige tijd in mijn huis laten, en dan zelf op mn teentjes lopen om die persoon privacy te gunnen…
Gestopt zijn met roken en dan tabac aannemen v iemand die het ongezellig vindt om alleen te roken, dat ik niet mee doe….en dan denken dat t ene shaggie geen kwaad kan ik daarna verder ga met gestopt zijn….
Je vader heeft helemaal gelijk. Onthoud dat het niet aan jou is om alles op te lossen of om er altijd voor iedereen te zijn. Je hoeft niet altijd ‘ja’ te zeggen als iemand iets aan je vraagt. Dit zijn allemaal keuzes die jij mag maken. Om die keuzes te kunnen maken is het nodig dat je helder hebt wat jouw prioriteiten en wensen zijn.
Volgende tekst schreef ik na het lezen van je vorige blog, maar eigenlijk past hij ook bij de nieuwe. Alvast bedankt om te blijven delen Adrienne, het helpt me zoveel dichter bij mezelf.
Als je uit een oorlogszone komt.
Waar je moet overleven, jezelf beschermen, anderen beschermen, nooit een moment van rust hebt.
Dan mis je die bedrijvigheid en je functie die duidelijk omschreven was.
Dan mis je dat ‘elke seconde telt’ gevoel, waar het om leven of dood gaat.
Dan mis je niet enkel die oorlog maar ook jezelf in die oorlog.
En in die tijd van vrede, achteraf, loop je wat verloren, wordt het saai, het is net of het leven stilstaat. Je mist de spanning.
Dan zoek je soms andere vormen van ‘alles of niks’, die je weer het gevoel geven te leven, belangrijk te zijn, het verschil te maken. Doe ik dat ook?
Als transgender leef je sowieso in oorlogsgebied.
Door je lijf word je aangesproken als de vijand, verwachtingen liggen in dezelfde trant. Je probeert er het beste van te maken, te overleven, je zorgt daarbij dat je familie er ook niet teveel door afziet. Je gaat er psychisch onderdoor maar houdt jezelf recht. Steeds in de actieve, wakkere staat van een soldaat op missie. Alles bekijk je met argusogen, je zoekt de omgeving af naar vijandelijke signalen en houdt jezelf zo verborgen mogelijk. Camouflage, opdat ze je niet zouden ontdekken, want ontdekking betekent de dood.
Na een tijd ben je hier zo goed in dat je ingezet wordt om ook anderen te beschermen. Je begint dit als een kracht te ervaren, in plaats van een overlevingsinstinct. Er wordt naar jou verwezen, naar je opgekeken voor een talent dat jij eigenlijk hebt moeten aanleren om jezelf weg te steken. Wat het psychisch nog moeilijker maakt om dit los te laten.
Dus eens uit de kast, en eindelijk uit het oorlogsgebied, en uit de valkuil van altijd anderen te moeten helpen, sta je daar, alleen.
En het is rustig, en saai, en de wereld ligt aan je voeten, maar waar te beginnen? Nu je al die wapens afgegooid hebt, al die mensen die je aan die oorlog doen denken achter je laat, en lichter door het leven gaat, wat voel je dan? Nu er niks meer van je verwacht wordt, wat wil jij dan?
Het zijn de beste vragen die ik mezelf ooit gesteld heb. Ik voel een lijf dat afgezien heeft, ik voel verdriet dat nooit echt weg zal zijn, ik zie soms nog de angst in mijn blik, ik hoor een luid gesprek tussen onbekenden nog steeds als vijandig, neen, ik ben er nog niet.
Toch ben ik ook trots. Ik heb mijn tijd uitgezeten, mijn veldslagen geleverd, ik mag nu gewoon ‘zijn’.
Ik mag blij in de spiegel kijken. Toeschouwer zijn zonder camouflagepak.
Ik mag van mezelf naar binnen gaan en gewoon voelen.
Ik moet ook nog wel, zoals doorzetten, en bewuster kiezen wie ik wel of niet in mijn leven laat. Geen oorlogen meer, enkel vrede, liefde en zachtheid. Zelfliefde vooral.
En ja dat is ook saai soms, en dan maak ik weer een foute keuze, dan zoek ik contacten die me triggeren in oud gedrag. Zowel als problem-solver, als ridder op het witte paard, boegbeeld of beschermer van het eerste uur. Gelukkig duren deze momenten minder en minder lang, heb ik dat zelf vlugger door en kan ik beter en beter aanvoelen wat ik zelf echt nodig heb.
De mooie mens in mij blijft zoeken en vinden. De mooie mens in mij wordt zelfbewust, dankbaar, geamuseerd, blijft liefdevol, gretig, betoverd, uitbundig als een kind kan zijn, vol vertrouwen en hoopvol naar de toekomst.
Sam
Beste Sam,
Wat een bijzondere ervaring. Het resoneert enorm en je hebt een enorme kracht! Je bent op de goede weg. Liefs voor jou.
Dankjewel Sam voor het delen van jouw persoonlijk geschreven verhaal. Heel waardevol om te lezen.
Ik. .verlies me zelfs af en toe
Eenbeetje maar door dit gelezen te hebben weet ik een ding zeker dit ga ik nog eens Lezen .zo dat ik inderdaad wat vaker aan mezelf ga denken .mag ik diegene bedanken die DIT geschreven heeft.
Mvg jan
Dankjewel Jan, goed om te lezen.
Het is allemaal heel herkenbaar, maar een tijdje geleden ben ik beter voor mezelf gaan zorgen. Ik weet niet of dat per se met HB te maken heeft, maar het voelt een stuk beter als je jezelf eerst de vraag stelt of je het echt wel wil. Ik denk dat anderen daar ook heel gemakkelijk misbruik van maken. Iedereen veel succes met de zelfoverwinning!
Mooi geschreven Magda.
Herkenbaar :-). Heb veel te maken (gehad) met managers met kenmerken uit het narcismespectrum. Ideeën die ik had over verbetering/innovatie binnen de organisatie zijn wel opgevat als ‘persoonlijke aanvallen’. En gesprekken in HRM-gesprekken gaat het regelmatig over ‘gebrek aan loyaliteit’ en ‘niet organisatiesensitief’ terwijl zoals ik het voel mijn ideeën voortkomen uit mijn loyaliteit etc voor de organisatie.
Anyway, ik werk part-time, en na een Gordiaanse loyaliteitsknoop te hebben doorgehakt zit ik nu op een positie waarbij ik overwegend dingen doe waar ik goed in ben, en kan ik mijn werk zien als de baan die ik gebruik om mijn beroep van autonoom fotograaf/auteur te betalen en op dat vlak mijn eigen uitdagingen kan creëren. Ik hoef me zo geen zorgen te maken over inkomen en enge dingen doen als acquisitie plegen voor klussen die ik niet zie zitten. De wrijving die er nu ontstaat is vooral op agendaniveau.
Goed Rick dat je nu doet wat jij echt wilt, daar haal je zoveel meer energie uit dan wat het je anders kost.
Tja, ik zit midden in het proces. Van altijd maar mezelf wegcijferen op het werk en maar alles oppakken wat gedaan moet worden (met een burn-out, of in elk geval daar dicht tegen aan, tot gevolg) tot me ‘beperken’ tot mijn nieuwe takenpakket.
Ik ben in ’transitie’ nu, wat op zich een heel interessant proces is. Dat leidt tot veel nieuwe inzichten over mezelf maar ook over de mensen om mij heen. Het is inderdaad ook weer niet nee zeggen tegen alles en niemand meer helpen. Maar ik vind de balans daarin nog erg lastig. De ene keer zeg ik nee, terwijl ik daar ja op had moeten zeggen, en zeker ook andersom (dat ik ja zeg, terwijl ik eigenlijk nee had moeten zeggen).
Het is wel goed om te lezen, dat ik niet de enige ben :). Niet dat ik het anderen gun, zo bedoel ik het niet. Maar heb wel vaak het idee dat ik de enige ben die zoiets meemaakt. Heb geen HB’s in mijn directe omgeving (in elk geval niet waar ik mij bewust van ben).
Dankjewel voor je reactie. Ik hoop dat je ook in de komende blogs nog tips eruit kunt halen die jou zullen helpen om dat ook te bereiken.
Heb nog maar net de link gelegd tussen dat hoogbegaafdheid (hbh) dus veel meer is dan alleen een hoog IQ, maar ook dit is weer herkenbaar. Vraag me wel af of het echt een ‘exclusieve’ eigenschap is van hbh of gewoon een menselijke eigenschap in het algemeen?
uitermate herkenbaar – het is zelfs geen optie meer om steeds ‘ja’ te zeggen, het is een evidentie geworden – met frustratie als gevolg en uitputting… en vooral het gemis van erkenning.
Een stukje uit het blog: Een risico daarbij is wel dat jij je te veel in beweging laat zetten door anderen. Anderen weten namelijk niet altijd wat de juiste acties zijn voor jou. En soms doen ze een beroep op je ervan uitgaande dat je kunt aangeven of je er wel of niet de tijd en mogelijkheden voor hebt. Als je hier steeds in meegaat, kun je van je eigen pad raken. Onthoud P dat het niet aan jou is om alles op te lossen. Sommige dingen kun je ook gewoon niet oplossen.
Zo, dit kwam wel even binnen! Natuurlijk wist ik dit al een beetje van mezelf, want het zorgen voor anderen is nu eenmaal mijn “schat’geworden. Dat heb ik geleerd, en dat kan ik goed. Maat het blijft een strijd om ook aan mezelf te denken. Ik weet niet zo goed hoe dat moet. Sinds kort sta ik mezelf toe om bezoekjes of verjaardagen over te slaan. Want daar loop ik op leeg.
Het praatpaal zijn is wel prettig -want je kunt iets betekenen voor een ander- maar de praatpaal wil zelf ook eens praten. Hoe ik dat precies aangeef, moet ik nog leren. Want het staat niet op mn voorhoofd geschreven 😉
Het kost me dus uiteindelijk veel, maar het levert me alleen wat voldoening op. Dit mens wil ook eens gevoed worden.
Vooral de laatste alinea vind ik pakkend: zacht zijn voor een ander betekent harder zijn voor jezelf…
Onthoud het goed Marga want het is echt waar 🙂 Dat houdt niet in dat je nooit iets voor iemand kunt doen, alleen dat je soms ook gewoon ”nee” kunt zeggen.
Heel herkenbaar, altijd anderen op nr 1 altijd er zijn voor anderen. Maar als je leeg loopt en je hebt anderen nodig dan kan dat niet, dan moet je duidelijk en concreet zijn en moet je alles uitleggen wat je wel en niet nodig hebt en dan kunnen/willen ze er niet zijn voor jou.
Na zoveel jaren steeds er zijn voor anderen wil ik nu kiezen voor mezelf maar heb het gevoel dat het hokje waar ik in zit nog kleiner wordt en me nog meer wil verpletteren.
Maar dan is het even doorbijten denk/hoop ik.
Goed dat je dit doet J. De komende blogs gaan hier verder op in, ik hoop dat je er tips uit kunt halen en hier dan ook mee verder kunt.
Ik krijg hier echt tranen van in mijn ogen, zo herkenbaar. Maar wat moeilijk om weer terug te draaien. Hoe zet ik mezelf weer op 1, zodat ik er van daaruit weer voor de ander kan zijn. In plaats van dat ik altijd klaar sta voor de ander, maar dit niet echt gezien of gewaardeerd wordt. En dat ik zó hard voor mezelf ben. En dat ik de loyaliteit zo mis bij een ander.
Same here! Een proces waar ik nu midden in zit. Ik zit met een burn-out thuis en ben er recent achter gekomen dat ik HB ben (veel (zelf)onderzoek ivm HB dochter, wat veel herkenning gaf). Ik ben mezelf zo verloren de afgelopen jaren, dat ik niet meer weet en voel wat dan belangrijk is voor mij en hoe ik mezelf op 1 kan zetten. Het wordt een lange weg om dit weer terug te vinden, maar ik ben wel vastberaden. Heb jij ook behoefte aan contact met mensen die in hetzelfde proces zitten? Ik vind de (h)erkenning bijna niet bij mensen in mijn naaste omgeving.
Ja heel herkenbaar, daar heb ik ook last van . Zou ook best met mensen in aanraking willen komen die net als ik in het leven staan
Hoi Marjolein,
Precies waarin je nu in het midden zit was ik ook begin dit jaar. Gelukkig gaat het nu beter. Jezelf verliezen is een proces, ik zou het met afvallen vergelijken – het gebeurt niet van ena dag naar andere. Wij moeten leren dat er niemand is die beter over ons kan zorgen dan wij zelf. Helaas kunnen ze dat niet van onze ogen aflezen en wij weten zelfs nog niet wat we eigenlijk nodig hebben. Zelfbewustzijn is de eerste en de moeilijkste stap daarom wens ik je heel veel sterkte en succes!
Ik ben er nu denk ik een jaar achter, nadat ik het e-book gelezen heb, dat ik hoogbegaafd ben. Nu probeer ik dat in te zetten door naast jonge HB kinderen Te gaan staan in hun ontwikkeling. De coach te zijn die ik zelf graag had gehad op jonge leeftijd.
Maar tegelijkertijd is er nog zoveel te ontdekken van mezelf. Ik ben mezelf de afgelopen jaren zo ontzettend kwijt geweest en ging dit overcompenseren in andere dingen, zelfdestructief gewoon. Nu ik dat ontdekt heb wordt dat iets makkelijker, maar toch ook zo ingewikkeld. Want het zorgt ervoor dat je blijft zoeken naar wat jouw blauwdruk is.
Jazeker heb ik die behoefte. Ik zit niet in een burn out, maar het voelt soms wel bijna zo. Misschien kan Adrienne ons koppelen, zodat we niet hier publiek onze mailadressen hoeven te plaatsen…
Beetje bij beetje, in kleine stapjes. De komende maand komen er nog meer blogs/tips. Misschien is het een idee om de tips die jij bruikbaar vindt op te schrijven? Kijk iedere dag of week naar je vooruitgang.