Regelmatig heb ik mij in het verleden in een bijzondere en vaak wederzijdse “huh-staat” begeven. Bijvoorbeeld omdat ik vorige week samen met iemand duidelijke afspraken had gemaakt. Maar dan bleek de week erna dat die ander zich niet aan de afspraak hield. Dat kon het bloed onder mijn nagels vandaan halen. De rechtvaardigheidsstrijder kwam in mij naar boven (want afspraak is afspraak!) en ik ging de persoon in kwestie wel even vertellen hoe het in elkaar zat. Dat was overigens voordat ik had ontdekt wat “tact” inhoudt.
Als ik er dan de betreffende persoon op aansprak, gaf hij of zij mij een vragende blik. En ook een uitleg die verklaarde waarom volgens hem of haar wel aan de afspraak was voldaan. Daarmee kwam ik dan weer in de “huh-staat” terecht. Want hoe kan het, dat we allebei zo duidelijk hadden wat de afspraak was, en toch allebei daar een hele andere invulling aan hadden gegeven?
Communiceren is moeilijk joh
Communicatie tussen mensen is op zichzelf al moeilijk. We denken allemaal vanuit onze eigen kaders en vullen de leegte tussen de woorden zelf in. Wanneer je als hoogbegaafde gewend bent om in je hoofd snelle stappen te maken, vergeet je nog weleens dat niet iedereen dezelfde stappen maakt en dezelfde informatie heeft. Daardoor krijgt wat je zegt ineens een hele andere invulling en ontstaat miscommunicatie en soms zelfs conflicten.
Ook onder gelijkgestemden kun je elkaar soms missen in de communicatie. En dat anderen je soms niet begrijpen betekent niet dat jij dom bent of dat de ander dom is. Het betekent ook niet dat anderen expres een andere invulling geven aan wat je zegt. Het betekent wel dat je beiden meer moeite moet doen om tot elkaar te komen. Neem als uitgangspunt dat je allebei de juiste intenties hebt. Communiceer over het feit dat je merkt dat je de ander soms niet goed begrijpt en dat je merkt dat de ander jou soms niet goed begrijpt. Niet om de vinger te wijzen naar een schuldige, maar vanuit de wens om de communicatie te verbeteren. Door samen helder te maken wat je van elkaar nodig hebt, voorkom je al een hoop miscommunicatie en frustratie.
Wil de ander niet meewerken? Dat kan natuurlijk. Jij kunt nog zo veel willen, maar als de ander niet bereid is om samen met jou helder te maken hoe je miscommunicatie voorkomt, dan wordt het een stuk lastiger oplossen en de kans op conflicten groter. Kijk dan in ieder geval wat jij wel kunt doen om de communicatie te vergemakkelijken. Meer dan dat kun je dan niet doen. En soms is dat wat jij wel kunt doen al genoeg.
Ga het niet uit de weg
Toegeven dat je anders bent, dat jij anderen soms niet begrijpt, dat zij jou niet begrijpen, is niet altijd makkelijk. Het brengt ook een gevoel van eenzaamheid mee. En daarnaast zelftwijfel. Want als anderen jou steeds niet begrijpen, dan moet het wel aan jou liggen, toch? Maar miscommunicatie is geen waardeoordeel over wie er slimmer is of beter kan communiceren. Het is een mismatch in denk- en communicatiestijlen die een afstand tussen jou en de ander kan veroorzaken. Juist door het bespreekbaar te maken, creëer je de mogelijkheid om tot elkaar te komen. Om samen een oplossing te vinden.
Wat kun je doen?
- Als je merkt dat er vaak miscommunicatie is, maak dat dan bespreekbaar. Het is niet erg dat je elkaar soms niet begrijpt, zolang je er maar wat aan doet om het op te lossen. Wanneer de frequentie waarop je communiceert ver uit elkaar ligt, kun je met elkaar gaan uitzoeken hoe je dichter tot elkaar komt. Onderzoek wat je van elkaar nodig hebt en blijf daarover met elkaar in gesprek. Doe wat je kunt en accepteer dat je allebei anders bent, denkt en communiceer.
- Ga uit van de beste intenties. Mensen proberen niet expres je niet te begrijpen. Help hen jou beter te begrijpen en laat ze jou helpen om hen beter te begrijpen. Zie het als een uitdaging ;).
- Neem afscheid van plekken waar je niet geaccepteerd wordt. Miscommunicatie is 1 ding, maar als de mensen waar je mee werkt geen moeite doen om je te begrijpen, je buitensluiten en je niet zien en accepteren voor wie je bent en wat je kunt, ga dan nadenken over een volgende stap in je werkende leven. Jouw werk is een groot onderdeel van jouw leven en het is zonde als het zo moeilijk en zwaar blijft gaan.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Volgende week lees je in deel 3 over het belang van op jezelf vertrouwen, en ook hoe je dat doet. Ontvang je de wekelijkse HB updates al? Daar kun jij je gratis voor aanmelden. Ontvang je ook meteen gratis mijn ebook over hoogbegaafdheid. Aanmelden kan hier.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 5
Weer heel herkenbaar. Ik weet niet beter dan dat ik me anders voel dan anderen en ook qua communicatie bots. Vele malen hulp gezocht met telkens het terugkerende item “ik word niet gehoord en niet gezien”. En dat gevoel doet zeer, soms letterlijk. Vanuit dat ‘niet gehoord gevoel’, ga ik me dan ook automatisch aanpassen aan het communicatie-niveau van de ander. Van grof gebekt tot het ‘een niveautje hoger’ aan toe. Telkens weer dat aftasten vraagt veel energie en creativiteit. Sinds ik alleen mijn zaakjes moet regelen en met allerlei instanties (de meest bizarre) problemen moet oplossen, word ik er serieus mee geconfronteerd dat mijn vorm van communicatie vaak niet gevolgd, geaccepteerd, gewaardeerd wordt. Hopeloze discussies met een belastingdienst, uwv, hulpverlening en consorten. In december jl. werd me in een overleg gezegd “jij bent te slim!”. Huh, ik? Ja, ik heb inderdaad veel commentaar op de hulpverlening rondom mijn dochter, maar mensen, da’s toch zeker zo klaar als een klontje? Nee dus, mijn denken en visie wordt niet gewaardeerd. Daarbij kan ik het irritant goed formuleren. Stickertje ‘lastig’ is inmiddels aan mij toebedeelt. Twee weken later kom ik in gesprek met een bijzondere dame, die mij haarfijn uitlegt “het ligt niet aan jouw. Jij kunt wel met hun mee (in hun denkwijze), maar zij niet met jou, je bent veel verder”. Wat een openbaring en wat een moeilijke! Vervolgens kom ik enkele dagen later in contact met de groep op fb (met een héél andere insteek). Ik werd getriggerd door de vele herkenningspunten. Heb het e-book gedownload en viel van de ene in de andere verbazing. Ik ben er ook eens op gaan letten in de overleggen inzake mijn dochter. Gemiddeld met 6 tot 10 mensen rond een tafel, met wie kan ik op een prettig/gelijk/duidelijk niveau communiceren en bij wie moet ik enkele tandjes terugschakelen en nadien apart weer mee zien te trekken in de juiste richting, op een andere wijze geformuleerd. Heel vermoeiend en vaak frustrerend en inderdaad een uitdaging. Qua werk verklaart me dit ook het nodige. Met ‘slechts’ een havo diploma, geen studie, binnen gerold bij diverse callcenter baantjes. Dat is dus dag in, dag uit, uren aaneen schakelen in gespreksniveau en wijze van communicatie. Zet daarbij nog een aantal ‘omgevingsfactoren’ en hop, na verloop van tijd uitval, volledig gesloopt. Begrijp nu eindelijk dat ook factor communicatie hierin een rolletje speelt.
Zeker herkenbaar. Voor mij was en is het de redenen om nog meer mezelf te zijn en de verantwoordelijkheid voor mij te nemen: namelijk goede zelfzorg. Werkgerelateerd maakte dit, dat ik besloot om als ondernener door het leven te gaan.
Hallo Adrienne,
Heel herkenbaar wat je hierboven schrijft .
In het kader van dat mijn intentie in gesprekken meer de bedoelde impact gaat hebben, ben ik gestart met me verdiepen en oefenen met conversational intelligence ( Judith glaser)
In het Nederlands is het vertaald in ‘ gesprekken met impact’. De eerste kennismaking lokt om me hier eea eigen van te gaan maken.
Ik herken het anders zijn heel erg , zie ook dingen al ver vantevoren die anderen niet zien of te laat en dat ik voel niet geaccepteerd te worden omdat je het al gezegd had hoe of wat maar ze jou dan niet zien of erkennen of op zijn minst je kunnen zeggen , “ je had / hebt gelijk .
Maar ook het soieso niet geaccepteerd worden zonder moeite voor mij te doen kom ik veel tegen en het klopt dat het je eenzaam zou kunnen maken maar het tegendeel is bij mij waar , ik leer juist meer dingen te ondernemen nu dan ooit tevoren omdat niemand mij kan remmen en ik voel me daar buitengewoon prettig bij .
Het is ook zeer vermoeiend om de woorden te vinden om telkens 3x op een andere manier dingen uit te moeten gaan leggen om begrepen te worden en waarna ik inderdaad heel lang getwijfeld heb over/ aan mezelf of ik wel normaal was , waarom begrijpen ze je niet ….. ja dat
Afgelopen jaar heb ik knopen doorgehakt omdat ik in een situatie zat waar ik niet geaccepteerd werd. Beste beslissing ooit om daar weg te gaan. Heb nu zowel privé als werk mensen om me heen waar het fijn vertoeven is. Het is gewoon onwennig ‘gezien’ te worden en geaccepteerd te worden om wie je bent met je plussen en minnen en zonder oordeel.