Jarenlang dacht ik dat functioneren in een sociale omgevingen gelijkstond aan doodmoe thuiskomen. Sowieso ben ik al graag op mezelf. Maar deze ervaringen zorgde ervoor dat ik begon te geloven dat sociaal contact voor mij meer koste dan opleverde. En dat ik het daarom maar net zo goed uit de weg kon gaan. Alleen dat maakte aan de andere kant weer dat ik een soort ‘Remy – alleen op de wereld’ illusie kreeg. En dat zorgde voor behoorlijk wat eenzame momenten.
Met de ontdekking dat ik hoogbegaafd ben en het beter begrijpen van hoogbegaafdheid, kwam ook de ontdekking dat ik anders in elkaar zit. Dat ik andere dingen nodig heb en verwacht uit het contact met anderen. Alleen al dat gaf een soort opluchting. En, ik kwam erachter dat er mensen waren waarmee ik kon connecten zonder dat ik op energieniveau leegliep. Mensen waarbij het voelde alsof we op eenzelfde frequentie communiceerde. Ik was dus niet “alleen op de wereld”.
De invloed van jouw menselijke omgeving
In de vorige blog hadden we het over de invloed van de fysieke omgeving. Net zo belangrijk is ook de menselijke omgeving waarin je functioneert. Er zijn inmiddels genoeg onderzoeken gedaan dat de mensen die het dichtst bij je staan de meeste invloed hebben op hoe jij in het leven staat. Jouw omgeving heeft invloed op wat je denkt, voelt en doet en daarom ook op de toekomst die jij voor jezelf creëert.
Als hoogbegaafde is het niet vanzelfsprekend dat je gelijkgestemden om je heen hebt. En wanneer je zelf niet weet dat je anders bedraad bent, kan het lastig zijn om de mensen te vinden waar jij goed mee kunt connecten. Daarom begint het vinden van een passende omgeving ook altijd bij jezelf beter leren kennen. Wanneer jij weet wie jij bent, en je gaat daarvoor staan, ga je namelijk de mensen aantrekken die daarbij passen. Je gaat overigens ook de mensen afstoten die daar niet bij passen. Maar dat is helemaal niet erg. Je hoeft niet iedereen als vriend te hebben en te houden. Niet iedereen gaat jou leuk vinden net zoals jij niet iedereen leuk vindt. Het gaat erom dat jij je focust op de mensen waar je wel goed mee kunt.
Een overgangsfase
Wanneer je kritisch gaat kijken naar jouw huidige omgeving, kan het best zijn dat je erachter komt dat je daar wat wisselingen in te maken hebt. Daar komt vaak een stuk angst bij kijken. De angst dat je dan straks echt helemaal alleen bent. Maar weet dat dit een tijdelijke overbruggingsfase is. Pas als er ruimte ontstaat, kan er iets nieuws worden toegevoegd.
Één van de meest waardevolle veranderingen die ik in de afgelopen jaren zelf ook heb doorgevoerd, is het selectief zijn op de mensen die ik toelaat in mijn directe omgeving. Dat betekende loslaten van mensen die niet bij mij passen op gebied van zienswijze en waarden. En het betekende dat ik tijd en energie ging investeren in het vinden van en het connecten met mensen die wel bij mij passen. Ook ik ging die overgangsfase door. Maar vanuit mezelf beter leren kennen, kwamen bijna als vanzelf de mensen in mijn leven waar ik energie van krijg en met veel plezier mee omga. Als ik kijk nu naar de mensen die inmiddels mijn levensreis mee bewandelen, dan ben ik intens dankbaar.
Wat kun je doen?
Wees je bewust van de invloed van jouw directe omgeving en kies bewust voor de mensen die je wel en niet toelaat. Investeer daarnaast in zelfonderzoek. Leer jezelf beter kennen zodat je weet hoe jij in elkaar zit, wat jij nodig hebt en wat voor mensen jij graag om je heen wilt hebben. Je gaat merken dat hoe beter jij jezelf kent en durft te zijn, des te meer mensen je aantrekt die daarbij passen.
Zorg dat je mensen in je omgeving hebt die positief bijdragen aan wat jij denkt, voelt en doet. En wees bereid om jouw kostbare tijd te investeren in de mensen die je graag om je heen wilt houden en minder tijd te besteden aan de mensen die eigenlijk niet passen bij jou en de weg die jij te gaan hebt.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Welke impact heeft de menselijke omgeving op jou? Laat je het me onder de blog weten?
Ik ben al vanaf mijn 6e depressief, omdat ik als klein kind al doorhad dat wat mensen zeggen (het abstracte) vaak niet hetzelfde is als dat ze doen (het concrete) ook al beweren ze van wel. Ik had instinctief snel door dat mensen zijn wat ze doen en niet wie ze geloven dat ze zijn, m.a.w. mensen liegen, niet alleen tegen anderen, maar vooral ook tegen zichzelf.
Wanneer je dit als klein kind al beseft dan is het leven eigenlijk alleen maar pompen of verzuipen, waardoor ik ook al snel heb geleerd dat veiligheid een illusie is. Je veilig voelen en veilig zijn zijn 2 totaal verschillende dingen die niets met elkaar te maken hebben. Gelukkig heb ik altijd beseft dat mijn ouders wel van mij hielden, alleen voelde ik mij daardoor ook niet echt veilig of geborgen door. Wellicht verklaard dit waarom ik iedereen in mijn omgeving blijf analyseren, om zo gevaar te herkennen wanneer het zich voordoet.
Gelukkig heb ik mij nooit eenzaam gevoeld wat 2 dingen kan betekenen:
1) ik voel mij altijd eenzaam
of
2) ik voel mij nooit eenzaam
In ieder geval besefte ik dat ik in tegenstelling tot de overgrote meerderheid van de mensen geen kuddedier ben, omdat ik totaal geen behoefte heb om mij bij een groep aan te sluiten. Niet alleen omdat ik weet dat ik erg verschil met de meeste groepen, maar omdat ik ook erg gefocust ben op het herkennen van beïnvloeding (door peer pressure) waardoor ik zelf ook bekwaam ben in het beïnvloeden van anderen, maar dan op zo’n manier dat ze dat vaak ook niet doorhebben. En dit valt mij zwaar, want ik wil mij niet verantwoordelijk voelen voor anderen. Om dit alles te voorkomen isoleer ik mijzelf van de buitenwereld, maar heb geleerd dat ik mij toch enkele uren per dag hieraan moet blootstellen, omdat ik anders tegenslagen niet goed kan verwerken. Het gevaar van jezelf alleen maar in je innerlijke wereld opsluiten is dat tegenslagen in de echte wereld 2x zo hard aankomen, omdat je dit niet meer gewend bent.
Ik analyseer dus niet alleen iedereen om mij heen, ook analyseer ik mijzelf continue en heb gemerkt dat hoe eerlijker ik ben bij het analyseren van mijzelf, hoe makkelijker het wordt om de ander correct te doorgronden en zelfs te voorspellen. Door jezelf te kennen kun je de ander ook beter herkennen.
Ik had altijd gedacht dat mijn strijd met depressie een gevolg van mijn jeugdtrauma was en heb mezelf afgevraagd hoe mijn leven zou zijn verlopen als ik deze niet had opgelopen? Nu is het waarschijnlijk dat ik hb ben en dat als ik mijn jeugdtrauma niet had gehad ik nog steeds strijd heb moeten leveren met depressie. Waardoor ik mij op een vreemde manier toch opgelucht door voel, omdat mijn karakter niet is gevormd door een jeugdtrauma maar door het hb zijn? Dat mijn strijd met depressie door het hb zijn komt en niet door een jeugdtrauma.
Beste Adrienne,
Naar aanleiding van jouw antwoord op mijn reactie op je blog ‘Als je net een beetje “extra” bent’, heb ik bovenstaande blog gelezen. Ik kan hier zeker wat mee, want ik herken me hier in. Vooral in mijn jeugd had ik veel problemen om aansluiting te vinden met leeftijdsgenoten. Maar goed, je zit met elkaar in de klas en je moet door. Ik ging ervan uit dat ik het pispaaltje zou zijn. Dat dat mijn rol zou moeten zijn. Ik heb het geluk gehad dat ik vanaf een jaar of 10 naar zomerkampen in Drenthe kon gaan. Daar kwam ik in een heel andere omgeving terecht, waar de mensen ook heel anders op mij reageerden. Daar was ik thuis. Vanaf dat moment werd me duidelijk dat ik geen vreemde eend in de bijt hoefde te zijn. Ik hoefde die rol niet meer te accepteren. Vanaf dat moment ben ik heel bewust op zoek gegaan naar mensen waar ik me wel thuis kon voelen. Waar ik mezelf kon zijn. Ik heb heel veel omgevingen doorkruist. Bij de ene omgeving kreeg ik beter aansluiting dan bij de andere. Maar het werd beter. Dat nam niet weg dat ik ook vaak in mijn eentje op pad ben geweest. Dat heeft me ook veel gebracht. Ik vind dat er een groot verschil is in alleen zijn en je eenzaam voelen. Je kunt je heel erg eenzaam voelen met allerlei mensen om je heen.
Bedankt voor deze verwijzing.
Ik leef met verkeerde verwachtingen
Hoe ik dingen begrijp en bekijk is niet zoals anderen dat doen, dat weet ik. Maar die indruk krijg ik meestal wel. Zelfs na checken, navragen heb ik nog steeds de indruk op één lijn te zitten met de ander. Hierdoor leef ik met verkeerde verwachtingen. Dit schaadt mijn vertrouwen in anderen en in mijzelf. Telkens als ik weer een beetje energie en moed heb verzameld om iets te gaan doen, doe ik dat beter onzichtbaar voor anderen. Geef ik het toch weer een kans een ander erbij te betrekken of er over te vertellen, gebeurt het weer. Weer minder vertrouwen in anderen en mijzelf. Weer het gevoel dat ik er weer ingetrapt ben, te positief dacht over het contact met anderen, dat het wel mogelijk is. Mijn positieve instelling afgestraft. Weer verder in isolement. Het leven met anderen lijkt onmogelijk, zonder anderen ook. Altijd spijt moeten krijgen van het delen van mijn leven met anderen. Steeds weer opnieuw bruisen van ideeën, die ik maar beter niet met anderen deel. Straks lijken ze weer enthousiast te worden, niet om het geheel, maar om een heel klein stukje daarvan. Waarna ik voor mijn eigen levensgeluk de grote ‘rest’ ga uitwerken. Voor wie? Alleen voor mijzelf. Mijn enthousiasme over het geheel kan ik niet delen. Omdat het niet ervaren kan worden door anderen. Dit alles maakt mij eenzaam. Ik voel mij uitgeput door zinloos dit proces telkens weer te doorlopen. Ik voel mij ‘op’, ‘moe’, ‘leeg’. Iedere poging hieruit te komen, heeft mij tot nu toe alleen maar verder teruggebracht naar dit punt. ‘Op’, ‘moe’ en ‘leeg’ botst verschrikkelijk met mijn ‘bruisen van ideeën’. Het voelt als een overslaande plaat in mij hoofd: idee!…oh nee, idee!…oh nee, idee!…oh nee. Alsof mijn hersenen zichzelf hebben leren corrigeren om mij te behoeden. Dit noemen ze depressie. Want op de vraag of ik nog ergens plezier uithaal, is mijn antwoord ‘nee’. Heb ik medicatie nodig om deze realiteit minder intens te beleven?
Inmiddels heb ik afstand genomen van de meeste contacten die ik had en op zoek gegaan naar mensen die een positieve bijdrage kunnen leveren aan wat ik denk, voel en doe.
“Hoe ik dingen begrijp en bekijk is niet zoals anderen dat doen, dat weet ik.”
Bij mij is gediagnosticeerd dat mijn basisgevoel ambivalentie is omdat wat ik voel vaak het tegenovergestelde is van wat ik denk. Wanneer je gevoel precies het tegenovergestelde is van je logica gaan de meeste mensen het 1 of het andere ontkennen om zichzelf niet verscheurd te hoeven voelen door hun emoties of hun logica. Zelf heb ik geleerd dat, ook al is het maar een gedeelte, jezelf ontkennen alleen maar blinde vlekken oplevert.
Dus voor mij geldt:
een 1/2 volle glas = een half lege glas, terwijl een optimist alleen maar 1/2 volle glazen ziet en pessimisten alleen maar 1/2 lege.
Hierdoor ben ik tot de conclusie gekomen dat ik een pragmatist ben, omdat een 1/2 volle glas = een 1/2 lege glas.
Het heeft een tijdje geduurd om te accepteren dat mijn basis gevoel ambivalentie is en dat dit okay is, waardoor ik vaak dingen zie die anderen niet zien.
“Waarna ik voor mijn eigen levensgeluk de grote ‘rest’ ga uitwerken. Voor wie? Alleen voor mijzelf. Mijn enthousiasme over het geheel kan ik niet delen. Omdat het niet ervaren kan worden door anderen.”
Ook al was ik al vanaf mijn 6e depressief, zelfmoord was voor mij nooit een optie, omdat ik mij als kind al niets erger voor een ouder kan voorstellen dan je eigen kind te overleven. Maar helaas is mijn moeder 2 jaar geleden overleden en mijn vader zo’n 20 jaar daarvoor, dus als ik nu in een zeer ernstige depressie beland zelfmoord een reële optie is geworden, omdat ik geen fail-safe hiervoor meer heb. En alleen voor mijzelf leven vind ik ook niet toereikend.
“Inmiddels heb ik afstand genomen van de meeste contacten die ik had en op zoek gegaan naar mensen die een positieve bijdrage kunnen leveren aan wat ik denk, voel en doe.”
Ik heb precies het tegenovergestelde en ben nu hier beland om met hulp van gelijkgestemden een nieuwe zinvolle zingeving voor mijzelf te ontdekken.
ik zit momenteel ook in een overgangsfase. Ik had eerst veel vrienden die ik wilde helpen, die ik hielp, naar luisterde etc. Ik vertelde ook wel dingen van mezelf, maar dat deed ik vaak om de ander ruimte te geven om daarna zelf iets te vertellen.
Nadat ik jouw blog las, besefte ik me eigenlijk pas dat ik de laatste tijd veel meer mensen om me heen heb verzameld, die gelijkwaardiger zijn. Waarmee ik met mijn problemen kan komen en gehoord en geholpen wordt en andersom.
In de liefde, maar ook in vriendschap.
Dankje voor die bewustwording. ?
Beste Adrienne,
Het is echt heel bijzonder dat je steeds net iets bespreekbaar maakt waar ik op dat moment tegen aanloop of ervaar. Ook ik zit in die overgangsfase en realiseer me dat ik vaak zo doodmoe ben als ik thuiskom van bepaald activiteiten met mijn werk. Het klopt dat ik me dan juist heel alleen voel en merk dat ik me voel alsof het aan mij ligt, dat ik me anders moet gedragen en uiten zoals de groep dat doet. Alleen dat wil ik niet, ik wil graag trouw aan mezelf blijven. Fijn om dan weer even gesterkt te worden en je blog in mijn inbox te vinden, dat geeft me weer rust en de focus op de weg die ik ben ingeslagen!
Dank je wel voor je steun en de realitycheck, zodat ik weer met vertrouwen en energie mijn pad kan vervolgen.
Groetjes,
Mirjam
Leuk om te lezen dat mijn blogs precies op het juiste moment komen Mirjam. Ik hoop dat je ook echt iets aan de punten hebt. Lastig is het, maar ook zo bevrijdend als je het doet.
Voor mij hetzelfde als boven, heel herkenbaar en een soort van troostend dat ik dus niet de enige ben. Ik zit in die overgangsfase, eenzaamheid is al bekend. Het is heerlijk om mensen te ontmoeten die op gelijke frequentie zitten!
Bedankt voor je reactie Dijn.
Pijnlijk vind ik dat het m.n. mijn directe familie betreft.
Sonja, ik ben al een poosje op zoek naar je. Cobi, van eerste jaar pedagogiek. Ik zou je graag een keer ontmoeten. Mocht je dit bericht lezen, zou je dan willen reageren? Bvd.
Hoi Cobi, dat is prima.
Beste Adrienne, ik vind het bizar hoe jouw updates iedere keer aansluiten bij mijn lopende zaken. Dank je wel voor de regelmatige momenten van herkenning, erkenning, opluchting, aanmoediging. Hartelijke groet, Karin.
Fijn om te lezen Karin! Bedankt voor je reactie.