Vaak genoeg ben ik van project naar project gehobbeld en van baan naar baan in de hoop dat het volgende beter zou zijn. Stiekem had ik al vrij vroeg door dat 9-5 banen niet mijn ding waren en dat grote kantoorpanden me heel verdrietig maakte. Maar ja, zo deed iedereen het. En er moest toch brood op de plank komen. Het begon me alleen wel steeds meer op te breken. Dat heen en weer gehobbel en de teleurstelling van weer een ervaring rijker over waar ik niet in pas.
Ergens wist ik wel dat dit niet mijn manier van leven en werken was. Ik houd helemaal niet van de ratrace waar ik wel steeds in terecht kwam. Maar als ik dan ging nadenken over wat ik liever zou willen, dan kwam al snel de overtuiging omhoog: Ja, maar als het anders kon, dan zou iedereen dat toch wel doen? En dus parkeerde ik de hoop dat ik zou kunnen werken en leven zoals dat mij past. Tot ik midden 20 was en de beste baan had die ik ooit had gehad. Want helaas, ook daar liep ik tegen de grenzen aan van wat mogelijk is. Ik maakte de belofte aan mezelf om mijn ideeën over werk en leven nu wel serieus te gaan nemen. Misschien zou het inderdaad niet kunnen, maar dan had ik in ieder geval mijn best gedaan om het mogelijk te maken. Dan kon ik met zekerheid zeggen dat het niet kon.
Dan had iedereen dat toch wel gedaan?
Inmiddels weet ik dat mijn weg buiten de gebaande paden ligt, zoals bij veel hoogbegaafden het geval is. En wanneer je buiten de gebaande paden je eigen weg gaat aanleggen, dan is het verleidelijk om te luisteren naar die stem die zegt wat jij wilt, ‘dat kan helemaal niet, anders hadden anderen dat toch al lang gedaan?’
De gedachte aan de teleurstelling die gaat komen als inderdaad blijkt dat het niet kan, is overigens een pijnlijke gedachte. Dat maakt ook dat je bewust of onbewust een beetje zelfsabotage in gang gaat zetten. In plaats van 100%, geef je 80%. Want als je net niet alles geeft, dan kun je dat tenminste nog als excuus gebruiken als het misgaat. Je blijft ook wat terughoudend en voorzichtig. Je investeert geen of weinig geld, tijd en energie. Je ziet kansen wel, maar je neemt net iets te lang om erover na te denken. Je zegt nog maar niet tegen mensen wat je echt zou willen. Want straks lukt het niet en wat zullen ze dan wel niet denken. Als gevolg creëer je een mooie selffulfilling prophecy.
Weinig mensen hebben iets bereikt zonder overgave. Zonder een beetje overmoed en zonder “obsessief” genoemd te worden. Om te doen wat echt past bij jou, is het nodig dat je het risico durft te lopen dat het niet kan. Want door dat risico te omarmen, ga je merken dat het wel kan. Er is zo veel mogelijk in deze wereld. En ook al weet ik dit uit ervaring, ik blijf me nog steeds verbazen en verwonderen hoeveel er mogelijk is.
Overigens ook goed om te onthouden dat niet iedereen datzelfde wenst. Ik spreek genoeg mensen die het heerlijk vinden om van 9-5 op kantoor te zitten. Die het leven wat totaal niet past bij mij voor zichzelf perfect vinden. Dus dat anderen iets niet doen, betekent niet dat het niet kan. Het betekent vaak genoeg dat zij het gewoon niet ambiëren.
Wat kun je doen?
Maak eerst helder wat je überhaupt wilt en zorg dat je een verlangen ontwikkelt wat sterk genoeg is om er het risico voor te willen lopen om op je bek te gaan.
Geloof in jezelf en in jouw plannen. De meeste plannen zie ik stukgaan op een gebrek aan geloof. Ga op zoek naar mensen die in jou geloven en mensen die buiten de gebaande paden een leven hebben gecreëerd. Zoek voorbeelden van mensen die jou laten zien hoeveel er mogelijk is. En onthoud, iemand moet de eerste zijn. En soms ben jij die eerste.
Ik ben benieuwd. Laat jij een gebrek aan geloof in je eigen plannen en dromen in de weg staan? Laat me weten onder deze blog!
