Ik durf best te stellen dat ik aardig wat geprobeerd heb in mijn leven. En ik durf ook te zeggen dat een aanzienlijk deel ervan één grote mislukking was. Nu zie ik duidelijk hoeveel ik hiervan heb geleerd. Maar toen, toen voelde dat heel anders. Toen kon ik alleen maar zien wat er niet lukte. Om mij heen gingen mensen de carrièreladder omhoog, en ik bleef een beetje dwalen en rondhangen. Ik deed wat projectjes hier en wat projectjes daar, maar echt mijn plek vinden vond ik lastig.
Ik ambieerde ook niet wat die andere mensen deden. Maar tegelijkertijd dacht ik dat dit wel zou moeten. Ik dacht dat ik niet aan de maatstaven voldeed. En ik kon maar niet ontdekken wat dat verschil veroorzaakte. Toen iemand bij mij de HB-bom dropte, was mijn eerste reactie: ‘Ik dacht het niet’. In mijn ogen waren hoogbegaafden die superslimme succesvolle mensen die alles wat ze aanraken in goud laten veranderen. En dat was bij mij zeker niet het geval. Ik voelde me niet bepaald succesvol. Ik voelde me eerder een beetje verloren.
Inmiddels weet ik als geen ander dat hoogbegaafdheid niet gelijkstaat aan succesvol. Maar helaas zijn er nog steeds veel mensen die dat wel geloven.
Het gaat niet om het label
Rondom hoogbegaafdheid hangen ook nog steeds allerlei misvattingen. Dat is vervelend als je weet dat je hoogbegaafd bent en anderen mensen denken daar van alles van. Net zo vervelend, misschien nog wel vervelender is het als het je in de weg staat van je eigen HB-ontdekking.
Want uiteindelijk gaat het niet zozeer om het label natuurlijk. Maar het maakt wel uit dat je begrijpt hoe je zelf bedraad bent. En hoogbegaafdheid speelt daar een rol in. Als je herkenning vindt in de kenmerken, dan sta je net iets anders in de wereld. Je ervaart intenser. Je denkt sneller, complexer en breder. En als je dat niet weet van jezelf, dan heb je continu het gevoel dat er iets aan jou niet matcht met de wereld om je heen. Het staat je in de weg van het kunnen belopen van jouw pad.
Geen garantie voor succes
Begrijp me niet verkeerd. Er zijn zeker hoogbegaafden die hoge prestaties leveren, succesvol zijn en geroemd worden om hun snelle denken en creatieve oplossingen.
Als hoogbegaafde heb je een bovengemiddelde potentie en als je de juiste dingen doet, kun je hier bovengemiddeld succesvol in worden. Een belangrijk verschil is dat hoogbegaafdheid er geen garantie voor is. Omdat hoogbegaafdheid zich kan uiten in verschillende vormen, is dat namelijk ook afhankelijk van de omgeving waar je in functioneert en de mate waarin deze aansluit. Daarom is het ook zo waardevol om jezelf vanuit verschillende perspectieven te leren kennen.
Gebruik hoogbegaafdheid om te begrijpen hoe jij in elkaar zit en wat jij nodig hebt. Dan kun je op jouw manier succesvol worden. Dat hoeft dus niet in de zin van carrière maken te zijn. Het kan net zo goed zijn dat jouw manier van succesvol zijn is dat je lekker de hele dag kan schrijven. Of dat je met mensen samenwerkt die gedreven zijn. Of dat je met plezier opstaat.
Wat kun je doen?
Als je herkenning vindt in hoogbegaafdheid, laat dan los aan de gedachte dat je overal goed in moet zijn en dat alles meteen gaat lukken. Als hoogbegaafde heb je het net zo goed nodig om te oefenen. Op de eerste plaats ben je ook gewoon mens. Dat betekent dat je fouten maakt en gaat maken. Dat zegt niks over het wel of niet HB zijn. Leg jezelf dus niet langs de maatstaf van een Einstein. Niet alles wat je aanraakt verandert in goud en je hoeft geen wereld veranderende ideeën te hebben om hoogbegaafd te kunnen zijn. Leer begrijpen wat het voor jou betekent en hoe het tot uiting komt in jouw leven.
Onderzoek daarnaast waar jij bovengemiddeld in bent. Wat kun je heel goed en doe je graag? Vraag ook eens aan anderen wat zij waarderen aan jou, waar zij vinden dat je goed in bent. Soms zijn dat dingen waar je zelf nog helemaal niet aan gedacht had, omdat het voor jou gewoon logisch is.
—
Heeft deze misvatting jou in de weg gestaan van je eigen HB-zijn of ontdekking? Laat je het weten onder deze blog?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 32
Hoewel niets te maken hebbend met het thema van dit blok, zie ik mij genoodzaakt toch iets te zeggen vanwege iets wat ik heb mee gemaakt met een persoon die waarschijnlijk hoogbegaafd is, maar dat vreselijk gebruikte. Ik heb een reactie van deze persoon in 1 van de bloks van april gezien en moet daarom verder afstand hiervan nemen.
Een levensgevaarlijke combinatie is hoog begaafdheid en gewetenloosheid. Meesterlijk kunnen liegen, en dat doen om alles in jouw voordeel te laten uitkomen. Niet wetend? wat je daarmee andere mensen aandoet, liever gezegd, daar niet geïnteresseerd in zijn, want alleen geïnteresseerd in dit eigen voordeel. Snel verveeld, ja, dus nooit werkelijke interesse voor de persoon, alleen maar voor welke zaak je interesseert. vrouwen zijn voor seks, dus manipuleer ik dusdanig dat ik daarin mijn zin krijg. Alle andere mensen zijn tenslotte maar domme wezens, dus gebruik ik ze als instrument voor mijn lust. Ik kan dat immers, ik weet wel zo te draaien en te manouvreren dat ik mijn zin krijg. Het wekt weerzin, haat en afschuw voor gewetensvolle mensen.
Het respecteren van de wil van je medemens is iets wat ieder weldenkend mens zou moeten doen. Vreemd dat een hoog intelligent persoon dat niet snapt, maar ten slotte ook de spirituele wereld gaat gebruiken om zijn zin door te drijven en te manipuleren, ook al is al heel duidelijk een grens aan gegeven. Ik hoop dat verder niemand van jullie zo’n monster wordt, al lijkt het op het eerste gezicht erg leuk allemaal.
Dus hoogbegaafdheid kan een zegen zijn voor de wereld, mits er respect blijft voor de soevereine wil en keuze van je medemens, en deze op een gewetensvolle, verantwoorde manier ingezet wordt.
Anders is het een plaag die mensen te gronde richten kan vanwege lust en wil die ten koste van alles door gedreven worden.
Het spijt me dat ik dit zeggen moet, het lijkt erop dat de meesten van jullie welwillende mensen zijn die zoeken naar een vorm van vervulling en zelfrealisatie zonder anderen daarbij te benadelen.
Hallo, ik denk dat je gelijk hebt. Mijn ouders zitten eerder aan de andere kant van wat normaal begaafd is dan ik ( rand normaal begaafd). Ik denk dat een school IQ-test om naar de lagere school te gaan al uitwees dat ik eerder hoger begaafd ben. Ik haalde nooit genoeg punten of deed nooit hard genoeg mijn best op school. Maar ik maakte me eerder zorgen over andere dingen. Mijn moeder is verslaafd aan alcohol, pijnstillers en slaapmiddelen. Elke dag vroeg ik me af of ze instaat zou zijn om het middageten te maken of de boodschappen te doen. Ik maakte me elke dag zorgen. Maar nu heb ik een leven zonder hen. En ik, ben plots met sprongen vooruit gegaan ik heb ontdekt dat ik handig ben in breien, haken en naaien. Ik ben nu bezig met mijn eigen dingen te ontwerpen en creëeren. Ik krijg er zoveel voldoening uit. Ik heb een pop gemaakt naar het evenbeeld van mijn favoriete acteur. Ik maak zelf de kleertjes want er bestaan geen patronen voor een pop van 75 cm. Veel mensen vinden het leuk als ik mijn creaties post op Facebook of Instagram. Mijn kinesist zegt zelfs dat ik de grote van de lichaamsdelen voor een volwassene perfect heb geschat zonder ooit iets te meten. Ik doe alles op zicht. Ik vind het leuk om de daar in mijn vrije tijd mee bezig te houden .
Heel herkenbaar Maureen. Ik ben okk nog zoekende, hoewel ik weet dat ik heel gelukkig ben als ik mijn creatieve kant kan gebruiken. Daarnaast heb ik ook zo’n zoon Sandra. Hij heeft uiteindelijk het VWO gehaald met N&T en N&G in 1 jaar. Nu is hij docent Biologie en bijna klaar met zijn Meubelmaker opleiding. Daar wordt hij heel gelukkig van.
Heerlijk voor hem. Ik snap het ook. Mooie dingen maken, daar kun je heel veel voldoening uit halen.
Wat herken ik hier veel. En toch, ik blijf het moeilijk vinden mezelf HB te noemen. Het werd er van kinds af aan ingedramd: ‘doe maar gewoon’. En zodra ik wat zelfvertrouwen uitstraalde volgende de woorden: ‘Voetjes op de grond houden, hoor! Je bent niet beter dan de anderen’. Mijn lat lag onnoemelijk hoog en ik wou in àlles de beste zijn. En dat lukte me ook lang heel goed, tot de laatste twee jaren van mijn secundair en de hogere studies nadien. Vanaf dan is het een constante zoektocht geweest naar wat ik echt goed kon en wie ik was. Omdat ik alles zo ontzettend boeiend en geweldig vond (en nog steeds vind) deed ik aan alle projecten mee. En die lat, tja, die bleef hoog. Vroeg of laat kom je de grenzen van je fysieke krachten tegen. Het is pas sinds kort dat ik het enigszins toelaat om te denken dat ik misschien hoogbegaafd ben, al zijn enkele mensen rondom mij daar al van overtuigd. Ik kan daardoor al iets meer afbakenen en tegen sommige projecten even ‘neen’ zeggen. Al blijft het prikkelen om me daar ook in te gooien. Ik moet dan letterlijk de zaken die me aan die projecten doen denken uit het zicht zetten, zodat ik ze a.h.w. vergeet. Waar ik dan een hele tijd niet meer aan denk, dat laat ik dan voor wat het is. Blijft iets in mijn hoofd malen, dan overweeg ik het een kans te geven. Zoals je ziet: ik ben er nog niet helemaal.
Hoe dan ook blijf ik je blogs volgen, Adrienne, omdat ik me er iedere keer weer in herken. En dan heb ik opnieuw de energie en de moed om verder te doen waar ik mee bezig ben, om mijn lat te verplaatsen, en om juistere keuzes te maken. Dank je wel hiervoor.
Author
Fijn dat je reageert Leticia. Dat is ook heel lastig als we iets gewend zijn. Bij Gifted People moedigen we mensen aan om een zelfonderzoek te doen. Bijvoorbeeld wat betekent HB zijn voor jou? Als jij herkenning vindt in hoogbegaafdheid is het alleen belangrijk om uit te zoeken wat je hier dan mee kunt. Dit helpt om dichter bij jezelf te komen. Heb je het gratis e-book over hoogbegaadheid al eens gelezen en misschien heb je iets aan dit artikel https://giftedpeople.eu/hoogbegaafdheid-kennisbank/hoe-weet-ik-dat-ik-hoogbegaafd-ben/.
Wat herkenbaar Adrienne,
Mijn dochter is op haar 14 de uitgevallen van school. Ze leefde alleen nog maar ‘s nachts en overdag sliep ze. Als klein meisje had ze altijd buikpijn en wilde ze liever thuisonderwijs krijgen. Ik heb haar ook altijd “gemotiveerd” om te doen, te gaan, haar over haar eigen grenzen heen te trekken. Want ja, als ouder probeer je je kind zich te laten ontwikkelen door haar juist de dingen te laten doen, die ze eng vindt of waar ze tegenop ziet. Zij is hoogsensitief en blijkt nu ook hoogbegaafd te zijn waardoor duidelijker wordt waarom ze zo anders denkt en doet. En waarom zij zelf ook denkt is iedereen gek? Waarom ziet niemand dat? Waar ze ook stuk op is gegaan is het meisjes pubergedrag wat ze niet snapt en waardoor haar zelfbeeld erg laag is.
Nu zie ik dat het bij haar beter werk als ik haar haar eigen autonomie geef en haar het gevoel geef dat ik haar hoor. Dit is een heel moeilijk proces. De maatschappij vraagt andere dingen van haar. Kan ze zich dan staande houden in deze maatschappij waar een hoge opleiding, goede baan, mooie carrière voorop staat? Ik weet als geen andere dat financiële zekerheid belangrijk is, maar ook dat doen waar je blij van wordt eigenlijk nog belangrijker is. Daar zitten we nu samen. Ik geef haar nu de ruimte, ik zit er niet meer bovenop. Het is voor haar belangrijk dat ze het gevoel heeft dat het goed is wat ze ook gaat doen. Ze bloeit weer op, ze ziet het weer zitten om actiever te worden. Ze is nu bijna 18. Ze gelooft nu weer dat ze misschien wel gelukkig kan worden. De toekomst blijft onzeker, maar hoe dan ook voor mij is ze nu al geslaagd.
Super Emma!
Author
Dankjewel Emma voor je reactie. Wat fijn dat je dochter zo door jou gesteund wordt! Het kan heel lastig zijn om dit bespreekbaar te maken, toevallig gaat het blog aan het einde van de maand een klein stukje over HB en school dat er bij veel mensen een zwart/wit beeld is in een type HB. Misschien heb je ook iets aan dit artikel. https://giftedpeople.eu/hoogbegaafdheid-kennisbank/hoogbegaafdheid-bij-kinderen-kenmerken-en-gedrag/
Zou fijn zijn om in gesprek met jou te komen. Wij worstelen ook al jaren met onze dochter van 17, die ook nergens in lijkt te passen.
Sinds kort is het mij gaan dagen dat ik misschien wel HBer ben, en dit lezend geeft weer zoveel herkenning. Dank hiervoor.
Mijn verhaal in het kort, ik ging naar een LBO want leren is niet zo mijn ding. Wel wist ik dat ik naar de kunstacademie wilde, mijn ouders en leraren lachten me uit en vertelde dat ik kapster of verkoopster worden kon. Ik heb geld gespaard met heel veel saaie bijbaantjes in al mijn weekenden en vakanties, en kon zo de kunstacademie bekostigen. In 2000 studeerde ik af als fashion designer, en daarna startte ik mijn eigen bedrijf met zelf ontworpen en gemaakte kleding, ook begon ik hierdoor met fotograferen, daar ben ik nu nog steeds dankbaar voor. Goed hoe meer ik te maken kreeg met buisnes structuren hoe misselijker ik van alles werd, en toen rond 2010 mijn ouders stierven kwam ik erachter dat een groot deel van mijn motivatie gebaseerd was op een verlangen van kinds af om van papa en mama goedkeuring te krijgen. Ik heb toen alles de rug toe gekeerd en heb met een paar lui een krot gekraakt en begon aan een leven met nauwelijks inkomsten en uitgaven, dit was uiteraard best zwaar maar het beviel mij wel. Ik had letterlijk deze maatschappij de rug toe gekeerd, en zat zonder een vooruitzicht op een toekomst. Het autootje dat ik van mijn ouders erfde begon ik al sleutelend aan de gang te houden, hmm dat is dus ook iets waar ik wel feeling voor heb, en rij nu rond in een oude Mercedes bus omgetoverd tot camper. Toen ik zwanger was geworden gooide ik het roer om, vroeg een uitkering aan ging wonen in een huurhuisje. Ik vermaak mij eigenlijk altijd best en heb genoeg interesses. Ik zie er nu alleen erg tegen op om een baan te kiezen of als zelfstandige te beginnen. Eigenlijk heb ik geen flauw idee wat mijn bijdragen op deze planeet zou kunnen zijn. Ik kan wel van alles maar ik zie mezelf daarin niet als een professional. Stiekem vind ik onze wereld ook een beetje te saai, ik verveel me zo als ik teveel tussen andere mensen ben. Maar als ik kijk naar mijn zoontje wens ik dat ik een beter voorbeeld zou zijn en mezelf zou kunnen onderhouden. Thuis zitten met een uitkering helpt ook niet echt bij aan mijn zelfvertrouwen. Als ik terugkijk ben ik de ene keer teleurgesteld omdat niks ooit een succes is geworden, en de andere keer ben ik juist trots omdat ik zonder enige steun toch zo ver gekomen ben.
Author
Dankjewel Jolanda voor jouw persoonlijke ervaring.
Ik kan alles gemiddeld, dat werd hiervoor ook wel geschreven. Is dat zo? Of zegt mijn perfectionisme dat dit zo is? Maar ik wil wel alles, kan niet kiezen. Dan zou het zijn alsof ik een deel van mij niet ontwikkel. Ook neem ik me elke keer weer voor om te focussen, doelen te stellen. Ik zou per april weer beginnen met een gezond eetpatroon, de boodschappenlijst was gemaakt en ik ben nu al enkele dagen van plan om naar de winkel te gaan. Maar ik ga niet, zie er tegen op en blijf in huis. Maar straks moet ik toch echt! Maar eerst nog weer even deze mail lezen en antwoorden. Want er is zoveel herkenning en durf ik nu ook wel te bekennen hoe het mij gesteld is. Als ik nu nog langer uitstel krijg ik een heel rotgevoel over me. Om dit op te lossen moet ik zo snel mogelijk die boodschappen halen en dan valt die last weg die ik zelf al een paar dagen opbouw door uitstelgedrag. Pff… chaos
Author
Dankjewel Rita voor je reactie. Ik deel uitstellen vaak op in twee categorieën. 1: uitstellen van concrete plannen en acties en 2: uitstellen van dromen en doelen die verder in de toekomst liggen. Een belangrijk verschil tussen deze twee is de mate van urgentie en de mate van duidelijkheid over wat er precies gedaan moet worden.
Zo is het plegen van een belangrijk telefoontje een concrete actie die je kunt inplannen. Je kunt de actie overzien en de mate van urgentie relatief simpel bepalen. Je kunt het dan nog steeds gaan uitstellen, maar de onderliggende oorzaak is dan dat je het bijvoorbeeld eng vindt. Misschien ben je bang voor de uitkomst of zie je ertegenop. Als je dit bij jezelf bemerkt, kun je gaan onderzoeken wat je nodig hebt om ondanks deze belemmeringen toch te doen wat je wilt of moet doen.
Wat voor mij dan helptis om te zorgeng voor een systeem waarmee je kunt toewerken naar een doel of droom dat verder in de toekomst ligt. Maak ook helder welke acties onderdeel zijn van jouw droom. Dan kun je gaan bepalen welke kleine stappen je te zetten hebt om daar te komen. Stippel de jaarplannen die je hebt uit zodat je gaat zien wat je daar nu al voor kunt doen.
Maak je motivatie helder. Soms zijn er dingen die gedaan moeten worden en die je echt zelf moet doen. Dingen die buiten je comfortzone liggen. Daarom is het belangrijk dat jij je richt op wat je wel wilt. Wat is de reden erachter? Waarom is het belangrijk dat je dit doet? Visualiseer vervolgens jouw ultieme superfijne uitkomst. Weet waarvoor je het doet. 🙂
De beste tip die ik kreeg toen ik oververmoeid om alles moest huilen, was om mijn oneindig hoge lat een stuk naar beneden te halen.
Ik was net aan een nieuwe (tijdelijke) baan begonnen en verwachte onbewust van mezelf dat ik zowel die baan, als mijn rol als partner, als sociaal contact en in het gezin voor 110% moest blijven doen. Dat ging dus niet, ik ging zwaar onderuit en voor mijn gevoel faalde ik op alle vlakken.
Daarna heb ik mijn lat flink naar beneden gehaald en bij de volgende nieuwe baan heb ik aangegeven naar mijn partner en mijn vrienden dat ik een maand me even ging focussen op mijn werk en wat minder tijd, ruimte en energie over had voor wat anders. Niemand die daar moeilijk over deed… behalve een hardnekkig stemmetje in mezelf misschien.
Dat gaf de rust om te kunnen genieten van die nieuwe baan en ook om de keuze te maken tijd voor mezelf te nemen en er even niet te hoeven zijn.
Author
Mooi dankjewel voor het delen van je tip TB. Om vooral de gaven te kunnen inzetten en de valkuilen te voorkomen, is het in de basis nodig dat jij leert herkennen hoe jij bedraad bent en in welke omgevingen dat het beste tot uiting komt. Wanneer je al kunt zien hoe iets kan zijn en in staat bent om bovengemiddelde prestaties te leveren, ga je al snel de lat voor jezelf hoog leggen. Daarmee ga je echter je eigen groei in de weg zitten en het jezelf moeilijk maken om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Heb je al eens een gratis online masterclass gevolgd? Hier wordt ook ingegaan op de valkuilen van HB zijn. Je bent altijd welkom en je kunt jezelf hieronder aanmelden. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Ik ben uitzonderlijk goed in m’n werk en voor de organisatie, tegelijk hopeloos als het gaat om een leuk privéleven te hebben.
Maar na jaren job-hoppen en me niet thuis voelen is dit al een verademing!
Ik ben bovengemiddeld goed in beren op de weg zien, gelukkig ook goede oplossingen en overmatig werk op mijn nek nemen. Jammerlijk slecht in de keuze maken want ik kan veel maar gemiddeld en heb net als iedereen 24 hr in een dag.
Dus vooral het zinnetje waar ben je bovengemiddeld goed in is mijn punt.
Keuzes maken, vooral omdat ik,wat je eerder al beschreef slecht ben in goed te tijd in te schatten of in oefenen. Leren, leren, leren.
Bedankt voor je tekstje Adrienne❤️
Ik zit er de laatste tijd echt mee…dat gevoel van mislukt te zijn. Ik was als kind uhb, maar heb dat nooit geweten, ik heb nooit de resultaten van mijn testen geweten tot op mijn veertigste. Ik was het kind waar niemand weg mee wist, thuis de lastige, wispelturige, op school werd ik lui genoemd en slecht voorbeeld voor andere leerlingen. Ondanks dat ik lief en stil was tot mijn 16(daarna alleen nog lief ?). Op school wisten ze mijn IQ-resultaten wel, vanuit mijn dossier, maar dat wist ik niet. Ik voelde mijzelf dom , raar en onbegrepen en was een rotslechte student. Na mijn studies ook pas ontdekt dat ik een vorm van dyslexie heb.
Ik was wel heel erg goed in alles wat sport en kunst was, ambachten ook en wiskunde en wetenschappen (maar ik heb die richtingen niet gevolgd).
Ik wist van mijn moeder dat ik een heel gek baby’tje was, ik kon extreem vroeg praten en dingen zoals boterhammetjes smeren, eindeloos driedubbel geknoopte veters lospeuteren tot haar grote ergernis .
Ik ben ook tweehandig (beetje meer rechts) en tweevoetig (beetje meer links). Dat maakte mij bij sport en schrijven nog raarder, met scheldpartijen van leerkrachten als gevolg…
Zoals veel hb’s ben ik ook hooggevoelig, en neem ik voortdurend teveel hooi op mijn vork. Want ondanks wat leerkrachten en familie beweerden over mijn luiheid en rebels karakter heb ik wel altijd geprobeerd om normaal te zijn en heb ik echt zo hard mijn best gedaan dat ik er voortdurend onderdoor ging…
Ik ben uiteindelijk huismoeder geworden, daar ben ik blij mee, maar ik heb het gevoel dat ik mijn talenten verspild heb en dat mijn verstand weggekwijnd is met de jaren…
En nu had ik vandaag ineens in mijn hoofd gekregen dat ik ook is ergens wou bijhoren?dat ik mij ook is normaal zou willen voelen ? Terwijl ik mij ook wel afvraag of iemand zich wel normaal kan voelen, misschien voelt iedereen zich wel een beetje raar en een buitenbeentje ?
Ik ben nog redelijk extravert voor een introverte, ik zie de mensen ook echt graag, maar ik heb vaak het gevoel dat het niet wederzijds is omdat ik zo gek ben?
Ben er onlangs achter gekomen dat mijn nicht uit verveling studeerde en studeerde, daar werd heel erg naar opgekeken, wat was ze intelligent en wat een voorbeeld, en zoveel diploma’s. Ze mocht ook niet omgaan met een mislukkeling zoals ik. Maar achterafgezien waren we allebei even eenzaam en zijn we nu ook alletwee huismoeder. We proberen het nu alletwee beter te doen met onze kinderen, elk op onze eigen manier ? maar wat met ons als volwassenen…waar staan wij dan nog , wat is er van ons geworden. Wat kan ik nog worden of zijn?
Ik ben nu zo’n beetje op zoek naar mijn verloren zelf denk ik?maar heb ook het gevoel dat ik nog een groot deel van mijn begonnen projecten moet afwerken zodat ik er iets moois van kan maken om verder van te genieten ? Misschien zou ik graag goed zijn in iets waar ik ook echt geld mee kan verdienen, want voorlopig ben ik heel goed in allerlei dingen die niks of maximum een paar euro per uur opbrengen en ik vind dat wat frustrerend ?
Ik herken mijzelf helemaal in houw verhaal, Maureen.
Op dit moment zit ik na zo hard mijn best doen noodgedwongen thuis omdat ik niet ‘ doe zoals het hoort’.
Uitzichtloos toekomstbeeld, toekomstdroom aan diggelen doordat anderen vinden dat ik niet het werk kan doen wat ik het liefste zou willen doen. Het zwarte toekomstgat op werkgebied maakt me volslagen machteloos en in paniek.
Lieve groet, S
Zit in dezelfde situatie. Na een lange periode van mantelzorg + een burnout. Nu 50 plus en ik mag gaan solliciteren op spookvacatures en functies, binnen een jong dynamisch team…
Daarnaast het feit dat je “andersdenkend” bent binnen een dichtgetimmerde arbeidsmarkt, maakt het uiteindelijk best wel moeilijk en deprimerend.
Onze zoon is ook hoogbegaafd ( vandaag jarig?) en kon nooit zeggen waar hij goed in was/is of wat hij leuk vind om te doen. Of op de vraag die we eerst stelden “ waar zie jij jezelf werken? En hoe zie jij jezelf over vijf jaar? Pfffff hij wist het nooit. Universiteit Biologie heeft hij een jaar gedaan en gestopt. Prima cijfers maar het deed hem niks meer. Toen vroeg ik het hem anders.” Waar wordt jou hart blij van ? Geen twee seconden nadenkend schreeuwde hij bijna “ AUTO S “ Nou dat is klaar dus haha de rest komt later wel, eerst dit. ?
Je bent een heerlijk mens?! Laat niemand je ooit anders vertellen (en jezelf ook niet)!
Staat mijn naam hier nu boven? Had zeker gekunt
Author
Erken de mooie gave van het denken, maar ook de beperkingen en valkuilen. Voorkom dat je jezelf gek maakt door te veel te denken en kies ervoor om al sneller in beweging te komen. In beweging vind je antwoorden die je in je hoofd niet gaat vinden. Natuurlijk is het wel goed om je voor te bereiden. Om even de tijd te nemen ergens over na te denken. Dat voorkomt dat je in zeven sloten tegelijk loopt of richtingloos op pad gaat.
De nuance die je hier dan ook in kunt maken is dat je nadenkt over de stap die je nu al kunt zetten en over de stappen die je verwacht te gaan zetten. Vervolgens onderzoek je, wat deze stappen mee kunnen brengen. Daarna denk je na over hoe jij jezelf hierop kunt voorbereiden. En als het antwoord is dat je dat nog niet weet, weet dan dat je het antwoord onderweg gaat vinden.
Er is ooit toen ik klein was tegen mij gezegd dat alles wat ik aanraak in goud verandert. Maar net als Midas doe ik dat voor mijn gevoel steeds met de verkeerde dingen.
Per ongeluk werk naar me toe trekken omdat ik als enige in een groep wel vragen stel. Of een hoog startsalaris krijgen omdat ik een bedrag invulde waarvan ik dacht dat ik het toch niet waard was en vermoedde dat ze me daarom niet zouden aannemen (en dat toch deden). Last-minute een essay schrijven en het hoogste cijfer van de klas krijgen. Etc.
En toch nooit het gevoel hebben succesvol te zijn. Nooit echt kunnen stralen met de dingen waar mijn hart ligt. Jammerlijk falen in projecten die me zo na aan het hart gaan. Dichtslaan wanneer ik juist vol vuur over iets ben. Of juist mezelf voorbij de kern kletsen uit enthousiasme.
DS
Herkenbaar hoor wat je vertelt! Zo dacht ik dat ik de bachelorproef nooit had kunnen afwerken om deze dan op 24u (aan 1 stuk) uit te schrijven en op 1 minuut voor de deadline in te dienen. Zonder nalezen. Ze was niet perfect maar ik was wel geslaagd. Ik vond dat toen een mislukking omdat ik zo lang getwijfeld had. En omdat het niet perfect was.
Nu begrijp ik al vaker dat ik mezelf blokkeer omdat ik denk dat goed genoeg alleen maar perfect kan betekenen. Dus ben ik ofwel ongelukkig met niet-perfect werk, ofwel ongelukkig omdat ik de opdracht niet aanvat omdat ik denk dat ik geen perfect werk zal afleveren. Terwijl anderen vinden dat ik steeds fantastische dingen doe… Maar voor mij geen voldoening geven omdat er altijd ‘veel meer’ in zat…
Die perfectie… dat komt denk ik ook deels doordat er altijd wordt gezegd dat je uit een kind moet halen wat er in zit… ik ben daarmee gestopt. Voorheen zat ik mijn zoon (ook HB) een beetje achter zijn kont aan qua huiswerk maken of leren voor proefwerken, maar ik heb dat losgelaten. Hij was tot zijn 14e best onzeker en in zichzelf. Nu ik sinds 3 jaar niets van hem verlang en niet meer achter zijn kont zit, doet hij nog maar heel weinig voor school maar hij gaat dit jaar waarschijnlijk wel gewoon slagen voor 6VWO met vakkenpakket N&T. Weliswaar niet met geweldige cijfers, maar toch… Hij is slim en eager genoeg om dat voor elkaar te brengen en heeft mijn commentaar niet nodig om te beseffen dat het met zijn hersens wel heel stom zou zijn als hij zou zakken. Maar waar ik echt zo verschrikkelijk blij om ben is dat het toch een gezellige en sociale jongen is geworden!! Heel spontaan, heel gezellig met inmiddels twee grote vriendengroepen. Hij is ondernemend, heel sportief en doet geen hele domme dingen. Ik heb geen spijt dat ik gestopt ben met motiveren.. en ik kan mij indenken dat er veel lezers zullen zijn die vinden dat ik het verkeerd doe.. maar als ik terugkijk op mijn jeugd denk ik: het leren omgaan met anderen is eigenlijk hetgeen waar ik nog het meeste moeite mee had en debelangrijkste oorzaak waardoor ik me niet happy voelde. Ik heb mijn middelbare schooltijd niet leuk gevonden en haalde matige cijfers, maar rond mijn 20e was ik ineens super intrinsiek gemotiveerd en heb ik een avond HBO opleiding gedaan en dat was ook prima..
Ik sta dus tweeledig in de algemene opvatting dat je kinderen miet stimuleren om het beste uit zichzelf te halen, want het ligt er maar net aan om wat voor een persoon het gaat.. voor mijn zoon denk ik: hij komt er wel. We hebben geen ruzies en hij hoeft zich niet naar mij toe te verantwoorden. Ik ben dolgelukkig met hem en hij is heel gelukkig met zichzelf.. iets dat toch voor veel HBers helaas moeilijk is en ik ben bang dat dat deels voortkomt uit de jeugd. … overigens zal ik anderen nooi veroordelen als ze het anders aanpakken.. maar ik denk dat onze aanpak ook verdedigbaar is.
Ik ben blij te lezen dat je voor dezelfde aanpak heb gekozen als ik. Heel herkenbaar en ik doe mijn dochter er een ontzettend plezier mee.
100% herkenbaar. Uit perfectionisme/angst voor het niet voldoen aan je eigen maatstaven het pas op het laatst doen op een voor jouw gevoel matige manier en dan blijkt het vergeleken met anderen goed te zijn. Ik haat dat gevoel.
Wat een mooie, herkenbare voorbeelden!
Author
Dankjewel Bas.