Tijdens de Insight Sessies die ik voer met de mensen die geïnteresseerd zijn in mijn coaching, heb ik het vaak over werk in combinatie met hoogbegaafdheid. Ik hoor de verhalen van HB’ers over hoe ze complexe projecten in het bedrijf tot een succesvolle afronding hebben gebracht. Hoe ze transformaties in organisaties tot stand hebben gebracht. Hoe ze nieuwe systemen hebben ontwikkeld om processen efficiënter te laten verlopen en de omzet hebben doen verdubbelen. En dan vervolgens afsluiten met: ‘maar dat zou iedereen toch wel kunnen?’
Zelf heb ik ook lang gedacht dat de dingen die ik deed vanzelfsprekend waren. Dat anderen dat ook konden, maar gewoon niet deden. Vond ik dan weer super frustrerend en teleurstellend. Inmiddels weet ik dat niet iedereen ziet en kan wat ik wel zie en kan en dat er dus geen sprake is van onwil bij de ander (meestal dan ;). En ik weet nu dat wat ik zie en kan niet vanzelfsprekend is en dat ik best trots mag zijn op wat ik doe en complimenten in ontvangst mag nemen. Dat ik wat meer mijn eigen waarde mag zien en erkennen.
Niet wegwuiven
Als hoogbegaafde heb je bepaalde vaardigheden waarmee je bovengemiddelde resultaten kunt behalen. De kanttekening hierbij is wel dat potentieel geen garantie is. Het potentieel dat je hebt komt niet automatisch tot uiting.
Doordat je een hogere mate van complexiteit aankunt, jezelf relatief gemakkelijk dingen eigen maakt en sneller werkt dan de meeste mensen om je heen, zul je in een organisatie die talent erkent en stimuleert daarmee opvallen. Je ontvangt complimentjes van bijvoorbeeld je leidinggevende. En dan is het heel belangrijk dat je die niet alleen ontvangt, maar ook dat je die ontvangt zonder te reageren met iets in de trant van:
‘Zo bijzonder was het niet hoor, ik deed gewoon wat er gedaan moest worden’
‘Ieder ander had in mijn situatie hetzelfde gedaan’
‘Ik had ook wel een goed team hoor, zonder hen had ik dit niet kunnen doen’
Natuurlijk spelen anderen een rol en is het belangrijk om ze daarvoor te erkennen, maar durf ook jezelf te erkennen. Durf ook jouw eigen waarde te zien en te laten zien. Durf te zeggen ‘ja, dank je wel, ik ben zelf ook erg tevreden’. Wuif het niet aan de kant als vanzelfsprekend.
Zorg daarnaast dat je naast de externe complimenten en bevestiging vooral de interne erkenning en bevestiging vindt. Als je in een bedrijf werkt waar talent niet goed wordt erkend of gestimuleerd, zul je minder complimenten ontvangen. Maar dat betekent niet dat je geen goed werk levert. Train jezelf daarom in het trots kunnen zijn op wat je doet, ongeacht wat anderen er wel of niet over zeggen.
Wat kun je doen?
Zie de waarde die je toevoegt aan de wereld, het bedrijf waar je werkt, de mensen om je heen. Zie je eigen successen als een succes. Realiseer je dat wat jij kunt echt niet vanzelfsprekend is en wees ook trots op wat je doet en kunt. Het is belangrijk om niet je eigenwaarde te koppelen aan jouw resultaten, maar wees niet blind voor je eigen resultaten. En als je dan een compliment krijgt, durf dan ook te geloven dat het compliment oprecht en helemaal terecht is.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Wat was recentelijk een “succes moment” voor jou? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 7
Ik herken je blog helemaal Adrienne! Qua werk durf ik dan ook wel hardop te zeggen dat ik goed ben in wat ik doe (en nee, dat bedoel ik niet arrogant…). Privé vind ik dat lastiger. Ik ben toch vaak de eenling die haar eigen gedachten heeft. Die onzichtbaar en anders is, die niet meeloopt zonder na te denken. Als ik tegen vrienden zeg dat ik het gevoel heb dat ik in een verkeerd boek zit, of dat ik een rol heb in een film die me niet past, dan krijg ik reacties als: je moet hulp zoeken, je bent vast depressief.. of: ‘Ach, het valt wel mee joh… over een poosje lach je erom’. Hoe kan ik een omgeving vinden die me wel begrijpt?
Enorm herkenbaar. Omdat veel mij gemakkelijk afgaat in mijn werk ben ik er ook niet zo trots op. Het is toch heel gewoon waarbij allemaal doe? En heb dus niet het gevoel dat ik veel bijdraag of dat het ‘bijzonder’ is wat ik doe. Dat maakt dat ik juist erg ga twijfelen aan mijzelf en mijn capaciteiten. Ben ik ontevreden over mijn werk en baan en wil eigenlijk alweer iets anders gaan doen. Ik word er onrustig van en denk alweer aan solliciteren. Ik krijg best veel complimenten, maar de kunst is dus om ze ook echt te ontvangen. En toch zou ik het ook fijn vinden om eens een compliment te krijgen voor iets wat voor mij niet ‘gewoon’ is. Maar misschien weet ik ook niet hoe ik die moet ontvangen. Raar eigenlijk: ik laat mijn eigenwaarde voor een groot deel bepalen door de complimenten die ik krijg maar vervolgens doe ik ze af met: nou, zo speciaal/goed/knap/bijzonder is dat toch helemaal niet? Met als gevolg dat mijn eigenwaarde noet groter wordt, maar dat ik eerder inteer op de waarde die ik had. Een groot keerpunt voor mij: mijzelf op waarde schatten en de complimenten die ik krijg ook en ze ook echt ontvangen.
Heel herkenbaar, al jaren geleden problemen met bedrijf van man lief voorzien en geopperd dat hij alleen moest starten. Nu blijk ik gelijk te hebben, maar geen woord van dank of sorry, meer van niemand kon dit weten toch?
Heb keer op keer geprobeerd uit te leggen, maar je dringt bij sommigen gewoon niet door als je dingen anders ziet, ik probeer meer te accepteren en berusten. Voorkomt veel ruzie en ergernis.
Heel herkenbaar! Ik werk hier nog aan. Laatst hebben we een super mooi evenement neer gezet. We kregen enorm veel complimenten en ik had een neutraal gevoel. Het ging zoals we van te voren gepland hadden, was mijn antwoord. Ik weet wel dat door de goede voorbereiding het meeste werk al gedaan was, maar toch..
Heel erg herkenbaar, het is precies dit aspect waardoor ik mijn eigen hoogbegaafdheid heel lang niet erkende. Anderen kunnen nu wel zeggen dat je briljant bent, maar als je zelf denkt dat wat jij kunt iedereen kan, dan klinkt dat niet zo geloofwaardig. Daarbij is het feit dat je doorziet wat een ander niet ziet, een voortdurende bron van conflicten, problemen en agressie. En misverstanden ook, want als iemand zegt ´dat hij aan polsstokhoogspringen doet.´ terwijl je hem of haar of een lage drempel ziet stappen, dan zou ik zeggen dat hij liegt, terwijl dat die persoon er zelf waarschijnlijk heilig van overtuigd is dat dit polsstokhoogspringen is. Om die reden kun je over sommige zaken beter niet praten, want je wordt al gauw arrogant of een erger gevonden en ik heb gemerkt dat andere zaken niet gehoord kunnen worden. Als dat een kwestie is die heel vervelend zal uitpakken, een desastreus organisatiebesluit, strategie of beleid bijvoorbeeld die rechtstreeks naar de afgrond voert: Jij ziet het, jij zegt het, maar niemand hoort het. Achteraf zeggen mensen dan dat ´niemand dat had kunnen weten.´ Heel frustrerend, ook omdat je telkens denigrerend, beledigend en agressief benaderd wordt. Ik voel me als hoogbegaafde heel erg alleen, als een buitenaards wezen dat vast zit op aarde. Scotty: beam me up!
Zeer herkenbaar dit. Ik heb ook altijd moeite met complimenten. Anderzijds vraag ik ook vaak feedback of dat wat ik doe ook goed genoeg is.
Ik heb nog steeds het idee dat alles wat ik doe zo perfect mogelijk moet zijn. Dat ook anderen dat van mij verwachten. Een compliment komt dan ook pas echt ‘binnen’ bij mij, als ik zelf ook echt tevreden ben met het resultaat (lees: perfectie). Ook al weet ik nu, dat goed genoeg, ook goed genoeg is 🙂
Blijft toch lastig voor mij.
Heel herkenbaar Gerard!
Door die perfectie kost het mij daardoor ook even extra moeite/aandacht om anderen complimenten te geven, omdat het pas spontaan komt als ik het echt perfect vind…. In werkelijkheid is dit natuurlijk maar zelden zo (ook bij mezelf) . Gelukkig ben ik me in de loop der tijd steeds beter gaan realiseren dat complimenten geven (en ontvangen) erg belangrijk is, zodat ik mezelf ertoe dwing om dit regelmatiger te doen. Vaak merk ik als ik er even over nadenk er echt genoeg deelaspecten overblijven waar ik een echt compliment over kan geven… Het kost bij mij alleen gewoon wat meer tijd, maar daardoor is het niet minder gemeend.. Daarom geef ik mezelf gewoon wat meer tijd…