Hoogbegaafd zijn, dat is echt prachtig. Ik zou het iedereen toewensen. Als hoogbegaafde kun je namelijk alles. Je weet ook alles. Je hebt nooit problemen in je leven, want daar ben je te slim voor. Iedereen kijkt ook naar je op. Als je binnenkomt, vallen mensen stil omdat ze zo graag willen horen wat jij te zeggen hebt. In het woordenboek vind je bij de term hoogbegaafdheid de definitie ‘übermensch’. En eigenlijk, wil iedereen hoogbegaafd zijn. Want ja, dat is gewoon super leuk.
Als hoogbegaafde heb je trouwens ook een kenmerkend gevoel voor humor dat niet altijd begrepen wordt. Daarom zeg ik er maar even bij dat wat ik hierboven heb geschreven vooral sarcastisch is bedoeld. Want als je hoogbegaafd bent, is dat niet omdat je het heel graag wilt zijn of omdat je heel hard hebt gewerkt om het te worden. Het is gewoon zo. Net als dat je wordt geboren met een bepaalde kleur haar of ogen.
Als HB’er ben je gewoon zoals je bent
Dat ik hoogbegaafd ben, dat weten de meeste mensen wel van me. Dat steek ik ook niet onder stoelen of banken. Tegelijkertijd weet ik ook dat veel mensen nog niet goed weten wat dat dan inhoudt. Ik heb er mijn missie van gemaakt om zo veel mogelijk mensen te helpen met het begrijpen van wat hoogbegaafdheid is. Voor zichzelf, of om een ander beter te kunnen begrijpen.
Ik zou graag zien dat mensen het idee los gaan laten dat hoogbegaafdheid betekent dat je “beter” bent, of altijd succesvol. Want hoogbegaafdheid zegt niets over hoe goed je het doet in de wereld en in je leven, het zegt alleen dat je anders bedraad bent. Dat je op een andere manier denkt, voelt, communiceert en doet.
Wat je er uiteindelijk van maakt is afhankelijk van wat je er mee doet. Hoogbegaafdheid geeft je geen voorsprong op in het leven als het gaat om geluk en succesvol zijn. Dat creëer je door er voor te werken. Door op zoek te gaan naar wat bij jou past en door geen genoegen te nemen met minder.
En als je anders bedraad bent en niet weet wat jij nodig hebt en wat dan wel bij jou past, dan is hoogbegaafdheid verre van makkelijk. Daarom is het ook belangrijk dat we veel meer met elkaar praten over wat hoogbegaafdheid is. Dat het er mag zijn en dat we elkaar helpen om te begrijpen wat het is.
Dat geldt op de eerste plaats voor het onderwijs. Want als jonge hoogbegaafde voel je wel dat je er net niet helemaal bij hoort. En als niemand het er over heeft, denk je dat dat normaal is. Dat iedereen zich zo voelt en dat jij gewoon harder je best moet doen om vol te houden. Dan groei je op met de gedachte dat het leven hard, moeilijk en een kwestie van aanpassen en “overleven” is. Dan groei je op tot een volwassene die niet weet of durft te zeggen ‘ik ben hoogbegaafd’.
Vies woord
Er hangen ook nog zo veel negatieve klanken aan hoogbegaafdheid. Eigenlijk is het bizar dat er HB’ers zijn die een deel van zichzelf niet kunnen benoemen omdat er zo veel misvattingen over zijn. Omdat het vooral veel oordelen oproept bij mensen die eigenlijk niet begrijpen wat hoogbegaafdheid is.
Persoonlijk vind ik het heel verdrietig dat veel hoogbegaafden niet tegen hun collega’s of werkgever durven te zeggen dat ze HB zijn uit angst voor dat zij er wat van vinden. Uit angst dat er over gepraat wordt, om gelachen wordt, angst dat ze gaan denken dat jij jezelf zo “goed” vindt, of erger nog, dat je dan ineens niet meer mee mag doen.
Regelmatig spreek ik hoogbegaafden die lange tijd door het leven zijn gegaan, of dat nog steeds doen, met het gevoel dat ze een groot geheim met zich meedragen. Dat ze niet tegen mensen mogen zeggen dat ze anders zijn en dat ze continue bang zijn dat anderen gaan zien dat ze eigenlijk een rol spelen. Een rol die vooral veel energie kost.
Ik vind het verdrietig dat hoogbegaafdheid vooral een vies woord is en gezien wordt als iets wat je gebruikt om te kunnen opscheppen over hoe awesome je bent. Want juist het met elkaar kunnen praten over elkaars anderszijn, is een belangrijke sleutel in het beter met elkaar omgaan. Het beter kunnen begrijpen van wat je allebei nodig hebt om goed met elkaar te kunnen werken en communiceren. En hoe je ondanks het anderszijn een goede samenwerking opbouwt.
Hoe je het ook wilt noemen
Weet je, zelf hecht ik geen waarde aan labels en ook niet aan de term hoogbegaafdheid. Ik ben zoals ik ben. Maar door te weten dat ik hoogbegaafd ben, en te begrijpen wat dat inhoudt, ben ik mezelf wel beter gaan begrijpen. Ik had het nodig om woorden te geven aan mijn anderszijn en daarin mijn verklaring te vinden. Voor mezelf, niet voor een ander. En voor mij part had het net zo goed “super koppige idealist die regelmatig zegt of denkt, ‘dat zie ik heel anders’-syndroom” kunnen heten. Alleen zou dat een te lange naam zijn. En ik houd niet van het woord ‘syndroom’. Dat vind ik nou wel een vies woord.
Hoe dan ook hoop ik dat we als samenleving hoogbegaafdheid meer gaan zien zoals het is: een andere manier van zijn. Niet beter, niet minder, maar anders. Ik hoop ook dat het jezelf als hoogbegaafde benoemen, een manier is om woorden te geven aan hoe jij bedraad bent. Zodat je makkelijker verbinding maakt met de ander. En nog het allerliefste hoop ik dat je, ongeacht of je wel of niet HB bent, gewoon je mooie zelf gaat zijn en zoveel als je kunt leert over de persoon die jij wilt zijn.
Ken je iemand voor wie deze blog interessant kan zijn? Delen mag, graag zelfs.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!