Als ik eerlijk ben, weet ik niet veel meer van de basisschooltijd. Ik denk dat ik voor een groot deel toen ook uitgecheckt was. De meesters en juffen van mijn basisschool hebben mij waarschijnlijk daarom ook niet als het meest heldere licht gezien. En dat snap ik wel. Ik was vast heel ongrijpbaar. Iets moest maar net mijn interesse hebben wilde ik een beetje opletten en mijn leer-experimenten vertaalden zich niet altijd in hoge resultaten. Zo bedacht ik ooit om te onderzoeken wat er zou gebeuren als ik niet zou leren voor een topografie-toets, en toen dat totaal mislukte, onderzocht ik wat ik moest leren om minimaal een 5 te halen. Wat ook vaak mislukte.
Toen in groep 8 het advies kwam van school dat MAVO te hoog gegrepen zou zijn, interesseerde dat mij eigenlijk niet zo. Maar, mijn moeder was er fel op dat ik naar de MAVO moest en zou gaan, dus deed ik een toelatingstest.
Die toelatingstest was één van de meest vreemde testen die ik ooit heb gedaan. Ik herinner me er niet veel meer van, maar wel dat ik de gehele tijd dat ik daar zat om die test te maken dacht: ‘Ja, wat moet ik hier nou van maken’. Er waren bijvoorbeeld vragen waarin je moest aangeven welke van de vier figuren er niet bij hoorde en mijn brein dacht alleen maar: ‘Dat is maar net hoe je ernaar kijkt’. Ik weet nog dat ik toen dat lokaal uitliep en echt geen idee had hoe ik die test gedaan had. Het had mij niet verbaasd als eruit was gekomen dat ik zwakbegaafd was.
Wonder boven wonder mocht ik toch naar de MAVO. En dat deed ik met zoveel gemak dat HAVO een logisch vervolg was. Ware het niet dat ik eigenlijk nooit geleerd had hoe ik moest leren. De HAVO werd dan ook een enorm fiasco. Maar, ik voelde toen ook dat het aan mij was om er wat van te gaan maken. Ik ging op bijles, werd de grootste studiebol die ik kende en het lukte. Ik haalde mijn HAVO diploma, ging vervolgens door naar het HBO en daar studeerde ik vier jaar later Cum Laude af.
Ook al deed ik het goed op het HBO, ik voelde me wel nog steeds dat MAVO meisje dat eigenlijk niet slim genoeg was om naar de MAVO te gaan. Dat ik hoge cijfers haalde verklaarde ik vooral door hard werken en een beetje mazzel hebben met de vragen die tijdens de toetsen gesteld werden. Het duurde heel lang voordat ik mezelf als intelligent kon zien.
Dat ik niet naar de MAVO mocht is niet iets waar ik een uitzondering in ben. Ik ken vrij veel hoogbegaafden die niet naar de MAVO mochten, of wel op een hoger niveau werden ingeschaald, maar het simpelweg niet hebben afgemaakt. Ik ken ook hoogbegaafden die het juist supergoed deden op school. Mijn punt is dat jouw opleidingsniveau en de resultaten die je op school behaalde niets zeggen over of je wel of niet hoogbegaafd kunt zijn.
Het is overigens logisch dat je het moeilijker vindt om te geloven dat je hoogbegaafd zou kunnen zijn als het niet zo goed ging op school. ‘Want als je zo slim was, dan had je toch wel…’. Wat daarom belangrijk is om je te realiseren, is dat je als hoogbegaafde fundamenteel anders bedraad bent en dat heeft invloed op hoe je dingen doet en op hoe je leert. Als daar in de schoolomgeving geen ruimte aan wordt gegeven, is de kans groot dat je jezelf vooral dom of lui gaat vinden. Ook al weet je stiekem wel dat je dat niet bent.
Ongeacht je opleidingsniveau, is het in ieder geval nodig dat je weet hoe jij bedraad bent en welke rol hoogbegaafdheid in jouw leven speelt. Komende week kun je meedoen aan de gratis introductie masterclass over hoogbegaafdheid. Daarin ontdek je meer over hoogbegaafdheid, de misvattingen en de drie hoofdkenmerken. En je ontdekt ook hoe het komt dat je als hoogbegaafde vaak niet hebt geleerd om te leren op school en waarom de kans groot is dat je gaat twijfelen aan je intelligentie als je niet weet dat je hoogbegaafd bent.
Aanmelden kan hier: Gratis Masterclass over hoogbegaafdheid.
—
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: Ja, ik wil het e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 78
Dit is een zo herkenbaar verhaal! Tijdens de citotoets had ik de slappe lach en bakte er helemaal niks van. Het interesseerde mij ook niet. Ik vond het hilarisch dat iedereen zo super serieus die test zat te maken. Ik maakte een vriendinnetje aan het lachen en heb nagenoeg de hele test op de gang gestaan. De meester schatte in dat ik naar het LHNO kon. Dit was in 1980. Mijn ouders dachten dat ik de MAVO wel kon halen en meldden mij daar aan. Hier heb ik met veel desinteresse de lessen zo min mogelijk gevolgd, werd geschorst voor 10 dagen en vond het verder vreselijk. Na 5 jaar hebben we met een dichtgeknepen oog mij wat 5,5 gegeven en kon ik de school verlaten. Om vervolgens heel onzeker naar het MDGO te gaan.
Ik kwam er pas veel later achter dat ik dyslexie heb én een beeld denker ben. Om goed te kunnen leren moet je van jezelf snappen hoe jij het beste leert. Pas dit jaar (ik ben 54 inmiddels) liep ik tegen een boek aan voor beelddenkers en dacht: oooo, zit dat zo!
Ik snap alles wel, maar moet eerst het hele plaatje helder hebben. Ik ben vaak al bij de oplossing en kan dan niet uitleggen hoe ik eraan gekomen ben.
Haha, leg dat maar eens uit! Met mijn ‘plaatje’ valt het niet op dat je hoogbegaafd bent, meestal kom ik er niet uit als helder licht zeg maar.
Ik ben daarom voor mezelf begonnen. Een groot succes. Ik heb inmiddels 2 bedrijven en ben coach en creatief therapeut. Ondertussen studeer ik nog natuurgeneeskunde. Ik help graag ondernemers, maar ook kinderen, die vastlopen in het systeem en zichzelf kwijtgeraakt zijn.
En dat zijn er een berg!!
Ik noem mezelf altijd als voorbeeld bij kinderen die niet zo goed mee kunnen komen. Ze geloven vaak niet dat ik op school echt niet veel presteerde en niet kon rekenen en helemaal niet goed was in taal!
Een opsteker. Je komt er wel, liefst zonder school. 😉
Aauuuww!!!*** Mijn score in 1971 was goed voor de huishoudschool. Daar waren de meester en mijn ouders het niet mee eens. Het plaatselijk Lyceum nam mij niet aan met zo’n lage score, dus deed ik alsnog een test op een andere school. Daar spiekte ik me doorheen (is het verhaal). Ik werd toegelaten, maar werd al snel ‘een lastige leerling’. Tijdens wiskunde mocht ik welliswaar voor het bord mijn versie van de som uitleggen, maar toen ik in 4 HAVO voor wiskunde koos, kreeg ik een leraar die me klein kreeg. De tweede keer 4 HAVO koos ik voor geschiedenis, waar ik niets van begreep.
Een lang verhaal kort: 2x blijven zitten mocht niet. Op een nieuwe school (in weer een andere stad) mocht ik in 5 HAVO instromen en heb ik alsnog eindexamen gedaan. Daarna tijdens het HBO afgehaakt en jaren later op MBO-niveau begonnen. Pas op mijn 35e begon ik een opleiding waar ik mij in kon vinden: Nederlands aan de (post-HBO) lerarenopleiding. Maar ook daar: generatieve grammatica haalde ik met gemak, maar de idiote regeltjes voor de reguliere grammatica heb ik nooit begrepen. Laat staan het onderwijssysteem!!!
Bijna twee jaar geleden vond ik een therapeute, die mijn hoogbegaafdheid direct doorzag. Geen twijfel mogelijk; al mijn ervaringen vielen op hun plek!! Ik herkende mezelf direct en vond het tot mijn eigen stomme verbazing helemaal niet gek.
Jeehtje Janneke.. Helaas is het iets wat we van meerdere hoogbegaafden te horen krijgen. Dankjewel dat je jouw ervaring wilde delen en fijn dat uiteindelijk iemand je gewezen heeft op hoogbegaafdheid en dat daardoor puzzelstukjes op hun plek begonnen te vallen.
Hoi,
De aanduiding hoogbegaafd roept vaak weerstand op bij anderen. Daarbij ben ik niet “hoger” intelligent, maar “anders” intelligent dan anderen. Waarom is hier geen beter passende omschrijving voor? Anders bedraad, anders intelligent. Zoiets. Dat zou het makkelijker maken om er met de omgeving, en dan met name de werkomgeving, over te praten. Want tegen je manager zeggen dat je een andere insteek hebt om problemen op te lossen, dankzij je hoogbegaafdheid, is nou niet echt een goede binnenkomer. 😉
Als tiener wist ik dat ik wist dat ik intelligenter was dan normaal want ik was op mn 6e al getest, juist omdat ik dom overkwam en heel gemakzuchtig was en niks had met prestatie, maar mijn moeder begreep helemaal niet wat het inhield dus deed er ook niets mee en dan ook nog eens woonde ik van mn 7e tot mn 12e bij mn opa en oma die zich niet bezighielden met de opvoeding van mij en mn zus dus dat zal er ook mee te maken hebben gehad dat ik op de lagere school maar heel gemiddeld presteerde.
Ja mn moeder vertelde me wel dat ik hoog getest was maar wat betekent dat nou voor een kind ? Niets.
Pas achter in mn 30e ging ik langzaam maar zeker beseffen dat mijn problemen wel eens voort konden komen aan het feit dat ik een stuk slimmer ben dan de rest. Burn-out etc omdat de wereld zo anders tegen alles aankeek dan ik en ik mij altijd maar alleen en onbegrepen voelde en het voor mij voelde alsof ik van een andere planeet kwam.
Tijdens mijn schooljaren boeide “zogenaamde” intelligentie mij helemaal niets.
Ik vond wijsheid veel belangrijker want ik zag van kinds af aan al hoe onverantwoordelijk mensen met elkaar omgingen terwijl ze “intelligent” zouden zijn dus ik richtte mij volkomen op verstandig zijn.
Zelfreflectie.
Presteren had ik helemaal niets mee want dat zag ik juist als overdreven, pretentieus en in de sociale zin niet als nuttig.
Natuurlijk zijn veel dingen wel nuttig maar om dat te begrijpen had ik de leeftijd nog niet voor hoewel ik nog steeds die mentaliteit heb dat ik graag zou willen dat mensen gezamenlijk op een verstandiger manier vooruitgang boeken hoewel dat dan weer instinct is dus hoe nuttig is het eigenlijk aangezien ik dan gecodeerd denk maar goed daar kun je ook eeuwig over filosoferen.
Maar goed… Dus als tiener boeide intelligentie zoals het in de volksmond genoemd wordt mij echt niets.
Zogenaamd intelligentie kinderen en volwassenen vond ik helemaal niet verstandig dus wat was intelligentie dan precies ? Niet iets wat ik perse respecteerde.
Ik zag het als een handig bijproduct waardoor ik makkelijk kon leren ALS ik mij inzette.
Dat inzetten deed ik nauwelijks of nooit.
Niets tot weinig op school interesseerde mij.
Lang mn concentratie vasthouden tijdens het luisteren naar de leraar kon ik ook niet dus ik wist nooit wat er klassikaal besproken werd. Vanaf de eerste middelbare school deed ik niets anders dan spijbelen.
Vakken die ik “stom” vond weigerde ik ook te leren en had voor die vakken altijd onvoldoendes.
Als ik dan al leerde vond ik een 6 meer dan genoeg want meer was niet nodig om over te gaan.
Zodra ik het idee had dat wat ik tot dan toe geleerd had voldoende was voor een 6 stopte ik met leren.
Mn eerste middelbare school was een ware ramp waar ik door alle leeraren getreiterd werd wat als gevolg weer mijn vertrouwen in mensen ernstig schade.
Ik groeide op als eigenlijk een doodnormaal kind. Ik was altijd buiten aan het spelen met vriendjes etc.
Een doodnormaal jongetje en later een doodnormale tiener.
Het enige wat er altijd speelde was dat ik anderen, zonder dat zij besefte waarom ze dat deden, zo emotioneel reactief en dus ongecontroleerd vond handelen in de sociale zin dus ik was mij altijd bewust van de gevaren.
Bijv. ik had als kind zware astma en wilde niet dat iemand zag dat ik het zwaar had want dat was in mijn ogen een kwetsbaarheid waar misbruik van gemaakt kon worden door leeftijdgenoten.
Bewust van die kwetsbaarheid heb ik mijn hele leven meegedragen. Het weten hoe mensen kunnen zijn etc.
Omdat ik meestal niet goed presteerde op school werd ik ook regelmatig dom genoemd door mn klasgenoten.
Dat plus het altijd op een totaal andere manier benaderen van onderwerpen tijdens gesprekken met leeftijdgenoten maakte mij altijd erg onzeker.
In een groepssituatie was ik altijd de enige die een onderwerp vanuit een andere invalshoek benaderde.
Ik werd dan altijd raar aangekeken en genegeerd dus maakte mij dit erg onzeker.
Ondanks dat ik heel hoog getest was twijfelde ik altijd aan mijzelf en heb op latere leeftijd mijzelf overtuigd dat ik gewoon dom moest zijn.
Het feit dat ik in een tijdsbestek van 3 weken een jaar aan lesmateriaal kon doorwerken, een keer briljant werd genoemd door mn leraar economie, een HBO opleiding heb afgemaakt waar ik ook weer spijbelde maar in 2 dagen leerde waar anderen weken over deden in de klas en de hoogste cijfers had overtuigt mij nooit echt dat ik intelligenter ben dan de meeste. 2 psychologen die ik heb bezocht op veel latere leeftijd…. de een vroeg al heel snel of ik mn IQ wel eens heb laten testen en ik zei ja en zij zei “was zeker best goed he?” en ik bromde wat. Mn 2e psycholoog zij na 1 bezoek al dat ik hoog-intelligent ben aan de hand van hoe ik dingen bekijk wat in zijn woorden niet veel mensen kunnen.
Ook dat negeerde ik. Te onzeker om er op te reageren.
Zoals iemand eerder hier postte deed ik op de middelbare school ook altijd alsof ik dom was. In zekere zin was ik ook “dom” natuurlijk want ik wist bij god niet waar ze het in de klas altijd over hadden :). Dat ging dus in zekere zin vanzelf maar dat boeide mij niets want dan werd er minder van mij verwacht en ik kon niet tegen druk.
De druk mijzelf opgelegd dat als ik zo intelligent ben moet ik toch alles gelijk weten ??
Vragen stellen durfde ik bijv. niet.
Hoe anderen iets uitleggen is voor mij vaak moeilijk te volgen want ze lijken dan via een heleboel bla bla een vaag en voor mij onbeantwoord antwoord te geven.
In ieder geval vaak niet het antwoord wat ik nodig heb.
Nog steeds vaak moet ik mensen dan duidelijk samengevat nogmaals de zelfde vraag stellen zodat ze begrijpen welk antwoord ik zoek.
Gelukkig kon ik wel heel makkelijk zelf leren uit boeken en in die zin had in de klas zitten nooit nut voor mij want daar had ik altijd concentratie problemen of verveelde me een ongeluk door het tempo of begreep niet hoe de leraren iets uitlegde.
Het enige geluk wat ik tegenwoordig heb is dat het internet bestaat in de zin dat als ik weer twijfel aan mijzelf omdat in een groep waar een onderwerp besproken wordt ik zo anders tegen alles aankijk ik het naderhand kan opzoeken of wat ik zei ook klopt.
Grappig genoeg klopt het tot nu toe altijd en zit ik op zn minst heel goed op de juiste benadering :).
Wat dus blijkt is dat mijn hele leven mensen om mij heen totaal voorbij gaan aan het grotere plaatje, zich op de verkeerde punten focussen en meestal maar onzin uitkramen :).
Ti’s dan wel zo dat ik vaak alleen maar meespreek als het over iets gaat wat mij interesseert dus op dat moment interessant is of over nagedacht heb. De rest heb ik de ballen verstand van want het boeit mij gewoon niet.
Dat probleem helaas altijd dat de onderwerpen van gesprek en input mij totaal niets doen dus ik voel mij altijd een zonderling in die zin en eigenlijk alleen.
Ik zou het liefst filosoferen, zoeken, ontdekken en begrijpen. Tot nieuwe antwoorden komen.
Het schoolsysteem werkt gewoon niet voor mensen die anders denken en dus benaderen.
Versnelling vind ik ook niet echt opschieten.
Dus datgene wat je toch al begrijpt en/of aankunt kun je nu sneller doen zodat je je niet te veel hoeft te vervelen. Yayy !!
Niet echt nuttig vind ik.
Het werkt naar mijn idee ook alleen maar als je niet te veel afwijkt van de rest, tenzij je natuurlijk dusdanig bent begeleid/opgevoed dat je wilt presteren en ook kunt presteren, als het gaat om niet al te interessante informatie zonder context en dus daardoor te veel afgestemd op mensen die het geen probleem vinden zonder context te leren en te presteren.
Ik kan me dus voorstellen dat hoe meer jouw interesses en stijl van leren afwijkt automatisch betekent dat je minder goed zult meekomen en presteren.
Voor veel leerlingen kan ik mij voorstellen is het enige wat zal werken je betrekken bij de leerstof, je uitdagen, nieuwschierig maken en met je intuitieve ideeen, goed of fout, mee gaan.
Dan heb ik het nog niet eens over het feit dat als versnelling je dan goed afgaat je nog altijd zou kunnen botsen met je peers als het gaat om hoe je met alles omgaat en daardoor weer in psychische problemen kunt komen.
Ik zal altijd blijven twijfelen maar dat is nou eenmaal mijn aard want je kunt alles van zo veel kanten benaderen dat niets nut heeft en tegelijkertijd alles nut heeft.
Alles is geschakeld en in die zin op elk niveau nuttig.
Dankjewel Reginald, fijn dat je de tijd hebt genomen om te reageren. Het is echt heel erg waardevol ook voor anderen om de reacties te lezen.
Soms is 1 juiste persoon in je omgeving genoeg als hefboom lijkt mij.
Zeer pijnlijk om te lezen dat die er niet sneller is gewees, anders zou je hier wss ook niet beland zijn vermoedelijk
Moeilijk om jezelf uit het moeras te trekken.
Maar chapeau, het ga je goed :-).
Koenraad
Ontroerende blog dit keer, met name de reacties die ik lees.
Wat dan zeker weer aansluit bij twee vorige blogs, namelijk dat men er soms een puinhoop van lijkt te maken.
In veel gevallen wordt blijkbaar het leven en carrière van mensen volledig bepaalde door niks meer dan subjectieve redenen.
Zogenaamde “professionals” die duidelijk niet helemaal begrijpen dat er meer is.
Ten tweede hakt er dan natuurlijk direct weer dat oneerlijkheidsgevoel weer in.
Het beschrijft mijn studieloopbaan volledig.
Dingen uit het hoofd leren was en is nog steeds een drama.
Ik heb context nodig dan hoef ik het maar een keer te lezen, te begrijpen en blijft het in het hoofd voor de rest van m’n leven.
Retroperspectief doet me dat ineens zeer sterk denken aan woordenlijstjes die we moesten leren in de laatste klassen van de basisschool.
De basisschool was een eitje voor mij, altijd goede cijfers, totdat die vervelende rijtjes langskwamen.
De hele klas incl docent was totaal verbaasd dat ik daar een dikke onvoldoendes voor haalde.
Ik in dikke tranen natuurlijk.
De middelbare school was een drama, met name de talen.
Uiteindelijk blijven zitten en alsnog HBO gekozen, wat uiteindelijk nogal zwarte periode werd.
Mijn motivatie was namelijk compleet weg. Ik heb er dan ook zeer lang over gedaan.
Op een gegeven moment toch een soort draai kunnen vinden, maar uiteindelijk na 80-85% besloten te stoppen met studeren.
Tot op heden is dat mijn beste keuze ooit geweest.
Sindsdien ben ik enorm gegroeid JUIST in kennis en ervaring.
Tot zeker WO en PhD niveau. Ik heb zelf meerdere projecten uitgewerkt die absoluut dat niveau waardig zijn.
(niet mijn mening, maar van anderen).
Qua talen ben ik inmiddels vloeiend in Engels, juist door (letterlijk) de wereld te zien en te ontdekken.
(Talen uit boeken leren heb ik nooit begrepen).
Het nadeel is wel dat ik nog steeds een soort trauma heb aan het op deze manier moeten “leren”.
Denk dan aan cursussen, leren voor theorie van rijbewijs, testjes etc etc.
Dan komt iedere keer weer dat kleine jongetje naar boven met die stomme woordenlijstjes.
Ik heb er nu ook net zoveel moeite mee als toen.
Het spijtige is dat helaas dezelfde zogenaamde “professionals” niet inzien dat er meerdere wegen naar Rome zijn.
Het zoeken van een baan is dan helaas wel een enorme uitdaging tegenwoordig als je niet de juiste papieren hebt.
Vooral lekker vooroordelen lijkt het, ipv open-minded een situatie benaderen.
Om vervolgens tijdens een (sollicitatie)gesprek ze volledig om de tafel te kunnen praten.
Hoewel ik er zeker niet trots op ben, maar op een gegeven moment word je daar wel een pietsie cynisch van.
Hoe dan ook, wat ik met name fijn vind aan deze blogs, is de community en de verhalen van anderen.
Hoogbegaafd of niet, het laat zien dat we er niet alleen voor staan!
Dank daarvoor Adrienne, Demelza, de rest achter GiftedPeople en alle mensen met hun indrukwekkende verhalen!
Dankjewel P. Muis. Het is inderdaad precies zoals je het beschrijft, de reacties van anderen onder de blogs zijn ontzettend waardevol en ze helpen te begrijpen dat je niet de enige bent en dat kan al een hele geruststelling zijn.
Mooi stukje tekst, hou je taai.
Koenraad
Met bijzonder veel interesse gelezen. Veel overeenkomsten met mijn jeugd en educatie. Mijn ouders zijn niet hoog opgeleid. In de familie van mijn moeder waren de neven en nichten intellectueel beter uitgerust. Zo leek. Er was sprake van een zekere competitie. Als kind vind je dat vervelend. Is niet leuk. Wanneer je volwassen bent kijk je er met afschuw op terug. Het heeft van mij iemand gemaakt die een focus heeft en dat bereiken zal. Ja, ik heb gestudeerd aan de universiteit. Ik heb Rechten en Bedrijfskunde (Post HBO) gedaan. En ja, ook ik heb IQ testen moeten afleggen. Testen over moeten doen, omdat de uitslag reden gaf tot twijfel. Ja, het was echt zo. De testen deed ik goed. Het leidde tot verbazing. Een IQ van 138 rolde er op een zeker moment uit.
Op de basisschool werd ik veel gepest. Dat het de leerprestaties niet ten goede kwam moge duidelijk zijn. Ook ik was, met hakken over de sloot een MAVO leerling, maar ging naar de toenmalige LEAO. Waarom? Een vriendje ging daar ook naar toe. Vanaf dat moment ging het heel goed. Ik slaagde uiteindelijk als één van de tien beste en sloeg een klas over. Daarna door naar MEAO, MBA, SPD. Enfin, ik was 37 jaar jong toen ik mijn degree voor Bedrijfskunde behaalde.
En nu? Ik heb twee heel mooie (subjectief natuurlijk 😉 ) intelligente dochters en heb, zonder mij dat te realiseren, hen een gevoel gegeven vooral te presteren op intellectueel terrein. Dat het mijn bedoeling in het geheel niet was kan slechts geloofd worden. Zo werkt dat door. Verschrikkelijk! Natuurlijk heb ik het mijn mijn dochters hierover gehad in de hoop dat zij de ‘druk’ achter zich kunnen laten. Mijn spijt betuigd. Wat kan ik nog?
Ik kom dan ook op een punt waar ik mij aan storen kan. De druk vanuit de maatschappij om te presteren. Er gaat zoveel verloren. Ik ben nu 59 jaar jong en ja, al wat ik gedaan heb heeft mij gebracht waar ik nu ben. De vraag is evenzeer wat ik gemist heb. Ik ben mij nu meer dan ooit bewust van het feit dat er zoveel meer is dan een degree. En zal mij meer bewust zijn wat ik communiceer en/of uitstraal. Want één ding is zeker; je bent niet louter geslaagd in het leven wanneer je een hoog niveau aan opleiding hebt bereikt.
Nagels op koppen :-).
Succes, euh, ik bedoel natuurlijk eerder, het beste! (Het woord (en de druk dus) succes is er zo hard ingeslopen in onze prestatiegerichte maatschappij…).
Mooi beschreven Wim, dat klopt inderdaad wat je schrijft.
Ik werd juist naar Havo/Vwo gestuurd omdat ze blijkbaar wel door hadden dat ik het kon. In het begin “dwongen” mijn zussen me goed te leren en haalde ik hele goede cijfers. Uit mijzelf leerde ik niet en deed geen huiswerk. Daardoor ben ik verder gegaan op vmbo-t (vroeger mavo?) en haalde dat makkelijk zonder leren. Met Mbo hetzelfde. Eigenlijk was het enige wat ik wilde een beetje met rust gelaten te worden en niet steeds te horen “waarom doe je niet je best, zo zonde, je kunt veel meer dan dit, je bent gewoon lui”. Ze hadden misschien wel gelijk, maar als oplossing probeerde ik dommer over te komen, want dan “weet ik niet beter” en heeft zo’n speech geen zin. Nu ik volwassen ben en nog steeds zelfspot heb denken sommigen dat ik inderdaad dom ben. Dat is kwetsend, maar mijn eigen schuld. Ik heb wel de rust die ik wilde. Nu probeer ik meer naar mezelf te luisteren waardoor ik me zelfstandiger voel en meer durf. Ik ken mezelf natuurlijk het beste. Eindelijk ga ik van “lui en terug getrokken” naar zelfverzekerd en doelgericht. Beetje maf verhaal, maar de kans van begrip is waarschijnlijk bij jullie het grootst 🙂 Ben ook benieuwd of er meer zijn die zulke “oplossingen” gebruikt hebben of dezelfde gevoelens hadden?
Hm, een beetje – als strategie – valse bescheidenheid lijkt mij, ik vermoed als gevolg van je onzichtbaar te proberen maken om de redenen die je hebt uitgelegd. Wss echter een groeter achterliggende reden vanuit emotionele ontwikkeling, of eerder, gebrek van respons daarin; lees: emotionele verwaarlozing, in onschuldige of enstigere mate. Ik herken dat, maar misschien schat ik het verkeerd in. In elk geval de moeite om eens over te denken; vaak (als niet altijd, volgens mij) ligt de oorzak van gedrag in onderliggende emotionele “onbalans”, door jezelf gerationaliseerd (gerechtvaardigd) via een uitleg die je kan begrijpen (emotionele verwaarlozing heeft het gevolg dat je je eigen emotionele huishuiding niet of verkeerd leest; tenminste, voor het potentiële herstel ervan). Mijn vermoeden, vanuit eigen ervaring; mogelijks ligt het bij jou anders.
Het is geen maf verhaal hoor Elle. Weet je, we zijn ons soms niet genoeg bewust van de invloed die onze omgeving op ons heeft. Dat jij het gevoel hebt gehad dat jij je op een bepaalde manier moest opstellen, is eigenlijk heel erg jammer, maar dat is wat een omgeving, waar we niet helemaal in blijken te passen, met ons doet. Het kameleon effect. Ik hoop dat je blijft zoeken naar wat bij jou past, zodat jouw mooie kwaliteiten zorgen dat je omgeving je gaat waarderen om de persoon die jij echt bent!
Mijn alleenstaande niet mondige en bovendien zieke moeder ging niet tegen mijn schooladvies in. Leraar die al meerdere schooljaren mijn leraar was stuurde mij omdat hij het zat was me hoofdrekenen te blijven leren naar volksdansen met de peuters. Wist ik veel wat zijn actie inhield. Ik was gewoon braaf. Mocht de cito niet maken en kreeg mavo advies. Er was toch altijd wat aan de hand bij mij thuis. Inmiddels via HAVO en HBO ook universiteit afgerond maar het gevoel niet genoeg te zijn nooit meer van me afgeschud. Buiten dat doordat daardoor alles langer duurde wat achteraf gezien niet nodig was geweest dit ook qua werk invloed heeft gehad. Bijna kregen onderwijzers mijn kinderen er ook onder oa met negatief gedrag mbt hun hb zijn en een niet passend advies. Daar heb ik me echt hard voor gemaakt en nu beiden bovenbouw gymnasium en technasium. Maakt me echt wat verdrietig dat het zo moet gaan en bij velen nog steeds zo slecht zal verlopen als bij mij vroeger. Behoefte mezelf te blijven bewijzen blijft wel. Wat dat betreft herken ik zoveel in jullie reacties altijd te blijven worstelen met de gedachte het tekortschietende kind te zijn.
Weetje Joan, als hoogbegaafde is het niet vanzelfsprekend dat je gelijkgestemden om je heen hebt. En wanneer je zelf niet weet dat je anders bedraad bent, kan het lastig zijn om de mensen te vinden waar jij goed mee kunt connecten. Daarom begint het vinden van een passende omgeving ook altijd bij jezelf beter leren kennen. Wanneer jij weet wie jij bent, en je gaat daarvoor staan, ga je namelijk de mensen aantrekken die daarbij passen. Je gaat overigens ook de mensen afstoten die daar niet bij passen. Maar dat is helemaal niet erg. Je hoeft niet iedereen als vriend te hebben en te houden. Niet iedereen gaat jou leuk vinden net zoals jij niet iedereen leuk vindt. Het gaat erom dat jij je focust op de mensen waar je wel goed mee kunt. Één van de meest waardevolle punten is daarom: selectief zijn op de mensen die je toelaat in jouw directe omgeving.
Zo herkenbaar. Mijn klas zes (groep 8) meester dacht zelfs dat ik had gefraudeerd bij de Citotoets. Gelukkig werkte mijn moeder indertijd ook op dezelfde school en dankzij haar kon ik in ieder geval naar de MAVO.
Dat is ook wat..
Haha, ik had al verwacht dat hier veel reactie op ging komen :-P.
Zef geluk gehad om wiskunde ontdekt te hebben en de schooltijd plichtsbewust en in hoger onderwijs zeer geïnteresseerd door te komen.
Ken echter hoogbegaafde vriend waarop dit plaatje past.
Andere – door bij “gediagnosticeerd” als hoogbegaafd – vriend die helaas tot nu toe in jeugdtrauma is blijven hangen, maar er eindelijk stilaan uit aan het geraken is.
Gezien hoogbegaafdheid – wat mij betreft – duidelijk een versterkende factor is in aanleg voor burnout (perfectionisme als gevolg van trauma is natuurlijk de turbo stand), is het mij, na ook de juiste boeken en info gelezen te hebben, helder als een klontje dat onze maatschappij systematisch de meest waardevolle bijdragers (hb’s) opbrandt, terwijl de sociaal intelligente groep die emotionele intelligentie mist – psychopaten, narcisten en lagere gradaties daarvan – de politiek en bedrijfstop (en nog wat religieinstituties ook); kortom de macht en de markt in handen heeft.
Niet bepaald de leiding die we wensen. Tenminste wij hb’s niet; de minder fortuinlijke normaal en lagerbegaafden die als wergwerpproduct in de “wereldmarkt” worden “geconsumeerd” niet en tot slot de machthebbers uiteindelijk ook zelf niet, want die hebben emotioneel tekort en proberen dat te compenseren met status, macht, geld; gedreven door het ego dat de bodemloze put van emotioneel gemis probeert te vullen. Alleen zien ze dat zelf niet.
Daarom, dringend en uitdrukkelijker onderricht in emotionele intelligentie opnemen in het onderwijs graag!
Merci Adrienne en team; keep up the good stuff ;-).
Koenraad
Dankjewel Koenraad voor je reactie en ook bedankt voor je compliment.
Voor mij zo herkenbaar. Ik kon mij er op school nooit toe zetten om moeite voor iets te doen. Dit resulteerde in hele hoge cijfers maar ook dikke onvoldoendes. .
En juist die dikke onvoldoendes zorgden ervoor dat ik naar de MAVO ging en mondjesmaat mijn diploma haalde.
Ik had een concentratieprobleem, kon alleen voor iets moeite doen als ik het echt heel leuk vond. Dan blijft er niet veel over op school als je puber bent.
Fijn dat je reageert Astrid.
Wat een herkenning, al heb ik de weg gelopen van mavo naar TU.
En daardoor een pittige weg van persoonlijke ontwikkeling.
We komen er wel.
Bedankt voor je reactie Suzanne.
De testen met de figuurtjes en ook zgn. IQ- testen zijn niks voor mij, maar toch ben ik niet dom. Misschien heeft mijn zeer regelmatige hersenmist daar mee te maken. En ook mijn constante ‘op de rem trappen’ en proberen niet op te vallen, wat beide waarschijnlijk met gebeurtenissen in mijn jeugd te maken heeft. Ik zie wel vaak slimme en praktische oplossingen voor van alles. Daarnaast vind ik de mens om mij heen regelmatig vrij dom, onhandig en bovenal traag. Taal ben ik vrij goed in, toch kon ik een docentenopleiding niet volhouden, weer door die hersenmist. Ik ben nu bezig met mijn E achter C rijbewijs, om voorlopig als chauffeur verder te gaan. Toch blijven mijn brede interesse en mijn vele vaardigheden schreeuwen om aandacht.
Is de “hersenmist” wellicht het gevolg van traumatische ervaringen ?
Herkenbaar, maar dan andersom. Ik vloog door de basisschool heen en sloeg twee klassen over (het hielp wel heel erg dat het montessori was) en ook door de middelbare school. Wel was het zo dat als ik met opgelegde regeltjes te maken kreeg ik meteen dikke onvoldoendes haalde (een -4 voor Nederlands wegens ’t kofschip. Terwijl ik echt wel wist wanneer je een t en wanneer en d moest schrijven, maar ik kon niet omgaan met het opgelegde regeltje, omdat het in mijn hoofd gewoon vanzelf ging). Het nadeel van zo snel door school vliegen is dat ik nooit geleerd heb om te leren. En daar heb ik nu pas, op mijn 30ste, last van. Tijdens mijn studie en ook tijdens mijn PhD was ik vrij zelfstandig bezig en deed ik het meeste dus zelf, wat ik goed kan. Maar nu werk ik bij een bedrijf en moet ik dingen van anderen leren, output geven op een manier die anderen begrijpen. Bovendien moet ik er mee om leren gaan dat niet alles vanzelf gaat en ik ook eens moeite moet doen anders dan “tijd erin steken”, maar ook echt mijn hersenen op een bepaalde manier gebruiken die ik niet gewend ben, omdat op dit hoge niveau niet alles meer vanzelf gaat. Ook met rijles merk ik het. Ik zit inmiddels op een beschamend hoog aantal rijlessen en dat is niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik a) alles overdenk, b) alles perfect wil doen, c) het mezelf onnodig moeilijk maak, en ook vooral d) ik niet open sta om te leren. Ik ben stronteigenwijs en wil het liefst alles zelf uitvinden, in plaats van de trucjes van een ander te horen. Zelf leren is immers hoe ik het altijd heb gedaan en wat me heeft gebracht waar ik ben. Langzaamaan begin ik te leren hoe te leren en te leren hoe ermee om te gaan dat niet alles vanzelf gaat..
Bedankt voor je reactie Klazien en succes met je rijlessen. Het komt vanzelf goed, wanneer je het hebt uitgevogeld 🙂
Heel erg herkenbaar. Bij mij is altijd het hoofdrekenen een probleem geweest. Toen ik eindelijk een rekenmachine mocht gebruiken bij wiskunde was het al te laat. Door de MAVO heen gerold, net alle computerlessen gemist, die kwamen het jaar na me. Had voor de leraren een eye-opener kunnen zijn. Toen ik op een reünie aan mijn wiskundeleraar vertelde dat ik werkte als programmeur, kreeg hij zowat een hartverzakking.
Vervolgens zonder echt doel de MEAO doorgemaakt. Mijn moeder was ernstig ziek en overleed in die periode, dus weinig van de lessen meegekregen, behalve een afkeur voor economie en boekhouden. Dus de rechten maar gedaan. Daar wel computers, dus 3 jaar lang de leraren uitgelegd hoe ze werkten. Werd niet echt op prijs gesteld. HBO informatica bestond nog niet, dus via een verkorte opleiding AMBI modules gehaald. Slagingspercentage Cobol was landelijk 1%.. en geslaagd.
Jammer genoeg op een bepalend carrièremoment chronisch ziek geworden (reuma) en uit het bedrijf gegooid. Op dat moment besloten me vooral te richten op wat ik wilde en niet op carrière-jacht. Inmiddels co-auteur van enkele in de VS uitgegeven boeken over militaire geschiedenis, oprichter en voormalig bestuurslid van enkele oldtimer-verenigingen en politiek nog wat actief. Gezondheid is klote, dat heeft me op vele fronten beperkt.
Maar als ik terugkijk heeft het scholingssysteem erg goed haar best gedaan om niet te werken. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn interesses heb kunnen volgen en uitdiepen terwijl ik met mijn kennis nog wat heb kunnen toevoegen aan de wetenschappelijke hoek.
Ik heb niet geleerd om keurig tussen de lijntjes te kleuren en dat heeft zeker geholpen om met een andere, pragmatische en kritische bril op, naar de wereld om me heen te kijken.
Liever een buitenstaander met kennis dan een binnenzitter met een beperkt blikveld. F*ck Cito.
Bedankt voor je reactie Gerben.
Komt me bekend voor. Huishoudschool zei de sito test. Nee, zei ik tegen mijn vader. Die ging praten als Brugman. En dus ging ik na de Mavo. Vervolgens Havo en daarna Atheneum. En dus universiteit om het af te ronden. Was wel regelmatig stressen, want, ja, ik had ook nooit geleerd hoe ik moest leren. Weet dat volgens mij nog steeds niet. Qua IQ ben ik mij er van bewust dat ik slim ben. Maar verder? Ik weet het niet. Als je niet in het “systeem” past …
Systeem is prestatiemaatschappij…
In het interview met Thijs Lindhout vertelde Adrienne dat je jouw omgeving als het ware moet opvoeden om met jou om te gaan en dat je jouw omgeving moet aanpassen aan wie jij bent. Als je het leuk vindt om deze te bekijken, dat kan via deze link: https://www.youtube.com/watch?v=pBdCQ66Qf7Y
Drie zinnen gelezen en ik kom al iets tegen wat ik al jaren denk: ik heb nooit geleerd te leren. Altijd matige cijfers maar erg goed in de raadseltjes op school, mocht niet meer meedoen omdat ik veel te snel was met oplossen. Later gemerkt dat ik lange, moeilijke verhalen kan samenvatten in korte, heldere brieven, verbeterde de schrijfsels van hooggeschoolden. Verbaasde me daarover tot ik ooit een IQ test deed op taal en op een erg hoge score van 153 uit kwam. Ook op technisch gebied een erg hoge score. Heb LTS en een jaar MTS gedaan, ben nu, ook na m’n pensioen, chauffeur. Heb me vaak afgevraagd wat er waar mis is gegaan. Vroeger viel je wat gemakkelijker tussen wal en schip denk ik dan maar! Nooit geleerd te leren, precies! Jammer…
Als je anders bedraad bent dan hoe het schoolsysteem is ingericht, dan kom je als hoogbegaafde vaak niet goed uit de verf, want natuurlijk verschrikkelijk is…
Mijn zoon werd door school ingeschaald voor TL, want dyslexie. Daar klopte niks van zei ik, dit is gewoon een fout advies. Toen begon z’n onderwijzeres al een beetje te schuiven. Misschien is HAVO toch wel haalbaar. Toen bleek uit de CITO dat hij voor taal bovengemiddeld scoorde. Dyslexie was het issue dus weer naar school. HAVO/VWO dan maar? Ja die keuze kon ze niet invullen. Dan vult u toch VWO in? Ze was me al zat dus ze ging erin mee. Wij naar de school waar hij naar toe zou gaan. Gymnasium kent Latijn, dat zou onze zoon wél kunnen helpen met z’n dyslexie… oké zegt de school, wij vinden het goed.
Gymnasium afgemaakt, nu op de universiteit. Schooladviezen, ik vind er wat van. Jammer genoeg heeft niet ieder hoogbegaafd kind mondige ouders.
En toch snap ik het niet.
Leren om te leren. En dat niet geleerd hebben.
Dat moet iedereen toch zelf uitvinden, hoe je het beste kunt leren? Er zijn zoveel manieren om te leren, en degenen die je daarbij moeten helpen (ouders, docenten, en nog veel meer) kunnen dat nooit helemaal op maat aanreiken. Dat moet je zelf uitvinden, niet alleen als hoogbegaafde. Ik heb meestal redelijk snel door wat mensen van me willen ook al moet ik daarvoor wat eigen logica opzij zetten. Dat is toch juist een teken van hoogbegaafdheid, niet om steeds weer een test slecht te maken omdat je niet geleerd hebt om te leren?
Ingrid, ook als hoogbegaafde kun je niet altijd omgaan met het schoolsysteem, doordat je leermethodiek niet er in past en dus dat je, hoe slim ook, niet goed uit de verf komt omdat je op een totaal ander level zit.
Leren leren is een kunst. Mijn zus zat op het gym en leerde 5 woordenlijsten van 20-25 woorden van 5 verschillende talen binnen een uur. Ik leerde 1 woordenlijst van 20-25 woorden binnen een uur. Mijn zus scoorde 5 keer een 10. Ik scoorde een onvoldoende maar kon wel aangeven bij welk woord van boven of onder in de rij je het antwoord in het leerboek kon vinden.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het leren nog steeds niet heb uitgevonden.
Automatiseren komt dan om de hoek kijken. Woordenlijsten, topografie, moeilijke betekenisvolle woorden (vaktaal). Allemaal items waar ik niet op scoor.
Ik vergelijk het geheugen wel eens met een waterval. Als de waterval uitmond in een beek en uiteindelijk in een rivier kun je altijd het water terugvinden door het pad langs de stroom verder of terug te lopen. (korte termijn geheugen)
Als de waterval uitmond in de zee kom je het niet meer tegen. Je moet onwijs je best doen om in de zee van gedachten, volgens de regels van de logica, uit te komen bij dat wat specifiek gevraagd wordt. (lange termijn geheugen)
Als het water van de waterval via de rivier in zee is beland, is het specifieke ook uit zicht en veel vaker niet meer terug te vinden.
Als het water van de waterval in de zee is uitgemond, vind je er overal druppels en aanwijzingen van terug.
Soms vind je daar een hele woordenlijst die al jaren kwijt was.
Gelukkig gaan testen niet specifiek over wat je hebt geleerd. Mijn zoontje van 6 scoorde beter dan 16 jarigen die al een hele middelbare school achter de rug hadden. Ik suggereer zeker niet dat mijn zoontje meer had geleerd dan de 16 jarigen.
Misschien is het menselijke brein met als zijn uitwassen ook moeilijk te begrijpen. Het sluit als wij het willen openen en het opent als wij het willen sluiten.
Fijn dat je zo bent opgekomen voor je zoon en dat dit goed te bespreken was met de leraren.
Ik snap nooit waarom mensen denken dat als je hoofbegaafd bent je niets hoeft te doen. Ik zeg dan ook altijd tegen mensen, informatie vliegt je hoofd niet in. Maw ook hoogbegaafden moeten leren. Er komt ook steeds meer bewijs dat inzet nog belangrijker is dan hoe slim je bent. Tot een bepaalde hoogte natuurlijk.
En zelfs meer moeten leren als ze op een heel andere manier denken/bedraad zijn !
Klopt helemaal. Dankjewel voor je reactie Ronald.
Deze mail komt precies op tijd. Ik heb het boek “Nooit meer ruzie met je baas ” gekocht ( nog niet uit) en herken er veel in. Maar… ik ben toch niet hoogbegaafd, want, Mavo, Havo, HBO. En hoewel ik al een paar jaar ingeschreven ben voor de nieuwsbrief en nu zelfs het boek heb gekocht blijft er een rem in mij om zelfs maar te overwegen dat ik hoogbegaafd zou zijn.
Je haalt mij de woorden uit de mond, want zo voel ik het ook precies. Ook gestart op de MAVO, daarna MBO en uiteindelijk HBO afgerond.
Met een uitzonderlijk hoogbegaafde vader en mijn eigen zoon die ook hoogbegaafd blijkt te zijn zal het erfelijke lijntje toch ergens liggen. Toch blijf ik maar twijfelen en blijft dat stemmetje wat zegt “nee joh, jij bent met je naïeve hoofd écht niet hoogbegaafd” net iets te hard klinken om op onderzoek uit te gaan bij mijzelf.
Maar oei, dat drukke overvolle hoofd van mij. Wat zou ik daar graag wat stilte in willen brengen.
Leuk dat je het boek hebt gekocht Astrid! Veel plezier met de mooie inzichten die in het boek staan.
Tjonge, het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees…
Dank je wel voor je openheid Adrienne. Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Als ‘MAVO-meisje’ vertel ik mijn omgeving vaak niet hoe ik bedraad ben, omdat ik denk, dat zullen ze vast niet geloven of, nu moet ik mij extra hard gaan bewijzen.
Ik betrap mij er ook op dat het ‘MAVO-meisje’ vaak mijn waarheid is.
Soms is het goed wanneer je de waarheid een keer van een ander hoort, zodat je weet, mijn ‘waarheid’ klopt niet altijd :-).
Stigma’s kunnen zo hardnekkig zijn dat je er zowat zelf in gaat geloven…
Leuk dat je reageert Heidi.
‘Dat is maar net hoe je ernaar kijkt‘
Dit zinnetje gebruik ik praktisch dagelijks om mijn vaak wat afwijkende mening toe te lichten!
🙂
Bij mij kwam uit de city toets Lwoo (Leerweg ondersteunend onderwijs)
Ik had toen al een iq test en dyslexie test gedaan. Daar uitkwam dat ik niet hoogbegaafd was. Omdat ik “maar” 128 scoorde.
Ze wilde me naar de havo laten gaan maar omwille van mijn dyslexie moest ik zo ie zo het 1e jaar dubbelen ongeacht de punten.
Je dacht toch niet dat ik dat ging doen.
Dus werd het vmbo theoretische.
Daar voelde ik me niet goed.. ik wilde leren hoge punten halen.. maar dat was niet gepast. Werd enorm gepest waardoor de resultaten daalden en ik te lage cijfers had om naar de havo te gaan.
Via mbo toch naar het hbo gegaan.
Dus herkenbaar verhaal
Bedankt voor je reactie Ellen.
Zeer herkenbaar. Men wilde mij naar 6 B sturen, 6 A was voorbereiding voor ULO, HBS en gymnasium. 6B voor huishoudschool en MULO.
Ik zat altijd te dromen en voelde me een buitenbeentje. Ik dacht ook dat ik dom was. Gelukkig heeft mijn vader er een stokje voor gestoken en me laten testen en toen bleek dat ik zeer goed in meetkunde was. Eindelijk iets waar ik me aan kon verlustigen en puzzelen. Ik ben naar het gymnasium gegaan en psychologie gaan studeren. Mijn eerste studie rechten lukte niet want ik moest opeens dingen uit mijn hoofd gaan leren. Mij IQ bleek later 151 te zijn toen dat voor het eerst getest werd toen ik 27 was. Nu ben ik beeldend kunstenaar en word ik dagelijks geprikkeld. Maar ik loop nog steeds er tegen aan dat ik veel dingen beter weet en snel inzie en dat mensen dat niet van mij begrijpen. Ik heb me aangeleerd om iets simpel uit te leggen. En geduldig te zijn.
Fijn dat je dit wilde delen Margriet, dankjewel voor je reactie.
Uitkomst cito was mavo/havo. Een vader die het nodig vond mij naar de mavo te laten gaan, tot mijn verdriet. Daar tweemaal blijven zitten. Dus weg. Tussendoor even getest met als uitkomst ‘speciaal onderwijs, intern’. De tester vroeg mij allerlei vreemde opdrachten te doen en ik kreeg onmin met de man. Toch maar niet naar het speciale onderwijs maar in plaats daar van naar LTS (b-niv.). Daar kwam ik ’tot leven’ in die zin dat ik dat toch niet wilde. Tussenjaartje tto (theoretisch technische opleiding) om naar de MTS te kunnen. Op MTS geslaagd met als cadeau van docent de opmerking dat ‘dit toch wel mijn maximaal haalbare niveau zou zijn’. En bedankt! Toch maar doorgegaan naar de HTS. Dat viel niet zo mee. Gestopt met dagonderwijs (tijd en geld waren op) en doorgegaan met avondonderwijs. Daar voelde ik mij eindelijk serieus genomen. Geslaagd!
Na 17 jaar commercieel-technisch werk de overstap gemaakt als docent in het hbo-onderwijs. Lessen, trainingen maar ook hoorcolleges met 150 man. Ik was iedere keer versteld dat ik daar mocht staan en dat zoveel mensen zouden luisteren naar mij (de meesten dan 🙂 ). Toch maar een academische studie begonnen. En afgerond. NU pas kan ik zeggen dat dit mijn hoogste niveau is. Promoveren wil ik niet. Nu werk ik met studenten met AD(H)D, (lichte) autisme en wellicht ook hoogbegaafden. Maar dat laatste hebben we niet in beeld. Mijn eigen schoolloopbaan heeft me er wel toegebracht tot het uiterste te willen gaan om studenten die het niet altijd gemakkelijk hebben, om welke reden dan ook, te ondersteunen. Dank aan het MT van de opleiding waar ik met mijn studenten werk voor het serieus nemen van deze doelgroep. Dank ook aan de docenten die mij mee geholpen en anderen soms ook tegen geholpen hebben. Een docent in het bijzonder heeft me geholpen. Ik denk nog vaak aan hem. Het heeft me gevormd. Ben ik hoogbegaafd? Geen idee, misschien. Er zijn studenten die zich afvragen of ik echt geen AD(H)D heb. Maar ze vragen het mij en doen dat niet achter mij rug om. Dat zie ik als een compliment. Maar zeker wel geïnteresseerd om te weten hoe ik een (hoog)begaafd het beste kan bijstaan. En met groot respect voor mijn studenten die moeten studeren terwijl het soms niet bepaald eenvoudig is voor ze om te voldoen aan alle eisen die we ze stellen, de hoepeltjes die we voor ze hebben klaargezet om doorheen te gaan. Alsof ze moeten fietsen met ‘aangeknepen handremmen’. Ik kan nu een verschil maken.
Mooi beschreven Paul. Dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring.
De Cito toets gaf aan Havo/VWO. De leraar van de 6e klas geloofde dat niet. Hij had mij het hele jaar immers in het slechtste groepje van de klas geplaatst met andere boerendochters. Hij vond dat ik naar de Huishoudschool moest. Dat wilde ik niet. Mijn ouders lieten mij nogmaals testen bij het Cito.Daar kwam uit Havo maar gezien mijn motivatie voor school Mavo.
Ik mocht niet naar Mavo van de leraar en zijn advies was bindend. Ik werd niet toegelaten. Maar oh wee, ik wilde niet naar het LHNO. Ik ging naar de LEAO. Daar heb ik twee jaar keet geschopt. Pas toen ik in de 3e klas hele slechte cijfers ging halen, ben ik wat gaan leren. De cijfers schoten omhoog. Daarna de route MBO, HBO, universiteit gedaan. Naast mijn opleidingen deed ik opleidingen voor sporttrainer. Ook heb ik een paar post WO opleidingen gedaan, soms ook twee opleidingen tegelijk.
Ook ik mocht niet naar de mavo…
Fijn dat je reageert Christa.
Tjeetje……helemaal mijn verhaal.
Ik heb een jaar extra gedaan op de lagere school omdat ik er ” nog niet klaar” voor was.
Na de lagere school was het school advies de LOM-school (speciaal onderwijs /BLO).
Mijn moeder heeft de blaren op d’r tong gepraat en toen werd het omhoog geschroefd naar ” MAVO te proberen”. Niemand geloofde erin dat het wat zou worden, dus het werd een self-fulfilling prophecy……. het werd een puinbak. Inclusief het hele gevecht daarna met werkgevers, en vooral met mezelf.
Op m’n 41e ben ik aan een deeltijd opleiding HBO begonnen, en daar ben ik ik gewoon in 4 jaar fluitend doorheen gelopen.
Op mijn diploma stond voor mij maar 1 ding: ” ik ben NIET dom”……wat een feest.
Groet Ronald
Bedankt voor je reactie Ronald.
Helemaal herkenbaar, naar buiten kijken. Meerkeuze vragen krijgen voorgelegd en dan bedenken dat het antwoord afhangt van hoe je er naar kijkt….eigenlijk het hele verhaal van Mavo tot en met het HBO.
Zo mooi – en waardevol voor mij – dat je dit deelt.
Dankjewel Jacques, de reacties van anderen maken het ook extra waardevol 🙂
Zo grappig die figuurtjes, heb ooit een beroepskeuzetest gedaan, op m’n 33e na ook niet naar de MAVO te kunnen/mogen en uit de test kwam dat ik de vragen goed beantwoord had maar dat mijn logica niet begrepen werd ( moest uitleggen hoe ik op de antwoorden gekomen was)
Nog steeds als mij gevraagd word iets te duiden of de betekenis van tekeningen of ‘weloverwogen’ educatieve tekenfilmpjes te verklaren zie ik iets anders dan de rest.
Resultaat beroepskeuzetest was HBO/Universiteit maar uiteindelijk heb ik het simpel gehouden, m’n eigen weg gegaan en mijn inzichten worden nu meer gewaardeerd dan ooit. Ben geen leerling maar probeer wel meester te worden over m’n eigen leven. Jouw weg/blogs masterclass maakte het pad wat ik gelopen heb inzichtelijk voor mij
Bedankt voor je mooie compliment Frank .
Wat fijn om dit te lezen. Ik spreek voor mijn werk dagelijks ouders met slimme kinderen die het heel moeilijk op school hebben. Bijna altijd is er vooral onbegrip van ‘de school’ in het spel. Jouw verhaal helpt en steunt me wederom enorm. Dank je voor het zo verhelderend opschrijven!
Dankjewel Delphine.
Veel geluk had ik niet bij schoolkeuzes en testen. Heb w
el op het HBO gezeten en voelde mij er erg thuis. Toch knaagde het in mij dat het steeds meer gaat over het volgen van protocollen. Ik heb nu geleerd om hier als freelancer wat flexibeler mee om te gaan.
Bedankt voor je reactie Marcel.
Ja, euhm.. Als arbeiderskind ga je naar de LTS in het beste geval, of naar het ITO…. Ik was dan toch wel een lastige leerling; onderwijzers geven hún probleem aan en zijn niet in staat te scheiden wat wel of niet bij zichzelf of de ander hoort. Over verzuiling gesproken.
Bedankt voor je reactie Nik.
Zo herkenbaar weer!
Bij mij was de twijfel mavo of havo.
Mijn moeder: als je hem naar de msvo stuurt, doet hij niks meer, zij gjnv voor de havo. 541 punten cito waardoor ik inderdaad brugklas havo/vwo kon doen.
Eind eerste jaar zelfde liedje, nu tussen havo en vwo. Mentor zag in dat ik vwo kon en ook geen enkele keer blijven zitten maar Jawel eind vwo weer zelfde verhaal…decaan leek het beter als ik eerst 1 jaar hts zou gaan doen, daarna pas naar de universiteit alsof ik aan een studie zou beginnen zonder afmaken…nee dus ! En ik was veel meer op de theorie dan praktijk. Uni gedaan binnen de 6 jaar die er voor stond.
Schoolsysteem..nog steeds geeft het jeuk..
Bedankt voor je reactie Michael.
Zo herkenbaar… dat eeuwige MAVO-meisje zijn…
Ik moest naar het LHNO (toen ook nog wel ‘de huishoudschool’ genoemd), want ik kon niet rekenen.
Gelukkig zagen mijn ouders dat ik meer in me had, dus ik mocht naar de MAVO, dan kreeg ik wel bijles voor wiskunde.
Zonder bijles had ik voor mijn 1e wiskunde-proefwerk een 10…
Wiskunde bleek om ‘inzicht en begrip’ te gaan i.p.v. tafeltjes uit je hoofd leren.
Zonder veel moeite door de MAVO gerold, de HAVO ook met 2 vingers in m’n neus gedaan en daarna wonder boven wonder geslaagd voor het VWO.
Met… Wiskunde A en B, natuurkunde, scheikunde en biologie (zo bèta als maar kan).
HBO ging ook met 2 vingers in m’n neus (m.u.v. anatomie, want dat was weer ‘stampen’). Zelf de universiteit ging me makkelijk af (niet afgemaakt, maar wel alle toetsen gehaald).
Maar ook ik had het gevoel… dat ik een MAVO-meisje met heel veel mazzel was…
Tot ik begin 2018 het e-book van Gifted People las.
Ik heb gehuild….
Blijkbaar was ik toch echt intelligenter dan ik altijd had gedacht.
Een IQ-test durf ik niet te doen.
Bang dat ik toch echt dat ‘MAVO-meisje met mazzel’ blijk te zijn…
Hoofdrekenen kan ik nog steeds niet, maar dat heb ik inmiddels gelukkig geaccepteerd 🙂
Dankjewel voor je reactie Saskia. Fijn dat je herkenning hebt gevonden in Hoogbegaafdheid. Zorg dat je mensen in je omgeving hebt die positief bijdragen aan wat jij denkt, voelt en doet. En wees bereid om jouw kostbare tijd te investeren in de mensen die je graag om je heen wilt houden en minder tijd te besteden aan de mensen die eigenlijk niet passen bij jou en de weg die jij te gaan hebt.