Je hebt van die kaartjes die bedoeld zijn om elkaar beter te leren kennen. Daar staan dan vragen op als: ‘Wat is het engste dat je ooit hebt gedaan?’, ‘Wat is je favoriete dier?’ of ‘Wat was de naam van de papagaai van de buurvrouw van je overgrootmoeder?’. Oké, die laatste misschien niet, maar je snapt wat ik bedoel. Eén van de vragen die ook vaak op zo’n kaartje staat, is welke superkracht je het liefst zou hebben. Die van mij is trouwens teleporteren, kan ik overal heen zonder ernaartoe te hoeven reizen.
Tot nu toe heb ik nog niemand gehoord die het allerliefste de superkracht van het onzichtbaar zijn wilde hebben. Ik kan mij voorstellen dat het soms best een interessante superkracht is, maar in het dagelijks leven is het eigenlijk vooral heel vervelend als je het gevoel hebt dat je onzichtbaar bent. Toch is dat wel wat je als hoogbegaafde regelmatig kunt ervaren.
Als hoogbegaafde heb je supermooie gaven, die je misschien ook al goed inzet, maar als niemand dat ziet, is dat best demotiverend. Natuurlijk doe je de dingen die je doet niet alleen voor de waardering, maar we hebben als mens wel altijd het verlangen om gewaardeerd te worden. Aangezien je als hoogbegaafde een aantal dingen anders en sneller doet, maak je het soms voor mensen heel moeilijk om te zien wat je doet. Je doet dingen achter de schermen en onder de radar, en voordat iemand doorheeft dat er een probleem is, heb jij het al opgelost. Eigenlijk is het dan niet zo gek dat mensen niet zien wat je allemaal doet. Je maakt het zelf onzichtbaar.
Ik moet tijdens het schrijven ineens denken aan Ellen, een superleuke hoogbegaafde dame die binnen het bedrijf waar ze werkt een aantal grote klanten bedient. We hebben het dan over honderdduizenden euro’s. En bij één van die klanten ging er iets niet goed. Slim en snel zoals ze is, had ze dit gelukkig vroegtijdig door en kon ze meteen de oplossing in gang zetten. Ze belde de klant om te kijken of zij iets hadden gemerkt, zodat ze dat eventueel ook nog kon oplossen en stuurde nog een leuk flesje wijn naar haar klant. Eindsituatie: iets wat het bedrijf waar zij werkte een grote klant had kunnen kosten werd getransformeerd in een klant die bovengemiddeld tevreden was. En Ellen? Ellen werd op het matje geroepen.
Ellen had namelijk de interne nieuwsbrief een uur te laat verstuurd en haar leidinggevende wilde ook wel weten naar wie ze allemaal nog meer wijn aan het opsturen was.
Je snapt dat Ellen zich niet heel erg gezien en gewaardeerd voelde. Toch had ze dit kunnen voorkomen door één ding anders te doen. En dat ene ding is zo klein en voor de hand liggend dat we het gemakkelijk vergeten of toch niet doen. Dat ene ding was: het probleem benoemen. Doordat zij meteen aan de slag ging, heeft haar leidinggevende nooit gezien en gevoeld wat het dreigende probleem was. Haar leidinggevende zag daardoor alleen maar wat ze niet had gedaan. Als Ellen even een moment had genomen om de situatie voor te leggen, had haar leidinggevende achteraf waarschijnlijk iets heel anders gezegd.
Als je voelt dat wat je doet door mensen niet gezien wordt, vraag je dan ook af wat jij meer mag gaan benoemen. Ga er niet vanuit dat mensen alles zien wat je doet. Ga eerder uit van het omgekeerde. Help mensen om je te zien, te erkennen en te waarderen. Je gaat merken dat dit enorm bijdraagt aan jullie samenwerking.
Klein bruggetje nog naar Insight, want je weet misschien al dat we nu maximaal 20 deelnemers per ronde toelaten. En dat doen we ook zodat we jou kunnen zien. We zijn er niet voor iedereen, we zijn er niet voor de massa. We zijn er voor jou en we leren je graag kennen. Wil je meer weten over Insight? Kijk dan even hier: Insight programma. Deze maand is de laatste keer dat je lifetime toegang krijgt tot de modules.
—
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: Ja, ik wil het e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 24
Zo herkenbaar! Heb ik ettelijke keren meegemaakt!
Inderdaad waardevol om de reacties te lezen. In mijn vorige werk merkte ik hetzelfde, weinig ruimte voor eigen inbreng. Je moest vooral doen wat iedereen doet en geen vragen stellen. Er werd zelfs een keer een vraag van mij ‘waarom moet je dit hier invullen?’
Beantwoord met ‘ Geen idee, dat moet gewoon’.
Veel mensen leren een kunstje en doen dat gewoon. En dat werkt in sommige bedrijven ook goed.
Maar nu een functie waarbij ik wel eigen inbreng heb, initiatief mag tonen en ideeën mag voorleggen. Fouten ontdekt, voorgelegd en hersteld. En een leidinggevende die dit serieus neemt. Ik merk nu dat dat enorm zeldzaam is. Maar het bestaat dus wel. Anders zou ik denk ik ook voor mezelf beginnen. Ik moet dat stukje ruimte hebben…
Wat jullie beschrijven, herken ik wel en is gewoon enorm frustrerend! Je intrinsieke drive om te verbeteren wordt als het ware steeds een stukje de grond ingestampt, waardoor je motivatie misschien wel minder wordt. Zijn er bij jullie misschien andere mensen in de organisatie die wel naar jouw ideeën willen kijken?
En hoe gaan jullie om met collega’s die niet doen wat ze zouden moeten doen? Echt dingen laten liggen waardoor ook dingen inefficiënt verlopen. Niet zelf nadenken maar alles klakkeloos overnemen, onvoorbereid op aankomende veranderingen.. ik kan het maar moeilijk loslaten en mn handen jeuken om dat dan over te nemen. Kost weer energie en je wordt er een beetje zuur van. Ik heb de oplossing nog niet gevonden.
Ik heb dit in het verleden weleens geprobeerd, om het probleem eerst eens te bespreken. Dat waren ook de laatste twee keer.
Over het algemeen wordt je alles behalve serieus genomen (understatement) , of gaat men met jouw mooie idee aan de haal om daar vervolgens een nog veel grotere puinhoop van te maken. Om vervolgens jou de schuld ervan te geven.
Mijn advies zou zijn om die baas me maar lekker op het matje te roepen. Tijdens dat gesprek te vragen om de klant maar eens op te bellen hoe blij die dan wel niet is omdat je hen zojuist honderdduizenden euro’s hebt bespaard. Een betere PR kun je namelijk niet hebben.
Nog beter is van te voren deze klant even eerst een goed woordje te laten doen voor je.
Dit advies is overigens gebaseerd op een zeer soortgelijk verhaal.
De zogenaamde baas stond sprakeloos een beetje schaapachtig te lachen in een hoekje.
De juiste erkenning krijgen blijft helaas toch nog iets wat velen niet kunnen toegeven.
Ik vraag me weleens af, zijn mensen simpelweg gewoon jaloers?
Dankjewel P Muijs, leuk dat je reageert en bedankt voor het delen van je persoonlijke ervaring.
Beste Adrienne,
Het verhaal dat je naar voor brengt is heel duidelijk voor mij omdat ik daar zelf ook al eens mee geconfronteerd ben. Wat wel een punt is dat dit door
mensen uit je omgeving niet altijd gewaardeerd maar vaak gaat het dan om afgunst of jaloezie, jammer dat deze mensen dat zo zien.
Dankjewel Danny voor je reactie. Het is ontzettend waardevol voor andere lezers ook om reacties onder de blogs te lezen. Blijf voor jezelf nadenken over jouw ideale werksituatie. Vanuit die helderheid kun je steeds weer vinden wat je zoekt, waar je het meest naar verlangt. Dat heeft ook alles te maken met de richting die jij op wilt.
Eén van je allerbeste blogs tot nu toe Adrienne! Met cruciaal advies erin voor HB-ers op zowat elke werkvloer; thanks.
Dankjewel Stefanie.
De reacties zijn divers, er is 1 stukje wat mij opvalt en het is beschreven als erkenning is het ego.
Als mens heb je naar mijn mening wel erkenning nodig, in je privé kring, en op het werk, eventueel in de vorm van positieve feedback.
Dat zorgt ervoor dat je blijft gaan, en je positieve energie krijgt.
Kan best van het ego zijn, maar je bent ook maar een mens toch?
We moeten het hier en nu doen, ervaren, en leren.
Mij helpt het zeker als ik een stukje erkenning en positieve feedback krijg.
Zelf geef ik dat ook aan op mijn werk tijdens een intervisie of functioneringsgesprek.
Dankjewel Marian voor je reactie, fijn om de reacties onder de blogs te lezen, zowel voor ons bij Gifted People als voor de andere lezers ontzettend waardevol om de ervaringen van anderen te lezen.
Ik wilde heel sterk zijn en ook heel slim. Vijfentwintig jaar later kreeg ik de diagnose dat ik hoogbegaafd ben. Nu heb ik altijd het gevoel dat niemand mij begrijpt. Communiceren met iemand is moeilijk want het gelijkt een beetje zoals de relativiteitstheorie uitleggen aan iemand met het syndroom van Down. Al je energie gaat erop aan.
Dat is zeker niet de bedoeling Paul, naar dat je het zo ervaart. Heb je al eens een gratis online masterclass gevolgd? https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Heel herkenbaar. Draait het om erkenning of juist om gezien worden?
Erkenning en beloning gaat in mijn gevoel inderdaad om mijn ego, gezien worden raakt mijn “zijn”.
Herkenbare reacties zoals Grote Paniek / Veel Emoties / procedures / reacties als “jij ziet beren op de weg die er helemaal niet zijn”. Ik probeer tegenwoordig een combinatie van reacties waarbij ik ruimte probeer te laten voor anderen: ik stel een vraag. “zou het kunnen zijn dat… Met die klant niet helemaal goed gaat?” ik heb hem gezien, gemeld en de ruimte gelaten zonder te zeggen dat het naar mijn mening fout gaat.
Afhankelijk van de ervaringen stel ik bij sommige personen geen vragen meer😉
Mooie en belangrijke tip van je: dingen aandragen, en dan ruimte laten voor de ander!
Ps Ik denk dat erkenning een vorm is van ‘gezien worden’
Bedankt voor je reactie Ruud en inderdaad de ruimte geven is altijd belangrijk, mooi punt.
Herkenbaar. Echter, mijn ervaring is, dat de gemiddelde leidinggevende geen weet heeft van wat er op de werkvloer speelt en slechts aan time management doet. Daarnaast is mijn ervaring, dat de gemiddelde leidinggevende/manager gedurende een werkdag nauwelijks bereikbaar is en zul je om meer schade te voorkomen toch zelf snel een knoop door moeten hakken. Verder lijkt het, dat het volgen van (interne) protocollen belangrijker is, dan werken aan een echte oplossing. Het interne formuliertje uit jouw voorbeeld wordt dan belangrijker dan het oplossen van het probleem en het tevreden houden en behouden van die klant. Tevens is bovenstaande reactie van Annemarie zeer herkenbaar. Misschien sta ik hier alleen in, maar als ik een aankomend probleem constateer zijn er bij mij drie smaken; óf ik snap niet waarom de rest het niet ziet óf het is in mijn ogen zo overduidelijk, dat ik er vanuit ga, dat de rest het ook ziet óf ik ben de enige die het ziet, twijfel aan mijzelf en denk dan; Ik zal het wel verkeerd zien.
Bedankt voor je reactie Jeroen. In onze samenleving hebben we verschillende soorten begaafdheden met daarbij passende kwaliteiten. Deze kwaliteiten hebben we nodig voor het vervullen van onze rol in de samenleving. Zo zijn er mensen die vooral kwaliteiten hebben voor het onderhouden van wat is en mensen die kwaliteiten hebben gericht op het ontwikkelen van iets nieuws.
Welke kwaliteiten je ook hebt, voor jou is het bijna als vanzelfsprekend. Je doet het gewoon. Je kunt je ook moeilijk voorstellen dat anderen niet zien wat jij ziet, of denken wat jij denkt omdat het voor jou normaal is.
De vraag om erkenning of waardering loslaten, het is je ego maar 🙂
🙂
…niet om zuur te klinken ofzo maar.. als je het probleem dan benoemt (en dat is al veel sneller dan dat je collega’s het überhaupt opmerken), dan wordt dat vaak afgedaan als ‘joh, denk niet zo moeilijk’ of je krijgt als antwoord ‘uhu’ en wordt er verder niet zoveel mee gedaan omdat de urgentie er nog niet is op dat moment of wordt het gebagatelliseerd en volgt de Grote Paniek Met Veel Emoties later pas (meestal al te laat in mijn ogen). Daar ligt mijn frustratie vooral in mijn werk. Verder is het weer een uitermate herkenbaar stukje, dank voor deze wekelijkse inzichten.
Precies dat. Ik werk nu voor mezelf, omdat ik toch nooit erkenning kreeg voor dat alles soepel liep. Vooraf aankaarten is dan beter, maar wordt niet op waarde geschat. Ze zien dan inderdaad nog steeds het probleem niet en doen er niets mee.
Ja sorry, ik wil toch even ventileren dat het slechte taalgebruik van deze column mij afleidt van de inhoud .Het is niet “papagaai “(al spreek je misschien dit zo uit) maar papegaai. (spellingscontrole)
Verder:
“Ze belde de klant om te kijken of zij iets hadden gemerkt”. In deze zin begint het met enkelvoud “de klant ” maar opeens verspringt het van enkelvoud naar meervoud en wordt het “zij “hadden gemerkt”.
Dit is maar een voorbeeldje van slecht geconstrueerde zinnen. waar het echt van wemelt!
Hoogbegaafdheid is volgens mij ook reflecteren op eigen zwakheden.
U bent een hoofdletter vergeten. En verder nog iets: de ‘klant’ kan ook gelezen worden als het bedrijf, of de mensen waarmee men contact heeft binnen dat bedrijf. Er wordt dus niet per se een enkel persoon mee bedoeld.
Misschien leuk om dit e-book eens te downloaden. https://giftedpeople.eu/gratis-ebook-werk-dat-past/