Even voorstellen, voor degenen die mij nog niet kennen. Mijn naam is Manon, ik ben 42 jaar jong en alleenstaande trotse moeder van Nienke (10) en Mathijs (8). Zo nu weet je eigenlijk nog niets, maar leuk voor de beeldvorming 😉
Nog even wat dieper in op de materie dan. Ik ben anders volgens anderen, maar zelf vind ik mijzelf heel normaal. Toch kunnen mensen mij vaak niet plaatsen, ik denk snel, praat veel, ben heel lief, zakelijk soms knetterhard, ben gevoelig, soms ondeugend, een kanjer in aanpassen en allergisch voor liegen, regels en verwachtingen (die van mijzelf en die van anderen).
Ik loop dus nogal eens tegen dingen aan. Ga soms te snel voor mensen, vind sommige dingen totaal niet interessant. Vaak denk ik na een gesprek nog over dingen na, wil dan terugkomen op het besprokene, met andere, wellicht betere inzichten, maar merk dan dat anderen tevreden zijn met de gedane ontdekking en het onderwerp hebben geparkeerd of zelfs afgesloten.
Soms neem ik gevoelens van anderen over, kom ik supervrolijk ergens binnen, ga ik stik chagrijnig weer naar buiten. Op andere momenten ben ik moe en lusteloos en kom ik vol energie en nieuwe levenslust weer terug. De ene keer stap ik naar binnen en voel ik me meteen thuis, om vervolgens ergens binnen te komen en het gevoel te hebben zo snel mogelijk weer te moeten vertrekken.
En dan onrecht. Wow, wat een rode lap voor de kleurenblinde stier, maar toch, zo werkt het voor mij. Als mij of iemand anders onrecht wordt aangedaan dan raakt dat mij tot diep in elke vezel van mijn lijf. Er wordt iets in mij gewekt, wat volgens anderen beter had kunnen blijven slapen. Kom niet aan mij, de mijnen of anderen want ik ga van lief naar mega bitch, op een nette manier, dat dan weer wel.
Ik begreep vaak helemaal niets van mijzelf. Waarom reageerde ik zo fel, hoe kom ik ineens aan die chagrijnige bui, hoe kwam het dat ik anderen niet mee kreeg in het delen van mijn mening? Ik voelde me kwetsbaar, moe, oliedom of toch slim, in ieder geval op zijn minst verward.
Een paar jaar geleden kwam ik een test tegen van dokter Elaine Aaron. Een test met 23 vragen die ik, je raadt het al, bijna allemaal moest beantwoorden met ja. “Je bent zeer waarschijnlijk hoogsensitief” was de uitkomst van deze test. Oké en wat houdt dat dan weer in? Ik ben me er in gaan verdiepen, wauw wat een herkenning. Het voelde bijna als thuiskomen, er viel zo veel op zijn plaats. Ik begreep ineens een heleboel meer van mijzelf en na een aantal jaren kon ik mijzelf al steeds meer accepteren.
Maar dat gevoel…. Er was iets, het klopte nog niet helemaal of….. Het zal wel weer aan mij liggen.
Totdat op Facebook een collega fotoblogger zijn verhaal plaatste. Zijn verhaal? Nee dat van mij!! Hij schreef over waar hij tegenaan liep en hoe hij erachter was gekomen waar al die dingen die mij typeerden bij hem vandaan kwamen. Hij was niet alleen hoogsensitief, hij was ook nog hoogbegaafd.
Zou het dan toch? Net als mijn broer? Zou ik dan toch niet dom zijn? Na een aantal weken heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben een IQ test gaan doen op het internet. Een IQ van 128 best hoog, maar nee toch niet hoogbegaafd. Oké begaafd, dat dan weer wel.
Mijn dochter en zoon lopen beiden een andere schoolweg dan de meeste kinderen. Mijn zoon, een verhaal apart, zit nu gelukkig op een school waar ze hem zien en uitgaan van zijn kracht. Wat een verademing. Mijn dochter, die straks op 11 jarige leeftijd naar het voortgezet gaat, wordt helaas niet gezien. Ze heeft een klas overgeslagen, haalt hoge cijfers, heeft een geweldige werkhouding (denken ze), krijgt MAVO advies mee. Best jammer als ze nu al dagelijks thuiskomt met de mededeling dat school zo saai is. En mama weet… er zit véél meer in haar. Dus ik dook weer op internet en ging voor haar op zoek. Daar kwam ik het verhaal tegen van Adrienne. Opnieuw een verhaal dat net zoveel over mij zei als over haar. Zou het dan toch?
Na het volgen van haar masterclass heb ik bij haar de HB Insight afgenomen en daar kwam het antwoord op de vraag HB: Yay or Nay?
Het eindrapport vermelde: “ik mag je feliciteren, het blijkt dat je hoogbegaafd bent”.
Yay or…. Oké en nu? Sinds augustus dit jaar heb ik dus een bevestiging van het voor mij zo normale anders zijn.
Het verklaart wederom een heleboel, dus een trip down memory lane. Maar daar ben ik maar snel mee gestopt. Het heeft geen zin om terug te kijken, daar verander ik niets mee. De vraag ‘wat als?’ levert evenmin iets op. Ik heb veel ervaringen (leuke en helaas ook veel minder leuke) op mogen doen. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik dankbaar en best trots op.
Dus dat… en door… Wat nu? Oké ik kan mezelf dus niet meer vertellen dat ik dom ben. De dingen die “anders” aan mij zijn kunnen ingezet worden op vele mooie manieren. Tijd voor actie. Op zoek naar hoe ik al mijn interesses en gaven kan bundelen tot een cadeau voor mijzelf, mijn kinderen en de samenleving.
Ik denk dat ik vandaag een grote stap ik de juiste richting heb gezet. Ben jij net zo benieuwd als ik en vind je het leuk om deze ontwikkelingen te volgen, check dan af en toe mijn website www.beleefbewust.nu of vind mijn Facebookpagina leuk.
HB: Yay or Nay? Voor mij en ik hoop ook voor jullie een Yay.
Lieve groet,
Manon
Ken je iemand voor wie deze blog interessant kan zijn? Delen mag, graag zelfs.
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
