Ik heb het altijd leuk gevonden om plannen en ideeën te bedenken. Dat varieerde van nieuwe concepten tot oplossingen voor wereldproblemen of vraagstukken binnen bedrijven.
Als geen ander weet ik daarom ook hoe het voelt om overweldigd te worden door je eigen grote ideeën. Of wat er gebeurt als je jouw ideeën deelt met mensen die op een andere manier in de wereld staan. Dan wordt al snel gezegd dat die plannen en ideeën onrealistisch zijn. Of er wordt meteen gevraagd “hoe ga jij dat doen dan?”
Vond ik super demotiverend. Ik wist nog helemaal niet hoe. En ik wilde helemaal niet horen dat het onrealistisch was. Dan was ik namelijk al snel mijn enthousiasme weer kwijt. Bovendien kreeg ik steeds het gevoel dat ik de enige was die over deze dingen nadacht. De enige die zag dat het anders kon. En als ik de enige ben, ja, dan ga ik mezelf ook afvragen hoe ik dat dan helemaal in mijn eentje moet gaan doen.
De tijd voor zijn
Vanwege het kenmerkende idealisme en het buiten bestaande kaders kunnen zien en denken, kunnen HB’ers concepten en ideeën bedenken die hun tijd vooruit zijn. Ik hoor vaak verhalen van hoogbegaafden die 5 jaar geleden al iets bedacht hadden, wat nu pas op de markt komt. Gevolgd door de opmerking “had ik toen mijn plan/idee maar doorgezet, ook al vonden anderen het onrealistisch”.
Het lastige is dat je als HB’er onderdeel bent van een minderheid die anders in de wereld staat. Anders ziet, anders denkt en anders doet. Het lijkt daarom soms alsof je de enige bent die ziet wat er beter kan. De enige die vooruitstrevende plannen en ideeën heeft. Of die als echte idealist kan zien hoe de wereld zou kunnen zijn. En als jij de enige denkt te zijn, dan ervaar je sneller machteloosheid, demotivatie en de gedachte dat het weinig zin heeft wat jij doet.
Het begint met 1 persoon
Vaak vergeten we wat 1 persoon in beweging kan zetten. En dat alle grote dingen in gang zijn gezet door iemand. Iemand met een visie, een droom, een missie. Iemand die zich niet aan de kant heeft laten zetten of zich heeft laten ompraten door mensen die (goedbedoeld) vroegen “zou je dat nou wel doen?”
Ik moet dan vaak denken aan deze video waarin een man op een berg alleen staat te dansen. Niet alleen gaat hij onverstoorbaar verder, zijn plezier en enthousiasme werken aanstekelijk en trekken een tweede persoon aan, en dan een derde en vervolgens steeds meer. Zo werkt de ripple, zo ontstaat een movement. Wees dus nooit bang om ergens voor te gaan staan ook al lijk je nog de enige. Er moet iemand zijn die het voortouw neemt. Iemand moet de man (vrouw) op de berg zijn.
Wat kun je doen?
Ga op zoek naar mensen met een soortgelijke missie. Of mensen die iets in de wereld hebben gezet ook al was het onrealistisch. Dat gaat je sterken in jouw geloof. Dat sterkt ook in de gedachte dat je er niet alleen voor staat, dat je samen iets kunnen bereiken. Realiseer je ook dat onrealistisch eigenlijk alleen maar betekent dat het er nu nog niet is.
Als je niet weet hoe je het moet aanpakken en welke de stappen nodig zijn, vraag dan om hulp. Laat je coachen, zoek iemand die al verder is dan jij bent.
Onthoud dat wat jij doet een rippel effect kan veroorzaken. Er is maar 1 iemand nodig die opstaat. En zodra jij gaat, en blijft staan, voor waar je in gelooft, ga je merken dat er vanzelf de juiste mensen op aanhaken.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
