Het opzetten van maskers voelt best wel veilig. Want met een masker op kan niemand je echt raken. Alles wat ze vinden, vinden ze van dat masker. Maar de keerzijde is dat je relaties ook als basis dat masker hebben. Alles ontstaat op basis van de rol die je speelt. En dat voedt ook de angst: ‘wat als mensen dat door hebben?’
Als ik terugkijk naar mijn leven voor mijn HB-ontdekking, kan ik wel concluderen dat veel was ingericht op basis van hoe ik dacht dat ik moest zijn. Niet op basis van de persoon die ik in de kern was en wilde zijn. Mijn focus lag op carrière maken, terwijl ik er eigenlijk niet aan moest denken om 40 uur te werken in een kantoorpand met TL-verlichting. Ik sprak af met vrienden omdat dat zo hoorde, terwijl ik soms liever gewoon thuisbleef.
Ergens voelde ik wel: dit is niet mijn weg. Maar ik zag ook geen alternatieven.
Het begrijpen van hoogbegaafdheid, en het mezelf daarin herkennen, heeft mij geholpen te begrijpen waarom ik dacht maskers nodig te hebben. Waarom ik deed wat ik eigenlijk niet wilde om te kunnen bereiken wat ik niet ambieerde. Het ging me er niet zozeer om dat het ‘hoogbegaafdheid’ was of dat ik mezelf dan hoogbegaafd mocht noemen. Het ging erom dat het blijkbaar iets was wat een naam had. Het was bijna alsof ik daardoor toestemming had om anders te zijn. Dat ik me daar niet meer voor hoefde te verbergen. Dat ik eindelijk mezelf mocht gaan zijn.
Van aha-moment naar andere keuzes
Bij veel hoogbegaafden is het ook dat aha-moment dat het leven en alle onderdelen daarvan in een ander daglicht zet. Soms komt eerst nog een rouwproces omdat er dingen zijn gebeurd en geweest die anders hadden kunnen lopen als je eerder had geweten over hoogbegaafdheid. En hoewel dat heel begrijpelijk is, is het belangrijk om dat proces even de ruimte te geven die nodig is, maar om vooral te gaan kijken naar waar je vanaf dit punt naartoe wilt. Je bent waar je nu bent, en vanuit hier kun je weer verder.
Een belangrijke volgende stap is namelijk dat je de tijd neemt om te onderzoeken wie jij in de kern bent, zodat je bewust gaat kiezen voor de persoon die je wilt zijn. Dat je accepteert dat jij bent wie je bent en eigenaarschap neemt over de invulling van je eigen leven. Dat betekent dat je weer teruggaat naar je eigen essentie. Dat betekent de tijd nemen om gedurende je dag even uit contact te gaan met de wereld om je heen, zodat je in contact kunt komen met jezelf.
Weet, zoals ik wel vaker schrijf en zeg, dat er niemand is zoals jij. Er is niemand die kan wat jij kunt, omdat niemand anders dezelfde combinatie van kwaliteiten, eigenschappen en ervaringen heeft. Door jezelf te durven zijn en te accepteren wie je bent, geef je het mooiste cadeau aan jezelf en de wereld om je heen: de mogelijkheid om jouw unieke gaven in te kunnen zetten op een manier die past bij jou.
Wat kun je doen?
Investeer in jouw zelfonderzoek. Neem de tijd om uit contact te gaan met de wereld om je heen en om in contact te komen met jezelf. Weet dat er weinig zo belangrijk is als de connectie met jezelf en je zelfkennis. Alle antwoorden over wat klopt bij jou en wat je nodig hebt, volgen daaruit.
De HB-realisatie was voor mij een doorslaggevende factor. Maar bepaalde dingen wist ik echt al lang van mezelf. Ik handelde er alleen niet naar, omdat ik dacht dat dat niet kon. Mijn HB-ontdekking veranderde dus niets aan wat ik al wist, dacht en voelde. Het gaf meer een soort van verklaring, een ander filter om door te kijken.
De andere kant daarvan is dat ik veel HB’ers vervolgens eindeloos zie zoeken naar het antwoord op de vraag: ‘Ben ik wel of niet hoogbegaafd?’ Er zijn namelijk altijd wel argumenten voor en tegen te vinden. Stel jezelf in plaats van de vraag ‘Ben ik hoogbegaafd?’ de vraag ‘Wat betekenen de HB-kenmerken waarin ik mij herken voor mij en voor wat ik nodig heb in mijn leven?’ De antwoorden daarop zijn namelijk veel belangrijker.
Herken je dit? Waar zou jij andere keuzes in willen maken? Laat je het onder de blog weten?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 53
Ik heb altijd moeten vechten voor mn bestaansrecht.
Een uitputtende slag die in feite nooit zal ophouden en dat daar heb ik mij bij neergelegd en dus geaccepteerd.
Mn gevecht is altijd geweest het geloven in mijzelf en niet willen veranderen zelfs al is de druk groot van buitenaf.
Voor mij is de wereld om mij heen altijd gek geweest. De wereld om mij heen daarentegen heeft mij altijd wijs gemaakt dat ik gek ben.
Het resultaat van dit gevecht is dat ik altijd ontzettend onzeker ben geweest en ook enkele keren in een identiteitscrisis ben beland en daardoor overspannen ben geraakt.
Dit tot een jaar of 10 en nog wat geleden.
Ik kwam in aanraking met 2 psychologen omdat ik hulp wilde. Ik wist niet meer of ik nou een weirdo was en gek met mijn ideeën of normaal en de wereld om mij heen was gek.
De eerste was een psychologe die een hele fijne ervaring was. 1e lijns. Ze ving mij goed op en voelde me goed aan.
Ze vertelde mij vooral anecdotes en liet mij daar mee werken. Vroeg ook of ik wel eens een iq test had gedaan. Ik zei ja en zij reageerde met dat dit zeker heel goed was. Ik zei ”ja het was aardig.”
Ik durfde er nooit over te praten want ik wist niet beter dan ik was waarschijnlijk erg dom dus ik moest wel in een illusie leven.
Ik was ooit getest toen ik 6 was met een IQ ver boven het gemiddelde maar ik vond het nooit belangrijk en was op school een heel gemiddelde leerling met hier een daar een uitschieter, en dan ging ik veel te snel, omdat ik meestal geen interesse had.
De 2e lijns waar ik vervolgens bij kwam, omdat ik vond dat ik nog hulp nodig had, was Ypse.
Uiteindelijk, na onzinnige tests op autisme etc bla bla, kreeg ik daar een mondelinge adhd test. Mondeling omdat ik niks met hun vragenlijstjes kon.
Ik ze te complex maakte en er te lang over deed omdat er heel vaak niet zo maar een ja of nee als antwoord gegeven kon worden vond ik.
“je moet er niet zo over nadenken” zeiden ze telkens. Duh ! Stel je vragen dan beter !
Hij vond dat ik adhd had. Ik vroeg m of ie ooit wel eens fout had gezetenen zijn antwoord was een volstandig “nee”.
Serieus hoe kun je nou weten dat je niet fout zat :)? Da’s zo onlogisch als het maar zijn kan.
In mn leven heb ik een ding geleerd. Dat niet aan jezelf twijfelen geen teken van intelligentie is.
Hij wilde mij natuurlijk gelijk ritalin aansmeren maar ik paste.
Ik heb niet perse vertrouwen in de “deskundigheid” van anderen want ook zij zijn onderhevig aan wie ze zijn en maken dus fouten.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij een psycholoog.
Voor adhd bleek veel later.
Hij zou bij mij passen want hij had het ok niet zo met regeltjes.
Ik vertelde wat over mijn ervaringen en gelijk was zn reactie al van ”oh wacht even, jij ziet wat er werkelijk gebeurt. Dat kunnen dus niet veel mensen.”
Vervolgens was zijn uitgangspunt steeds dat ik hoog intelligent ben.
Ik durfte er niet eens op te reageren en negeerde het vooral.
Hij vertelde mij dat er werkelijk niks is wat hij mij kan leren omdat ik alles heel goed zag en ik alleen maar wat bevestiging nodig had.
Vroeg m of ie nog iets van adhd gemerkt had en zijn antwoord was ”nee niets”. Hij vertelde mij ook ook met adhd begeleiding te gaan stoppen met de woorden ”adhd is een conceptuele misvatting”.
Dat was voor mij het keerpunt. Ik was niet gek !!
Ik ben daarna wel veel ongeduldiger geworden met mensen.
Niet zo raar want zij hebben mij mn hele leven doen geloven dat ik achterlijk was en er iets goed mis was met mij.
Ik heb nooit enig gewicht gegeven aan intelligentie. Vond het helemaal niet belangrijk en nog steeds vind ik het vertoon en bewijs in onze maatschappij totaal niet belangrijk en nietszeggend.
Ik zelf heb mij altijd gericht op sociale interactie tussen mensen en was erg betrokken met hoe mensen met elkaar omgaan al kan het een niet zonder het ander.
Wat ik echter nooit begreep was dat intelligentie in mijn geval ook bepaalde wie ik was en hoe ik met alles omging. Daar kwam ik veel te laat pas achter.
Ik wist niet beter mijn hersens werken het zelfde als van de mensen om mij heen.
Een masker heb ik nooit echt gedragen.
Vandaar mn eeuwige strijd om mijzelf te kunnen blijven en altijd maar enorme druk te ervaren te moeten zijn als de rest want mensen in hun groepsgedrag verwachten dat nou eenmaal. Op school, op werk en in het algemeen leven.
Ik ben eigenwijs, moet altijd gelijk hebben, zit er totaal naast, wil niet luisteren, moet mij aanpassen. Dat soort kreten.
Ongeacht hoe onzeker het mij ook maakte bleef ik gek genoeg toch in mijzelf geloven wat achteraf gezien ondenkbaar is dat ik dat al volhield onder de druk.
Zekerheid had ik alleen nooit. Hebben zij gelijk of ik gelijk ?
Wat mij altijd tegen zal blijven werken en in die zin aan mijzelf zal doen twijfelen is mijn ongelooflijk grote verstrooidheid. Die verstrooidheid werkt mij altijd tegen.
Dan ook nog eens mijn interresses. Veel interesseert mij gewoon echt niet omdat ik het belang van het te weten niet zie en in die zin loop ik altijd achter op de rest wat betreft wat zij vinden dat je moet weten en ik niet weet. In de ogen van anderen zal ik vaak een dwaas lijken maar zij, vind ik, houden zich bezig met onbelangrijke of bekrompen zaken en ideeën.
Dan ook nog eens mn onkunde blijkbaar iets duidelijk te maken met woorden. Vaak genoeg tijdens een gesprek en ik iets zeg komen ze 15 minuten later pas bij het begrijpen van wat ik 15 minuten geleden zei.
In mn hoofd betrek ik er van alles en nog wat bij, bij wat ik zeg, maar dat komt zelden over zoals ik het bedoel.
Daarom ook vind ik iets uitleggen ontzettend lastig want waar te beginnen en ook door mn verleden ervaar ik al snel druk door die ongelijke communicatie en wordt het nog moeilijker.
Heftig dat je dit als kind al zo hebt ervaren. Goed zeg van je, dat je altijd dichtbij jezelf bent gebleven. Dankjewel Reginald voor het delen van jouw persoonlijke ervaring. Het is echt een waardevolle aanvulling voor andere HB’ers om de ervaringen onder de blogs te lezen.
En nog denk ik vaak dat er iets mis is met me :). Mn eeuwige kwelling :).
Beste Reginald, heel herkenbaar allemaal… maar juist waar jij enige erkenning kreeg, hebben psychologen bij mij meer kapot gemaakt dan ik al over mezelf dacht. Pas een paar jaar weet ik wat hoogbegaafd zijn inhoudt, en vallen de kwartjes. Bij de GGZ was dit via de WAIS test er uit gekomen maar er werd toen niets mee gedaan, ik moest gewoon in het standaard behandelplan wat zij aanboden in een groep meedraaien. Dit was voor mij een herhaling van alle trauma van niet begrepen worden. Pijnlijk dus. Ben hierdoor ook twee keer met ruzie bij een GGZ instelling weggegaan! Inderdaad weigerde ik aanvankelijk ook alle medicatie totdat ik zo ver ingezakt was dat ik vond dat ik maar eens moest meebewegen. Na een paar experimenten die niet aansloegen, kreeg ik een middel (Fluvoxamine) waar ik veel te heftig op reageerde, omdat mijn lever het niet afbrak. Zo had ik bijna eeen overdosis te pakken. Als ik niet uit mezelf was gestopt, weet ik niet hoe het afgelopen zou zijn met mij. Toen de psychiater daar nogal lauw op reageerde, was de maat echt vol voor mij.
En mijn familie heeft mijn GGZ ervaringen aangegrepen om mij definitief tot het zwarte schaap te bombarderen, zo kunnen zij nog makkelijker afstand van mij nemen.
Mijn zoektocht is nu niet alleen, wie ben ik zelf, maar vooral hoe laat ik dit achter me.
Hoi Annelies. Zit nu op de vereniging dus moet het kort houden. Wil best met je praten als je dat wilt alleen hoe ?
Ik zelf heb nooit zo maar iets aangenomen van anderen.
Zeker niet van psychologen en psychiaters is hetzelfde als jezelf voor de leeuwen gooien.
Mijn geluk is dat ik altijd veel meer op mijzelf vertrouwd heb.
je kunt me trouwens gewoon op facebook vinden hoor onder deze naam
hoi Reginald,
ik heb je benaderd op facebook.
groetjes, Annelies
hihi Tuurlijk is er iets mis met u Reginald; u past niet in het patroon ” norm”aal want u bent uniek en daar is absoluut niks mis mee! Geen idee of u een leeftijdgenoot bent maar wat u verteld uit uw jeugd loopt voor een stukje parallel met mijn jeugd.
Ik ging bij mijn moeder naar school en moest steeds het goede voorbeeld geven als het kindje van de juf!!! Dus ook heel veel druk van jongsaf maar ondertussen dankzij een burn-out geleerd dat je beter dicht bij jezelf blijft en dus inderdaad niet plooit onder de maatschappelijke druk ! Dus blijf lekker uzelf zelfs als u denk dat er iets mis is met u ( ik denk dat niet meer ik omarm het anders zijn eindelijk!) Grt Michèle
Herkenbaar zeg! Men vind mij altijd ’te nonchalant’. Maar ook ik begrijp niet waar men zich over het algemeen druk over maakt. Prestaties, status en ego zeggen mij niet zoveel. Dingen waar ik me wel druk over maak zijn onderwerpen die, schijnbaar, anderen niet zo interesseren.
En het worstelen met verstrooidheid en het moeilijk onder woorden kunnen brengen van gedachten herken ik heel sterk.
De terugkerende afwijzing door anderen blijft me telkens weer diep raken.
Fijn om te horen dat ik niet alleen ben, alhoewel ‘fijn’ natuurlijk niet het juiste woord is.
Hou vol!
Goed om te horen MB. Ik ben in m’n doen en laten altijd erg nonchalant. Net zoals jij blijkbaar. Precies omdat ik veel dingen gewoon niet belangrijk vind om mij daar druk om te maken. Net als jij.
Voor de buitenwereld kom ik altijd over alsof ik niets serieus neem en daar hebben ze ook gelijk in als het aankomt op wat de grote groep belangrijk vindt.
Dat desondanks m’n humor ik wel degelijk mijzelf heel serieus vind en ook echt ben zien ze dus nooit.
Enige verschil dat wat ik serieus neem niet uit te leggen valt in een paar zinnen vooral niet omdat de meeste mensen daar nooit over nadenken of het ze al opvalt.
Vanuit die zelfde visie van wat ik waarneem kan ik ook heel veel niet serieus nemen. Ook mijzelf kan ik trouwens niet serieus nemen want hoe ben ik anders dan anderen om mij heen.
Ik ben ook maar mens.
Beste Reginald,
Wow, dit verhaal is voor mij wel heel herkenbaar!
Hmm, ik denk dat ik het rouwproces weer eens heb geprobeerd over te slaan…
en dat werkt dus niet.
Ik hou nog teveel vast aan “het onrecht dat mij is aangedaan” doordat ik min of meer verplicht werd om maskers te ontwikkelen en dragen. Dat blokkeert me om verder te gaan, om te gaan onderzoeken waar IK blij van wordt, wat mij drijft etc. (Slachtofferschap?)
Mooi inzicht, maar hoe rouw je om iets wat je níet gehad hebt??
Namelijk steun en de ruimte om mezelf te zijn/ontwikkelen. ?
Ik blijf ook blokkeren op alle onrecht wat mij is aangedaan. Heb mezelf nooit durven zijn en weet daarom ook niet wie ik zelf ben… boeken gelezen, workshops, therapieen en cursussen gevolgd, alles geprobeerd… en het blijft een ‘dood’ gevoel van binnen… alsof ik niet de stap durf te zetten, niet weet welke kant op te gaan… ja, ik wacht geduldig tot iemand mij komt redden. Ik wil het ‘samen doen’. Dat is mijn oergevoel, om het samen te doen. Iemand dezelfde ervaring gehad? Hoe kom ik daar vanaf???
Mij heeft een ZKM traject hierbij heel erg geholpen.
Dank je wel Marieke, nooit van gehoord maar ik ga het eens bekijken.
Jezelf zien te vinden terwijl je dat dode gevoel hebt is ook erg moeilijk.
Je emotie zou zogezegd eerst in neutrale stand moeten staan voordat je kunt ervaren waar jij blij van wordt, wat jij leuk vindt.
De wijzer staat nu nog te ver naar de negatieve kant.
Dat gevoel van onrecht aangedaan is waardoor je nu niet kunt identificeren wie jij bent omdat er te veel negatieve emoties spelen en dus jezelf ontdekken erg moeilijk maakt aangezien je daarvoor in staat moet zijn positieve emoties te ervaren.
Je hebt tijd nodig je verleden te accepteren en verder kunt gaan met je leven en kunt ontdekken wie jij bent.
Wees geduldig, aanvaard, wacht af en kijk vooruit.
Ik zelf wordt soms droevig als ik terugkijk hoe het had kunnen zijn met de juiste begeleiding, en begrip, etc. maar tegelijkertijd weet ik dat er in blijven hangen geen enkele zin heeft als ik veel beter die energie in m’n toekomst kan steken. Ergens in blijven hangen is vaak zinloos en win je echt niks mee.
Ti’s gebeurd, lets move on is hoe ik er mee omga.
Oh en waarom ik ’ti’s gebeurd, lets move on” hanteer is omdat ik willekeurigheid aanvaard.
De wereld is zoals ie is. Je ouders, leraren, wie dan ook. Zij zijn wie ze zijn en ik ben wie ik ben. Niks is met voorbedachten rade op elkaar afgestemd.
In die zin aanvaard ik gewoon dat dingen gebeuren zoals ze gebeuren.
Ik kan iedereen van alles kwalijk gaan nemen maar wat kunnen zij er aan doen dat ik ben hoe ik ben en dus moeilijk te begrijpen als ze niet zijn zoals ik.
Misschien was ik te introvert, te gesloten, vertrouwde ik hun niet, begreep ik mijzelf amper, etc. etc.
Niemand is echt schuldig en misschien ligt het aan beide partijen.
Zoals het ene kind het heel goed kan vinden met zn vader of moeder en de ander juist weer niet omdat de karakters botsen en zij elkaar niet begrijpen.
Dat is de willekeurigheid van het leven.
Zo zie ik het en dat maakt aanvaarden een stuk makkelijker.
Door toch op zoek te gaan naar wat je wilt en daarvoor nodig hebt ga je jezelf meer richten op de toekomst en een omgeving om jezelf heen bouwen die past bij wie jij echt bent. Het verleden kun je helaas niet meer veranderen maar hoe je nu in je leven staat en wilt staan, heb je wel invloed op. Heb je het gratis e-book al eens gelezen Linda? Daarin worden namelijk ook valkuilen van hoogbegaafdheid besproken en hoe je hier zelf mee zou kunnen omgaan. Misschien is het iets voor je. https://giftedpeople.eu/gratis
Hoi Demelza,
ik had hierboven ook een opmerking geplaatst en mijn email adres expres opgegeven zodat ik hoopte een herinering te krijgen bij nieuwe berichten. Maar dat is dus niet gebeurd.
Is dat niet hoe het systeem hoort te werken?
dank je wel,
Annelies
Wat een herkenning is dit blog voor mij. Zit namelijk precies in deze fase (de HB-realisatie, het aha-moment en het mezelf ontdekken en leren blij te zijn met mezelf.
Adrienne, je beschrijft precies wat ik voel en denk maar nog niet onder woorden kon brengen, bedankt !
Mooi, dankjewel Trudy.
Aanvullend, na het doorlezen van de meeste responsen tot dusver:
Ik lees dat voor sommigen het trouw zijn/blijven aan zichzelf het offer met zich heeft meegebracht van afscheid aan familie en/of vrienden. Ik wil hier vertellen dat het beter begrijpen van mijn ‘geaardheid’ (d.w.z. HB-achtige kenmerken) mij enorm geholpen heeft om beter om te gaan met de wereld om mij heen inclusief familie en oude vrienden met wie het niet meer zo boterde.
Want juist door mijzelf beter te begrijpen, kon ik beter begrijpen waar het wringt in de relatie tussen mij en de mensen die ik eigenlijk graag om mij heen heb.
Het is dus helemaal geen kwestie van “maskers ophouden om je relaties te behouden” of “trouw aan jezelf met opgeven van relaties”.
Het is vooral: Jezelf beter leren kennen, waardoor je je verhouding tot anderen beter begrijpt, zodat je betere relaties kunt opbouwen.
Dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring Rense.
“Stel jezelf in plaats van de vraag ‘Ben ik hoogbegaafd?’ de vraag ‘Wat betekenen de HB-kenmerken waarin ik mij herken voor mij en voor wat ik nodig heb in mijn leven?’ ”
Wow, dat is wel een heel diepe…
Het is niet zomaar “Ga uit van hoe jij bent, wees trouw aan jezelf en zorg dan voor wat jij nodig hebt.”
Zolang je het moet doen met de interpratiespiegels die de ‘doorsnee’ wereld je voorhoudt (hoezeer die ook niet kloppen met jouw beleving) kom je niet echt verder en kom je niet tot de kern.
Cruciaal is het doorgronden, erkennen en plaatsen van die HB-kenmerken (met behulp van de alternatieve spiegels uit de HB-hoek).
Niemand leert jou dat, van huis uit en van kinds af aan.
Pas als je dat in de smiezen krijgt kun je chocola maken van hoe jij in elkaar steekt, en dan pas kun je daar trouw aan zijn en daar vanuit gaan.
En pas dan kun je effectief zorgen voor wat jij nodig hebt.
Dank, maar weer eens, Adriënne
Stel jezelf in plaats van de vraag ‘Ben ik hoogbegaafd?’ de vraag ‘Wat betekenen de HB-kenmerken waarin ik mij herken voor mij en voor wat ik nodig heb in mijn leven?’
Thanks! Heel bruikbaar en herkenbaar.?
Dankjewel Peter.
“Wat betekenen de HB-kenmerken waarin ik mij herken voor mij en voor wat ik nodig heb in mijn leven?’…… daar blijf ik op hangen. Zelf worstel ik met de vraag of mijn anders voelen of zijn te maken heeft met mijn jeugd (chargerend: veel kinderziektes en aan de zijlijn staan, mijn eigen gang gaan) en aan de andere kant terugkijkend; momenten waarop anderen mij attendeerden op mijn mogelijkheden en talenten.
Is het dan belangrijk of het HB kenmerken zijn die ik herken of juist niet? Of misschien wel en zoals een vriendin zegt: “je moet uit de goede vijver vissen”. Wie voedt mij?!
Heb je het gratis e-book al eens gelezen? Hier wordt namelijk ook ingehaald om eens uit te zoeken wat HB zijn voor jou nou betekent. Want vanuit het op zoek gaan naar jezelf, krijg je antwoorden. https://giftedpeople.eu/gratis
Weliswaar heb ik een blauwe maandag op de toneelacademie gezeten, maar in maskers opzetten in mijn persoonlijke leven ben ik nooit goed geweest. Wel heb ik gemerkt dat mij (net als Ivan?) rollen worden toebedeeld die alles te maken hebben met de behoeften van de toebedelers en weinig met mij (behalve misschien mijn onvermogen om hen hun fout te laten inzien zodat ik in zekere zin gedwongen ben me eraan aan te passen, al is het maar vanwege de kinderlijke neiging te geloven dat in hun behandeling een kern van waaruit schuilt of anders gezegd doordat hun invloed oogst wat die zaait), zoals de rol van voetveeg die ik in het ouderlijk huis had.
Dat ik het volste recht heb om mezelf te zijn, weet ik al veel langer dan dat ik mij besef hoogstwaarschijnlijk hoogbegaafd te zijn. Met het ouderlijk huis al lang achter me heb ik volop de kans gekregen om een passende sociale omgeving te vinden. Als veertiger prijs ik mezelf heel gelukkig met de lieve, intelligente mensen die ervoor kiezen mij zoals ik ben hun vriendschap te geven.
Binnenkort neem ik een paar maanden helemaal voor mezelf, weg van de omgeving die mij dwingt in kakbaantjes die niet bij me passen en me de ruimte ontnemen om me snel en goed te ontwikkelen naar een baan die wel bij me past. Daarin wil ik korte metten maken met het ‘rouwproces’ om de opgelegde rollen. Ik wil mezelf beschrijven om dat van me af te schrijven en om niemand zich ooit nog te laten vergissen in wie ik ben.
Super dat je dit gaat doen Fleur, ik denk dat het echt heel belangrijk is om tijd voor jezelf te maken en op zoek te gaan naar de antwoorden waardoor je een omgeving gaat opbouwen die past bij jou.
Een levenslang proces maar erg interessant. Momenteel kies ik ervoor om veel alleen te zijn na een turbulente periode. Nog een paar weken blokken voor 1 examen en dan kijk ik wel weer verder. En ik merk dat vooral door de reuring van de ‘pandemie’ ik t geneuzel van overal maar discussie over te krijgen waarbij men in angst en emotie reageert, nu ontzettend beu ben. Met gezond verstand redeneren op basis van feiten schijnt haast niet meer te kunnen. Ik sta dan alleen maar met grote ogen van verbazing te kijken. ‘Jij gelijk, ik een rijksdaalder’ denk ik dan. Kon ik voorheen er nog behoorlijk overstuur van zijn, nu probeer ik erin te berusten, enigszins empathie en respect te hebben dat een ander er zo in staat, maar uit zelfbescherming sta ik niet meer toe me er door uit t lood te laten slaan; ik zie het hoe en waarom en kan daardoor beter ‘in mn eigen kracht staan’ en al zegt iedereen dat ik fout zit, jammer dan, als ik geen goeie argumenten daarvoor hoor, blijf ik bij mn eigen overtuigingen en levenspad. Ik neem de moeite niet meer om de ander te helpen ook de andere kant te bekijken. Even goeie vrienden, maar op afstand. 🙂 choose your battles. Ik vaar mn eigen koers en bij obstakels, die me niets opleveren om daar tegen te strijden, vaar ik er omheen.
Heel goed Els!
Super Els dat je zo voor jezelf kiest!
Ik denk dat dit advies goed is voor iedereen die merkt dat ze “anders” zijn. Ongeacht of het gaat om hoogbegaafdheid of niet. Het masker verhaal is voornamelijk iets, dat de maatschappij van je vraagt en het maakt niet heel veel uit om welke reden je een masker opzet.
Maar het is moeilijk om te accepteren dat je “anders” bent. Daar zit inderdaad een rouwproces aan vast. Want je doet al zo lang je best om niet anders te zijn en vaak vanwege redenen uit het verleden toen je opviel en het mis ging. Ook is het vaak een tweede natuur geworden en sluit je alweer aan, voordat je het weet. Er zit een brok angst, die niet eens erg irreeel is. De ontdekking van hoogbegaafdheid was het niet voor mij. Ik deed gewoon weer een test goed, boeien. Pas toen men mij autisme aansmeerde kwam ik in aanraking met psychologen waar ik wat mee kon. Ook vielen die stomme 12 sessies die je van de verzekering krijgt eindelijk weg als je een dysthyme depressie hebt. We hadden de tijd en met een sessie of 20 waren we eruit. Uiteindelijk ben ik er achter gekomen, dat ik niet autistisch ben (tenminste niet meer dan de meesten, want het is een spectrum, zeggen ze), maar wel hoogbegaafde met een complex trauma voortgebracht door al die momenten dat ik iets te veel opviel. Ik had als kind een omgeving die dat hardhandig afstrafte en die mogelijkheid lijkt nu 30 jaar later nog steeds vrij reeel, ook al heb ik al in geen 25 jaar gevochten. Nog steeds had ik iedere week een angstaanval, al snap ik nu beter wat er gebeurt en dat het gewoon even een kwestie van afwachten is, voordat alles er weer beter uitziet.. Na heel veel meditatie en zelfonderzoek en zelfs al een EMDR sessie op een aantal van grotere traumas was die angst is er nog steeds, toen dat duidelijk werd, deden we nog een keer EMDR met de kleinere dingen en direct stopte mijn autisme symptomen. De neiging om oogcontact te vermijden, het obsessieve denken (en praten daarover) en mijn zenuw-lachen, zelfs de neiging om mensen te ontwijken tot op zekere hoogte. Al die dingen die ik wel herkende in de diagnose ASS. Een psycholoog komt niet gauw op een diagnose terug, maar dat is allemaal prima. Ik voel me een stuk beter. Heb een eigen huis nu en kan eindelijk het leven laten gebeuren in mijn eigen tempo en inderdaad tijd nemen om te voelen wat ik nu eigenlijk zelf wil. Want als er niemand in de buurt is, weet ik niet meer wat ik wil. Ik leer het langzaam en heb nu ook eindelijk de omstandigheden om dingen te doen, zoals ze voor mij logisch zijn.
‘Want als er niemand in de buurt is, weet ik niet meer wat ik wil.’ Dat heb je helder verwoord, en zo herkenbaar voor mij, en wss ook voor veel anderen. Het betekent dat je jouw identiteit nog extraheert uit de omgeving. Dat gevoel ken ik heel goed, en dikwijls zag ik dan een beeld van mezelf, hangend boven een zwart gat en daarin te vallen werd verhinderd door omstanders die mij aan touwen vasthielden. Maar dat zwarte gat is een figment of the mind zogezegd. Er is helemaal geen zwart gat. Dat is de angst van het ego dat zich angstvallig vastklampt aan een zelfbeeld dat jij niet bent. Althans, dat ontdekte ik in de afgelopen jaren. Maar door dit zo duidelijk te kunnen verwoorden betekent dat je al een heel eind op weg bent om dat te worden die je al bent. Dank voor je mooie verhaal.
Dank je wel voor de mooie woorden. Zo voelt het ook wel, hoor. Ik weet wat er aan de hand is, nu nog oplossen. En zelfs daar heb ik de eerste schreden gemaakt. Mijn reactie verandert, de angst verliest zijn kracht. Gewoon omdat ik het niet erg meer vind om bang te zijn.
Dus dan komt het vanzelf allemaal, denk ik.
En daarna zijn er vast wel weer nieuwe problemen 🙂 Het blijft altijd leuk.
Dat zwarte gat is ook erg herkenbaar. Het is angst. Gewoon erin springen is mijn idee. Van die duikplank af.. Als je eenmaal in het water ligt, merk je dat het maar even koud is en daarna juist lekker. Ik heb al jaren de gewoonte om angsten aan te gaan, zodra ik ze helder heb. Dat geeft steeds meer ademruimte. Het lukt niet altijd in een keer. Maar in vijf keer mag ook 🙂
Dankjewel Hjalmar voor het delen van jouw persoonlijke ervaring.
Being connected to your true being is vital to answering Life’s ultimate questions: Who am I ? Why am I here? What is the meaning of Life?
Taking off the masks of the past , although difficult and often confrontational for you and others close to you, is one of the steps towards a more true conscious self. Go for it ! It is a life changing experience.
😀
Ik blijf deze quote altijd heel mooi vinden:
Better be hated for who you are, than loved for who you are not…
Ik denk dat heeeeel veeeeel mensen niet hun eigen leven leven. Niet alleen HB-ers.
Ik durf inmiddels gelukkig steeds meer te zijn wie ik diep van binnen ben.
Dankbaar voor de reis die ik heb mogen maken d.m.v. verschillende coach-trajecten, o.a. met Insight van Adrienne.
Better be hated for who you are, than loved for who you are not…
Die pik ik ff……………..mooie quote……………..
En eigenlijk veel meer op mij persoonlijk van toepassing dan het dragen van maskers. Natuurlijk zijn er aanpassingen wanneer je in contact bent met anderen, maar maskers heb ik maar weinig gedragen. Wat daar dan wel de consequentie van is dat je vaak alleen staat en niet eens weet waarom mensen je soms maar vreemd aankijken vanwege je afwijkende houding en inzichten en dergelijke…….
Heel mooi, dankjewel Saskia voor het toevoegen aan het blog 😀
Veel herkenbare punten weer.
Voor mij geen maskers meer. Maar dat leidt soms tot de situatie dat ik definitief afscheid neem van mensen als zij er maar gefocust blijven op wie ik was met dat masker. Het heeft er ook toe geleid dat ik geen contact meer heb met familie.
Being connected to your true being is vital to answering Life’s ultimate questions: Who am I ? Why am I here? What is the meaning of Life?
Taking off the masks of the past , although difficult and often confrontational for you and others close to you, is one of the steps towards a more true conscious self. Go for it ! It is a life changing experience.
Hoi Sabine, ik heb ook bewust geen contact meer met mn familie, en dit ze aangegeven, behalve met mn moeder van 91 jaar. De maat is vol. T was een proces van jaren, maar steeds duidelijker werd het me dat ze me met manipulatie me in mn disfunctionele rol van zondebok wilden terug zetten. Alleen maar zodat ze hun angsten en frustraties weer op mij kunnen botvieren en ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen om hun eigen trauma’s aan te pakken. Nooit hebben ze t aangedurfd te vragen waarom. Maar tis nu zo doorzichtig hoe ze met allerlei berichten me toch weer uit t lood willen slaan en reactie willen uitlokken, hoofdzakelijk onder het mom van ‘voor t welzijn van mn moeder’ (dat ik toch iets moet doen wat zij mij opdragen), terwijl dat niet het echte motief is. Zwijgen is echt goud. Soms moet ik ergens wel antwoord op geven. Dat doe ik dan, maar zonder enige uitleg en enige emotionele uitspraken waardoor ze niets hebben om weer over in discussie te gaan. Hoe meer tijd er nu overheen gaat, des te duidelijker (en bespottelijker) worden hun tactieken. Hoe vergaat dat jou?
Zo ontzettend herkenbaar
Het is ook voor mij de pijnlijke prijs van niet meer met maskers leven.
Familie die hardnekkig eist dat je de rol van vroeger blijft spelen.
Zij hebben nooit gezien wie ik ben, enkel wat ik voor hen aan voordelen kon bieden.
Super dat je geen maskers meer bij je draagt. Afscheid nemen is altijd moeilijk, maar soms wel beter om te doen, het is heel knap dat je deze keuze hebt gemaakt.
Ik heb nu een situatie op het werk dat er gesuggereerd wordt dat ik een vrouw zou moeten verleiden. Maar die vrouw heeft een vriend en zij werken allebei op mijn werk. Maar zij laten doorschijnen dat het geen echte relatie is waardoor ik toch kans zou kunnen maken op deze vrouw. Maar ik wil dit niet doen , omdat ik daar geen gemak van heb om vrouwen te verleiden op het werk. Dus ik wil dit niet doen maar zij(collega’s) zouden dan zeggen: wat een loser of die man, die laat hier een kans schieten. Maar ik moet toch niet iets doen wat ik niet wil doen, dat vind ik. Ik ben op mijn werk om te werken en daarmee uit.
Hoi Ivan,
Lijkt me een heel gezonde reactie vanuit je rechtvaardigheidsgevoel. Het wordt heel ingewikkeld als de poging zou slagen en je werkt zowel met haar als haar vriend in hetzelfde werk. Als hoogbegaafde werk jij je dan behoorlijk in een ethisch en emotioneel conflict met jezelf. Laat maar los wat anderen ervan vinden, zij ervaren niet wat jij ervaart en hebben soms een olifantenhuid waar HB’ers erg gevoelig zijn. Laten ze je dan maar een loser vinden, het is juist krachtig om niet gevoelig te zijn voor groepsdruk.
Uhhhhh… wat een ‘bijzondere’ collega’s…
Ten eerste: Waar bemoeien ze zich mee.
Ten tweede: Als ik zelf in een relatie zou zitten (als vrouw zijnde), ongeacht of die relatie wel/niet goed zit.. Ik zou me niet op m’n gemak voelen als dan een andere man (hoe leuk deze ook is) mijn zou gaan versieren. Zeker op het werk…
Maar goed, ik heb zelf ook een groot rechtvaardigheidsgevoel en ben heel erg trouw.
En als je collega’s je een loser noemen, omdat jij gewoon een respectvol persoon bent…
Nouja, dan is het misschien tijd voor een andere baan.
Want met dergelijke respectloze gasten zou ik niet willen samenwerken…
Hoi Ivan,
Klinkt bekend.. Klinkt alsof je precies weet wat je wilt, je bent alleen bang voor de reactie van anderen. En daarom overweeg je het niet te doen.
Maar dat is goed nieuws!
Want die gevolgen, die reactie, is onzeker. Wat je wilt niet. Dat maakt het wellicht wat makkelijker.
Als je het toch doet, weet je ook nog eens vrij zeker, dat je in een situatie komt, die oncomfortabel aanvoelt.
Dus de beslissing is eigenlijk duidelijk. Je moet alleen iets met die angst.
Natuurlijk ben je op zoek naar manieren om je collega’s hun gedrag te laten veranderen. Er wordt wel gezegd dat dat niet kan, dat je alleen jezelf kan veranderen. En dat klopt, maar het gekke is, dat als je echt duidelijk kan zijn in wat je wilt (zonder al te veel emotie en misschien zelfs met compassie), dat de reactie van anderen (in mijn ervaring tot nog toe) enorm meevalt.
Dus in die zin verander je jezelf om het gedrag van anderen te veranderen. En je zult zien dat als je eenmaal die weg op gaat, dat de reactie van anderen steeds minder meespeelt.
Ik was altijd ook nog bang dat ik na zo’n reactie boos zou worden en de controle over de situatie kwijt zou raken. Dat hielp niet mee. Ik moest eerst met de emoties dealen die in het verleden waren opgebouwd.
Daarna heb ik mijn reactie gewijzigd door het anders te zien.. (meestal dan, als ik eraan denk en lekker in mijn vel zit)..
Lukt het niet om ongestraft mezelf te zijn, krijg ik toch die reactie, die ik ergens altijd nog vrees, dan zie ik het als feedback, dat ik kennelijk ergens een opening liet. Dat ik kennelijk niet genoeg bij mezelf bleef of niet genoeg zelfverzekerdheid projecteerde, dat er nog wat emotie meeglipte die niks met deze specifieke situatie te maken heeft. Of niet goed genoeg onderzocht had wat ik wilde. Da’s meestal genoeg. Maar het legt de bal weer bij mij. Ik heb er wat aan voor een volgende keer.
Daarnaast heb ik nog een ander vangnet en dat is ook mijn advies:
Laat indalen dat je echt recht hebt op je eigen voorkeuren, logica, manier van dingen doen en leven. Op jouw manier van zijn.
In ieder geval meer recht dan al die stuurlui aan wal 🙂 Als ze het allemaal zo goed weten, moeten ze hun eigen leven maar op orde brengen, je maakt mij niet wijs dat daar niks te doen is. En zelfs al hebben ze alles op een rijtje, dan nog is het alleen maar dat ze je vertellen wat hun overtuiging is.
Maar je zult zien, dat degenen die het hardst schreeuwen vooral op zoek zijn naar bevestiging van hun eigen zwakke of blinde (dus ook zwakke) overtuigingen. (En een ontkenning kan ook een bevestiging zijn, want dan kun je zo heerlijk een streep in het zand trekken) En in het verleden heb je wellicht laten zien, dat je ze die bevestiging geeft. Dat is vaak ook een reden van de aggressie als het niet lukt om die bevestiging te krijgen. De verwachting was anders.. Je zit in een patroon, dat je zelf kan veranderen. Dus wederom: goed nieuws.
Als je hun reactie kan zien als zwaktebod of gebrek aan inzicht in de variëteit van situaties van andere mensen, is het een stuk minder bedreigend. (Misschien projecteer ik hier teveel, mijn standaard emotionele reactie is angst in zo’n geval 🙂
De waarheid is natuurlijk, dat niemand de vraag hoe het leven moet voor een ander kan beantwoorden en vaak zelfs niet voor onszelf en dat we met die (on)zekerheid allemaal anders omgaan.
De een leunt op cultuur, gewoonte, religie of filosofie, de ander op wat een ander vindt. Dat kun je ze kwalijk nemen, dat kun je jezelf kwalijk nemen, maar daar schiet je allemaal niet zoveel mee op. Niet erg, je hebt de tijd.
Wat wel helpt is gewoon het probleem erkennen, zonder je erover op te winden en managen met technieken die voor jou werken. Dat kost oefening en het is eng.
Ik heb gedeeld wat ik nu geleerd heb te doen in zo’n soort situatie, dat is specifiek voor mij. Het kan voor jou natuurlijk precies het verkeerde zijn, maar misschien kun je het aanpassen tot je eigen manieren of anderszins gebruiken voor de deconstructie van jouw specifieke situatie.
Ik zou ook even de tijd nemen om me af te vragen wat ik WEL wil, ipv wat ik NIET wil. Geen relatie op het werk, prima, duidelijk. Maar wat wel? Wil je überhaupt een relatie? Wil je het nu? Hoe ziet dat eruit? Wat voor persoon is daarvoor nodig? Als alles zou mogen, zonder gezeur van anderen.. wat zou je dan nu willen?
Probeer het heel scherp te krijgen, dat zorgt voor de projectie van zelfvertrouwen. Sommige mensen maken zelfs een moodboard of tekenen het. Dat zorgt er ook voor, dat je het direct herkent, als je het toevallig tegenkomt. En scherp is altijd positief, wat wel, ipv wat niet.
In ieder geval veel succes!
Precies, je moet bij jezelf blijven, ook bij jouw normen en waarden, omgevingen waar jij je prettig bij voelt.