Mijn ouders vieren vandaag hun 40-jarig huwelijk. 40 jaar. Ik vind dat heel bijzonder. Het lijkt mij dat je dan toch het één en ander goed doet ;). Dus, dacht ik, dit is een mooi moment om te vragen wat in hun ogen het geheim is van 40 jaar samen zijn, inclusief the ups en the downs.
Hun antwoord: blijf energie in elkaar steken, vertrouw elkaar, geef elkaar de vrijheid om je eigen pad te lopen en je eigen ding te doen, cijfer jezelf niet weg en blijf lol maken samen.
Zelf heb ik ook even gefilosofeerd over wat er voor mij nodig zou zijn om op een fijne manier de mijlpijl van 40 jaar huwelijk te behalen (wij zitten nu op jaar 3). Ik ben bijvoorbeeld iemand die veel ruimte en tijd om alleen te zijn nodig heeft. En als ik die ruimte kan nemen, dan voelt een relatie voor mij heel licht en waardevol. Ik vind het belangrijk dat ik mezelf kan zijn, mezelf kan uiten, dat ik kan delen hoe ik mij voel en wat ik nodig heb en dat dit tegemoet wordt getreden met begrip. En ik weet dat ik hier heel extreem in ben. Als ik ook maar een beetje voel dat ik van mezelf verwijderd raak, trek ik mezelf terug in mijn eigen coconnetje en dan kun je mij maar beter even met rust laten.
Voor mij is dit natuurlijk waardevolle informatie, maar voor Harm net zo goed en andersom. Juist door van elkaar te weten wat de ander belangrijk vindt en samen steeds te kijken hoe dat past in jullie leven, blijft een relatie licht.
Naast mezelf, Harm en mijn ouders, heb ik ook aan Insighters gevraagd wat zij lastig vinden, fijn vinden en wat ze wensen. En dat is niet voor niets. Ik ben namelijk bezig met mijn nieuwe boek; een boek over hoogbegaafdheid en liefdesrelaties.
Mijn nieuwe boek zal gaan over hoe je jouw relatie met je partner zo goed en fijn mogelijk kunt maken. Passend bij je blauwdruk, ook als jouw partner er nog niet voor openstaat om hier zelf mee aan de slag te gaan. Het gaat over hoe je diepe verbinding kunt ervaren, ongeacht of je partner hoogbegaafd is. En ik ben wel benieuwd: wat mag er volgens jou niet in ontbreken? Waar wil je graag meer over weten? Wat vind je fijn of lastig? Laat het weten onder de blog: ‘Hoe haal je de 40 jaar met elkaar?’
Oh, en als je nu alvast wat te lezen wilt hebben, koop dan hier mijn eerste boek ‘Nooit meer ruzie met je baas’. Speciaal voor jou als je superleuk en fijn werk wilt hebben dat past bij jouw unieke gaven en werkvoorwaarden.
–
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 57
Ik zou voor je nieuwe boek heel geïnteresseerd zijn in die balans tussen alleen tijd en samen zijn. Ik heb veel behoefte aan alleen tijd, ook in een relatie, maar ik wil tegelijk ook met mijn partner zijn en niet hem het gevoel geven dat ik hem niet graag zie. Hij heeft veel minder behoefte aan alleen tijd. Die balans. Daar ben ik wel benieuwd naar jouw kijk hierop in je boek!
“Ik vind het belangrijk dat ik mezelf kan zijn, mezelf kan uiten, dat ik kan delen hoe ik mij voel en wat ik nodig heb en dat dit tegemoet wordt getreden met begrip. En ik weet dat ik hier heel extreem in ben. Als ik ook maar een beetje voel dat ik van mezelf verwijderd raak, trek ik mezelf terug in mijn eigen coconnetje en dan kun je mij maar beter even met rust laten. ”
😁 Great minds think alike, while small minds rarely differ.
Ook voor mij is alleen tijd noodzakelijk, zeker wanneer ik het gevoel heb gehad dat ik mezelf niet kon zijn. Zoals dit vaak in mijn jeugd was met mijn broertje. Maar mezelf helemaal afsluiten voor de maatschappij is ook geen oplossing want ik kan ook moe worden van mijzelf, zeker als ik mij weer te lang focus op 1 onderwerp.
Ik ben nu hier beland, omdat ik lijd aan existentiële depressie, i.i.g. metacognitie, wat bij mij gediagnosticeerd was als dat mijn basisgevoel ambivalentie is. M.i. kun je als je basisgevoel 1x ambivalentie is niet anders doen dan nadenken over je denken, omdat je uit 2 tegenstrijdige waarheden (je gevoel & je logica) toch een antwoord moet zien te vinden. Anders kun je niet verder en bij mij was het dus ook pompen of verzuipen.
De 1e grote levensvraag die ik mijzelf stelde was WAT IS LIEFDE?
In de praktijk kun je heel snel zien wat wel en wat niet liefde is, maar om dit naar een algemene theorie te vertalen bleek niet eenvoudig te zijn.
[het valt mij nu pas echt op dat wanneer ik iets probeer uit te leggen, ik de neiging heb om van de hak op de tak te springen, omdat ik constant blijf associëren en zo dus heel makkelijk off-topic geraak en mijn uitleg zijn kracht verliest, omdat ik teveel zijsprongen maak]
Ik heb er dus zo’n 20 jaar over gedaan om deze levensvraag naar mijn tevredenheid te kunnen beantwoorden.
Liefde = datgene voor de ander doen, wat je niet voor jezelf zou doen
In mijn geval was het dus niet mijzelf van het leven beroven hoe depressief ik ook ben, omdat er voor een ouder niets erger is dan je kind te overleven.
In mijn vader’s geval was het dat toen mijn moeder net op de donorlijst kwam voor een donornier en hij al verscheidende malen lichte hartaanvallen had gehad niet een doctor raadpleegde, maar zich inschreef voor een cursus Tai Chi. Dit deed hij, omdat hij niet wou riskeren dat mijn moeder zich zorgen om hem ging maken en dus zo gestrestst zou raken dat haar lichaam de donornier mogelijk zou afstoten. Mijn vader koos er dus voor liever te sterven dan mijn moeder’s leven te riskeren. Het is dus duidelijk dat mijn vader meer hield van mijn moeder dan van zichzelf.
Wat is het geheim van een goed huwelijk?
– Als ik naar mijn ouders kijk dan zie ik dat ze 2 kapiteins zijn op 1 schip; ze zijn leiders & geen bazen.
een baas = iemand die leiding geeft door op zijn strepen te staan, diegenen waarvoor hij verantwoordelijk is hebben niet of nauwelijks inspraak
een leider = iemand die leiding geeft door zelf het goede voorbeeld te geven, diegenen waarvoor hij verantwoordelijk is hebben inspraak en vaak ook het gevoel dat ze gelijken zijn, terwijl dit niet altijd zo is
In mijn leven heeft mijn moeder 1x de baas gespeelt, omdat ze mijn vader voor het blok zette en hij moest kiezen tussen zijn vrouw & zijn moeder.
Mijn vader’s moeder, mij grootmoeder, stond erop dat zij het middelpunt is in mijn vader’s leven, ook al was hij getrouwd. Aanvankelijk maakte mijn moeder hier geen probleem van maar na 10 jaar werd het steeds moeilijker en kregen mijn moeder & mijn grootmoeder steeds vaker ruzie. Elke keer wanneer dit gebeurde koos mijn vader geen kant terwijl de meerderheid van mijn vader’s familie de kant van mijn grootmoeder kozen ongeacht of dit nu juist was of niet. En op een gegeven moment had mijn moeder haar limiet bereikt, ze pakte al haar kleren in en was van plan naar haar ouders te gaan, omdat mijn vader haar niet 1x gesteund had in haar conflict met mijn grootmoeder. Mijn moeder begreep de band tussen een kind en zijn ouders, want dit had ze ook met haar ouders, maar mijn moeder’s ouders lieten hen vrij en stonden er niet op dat zij in het middelpunt hoorden te staan zoals mijn vader’s moeder dat deed. Uiteindelijk bleef mijn moeder toch bij mijn vader omdat hij haar smeekte hem niet te verlaten, want hij kon niet zonder haar. Dit was ook de enige keer dat ik mijn vader zag huilen.
– Dit is dus ook liefde je accepteert elkaar zoals je bent en wanneer dit niet meer gaat dan ben je eerlijk tegenover elkaar en zegt wat je nodig hebt.
Omdat ik er niet van hou dat anderen de baas over mij spelen, hou ik er niet van om de baas te spelen of een leider te zijn, maar toen mijn ouders voor het laatst ruzie hadden besloot ik toch in te grijpen.
Mijn vader had dus al, buiten ons medeweten, meerdere lichte hartaanvallen gehad en wellicht voelde hij zijn einde naderen, want hij begon opeens weer lekker te eten terwijl hij als ex-darmkanker patiënt een dieet moest volgen. Natuurlijk viel dit mijn moeder op en ze eiste dat hij zich weer aan zijn dieet hield. Omdat hij dit niet deed kreeg hij de silent treatment van mijn moeder. Normaal gesproken geeft mijn vader dan na een tijd toe, omdat hij weet dat hij fout is, maar dit keer was hij net zo koppig als mijn moeder. Na een week vond ik het genoeg, had ondertussen genoeg drinken op mijn zolderkamertje verzameld om het hier een week uit te houden zonder mijn kamer te verlaten ging naar boven en sloot mij hier op.
Als ze niet met elkaar willen praten, dan zorg ik er wel voor dat ze met elkaar praten.
Al gauw merkten ze dat ik mijn kamer niet uitkwam en ook al riepen ze mij, eerst afzonderlijk, of ik niet wou eten. Ik antwoordde gewoon niet en gaf hen beiden de silent treatment.
Na 4 dagen begonnen ze zich wel ernstig zorgen te maken en bespraken hun zorg over mij met elkaar.
Na een week niet uit mijn kamer te zijn gekomen en mijn ouders mij smeekten om weer te gaan eten vroeg ik mijn moeder of mijn vader weer gezond at en toen het antwoord positief was kwam ik weer mijn kamer uit na een hongerstaking van 1 week.
Helaas overleed mijn vader niet lang daarna aan de fatale hartaanval. Maar gelukkig kreeg mijn moeder niet lang daarna een donornier waardoor de opoffering van mijn vader niet voor niets was, ze overleed 20+ jaar later aan corona.
“En ik ben wel benieuwd: wat mag er volgens jou niet in ontbreken?”
Dat je weet wie je bent; er is geen wij zonder ik.
ik + ik = wij
Ego = zelfliefde liefde = ego overstijgend = erkennen dat de ander op z’n minst net zo belangrijk is als jezelf
Je kunt niet van een ander houden als je niet eerst van jezelf houd?
In mijn geval moet mijn partner ertegen kunnen dat ik haar continue observeer en dat ik haar op een gegeven moment misschien beter ken dan dat zij zichzelf kent? Tenzij ze net als ik aan metacognitie doet?
Het beste is dus iemand die ongeveer hetzelfde is als ik?
“En ik ben wel benieuwd: wat mag er volgens jou niet in ontbreken?”
😄 Voor mij is het simpel:
– de introverte persoon redeneert vanuit zijn innerlijke wereld naar buiten: O ->
terwijl
– de extraverte persoon van buiten naar binnen in zijn innerlijke wereld redeneert: O <-
De extraverte persoon voelt zich dus sneller thuis in grote groepen; hoe groter de groep hoe groter de gemene deler, hoe sterker de authenticiteit zal zijn tussen de extraverte persoon & de groep.
Een goed voorbeeld hiervoor is Ajax en de Ajaxied.
Wat dus niet kan gelden voor de introverte persoon, want hoe groter de groep, hoe kleiner de kans is dat hij zich hier thuis voelt. Voor een introverte persoon geldt juist hoe kleiner & specifieker de groep, hoe authentieker de band tussen hem en de groep zal voelen.
Een goed voorbeeld is dat in de grote massa van Ajaxieden de introverte persoon zich hier niet veilig voelt, maar wel in zijn kleine hechte vriendenclub die ook allemaal fans van Ajax zijn.
De kans is dus groot voor een extraverte persoon dat hij zich NIET thuis voelt in de kerngezin waarin hij is opgegroeid, terwijl voor een introverte persoon de kans juist heel groot is dat hij ALLEEN in zijn kerngezin, of kopieën hiervan, zich veilig voelt.
😕 Omdat ik mij besef dat veiligheid een illusie is voel ik mij in beide gevallen niet thuis.
Het beste waarop ik kan hopen is dat mijn levenspartner’s innerlijke wereld zoveel mogelijk op die van mij lijkt en / of hierop aansluit , zodat ik zo weinig mogelijk frictie van haar zal ondervinden. Maar elke keer wanneer dit gebeurt zal ik alleentijd nodig hebben om mijzelf aan de (nieuwe) situatie binnenin onze relatie aan te passen.
🧠 Dus mijn levenspartner hoeft niet perse introvert te zijn ze kan ook extravert zijn, zolang haar innerlijke wereld enigszins lijkt op die van mij of i.i.g. hier in het verlengde van ligt.
Ik ben zelf 42 jaar getrouw geweest. helaas is mijn vrouw bijna 7 jaar gelleden overleden. We hebben samen 4 kinderen en 9 kleinkinderen gekregen.
Ik merkte wel dat mijn vrouw en ik niet op dezelfde level zaten. Ondanks de grote verschillen tussen ons hebben we naar ik meen een goede relatie gehad.
Mooi onderwerp Adrienne! Heel erg benieuwd naar je boek 🙂
Ik ben nu een jaar verder sinds ik mijn relatie van 9 jaar eindigden. Ik ben aan mezelf gaan werken en kort na de breuk HB ontdekt.
Alles viel op z’n plaats. Ook wel een stuk waardoor het is misgegaan. Dat alsmaar meebewegen en passend maken. Ik kon het niet meer.
Probeer nu veel meer naar mijn eigen behoeftes te luisteren. Begin me nu langzaam weer richting het date leven te gaan waarin ik nog nooit in heb gezeten. Ik moet zeggen dat ik het als 34 jarige toch best lastig maar ook spannend vindt. Er is in principe genoeg aanbod op deze leeftijd er net eronder wellicht maar het hele relatie verhaal vindt ik momenteel nog een lastige. Ik zit zo te snel in mijn hoofd (wordt aan gewerkt) en vindt signalen lezen maar knap ingewikkeld. Na een jaar vol frustratie en verdriet wel gewerkt aan de beste versie van mezelf en daar kan ik super trots op zijn. Val soms nog in oude patronen van het aanpassen e.d. maar durf/kan steeds meer voor mijn eigen weg te kiezen.
Heel veel respect voor mensen die al zo lang getrouwd zijn en of samen zijn. Dan heb je elkaar echt gevonden met de juiste balans in communicatie, vertrouwen en elkaars behoeften.
Mooi Merijn dat je zo hard aan jezelf hebt gewerkt de afgelopen tijd. Wanneer je voelt dat je klaar bent voor een liefdevolle relatie omdat je weet wat jouw blauwdruk is (wie je bent, wat je wilt en nodig hebt) en blij bent met wie je bent, dan kun je stappen gaan zetten om iemand te vinden die daarop aansluit. Daarvoor zul je wel naar de buitenwereld moeten treden. In eerste instantie niet eens per se met de intentie om iemand te vinden, maar vooral met de intentie om de dingen te doen die jou gelukkig maken. Welke activiteiten onderneem je graag? Waar zou je jezelf verder in willen verdiepen? Waar kun je jezelf verder in ontwikkelen, of in welke omgevingen komt persoonlijke ontwikkeling aan bod? De kans dat je daar mensen treft die matchen bij jou zijn groter omdat je al samen kunt delen in een interessegebied.
Wij zijn dit jaar 33 jaar gehuwd en kennen elkaar al 37 jaar. Toen we bij onze 2 jongens meer te weten kwamen over HB, moesten we vaststellen dat we er onszelf allebei ook in herkenden. Een aantal dingen vielen op hun plaats. Mijn man is in hart en nieren wetenschapper. Hij denkt dus erg zwart-wit. Het is juist of niet, goed of niet goed. Ik ben eerder wat taliger, filosofischer aangelegd. Mijn man verdiept zich in details in iets. Ik ben meer oppervlakkiger geïnteresseerd in veel verschillende dingen. Ons ding kunnen doen, is belangrijk; dit gebeurt vaak alleen door uiteenliggende interesses. Maar samen in huis/in de tuin dingen doen, geeft verbinding. Op een bepaald moment leefden we meer naast elkaar; we wisten niet wat we moesten doen om dit goed te krijgen, druk met het huis, pubers, werk, alle bij elkaar. Af en toe ruzie, moeilijk praten. Heftig was dat. Maar door vol te houden en uit te spreken wat we wilden, kwamen we er door. Door op een school te beginnen werken, leerde ik autisme-kenmerken hebben. Soms als het weer even stroever gaat, probeer ik vanuit die ASS-kenmerken naar mijn man te kijken. Dat helpt. Of het nu HB dan ASS is, is niet belangrijk. Het omdenken helpt. Ondertussen leiden de kinderen hun eigen leven. Wij verliezen ons vaak in het werk. Op vakantie komen helemaal tot rust door te wandelen. Dat doen we dan ook geregeld, er even tussenuit. Zijn de voorbije 33 jaar altijd even ideaal geweest? Nee hoor, maar wel steeds de moeite waard om in te investeren en samen verder te gaan. Op naar de 40 😉
Hoi An,
Ik ben zelf ook wetenschapper.
Zomaar een idee voor een experiment.
Maar het kan weleens interessant zijn om op een leuke speelse manier uw man duidelijk te maken dat wetenschap helemaal niet zo zwart-wit is, maar juist in waarschijnlijkheidsgradaties werkt.
Dit volgt niet enkel uit de statistische achtergrond van de wetenschap, maar ook uit de onzekerheidsrelatie van Heisenberg.
Zeer belangrijke nuance. Waarom?
Omdat zodra iets niet met 100% zekerheid bepaald kan worden, er ruimte is voor boeiende discussies! 😎👍
Sinds dit besef (inmiddels) vele jaren geleden, is het voor mij een stuk makkelijker om te levelen met mensen. Voornamelijk ook met mijn partner.
Dankjewel voor je reactie An, wat mooi wat je allemaal schrijft over jullie relatie en de moeilijke tijd maar ook hoe jullie daar weer uit zijn gekomen. Inderdaad zoals je zegt het is belangrijk dat je blijft communiceren met elkaar. Want wanneer je stopt met communiceren, stop je eigenlijk ook met je relatie. Zonder communicatie gaan we van dingen uit. We gaan ervan uit dat die ander wel weet dat je van hem of haar houdt. Daardoor vergeten we het te zeggen of het te laten merken. We gaan ervan uit dat die ander wel weet wat jij nodig hebt zonder het te benoemen, en we nemen het de ander vervolgens kwalijk als ze daar geen rekening mee houden.
Zonder communicatie groeien kleine ergernissen door tot grote ruzies die jouw relatie stukje voor stukje afbreken. Maar zo te lezen zijn jullie al hard op weg naar de 40 jaar 🙂
Ik zou graag meer willen weten en tools willen krijgen over het vormgeven van een langdurende liefdesrelatie tussen een HB’er en iemand met autisme…
Hoi Petra, dankjewel voor je input, misschien heb je in de tussentijd al iets aan dit blog: https://giftedpeople.eu/liefde-behouden-als-hoogbegaafde/
Heel interessant dat je een boek over HB en liefdesrelaties gaat schrijven, aangezien er zo weinig over is geschreven. In je nieuwsbrief verzocht je om input voor je boek: het lukt mij niet om een relatie met iemand voor langere tijd aan te gaan, omdat ik in een relatie met een niet-HB’er niet mezelf kan zijn en continue moet afstemmen, waardoor ik mezelf verlies. Ik word daar heel verdrietig van en ik ben daarom liever alleen. Een hoofdstuk over hoe je als HB’er een relatie met een niet-HB’er succesvol en fijn kan laten zijn, dat zou ik erg interessant vinden. Zet hem op met het schrijven van je boek!
Dankjewel Joyce, superfijn dat je dit laat weten.
Wat lijkt dat me een interessant boek! Leuk dat je hierover gaat schrijven.
Gezonde grenzen zijn (voor mij) lastig. Na een 18 jaar durende relatie met een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis, is dat iets waar ik momenteel aan werk. Een ander voelt zich vaak helemaal zichzelf bij mij, maar ik pas me te snel aan en verlies mezelf.
Ook neem ik snel de leiding omdat ik makkelijk zie hoe iets efficiënter kan. Dat waarderen niet alle mannen. 🤭 Gelijkwaardigheid en respect staan daarom met vlag en wimpel bovenaan voor mij. Hoewel absolute gelijkwaardigheid qua intelligentie niet per se hoeft denk ik, als je daar anderen voor hebt in je omgeving . Maar je fijn en veilig voelen door (wederzijds) begrip vind ik wel erg belangrijk. Laten weten en zien dat je elkaar ziet en waardeert.
Succes en plezier met schrijven, ik zie er naar uit!
Dankjewel Judith voor het delen van jouw persoonlijke ervaring en ook voor de ideeën om in het boek te schrijven. In een relatie ben je altijd of aan het werken aan je relatie, of je bent aan het werken tegen je relatie. Je bent of naar elkaar toe aan het bewegen, of je bent bezig met het uit elkaar bewegen, met afscheid nemen. Bij beide bewegingen horen bepaalde acties en reacties die bepalen hoe jouw relatie erin de toekomst uitziet. Of hoe de relatie tot een einde komt.
Als je kijkt naar de afgelopen week, kijk dan eens eerlijk naar de mate waarin je geïnvesteerd hebt in je relatie met de ander. Heb je tijd voor elkaar gemaakt? Oprechte aandacht voor elkaar gehad? Met elkaar gelachen? De connectie met elkaar opgezocht en gevoeld? Heb je iets gedaan voor de ander waarvan je weet dat hij of zij dat heel fijn vindt?
Kijk ook eerlijk naar wat je hebt gedaan wat de relatie onder druk kan zetten. Heb je veel met een half oor geluisterd? Je frustratie op de ander geuit? Ben je boos geworden omdat die ander iets wel of niet deed wat voor jou vanzelfsprekend of logisch is? Heb je vaak gezegd dat je even geen tijd/zin/energie hebt omdat je het zo druk hebt?
Wat je dagelijks doet, juist de kleine dingen, maken uiteindelijk de grote verschillen. Wees oplettend in hoe jij in de relatie staat en of je wel doet wat je wenst voor jullie relatie in de toekomst. Zo niet, stuur dan bij, maak het bespreekbaar. Durf het gesprek aan te gaan.
Wij, Jos en Marjolijn, zijn dit jaar 30 jaar getrouwd. Wij hebben samen 7 kids gekregen. Zeven gekke lieve intense hooggevoelige hoogbegaafde kids. Wat een rijkdom en wat een zegen. Maar ook, wat een uitdaging.
Jos en ik zijn nog steeds heerlijk verliefd.
Wat onze kracht is: samen optrekken, als de een wat sneller gaat, dan wachten op de ander. Dmv praten. Ook ons geloof is een baken van rust in onze relatie.
Jos is altijd de stabiele factor in onze relatie. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik me zeer gewaardeerd voelt.
Hij neemt mij zoals ik ben, met al mijn gevoeligheden en diepzinnigheden.
Hij heeft onvoorwaardelijk lief. En ik heb hem onvoorwaardelijk lief. Geen van ons cijfert zichzelf weg. Maar we zorgen in alles voor elkaar.
We hebben een ongelooflijk zware periode achter de rug. Maar we hebben telkens elkaars hart gezocht. En gevonden.
En het wordt alleen maar dieper en mooier.
En ik dank God voor deze man. En ook voor wie ik ben. Uniek, wij mogen onze eigen bijdrage leveren in deze wereld. Gewoon in wie we zijn en in wat we doen!
Wauw wat een prachtig verhaal. Mijn man en ik zitten ook zo in ons huwelijk, al zijn wij pas 4 jaar getrouwd.
Marjolijn, jouw reactie geeft mij hoop dat dit over 26 jaar nog steeds zo kan zijn. Bedankt!
Wat mooi Marjolijn om te lezen. Mooi ook dat jullie geloof helpt om een goede relatie te hebben.
Wat leuk en mooi om te horen! Mijn man en ik zijn inmiddels zga 15 jaar getrouwd, Door veel zware stormen gegaan (En nog steeds geen rustige vaart hebben) maar ons huwelijk staat nog steeds als een rots. Ook wij hebben veel aan ons geloof. Daarbij praten we veel met elkaar. In onze relatie waarbij mijn man ASS heeft, merk ik dat wij juíst, naast de mismatch die het op kleine puntjes geeft (zoals bijvoorbeeld snelheid letterlijk en in verwerking), we ook heel veel gemeen hebben. We vullen elkaar aan en matchen op de juiste punten. Wij ervaren dan ook echt dat we bij elkaar zijn gebracht.
Ik zou wel benieuwd zijn in een boek naar communicatie die goed overkomt.
Wat ik persoonlijk moeilijk vind is het hebben van een partner die zelf onzeker in de relatie staat want dat doet me dan zelf ook twijfelen.
Bovendien is het samen leuke dingen doen naar mijn inziens toch een basis van een goede relatie… Maar dat ontbreekt helaas in mijn relatie. Vooral tijdens de weekends en op feest- en verjaardagen vind ik het belangrijk om aandacht aan mekaar te besteden. Dat hoeft zeker niet de spuigaten uit te lopen, maar op die dagen mag er wel speciale aandacht voor mekaar zijn. Elke mens heeft toch behoefte aan ontspanning, dat tesamen met je partner van tijd tot tijd, met voldoende ruimte die beiden blijven behouden voor zichzelf zodat het nog goed en spannend mag blijven aanvoelen zoals in het begin van de relatie. Dat is zeker iets waar aan gewerkt kan worden. Liefde is ook echt een werkwoord en ik hoop een lange relatie te kunnen uitbouwen, want ik hou ook niet van veranderingen (denk dat dat beetje eigen aan de mens is). Maar voldoende uitdagingen op ons pad, zijn langs de andere kant ook belangrijk. Het is dus dubbel, niet zwart-wit.
Mijn wensen in een relatie zijn: elkaar vrij laten en respecteren, lief zijn voor elkaar en begrip tonen . Elkaar steunen in moeiljke(re) tijden en er voor mekaar zijn, dat zijn belangrijke dingen in een stabiele liefdesrelatie. Beschikbaar zijn, beide partners naar mekaar toe. Maar dat moet echt niet constant zijn of elke dag. Af en toe de tijd geven, maar dan wel quality-time aan mekaar besteden, doet al wonderen. En daarbuiten is het belangrijk om altijd te blijven communiceren, over alles kunnen praten wat je dwarsligt en ook werkelijk geïnteresseerd zijn in de ander. Die elementen allemaal tezamen geven een goede verbinding, rust en stabiliteit. Belangrijke ingrediënten voor een geslaagde relatie denk ik
Dankjewel Ester voor je reactie. Het is belangrijk dat je blijft communiceren met elkaar. Want wanneer je stopt met communiceren, stop je eigenlijk ook met je relatie. Zonder communicatie gaan we van dingen uit. We gaan ervan uit dat die ander wel weet dat je van hem of haar houdt. Daardoor vergeten we het te zeggen of het te laten merken. We gaan ervan uit dat die ander wel weet wat jij nodig hebt zonder het te benoemen, en we nemen het de ander vervolgens kwalijk als ze daar geen rekening mee houden.
Zonder communicatie groeien kleine ergernissen door tot grote ruzies die jouw relatie stukje voor stukje afbreken. Investeer daarom tijd in de communicatie met elkaar. Blijf met elkaar praten. Over kleine dingen en grote dingen. Benoem wat je fijn vindt en wat je waardeert aan de ander. Leer herkennen wat jullie individuele communicatiestijlen zijn en hoe je elkaar daarin kunt vinden. Want zeker als de één zich meer in hoogbegaafdheid herkent dan de ander, kan dit een struikelblok zijn.
Pas nu onze dochter is getest op HB ben ik mijzelf er in gaan verdiepen en wat herken ik veel, zowel bij mijzelf als bij mijn partner. Ik zelf moet oppassen dat ik mij bij onenigheid niet ga aanpassen aan mijn partner (hele leven als strategie gehad) en mijn partner moet juist oppassen niet zonder of met weinig communicatie te gaan doen waar hij zin in heeft. Contact blijven houden en aangeven waar je zelf gelukkig van wordt zijn voor ons de sleutel van al 25 jaar samen zijn. Als ik dit eerder had geweten, waren er minder moeilijke/zware momenten geweest in onze relatie. Voor nu kijk ik uit naar de volgende 25 jaar. Blij dat ik weet wat HB kan inhouden.
Zeker Meriam, communicatie is de sleutel tot succes.
Ik herken me vooral in Mea’s verhaal. Ik ben bijna 31 jaar bij dezelfde partner. Sinds een jaar of 5 weet ik van mijn creatief hb zijn. Ik realiseer me dat ik me heel erg veel heb aangepast gedurende mijn leven. We hebben samen 3 kinderen wat voor mij een reden is om te blijven. Ik gun mijn kinderen geen 2 huizen. Maar besef me ook dat ik daarvoor een boel van mezelf heb opgegeven. Daarbij weten we pas kort dat mijn man autisme heeft icm hoogintelligentie. Hij houdt niet van veranderingen waar ik daar goed op ga. Ik kijk niet reikhalzend uit naar het moment dat al mijn kinderen uit huis zijn eerlijk gezegd. Ik weet op dit moment niet hoed welke stappen te zetten. Ook omdat hij wel gewoon een goed mens is. En ik weet ook niet wat ik anders zou willen. Ik ben heel benieuwd naar je boek. Volgens mij het eerste boek dat daarover komt. Vind relaties en liefde best ingewikkeld. Ook zeker om mijn kinderen te vertellen en voor te leven. Succes met het schrijven!
Fijn dat je reageert Jee. Het is belangrijk dat je blijft communiceren met elkaar. Want wanneer je stopt met communiceren, stop je eigenlijk ook met je relatie. Zonder communicatie gaan we van dingen uit. We gaan ervan uit dat die ander wel weet dat je van hem of haar houdt. Daardoor vergeten we het te zeggen of het te laten merken. We gaan ervan uit dat die ander wel weet wat jij nodig hebt zonder het te benoemen, en we nemen het de ander vervolgens kwalijk als ze daar geen rekening mee houden.
Zonder communicatie groeien kleine ergernissen door tot grote ruzies die jouw relatie stukje voor stukje afbreken. Investeer daarom tijd in de communicatie met elkaar. Blijf met elkaar praten. Over kleine dingen en grote dingen. Benoem wat je fijn vindt en wat je waardeert aan de ander. Leer herkennen wat jullie individuele communicatiestijlen zijn en hoe je elkaar daarin kunt vinden. Want zeker als de één zich meer in hoogbegaafdheid herkent dan de ander, kan dit een struikelblok zijn.
Wij zijn dit jaar 30 jaar getrouwd en ons geheim? Elkaar vrijheid geven. Wij vinden het allebei heerlijk onze eigen gang te gaan, naast ook veel dingen samen doen. Geen onuitgesproken verwachtingen, dat is echt killing.
We genieten enorm van elkaar. In plaats van saai is het juist heerlijk dat je aan een kwart woord genoeg hebt
Mooi! Inderdaad communicatie is ontzettend belangrijk.
Het geheim: Leren omgaan met elkaars onhebbelijkheden.
Omgaan met elkaars leuke kanten gaat vanzelf.
🙂
In mijn opvoeding ben ik emotioneel verwaarloosd. Ik heb daardoor de verkeerde partner aangetrokken. Iemand die dus emotioneel niet beschikbaar was. Dit kwam door de opvoeding met een narcistische ouder. Haar problematiek werd op latere leeftijd steeds erger. Daardoor was ik in mijn relatie ook erg eenzaam en werd ik niet begrepen. Volgens haar lag het allemaal aan mij. Door mijn co-depedentie heb ik mij mijn hele leven aangepast. Hierdoor heb ik verschillende burn-outs gehad.
8 jaar geleden ben ik getest op autisme en intelligentie. Ik had lichte vorm van autisme en intelligentie was gemiddeld.
Inmiddels weet ik 5 jaar dat ik beelddenker en HSP ben en nu 3 jaar dat ik waarschijnlijk ook HB ben. Ik ben nu 50.
Vorig jaar is mijn vrouw overleden aan een ernstige ziekte, na 18 jaar huwelijk.
Ik weet nu 1 jaar dat ik in mijn jeugd ernstig verwaarloosd ben en dat dit o.a. de onderliggende oorzaak van alles is. Inmiddels 50% afgekeurd.
Ik ben nu bezig met trauma- en rouwtherapie om dit te verwerken en van mijzelf te leren houden.
Geef je ook aandacht in je boek aan verkeerde partner aantrekken? Daarnaast wat zijn de aandachtspuntenpunten m.b.t. verschillende partners: HB, niet HB, HSP, etcetera.
Ik sluit me aan bij ISO dat de ouder relatie conditionerend is in het onderbewuste in het aangaan van een partner relatie. Ook ik kan zeggen dat dat bij mij een negatieve impact had. Niet begrepen worden in je relatie door andere bedrading is ook fnuikend.
Indrukwekkend verhaal ISO.
Ik vind het knap en moedig dat je het met ons deelt! Uiteindelijk zal het wel allemaal eens plaatsje krijgen.
Persoonlijk doet het mij altijd erg goed om het hier met gelijk gestemde over te hebben.
We staan er immers niet alleen voor.
Ik hoop oprecht dat je ondanks alles je draai kunt vinden!
Wow eng herkenbaar. Partner ook overleden. Kreeg ook altijd verwijten en daardoor probeerde ik me zo onzichtbaar te maken dat me maar nx vergeten kon worden. Werkt natuurlijk niet.
Krijg nu soortgelijke verwijten van m’n dochter dus deze ketting moet ik gaan doorbreken. Maar hoe. Therapie?
Fijn dat je reageert ISO en ook dat je hier jouw persoonlijke ervaring wilde delen. Dankjewel voor je input.
Hi,
Ik besloot ruim 20 jaar geleden, na een relatie van ruim 10 jaar, mijn relatie te beëindigen. De relatie heeft 2 geweldige dochters opgeleverd en voor mijn gevoel was dat ook de reden van de relatie want ik heb altijd geweten dat het niet voor eeuwig zou duren. Ik leef op goede voet met mijn dochters en hun moeder, die nu de relatie heeft die echt bij haar past.
Mijn levensweg is er een van uitdagingen, beproevingen en groeimomenten. Ik heb sinds mijn eerste relatie er nooit meer een gehad en hecht me niet meer zo aan menselijke en materiële zaken. Het maakt van mij een vrij en onafhankelijk mens. Ik ben eigenlijk alleen nog maar op zoek naar het antwoord op één vraag. Wat is de reden van mijn bestaan?
Tot ik daar antwoord op heb hou ik me vooral bezig met mentaal en fysiek gezond en fit te blijven om klaar te zijn voor als het ooit nodig mocht zijn.
En nu ga ik het gras van mijn moeder maaien 🙂
Groeten, André
André,
Het is zoiets wat mijn vriendin en ik ook zeer lastig vinden. Wij kennen elkaar nu ruim 8 jaar. Voor een paar zeer belangrijke praktische redenen (nee, geen kinderen, daar zijn we allebei niet van), besloten om binnenkort toch maar geregistreerdpartnerschap te ondertekenen.
We zien er allebei een beetje tegenop, hahaha. Gelukkig kunnen we dit ook goed met elkaar bespreken.
Het past bij mij gewoon niet in mijn denkbeeld en beleving.
Ik heb nu een ontzettend lieve partner met geweldige schoonouders. Ik kan haar totaal vertrouwen en zij heeft mij ook enorm geholpen door een paar donkere periodes.
Mocht het echter om een aantal jaar niet meer werken, dan is dat maar zo.
Uiteraard zal dat niet zonder tranen gaan, maar wij zien beiden elkaar liever gewoon gelukkig zijn.
Met trouwen of een partnerschap voelt dat ineens heel erg geforceerd.
Helaas werkt de rest van de wereld wel op die manier.
Hi P.
Het is heel begrijpelijk dat je contractueel zaken vastlegt als je voor langere tijd samen bent. Doe je dat niet dan lever je automatisch de controle over aan de wetgever. Vaak is de wetgever niet neutraal en verergert deze de situatie alleen maar. Met een contract krijg je als het moment dat deze gebruikt moet worden minder onenigheid. Afspraken maak je in goede tijden om problemen is mogelijk mindere tijden te voorkomen.
Groeten, André
Fijn dat je reageert André.
Goed punt. En ook als je kinderen hebt waar wel makkelijk op te passen is, het lijkt alsof elk relatieadvies altijd op dezelfde dooddoener neerkomt: date-night. Maar je moet elkaar ook nog leuk vinden en liefhebben in alle niet-date-night situaties. Daar gaat het nu juist om.
Als HB in relatie met niet-HB ben ik in de loop der jaren steeds gefrustreerder geraakt. Elke keer als we dan een date night of een vakantie doen is dat echt heel leuk, maar uiteindelijk niet representatief voor het leven samen. Je moet ook geluk kunnen vinden in de dagelijkse praktijk, dan wordt een date of een vakantie een mooie kers op de taart. Het kan niet het cement zijn.
Eens. Om het 40 jaar te kunnen volhouden gaat het toch uiteindelijk om (het kunnen blijven vinden van ) overlap van persoonlijke dromen en daden in het door-de-weekse leven. Dezelfde soort stappen willen blijven zetten om je leven (en dus relatie) levendig te houden. Dezelfde dromen delen over “later als we…”
Ik weet niet of je daar allebei HB’er voor moet zijn (wel fijn als iemand in ongeveer hetzelfde tempo wil mee-veranderen) of allebei in ieder geval dezelfde levensvisie / missie moet delen.
Helemaal met je eens Mea over die overlap.
Sterkte met je keuzes. Bij mij is die overlap er wel, maar past het land niet. Gelijkaardige, moeilijke situatie.
Mooi Ger, dankjewel voor het delen van je persoonlijke ervaring.
Deze post komt precies op het moment dat ik mezelf dit al enige tijd hardop afvraag. Ik ben nu 24 jaar samen met mijn huidige partner, en nog een keer 24 erbij zie ik eerlijk gezegd niet meer voor me.
Als creatief HB’er heb ik veel behoefte aan verandering. Ik wil in beweging blijven, nieuwe prikkels ervaren, ‘out of my comfort zijn’. Dan voel ik dat ik groet en bloei.
Mijn blauwdruk is dat ik om de 3 a 5 jaar nieuwe uitdagingen wil. In werk, woning of leefomgeving. 24 jaar met dezelfde man is al een grote uitdaging, maar zou lukken als die man andere uitdagingen mee zou aan blijven gaan.
De eerste 10 jaar van onze relatie lukte dat aardig. Samen of alleen kon ik allerlei nieuwe initiatieven ondernemen.
Daarna kregen we een kind en veranderde alles.
Mijn partner wilde graag stabiliteit en rust voor onze zoon. En voor zichzelf. Het bleek dat hij van nature niet zo avontuurlijk was dan dat ik dacht. Hij was uit verliefdheid vooral in mijn flow meegegaan.
Inmiddels sta ik voor mijn gevoel al 10 jaar stil, en dat breekt mij op . Het past niet bij mijn blauwdruk. Ondertussen zit ik vol met schuldgevoel, want ja: een kind hééft toch stabiliteit nodig , en mijn man gúnt mij verder toch alles.? Als hij maar niet mee hoeft..
Ik doe best nog veel nieuwe dingen, maar wel altijd alleen…
Ik wil graag weer sámen met iemand avonturen aangaan.
Ik sta voor de hartverscheurende keuze om te kiezen voor mezelf en daarmee mn stabiele, loyale, liefdevolle partner vaarwel te moeten zeggen. Over de gevolgen van die keuze naar onze zoon toe maar niet te spreken… :((
Een reactie op Met
Ik herken me erg in je verhaal.
Na 15 jaar samen en twee kinderen is helaas voor mij (en de kinderen) de conclusie dat we niet meer samen verder gaan. (Mijn keuze). Ik voelde me al jaren geremd in m’n enthousiasme als creatieve HB-er. In mijn Streven naar stabiliteit ben ik over mn grenzen gegaan voor de goede vrede. Ik zou graag willen dat ik eea wat eerder geweten had. Nu voelt het toch naar en vervelend voor de kinderen om uit elkaar te gaan.
Het lijkt bij mij ook, als het hoge woord eruit is, scheiden, dat er geen weg terug is (in m’n hoofd).
Sterkte bij je keuze Mea!
Ik heb ontdekt dat geen keuze maken (blijven hangen, hopen op een wonder) helaas resulteerde in een bore out / burn out.
Liefs Paulien
Ik herken je hartverscheurende keuze…
Want met mn partner was niets mis, het ging alleen ten koste van mezelf omdat ik me meer aanpaste dan omgekeerd. En hij met mijn behoefte aan nieuwe dingen minder goed kon omgaan…
Heb de relatie uiteindelijk wel verbroken en gekozen voor mezelf. En daarmee kwam er ook ruimte voor nieuwe mensen, die vanaf het begin weten dat ik dit nodig heb..
Sterkte!
Dankjewel Mea voor het delen van je persoonlijke ervaring. Ik denk dat je misschien iets aan dit blog kunt hebben: https://giftedpeople.eu/liefde-behouden-als-hoogbegaafde/
ik ben hoogbegaafd en mijn partner ook; wij zijn ook bijna 40 jaar getrouwd, ons geheim: elkaar vrijlaten en wij hebben voor elkaar de gun-factor. bovendien hebben wij elkaar als een partner in de shit zat altijd enorm gesteund. van mijn partner heb ik geleerd wat onvoorwaardelijke liefde is, dat pas ik nu ook in mijn relatie toe. still going strong!
Waw!
Ik vraag me het vaak af: moet je allebei HB zijn?
Misschien hoeft dat niet, maar het maakt het wel een stuk gemakkelijker.
Het wordt wel heel erg lastig als je qua intelligentie en zijnskenmerken te veel van elkaar verschilt, omdat het dan lastig wordt om elkaar te begrijpen. Ik ben er sinds 4,5 jaar achter dat ik HB ben en ik ben al 30 jaar samen met dezelfde partner. Ook hij is er recent nu meer mee bezig en ontdekt meer kenmerken bij zichzelf over het HB zijn. Hij liep tijdens school en werk niet zo erg tegen barricaden op als ikzelf. Maar we begrijpen elkaar en voelen elkaar goed aan. We hebben allebei een brede belangstelling, maar ook vooral een eigen leven. We zijn elkaars anker.
Hai Pim,
Ik herken veel in wat je zegt. Weliswaar zijn wij nog niet zo lang onderweg (8 jaar), maar ik kan me geen leven meer voorstellen zonder mijn man, in de goede zin daarvan. Dan zou alles zijn glans verliezen.
Ja, we zijn allebei HB en dat maakt dat we elkaar scherp houden door herkenning, elkaars hoge tempo bij kunnen houden, elkaars humor begrijpen, belangstelling hebben voor de brede interesse van de ander ( tijdens het eten komt er van alles voorbij, van filosofie tot quantummechanica en van geologie tot kunst, maar ook inchecken bij elkaar en bij het “wij samen”), elkaar een spiegel kunnen voorhouden, dat soort dingen.
Maar wat mij betreft is het belangrijkste: ik ben erop gericht om hem gelukkig te maken, en hij is erop gericht om mij gelukkig te maken. Dat is voor ons de gouden manier, die in ons geval ook van nature gaat. Ik kan het iedereen aanraden. Gericht op de behoefte van de ander (waar je iets positiefs mee doet/probeert te vervullen), niet op hoe je eigen behoeftes moeten worden vervuld. Daar is de ander namelijk mee bezig. Is dat wat jij bedoelt met de gun-factor, Pim?
Mooi Pim!
Aanvullend op die van je ouders:
– geduld
– respect
– begrip
– geen agressie
– gezamenlijke belangen afstemmen
– verkennen van elkaars bedrading
– vermijden van dwangmatigheid ofwel ruimte voor organische verdeling
– regelmatige reflectie en opvolging daarvan
– aanpassen van drijfveren naarmate leven en loopbaan vordert
– (h)erkennen van elkaars leuke en minder leuke eigenschappen
– uiten van dankbaarheid en tevredenheid
Sommige punten laten zich wellicht clusteren. Zie het als input voor je sprokkelmap mbt je nieuwe boek.
Voor de meeste punten geldt, niet eenvoudig en doorlopend. Als het makkelijk is dan hadden we gisteren gedaan, toch? Dus ik voeg niet te gauw opgeven nog toe.
Eigenlijk is met elkaar in gesprek blijven de basis voor alles. En dat is nou net waar de uitdaging zit. Winnen van discussies maar tegelijkertijd elkaar verliezen is geen vruchtbare bodem voor een duurzame relatie.
Volgend jaar 40 jaar met mijn partner.
Twee kinderen, waarvan 1 hb.
Hgr. Albèrt
Dankjewel Albèrt voor deze waardevolle aanvulling 🙂
Gaat het in je boek ook over (liefdes)relaties met een niet hb-partner? Dat geeft namelijk best een verschil. Ik weet dat het om de liefde draait en dat verschillen dan als het goed is wegvallen, maar soms voel je gemis op intellectueel gebied, snelheid en intens zijn. Honger kunnen we niet delen.
Hoi Marga, ik denk dat dit blog interessant kan zijn voor je om te lezen: https://giftedpeople.eu/liefde-behouden-als-hoogbegaafde/
Wat ik graag terug zou zien in een boek over relaties, is hoe je elkaar blijft zien als partners en elkaar niet verliest met kinderen. En dan niet ‘regel een oppas en ga daten’, want onze hb/hsp kinderen laten zich niet zo makkelijk oppassen 😉
🙂 dankjewel Karin voor je waardevolle input. Ik denk dat dit blog misschien wel al interessant kan zijn, het gaat niet specifiek over kinderen, maar er staan wel mooie punten in: https://giftedpeople.eu/liefde-behouden-als-hoogbegaafde/