Heel wat jaren geleden werkte ik in een winkel waar ik met mijn 16 of 17 jaar natuurlijk al heel goed wist hoe alles moest en werkte. Ik zag vaak al snel dat er ergens iets nodig was en waar ik het beste mijn energie voor kon inzetten. Helaas was dat echter niet altijd hetzelfde als de opdracht die ik had gekregen van mijn leidinggevende. Het eindresultaat was dat ik vaak zo druk was met andere taken dat ik nét niet helemaal toekwam aan mijn eigen werk.
Waarschijnlijk zal het je niet verbazen dat ik daar niet werd gezien als de beste werknemer. Maar, als je het destijds aan mij had gevraagd, had ik zeker wel gezegd en gevonden dat ik meer deed dan gemiddeld en dat ik optimaal presteerde. Ik loste immers van alles op, vaak al voordat mijn leidinggevende doorhad dat het opgelost moest worden. En ik zag en deed al wat er gedaan moest worden voordat anderen zagen dat het nodig was.
Na een pittig gesprek met mijn toenmalige werkgever was ik dan ook enorm verbaasd dat ze niet tevreden waren over mijn werk. Met mijn kennis van nu kan ik dat wel iets beter begrijpen. Op de eerste plaats omdat ik nu kan zien dat mijn visie over wat er gedaan moest worden best wel beperkt was. Ik had niet het overzicht zoals mijn baas en leidinggevende dat wel hadden. Dus mijn inschattingen en wijze van prioritering waren ook een beetje flawed, omdat het gedaan werd op halve informatie.
Op de tweede plaats omdat ik soms wel gelijk had en de juiste ideeën had, maar er even geen rekening mee hield dat we een team waren en dat het geen eenmansmissie was. Als ik het simpelweg eerst even had overlegd, in plaats van steeds mijn leidinggevende buitenspel te zetten, zou dat al een wereld van verschil hebben gemaakt.
Ik zie regelmatig hoogbegaafden die het oneens zijn met de gang van zaken en de ingezette koers van het bedrijf waar ze voor werken. En daar ligt juist ook je kracht als hoogbegaafde; dat je dingen anders ziet en niet zomaar achter de kudde aanloopt.
Alleen als je dan vervolgens als een vigilante op pad gaat om recht te zetten wat scheef staat, dan zul je onderweg niet heel veel blije gezichten tegenkomen. En je zult waarschijnlijk ook niet een heel fijne samenwerking met je collega’s en leidinggevende ervaren. En dat is zonde, want dan worden jouw mooie gaven ineens een last.
In mijn boek ‘Nooit meer ruzie met je baas’ beschrijf ik het profiel van de strijder. Als strijder kun je soms te snel gaan handelen vanuit een gevoel van onrechtvaardigheid. Je ziet iets wat niet in de haak is en je wilt het meteen oplossen, maar daarmee kun je zomaar gaan handelen op halve informatie. In plaats van dat je dan iets recht zet wat scheef staat, ben jij dan soms zelfs degene die het scheef zet.
Daarom is het belangrijk om eerst de tijd te nemen om bij je leidinggevende te checken wat de intentie is achter bepaalde beslissingen in het bedrijf of wat de bedoeling ergens van is. Het is slim om te overleggen over wat jij ziet dat er nodig is of fout gaat, voordat je in de actie komt. In mijn boek deel ik trouwens ook over hoe je veelvoorkomende communicatievalkuilen kunt voorkomen. Dat is vrij handig om te weten als je dit soort gesprekken gaat voeren.
En nu kan het zijn dat je er samen niet uitkomt, dat jij het duidelijk anders ziet. Dan is het belangrijk dat je ook weet wanneer je je handen er even vanaf mag trekken. Het kost je namelijk vooral veel energie als je blijft strijden tegen iets dat niet meebeweegt.
PS. Heb je de nieuwe masterclass Van last naar gave al gezien? In deze masterclass ontdek je waarom je de lasten van hoogbegaafdheid kunt ervaren en wat er nodig is om juist de voordelen te gaan ervaren. Meld je hier gratis aan voor de masterclass op dinsdag.
–
Heb je het e-book over hoogbegaafdheid al gelezen? Dat kun je hier gratis aanvragen: e-book: ‘Hoogbegaafdheid het is meer dan je denkt’. Je ontvangt dan ook de HB-updates gemakkelijk in je mail.
Comments 16
Ik vind het frustrerend om de meeste mensen in cirkels te zien rondrennen, meestal omdat ze niet doorhebben dat ze steeds tegen een variant van hetzelfde probleem aanlopen. Ik kan hen niet uit deze cyclus helpen, omdat wat voor mij werkt niet voor hun hoeft te werken.
En ik zie het ook niet als mijn taak om hun problemen op te lossen, want als je dat blijft doen ontneem je hun een les die ze zelf moeten leren.
Ik help alleen wanneer ze mij om hulp vragen en dan op zo’n manier dat ze zelf moeten nadenken om tot een oplossing te komen.
Werk heb ik zo opgelost dat ik grotendeels alleen werk, zodat niemand mij voor de voeten loopt en ik mij dus niet aan anderen hoef te ergeren.
Maar op een gegeven moment deed ik dit te goed want ik had een krantenwijk waar 30u p.w. voor was gereserveerd, maar ik deed dit in 20u en mijn werkgever wou de overige 10u niet meer betalen dus ging mijn contract van 30u naar 15u en nu moet ik ook 15u bij een inpak fabriek werken.
Iedereen roept dat ik het verkeerd heb aangepakt, dat ik gewoon langzamer had moeten werken, maar ik vertik dit want dan voelt werken als in een gevangenis zitten. Als ik langzaam werk gaat de tijd voor mij ook langzaam voorbij.
Ik vind zo’n “negatief beoordelingsgesprek” altijd nogal dubbel. It takes two to tango.
Een werkgever of manager kan op zijn beurt ook beter gebruik maken van de talenten die er zijn en vooral daar tijdig op inspringen.
Doet hij/zij dat niet, dan kan dat zomaar overkomen als stank voor dank.
Wat wel heel erg lastige situaties zijn, is wanneer je de hele tent langzaam naar afgrond ziet gaan, of dat je vanuit je eigen expertise op je strepen moet gaan staan.
Helaas is het zo dat sommige mensen de subtiele hints niet lijken te begrijpen. Dan moet het maar op de minder subtiele en directe manier.
Dan is mijn geduld op een gegeven moment wel op, vooral omdat het erg vermoeiend is om op zo’n manier te moeten communiceren.
Dat klopt zeker, omdat je als hoogbegaafde net iets anders bedraad bent, is het nodig dat je weet wat jij nodig hebt in jouw werk om tot je recht te komen.
Er is een verschil tussen mijn gevoel en mijn ratio. Op veel momenten voel ik heel sterk dat ik op mijn werk zaken ‘moet verbeteren’, collega’s en leidinggevenden inzicht ‘moet’ geven en die gevoelens zijn echt heel sterk.
Op die momenten heb ik gevoelsmatig geen keuze en ben ik zo gedreven dat mijn ratio geen bijdrage kan leveren. Ik denk dat ik een strijder ben.
Een poosje later (meestal diezelfde avond) begint mijn ratio een heel verhaal tegen mezelf dat mijn ideeën niet perse de juiste zijn en dat ik veel beter m’n mond had kunnen houden en dat ik weer veel collega’s en leidinggevenden heb geschoffeerd met mijn ideeën en overtuigingen.
Ik voel me dan mega schuldig en dom en neem mij vast voor om de volgende keer m’n mond te houden en me niet met van alles te bemoeien.
Maar helaas is mijn ratio nooit aan zet als zich weer een nieuwe situatie voordoet en is de volgende avond weer hetzelfde. Ik voel me slecht en onaangepast en zeker niet nuttig.
Ik biedt dan m’n excuses aan en toch heb ik nooit echt een slechte beoordeling gehad en hoor ik van veel mensen dat ze mijn bijdragen vaak goed vinden. Ik heb ook geen hele goede beoordelingen want ik loop niet mee in het stramien.
Ik ben zelf mijn grootste veroordelaar. Ik zie namelijk achteraf zelf dat mijn bijdragen niet goed (genoeg) zijn.
Ik zou zo graag gewoon verlegen zijn en niet altijd m’n mond open willen hebben.
Het boek nooit meer ruzie met je baas was heel erg verhelderend.
Ik ben vooral nog erg zoekende hoe ik de strijder in mij beter zou kunnen managen, zodat ik mezelf niet zo hoef t veroordelen.
Dankjewel voor je reactie Katy. Fijn om te lezen dat het boek ‘Nooit meer ruzie met je baas’ je heldere inzichten heeft gegeven. Misschien is dit blog leuk voor je om te lezen: https://giftedpeople.eu/werk-je-al-op-jouw-voorwaarden/
“Er is een verschil tussen mijn gevoel en mijn ratio.”
Hah, dit herken ik. Mijn baseline stemming is ambivalentie -> wat ik weet kan het tegenovergestelde zijn van wat ik voel, maar ben dit inmiddels gewend.
Ik ben niet empathisch zoals de meeste HSP, maar gebruik cognitieve empathie, wat ook wel ‘theory of mind’ of perspectiefname wordt genoemd,
Ik lees dus geen gedachten, maar analyseer & voorspel het gedrag van mensen.
Ik classificeer mezelf als een Hoog Analytisch Persoon, wat een onderklasse is van de HSP (wat ik zelf heb verzonnen als deze niet al bestaat)
Ik kan al mijn bevindingen logisch verklaren, iets wat de HSP vaak niet kan
Ik gebruik geen moeilijke woorden, omdat ik autodidact ben; ik profileer al vanaf mijn 6e en heb mijn methode voor het vinden van de objectieve waarheid door de jaren heen geperfectioneerd.
Voor mij geldt:
weten = zien -> hoe meer ik weet, hoe makkelijker het is om de objectieve waarheid te vinden en mensen te voorspellen.
Mijn baseline stemming is ambivalentie -> wat ik weet kan het tegenovergestelde zijn van wat ik voel, maar ben dit inmiddels gewend.
Ik vind het gemakkelijk om films & verhalen te voorspellen, omdat ze binnen een bepaalde set regels werken.
Ik analyseer mensen op dezelfde manier als ik dat bij films & verhalen doe, maar dit vergt iets meer tijd omdat mensen iets gecompliceerder zijn.
Omdat ik niet kan stoppen met het analyseren van de mensen om mij heen isoleer ik mijzelf.
Of ik ben altijd eenzaam of ik ben nooit eenzaam geweest.
Ik geef de voorkeur om alleen te zijn en leef spartaans; ik gebruik alleen datgene wat ik nodig heb, niet wat ik wil.
Is hier ook iemand die zich herkend in het cognitief empathisch zijn?
Cognitieve empathie:
– het perspectief van een ander nemen
– jezelf letterlijk in de schoenen van een ander verplaatsen
– iemands gevoelens begrijpen
Wat ik ook irritant vind als mensen bv advies vragen maar je niet de juiste input geven. Dan geef ik bv mijn mening of advies op basis van hun input. En dan is het ja maar dat is niet zo of klopt niet maar dat komt dan door hun verkeerde vraagstelling bv. Dus mijn antwoord klopt dan wel op basis hun input maar dan is het net of ik het foute antwoord geef. En ze blijven dan eigenwijs volharden.
Beetje ingewikkeld verhaal maar ik snap mezelf haha
Ja, dat is zeker ook heel lastig inderdaad… Ik begreep wat je bedoelde hoor 🙂
Nog een paar maanden dan ga ik met pensioen. Mijn reactie:
Ik ben hogeschooldocent en heb uiteenlopend werk gedaan, uitvoerend, leidinggevend, ontwikkelen onderwijs, trainen docenten bijvoorbeeld.
Nu volgt hoe ik mijzelf als werknemer en hoe ik de opleiding waar ik voor werkte beleefd heb.
Toen ik pas begon zei mijn directeur: jij gaat voor de Mercedes, de meesten voor een Fiat en dat is voor jou en ons ook beter.
Of: mooi dat jij al anderhalf jaar verder bent, maar met de groep mee is handiger, voor jezelf en voor ons.
je hebt het inderdaad druk met allerlei taken en programma’s die je ontwikkeld hebt met daarbij horende netwerken, maar we hebben daar geen uren en nog geen draagvlak voor en die visie moeten we ons nog eigen maken. Je primaire taken moeten eerst. Wat jij ontwikkelt – , is je taak niet hoe mooi ook, en daar heb je het zo druk mee.
Uiteraard kwamen er door mij ontwikkelde minoren , trainingen, afstudeeropdrachten of diversiteits-/ inclusiebeleid. Dat had ik dus gratis bedacht en uitgewerkt toen er nog niet eens over nagedacht werd, naast de uitvoering van mijn – vaak saaie taken. In de eindfase van al die initiatieven kreeg ik er wel uren voor, uiteraard niet voor al het voorwerk.
Eerder werd ik gezien als een lastige strijder die tegen het systeem streed. Dar zag ik zelf niet ( later snapte ik dat het zo was).
Ik leerde van een fijne collega om ‘het spel mee te spelen’.
Dat ben ik gaan doen . Ik ging in de medezeggenschapsraad voor de hogeschool en in de medezeggenschapsraad voor de opleiding. Ik ging mijn leidinggevende vragen of hij mee wilde denken voor een oplossingsrichting bij een of andere taak die ik moest doen, bijvoorbeeld taakverdeling in een team, strategievragen etc. Ik had de antwoorden al , maar hem er bij vragen en ook collega’s, werkte productiever.
Ik werd van een grillige soms woeste bestrijder van alles wat op ons werk afkwam en in mijn ogen mis ging, een positieve kritische constructieve tegenover (aldus mijn toenmalige directeur)
Ik ga dus bijna pensioen, werk aan een heel sociale hogeschool.
Veel werk- taken- was even leuk, daarna saai, corvee. De meeste tijd besteedde ik aan nieuwe dingen verzinnen en opzetten, dat was erg mooi om te doen. Ik was vaak in de middag al klaar met mijn werk, maakte nooit die enorme overuren. Niet omdat ik zo goed was, maar omdat ik snel in mijn hoofd ben en snel adapterend mijn werk kon doen. En dus ook snel moe ben – ik had het gevoel te werken voor twee-.
Naast mijn werk als docent ben ik ook beeldend kunstenaar, ik exposeer op de goede plekken. Af en toe doe ik iets in het theater als muzikant en verteller.
Allemaal mooie dingen waar de baas nooit om vroeg, of het prima vond als ik mijn kerntaken maar deed.
Een Mercedes wilde ik nooit zijn, een is Fiat vaak te klein, dus ben nog steeds wat ik ook was toen ik dit werk begon: een SAAB 900 classic.
Mooi omschreven Benja, dankjewel voor het delen van je persoonlijke ervaring.
Bedankt voor de uitnodiging om de te voeren strijd te “verslimmen”.
🙂
Herkenbaar.
Ik heb me enigszins genoodzaakt voorgenomen om deze valkuilen maar te negeren. Ik kreeg keer op keer te horen dat ik me met mijn eigen werk bezig moest houden. En de laatste formele woorden over mij, tegenover mijn toenmalige collega’s van wijle mijn toenmalige werkgever. Kwamen erop neer dat ze mij een bedreiging vonden en daarom op non-actief hadden gezet.
Daarnaast kan ik er overigens wel van genieten om iemand iemand te zien stuntelen om een aangegeven probleem niet op te zien lossen.
Hoi Sabine,
Dankjewel voor je reactie. Misschien heb je iets aan deze blogs: https://giftedpeople.eu/hoe-creeer-je-werk-dat-bij-je-past/
en https://giftedpeople.eu/werk-je-al-op-jouw-voorwaarden/
In mijn leven zie ik regelmatig in een groot geheel zaken die beter kunnen. Ik heb wel eens partijen in beweging kunnen brengen. In mijn context van de afgelopen jaren heb ik in één geval mijn verhaal kunnen doen, was niet welkom bij een cruciale partij en een ander zag enkel beren op de weg. Uiteindelijk opgegeven met vette frustratie en teleurstelling om depressief van te worden.
Wel nu zo ver op mijn 63e dat ik “Nooit meer ruzie met je baas” lees. 40 Jaar geleden was beter geweest.
Ook geleerd dat de kans om op Curaçao een gewaardeerde bijdrage te kunnen leveren nagenoeg nul is. Ook eigen mensen hebben daar gebrek aan. Mijn kompas is dus op terug naar nl.
Fijn dat je reageert Joscelin, werk kan inderdaad behoorlijk wat frustratie of irritatie geven.. Het is daarom belangrijk dat je helder maakt wat belangrijk is voor jou. Vanuit daar kun je handelen en je kaders aangeven. Ook al lukt het niet altijd om alle idealen na te leven, het is vaak wel mogelijk om een aantal aanpassingen te kunnen doorvoeren waardoor je werk situatie voor jou een stuk prettiger is. Iets daarover kun je lezen in het volgende blog: https://giftedpeople.eu/werk-je-al-op-jouw-voorwaarden/