Een tijd geleden had ik een telefonische afspraak en belde ik zoals gewoonlijk stipt op tijd. Bij mij is 14.00 uur namelijk precies 14.00 uur. Niet 13.59 uur. Niet 14.01 uur. Nee, 14.00 uur is 14.00 uur.
Ik kreeg toen de reactie: ‘Jeetje, jij belt echt op de minuut, wat bijzonder.’
Voor mij kwam die opmerking heel onverwacht. Ik vind het namelijk logisch dat wanneer wij iets afspreken, ik op tijd ben. Voor mij staat dat gelijk aan respect hebben voor elkaars tijd. Dat betekent overigens niet dat ik nooit ergens te laat ben gekomen. Maar, als ik te laat kom, heb ik wel altijd een goede reden.
Omdat ik zoveel waarde hecht aan op tijd komen, heb ik het jarenlang heel moeilijk gevonden als iemand te laat kwam. In mijn hoofd betekende dat namelijk dat hij of zij mij blijkbaar niet belangrijk genoeg vond. Ik ging helemaal niet uit van een eventuele goede reden. Ik ging er ook niet vanuit dat de ander misschien iets minder waarde hecht aan tijd of simpelweg niet bedraad is om op tijd te komen. En dat dat dus niets zegt over respect of over hoe belangrijk deze persoon mij vindt.
Voor mij kwam vriendschap toen overigens ook nog met een heleboel andere voorwaarden. En als aan die voorwaarden niet werd voldaan, dan maar geen vriendschap. Ik leerde daardoor op de harde manier dat dit een garantie is voor een heel eenzaam bestaan.
Een garantie voor teleurstelling
Aangezien je als hoogbegaafde zelfkritisch bent, een hoge lat voor jezelf legt, je heel bewust bent van jouw acties en je ook bepaalde unieke eigenschappen en kwaliteiten hebt die anderen niet hebben, is het heel verleidelijk om dat door te trekken naar anderen. Om hetzelfde te verwachten van de mensen om je heen. Je kunt daardoor intens teleurgesteld raken als iemand niet doet wat jij heel logisch, belangrijk en vanzelfsprekend vindt.
Jij hebt bijvoorbeeld een goed geheugen en je hecht veel waarde aan afspraken, waardoor je nog heel goed weet dat iemand vier weken geleden iets in het voorbij gaan aan je had beloofd. De ander kan dit echter gewoon vergeten zijn.
Wanneer je niet buiten je eigen kader van mogelijkheden kunt kijken, kun je onterecht gaan denken dat mensen iets expres doen. Dat ze iets wel kunnen of nog echt wel weten, maar doen alsof dat niet zo is. In jouw wereld kan het namelijk bijna niet dat iemand iets niet ziet, doet of niet meer weet.
Geen onwil maar onmacht
Een belangrijke factor in het kunnen aangaan van relaties met anderen, is daarom zelfkennis. Door te weten wie jij bent en hoe jij anders bent, kun je ook zien wat reële verwachtingen zijn. En waar er sprake is van onmacht en geen onwil. Weten dat jij meer ziet dan de mensen om je heen neemt de verwachting weg dat zij alles zien wat jij ziet. Weten dat jij je bewuster bent van dingen, neemt de verwachting weg dat anderen zich ook overal bewust van zijn.
Aangezien hoogbegaafdheid hier een rol in speelt, is het belangrijk dat je steeds blijft onderzoeken wat hoogbegaafdheid is en wat het voor jou betekent. In de gratis introductie masterclass over hoogbegaafdheid ontdek je in ieder geval meer over hoogbegaafdheid, hoe je het herkent en wat het met zich meebrengt. Je kunt je hier aanmelden voor de masterclass van volgende week: Gratis Introductie masterclass over Hoogbegaafdheid. Leuk als je erbij bent!
—
Comments 16
Pingback: Verbeeldingskracht: de magie van verbeelding | Gifted People
Tja, pas een weekje “bezig” op deze site en nu al commentaar. Ik denk bovendien dat ik toch niet hoogbegaafd ben. Bedenk wel dat ik al veel geleerd en genoten heb van deze site en dat mijn commentaar wellicht anders zou zijn bij meer inzicht.
In het gratis boekje staat iets van een schema van een aantal dingen en de oorzaken. Of hoogbegaafd , of een gediagnosticeerde ziekte. ( Soms alleen verzekeringstechnisch nodig). Enigszins obsessief met de tijd omgaan is denk ik niet alleen hoogbegaafdheid, maar ook geen ziekte! Te zwart/witte verdeling. Stukjes van beide kloppen denk ik. Volgens therapeuten is te zwart/wit denken onvolwassen. Ik zou het fijn vinden als de begeleiding van ook de emotiekant meer aanwezig zou zijn. Verdieping, denk ik. Wat denken jullie?
Boven ’t maaiveld uitsteken kan ook bedreigend zijn voor je baas:
1. als ze zelf boven ’t maaiveld uitsteken dan is dat heerlijk, de ideale situatie, die ik nog niet zoveel ervaren heb.
2. als ze ’t niet zijn maar zich heel comfortabel voelen met wie ze wel zijn, dan kan dat ook ’n fijne samenwerking zijn, waar ze je, als ze ’t doorhebben, iets zeggen van “ik wist dat je meer in je mars had of je ‘hogere’ taken toevertrouwen.
3. maar ohwee als ’t iemand is die zich niet goed in haar/zijn vel voelt, afgunstig is … dan is mijn ervaring dat je maar beter snel kunt verkassen want ze zullen hun positie als hiërarchisch meerdere misbruiken door ’t jezelf ofwel heel moeilijk te maken ofwel je buiten te zetten.
Terwijl ik dit allemaal schrijf voel ik heel dikwijls de twijfel in me opkomen dat jullie, de lezers, vast weer gek vinden wat en hoe ik de dingen schrijf … .
Dit dus. Mensen die het normaal vinden om 20 minuten te laat komen en ook niet even sms-en. Maar goed, ik word al kriegel als mensen vijf minuten te laat zijn (voor zakelijke afspraken).
Zo herkenbaar ik zat namelijk in de kleuterklas en een meisje van mijn klas had mij een tic-tac belooft omdat het doosje vlak voor ik aan de beurt leeg was, het is nu 8 jaar geleden ik heb nog altijd geen tic-tac van haar gekregen
Bizar is dat he, dat het dan in je hoofd nog af en toe naar boven komt.
Zo herkenbaar, vooral in mijn werk, dat dingen voor mij zo logisch zijn en dat ik dan geïrriteerd raak wanneer dat voor de ander niet logisch is.
Maar hoe leer ik inschatten wat voor mij logisch is en voor de ander niet?
In onze samenleving hebben we verschillende soorten begaafdheden met daarbij passende kwaliteiten. Deze kwaliteiten hebben we nodig voor het vervullen van onze rol in de samenleving. Zo zijn er mensen die vooral kwaliteiten hebben voor het onderhouden van wat is en mensen die kwaliteiten hebben gericht op het ontwikkelen van iets nieuws.
Welke kwaliteiten je ook hebt, voor jou is het bijna als vanzelfsprekend. Je doet het gewoon. Je kunt je ook moeilijk voorstellen dat anderen niet zien wat jij ziet, of denken wat jij denkt omdat het voor jou normaal is. Het lastige is dat wanneer je de overtuiging hebt dat anderen ook kunnen wat jij kunt, er op de eerste plaats druk komt te staan op de samenwerking met anderen. Je gaat namelijk verwachtingen ontwikkelen waar anderen niet aan kunnen voldoen. Simpelweg omdat zij niet kunnen wat jij kunt.
Op de tweede plaats loop je de interne erkenning mis voor wat jouw unieke kwaliteiten zijn. Neem de tijd om eens op een rijtje te zetten waar anderen jou steeds om complimenteren en wat je automatisch steeds doet. Kijk ook eens naar wat je stoort bij anderen, wat doen ze niet wat jij vanzelfsprekend vindt?
Herkenbaar.
Tijd die samen gepland is, is een afspraak waarbij betrokkenen elkaar en elkaars tijd respecteren. Hoogbegaafd of niet. Wat ik wel heb als hoogbegaafde is dat als iemand onaangekondigd eerder of later komt of tijdens een afspraak zegt dat ze door het een of ander de afspraak moeten inkorten en een nieuwe afspraak moeten maken, helemaal van de leg kan raken. Alsof een tsunami mij dan uit mijn flow & planning haalt, mijn energie is dan totaal weggezogen voor de hele dag. Om er zeker van te zijn dat de ander de volgende keer dit voorkomt herinner ik de ander eraan elkaar en elkaars tijd te respecteren, door elkaar tijdig te informeren en de afspraak dan te verzetten.
Heel herkenbaar; wanneer iemand te vroeg komt en ik dus nog bezig ben me voor te bereiden, raak ik helemaal in de stress en wanneer iemand te laat komt ben ik de hele tijd onrustig. Dat heb ik overigens ook wanneer iemand binnenkomt en door m’n huis gaat lopen en opmerkingen maakt over van alles en nog wat. Dan heb ik zoiets van “ga nou eerst even zitten, even aankomen, eerst contact maken en dan kunnen we verder”.
Dat herken ik ook. Hoe lastig ik het vind als iemand te vroeg of te laat is 🙂
De angst die je beschrijft, voor de hoogbegaafde die door de rest niet bij te benen is, gaat juist om onmacht, toch? De bedreiging is dat de baas de hoogbegaafde als norm neemt, of dat zij onzichtbaar worden.
Precies, het is inderdaad onmacht.
Ik heb ervaren dat die onmacht toch vaak uit onwil voortkomt. De angst van de ander dat jij de lat voor de ander ook zo hoog zal leggen als je die voor jezelf legt. Dat je van de ander hetzelfde verwacht als je van jezelf verwacht.
Vooral in werkomgevingen: collega’s hebben niet graag dat je boven het maaiveld uitsteekt. Het doet hen slecht voorkomen bij de baas.
Het komt telkens weer neer op de juiste omgeving vinden…
Wanneer je boven het maaiveld gaat uitsteken komt er sowieso reactie. Sommige reacties zijn leuk, andere reacties zijn minder. Maar als je de reacties van andere mensen jou laat beïnvloeden in het wel of niet doen van de dingen die jij te doen hebt, dan leef je een leven in terughoudendheid en op de rem. Dat klopt er zullen ook collega’s zijn die dat lastig vinden. Maar als je gaat leven in terughoudheid dan ga je nooit ontdekken waar jij allemaal tot in staat bent en jouw rol en plek in deze wereld niet vinden en niet kunnen innemen. Weet ook dat het veel makkelijker is voor andere mensen om iets van jou te vinden.