Een tijd lang heb mijn eigen gevoelsleven “uit” gezet. Als een vorm van overlevingsmechanisme. Niet bewust, ik deed het gewoon. Verstand op nul en gaan. Mijn intellectuele kant voerde de boventoon. Ik maakte mijn besluiten op basis van rationele feiten. Ik beëindigde vriendschappen omdat ze feitelijk niet voldeden aan mijn verwachtingen. Ik kon dingen achter me laten en er overheen stappen zonder dat het me iets deed. Ik was gesloten en ik voelde me verbonden aan niets en niemand.
In de afgelopen jaren ben ik door meer mijn eigen weg te gaan, van de harde persoon die ik was, veranderd naar iemand die veel zachter in de wereld staat. Ik ben ook veel meer gaan onderzoeken wat ik nodig heb en gaan letten op de omgevingen waarin ik mij bevind. Ik merkte op dat ik echt last had van drukke plekken. En ik kwam erachter dat door meer open te staan voor de mooie dingen, de negatieve dingen ook meer binnenkwamen. Toen pas begon ik te leren en zien wat hoogsensitief waarnemen op gevoelsniveau met mij deed en hoe ik mezelf daartegen kon beschermen.
Afsluiten of dealen?
Wanneer je een diepere prikkelverwerking hebt, neem je makkelijker sferen en emoties over van anderen en van de plekken waarin jij je begeeft. Daardoor kun je ergens vol energie en enthousiasme binnenlopen en volledig leeg naar buiten stappen.
De omgeving waarin jij je bevindt, heeft grote invloed op jouw gemoedstoestand. Je wordt waar je bent. Daarom is het nodig dat je keuzes maakt als het gaat om waar je wel en niet naar toe gaat en welke mensen je wel en niet toelaat.
Wanneer je intens bent in het waarnemen en overnemen van prikkels, is het nodig dat je genoeg tijd hebt om op te laden, tot jezelf te komen. Dat is geen luxe maar noodzaak. Maak er daarom ook echt tijd voor.
Naast tijd alleen, is het overigens wel belangrijk dat je voldoende sociaal contact hebt. Alleen maar afsluiten is niet de oplossing. Sociaal contact is belangrijk en als mens heb je het gewoon nodig. Zorg er daarom voor dat je een balans gaat vinden in de mate waarin je onder de mensen bent (en welke mensen) en de mate waarin je tijd voor jezelf hebt. En soms heb je natuurlijk bepaalde verplichtingen waar je niet zomaar onderuit komt. Maar daar kun jij je wel op voorbereiden.
Wat kun je doen?
- Vermijd bepaalde omgevingen. Zeg nee tegen een uitnodiging voor een feestje of activiteit waarvan je weet dat het je meer kost dan oplevert. Maak keuzes over waar je wel en niet jouw energie aan geeft.
- Kies bewust voor bepaalde omgevingen en mensen. Waar en van wie krijg je juist energie? Zoek deze plekken en mensen juist vaker op.
- Bereid je voor. Als je bepaalde verplichtingen hebt, dan kun je daar soms even niets aan veranderen. Wat je wel kunt doen is je voorbereiden. Zorg voor voldoende rust en alleen tijd zowel vooraf als achteraf.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 8
Herkenbaar.
Jeetje, ontzettend veel aspecten zijn erg herkenbaar. Ook jaren geleefd in een soort “overlevingsstand”. Ik had besloten te stoppen met werken om voor de kinderen te zorgen omdat ik door de combinatie werk en moederschap nergens meer het gevoel had dat ik mij 100% kon geven. Ik was daardoor echt helemaal opgebrand. Eenmaal thuis kwam ik heel langzaam in een isolement terecht. Ineens had ik wel heel veel tijd “alleen”, weliswaar wel met kleine kinderen, maar heel erg alleen. Ik deed alles op de automatische piloot en ik veranderde van een levenslustig persoon in een dood vogeltje. Het enige wat nog niet dood was waren mijn emoties. Die wisselden enorm, zeer hoge pieken en hele diepe dalen. Op momenten dat ik echt alleen was heb ik regelmatig vreselijke huilbuien gehad. Ik wist niet hoe ik het roer om moest draaien om me weer gelukkig te voelen zonder iemand in mijn directe omgeving tekort te doen. Ik was de balans volledig kwijt. Er moest iets gebeuren, zo wilde ik niet verder.
Ik heb een passie en ik kreeg 7 jaar geleden de kans om daarmee aan de slag te gaan. Ik heb me daar voor 200% gegeven en ja, ik schoot er in door en ook daarin raakte ik opgebrand, weer werd het teveel, weer geen balans. Hoe kon dat nou. In mijn omgeving zag ik mensen constant overal actief in zijn en ik kon dat niet, niet allemaal tegelijk in ieder geval. Was er iets mis met mij?
Uiteindelijk kwam ik een artikel tegen over HSP en herkende mezelf daar enorm in, wat ontzettend fijn. En de reacties van mensen die zich er ook in herkenden waren een verademing om te lezen. Een paar weken geleden kwam ik in aanraking met de artikelen van Adrienne. En weer veel herkenbare aspecten. Of ik echt hoogbegaafd ben weet ik niet, maar inmiddels weet ik wel dat je op verschillende manieren hoogbegaafd kunt zijn. En er is niets mis met mij. Ik ben gewoon een hele zachte, lieve, onzekere en hooggevoelige vrouw die eigenlijk alleen maar “goed” wil doen. En eigenlijk wil ik nu eindelijk eens mijn eigen pad bewandelen en niet het pad dat anderen altijd voor mij in gedachten hebben gehad. Ik ben goed zoals ik ben en ik heb heel veel te geven. En als je de kracht hebt gevonden om mijn hele reactie uit te lezen zeg ik: dat geldt ook voor jou.
Wat een super mooie en herkenbare reactie Andrea! Ik wens je sterkte en kracht met het hervinden van jezelf, wat zul je een cadeau voor jezelf en anderen ontdekken!
Jarenlang dacht ik last te hebben van een emotie regulatie stoornis. Ik heb daar goed mee om leren gaan; valkuilen herkennen, weten hoe weer rust te vinden en op te laden. Het is een verrassing om nu te bemerken dat het hoog sensitieve gerelateerd is aan de hoog begaafdheid. Volledig herkenbaar ook bij mij al overleden vader. Het geeft me nu een bevestiging voor de keuzes die ik maak, het helpt me naar mijn partner, kinderen en vrienden uit te leggen waarom ik tijd voor mijzelf nodig heb. Als leraar in het speciaal onderwijs kom ik vaak uitgeteld thuis, waar drie pubers aandacht vragen. Daarna wil ik liefst alleen nog stilte en de krant of een boek. Lastig met alom schermen, pratende mensen, muziek enz. Ik kan soms uitkijken naar de periode waarin de kinderen de deur uit zijn! Het klinkt hard, maar ik weet dat ik dan meer mezelf zal kunnen zijn!!
Bij de meeste blogs denk ik: volledig herkenbaar, maar niets nieuws onder de zon, want ik ken mezelf. Nu tref je een punt waarin ik vastloop. Ook dat gesloten zijn en niet verbonden voelen. Ik ken hele periodes in mn leven die ik kan samenvatten als: ik lach niet en ik huil niet. Momenteel ook. Nooit eerder heb ik dat geduid als overlevingsstrategie. Het zet me aan het denken.
Ja, ik herken het erg veel zelfs. Toevallig vandaag had ik er nadrukkelijk rekening mee gehouden….
Ja mensen, ik ben via Adrienne van den Bos, met haar fantastisch cursus 7 weeks Insight achter gekomen, dat ik goed ben hoe ik ben en wie ik ben. Het ligt nog erg vers bij me haha.
Eerst rouwproces, toen acceptatie en nu genieten…
Maar goed vandaag bewust besloten juist niet een weg op te gaan, omdat daar zeer veel mensen zijn en het erg druk is. Ik wist van mezelf dat ik dan, al die energieën zou oppakken, dus daar paste ik voor!
Bewust heb ik een andere (loop) route genomen, naar de museum waar ik heerlijk genoot en tot rust kwam.
Terug naar huis, heb ik weer nagedacht hoe en wat, waardoor ik besloot naar een andere supermarkt te gaan, omdat het daar een stuk rustiger is.
Thuis aangekomen, lekker vol met mijn eigen energie en erg happy, nog een paar leuke mensen gecontacteerd voor een leuk luchtig gesprek..
Ja Adrienne, toppie dat je zoveel boordevolle en waardevolle informatie beschikbaar stelt aan ons, ik ben er in ieder geval ontzettend blij mee, en het geeft mij zeker handvatten.
Bedankt hoor!
Groetjes
A.
Ik herken het ergens met energie naar binnen gaan en bijna leeg naar buiten. Dit is heel lastig voor mij want het gebeurt vaak bij mijn dochter als haar man mij voor het blok zet. Ik durf de waarheid niet te vertellen, ben bang voor ruzie. Ik heb haar al eens 7 maanden niet gezien.
Beste Adrienne,
Ik herken mij hier heel erg in en ervaar mijn gevoeligheid voor prikkels als problematisch, omdat ik les geef aan pubers. Op een dag zie ik 7 keer 30 jonge mensen voorbij komen, die ik allemaal moet erkennen en aanvoelen. En dan moet ik in de pauzes mijn collega’s nog te woord staan. Aan het einde van de dag (eigenlijk halverwege al) ben ik helemaal op. Sinds ik mama van een tweeling ben geworden 8 maanden geleden kan ik na mijn werk niet meer voldoende uitrusten en daardoor heb ik het gevoel dat ik mijn werk als docent, wat ik voorheen met liefde deed, niet goed meer kan uitoefenen. Heb je advies hoe ik mijzelf beter kan afschermen voor prikkels?