Lang geleden hoorde ik het verhaal van iemand die heel graag een boek wilde schrijven, maar het niet voor elkaar kreeg om een boek af te ronden. Als gevolg had ze allerlei onafgemaakte boeken op de plank liggen. Redelijk gefrustreerd als ze was – ik zou daar zelf ook gefrustreerd van worden – sprak ze dit uit naar iemand die vervolgens het advies gaf: ‘Waarom geef je ze niet onaf uit?’.
Wat bleek? Mensen vonden dat juist heel erg interessant. Het was anders en uniek en dat sprak de mensen die een niet-afgemaakt boek kochten enorm aan.
In ons hoofd bedenken we vaak dat iets pas goed en gelukt is als we het hebben afgemaakt. Alleen, daarmee komt ook een enorme druk op onze schouders: ‘Als ik ergens aan begin, dan moet ik het ook afmaken.’ En dat is voor jou als hoogbegaafde niet altijd de bedoeling.
Als hoogbegaafde heb je relatief snel dingen in de vingers, ben je nieuwsgierig en wil je graag dingen ontdekken. Zodra je iets weet en kunt, is er vaak weinig reden om er mee door te gaan. Dan is het eigenlijk heel logisch dat je stopt. Want, ergens mee doorgaan alleen om het doorgaan is ook een beetje onnodig, vind je niet?
Toch is dat wel vaak wat we doen. We starten ergens mee en voelen dan dat we het ook moeten afmaken. We zijn gaan geloven dat onaf niet de bedoeling is. Maar, soms is het juist wel de bedoeling. Soms kun je maar beter ergens mee stoppen en het onaf laten als je merkt dat het je niet meer verder brengt. Het gaat er niet altijd om dat je iets afmaakt. Het gaat erom dat je eruit haalt wat je nodig hebt.
Helemaal in deze trend las ik toevallig laatst een email van jaren geleden waarin iemand aangaf te twijfelen om mee te doen met Insight omdat ze bang was dat ze het niet ging afmaken. Ze maakte ook nog een opsomming van andere dingen in haar leven die ze niet had afgemaakt. Als je in die mindset zit, zijn er twee dingen die gaan meespelen.
De eerste is de selffulfilling prophecy. Als jij namelijk al start met de overtuiging dat je iets niet gaat afmaken, is de kans groot dat precies dat gebeurt. Je denkt de hele tijd dat je ermee bezig bent: ‘Oh jee, straks stop ik er weer mee’. Die emotie wordt steeds zwaarder en op een bepaald moment ga je die emotie liever uit de weg. En hoe doe je dat? Door ermee te stoppen.
De tweede is dat je niet meer kunt zien wat het je heeft opgeleverd. Natuurlijk snap ik dat als je ergens mee gaat starten je het ook graag afmaakt. Maar, iets afmaken is een slecht doel om te hebben als het ten koste gaat van je pad volgen en doen wat je nodig hebt. Tegen deelnemers van Insight zal ik nooit zeggen dat ze koste wat het kost alle modules moeten volgen en alles uit Insight moet halen. Ik zeg veel liever: ‘Pak eruit wat je nu nodig hebt en kijk af en toe terug om te zien hoe ver je al gekomen bent’. Het gaat er niet om dat je iets afmaakt, het gaat erom dat je in beweging blijft. Dat je gebruikt wat je krijgt aangereikt en dat je er oké mee bent om iets onafgemaakt achter te laten omdat je al de inzichten hebt opgedaan die je nodig hebt voor de volgende stap.
Als je trouwens mee wilt doen aan Insight, weet dan dat je eind oktober voor het laatst kunt instappen met lifetime toegang tot de modules. Stap je vanaf november in, dan ontvang je een jaar toegang tot de modules. Meer weten over Insight? Kijk dan even hier: Insight.
—
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: Ja, ik wil het e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 15
Ik had het de afgelopen jaren druk. Nu nog eigenlijk. Ik heb een klushuis, waarvan ik het echte woondeel heb uitgebroken. Alleen nog gevelsteen met kozijnen erin, een dak met dennenboom-sporen met pannen erop en een nu nog tot 40 cm onder het maaiveld afgegraven ondergrond.
Daarnaast deed ik een studie waarbij ik nog 2 grote opdrachten moest inleveren om eindelijk een hbo-diploma te krijgen na 11 jaar studie en 3 jaar collegegeld afdracht. En ik werkte op 200 km van mijn woonplaats. Dat laatste heb ik teruggebracht tot 60km in plaats van te stoppen met werken. Die studie heb ik niet afgerond, maar wacht nog wel op 60 studiepunten. En dat huis. Daar wil ik graag in leven. Stoppen is geen optie denk ik. Misschien dat ik in projectjes moet gaan denken. Alles in mootjes van een maand hakken en dan opgewekt wegstrepen wat klaar is. En tussendoor is het heerlijk om een klein projectje te doen. Bijvoorbeeld een kamertje in de schuur opknappen, isoleren, aankleden, voorzien van cv en elektriciteit. € 2000,- armer maar blijde kinderen rijker. Misschien heb je nog andere tips voor wanneer stoppen geen optie is en geld niet voorhanden.
Vraagje:
Hoe vertel je netjes en vriendelijk tegen een ‘onbegaafde’ dat hij of zij te dom is om op jouw niveau te discussiëren en dat discussie (met hen) ook totaal geen zin heeft?
Negeren en blokkeren wordt gezien als laf en een bevestiging dat de onbegaafde gelijk heeft.
Het lijkt grappig, maar dit is een serieuze vraag.
Haha, herkenbaar maar dan andersom. Iemand, van wie ik wist dat hij een bepaalde ongefundeerde mening had over een onderwerp dat juist mijn passie is, brak het gesprek al na twee zinnen af met het antwoord: “Ja, daar denken we nu eenmaal anders over.” Daar zat ik dan (weer eens) met mijn gefundeerde verhaal en werd ik even weggezet als de vrouw die er toch niets van begrijpt, want ik ben ouder dan jij en heb meer ‘ervaring’ en jij snapt niet hoe dat werkt omdat je soft bent. En dit terwijl ik er juist trots op ben als ‘hoogebegaafde vrouw’, dat die hele lading aan gevoelens mij juist helpen bij alle denkstappen en onderbouwingen, omdat ik geleerd heb om ze rationeel voor mezelf te verklaren.
Was het niet Albert Einstein die zei dat, wanneer je iets niet op een simpele manier duidelijk kunt maken, dat dit dan ligt aan het feit dat je het zelf niet goed genoeg begrijpt? De weg naar meer zelfkennis betekent ook dat je beter leert begrijpen, wat nu precies maakt dat je anderen in bepaalde situaties te dom vindt voor iets.
Je hebt hier twee keuzes in, of je bouwt een brug en kijkt hoe je bij elkaar kunt komen. Want niet iedereen ziet wat jij ziet, dus is het aan jou om mensen mee te nemen in jouw zienswijze en dit helder en duidelijk uit te leggen.
Maar aan de andere kant, wanneer het je ”te” veel energie kost, kun je inderdaad beter een discussie vermijden. Dat betekent niet dat iemand te dom is, maar een andere zienswijze heeft dan jij dit hebt. Niet iedere discussie hoeft gevoerd te worden. Dat kun je dan ook prima netjes verwoorden. Veel succes in ieder geval 🙂
Dit bericht heb ik zo nodig. Ik heb een jaar geleden op m’n 43e een studie bijna afgerond, moest alleen nog maar een werkstuk af maken. Maar ’t lukt me maar niet. Ik loop er al een jaar tegenaan te hikken, ik kom er gewoon niet aan. Nu zat ik op een punt ga ik het nu weer opgeven of ga ik zwaar over m’n grenzen heen om t toch af te maken? Nee ik heb geleerd wat ik nodig heb om verder te komen en laat t los.
Mooi Sijtje dat je tot deze conclusie bent gekomen!
Ik begon aan een reactie op je blog, maar dat
heb ik
niet afgemaakt 🙂
Toch leuk dat je de moeite hebt genomen om te reageren Marijkea 🙂
Beste Adrienne,
Ik heb al eens eerder op een van jouw verhalen gereageerd. Bovenstaand verhaal is mij uit het het hard gegrepen; het leuke is, dat het klopt, ik beschouw mijzelf niet als hoogbegaafd hoewel …….. , de bijwerking van mijn autisme waar ik nu goed mee kan omgaan zou met een hogere intelligentie gepaard kunnen gaan en eenvoudige tests wijzen dit ook wel uit of zo. Het leuke is dat ik ben zoals ik ben en ik zelf nauwelijks iets in de gaten heb. Toen mij niet bewust was van mijn autisme, had ik het moeilijk. Later, sinds pak hem beet 10 jaar was dit een hele opluchting! Ik dwaal af, ook een eigenschap, als ik eenmaal op papier vertel, ga ik door en dwaal af. Conclusie op jouw openbarend verhaal: Nadat ik mij druk had gemaakt om iets af te maken, denk ik achteraf: ik ben er weer ingetrapt, had beter eerder kunnen stoppen. Ook heb ik als man een probleem oplossende eigenschap: probleem opgelost? op naar het volgende. Ooit moest ik van mijn toenmalige werkgever een cursus (waar ik een pest-hekel aan heb) waar wel een maal iets nuttigs werd gezegd: zie een probleem als een uitdaging. Ik moet bekennen dat dit wel klopt.
Bester Adrienne, ik stop ermee, want ik heb (jawel) nog meer dingen op mijn lijstje staan. de groeten van Ton de Krijger
p.s. ik moet wel erkennen dat mijns inziens je verhalen (te) vaak correct zijn -dit is een plagerijtje als blijk van waardering voor je inzet. Raar soort humor, ook eigenschap van autisten, maar ik blijf zo veel mogelijk lachen, vooral om mijn eigen miskleunen!
Dankjewel Ton voor je reactie, leuk dat je de moeite hebt genomen om dit met ons te delen 🙂
Mijn vader zei altijd wie A zegt moet B zeggen. Dat zit er bij mij ingebakken.
Maar vaak voelde ik mij snel verveeld. Had ik het wel gezien of kon niet echt meer verbeteren waardoor de motivatie verdween. . Dat leverde altijd een schuldgevoel op… dacht waarom kan ik niet doorzetten. Wat een eye opener dit weer. Het was dus gewoon genoeg voor dat moment. Gewoon stoppen mag dus zonder schuldgevoel!
Ja hoor, zeker weten! Kijk wie A zegt moet ook B zeggen, is een goed uitgangspunt om doorzettingsvermogen te creëren. Maar niet alles hoeft te worden doorgezet. We kunnen nou eenmaal later een ander inzicht krijgen of zien dat de keuze die we hebben gemaakt niet bij ons past. Dan kun je beter bijsturen, of soms zelfs de hele andere kant opgaan dan dat je doorgaat in een, net niet leven. Dankjewel voor het delen Pauline.
Ik begin vaak aan nieuwe ‘producten’ omdat ik een kans zie, of belangrijk vraagstuk, dat ik -bijna altijd op eigen initiatief- wil realiseren, of respectievelijk ontleden om het gericht te kunnen oplossen. Die ‘producten’ maak ik vaak niet af. Dat hoeft ook niet (meer) van mijzelf. Ik stop er mee zodra ik daarmee heb aangetoond dat en hoe de kans er inderdaad mee gerealiseerd kan worden, of wanneer ik de belangrijkste (grond)oorzaken tm de gevolgen van het vraagstuk (en daarmee vaak ook hoe het opgelost kan worden) heb blootgelegd. De producten hebben hun doel dan namelijk al bereikt: aantonen dat iets mogelijk is en mijn gedachten helder verwoord en getoetst…Voordat ik ze evt. afmaak, ga er eerst over in gesprek met anderen in de organisatie. Die geven dan in de regel aan dat ze het gaaf of super interessant vinden, maar ook dat ze denken dat de organisatie er nog niet aan toe is…Dan leg ik ze in de kast tot die tijd, of kijk ik wat we er nu wel mee kunnen, of komen anderen er eerder toch op terug om er toch iets mee te gaan doen…Dus daarom beschouw ik ze inmiddels ook als ‘zaadjes’;-)
Mooi beschreven Frank, dankjewel voor je reactie.