Ik doe mijn beste werk als ik ruimte heb. Fysieke ruimte en ruimte in mijn hoofd. Het gebeurt daarom regelmatig dat ik een paar dagen alleen op pad ga. Voor Harm meteen een mooi moment om lekker te socializen, aangezien hij juist oplaadt van tijd samen met vrienden. Â
Als ik alleen op pad ben, spreek ik vaak bijna niemand. Ik pleeg geen telefoontjes, ik kijk geen social media, ik babbel niet met mensen die ik tegenkom. Ik geef mezelf helemaal de tijd en ruimte om met mezelf en mijn gedachten te zijn. Soms neem ik een schrijfproject mee en ga ik daar vol focus mee aan de slag. En soms heb ik het gewoon even nodig om de brei aan dingen in mijn hoofd weer aan elkaar te kunnen knopen en vanuit daar weer helder te kunnen zien wat de bedoeling is voor mij. Dan ga ik urenlang wandelen met een alleen een notitieboekje mee (en mijn telefoon op vliegtuigstand voor het geval ik verdwaalđ).Â
Toen ik nog in loondienst werkte had ik ook al sterk deze behoefte. In de weekenden, als ik de ruimte had, kwamen er als vanzelf allerlei ideeĂ«n boven drijven over waar het beter kon of wat er nog nodig was. Ik creĂ«erde ook vaak dingen buiten de kantooruren om en in vakanties, aangezien ik alleen dan lang genoeg in een creatie- en denkbubbel kon verblijven. En wat ik toen creĂ«erde wordt in de bedrijven waarvoor ik dat heb gedaan voor een groot deel nog steeds gebruikt. Â
Ook al was het heel waardevol wat ik deed in mijn eigen tijd, ik vond het destijds toch een beetje raar om te vragen: âIk wil graag een paar dagen vrij nemen zodat ik kan nadenken over dingen en kan creĂ«ren wat er nodig is. Ik weet nog niet wat eruit gaat komen, alleen dat het gunstig gaat zijn voor jullieâ.Â
In mijn boek âNooit meer ruzie met je baasâ heb ik het over het profiel van de Onderzoeker. Als je herkenning vindt in de Onderzoeker, dan zul je, net als ik, bovengemiddeld veel ruimte nodig hebben om even uit de dagelijkse gang van zaken te zijn. Het lastige daarvan is dat dit niet altijd op waarde wordt geschat. In onze samenleving zijn we nog vooral gefocust op zichtbaar productief zijn. Â
Wanneer je als Onderzoeker het gevoel hebt dat je zichtbaar productief moet zijn, zul je binnen werktijd vooral de taken oppakken die productief en tastbaar voelen, zoals mails beantwoorden en overleggen. Het nodige denkwerk en voorbereidend werk (het werk dat voor een deel onzichtbaar is) doe je dan buiten de kantoormuren en -tijden om. Â
Het lastige daarvan is dat deze strategie kan leiden tot een burn-out. Enerzijds omdat jouw periodes van herstel te kort worden, aangezien je ook na je werk bezig bent met werk. Anderzijds is het heel vermoeiend als je vooral dingen in je werkende leven doet die energie kosten, terwijl je jouw unieke gaven alleen in het weekend en na je werk kunt inzetten. Daardoor kun je jouw potentieel ook niet tot uiting brengen.Â
Ook zul je merken dat wanneer je op je werk continu met de dagelijkse gang van zaken bezig bent, je als Onderzoeker hierdoor een gevoel van zingeving en voldoening mist in je werk. Als je jouw unieke gaven voor onderzoeken, uitvinden en verbeteren helemaal niet kunt inzetten, kun je juist onderprikkeld raken waardoor je in een bore-out terecht kunt komen.Â
Als je dit bij jezelf herkent, is het interessant om meer te gaan ontdekken over het profiel van de Onderzoeker. Als je mijn boek âNooit meer ruzie met je baasâ bestelt ontdek je hoe je ervoor kunt zorgen dat je meer werkplezier en voldoening kunt gaan ervaren door meer te gaan werken op jouw voorwaarden. En je ontdekt meer over de andere profielen; het profiel van de Vormer, de Voorspeller en de Strijder.Â
Herken jij jezelf in de Onderzoeker? Hoe laat zich dat zien in jouw werk? Welk voorbeeld heb je uit je eigen ervaring waarin je jezelf als Onderzoeker herkent? Laat het ons weten onder de blog: âHet gevaar van zichtbaar productief zijnâÂ
–
Meer ontdekken over jezelf en hoogbegaafdheid? Dan hebben we deze mooie opties voor je:
Is er iemand die zich hierin herkent en in de medische wereld werkt? Zo ja, wat voor baan, voel je je op je plek en hoe ben je er gekomen?
Hoi Mirjam,
Leuk dat je reageert. Zelf weet ik zo niet iemand, maar je kunt het eventueel ook onder de post op Instagram en Facebook vermelden, als je daar een account hebt. Dat vergroot je kans op een reactie.
Hallo,
Wat een geweldige uiteenzetting van herkenbaarheid. Ik ben een 100% onderzoeker en werk dus vaak in het abstracte.
Ik sta in de ochtend op een bepaalde tijd op om goed te kunnen denken; ik eet op gezette tijd om goed te kunnen denken;
Ik neem rust om te kunnen denken.
Ik doe er alles voor om te kunnen denken.
Super goed onder woorden gebracht!
Fijn dat je reageert Carlo.
Wow elk woord was raak. Zo herkenbaar!
*Vind het heerlijk om lekker mijn gedachten te laten gaan hoe iets anders, beter kan. Lekker verdwalen in mijn eigen hoofd, data, meningen, gedachten en dan met iets moois op de proppen komen. Ja, ik heb misschien iets meer tijd nodig, omdat ik het grondiger aanpak, maar…die procesaanpassingen, organisatieveranderingen etc. staan jaren later nog als een huis.
* Als ik een opdracht krijg dat ik het dan groter aanpak dan eigenlijk de bedoeling was.- Als het een persoonlijke opdracht is, wil ik er alles uithalen. Is het een meer zakelijke opdracht, dan wil ik het maximaal haalbare opleveren en krijg ik de kans om creativiteit toe te passen, dan laat ik mij ook wat meer gaan. Kan ik enorm van genieten en krijg ik energie van.
*Kan enorm productief zijn met een hoge kwaliteit, als ik taken moet doen die repeterend of weinig uitdagend zijn voor mij. Zit daar mij uitdaging in aantallen en hoge kwaliteit, liefst 100%.
*Wat een goed idee om op pad te gaan en echt even helemaal af te schakelen. Binnenkort maar een keer doen.
* Plannetjes smeden, soms ook er tegen aanlopen dat je daardoor weleens te ver voor de troepjes uitloopt. Een uitspraak die ik leuk vind is deze van Hannibal A-team ‘I love it when a plan comes together.’.
*Ga mij meer verdiepen in de rol van onderzoeker.
Dankjewel voor die heerlijke , spiegelende blogs
Dankjewel voor je mooie compliment en super dat je hier zelf ook mee aan de slag gaat!
Ik zie voor mij heel veel bekende zaken, oorzaken en reactieâs daarop.
Voorafgaand aan een volgend project probeer ik tegenwoordig de zaken in te schatten, en te bedenken of ik daar sowieso mee om wil gaan, en wat de mogelijke uitkomsten zouden kunnen zijn en welke weerstand waar vandaan zou kunnen komen. Soms lukt dat en soms niet. Ik probeer om âmijn â oplossingen in de âweekâ te leggen. Soms komen dan andere partijen weken later met een van deze oplossingen. Ik moet wel beter om leren gaan (los laten) met de door mij gevoelde frustratie dat alles zo lang duurt.
Dankjewel voor je reactie Matthijs. Als hoogbegaafde kun je in jouw hoofd snelle stappen maken. Scenarioâs in je hoofd afspelen en daardoor zien wat er in de toekomst staat te gebeuren en wat de benodigde oplossingen zijn. Dan kun je nog weleens vergeten dat de hele reis van nu tot de gebeurtenis in de toekomst zichtbaar is in jouw hoofd, maar niet voor de mensen om je heen. Daardoor zeggen zij 2 maanden later wellicht precies hetzelfde, maar kunnen ze niet de link leggen met wat jij destijds bedoelde.
Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Teken het desnoods uit: als âditâ gebeurt, dan gebeurt er âditâ en vervolgens âdatâ. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Neem de tijd om met elkaar een taal te zoeken die je beiden spreekt.
Het lijkt wel of je het voor mij hebt hebt geschreven zo herkenbaar. De tel van de burn en bore outs ben ik al kwijt ( kan ze nog wel achterhalen als dat moet) Ik was er zo klaar mee dat ik er gewoon mee gestopt ben. Een kleine 2 jaar later belde mijn vorige werkgever of ik toch niet terug wou komen omdat hij inzag de verkeerde mensen op de verkeerde plaatsen had gezet (had hem al tig keer gewaarschuwd) Ik heb beleefd bedankt voor zijn aanbod en nu is het bedrijf over de kop gegaan en bestaat niet meer…. Je wordt gewoon doodmoe van zulke lui. Ik ben de baas van het bedrijf dus ik weet alles beter….. Zegt genoeg lijkt me….(en ja natuurlijk maakt ik ook wel eens een fout, maar dat geef dan ook gelijk toe, zonder toeters of bellen)
We horen dat inderdaad vaker. Als hoogbegaafde heb je de gave om snel te zien, te denken en te doen. Dit kan zich uiten in de vorm dat jij snel een idee in je hoofd kunt uitwerken, bepaalde processen snel doorziet en iets al hebt gedaan voordat je collega op het punt staat ermee te beginnen.
Heel raar om bijna mijn verhaal te lezen. Ik heb het “geluk” om te onthouden wat ik lees (als ik het interessant vind) en ook waar ik het gelezen heb. Voor anderen op de werkvloer, vooral de “haantjes” erg irritant dus ben je er voorzichtig mee.
Ik werd door een provincie ingehuurd om 2 project leiders te vervangen die een bende hadden gemaakt van 2 wegenprojecten (N470 en N471)met 6 provinciale fietspaden en 34 “kunstwerken”, innovatieve verlichting enz. De wegenprojecten waren de “speerpunt” van de verkiezingscampagne van een gedeputeerde en door de bende, veroorzaakt door de voorgangers, was 16 mln aan subsidiegeld niet te innen door de 6 accountants op deze klus. Alle stakeholders vloekten mij de huid vol bij de eerste vergadering met hen…… terwijl ik rustig heb geluisterd. Er was van alles mis.
Maar: ik mocht oplossingen zoeken, ontdekken, verbinden. Super dus.
Ik heb drie maanden de tijd gevraagd om te lezen….. 3 dossier kasten vol met papierwerk, een stapel cd’s, 2 harde schijven en een deel op het netwerk van de provincie zelf. Na drie maanden lezen (ook s’avonds) kon ik alles als een bord spaghetti ontwarren. De gedeputeerde stond met regelmaat bij mijn bureau om naar de voortgang te vragen. Heel nerveus. In de 9 maanden erna heb ik nieuwe (correcte) contracten opgesteld voor de 4 gemeenten die de fietspaden moesten onderhouden, heb ik alle 35 stakeholders uit hun defensieve houding kunnen praten, was er 16 mln aan subsidie te innen, heb ik een nieuw plan van aanpak geschreven voor het onderhoud van de kunstwerken, heb ik een bouwfraude aangekaart en heb zowel de afbouw van als het onderhoud van de fietspaden geregeld. 1 gemeente ambtenaar heeft mij bedankt en 1 collega. Mijn chef (van de provincie) had in een aanbeveling gezegd dat ik wel oke was maar geen projectleider.
Inderdaad: de overleggen,mails en werkbezoeken in kantoortijd. De oplossingen, innovaties, het bedenken welke stukjes nu bij elkaar hoorden….. allemaal in de avonduren en weekenden en een burnout lag idd op de loer. Om van de altijd aanwezige jaloezie, de minachtende opmerkingen, het extreme haantjes gedrag af te zijn heb ik mijn holding en mijn BV geliquideerd en verdien nu als klusser nog niet een derde van toen. Om mijn hersens nog wat uitdagingen te geven lees ik veel over psychologie en medische wetenschap. Ik heb er zelfs een afkeer van gekregen om mijn “hersens uit te lenen” aan bedrijven die er niets van bakken maar op hun teentjes getrapt zijn als ik de juiste richting aangeef. En dat gaat dan weer tegen mijn “natuur” in. Heeeel vermoeiend.
Wow! In ieder geval mijn respect en waardering! Een blije fietspadgebruiker đ
Dankjewel voor je reactie Frank. Als hoogbegaafde heb je de gave om snel te zien, te denken en te doen. Dit kan zich uiten in de vorm dat jij snel een idee in je hoofd kunt uitwerken, bepaalde processen snel doorziet en iets al hebt gedaan voordat je collega op het punt staat ermee te beginnen. Om teleurstelling en frustratie te voorkomen is het daarom belangrijk dat je de verwachtingen gaat managen die jij hebt over een ander. En het is goed om te kijken waar jij jezelf onafhankelijk kan maken van de snelheid van de ander. Heb je bijvoorbeeld steeds het gevoel op de rem te staan omdat je moet wachten op een ander en totdat hij of zij iets gedaan heeft? Onderzoek dan wat jij kunt doen in de wachttijd. Denk aan het wegwerken van een aantal to doâs of aan het uitzoeken van iets anders. Soms kun je namelijk de ander niet sneller laten gaan, maar je kunt dan wel jouw tijd efficiĂ«nt en nuttig besteden. Dat voorkomt dat je jezelf niet zit op te vreten omdat iets te lang duurt.
Wauw, jullie reacties zijn zo herkenbaar (het wordt een cliche dit). En wat jullie vertellen over je werkhouding, hoe fijn zou het zijn om met zulke collega’s te mogen werken. Helaas is dat heel zeldzaam.
Ook ik word er behoorlijk moe van dat veel collega’s maar zit te overleggen om het overleggen (uiteraard zonder concrete uitkomsten), doen alsof hij werkt. Maar ook het uitvoeren van iets op een bepaalde manier ‘omdat we dit altijd al doen’ of ‘zo was het al toen ik hier begon’ of dat soort dingen.
Heerlijk is het dan om te onderzoeken hoe het echt zit en hoe het echt moet. Dan moet er wel naar geluisterd worden, en dat valt helaas nogal eens tegen. Maar misschien moet je dan als zelfstandig adviseur aan de slag.
Wat ik wel een beetje lastig vind Adrienne is het opdelen in profielen zoals dat in dit blog benoemd wordt. Ik pas nooit in 1 profiel.. en ik denk andere mensen ook niet.
En ik ben benieuwd hoe je dit soort motivatie en drive ziet bij de nieuwste generatie op de arbeidsmarkt. Je ziet het om je heen maar hoort ook verhalen over zo min mogelijk werken, zoveel mogelijk verdienen, etc. Het klinkt erg negatief en is gechargeerd, maar ik ben weleens bang dat er met deze houding niet veel meer van de arbeidsethos overblijft. Hoe zie jij dit?
Leuk dat je reageert Katie. Als hoogbegaafde heb je de gave om snel te zien, te denken en te doen. Dit kan zich uiten in de vorm dat jij snel een idee in je hoofd kunt uitwerken, bepaalde processen snel doorziet en iets al hebt gedaan voordat je collega op het punt staat ermee te beginnen.
Je zult daarbij vanuit jouw snelle denken merken dat je regelmatig stappen voorloopt op de mensen om je heen. In je hoofd heb je een idee al helemaal uitgedacht, je ziet voor je hoe iets kan, wat ervoor nodig zal zijn en als er problemen zijn, zie jij al snel de oplossingen. Het lastige bij deze gave is dat mensen je dan vaak niet goed kunnen volgen, bijhouden of begrijpen. Je zult misschien al vaker de vraag hebben gehad om iets rustiger aan te doen. Om iets nog een keer uit te leggen. Voor jou kan dat voelen alsof je op de rem gezet wordt omdat jij graag gewoon door wilt gaan.
Als hoogbegaafde heb je op jonge leeftijd al door dat jij net iets anders bent dan de rest. Je leert daarom (vaak onbewust) dat het handig is om snel te kunnen inschatten wat de groep van jou verwacht en om daarop in te spelen. Je leert de juiste maskers te creëren. Als je in verschillende omgevingen functioneert, zul je wellicht zelfs wel een hele kast vol maskers hebben. En de hoop dat mensen uit die verschillende omgevingen niet ooit samen met jou in één kamer staan.
Het kunnen inspelen op je omgeving is enerzijds een mooie gave. Een gave die ervoor zorgt dat je met verschillende mensen uit verschillende lagen in de samenleving een connectie kunt bouwen. Maar de keerzijde is het risico op identiteitsverlies. Want hoe vaker je functioneert in een omgeving waarin je een masker nodig hebt, des te verder je jezelf verwijdert van de persoon die jij in de kern bent. Als gevolg raak je uit verbinding met jezelf en ontstaan vragen als: âwie ben ik eigenlijk?â en âwat vind ik eigenlijk nou echt leuk?â En er ontstaan zingevingsvraagstukken, zoals âwaar doe ik dit nou eigenlijk voor?â en âwat heeft het eigenlijk voor zin?â Daar komen ook de profielen in beeld. We raden bij Gifted People aan om echt te onderzoeken wie je in de kern bent. Wat wil je, wie ben je en wat heb je daarvoor nodig. Veel hoogbegaafden herkennen zich vanuit dat inzicht in bijvoorbeeld het profiel: Vormer.
Geen idee burn-out maar weet wel dat ik vaak vele zetten vooruit denk.
Mijn beste maat zegt vaak dat ik alles analyseer zelfs mijn eigen gedachten en dan wel eens gefrustreerd raak dat anderen zo oppervlakkig overkomen.
Ik ben ontzettend taak- en oplossend gericht en denk altijd in oplossingen, eigenaarschap en heb (om te overleven denk ik) mij zelf 2 mottoâs aangemeten:
– Als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat.
– donât ask for permission but for forgiveness
Wat mij ook opvalt en tegenvalt is dat EGOâs echt een probleem zijn
Als hoogbegaafde kun je in jouw hoofd snelle stappen maken. Scenarioâs in je hoofd afspelen en daardoor zien wat er in de toekomst staat te gebeuren en wat de benodigde oplossingen zijn. Dan kun je nog weleens vergeten dat de hele reis van nu tot de gebeurtenis in de toekomst zichtbaar is in jouw hoofd, maar niet voor de mensen om je heen. Bespreek de stappen die je hebt gezet in je hoofd. Laat mensen zien hoe je ergens toe bent gekomen, waarom je dat denkt. Teken het of kijk of je iemand kunt vinden die wat jij bedoelt kan âvertalenâ zodat het begrijpbaar is voor de mensen om je heen.
Zeer herkenbaar. Maakt me bijna verdrietig. Al 3 burn-outs gehad en zeker nog niet opgelost . Ik kan mijn werk zeker niet loslaten en heb dus nooit genoeg tijd om na te denken omdat mijn âzoveelsteâ baan vraagt, en ik zelf ook denk dat het nodig is, om zichtbaar productief te zijn đ
Kenmerkend voor hoogbegaafden is het snel denken en snel kunnen schakelen. Je hebt relatief snel nieuwe dingen in de vingers, je ziet vaak al snel wat de stappen zijn die ergens voor nodig zijn en je bent in je hoofd vaak genoeg al ergens klaar mee terwijl het echte werk nog moet beginnen.
Met veel dingen ben je dan ook zoals de hogesnelheidstrein sneller dan een gemiddelde trein. Het gevaar is alleen dat je maar door blijft gaan. Hetzelfde tempo blijft aanhouden of het tempo maar blijft opvoeren. Dat je geen of te weinig rust neemt. Jezelf geen herstel gunt. En niet de tijd neemt om op een bepaald tussenstation iets langer te blijven staan omdat je daar nog iets te ontdekken hebt.
Als gevolg van dat altijd maar sneller willen en op een steeds hoger tempo door willen gaan, loop je het risico om, in de trein termen te blijven, ontspoord te raken. Denk aan de burn-out. Als je eenmaal ontspoord bent, duurt het een heel stuk langer voordat je vanuit stilstand weer in beweging kunt komen. Een hogesnelheidstrein komt dan wel sneller aan dan een trein met een gemiddelde snelheid, maar dat geldt niet voor een ontspoorde hogesnelheidstrein.
Realiseer je dat altijd maar doorgaan, meer van jezelf verwachten, sneller willen gaan, geen duurzame aanpak is. Op termijn gaat het er juist voor zorgen dat je minder snel vooruitgaat. Je oververmoeid raakt of een burn-out krijgt. Wanneer je regelmatig jouw snelheid kunt verlagen, voorkom je dat je uit de bocht vliegt en daardoor kostbare tijd verliest omdat je de bijkomende chaos moet opruimen. Dus âsometimes you have to go slow to go fastâ.
Het is overigens niet erg als je af en toe ergens vol gas in duikt, als je jezelf ergens vol enthousiasme in stort, als je maar de tijd neemt om te herstellen als je iets hebt afgerond. En zorg er ook voor dat de dingen waar jij je energie aan geeft ook daadwerkelijk passen bij de weg die jij wilt gaan, bij jouw blauwdruk.
Ik ben exact op die manier in een grote burn-out beland. Sânachts en in het weekend bedacht ik eenvoudige maar creatieve oplossingen voor complexe problemen. Uiteindelijk gaf het feit dat ik mensen overbodig moest maken om ze te vervangen door duurdere externen voor de winst van de grote aandeelhouders mij de doodsteek (ik werkte toen voor een grote Amerikaanse multinational). Ik kon dat niet lossen maar ik kon daar ook geen oplossing voor verzinnen. Dat lag buiten mijn macht maar kon het echt niet los laten en frustreerde me eindeloos. Ik kon altijd voor alles een oplossing vinden maar voor dit âeenvoudigâ kafkaĂ«ske probleem niet (want meer winst âper kopâ = beter voorAmerikaanse aandeelhouder). In mijn huidige job wordt âdenktijdâ ook niet altijd geapprecieerd. En aangezien ik nu in een conservatieve omgeving zit moet ik heel dikwijls op mijn âcreatieveâ tong bijten en vooruitstrevende ideeĂ«n voor mezelf houden zonder op iemands tenen te trappen. Anderzijds is de job (analist) wel op mijn lijf geschreven.
Fijn dat je reageert Kirs. Als hoogbegaafde heb je de gave om âall-inâ te gaan, 200% te geven en te eisen van jezelf, om door te zetten ook al kost het je meer energie dan het oplevert. Daardoor kun je ook bovengemiddelde resultaten behalen, uitblinken en het ogenschijnlijke onmogelijke voor elkaar krijgen. Veel hoogbegaafden kunnen lange tijd hun eigen grenzen overgaan en doorzetten op momenten dat ze eigenlijk wat rustiger aan moeten doen. Het doorzettingsvermogen wordt dan ineens een valkuil. Je kunt niet altijd op 200% gaan. Bij inspanning raak je namelijk mentaal en lichamelijk vermoeid.
Zie jouw lichaam en geest als een batterij. Deze batterij heeft een bepaalde levensduur en hoe meer je de batterij gebruikt, des te sneller het opraakt. Hoe leger jouw batterij, des te langer je de tijd nodig hebt om op te laden. Daarom is het nodig dat je jouw batterij tussendoor oplaadt, dat je rust neemt, dat je niet alles koste wat kost doorzet zonder aan jezelf te denken en dat je jouw grenzen herkent en bewaakt.
Extreem herkenbaar.
Vooral dat mensen niet weten en (willen) begrijpen wat er allemaal op de achtergrond speelt.
Alsof oplossingen zo uit het niets komen vallen.
Het is voor mij wel echt een trigger.
Want er bestaat ook zoiets als zichtbaar schijn productief zijn.
Dus het idee geven dat mensen ergens mee bezig zijn, maar uiteindelijk gewoon letterlijk niks bijdragen.
Dat kan zowel bewust of onbewust zijn.
Ik kan daar zelf bijzonder slecht tegen, maar des te meer wanneer ik (of andere collega’s) wel serieus werk hebben verzet (soms in onze eigen tijd, omdat er na al de schijn geen tijd meer over was), en vervolgens daar stank voor dank voor krijgen.
Of nog erger, is dat men inmiddels de focus echt totaal kwijt is geraakt door al de schijn.
Bijvoorbeeld totaal verbaasd zijn dat iets makkelijker binnen een paar dagen opgelost kan worden.
Niet realiseren dat alle fluff de meeste tijd kost.
Ik denk overigens dat alle complexe problemen wel een vorm van afstand nodig hebben om deze echt goed op te kunnen lossen.
Soms moet je gewoon even de geest wat lucht geven om zo dingen in perspectief te zien.
En soms kan iets heel simpels al een ongelooflijk eureka moment opleveren.
Ik vind het trouwens wel vreemd dat dit algemeen niet heel erg bekend is.
Er is namelijk meer dan genoeg wetenschappelijke literatuur over te vinden.
Ook elke professional op dat gebied kan dat beamen.
Veel mensen hebben ook:
– ofwel het inzicht niet, dat probeer ik op te lossen door oplossingen op verschillende manieren te communiceren: visueel, audio, schematisch, mondeling en uitgeschreven tot ik iedereen mee heb
– ofwel het empathisch vermogen niet om een probleem uit andermans perspectief te bekijken (volgens mij zwaar onderschat): als je in een ketting werkt moet elke schakel mee willen, ook al ondervindt die de gevolgen van zijn daden niet.
Dankjewel P Muis voor het delen van je ervaring. Als je als hoogbegaafde met het zogenaamde vergrootglas rondloopt, zie je het meteen als er dingen niet goed gaan. En je ziet vaak de oplossing. Een mooie gave om te hebben. Maar in sommige gevallen is het ook een valkuil.
Als hoogbegaafde willen we het namelijk graag goed doen. Dus als er iets misgaat en wij hebben de mogelijkheden om het op te lossen, is het moeilijk om dat niet te doen. In een bedrijf waar veel brandjes te blussen zijn, kan het dan zomaar zijn dat je daardoor (bijna) niet meer aan je eigen werk toekomt. Dat je meer met de brandblusser onder de arm loopt dan dat je jouw eigen to-doâs kunt afwerken.
Het is heel verleidelijk om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken. Het is belangrijk dat je leert wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dit dat dingen anders worden gedaan dan zoals jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag alles op je neemt, dan loop je over van het werk en put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan.
Vaak is het nodig dat leidinggevenden of collegaâs eerst zien dat het inderdaad speelt. Als jij, voordat iemand het in de gaten heeft, al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand.